NEXT ON BUTTERFLY' S STORIES

Ερχονται στο Butterfly' s stories, το αλλο μου ιστολογιο:

ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ - Δευτερος Κυκλος
Η Ανατολη, Ο Χρηστος, η Μαιρη, ο Στεφανος και η Κατερινα σε μια μυστηριωδη σκοτεινη περιπετεια, αντιμετωποι με σκιες και δαιμονες.
Ολο τον πρωτο κυκλο καθως και την πρωτη αναρτηση του δευτερου κυκλου μπορειτε να τα βρειτε εδω.

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ
Αγαπημενη στηλη, που εχει στο παρελθον φιλοξενηθει και στο παρον ιστολογιο, ξαναζωντανευει κι επανερχεται με νεες αληθινες ερωτικες και μη ιστοριες.
Ποια ειναι η Ελλη; Μαθετε το!

ΜΕ ΛΕΝΕ ΦΑΕΘΩΝΑ
Ο γιος του θεου Ηλιου μας εξιστορει το μυθο του απο τη δικη του σκοπια.

ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΡΕΛΛΑΣ
Ενα συνηθισμενο οικογενειακο δραμα; Η μηπως οχι;

Stay tuned!

BLOG ACTION DAY 2013 - HUMAN RIGHTS

Σημερα, περισσοτερο απο ποτε, μας εχουν τελειωσει οι δικαιολογιες. Η εποχη της πληροφοριας εχει ανοιξει τις πυλες. Κανεις πια δεν μπορει να ισχυριστει οτι δεν ηξερε, δεν ειχε μαθει για την εκμεταλλευση ανθρωπου απο ανθρωπο, για την βια, για το ρατσισμο. Οτι δεν γνωριζε οτι αυτη τη στιγμη, αυτην εδω τη στιγμη, 1 στις 4 γυναικες κακοποιειται, παιδια διαμελιζονται απο βομβες, τα θεμελιωδη δικαιωματα στη ζωη, την τροφη και την ασφαλεια καταπατουνται διεθνως. Μονο το 2002 5,7 εκατομμυρια παιδια ηταν σε καταναγκαστικη εργασια, 1,8 εκατομμυρια παιδια θυματα πορνειας και παιδικης πορνογραφιας- μιας βιομηχανιας με κερδη οσα και αυτης των ναρκωτικων!- 1,2 εκατομμυρια παιδια πουληθηκαν σκλαβοι. ΝΑΙ, ΤΟ 2002!
Δεν εχεις δικαιολογια φιλε μου, οπως δεν εχω κι εγω. Ηδη γνωριζουμε οτι στις χωρες της Αφρικης οι ανθρωποι δεν εχουν καν προσβαση σε ποσιμο νερο! Ηδη γνωριζουμε οτι πολλα απο τα gadgets που χρησιμοποιουμε ειναι βαμμενα με το αιμα των ανθρωπων, ενηλικων και παιδιων, που δουλεψαν για να τα κατασκευασουν σε απαραδεκτες συνθηκες. Ηδη γνωριζουμε πως η ανθρωπινη ζωη εχει φτασει να εχει μπροστα στο κερδος μηδαμινη αξια. Φανταζει αστειο να μιλαμε για ανθρωπινα δικαιωματα οταν γυρω μας συμβαινουν ολα αυτα. Κι ομως μιλαμε. Μιλαμε για να ανοιξουμε το δημοσιο διαλογο, μιλαμε για να ακουστει η φωνη μας στα περατα του κοσμου. Και ολο αυτο θα εχει καποιο νοημα μονο αν δεν μεινουμε στις ομιλιες. Αρκει να περασουμε στην πραξη. Κι εσυ κι εγω. Ειμαστε ομως ετοιμοι; Ποσα αληθεια απο τα "κεκτημενα" μας μπορουμε να θυσιασουμε στο βωμο αυτου του σκοπου; Αν χρειαστει να αλλαξουμε πρωτα τη ζωη και τη βολη μας για να αλλαξουμε μετα τον κοσμο, θα το κανουμε; Ο σημερινος διαλογος ειναι μονο μια αρχη. Ας εχουμε τη δυναμη, τη θεληση και την αντοχη να κανουμε το επομενο βημα. Μαζι!

