Καθε χρονο τετοια εποχη, τα συναισθηματα μου ειναι αναμεικτα.Νιωθω ευγνωμοσυνη για ολα τα αγαθα που εχω, οχι τοσο τα υλικα, κυριως τα συναισθηματικα, τους ανθρωπους που με περιβαλλουν και γεμιζουν την ψυχη μου με συναισθηματα, με φροντιζουν, η αγαπη τους γινεται ασπιδα που με προστατευει!
Νιωθω μελαγχολια, επειδη ακριβως εχω τοσα πολλα και αρκετοι ανθρωποι δεν εχουν τιποτα. Νιωθω μικρη κι ασημαντη, ποναει πολυ η ψυχη μου αυτες τις μερες...
Ομως, τα Χριστουγεννα ειναι εδω κι εγω θελω να τα ζησω οπως τοτε που ημουν παιδι, πριν η συνειδητοτητα του κοσμου και του εαυτου μου κλεψει κατι απο την αθωοτητα μου!
Και επειδη ειναι το συνηθες να στεκομαστε στη μαυριλα και στην κακια, ας δουμε λιγακι και την αλλη πλευρα, την ανθρωπινη, ας πουμε τα μπραβο εκει που αξιζει!
ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΤΗΣ ΕΛΑΣ
Μια πρωτοφανης κινηση αγαπης απο τον αρχηγο της Ελληνικης Αστυνομιας! Πρωτοφανης για τα σημερινα δεδομενα, γιατι σε μια ιδανικη κοινωνια θα εθεωρειτο αυτονοητο η ακομα καλυτερα δεν θα χρειαζοταν!
"Ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ Λευτέρης Οικονόμου φέτος δεν έκανε αυτό που συνηθιζόταν τόσα χρόνια, δηλαδή να στείλει ευχετήριες κάρτες σε όλη την Ελλάδα και σε όλα τα αστυνομικά τμήματα τις χώρας επέλεξε να στείλει μέσω email τα "χρόνια πολλά" και με τα λεφτά αυτά πέταξε με ελικόπτερο σε δυο απομακρυσμένα νησάκια την Σίκινο και τους Αρκυούς και μοίρασε δώρα στα παιδιά! Τα δώρα ήταν εξοπλισμός για τα σχολεία, ηλεκτρονικοί υπολογιστές για όλους και πολύ-μηχανήματα για να επικοινωνούν με όλη την υπόλοιπη Ελλάδα. Επίσης ζήτησε από τη δασκάλα να ρωτήσει από τα παιδιά τι δώρα θέλουν και μετά τους τα πήρε! Είναι κάτι πρωτοφανές και μία κίνηση που θα έπρεπε να γινότανε εδώ και καιρό από όλες τις υπηρεσίες."
Και για να προλαβω τους σκεπτικιστες, δεν πιστευω να ηταν κινηση εντυπωσιασμου, γιατι δεν προβληθηκε ιδιαιτερως απο κανεναν ΜΜΕ και γιατι δεν υπαρχει λογος για κατι τετοιο. Ειναι απλως ενα παραδειγμα του πως με λιγη καλη θεληση και φαντασια, ενας ανθρωπος μπορει να αξιοποιησει καθε μεσο που εχει στη διαθεση του για καλο!
ΕΝΑ ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟ
Γενικα, με εχει εκπληξει ευχαριστα ο νεος Αρχιεπισκοπος, δειχνει να θελει να προσφερει, δειχνει αποφασισμενος να εξυγιανει την νοσουσα εκκλησια, ελπιζω να τον αφησουν και να τα καταφερει.
Παρολο που ισως δεν εχει θεση ενας ιερωμενος στο Υπουργικο συμβουλιο, οι θεσεις τις οποιες εξεφρασε ειναι κατα τη γνωμη μου πολυ σωστες, ειλικρινεις και ανθρωπινες. Και επιτελους ηρθε ο καιρος η Εκκλησια να κανει το εργο που αρμοζει και να στηριξει τους ανθρωπους που χρειαζονται στηριξη με καθε τροπο.
«Αν δεν υπάρχει ανθρωπιά και αξιοπρέπεια, όσους νόμους κι αν φτιάξεις και όσα χρήματα κι αν διαθέσεις, δεν φτιάχνεις κοινωνία συνοχής... ».
