ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ Β: ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ

Η δευτερη συμμετοχη μου στο δρωμενο Ιστοριες της Νυχτας, ειναι ενα ζεϊμπεκικο, αρκετα βαρυ, που εχω γραψει πριν πολλα χρονια αλλα ποτε δεν εχω δημοσιευσει. Ελπιζω καποτε να καταφερω να βαλω και τη μουσικη ολων αυτων των τραγουδιων....
Τις υπολοιπες ιστοριες μπορειτε να βρειτε στο μπλογκ της αεικινητης Αριστεας μας!

 

ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ

Μη μου ζητας λογια μεγαλα.
Γι' αγαπη τωρα μη μου λες.
Παρεα κανε μου μια σταλα,
γιατι τα ονειρα μου γινονται πληγες.

Μη με ρωτας για που πηγαινω.
Τι ξημερωνει μη ρωτας.
Συγνωμη, δεν καταλαβαινω
αυτον τον τροπο που στα ματια με κοιτας.

Η μοιρα σ' εφερε αποψε στο πλευρο μου,
που ειναι ολα τοσο μελαγχολικα,
να πιεις γουλια γουλια το δακρυ το δικο μου,
να ημερεψεις της ψυχης μου τον νταλκα.
Δεν το αντεχω υποσχεσεις να σου δωσω.
Ερωτας ειμαι που θα μεινω μια βραδια.
Κι αν ερθει η ωρα καποτε να μετανιωσω,
αλλο ενα λαθος θα χρεωσω στην καρδια.
Αλλο ενα λαθος θα χρεωσω στην καρδια.

Μην απορεις που δεν με νοιαζει
που θα με βρει το πρωινο.
Εμαθα πια, οταν χαραζει,
να μενω μονη σε δωματι σκοτεινο.

Κερνα πιοτο, βαλε να πιουμε
τσιγαρο σερτικο, βαρυ.
Κι ενα ζεϊμπεκικο ν΄ακουμε,
να γρατζουναει της ζωης μας την πληγη.

Η μοιρα σ' εφερε αποψε στο πλευρο μου,
που ειναι ολα τοσο μελαγχολικα,
να πιεις γουλια γουλια το δακρυ το δικο μου,
να ημερεψεις της ψυχης μου τον νταλκα.
Δεν το αντεχω υποσχεσεις να σου δωσω.
Ερωτας ειμαι που θα μεινω μια βραδια.
Κι αν ερθει η ωρα καποτε να μετανιωσω,
αλλο ενα λαθος θα χρεωσω στην καρδια.
Αλλο ενα λαθος θα χρεωσω στην καρδια.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ Α: ΝΥΧΤΕΣ ΑΛΗΤΙΚΕΣ

 

ΝΥΧΤΕΣ ΑΛΗΤΙΚΕΣ

Τοτε που περπατουσα
συχνα στα μονοπατια σου
και καθε βημα
πιο μακρυα σου με τραβουσε,
σχοινια οι στιγμες,
που τυλιγαν τα ματια σου,
για να ξεχνας τη θαλασσα
που χωρια μας κρατουσε.
Ηταν φορες που χαραζε
χωρις να πουμε λεξη.
Ηταν κοντα σου οι νυχτες μου
γοργες, λαχανιασμενες.
Κι απ' το κλειστο παραθυρο
κρεμοντουσαν οι σκεψεις.
Νυχτες αλητικες, γυμνες,
νυχτες παραδομενες.
Εκει, που, δεμενη πισθαγκωνα,
ανασαινα τον ερωτα.
Που σαν αγριμι αχορταγο
ρουφουσα την ουσια σου,
φυλακισμενη σ' ονειρα
και σε στοιχεια ανημερωτα,
ν' αρπαξω ενα κομματι σου
στην καθε συνουσια σου.
Κρυφες ματιες που εριχνα
στου νου τις διαδρομες σου
και με τα νυχια ξεσκιζα
κρυφα τα κυτταρα σου.
Απαγκια σου 'φτιαχνα ζεστα
να δενεις τις πληγες σου,
να μην μπορεσει αλλος κανεις
να κλεψει την καρδια σου.
Ηταν θυμαμαι Κυριακη
στα συννεφα ντυμενη.
Να ταξιδεψω ζητησα
σε οσα μου αρνηθηκες.
Σαν ανεμος σε τυλιξα,
σαν μπορα μανιασμενη.
Νυχτες αλλιωτικες, μαβιες.
Νυχτες αλητικες...