Today, more than ever, we are out of excuses. The gates are open for the era of information. No one can claim that they did not know, that they hadn't heard of the exploitation of other people, the violence, the racism. That they were not aware that at this moment, this very moment, 1 out of 4 women is being abused, young childrens' bodies are being dismantled by bombs, basic rights such as life, food and security are being trampled all over the world. In 2002 only, 5.7 million children were forced to work as labors, 1.8 million of children were victims of prostitution and child pornography- an industry with as many profits as the drug industry!- 1.2 million sold as slaves. YES, IN 2002!
You have no excuses my friend and neither have I. We already know that in many African countries people don't even have access to clean water! We already know that a number of gadgets we all use is soaking in blood. The blood of those adults and children who helped make them, in shameful working conditions. We already know that human life has no value when it comes to money. Talking about human rights with all this going on seems like a bad joke. But still, we are talking. We want to initiate a public conversation over this issue, we need to send our voices accross the world. But it will only make sense if we do more than talking. All we have to do is take the first steps to action. Both you and me. However, are we ready for it? How many of our "acquis" are we truly willing to sacrifise for this cause? If we need to change our own way of life before changing the world, will we go through with it? Today's discussion is only a beginning. May we have the strength, will and endurance to take the next step. Together!

ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ ΝΟΗΤΕ...

Διαβασα μια παρα πολυ δυσαρεστη ανατριχιαστικη ειδηση. Εκει που σταματα το μυαλο του ανθρωπου.
Πραγματι το μυαλο μου σταματησε. Η καρδια μου αρχισε να χτυπαει με φρενηρεις ρυθμους, το χτυπημα εφτασε στα μηλιγγια μου. Η ανασα μου επιταχυνθηκε και τα ματια μου γουρλωσαν. Επαψα να σκεφτομαι. Αρχισα να αισθανομαι. Οργη, ντροπη και μισος, ναι ΜΙΣΟΣ!
Ποσο διεστραμμενος μπορει να ειναι καποιος να τη βρισκει κακοποιωντας σεξουαλικα μεχρι θανατου παιδια απο 5 χρονων; Ποσο αληθινα ΚΑΚΟΣ πρεπει να εισαι για να πληρωνεις ωστε να δεις κατι τετοιο και τον παιξεις; Ποσο αναισθητος για να το διακινησεις αυτο το υλικο; Κι αυτα τα παιδια ποια μανα τα αναζηταει, ποια οικογενεια τα κλαιει και αγωνια, ποιος ακαρδος τα πουλησε σκλαβους;
Σταματα ο νους του ανθρωπου.. και ξυπναει μεσα μου το θεριο! Αυτο που ζηταει την παραδειγματικη και επωδυνη τιμωρια ΟΛΩΝ των εμπλεκομενων. Τους φανταζομαι στημενους σε μια κεντρικη πλατεια, γυμνους, δεμενους πισθαγκωνα. Ο κοσμος να περναει και να τους φτυνει. Να τους χωνει σε καθε τρυπα του σωματος τους τεραστια αντικειμενα για να νιωσουν ακριβως αυτο που προκαλεσαν στις αθωες ψυχουλες. Να τους βγαζει με τα χερια τα ματια. Να τους ξεριζωνει με τα νυχια το δερμα απο ακρη σε ακρη. Και στο τελος, αφου εχουν περασει ολα αυτα τα βασανιστηρια να αναβει φωτια και να τους καιει ζωντανους! Ναι, αυτα φανταζομαι! Αυτα τους αξιζουν! Και χειροτερα! Και να ειναι τετοια η τιμωρια τους, τοσο αγρια και παραδειγματικη που να μην τολμησει πια κανεις οχι να πραξει, αλλα ουτε να σκεφτει κατι τοσο ανωμαλο!
Ξερω πως ερχεται σε αντιθεση με την προηγουμενη μου αναρτηση ολο αυτο. Σε αντιθεση με μενα. Αλλα ειμαι ετοιμη να κατασπαραξω οποιον τολμησει να μου μιλησει για ανθρωπινα δικαιωματα! Εχουν μωρε δικαιωματα τα κτηνη; Κι αυτα τα πλασματα που περασαν του Ιησου τα Παθη στα χερια τους, αυτα δεν ειχαν δικαιωματα;

