ΕΤΟΙΜΑΖΩ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΠΑΡΤΗ ΜΟΥ...

Για τη γλυκεια Πετρα και την ομορφη προσκληση της, ανακαλω σημερα τις λεπτομερειες ενος ταξιδιου που αλλαξε τη ζωη μου....

Ηταν Ιουλιος του 2005. Η ζωη μου ειχε παρει μια τροπη που δεν μου αρεσε ουτε και ειχα επιλεξει. Δουλευα σε μια επιχειρηση που για μενα ηταν σαν ταφος, ειχα χωρισει με τον συντροφο μου- τον ιδιο που τελικα παντρευτηκα, ειχα θεματα υγειας στο σπιτι με τους γονεις μου... Ολα αυτα ειχαν συσσωρευτει σε ενα απιστευτο αγχος και μου ειχαν προκαλεσει φρικτους πονοκεφαλους. Επι δυο μηνες περιπου ημουν αϋπνη και ενιωθα να συνθλιβει μια μεγγενη το κεφαλι μου ολημερις. Και προσπαθουσα να μην το μαθει κανεις. Αρχες Ιουλιου πηγα στο γιατρο. Αξονικη, εξετασεις αιματος κλπ. Η αξονικη δεν ηταν πολυ καθαρη, μου ειπαν αν συνεχιστουν οι πονοκεφαλοι να κανω μαγνητικη.
Δεν εκανα τιποτα απολυτως. Ουτε καν πηρα τις εξετασεις αιματος. Μπηκα στο καραβι 8 Ιουλιου και πηγα στην Κρητη, σε μια φιλη μου, που εκανα Αγγλικα στην κορη της.

Οταν εφτασα, με παρελαβαν απο το λιμανι και με πηγαν στη Χερσονησο, στα συνορα σχεδον του νομου Ηρακλειου με το νομο Λασιθιου. Πολλοι απο εσας μπορει να γνωριζετε οτι στη Χερσονησο και τα Μαλλια επικρατει η χαωδης κατασταση τυπου Φαληρακι Ροδου, Λαγανας Ζακυνθου κλπ. Εγω παλι δεν το ηξερα. Τι ιδιο κιολας βραδυ φρικαρα κι ηθελα να φυγω! Αλλα δεν ηθελα και να προσβαλω τη φιλη μου και να φυγω ακομα δεν ειχα παει...

Ξημερωσε. Ειχα αναγκη απο λιγη ηρεμια, λιγη μοναξια. Αποφασισα να μην ακολουθησω στην παραλια και να παω μια βολτα με τα ποδια.
Ανηφορισα λοιπον και περπατουσα για κανενα μισαωρο, ωσπου εφτασα σε ενα μικρο χωριουδακι ονοματι Κουτουλουφαρι. Αυτο ηταν! Ερωτας με την πρωτη ματια! Δεν ξερω αν σας εχει συμβει ποτε να περπατατε σε καποιο μερος που δεν εχετε ξαναπαει και να νιωθετε πως γνωριζετε καθε στενο, καθε μυρωδια... Επιστροφη στο σπιτι μου... ετσι ενιωσα! Σαν να ελειπα χρονια και ξαφνικα να γυρισα εκει οπου ανηκω...

Χωρις δευτερη σκεψη αρχισα να μπαινω σε οποιο μαγαζι εβλεπα και να ρωταω αν χρειαζονται καποιο ατομο για δουλεια. Ο ενας με εστελνε στον αλλο, κατεληξα τελικα σε ενα ταβερνακι, οπου με προσελαβαν για "καμακι". Ξερετε, αυτοι που στεκονται εξω απο τα εστιατορια και προσκαλουν τον κοσμο να μπει μεσα... Ω ναι, το εχω κανει και αυτο! Ρεπο δεν επαιζε, οι ωρες ηταν 9-10 την ημερα, ενσημα δεν ειχα... αλλα ουτε που με ενοιαζε, εγω ειχα βγαλει φτερα. Την ιδια μερα βρηκα ενα μικρο δωματιακι και το νοικιασα με το μηνα. Μεταξυ μας, ηταν ελεεινο και κατι παραπανω, αλλα ηταν για πρωτη φορα το δικο μου "σπιτακι" κι αυτο μου εφτανε...

Μια βδομαδα μετα οι πονοκεφαλοι ηταν παρελθον!

Το ταξιδι αυτο διηρκεσε 1μιση χρονο. Μεσα στο διαστημα αυτο δουλεψα σε ταβερνα, ενοικιασεις αυτοκινητων, ξενοδοχειο και ενα υπεροχο μικρο κουτουκι-καφε με τζακι που αν μπορουσα θα το αγοραζα. Μετακομισα 4 φορες. Γνωρισα πολυ καλους και πολυ ηλιθιους ανθρωπους κι αναμεσα τους 2 φιλους καρδιακους, που οσα χρονια κι αν περασουν δεν τους ξεχνω.

Εμαθα να στηριζομαι στα ποδια μου, να τολμαω, να μη φοβαμαι, να πιστευω σε μενα. Περασα υπεροχα αλλα και πολυ δυσκολα, κυριως οικονομικα αλλα και ψυχολογικα. Γνωρισα καλυτερα τον εαυτο μου και συνειδητοποιησα οτι αυτο που με εδενε με τον αντρα μου ηταν πανω απο αποστασεις και χωρισμους, πανω απο χρονικα διαστηματα και πειραματα.
Γυρισα πολυ πιο πλουσια και πολυ πιο ωριμη.
Χρωσταω πολλα στο ταξιδι αυτο, μεγαλο κομματι του ποια ειμαι σημερα. Ηταν μια αυθορμητη αποφαση που θα ευγνωμωνω για παντα το Θεο που με φωτισε και την πηρα!

Διαβαστε σημερα τις ιστοριες καλοσυνης της Αριστεας, της Βερονικα και της Πετρας

για το "Η επανασταση της καλοσυνης στην πραξη"

Συμμετεχουν τα μπλογκ:

http://toapagio.blogspot.gr/2014/04/blog-post_24.html της Μαριας Κανελλακη
http://lisaandothers.blogspot.gr/ της Λιζας
http://miakalimera.blogspot.gr/ της Ελενας Λ.
http://mamadesekrisi.blogspot.gr/ της destzav
http://pistos-petra.blogspot.gr/ της Joan-Petra
http://swanocean.blogspot.gr/ της Μαριας Νακα
http://dimiourgiesstoxeri.blogspot.gr/ της Nικολ
http://ginamegoneis.blogspot.gr/ της Μαρθας
http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.gr της Βερονικα
http://texnistories.blogspot.gr της Φλωρας
http://princess-airis.blogspot.gr/ της Αριστεας
http://mytripssonblog.blogspot.gr/ της Μαριας
http://smaragdenia-roula.blogspot.gr/ της Ρουλας
http://monopatistasteria.blogspot.gr/ της Τονιας

ΜΙΑ ΝΕΑ ΙΔΕΑ...