Ειναι η πρωτη μου συμμετοχη στις Ιστοριες της Νυχτας, ενα ομορφο δρωμενο στο μπλογκ της Αριστεας. Το εχω δημοσιευσει και παλιοτερα, αλλα νομιζω πως ταιριαζει απολυτα κι εδω. Τις υπολοιπες ιστοριες μπορειτε να τις διαβασετε εδω:
http://princess-airis.blogspot.gr/2015/04/blog-post_20.html

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΩΝ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Καλημερα διαδικτυακοι μου φιλοι!

Ειναι καποια θεματα που ειναι πραγματικα ανεξαντλητα. Οσο και να τα αναλυεις, να τα πιανεις απο καθε πλευρα, να τα βλεπεις και να τα ξαναβλεπεις, τελικα σε σαφη συμπερασματα δεν μπορεις να καταληξεις. Μπορεις μονο να προβληματιστεις, να παρεις κατι απο καθε αποψη που διαβαζεις, ειτε συμφωνη ειτε αντιθετη με τη δικη σου και να προσπαθησεις να βγεις εστω ενα τσακ καλυτερος και σοφοτερος μεσα απο το διαλογο.

Καπως ετσι, εφτασε στο τελος κι η δικη μου "αναζητηση της αληθειας" σχετικα με
-τη θανατικη ποινη για πολυ ειδεχθη εγκληματα
-το σωφρονιστικο συστημα και την δικαιοσυνη
-την ευθυνη της κοινωνιας και των μμε

Για τη θανατικη ποινη δεν εχω απολυτα καταληξει. Ειναι ο,τι χειροτερο μπορει να συμβει σε μια κοινωνια να γινει φονιας του φονια, αλλα ακομα σκεφτομαι πως ισως σε καποιες περιπτωσεις ειναι η εσχατη λυση, αλλα η μοναδικη...

Οσον αφορα το σωφρονισμο, ξερω πως σε καιρο κρισης ακουγεται γελοιο να μιλαμε για αυτο, αλλα αν το καλοσκεφτεις, ενα συστημα πιο δικαιο και πιο ανθρωπινο, αλλα και πιο αυστηρο και λειτουργικο, θα εξοικονομουσε πολλους πορους απο τα χρηματα που δαπανουνται για τις φυλακες, αλλα και θα δημιουργουσε μεσω προληψης μια πιο υγιη κοινωνια. Αυτο βεβαια προϋποθετει μακροπροθεσμο σχεδιασμο και αλλα πολλα που δεν ειναι της παρουσης.

Αυτο ομως που πραγματικα με ξεπερναει, ακομα πιο πολυ κι απο την διαστροφη των απεχθεστερων εγκληματιων, ειναι η σταση της κοινωνιας μας. Η αδιαφορια σε ολα τα σημαδια- γιατι υπαρχουν παντα σημαδια!- απο τη μια, η φραση "κοιτα τη δουλεια σου και μη μιλας", ενω απο την αλλη καταναλωνουμε σαν σαρκοβορα ορνια την καθε ανατριχιαστικη, σχετικη η ασχετη, πληροφορια που μετατρεπει την ειδηση σε οσκαρικο θριλερ. Εκει βεβαια το "κοιτα τη δουλεια σου" παει περιπατο, αφου ξαφνικα δουλεια μας γινεται να γνωριζουμε τα παντα, χωρις να ψαχνουμε πιο βαθια, την ουσια, τα αιτια, την δικη μας ευθυνη - οπου αυτη υπαρχει!