Κι επειτα, λες κι ο Θεος μου την εχει στημενη να με μαζεψει σε καθε παρεκτροπη, πεφτω πανω σε αυτην την αναρτηση του Παολο Κοελιο.
Ουτε λιγο ουτε πολυ, αναρτηση και σχολια εστιαζουν στο ποσο λαθος ειναι να θεωρουμε την εκδικηση και την τιμωρια απονομη δικαιοσυνης, ενω δικαιοσυνη σημαινει σοφρωνισμος και επανενταξη, στην ουσια ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ...
Και ντρεπομαι για τις σκεψεις μου. Και προβληματιζομαι...
Που αρχιζει και που τελειωνει η δικαιοσυνη; Ποτε απαιτειται τιμωρια και ποτε σοφρωνισμος; Που βρισκονται αυτες οι πολυ λεπτες διαχωριστικες γραμμες, πως ισορροπεις αναμεσα στην επιεικια και την ασυδοσια; Επιδεχονται ολες οι περιπτωσεις βελτιωση; Για παραδειγμα, στο εγκλημα που ανεφερα πιο πανω, ειναι δυνατη μια επανενταξη; Ειναι εφικτος ο σωφρονισμος; Και ειναι δικαιοσυνη αυτο απεναντι στα παιδια που βασανιστηκαν βαναυσα; Σε αυτα που χαθηκαν για παντα λογω μιας διαστροφης; Ποτε γινεται τελικα ο θυτης θυμα; Ποσο βαθια πρεπει να ψαξουμε στο παρελθον και στο ψυχικο υποβαθρο καθε παραβατη; Πως εξασφαλιζεται η λυτρωση για το θυμα;
Θα ηθελα να διαβασετε προσεκτικα τις δυο αναρτησεις και την δικη μου και να μου πειτε κι εσεις την ειλικρινη σας αποψη επι του θεματος. Χωρις αναστολες και καθωσπρεπισμους. Εδω δεν κρινουμε, κανουμε εναν διαλογο, μια αληθινη ανταλλαγη που αν το θελουμε πραγματικα, μπορει να μας παει ενα βημα παραπερα σαν ατομα, σαν κοινωνια.

Πεταλουδισια φιλια σε ολους.

ΕΝΑ ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

1) ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ

Ε ναι λοιπον! Για αλλη μια φορα υπεκυψα στον πειρασμο να λαβω μερος σε μπλογκοπαιχνιδο. Και πως να αρνηθω αλλωστε, οταν η πασα εγινε απο την υπεροχη Kate με το κουτι της με τα γλυκα;
Η οποια με βραβευσε με αγαπη και την ευχαριστω πολυ!

Βραβειακι λοιπον και οι κανονες του παιχνιδου, απλοι. Το πρωτο ειναι να αναφερεις απο που ελαβες το βραβειο. Αυτο το εχω ηδη κανει. Τωρα πρεπει να απαντησω σε μερικες ερωτησεις:

-Το αγαπημενο μου φαγητο ειναι

Μμμμ... Να πω καλυτερα ποιο ΔΕΝ ειναι; Γιατι μου αρεσουν πολλα και πολυ! Κοτοπουλο με πατατες στο φουρνο, καρμποναρα, ψαρια, θαλασσινα, κεφτεδακια με πατατες, μπιφτεκακια, γεμιστα με κουκουναρι και σταφιδες, κανελονια, φασολακια πρασινα, ρεβυθια... Κι αυτη ειναι μονο η αρχη της λιστας...

-Τι δεν μου αρεσει στους ανθρωπους

Αναμεσα σε πολλα αλλα, οπως υποκρισια, αλλαζονεια, αχαριστια, απληστια, αναισθησια, δηθενια κλπ θα προσθεσω οτι δεν αντεχω την υπεροβολικη αυστηροτητα. Δηλαδη κατσε ρε φιλε, εσυ εισαι ο τελειος και μολις ο αλλος κανει ενα σφαλμα, εστω και χοντρο, τον διαγραφεις; Τον κατακρινεις, τον πετας απο τη ζωη σου ετσι; Κατσε να δεις πρωτα γιατι εκανε ο,τι εκανε (καλα δεν μιλαμε για φονο τωρα για διαπροσωπικα "εγκληματακια" μιλαμε), δωσε μια ευκαιρια! Ροδα ειναι και γυριζει... Επισης, μισω  την ελλειψη χιουμορ!

-Μου αρεσει οι ανθρωποι που κανω παρεα να ειναι

Αληθινοι, ανοιχτομυαλοι, ελευθερα πνευματα, υποστηρικτικοι, αστειοι...