Καλησπερα σε ολους!
Η να πω καλημερα τετοια ωρα που γραφω;;;

Συνεχιζω ακριβως στο ιδιο πνευμα με νεες ιδεες.
Οι ιστοριες σας ειναι εκπληκτικες! Με γεμιζουν πιστη και αισιοδοξια και θελω να τις διαβασουν οσο μπορουν περισσοτεροι! Σκεφτηκα λοιπον να φτιαξω μια σελιδα στο facebook με τον αντιστοιχο τιτλο και να ανεβαζω κι εκει τις ιστοριες σας, διαφορα βιντεο, αλλα και ο,τιδηποτε πεφτει στην αντιληψη μου σχετικα με την καλοσυνη στην καθημερινοτητα, εμπρακτα.
Ομως, εγω δεν εχω προφιλ στο facebook και ετσι ειμαι εντελως ασχετη γυρω απο το πως λειτουργει!
Θα ηθελα λοιπον τα φωτα σας. Χρειαζομαι βοηθεια απο το μηδεν εως το στησιμο και τη λειτουργια της σελιδας. Υποθετω οτι πρεπει να φτιαξω προφιλ πρωτα σωστα;
Οποιος μπορει και ξερει και εχει διαθεση ας μου στειλει οδηγιες στο μεηλ μου (butterflysworld@hotmail.com) η εδω με σχολιο.

Eν τω μεταξυ, διαβαστε σημερα τις ιστοριες της Λιζας και της Νικολ για το:

"Η επανασταση της καλοσυνης στην πραξη"

Συμμετεχουν τα μπλογκ:

http://toapagio.blogspot.gr/2014/04/blog-post_24.html της Μαριας Κανελλακη
http://lisaandothers.blogspot.gr/ της Λιζας
http://miakalimera.blogspot.gr/ της Ελενας Λ.
http://mamadesekrisi.blogspot.gr/ της destzav
http://pistos-petra.blogspot.gr/ της Joan-Petra
http://swanocean.blogspot.gr/ της Μαριας Νακα
http://dimiourgiesstoxeri.blogspot.gr/ της Nικολ
http://ginamegoneis.blogspot.gr/ της Μαρθας
http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.gr της Βερονικα
http://texnistories.blogspot.gr της Φλωρας
http://princess-airis.blogspot.gr/ της Αριστεας
http://mytripssonblog.blogspot.gr/ της Μαριας
http://smaragdenia-roula.blogspot.gr/ της Ρουλας

Θα ηθελα να ξεκαθαρισω κατι για οποιον θα ηθελε να συμμετασχει αλλα δισταζει. Δεν ειναι καθολου υποχρεωτικο να αναφερθουν πραξεις που εχουμε κανει εμεις οι ιδιοι. Ειναι εξισου σημαντικο- αν οχι περισσοτερο- να μιλησουμε για πραξεις καλοσυνης που εισπραξαμε η γιναμε μαρτυρες και μας ωθησαν να γινουμε εστω ενα τσακ καλυτεροι, πιο ανθρωπινοι, πιο χαρουμενοι!

Πεταλουδισια φιλια σε ολους!

Υ.Γ. Η Φλωρα εχει ανεβασει τις ιστοριες του 7ου Παιζοντας με τις λεξεις, αλλα ο blogger κανει κολπα. Μπορειτε να τις βρειτε εδω, ειναι αριστουργηματα ολες!

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ

Καλησπερα φιλες και φιλοι! Χριστος Ανεστη! Χρονια πολλα και καλα σε εμας και τους αγαπημενους μας, αλλα και σε ολο τον κοσμο!
Ελπιζω να περασατε ομορφα!

Διαβαζοντας τα υπεροχα σχολια σας στην προηγουμενη αναρτηση, μου ηρθε μια ιδεα!
Ολοι μας εχουμε να διηγηθουμε τουλαχιστον μια ιστορια καλοσυνης. Μια καλη πραξη που καναμε, που δεχτηκαμε, που ειδαμε να γινεται, που μας ενεπνευσε η εμπνευσαμε μεσω αυτης καποιον αλλο.
Σκεφτηκα λοιπον, να μοιραστουμε μεταξυ μας αλλα και με ολους τους υπολοιπους τις ιστοριες αυτες!

Το concept ειναι η διαδοση της ελπιδας. Διαβαζοντας πολλες τετοιες περιπτωσεις, ισως συνειδητοποιησουμε οτι δεν ειναι και τοσο "μεμονωμενες". Οτι το καλο τελικα ισως και να υπερισχυει του κακου. Οτι ΟΛΑ ειναι πιθανα και δυνατα. Οτι εντελει, δεν πρεπει να χανουμε την πιστη μας και την αυθεντικοτητα της ψυχης μας. Πιστευω πως θα κανουμε καλο σε εμας, αλλα και σε ολους οσους το διαβασουν. Ειναι φορες που ενα μικρο φωτεινο παραδειγμα μπορει να σταθει η αφορμη για να αλλαξει μια ολοκληρη ζωη! Ας ειναι αυτη η δικη μας πραξη καλοσυνης, η δικη μας μινι επανασταση!

Με την ενδειξη "Η επανασταση της καλοσυνης στην πραξη", οποιος θελει ας δηλωσει συμμετοχη εδω στα σχολια. Οι ιστοριες θα αναρτηθουν στα μπλογκ σας. Εγω θα τις αναφερω εδω με λινκ κι εσεις θα εχετε στο τελος της ιστοριας λινκ προς αυτη την αναρτηση και προς τα μπλογκ που θα συμμετασχουν. Χρονικος περιορισμος δεν υπαρχει!

Περιμενω με χαρα τη συμμετοχη σας!

Στο μεταξυ, δειτε αυτο:



Πεταλουδισια φιλια σε ολους!

UPDATE:
Συμμετεχουν τα ιστολογια:
 http://toapagio.blogspot.gr/2014/04/blog-post_24.html της Μαριας Κανελλακη
http://lisaandothers.blogspot.gr/ της Λιζας
http://miakalimera.blogspot.gr/ της Ελενας Λ.
http://mamadesekrisi.blogspot.gr/ της destzav
http://pistos-petra.blogspot.gr/ της Joan-Petra
http://swanocean.blogspot.gr/ της Μαριας Νακα
http://dimiourgiesstoxeri.blogspot.gr/ της Nικολ
http://ginamegoneis.blogspot.gr/ της Μαρθας