Ο κ. Ιερώνυμος ζήτησε να βοηθηθεί η Εκκλησία με τα δεσμευμένα κτήματά της ώστε να δημιουργηθεί ένας φορέας «τα χρήματα του οποίου δεν θα γίνουν ούτε μετοχές της Εκκλησίας, ούτε θα πηγαίνουν στον κρατικό κορβανά», αλλά θα γίνουν προνοιακές δομές.Επίσης ζήτησε τη μείωση της γραφειοκρατίας σχετικά με τις δομές αυτές, ώστε να διευκολυνθεί και να επιταχυνθεί η δημιουργία τους.
ΠΟΛΛΑ ΜΕΓΑΛΑ ΜΠΡΑΒΟ...
σε ολους οσοι μπορουν να κανουν πραξη την αγαπη καθε μερα, καθε στιγμη, οχι μονο τα Χριστουγεννα η το Πασχα! Σε οσους ανοιγουν την ψυχη τους και κατατροπωνουν την ασχημια και τον πονο, στους πολιτες του κοσμου, στους πολιτες της καρδιας!
Απο εμενα με αγαπη πολλες ευχες προς ολους σας!
Να περασετε τα καλυτερα Χριστουγεννα! Και μην ξεχνατε να ονειρευεστε, να ελπιζετε, να κρατατε ζωντανο το παιδι μεσα σας και να μην παψετε ποτε να πιστευετε στα θαυματα!
Σε μια σκοτεινη θαλασσα που απυθμενη φανταζε, βουλιαξα αργα ελπιζοντας πως θα με κραταγε για παντα στο βυθο της... Ομως μια γοργονα με πηρε απ' το χερι κι ανεβηκε μαζι μου ως το φως... Αργα μου ψιθυρησε εκεινο το τραγουδι, που λεει πως οι ψυχες λευτερες τριγυριζουν κι αναζητουν τη λυτρωση, να σκλαβωθουν σε μια ματια, σε ενα χαμογελο, ενα χαδι.. Πως δεν υπαρχει ελευθερια πιο μεγαλη
απ' της αγαπης την αιωνια σκλαβια...
Οπως καταλαβαινετε, πολλη δουλεια εχει πεσει και εχω ψιλοχαθει..
Θελω να σας ενημερωσω παντως για μερικες εξαιρετικες πρωτοβουλιες:
Καλησπερα! Αν και αλλο ειχα στο μυαλο μου για σημερα, δεν θα μπορουσα να μη σταθω στην προηγουμενη αναρτηση μου και στο ποσο σας ευχαριστω ολους για τα σχολια σας! Με αγκαλιασατε αμεσως μολις επεσα λιγακι και με βοηθησατε να αναπτερωσω το ηθικο μου με τα υπεροχα λογια σας! Και με χαροποιει περισσοτερο οτι πιστευω πραγματικα πως με νοιαζεστε κι ας μην με ξερετε προσωπικα, οτι δεν ηταν μονο λογια τυπικα! Ολα τα σχολια με εκαναν να νιωσω καλυτερα και να ερθω πιο κοντα στον καθενα σας, αλλα δεν μπορω να μην ξεχωρισω καποια, που ηταν πιο προσωπικα, ειδικα για μενα!
Γιατι οταν βλεπεις αυτο:
Ο/Η λυγερη είπε... Tι έγινε ποιος και τι άγγιξε με κακοτοπιά τα ευαίσθητα φτερά της πεταλούδας ψυχής μου ; Μα δεν το έμαθες ακόμη κορίτσι μου ότι η Ζωή είναι ένα παζλ από μικρο χαρές και μικρό λύπες έως πολύ μεγάλες κι έτσι και τραβήξεις ένα κουτάκι το όλο οικοδόμημα καταρρέει, ή κακοφορμίζει το σχήμα της και δεν μπορείς από πουθενά να τ' αγγίξεις χωρίς να πονέσεις, να πληγωθείς ,να ματώσεις. ; Έτσι είναι καρδιά μου. Τίποτ' άλλο δεν μας σώνει από την ΙΕΡΆΡΧΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΩΝ μας, για να μη μας πάρει από κάτω και μας κόψει τα φτερά πεταλούδα μου και δεν θα μπορεί μετά να πετάει η ψυχή μας από μικρο-λύπη σε μικροχαρά και να ανακυκλώνεται το νέκταρ της ζωής.
Δεν μ' έχεις μάθει να σε νοιώθω ντάουν αλλά ξέρω ότι είσαι εξωστρεφής και το βγάζεις. Αυτό είναι καλός οιωνός. Έλα ρίχτω το χαμόγελο καρδιά μου για να μου το μεταδόσεις και μένα γιατί μη νομίζεις ότι είμαι στα χάι μου μέρες που είναι...Η ψυχή μου το ξέρει αλλα...την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμαι. Πολύ σ’ αγαπάω κι απόψε.