-Με ηρεμει

Να εχω ενα λιμανι. Να ξερω πως οσο και να φουρτουνιαζει εγω καποια στιγμη θα βρω το απαγγιο μου. Ειτε αυτο ειναι μια ζεστη αγκαλια, ειτε μια κουπα καφες με μια καλη φιλη, ειτε ενας γλυκος λογος του γιου μου, ειτε η μυρωδια της μαμας, ειτε ενα ομορφο τραγουδι...

-Αγαπω

Την οικογενεια μου. Τη μυρωδια απο τα ανθη νεραντζιας και απο το βρεγμενο χωμα. Τον ηχο που κανει το κυμα καθως φιλαει την αμμουδια. Το πορτοκαλι του ηλιου οταν παει για υπνο. Τη μουσικη.  Το διαβασμα. Τους ανθρωπους. Τα παιδια κυριως. Τα ζωα. Ολα οσα με κανουν να χαμογελαω. Την αγαπη. Την πιστη. Την ελπιδα.

-Με νευριαζει

Η αηττητη πραγματικα ανθρωπινη βλακεια. Η νοοτροπια οτι ο κοσμος μας ανηκει και ανηκει μονο σε εμας...

-Τι δεν αποχωριζομαι ποτε

Τις αναμνησεις μου. Ακομα και αυτες που πονανε...

-Οταν ημουν μικρη χαζευα συστηματικα αφισες

Των Duran Duran, Europe, Scorpions, Αννα Βισση, Αλεξια, Πωλινα κλπ ποπ σταρ του '90. Ειχα γεμισει τους τοιχους στο δωματιο μου...

Τωρα πρεπει να το χαρισω κι εγω με τη σειρα μου. Ωστοσο, σχεδον ολοι το εχουν ηδη λαβει. Οποτε το χαριζω με αγαπη σε οποιον δεν το εχει λαβει και αφησει σχολιο σε αυτη την αναρτηση.

2) Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Φανταζομαι ολοι γνωριζετε την Blog Action Day. Αν οχι, να σας πω οτι ειναι μια μερα καθε χρονο, συνηθως μεσα Οκτωβρη, που τα μπλογκς ανα τον κοσμο που δηλωνουν συμμετοχη αναρτουν ενα αρθρο για καποιο συγκεκριμενο θεμα. 

Φετος, 16 Οκτωβριου, η μερα ειναι αφιερωμενη στα Ανθρωπινα Δικαιωματα.

Τωρα θα μου πειτε, σιγα τα ωα! Γραφουμε εκει πεντε βλακειες και κατι καναμε. Αμ δε! Γιατι η ουσια αυτης της ημερας ειναι η δυναμη της μαζικοτητας. Το να δειξουμε οτι ενδιαφερομαστε πραγματικα για τα θεματα που γραφουμε και οτι ειμαστε πολλοι, χιλιαδες, απειροι. Μονο με αυτην την προϋποθεση εχει επιτυχια ενα τετοιο εγχειρημα και με την προϋποθεση φυσικα οτι δεν σταματαμε εκει, αλλα συνεχιζουμε τη δραση μας ο καθενας οπως και οσο του αναλογει.

Ειπα μαλιστα αυτη τη χρονια να το παω ενα βημα παραπερα και να δηλωσω εθελοντρια στον τομεα της  μεταφρασης. Εδω θα δειτε την ομαδα των εθελοντων- μαζι και την αφεντομουτσουναρα μου!

Σας προσκαλω λοιπον να λαβετε μερος σε αυτην την υπεροχη -κατα τη γνωμη μου- προσπαθεια.

Μπορειτε να καταχωρισετε το μπλογκ σας εδω.

Σας αφηνω με αγωνιστικους χαιρετισμους και πεταλουδισια φιλια!

ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΚΚΛΗΣΗ-ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Ενα αγγελουδι, γνωριζει απο μικρο την ασχημη πλευρα της ζωης. Δεν μπορει να δει, να περπατησει, να μιλησει, να παιξει. Η μικρη Παρασκευη ανα πασα ωρα κινδυνευει να χασει το φως της. Μετα απο προσπαθειες στην Ελλαδα, η μονη λυση ισως να ειναι η Αμερικη. Εχει ηδη γινει μια επεμβαση εκει και χρειαζεται και δευτερη. Φυσικα, χρηματα δεν υπαρχουν, το κρατος καλυπτει το 1/3 μολις. Οποιος θελει να βοηθησει μπορει να απευθυνθει στον πατερα της 5χρονης Παρασκευουλας, Αποστολο Θεοδωρου στα τηλεφωνα 6979724915 και 6942216572. Επισης, μπορει να καταθεσει χρηματα στους ακολουθους λογαριασμους:

Απόστολος Θεοδώρου

ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

ΑΡ. λΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ: 733/625364-40

ΙΒΑΝ: GR4301107330000073362536440

επίσης

Απόστολος Θεοδώρου

ALPHA TΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ

ΑΡ. ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ: 133-002101-280728

ΙΒΑΝ: GR13 0140 1330 1330 0210 1280 728

Περισσοτερες πληροφοριες, ακριβες ιστορικο, καθως και ολα τα εγγραφα που αποδεικνυουν τη σοβαροτητα της καταστασης θα βρειτε εδω: 

http://katesdeliciousbox.blogspot.gr/2013/10/blog-post_1854.html?showComment=1381130648231#c8236565680600932572 

Καλημερα και καλη εβδομαδα!

ΣΤΙΓΜΕΣ ΖΩΗΣ...

Δευτερα πρωι, στο λεωφορειο. Δυο γεροντακια καθισμενα απεναντι απεναντι. Ο ενας να λεει για τη γυναικα του που την εχασε πριν τρια χρονια. Ο αλλος να προσπαθει να ελαφρυνει την ατμοσφαιρα.
-Την εστειλες ρε συ; Συνηθως οι αντρες πεθαινουν πρωτοι...
-Αστα, τι να κανω; Δεν μπορω να γινω εγω Θεος. Εδω στο τριτο την εχω. Μου εχουν κοπει τα χερια απο τοτε που την εχασα...


Τριτη βραδυ, στη σταση, περιμενοντας το λεωφορειο. Μια γιαγια, σιγουρα πανω απο 70, τα ποδια της πρησμενα. Κουτσαινει λιγο. Κραταει ενα πακετο με στυλο, προφανως τα πουλαει. Πλησιαζει εμενα και μια φιλη μου. Τα ματια της ειναι λιγο λευκα, θολα. Δοντια δεν εχει και πολλα. Ωστοσο μας χαμογελαει. Μας ζηταει αν μπορουμε να την ενημερωσουμε οταν ερθει το λεωφορειο της γιατι εχει καταρρακτη και δεν βλεπει καλα. Ομως το ζηταει πολυ διστακτικα. Τελικα, ανακαλυπτουμε πως το ιδιο πρωι μια νεαρη γυναικα στην ιδια ακριβως ερωτηση της ειχε απαντησει με βρισιες χειριστου ειδους και την εχει διωξει λεγοντας "φυγε απο δω, βρωμοζητιανα!"....
Πιανουμε την κουβεντα. Τι σταυρο κουβαλαει και αυτη. Ο ενας γιος αλκοολικος, ο αλλος απων και ο τριτος, αυτος που μενει μαζι της, αν δεν του ακουμπησει καποια χρηματα καθε μερα, την αφηνει να κοιμαται απ' εξω, στο χαλακι στο διαδρομο των κοινοχρηστων... Κοιταζομαστε με τη φιλη μου. Λογια δεν μας βγηκαν, τι να πεις αλλωστε μπροστα στο αδιανοητο...
Οταν μπηκα στο λεωφορειο, ανοιξα το κινητο μου. Πηρα την πεθερα μου και της ειπα οτι την αγαπω πολυ. Ακριβως το ιδιο εκανα και με τους γονεις μου μολις εφτασα σπιτι. Τιποτα δεν ειναι δεδομενο, οσο κι αν ξερουν οι αλλοι οτι τους αγαπαμε, ειναι πολυ σημαντικο που και που να το λεμε, να το δειχνουμε, με μια αγκαλια, ενα γλυκο φιλι...