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ VOL. 2

Αν παντα στη ζωη μου πιστευα σε κατι, αυτο ηταν η δυναμη της αγαπης και της καλοσυνης.
Αν και γενικα θεωρω πως οι καλες πραξεις που κανουμε πρεπει να μενουν αφανεις, για να εχουν αξια -κανε το καλο και ριξτο στο γιαλο- θελω να μοιραστω μαζι σας μια ιστορια που μου συνεβη πριν απο δυο βδομαδες περιπου.
Πρωτα ομως, θα ηθελα να σας μιλησω για μενα, για το παρελθον μου και τον τροπο που μεγαλωσα, πιστευω πως εχει σημασια.
Μεγαλωσα λοιπον σε μια οικογενεια με μια σχετικη οικονομικη ανεση, εξ' ου και το ιδιωτικο δημοτικο σχολειο. Καπου στην αρχη της εφηβειας, μερικοι λαθος χειρισμοι του πατερα μου, μας οδηγησαν στην οικονομικη καταστροφη. Την εποχη εκεινη οι γονεις μου ηταν σε διασταση. Θυμαμαι να ακουω παντα τους γονεις μου να μου λενε για καθε τι που εκανα "προσεχε τι κανεις, προσεχε τι θα πει ο κοσμος, η γνωμη των αλλων, η γειτονια" κλπ κλπ, με μια ιδιαιτερη αποστροφη, η οποια εκεινα τα χρονια ενισχυθηκε κι εγινε πεποιθηση να κανω αυτο ακριβως που θελω, χωρις να με ενδιαφερει η γνωμη των αλλων, ιδιως των ξενων. Γιατι, με ελαχιστες εξαιρεσεις, δεν θυμαμαι οταν ειχαμε ενα καρο προβληματα, οικονομικα και οικογενειακα, να μας χτυπησε κανεις απο τους "κοινωνικους σχολιαστες" της γειτονιας την πορτα να δει αν ειμαστε καλα η αν χρειαζομαστε κατι...Τεσπα, καλη καρδια... Η γειτονια μου σημερα ειναι πολυ πιο ανθρωπινη νομιζω...
 Λιγο αργοτερα, ο πατερας μου διαγνωστηκε με XAΠ (Χρονια Ανεπαρκεια Πνευμονων), μια ασθενεια ιδιαιτερα σοβαρη και επωδυνη. Τοτε η μητερα μου αποφασισε να τον φερει πισω στο σπιτι και του σταθηκε σαν να μην ειχαν χωρισει ποτε. Η γυναικα αυτη δουλεψε σαν το σκυλι, σα μανα και σαν πατερας μαζι, για να κρατησει ορθιο το σπιτικο μας, να μη μας λειψει τιποτα. Και δεν μας ελειψε. Κι ομως, παρολες τις δυσκολιες, θυμαμαι παντα να υπαρχει στο σπιτι μας κατι για τους αλλους, τους λιγοτερο τυχερους. Θα ηταν ισως ενα βιβλιο, ενα παιχνιδακι τα Χριστουγεννα, ενα πυτζαμακι το Πασχα, κανενα τετραδιο στην αρχη της σχολικης χρονιας, κατι τελος παντων απο τη μητερα μου για τα πιο φτωχα παιδιακια της γειτονιας. Αυτο ποτε δεν το ξεχασα! Μεγαλωνοντας, ειχα την τυχη να γνωρισω πολλους ανθρωπους ιδιας φιλοσοφιας, γεματους αλληλεγγυη και αγαπη...στα δυσκολα. Κι οσο κι αν με απογοητευει ο κοσμος, ειναι η φωτεινη υπαρξη αυτων ακριβως των ανθρωπων που με κανει να μη χανω εντελως την πιστη μου στον Ανθρωπο, να πιστευω πως αξιζει ο κοσμος μας να υπαρχει...
Κλεινει η παρενθεση της ιστορικης αναδρομης και παμε στα πιο προσφατα.
Πριν λιγους μηνες, το Σεπτεμβρη, ειχα ανεβασει μια αναρτηση για την Επανασταση της Καλοσυνης. Την εχω υποστηριξει πολυ συχνα, ομως.... και τοτε σε καποια σχολια και εκτοτε σε πολλες συζητησεις, εχω βρεθει μπροστα σε μια... δυσπιστια; Ενα φοβο; Μια αισθηση γενικα οτι ολο αυτο ειναι ουτοπικο και δεν μπορουμε να αλλαξουμε κανεναν με το παραδειγμα μας. Η αληθεια ειναι οτι τελευταια ειχα αρχισει κι εγω να το πιστευω.
Κι ερχεται μια στιγμη, μια μαγικη στιγμη, που σου αποκαλυπτεται η πραγματικοτητα, που η ουτοπια παυει να ειναι ουτοπικη... Κι ας ειναι κατι τοσο δα μικρο, ας ειναι ασημαντο, στα ματια σου μοιαζει τεραστιο, μεγαλειωδες...
Ειναι Σαββατο μεσημερι, ειμαι στη δουλεια, πειναω, παω διπλα να παρω ενα πιτογυρο (Αριστεα μη σχολιαζεις ακουω να μουρμουρας!) Σε ενα τραπεζακι καθονταν δυο γυναικες, η μια ηλικιωμενη και η αλλη ακομα πιο ηλικιωμενη, υπεθεσα απο τα λεγομενα οτι ηταν μανα και κορη. Πρεπει να ηταν βαρυκοες γιατι μιλουσαν πολυ δυνατα, οπως συνηθως κανουν οσοι δεν ακουν καλα. Ρωτησε το σερβιτορο ποσο κανουν δυο σουβλακια ετσι κι ετσι, οπως τα ηθελε τελοσπαντων και της ειπε 4,20. Μετα ρωτησε ποσο κανει η κοκα κολα και της ειπε 1,20. Το συνολο δηλαδη 5,40. Γυρισε στη μανα της και ειπε, φωναχτα ειναι η αληθεια "ασε δε φτανουν για κοκα κολα, 5 ευρω εχω, θα τα αφησω τι να κανω, ενταξει;" Κι η αλλη εγνευσε συναινετικα. Οταν ο σερβιτορος τους πηγε τα σουβλακια, του εδωσε το πενταευρο και του ειπε να κρατησει τα ρεστα (ας μη σχολιασουμε εδω το μεγαλειο αυτης της κινησης!).
Ενιωσα ασχημα. Δυο ηλικιωμενες γυναικες να μην μπορουν να ευχαριστηθουν μια κοκα κολα με το γευμα τους; Ντροπη! Πηγα στο σερβιτορο ενα κουτακι κοκα κολα, του το εδωσα και του ειπαηψιθυριστα "μολις φυγω, πηγαινε την στις γριουλες οκ;" και τον πληρωσα. Στην αρχη με κοιταξε σαν να μην το καταλαβε. Και μετα εγινε αυτο το μαγικο που λεγαμε. Η δικη μου μικρη κινηση, που μου στοιχισε μολις 1,20 ευρω, σαν να ξυπνησε κατι μεσα του. Πηγε, ανοιξε το ψυγειο, εβγαλε αλλο ενα κουτακι κοκα κολα και τα πηγε και τα δυο στο τραπεζακι με τις γριουλες. Ημουν σχεδον στην εξοδο οταν τον ακουσα να λεει "αυτο απο την κοπελα και αυτο απο το μαγαζι". Επιασα με την ακρη του ματιου μου την εκφραση της νεοτερης εκ των δυο. Εκπληξη, διαπλατα τα ματια και το στομα. "Για εμας; Μας κερνατε;" Κι επειτα ενα τεραστιο χαμογελο! "Μας κερασαν, κοιτα μας κερασαν"! Σαν το μικρο παιδι εκανε! Την ιδια στιγμη, χαμογελασε ολο το μαγαζι. Εφυγα... Χαμογελωντας. Η Επανσταση της Καλοσυνης ζωντανεψε, μπροστα στα ματια μου...
Μια κινηση αγαπης, ενα ξυπνημα καλοσυνης, μια τοση δα μικρη πραξη που εδωσε μια μεγαλη χαρα και που -κυριως!- παρακινησε εναν αλλο ανθρωπο να μεταδωσει τη δικη του καλοσυνη.
Ποσο κοστιζει τελικα η Επανασταση της Καλοσυνης; 1,20 ευρω και λιγο αυθορμητισμο! Τοσο απλο!