Γιατι πισω απο τα παιδια που δολοφονησαν τον Αλεξ στη Βεροια, υπηρχαν καποιοι γονεις που εκαναν τραγικα λαθη η που αγνοησαν τα σημαδια. Πισω απο τον πα-ΤΕΡΑΣ της Αννι, υπηρχε μια γυναικα που αφησε το παιδι της μαζι του, υπηρχε μια εμφανως αρρωστημενη κατασταση που πολλοι την ειχαν δει αλλα κανεις δεν εκανε κατι για αυτο.
Κι αν η "ενημερωση" μας μας οδηγουσε στο να ανακαλυψουμε τα λαθη και τα αιτια και να προφυλαχθουμε σαν κοινωνια απο τετοιες καταστασεις, τοτε ναι, θα αξιζε τον κοπο...
Ομως, εμεις δεν αλλαζουμε καν! Ισα ισα, κανουμε τον σταυρο μας που δεν ειμαστε εμεις αυτοι, που εμεις ειμαστε καλυτεροι απο αυτους... και συνεχιζουμε τη ζωη μας με τον ιδιο ακριβως τροπο...

Ομως, οπως ειπα και στην αρχη... αυτα τα θεματα ειναι ανεξαντλητα, οσο μιλαμε, τοσα θα εχουμε να πουμε...
Θα τα κλεισω λοιπον εδω και θα σας ευχαριστησω ολους για την επικοινωνια και το διαλογο, για την ανταλλαγη αποψεων! Και θα κρατησω μια ελπιδα πως ολοι κατι πηραμε απο αυτο, εστω το ελαχιστο!

Πεταλουδισια φιλια σε ολους!

ΜΕΡΟΣ Γ: Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΜΕ

Καλημερα διαδικτυακοι μου φιλοι!

Αφου συζητησαμε για τη θανατικη ποινη και αναλυσαμε λιγο τα του σοφρωνισμου και της τιμωριας, ηρθε η ωρα να αναλογιστουμε το ρολο της κοινωνιας και των ΜΜΕ στα πιο ειδεχθη εγκληματα.

Οταν υπαρχει μια κατασταση αρρωστημενη, παντα υπαρχουν και καποια σημαδια. Ασχημες συμπεριφορες, φωνες, πραγματα μικρα η μεγαλα που ακομα και το πιο απειρο ματι μπορει να αντιληφθει.
Και τοτε, τι γινεται; Συνηθως, ενω στην αρχη ολοι δειχνουν εκπληκτοι με την αποκαλυψη του εγκληματος και του δραστη, οσο προχωρουν οι μερες αποκαλυπτεται οτι ολο και καποιος κατι ειχε δει, κατι ειχε ακουσει, κατι ειχε υποπτευθει... αλλα δεν ειχε μιλησει.

Τι οδηγει τους ανθρωπους να επιλεγουμε τη σιωπη; Ειναι ο φοβος οτι μπορει να μπορει να μπλεξουμε; Ειναι οτι το προβλημα του αλλου δεν μας νοιαζει; Ειναι οτι δεν πιστευουμε πως πραγματι θα βρουμε ακρη και θα βοηθησουμε στ' αληθεια; Η μηπως πραγματικα δεν πιστευουμε μεσα μας οτι τα πραγματα θα εχουν μια τοσο ασχημη καταληξη;

Απο την αλλη, εχουμε τα ΜΜΕ, που κανουν τσιμπουσι κανονικο καθε φορα που προκυπτει ιστορια σαν της Αννι. Και δεν μιλαω για την αναλυση του θεματος, της ψυχικης ασταθειας του δραστη, του εγκληματικου του προφιλ η των νομικων θεματων. Μιλαω για τον εξευτελισμο της ιδιας της ανθρωπινης υποστασης του θυματος, των συγγενων, ολων των εμπλεκομενων. Μιλαω για την αναλυση και επαναληψη μεχρις αηδιας των πιο ανατριχιαστικων λεπτομερειων, μιλαω για το κυνηγι των παπαρατσι που αγγιζει τα ορια του bullying.