Τεταρτη πρωι. Πηγαινω με το γιο μου στο σταθμο. Στο δρομο συνανταμε εναν κυριο με εναν τεραστιο μαυρο σκυλο. Ο μικρος τον κοιταζει με εκπληξη κι εγω, αφου βεβαιωνομαι οτι δεν δαγκωνει, τον παροτρυνω να πλησιασουμε προσεκτικα και να τον αφησουμε να μας μυρισει. Πραγματι, αφου εγινε το πρωτο αναγνωριστικο σνιφ, το πανεμορφο πλασμα αρχισε να στριφογυρναει γυρω μας, κουνωντας την ουρα και να χοροπηδαει απο τη χαρα του ο Δημητρακης μου, χτυπωντας παλαμακια...

Πεμπτη μεσημερι. Το πρωτο meeting της χρονιας. Μετα απο μηνες ολοι μαζι, ολο το διδακτικο και μη προσωπικο. Οι ωρες φετος λιγοτερες απο τις αναμενομενες, τα χρηματα επισης, αλλα η ορεξη για προσφορα αμειωτη. Ειναι υπεροχο να βλεπεις ανθρωπους που, ενω ξερεις οτι αξιζουν περισσοτερα απο οσα μπορεις να τους προσφερεις, εν τουτοις ειναι εκει και νοιαζονται για τη δουλεια τους, για τη δουλεια σου και προσπαθουν να δωσουν παραπανω κι απο το 100%.

Παρασκευη βραδυ. Που αλλου; Στη σταση για το λεωφορειο... Εκει που συμβαινουν πολλα και τιποτα. Συνηθως πολλα, αν παρατηρησεις. Ειναι οι μικρες καλοσυνατες πραξεις. Μια γιαγια στεκεται στο δρομο διπλα απο το πεζοδρομιο. Ενα αυτοκινητο προσπαθει να παρκαρει. Μια νεα γυναικα πιανει τη γιαγια απο το μπρατσο, καθως δεν εχει καταλαβει οτι το αυτοκινητο με την οπισθεν την πλησιαζει επικινδυνα. Κανει σημα στον οδηγο να σταματησει και ανεβαζει τη γιαγια στο πεζοδρομιο. Λιγο πιο περα ενα ζευγαρακι νεων. Τους ειχα ρωτησει αν περασε το λεωφορειο μου, μου ειπαν οτι κι εκεινοι το ιδιο περιμεναν. Καθομαι σε ενα σκαλι απορροφημενη απο το βιβλιο μου. Με πλησιαζει ο νεαρος -ο αγνωστος νεαρος- και μου λεει οτι ερχεται το λεωφορειο. Μετα δινει στην αγαπημενη του ενα μελενιο τρυφερο φιλι. Εκεινη μπαινει στο λεωφορειο κι εκεινος μενει απ' εξω να την κοιταζει μεχρι που ξεμακρυναμε...

Κυριακη πρωι. Μετα απο πολλες Κυριακες, επιτελους ο αντρας μου ειναι σπιτι. Επιτελους, θα πιουμε οι δυο μας ενα καφε. Επιτελους θα φαμε μαζι μεσημερι. Θα παιξουμε με το Δημητρη. Θα μαγειρεψω για την επομενη. Θα ξαπλωσουμε για σιεστα. Θα παιξει μπουζουκι. Θα γκρινιαξω για τα ρουχα που πεταει περα δωθε. Θα με αγκαλιασει. Θα τον φιλησω. Θα ψιθυρισει σ' αγαπω. Θα χωθω στο στηθος του να τον μυρισω. Θα ερθει κι ο Δημητρης, απαιτητικα, να διεκδικησει τη μαμα, να ζητησει "αγκαλια ολοι μαζι"...

Γλυκοπικρα τα στιγμιοτυπα που μενουν αποτυπωμενα στην καθε μερα. Ακομα ανατριχιαζω στη σκεψη της γιαγιας. Ακομα χαμογελαω στη σκεψη του ερωτευμενου ζευγαριου, στη θεα του Δημητρη να παιζει με το σκυλακι. Αυτη ειναι η αληθινη ζωη. Οσο αναλωνομαστε σε αγχη και ανησυχιες, οσο ξεχναμε να ζησουμε, να νιωσουμε, να απογοητευτουμε, να σιχτιρισουμε, να θυμωσουμε, να αγαπησουμε, να αγαπηθουμε, να ερωτευτουμε, να πονεσουμε, να ονειρευτουμε, να παρατηρησουμε... γυρω μας ειναι η αληθινη ζωη. Συμβαινει τωρα. Και οπως παντα...συνεχιζεται...

Καλο μηνα σε ολους! Πεταλουδισια φιλια!