Πεταλουδισια Φιλια σε ολους! Καλο Πασχα, Καλη Ανασταση, με ολους τους τροπους! Αγαπη και υγεια σε ολους!

Η ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

Σημερα γραφει η μαμα-κουκουβαγια!
Πριν λιγες μερες, ο μικρος μου Δημητρης αρχισε να μου λεει με χαρα για μια πεταλουδιτσα που ειχαν σπασει τα φτερα της και πηγε στο νοσοκομειο και την εκαναν καλα και μπορεσε να ξαναπεταξει.
Στην αρχη δεν καταλαβα και τον ρωτησα που την ειδε αυτη την πεταλουδα η ποιος του ειπε αυτη την ιστορια. Και ηρθε η αποστομωτικη απαντηση... "εγω την σκεφτηκα μαμα την ιστορια, ειναι το παραμυθι μου"! Τρελαθηκα η μανα! Εψαχνα να βρω τροπο να το εκμεταλλευτω, γιατι πιστευω πως καθε τετοια ευκαιρια να αναπτυχθει η φαντασια και η δημιουργικοτητα ενος παιδιου δεν πρεπει να μενει ανεκμεταλλευτη! Τον αφησα εκεινη την ωρα και το βραδυ πριν κοιμηθει τον ρωτησα αν θελει να σκεφτει περισσοτερες λεπτομερειες και να τον βοηθησω να γραψουμε σε ενα τετραδιο το παραμυθι του. Το αγορακι μου ενθουσιαστηκε τοσο που δεν ηθελε να κοιμηθει και με χιλια ζορια τον επεισα να περιμενει μεχρι την αλλη μερα το πρωι! Ετσι, με μια σειρα ερωτησεις του τυπου "και πως ηταν η πεταλουδα;" "πως την γνωρισες εσυ; πετουσε απο λουλουδι σε λουλουδι η εκατσε στο χερακι σου;""πως χτυπησε;" "πως πηγε στο νοσοκομειο με το ασθενοφορο;" και αλλες τετοιες και με εναν εμπλουτισμο στις εκφρασεις απο τη μαμα, σας παρουσιαζω με μεγαλη υπερηφανεια την πρωτη λογοτεχνικη αποπειρα του τριχρονου Δημητρακη, με τιτλο:

Η ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

Μια φορα κι εναν καιρο στο δασος ζουσε μια πορτοκαλι πεταλουδα. Η πεταλουδα ηταν πολυ χαρουμενη γιατι την αγαπουσαν ολα τα ζωακια και τα λουλουδακια κι ο φιλος της ο Δημητρακης.
Ο Δημητρης ειχε γνωρισει την πεταλουδα μια μερα που ειχε παει βολτα στο δασος. Ηρθε κι εκατσε πανω στο χερι του. Ο Δημητρακης της μιλησε γλυκα.
-Γεια σου γλυκεια πεταλουδιτσα! Εγω εχω τις μπαλες μου και το μαγικο μου ραβδακι. Θα κουνησω το ραβδακι και θα σε κανω βατραχο. Θες να παιξουμε κυνηγητο;
Η πεταλουδα απαντησε πως πολυ θα ηθελε να παιξει κυνηγητο! Ετσι, παιζοντας, εφτασαν τελικα μεχρι το σπιτι του Δημητρακη. Εκει ομως, η πεταλουδα καληνυχτισε το νεο της φιλο και πηγε πισω στο δασος, γιατι ειχε κουραστει πολυ.
Απο τοτε, ο Δημητρης πηγαινε καθε μερα στο δασος κι επαιζε με την πεταλουδιτσα. Μια μερα, καθως επαιζαν κυνηγητο, η πεταλουδα επεσε και χτυπησε. Δεν μπορουσε να πεταξει πια, γιατι ειχε σπασει το ενα της φτερο. Ο Δημητρης κουνησε το μαγικο του ραβδακι και την πηγε στο νοσοκομειο. Εκει, οι γιατροι εκαναν καλα το φτερο της πεταλουδας και μπορουσε παλι να πεταξει ψηλα.
Γυρισε στο δασος μαζι με το Δημητρη κι εμειναν εκει  χαρουμενοι και ευτυχισμενοι! Η μαμα εμεινε σπιτι με τον μπαμπα!

Με αυτη τη χαριτωμενη ιστορια καλωσοριζω τη νεα εβδομαδα και σας ευχομαι Καλη Μεγαλη Εβδομαδα!
Πεταλουδισια φιλια σε ολους!

SPRING LOVERS TAG

Η εκφραστικη Κικιτσα και η γλυκεια μου Λιζα ειχαν την καλοσυνη να με προσκαλεσουν σε ενα νεο ανοιξιατικο μπλογκοπαιχνιδο! Ευχαριστω ομορφιες μου για την προσκληση!
Παμε λοιπον!

 

Οι κανόνες είναι οι εξής:

1. Αναφέρουμε το άτομο που μας έκανε tag.
2. Απαντάμε στις ερωτήσεις που μας δόθηκαν και στο τέλος προσθέτουμε τρεις δικές μας.
3. Κάνουμε tag κι άλλες bloggers.
4. Τις ενημερώνουμε σχετικά.

Ερωτήσεις:

1. Ποιο είναι το αγαπημένο σου σχέδιο στα νύχια για την άνοιξη;
   Σπανια βαφω τα νυχια μου, αλλα λατρευω κοραλλι και φουξια αποχρωσεις απλο η γαλλικο!
2. Ποιο χρώμα κραγιόν θεωρείς must για την άνοιξη;
   Και παλι σπανια βαφομαι, αλλα αγαπω ολα τα παλ χρωματα, ροζ, γαλαζιο, μωβ κλπ.
3. Ποιο χρώμα σε "εμπνέει" την άνοιξη;
   Ολα τα φωτεινα χρωματα, κιτρινο, πρασινο ανοιχτο-λαχανι, ολες οι αποχρωσεις του ροζ, του γαλαζιου και του πορτοκαλι.Και φυσικα, το λατρεμενο μου λευκο!
4. Αγαπημένο outfit για την άνοιξη;
   Κυριλέ: Φορεμα σε εντονο χρωμα μινι με σακακι η εσαρπα
   Casual: ανοιχτόχρωμο παντελονι με μπλουζακι και ζακετακι.
5. Αγαπημένο ανοιξιάτικο αξεσουάρ;
   Το μοναδικο που φοραω χειμωνα καλοκαιρι ειναι σκουλαρικια και καμια φορα αξεσουαρ μαλλιων.
6. Αγαπημένο ανοιξιάτικο φρούτο;
   Φραουλες.
7. Ποια μυρωδιά σου θυμίζει άνοιξη;
   Της ανθισμενης νερατζιας και της φρεζας.
8. Ποιο είναι το αγαπημένο σου βερνίκι νυχιών γι' αυτή την εποχή;
   Το απαντησα ηδη στο 1.
9. Ποιο είναι το αγαπημένο σου λουλούδι;
   Γιασεμι, γαρδενια, τριανταφυλλο.
10. Τι συναισθήματα σε γεμίζει η άνοιξη;
    Εκτος απο τις ενοχλητικες αλλεργιες, μια εντονη δημιουργικοτητα, αισιοδοξια και δεν με κραταει το σπιτι με τιποτα!!!
11. Την άνοιξη κάνεις κάτι που δεν κάνεις τους υπόλοιπους μήνες; Αν ναι, τι;
    Βγαινω βολτες για περπατημα και προσπαθω να λιαζομαι οσο περισσοτερο μπορω!
12. Ποιο άρωμα βάζεις την άνοιξη;
    Λατρευω τη σειρα Burberry κυριως το Brit και το London.
13. Πες μου κάτι που νιώθεις την επιθυμία να το αγοράσεις αμέσως μόλις μπει η άνοιξη!
    Λουλουδια και συγκεκριμενα φρεζες!
14. Υπάρχει κάτι που σε αγχώνει με τον ερχομό της άνοιξης;
    Τα κιλα του χειμωνα!!!
15. 3 λέξεις που δηλώνουν τα συναισθήματα σου για την άνοιξη!
    Ελπίδα, αισιοδοξία,δημιουργικοτητα.

Παμε τωρα στις ερωτησεις της Κικης!

1. Αν ησουν ενας μηνας της ανοιξης ποιος θα επελεγες να ησουν και γιατι;
Θα διαλεγα μαλλον τον Μάιο, γιατι ειναι ο πιο φωτεινος, ο πιο χαρουμενος και η αρχη του καλοκαιριου!

2.Αφιερωσε ενα τραγουδι στους μπλογκοφιλους που να σου θυμιζει ανοιξη και εξηγησε γιατι.
Κανω μια ευχη- Εξοριστοι. Ενα τραγουδι που εχει σημαδεψει ολη μου την εφηβεια.


3. Εαν επρεπε να κανεις μια αλλαγη στους φυσικους νομους που διεπουν την εποχη, ποιος θα επελεγες να ειναι και γιατι;
Θα επελεγα να μη διασκορπιζεται τοσο εντονα η γυρη, να πηγαινει στοχευμενα εκει που πρεπει για να γονιμοποιησει και να μην μπαινει σε ρουθουνια, ματια, σπιτια κλπ! Μισω τις αλλεργιες!

 Και οι ερωτησεις της Λιζας:

1. Αγαπημενη ανοιξιατικη αναμνηση
10 Απριλιου 1996, η μερα που ο καλος μου μου εξομολογηθηκε τον ερωτα του για πρωτη φορα, κατι που δεν πιστευα ποτε οτι θα γινοταν, καθως εγω ημουν ηδη απο καιρο κρυφα ερωτευμενη μαζι του.

2.Αγαπημενο ροφημα στις ανοιξιατικες βολτες
Χειμωνα καλοκαιρι σε καφετερια ενα πινω: φρεντο καπουτσινο γλυκο με εξτρα αφρογαλα.

3.Αγαπημενη ταινια για ανοιξιατικα βραδια
Δεν εχω καποια προτιμηση. Αναλογα την παρεα και τη διαθεση... Δεν ειμαι και πολυ σινεφιλ...

Προσκαλω με τη σειρα μου τις:
joan petra
Γιωτα Παπαδημακοπουλου 
Και ολες οι αστεγες καταληψιες της Πετρας, Κλαυδια, Γλαυκη, Αννα, Σοφια.

Οι ερωτησεις μου κοριτσια μου ειναι:

1. Αγαπημενος ανοιξιατικος προορισμος για μικρες η μεγαλες αποδρασεις;
2. Αγαπημενη ανοιξιατικη ασχολια για τις ελευθερες ωρες;
3.Με ποιον η ποιους προτιμας να περνας τα απογευματα και τα Σαββατοκυριακα της ανοιξης και γιατι;

Αυτα απο μενα! Σας φιλω πεταλουδισια!