Κι η μονιμη εξηγηση για ολα αυτα, ειναι οτι ο κοσμος θελει να μαθει! Κι απο ο,τι φαινεται οντως ετσι ειναι, καθως οι θεαματικοτητες των δελτιων ειδησεων και των εκπομπων αγγιζουν ποσοστα ρεκορ οταν καταπιανονται με τετοια θεματα και τις λεπτομερειες τους! Και ερωτω.... γιατι θελουμε να βλεπουμε τετοια πραγματα; Γιατι μας ενδιαφερει τοσο να μαθαινουμε αυτα τα ανατριχιαστικα δεδομενα; Τι παραπανω μας προσφερει να ξερουμε ΑΚΡΙΒΩΣ τι και πως εγινε; Ποια διεστραμμενη ικανοποιηση δημιουργειται μεσα απο ολα αυτα;

Γιατι απο τη μια τα ΜΜΕ ειναι αδιστακτα και δεν υπολογιζουν τιποτα μπροστα στο χρημα, αλλα και απο την αλλη βρισκουν εδαφος, αφου δεν θα εκαναν τετοιο κανιβαλισμο αν δεν τον παρακολουθουσε κανεις. Κι οι θεατες εχουν τα τελευταια χρονια δεχθει τετοια πλυση εγκεφαλου απο τα ΜΜΕ που εχουν σχεδον παψει να σοκαρονται απο το ο,τιδηποτε. Κι ολο αυτο εχει γινει ενας φαυλος κυκλος.

Απο την αδιαφορια, στο εγκλημα και απο την αποκαλυψη στον κανιβαλισμο, ολα καταναλωνονται σαν απλα προϊοντα του σουπερ μαρκετ, μαζι με τον καφε η το βραδινο γευμα. Τελικα, η κοινωνια μας ειναι απολυτα αιμοδιψης!

Υ.Γ. Οσοι ασχολουμαστε με την εκπαιδευση, καλο ειναι να προφυλασσουμε τα παιδια μας απο ολο αυτο το φαγοποτι, να τους εξηγουμε και να τους συμβουλευουμε να το αποφευγουν. Ναι μεν να ενημερωνονται οταν κατι εχει συμβει, αλλα μεχρι εκει!

Υ.Γ.2 Μετα απο την αναγνωση και τον προβληματισμο, ας χαλαρωσουμε λιγακι με την ιστορια της Μαρως.

Καλη Κυριακη και Πεταλουδισια Φιλια σε ολους!

ΜΕΡΟΣ Β: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΣΟΦΡΩΝΙΣΜΟΣ

Καλημερα διαδικτυακοι μου φιλοι!
Μετα απο τον εποικοδομητικο διαλογο στην προηγουμενη αναρτηση, η αληθεια ειναι πως ειμαι ακομα πολυ μπερδεμενη και δεν εχω καταληξει σε τελικα συμπερασματα γυρω απο τη θανατικη ποινη και γενικα το θεμα εγκλημα και τιμωρια.

Φυσικα, το ιδανικο σε μια ιδανικη κοινωνια θα ηταν οι εγκληματιες, των οποιων τα εγκληματα δεν ειναι τοσο απεχθη, να σοφρωνιζονται και να επιστρεφουν στην κοινωνια "καινουργιοι" ανθρωποι, με ισες ευκαιριες με τους υπολοιπους να ξεκινησουν απο την αρχη. Αυτο θα προϋπεθετε μια υποδομη καταλληλων κτιριων, σχολειων μεσα στις φυλακες, εναν μεγαλο αριθμο ειδικων ψυχολογων και κοινωνικων λειτουργων και φυσικα εξαιρετικα αυστηρο ελεγχο σε σχεση με τη χρηση και διακινηση οπλων, ουσιων κλπ.