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕ

ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΑΡΧΗ

Μολις που ειχε ξημερωσει. Τα στενα της Πλακας ηταν καλυμμενα απο ενα παχυ στρωμα παχνης. Ο κοσμος σιγα σιγα αφηνε τη βραδινη ραστωνη με ραθυμια κι εμπαινε στο ρυθμο της ημερας, μιας κρυας και υγρης χειμωνιατικης μερας.
Ο Μιχαλης δεν ειχε καθολου κοιμηθει. Τα αποτσιγαρα στο τασακι του ειχαν σχηματισει ενα μικρο λοφο που ανεδυδε μια απαισια μυρωδια. Τα κοκκινα πρησμενα ματια του μαρτυρουσαν οτι η νυχτα που περασε ηταν πολυ, παρα πολυ δυσκολη. Αν κατι μισουσε ο Μιχαλης ηταν τα "πρεπει". Κι ομως, μολις χτες αυτα τα ρημαδιασμενα πρεπει του ρημαξαν τη ζωη, του ρημαξαν τα ονειρα για το μελλον, για ενα κοινο μελλον με τη γυναικα που αγαπησε οσο τιποτα στον κοσμο. Δεν θα ξεχνουσε ποτε το κλαμα της, το σπαραχτικο της κλαμα την ωρα που της πηραν απο τα χερια το παιδι. Μολις που προλαβε να του ριξει μια φευγαλεα ματια κι αμεσως τον απομακρυναν. Για να μη δεθει της ειπαν, για να μη γινει ακομα πιο δυσκολο. Πολυ αργα... Εκεινη ειχε ηδη δεθει ολους αυτους τους μηνες που τον κουβαλουσε μεσα της, που τον ταϊζε με το αιμα της. Ολα τα βραδια που του σιγοτραγουδουσε νανουρισματα και του ψιθυριζε γλυκολογα. Ολες τις φορες που του ζητησε συγνωμη γιατι δεν ειχε τη δυναμη να παει κοντρα σε ολα και να τον κρατησει. Σπλαχνο απο τα σπλαχνα της, ζωη απο τη ζωη της, πως να τον αποχωριστει; Η μονη της παρηγορια ηταν πως ηξερε οτι θα πηγαινε σε πολυ καλα χερια, που θα του χαριζαν την αγαπη και τη ζεστασια που του αξιζε. Το ζευγαρι που τον υιοθετησε το ηξερε καλα η Αννιω, ακληροι ηταν κι εκαναν τα παντα να αποκτησουν ενα παιδι. Μολις εμαθαν για την "ανεπιθυμητη" εγκυμοσυνη της, την παρακαλεσαν, σχεδον επεσαν στα ποδια της να τους δωσει το παιδι και να φυγουν για τη Γερμανια. Εκεινη ηταν δεν ηταν 17 χρονων. Ο Μιχαλης, μολις ειχε τελειωσει το στρατιωτικο του, παιδι πολυ φτωχης οικογενειας, ανεργος... τι θα μπορουσε να της προσφερει; Την πιεσε και η μανα της, την απειλησε κι ο πατερας της, ολοι πεσαν πανω της, ειπε τελικα το ναι. Στα παρακαλια του Μιχαλη να το ξανασκεφτει, ηταν ανενδοτη. Η αποφαση ειχε παρθει... Κι αν ενα δακρυ κυλουσε ποτε ποτε απο τα μαγουλα της, επρεπε να το στεγνωσει με το ζορι, οφειλε να κανει το καλυτερο για το παιδι αυτο που σε τιποτα δεν εφταιγε... Εσκυβε κι ο Μιχαλης το κεφαλι, γιατι το νιωθε πως ειχε δικιο...
Μεχρι την τελευταια στιγμη σταθηκε διπλα της, στο προσκεφαλι της. Μολις τελειωσαν ολα, πλησιασε και της επιασε το χερι. Το τραβηξε σαν να την ειχε δαγκωσει φιδι, οχια μαυρη! Τον κοιταξε με το πιο ψυχρο της βλεμμα.
-Τελειωσαμε Μιχαλη, του ειπε απλα. Τελειωσαμε, φυγε σε παρακαλω.
Αυτα ηταν τα τελευταια της λογια. Εστρεψε το κεφαλι της στο παραθυρο κι εμεινε εκει, με το βλεμμα στυλωμενο στον κηπο ωρα πολλη, μεχρι που ο Μιχαλης εκανε μεταβολη και βγηκε απο το δωματιο. Ηξερε πως ο,τι κι αν της ελεγε θα ηταν ματαιο. Αυτο που μολις ειχε γινει ηταν ενα εγκλημα κατα της αγαπης τους, ενα εγκλημα στο οποιο συνειδητα συνετελεσαν κι οι δυο. Τιποτα πια δεν θα ηταν το ιδιο. Σαν ξενο τον κοιταξε, ξενος ηταν πια για κεινη. Δεν θα το αντεχε να αντικρισει ξανα τα ματια της.Εφυγε, κρατωντας για παντα την αναμνηση αυτου του ομορφου κοριτσιου, με τα μακρια μαυρα μαλλια και τα πρασινα ματια, με το φεγγοβολο χαμογελο και το λευκο δερμα. Ετσι θα την θυμοταν για παντα, οπως τη γνωρισε και την αγαπησε...
Σηκωθηκε απο την πολυθρονα. Το κεφαλι του πονουσε οικτρα. Το στομα του ειχε γευση στιφη, ταγκια απο τα τσιγαρα. Για φαγητο ουτε λογος. Το σπιτι τον επνιγε, επρεπε να βγει εξω, να περπατησει, να αναπνευσει. Κατηφορισε το δρομακι μπροστα απο το σπιτι του, τα βηματα του τον οδηγησαν στο καφενεδακι της γειτονιας του. Εκει που πηγαινε απο εφηβος ακομα. Εκει που γνωρισε την Αννιω, εκει που εμαθε για την εγκυμοσυνη, εκει και για την αποφαση...
Ο κυρ Κωστας ο καφετζης, ηρθε και τον καλημερισε.
-Πιασε ενα καφεδακι κυρ Κωστα να χαρεις, βαρυ και μερακλιδικο.
-Σαν σκοτεινιασμενος μου φαινεσαι Μιχαλη.
Ο Μιχαλης δεν απαντησε, βυθιστηκε στις σκεψεις του,  σκεψεις αλλοκοτες, μπερδεμενες. Και τωρα, τι; Πως ξεκινανε απο την αρχη; Και που θα πηγαινε; Τι θα εκανε; Ο αδερφος του πατερα του ηταν εστιατορας στη Γερμανια. Ηξερε πως εκει τον περιμενε ενα σπιτικο και μια δουλεια στρωμενη. Ομως, εκει θα ζουσε πλεον ο γιος του. Κι ο Μιχαλης το ηξερε πως αυτο δεν θα το αντεχε, να ξερει οτι ο γιος του ειναι εκει και να μην ψαξει να τον βρει. Ηδη αναρρωτιοταν αν ειχε παρει κατι δικο του. Ισως την αψια του μυτη, τα σγουρα μαλλια η τα καστανα ματια; Ισως το πεισμα του η τη σωματικη του ρωμη; Πρωτος ηταν στα αθληματα στο σχολειο, πρωτος και στην εκπαιδευση στο πεζικο.
-Να το και το καφεδακι, να και ενα κανταϊφακι κερασμενο απο το μαγαζι. Να πανε κατω τα φαρμακια!
Ο Μιχαλης γυρισε και κοιταξε τον καλοσυνατο μεσηλικα, να του χαμογελα. Περιεργο...Παντα πιστευε πως ηταν μαλλον απροσιτος και κλειστος ανθρωπος. Κι ομως, το βλεμμα του αυτη τη στιγμη ηταν τοσο εγκαρδιο και ζεστο.
-Αντε κερνα κι εσυ τωρα ενα τσιγαρο, του ειπε και χωρις να περιμενει απαντηση στρογγυλοκαθισε στην απεναντι καρεκλα. Πες μου αγορι μου τι σε βασανιζει. Τον καημο πρεπει να τον μοιραζεσαι, ειναι πολυ το βαρος καμια φορα για εναν ανθρωπο, δυο ωμοι ειναι πιο καλα...
Ο Μιχαλης τραβηξε μια βαθια ρουφηξια απο το τσιγαρο του, ξεφυσηξε με εναν αναστεναγμο και ξεσπασε σε κλαμματα. Εκλαψε σαν μωρο στον ωμο αυτου του ανθρωπου και του τα διηγηθηκε ολα με καθε λεπτομερεια. Εβγαλε ολη του την πικρα, το παραπονο, την απελπισια και την απογνωση. Κι οταν πια τελειωσε, ενιωσε ξαλαφρωμενος κι ανακουφισμενος. Σηκωσε τα ματια του και αντικρισε τον κυρ Κωστα δακρυσμενο.
-Ακου αγορι μου. Εγω παιδια σκυλια δεν εχω. Ενας μοναχος γερος ειμαι κι η αληθεια ειναι πως εχω αρχισει να κουραζομαι. Να, τωρα δα μεσα ετοιμαζα μια αγγελια να πουλησω τον καφενε. Αμα δε με πιστευεις, ελα να στη δειξω. Δεν ειναι πως δεν το αγαπω το μαγαζακι μου, ειναι που τα κουραγια μου τελειωνουν και δεν υπαρχει κανεις να το αναλαβει οταν θα φυγω. Ελα κοντα μου να σου μαθω τη δουλεια. Μεροκαματο μεγαλο να μην περιμενεις, τα τσιγαρα σου κι ενα χαρτζηλικι κι οι ωρες ειναι πολλες. Μα οταν ερθει η ωρα να αποσυρθω, αν θελεις ο καφενες θα γινει δικος σου. Οχι, μην απαντησεις τωρα. Σκεψου το. Ελα να δουλεψεις μερικες μερες και να δεις αν σ' αρεσει η δουλεια. Σκεψου το αγορι μου...
Ο Μιχαλης εσκυψε με ευλαβεια και του φιλησε τα χερια. Τετοια καλοσυνη απο αλλο ανθρωπο δεν ειχε δει.
Απο το επομενο κιολας πρωι επιασε δουλεια στο μαγαζι. Μεσα σε λιγες μερες επαιζε στα δαχτυλα και τους καφεδες και την καθαριοτητα και ολα. Ενα βραδακι, καθως σφουγγαριζε κοιταξε το ασπρομαυρο πατωμα, που εμοιαζε με σκακιερα, σαν να το παρατηρουσε για πρωτη φορα. "Α ρε ζωη..." μονολογησε... "σαν το σκακι κι εσυ μες στις ανατροπες. Εκει που δεν ξερεις απο που να ξεφυγεις, με μια κινηση... ρουα ματ". Χαμογελασε γλυκα. Ηταν σπιτι του... Μετα απο πολυ καιρο, ηταν σπιτι...