Ναι! Και μετα ξυπνησαμε! Αυτη τη στιγμη οι φυλακες για τους μισους ειναι ενα διαρκες βασανιστηριο, ενας επικινδυνος τοπος οπου κινδυνευουν ανα πασα στιγμη να βρεθουν σφαγμενοι, βιασμενοι κλπ και που μετρανε τις ημερες να βγουν εξω. Για τους αλλους μισους, τους πιο δικτυωμενους, ειναι ενα απλο διαλειμμα στην εγκληματικη τους δραση, αφου μεσα στη φυλακη απολαμβανουν προνομια, ειναι μελη συμμοριων, εκφοβιζουν τους αλλους κρατουμενους, εχουν προσβαση σε ναρκωτικα, οπλα, κινητα τηλεφωνα και κανουν τα "νταλαβερια" τους κατω απο τη μυτη των αστυνομικων και μερικες φορες με την ανοχη η τη συνεργασια τους.
Χωρια τις αθλιες συνθηκες, τα κελια 2Χ2 για ποσα ατομα, τις αρρωστιες, τη βρωμα... 

Ετσι, ακομα και με το σχολειο που λειτουργει στη φυλακη, ειναι ελαχιστοι αυτοι που θα εχουν ατσαλενια θεληση και θα καταφερουν να επιβιωσουν ΚΑΙ να σοφρωνιστουν.

Οσον δε αφορα εγκληματιες που εχουν διαπραξει ιδιαιτερα ειδεχθη εγκληματα, καλη ωρα οπως το τελευταιο, εχουν ακουστει πολλα. Περαν της απλης ισοβιας καθειρξης εχει ακουστει συχνα η ιδεα των καταναγκαστικων εργων. Ειναι μια ιδεα που μου αρεσει πολυ και για να ειμαι ειλικρινης, πιστευω θα μπορουσε να εφαρμοζεται- με διαφορετικο τροπο και διαρκεια- απο την απλη κατοχη κανναβης μεχρι και το φονο. Ομως, στη χωρα μας τουλαχιστον δεν προβλεπεται κατι τετοιο και δεν ξερω αν υπαρχει πεδιο εφαρμογης και αν θα μπορουσε να υπαρξει η απαιτουμενη οργανωση για κατι τετοιο.


Ακουγεται επισης, για περιπτωσεις σαν του πατερα της Αννι, η ιδεα της απολυτου απομονωσης ισοβιως, με ελαχιστη τροφη και νερο. Αυτο ομως, δεν εμπιπτει στην κατηγορια των βασανιστηριων; Δεν ειναι αργη αλλα σταθερη φυσικη και ψυχολογικη εξοντωση; Δεν τοποθετει και παλι την κοινωνια και την δικαιοσυνη σε ρολο τιμωρου εκδικητη; Κι αν ειναι να εξοντωσεις καποιον με αυτον τον αργο και βασανιστικο τροπο, δεν ειναι πιο εντιμο αλλα και πιο ανθρωπινο να το κανεις μια κι εξω;

Τελος, υπαρχουν κι εκεινοι που υποστηριζουν πως αυτα τα αποβρασματα ειναι ανθρωποι ασθενεις, διαταραγμενοι, που ισως και να μπορουσαν να θεραπευθουν με την καταλληλη θεραπεια. Κι οτι ο ρολος μας ως κοινωνια ειναι να τους παρεχουμε αυτη ακριβως τη θεραπεια. Εγω προσωπικα, παρολο που θεωρω πως οντως ειναι αρρωστοι αυτοι οι ανθρωποι και πως οντως υπαρχει καποια βαθυτερη αιτια που τους οδηγει στις πραξεις αυτες, δεν πιστευω πως σε τετοιες κτηνωδεις περιπτωσεις υπαρχει περιπτωση ανακαμψης και θεραπειας, για αυτο και δεν τους θελω μεσα στην κοινωνια, αλλα απομονωμενους ωστε να μην αποτελουν μονιμο κινδυνο. Επισης, θεωρω οτι το να τους θεραπευσουμε, ακομα κι αν σε ελαχιστες περιπτωσεις εχει ελπιδες, θα εχει ενα κοστος πολυ μεγαλυτερο απο το να προλαμβανουμε αυτες τις καταστασεις, μεσα απο θεσμους οπως η Προνοια, που θα επρεπε να λειτουργει ουσιαστικα.

Εσεις τι πιστευετε για το σοφρωνισμο εν γενει και για το συστημα μας; Τι παρεχει και τι περιθωρια βελτιωσης εχει;
Πως σας ακουγεται η λυση της κοινωφελους εργασιας και των καταναγκαστικων εργων;
Η απομονωση ισοβιως ειναι τελικα λυση;
Η μηπως οφειλουμε ως κοινωνια να βρουμε τροπο να επαναφερουμε και να θεραπευουμε ακομα και τον πιο στυγνο και διαταραγμενο εγκληματια;

Οπως παντα, ελπιζω στα σχολια η συζητηση να ειναι εποικοδομητικη!

Ας ελαφρυνουμε ομως το κλιμα διαβαζοντας την ιστορια της Μαρως.

Καλο Σαββατοκυριακο και Πεταλουδισια Φιλια σε ολους!

ΟΤΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ, ΓΙΝΕΣΑΙ ΚΤΗΝΟΣ ΚΙ ΕΣΥ;

Όπως όλη η Ελλάδα, ίσως και όλος ο κόσμος, έχω συγκλονιστεί!
Είναι τόσο φρικιαστικό αυτό που έγινε που δεν θέλω ούτε να το αναφέρω ούτε να το αναλύσω.
Θέλω όμως να σας εκφράσω μια σκέψη μου και μια ανησυχία μου...

Σε περιπτώσεις σαν αυτού του κτήνους, σε περιπτώσεις σαν της Μυρτούς στην Πάρο, σε κάθε περίπτωση παιδεραστίας, παιδικής κακοποίησης, η δολοφονίας παιδιού... πάντα,μα ΠΑΝΤΑ θα ήθελα η ποινή για τους ανθρώπους αυτούς να είναι η εσχάτη. Κάποιοι θα πουν ότι πρόκειται για άρρωστους ανθρώπους, διαταραγμένους, που χρειάζονται βοήθεια. Εγώ θα πω, πως αυτό το κτήνος, αν δεν τον σκοτώσουν οι συγκρατούμενοί του, σε 10-12 χρονάκια θα βγει και θα ξεκινήσει από την αρχή.
Δεν μπορώ να νιώσω οίκτο για αυτούς τους ανθρώπους. Δεν έχω τίποτα μέσα μου, αν μπορούσα θα τους σκότωνα στο δευετρόλεπτο. Κι έπειτα νιώθω τύψεις που δεν έχω οίκτο, έλεος. Στο κάτω κάτω δεν είμαι θεός.
Αναρωτιέμαι λοιπόν- κι εδώ είναι το ένα σκέλος της ερώτησης προς εσάς, καλοί μου διαδικτυακοί φίλοι. Θέλοντας να σκοτώσει κάποιος ένα κτήνος, μήπως αρχίζει και γίνεται κι ο ίδιος κτήνος;
Κι ένα θέμα που πριν χρόνια είχαμε ξαναθίξει- το δέυτερο σκέλος της ερώτησης.
Πιστεύετε ότι θα πρέπει για κάποια κακουργήματα να επανέλθει η θανατική ποινή και αν ναι σε ποια;
Ελπίζω να έχουμε έναν εποικοδομητικό διάλογο στα σχόλια.

Καλό ταξίδι Αγγελούδι! Ας αναπαυθεί η τόσο μικρή και τόσο βασανισμένη ψυχούλα σου!