Η δικη μου συμμετοχη στις Ιστοριες του Καφενε ηθελα να ειναι ενας φορος τιμης στον κυρ Μιχαλη, να μαθουμε την ιστορια του και το πως ξεκινησαν ολα. Ελπιζω να μην κουρασε η μακροσκελης αναρτηση, νομιζω ηταν χρωστουμενο...

Οι αυτοτελείς ιστορίες του καφενέ ήταν μια ιδέα της Μαρίας Κανελλάκη κι η  Αριστέα έχει αναλάβει τον συντονισμό των ιστοριών!! Συμμετέχουν τα εξής ιστολόγια:

Δημήτρης Ασλάνογλου, θα φιλοξενηθεί από την Αριστέα
Αγριμιώ, http://agrimio.wordpress.com/
Έλενα, http://miakalimera.blogspot.gr/ 
Xris Kat, http://neraidodimiourgies37.blogspot.gr/
Κική, http://ekfrastite.blogspot.gr/
Sofia Sofaki, http://happiness-bonheur.blogspot.gr
Μαρία Νι, http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/
Γεωργία, http://armoniaart.blogspot.gr/
Κάτια, http://katitimou.blogspot.gr/
Lysippe, http://on-the-up-and-up.blogspot.gr/
Γλαύκη, θα φιλοξενηθεί από http://pistos-petra.blogspot.gr/
Κατερίνα Βερίγκα, http://positive-thinking-greece.blogspot.gr
Λεβίνα, http://levina-imagination.blogspot.gr
Δέσποινα, http://www.mamadesekrisi.blogspot.gr/

Katerina Koko, http://followkoko.blogspot.gr
Κλαυδία, θα φιλοξενηθεί από http://pistos-petra.blogspot.gr/
Έλλη, http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/
Κατερίνα Βαλσαμίδη, http://apopsitexnis.blogspot.gr
Μαριλένα, http://marilenaspotofart.wordpress.com/
Μαρία(me maria),  http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Μαρία Κανελλάκη, http://toapagio.blogspot.gr/
Μαρία Έλενα, http://maria-elena-jewellery.blogspot.gr/
Φλώρα, http://texnistories.blogspot.gr/
Πέτρος (Ακυβέρνητος) http://akivernitos.blogspot.gr/
@ριστέα, http://princess-airis.blogspot.gr/

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ

Θυμαμαι σχεδον καθε χρονο απο την πρωτη στιγμη που στα 5 μου χρονια διεσχισα την πορτα του πρωτου μου σχολειου. Ηταν η πρωτη και τελευταια χρονια που φορεσα την μπλε ποδια, καθως απο την α δημοτικου καταργηθηκαν.
Το σχολειο το λατρεψα! Ισως σε αυτο συνεβαλε οτι η μητερα μου ηταν εκπαιδευτικος και οτι απο παιδι αγαπουσα τα βιβλια, με αποτελεσμα πηγαινοντας δημοτικο να γραφω ηδη, να διαβαζω με ανεση και να μιλαω λιγα αγγλικα. Ποτε δεν παιδευτηκα να διαβασω πολυ, ημουν εκ φυσεως αριστη μαθητρια και πιστευα οτι αυτο φτανει -μεγα λαθος που το πληρωσα στο λυκειο, με μεγαλη πτωση σε καποια μαθηματα!
Απο την αλλη, ημουν παντα ενα παιδι γεματο πεισμα, που δεν ψαρωνα ευκολα. Ημουν παντα πολυ μικροσκοπικη, αιτια φυσικα χλευασμου απο τους συμμαθητες μου. Τα πιο συνηθισμενα παρατσουκλια που με ακολουθουσαν σε ολο το δημοτικο ηταν "ταπα" και "φασουλας". Ομολογω, αρχικα με ειχαν ενοχλησει πολυ. Στην πορεια ομως, καθως γνωριζομασταν και δενομασταν με τα παιδια, αρχισαν να γινονται κατι σαν συνηθεια, σαν φιλικη προσφωνηση.
Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου, ειχα την επανασταση μεσα μου. Τα δυο πιο εντονα χαραγμενα στη μνημη μου σκηνικα ηταν ενα στην Ε δημοτικου και ενα στην Β γυμνασιου.
Στην πρωτη περιπτωση, ενα πρωι στο σχολειο -σημειωτεον ιδιωτικο και εχει τη σημασια του αυτο για το παρακατω- πιναμε νερο απο τη βρυση, αλλα ειχε μια περιεργη οσμη. Λιγο αργοτερα πολλοι συμμαθητες μου κι εγω καναμε εμετο. Ξεκινησα λοιπον με ενα επιτελειο μαθητων να παμε να διαμαρτυρηθουμε οτι μας εδωσαν μολυσμενο νερο. Το αποτελεσμα ηταν μερικες ξυλιες με το χαρακα στα χερια μας. Ωστοσο, δεν το εβαλα κατω. Κοινως, εγινε χαμος! Φεραμε τους γονεις μας και εγινε το σχολειο καλοκαιρινο! Οπως ειπα ηταν ιδιωτικο. Σε ιδιωτικο σχολειο να σηκωσουν χερι στους μαθητες η ακομα χειροτερα να κινδυνευσει η υγεια μας; Ηταν σκανδαλωδες! Φυσικα, ειχα δικιο, αλλωστε ειχα μαθει να μην δημιουργω θεματα απο το τιποτα, γιατι αν τολμουσα υπο αλλες συνθηκες να παω στη μανα μου και να της πω οτι πηγα στο γραφειο της διευθυνσης κλπ κλπ μαυρο φιδι θα με ειχε φαει, δεν ηταν απο τις μαναδες που χαριζονταν στα παιδια τους!Αλλα οταν ειχα δικιο με υποστηριζε με νυχια και δοντια!
Η δευτερη αναμνηση, σε δημοσιο πια γυμνασιο, εχει να κανει με την αδικη τιμωρια ενος συμμαθητη μου, ο οποιος εφαγε αποβολη για κατι που δεν εκανε, απλα επειδη ηταν ο "συνηθης υποπτος". Εκανε γενικα πολλες αταξιες, οποτε κι αυτο εκεινος θα το ειχε κανει, κατα την καθηγητρια! Που ουτως η αλλως, αν θυμαμαι καλα ηταν κατι μηδαμινο, ακομα και αν το ειχε κανει δεν ηταν αξιο λογου, ποσω μαλλον αποβολης διημερης! Σηκωσα τους συμμαθητες μου και ξεκινησαμε αποχη, λιγο αργοτερα ειχε διαδοθει σε ολο το σχολειο και κανεις δεν εμπαινε για μαθημα. Τελικα, επενεβη ο διευθυντης, ο οποιος με απειλες κλπ εκοψε την αποχη, αλλα η ποινη του συμμαθητη μειωθηκε κατα μια μερα, οποτε μπορει κανεις να πει οτι ηταν μια μικρη νικη.
Οι υπολοιπες αναμνησεις μου απο το σχολειο εχουν περισσοτερο να κανουν με λευκωματα, σχολικες γιορτες, θεατρικα, χορωδιες. Οπου γλεντι και χαρα, η Βασιλω πρωτη! Οπου Βασιλω βαλε Χριστικα και εισαι μεσα!
Στην γ δημοτικου θα ανεβαζαμε το "Κοριτσακι με τα σπιρτα", στο Δημοτικο θεατρο Πειραια. Ποσο τον ηθελα αυτο το ρολο! Ελα ομως που βασει εικονογραφησης το κοριτσακι επρεπε να ειναι ξανθο; Για καλη μου τυχη, η κολλητη μου η Μαρια, φυσικη ξανθια, δεν ηθελε με τιποτα να παιξει. Η δασκαλα την πιεζε κι εκεινη ανεβαινε για προβα και εβαζε τα κλαμματα. Η Αννυ, η ετερη ξανθια του τμηματος, ξεχναγε τα λογια της. Οποτε, ειχε ερθει η ωρα να δουνε και τις μελαχροινες! Πηρα το ρολο με τη μια! Η παρασταση αφησε εποχη στο σχολειο, καθως ηταν ολη παντομιμα, ουτε μια λεξη δεν λεγαμε! Πηρα τα συγχαρητηρια μου κι εκτοτε εχω να το περηφανευομαι! Οταν δε μιλαω, τα παω καταπληκτικα!
Αργοτερα, Ε δημοτικου, θα παιζαμε κατι με ζωακια, δεν θυμαμαι τι, εγω θα ημουν το μυρμηγκι! Ελα ομως που ημουν υπερβολικα αδυνατη -23-25 κιλα με το ζορι - κι η μανα μου μολις με ειδε με το φορμακι επαθε εγκεφαλικο!"Αν δεν παρεις 5 κιλα, παρασταση γιοκ" το τελεσιγραφο! Τι να κανω κι εγω η ψωναρα, να χασω την παρασταση; Εφαγα, εφαγα, εσκασα, αλλα πανω απο 2 κιλα δεν πηρα! Ετσι ηταν καποτε, ετρωγα σαν μοσχαρι και εμενα ανθρωπος. Οχι οπως τωρα, που τρωω σαν ανθρωπος και γινομαι μοσχαρα!!! Τεσπα, η μανα υποχωρησε κι ετσι επαιξα το πολυποθητο μυρμηγκι!
Τελος, Α Λυκειου, γιορτη για το 1821, ανεβαζουμε το "Αγαλμα". Ειμαι εγω λοιπον και προχωραω ανεμελη και εκει που παω ζωντανευει το αγαλμα και αρχιζει και μου μιλαει. Οποτε πρεπει να γυρισω ξαφνιασμενη και να προχωραω μεν, κοιτωντας πισω μου δε. Μια χαρα στις προβες, ολα σουπερ. Τη μερα της παραστασης, ετσι οπως προχωραω με το κεφαλι στην οπισθεν, πεφτω πανω στο μικροφωνο, το σαβουριαζω και σαβουριαζομαι και εγω μαζι! Ενα αμφιθεατρο να εχει λυθει στα γελια! Σηκωνομαι, ξεσκονιζομαι και συνεχιζω. Ομως η ζημια εχει γινει... αντι για τα μηνυματα της εθνικης μας παλιγγενεσιας, αυτο που εμεινε ηταν η τουμπα μου και αυτο συζητουσαν ολοι μετα, τη χαλασα λοιπον την παρασταση, παρολο που προσπαθησα φιλοτιμα να το σωσω...
Μετα, εκδρομες, πενθημερη, κοπανες, σκιρτηματα! Ολα εκει! Ειναι απειρες οι αναμνησεις, κακες και καλες, αλλα κυριως καλες!
Ναι, θα γυριζα με χαρα στο σχολειο! Ισως αν μαλιστα γυριζα με τα σημερινα μου μυαλα, να το ειχα ευχαριστηθει ακομα περισσοτερο!
Αλλωστε, με αφησαν με τα πιο πολυτιμα δωρα! Μερικες φιλες που ειναι διπλα μου εδω και 20 και βαλε χρονια και αυτο ειναι ανεκτιμητο!

Η αναρτηση αποτελει τη συμμετοχη μου στην ιδεα της Πετρας να μιλησουμε για τα μαθητικα μας χρονια!

Συμμετεχουν τα ιστολογια:

Κική από το blog http://ekfrastite.blogspot.gr/

Μαρία από το blog http://pnoestexnis.blogspot.gr/

Κατερίνα από το blog http://followkoko.blogspot.gr/

Άννα/Πάρος -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από μένα

Νάσια από το blog http://nasiasblog2012.blogspot.gr/

Κανελλάκη από το blog http://toapagio.blogspot.gr/

Αριστέα από το blog http://princess-airis.blogspot.gr/

Πέτρος από το blog http://akivernitos.blogspot.gr/

Μαρία από το blog http://mytripssonblog.blogspot.gr/

Αγριμιώ από το blog http://agrimio.wordpress.com/

Μαρία από το blog  http://swanocean.blogspot.gr/

Άννα από το blog http://atenizodas.blogspot.gr/

Μαριλένα από το blog http://marilenaspotofart.wordpress.com/

Λαμπρινή από το blog http://xwrisprogramma.blogspot.gr/

Κλαυδία -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από μένα

Μαρία από το blog http://www.syllegw-stigmes.gr/

Δέσποινα από το blog http://mamadesekrisi.blogspot.gr/

Έλλη από το blog http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/

Rylie από το blog http://mythoughtsnotebook.blogspot.gr/

Marilise από το blog http://katitimou.blogspot.gr/

Φλώρα από το blog http://texnistories.blogspot.gr/

Marie Anne από το blog http://latelierdemarieanne.blogspot.gr/ 

Μαρία Έλενα από το blog http://maria-elena-jewellery.blogspot.gr/

Σμαραγδένια Ρούλα από το blog http://smaragdenia-roula.blogspot.gr