Αυτο:
Αυτο:
Ο/Η kikop80 είπε... Here is a little song I wrote You might want to sing it note for note Don't worry be happy In every life we have some trouble When you worry you make it double Don't worry, be happy......
Ain't got no place to lay your head Somebody came and took your bed Don't worry, be happy The land lord say your rent is late He may have to litigate Don't worry, be happy Lood at me I am happy Don't worry, be happy Here I give you my phone number When you worry call me I make you happy Don't worry, be happy Ain't got no cash, ain't got no style Ain't got not girl to make you smile But don't worry be happy Cause when you worry Your face will frown And that will bring everybody down So don't worry, be happy (now).....
There is this little song I wrote I hope you learn it note for note Like good little children Don't worry, be happy Listen to what I say In your life expect some trouble But when you worry You make it double Don't worry, be happy...... Don't worry don't do it, be happy Put a smile on your face Don't bring everybody down like this Don't worry, it will soon past Whatever it is Don't worry, be happy
:-)))))
Αυτο:
Ο/Η stravadi είπε... Πεταλουδίτσα πέρασα για ένα γειά...Μην πέφτεις σε θέλω up...Ελπίζω να φτιάξει η διάθεση σου με αυτό το τραγούδι...Οταν είμαι χάλια το ακούω και χορεύω..και μετά ξεκαρδίζομαι με τις φιγούρες μου!Φρόντισε να βάλεις όλο σου το χορευτικό ταλέντο!http://www.youtube.com/watch?v=DzzRrd3F7GA
Εισαι σε γενικες γραμμες ενα αισιοδοξο ατομο...τραβας κουπι, πορευεσαι με ο,τι εχεις, χαμογελας στα προβληματα και το παιρνεις αποφαση πως ΘΑ εισαι ευτυχισμενη και ΘΑ κανεις και τους γυρω σου ευτυχισμενους! Ρουφας την καθε στιγμη της ζωης, γιατι καπου το διαβασες πως η ευτυχια λεει ειναι αποφαση και η ζωη ειναι μια κι ειναι και πολυ μικρη για να ειναι θλιβερη! Και παλι χαμογελας, τραγουδας, εχεις θετικη σκεψη, στελνεις στον εαυτο σου και στους γυρω σου δυναμη και σκεφτεσαι "δεν μπορει, θα γυρισει, θα φτιαξουν ολα, ολα καλα θα πανε, θετικη ενεργεια θελει" και λοιπα και λοιπα. Οταν επι μηνες, ισως και χρονια εχεις αυτη τη σταση και βλεπεις πως οχι μονο δεν λυνονται τα προβληματα, αλλα προστιθενται κι αλλα, οταν αυτο που σου χαλαει τη ζωη δεν ειναι ενα τεραστιο προβλημα, αλλα πολλα μικροτερα (αρκετα μεγαλα ομως ωστε να μην ησυχαζεις ποτε)που πολλαπλασιαζονται με εναν μαγικο τροπο, οταν αισθανεσαι πως οπωσδηποτε καποιος σε εχει μουτζωσει η σε καταριεται, οταν γενικα ολα -η σχεδον ολα- ειναι σκατα...τοτε τι κανεις;
Υ.Γ. Δεν θελω να φανω αχαριστη, εχω πολλα περισσοτερα απο μεγαλη μεριδα του πληθυσμου και κυριως εχω ανθρωπους που με ΑΓΑΠΟΥΝ και εχω την ΥΓΕΙΑ μου...απλα πεφτει το ενα μετα το αλλο, ολα μου τα ονειρα πανε πισω και εχω τοσο μα τοσο κουραστει!
Μονο που δεν εφυγε...τον εκδιωξαν! Ενα χερι, ενα οπλο, ενας ανανδρος που φορουσε αστυνομικα παντελονια, μια κακια στιγμη, μια λεξη, μια σφαιρα...αυτα ολα κι ολα χρειαστηκαν για να κοπει βιαια το νημα της ζωης του Αλεξανδρου Γρηγοροπουλου, του Αλεξη των 15 χρονων...
Μονο που δεν εφυγε...γιατι ουτε καν αυτο δεν τον αφησαν να κανει! Πηραν το κορμακι του και κυριως ο,τι απεμεινε απο την ψυχουλα του και το βιασαν...αλλοι προσπαθωντας να βεβηλωσουν την μνημη του, χωρις σεβασμο ουτε καν στη μητερα του, αλλοι προσπαθωντας να εκμεταλλευτουν το θανατο του προς οφελος τους...ολοι μαζι, πολιτικοι, δημοσιογραφοι, ανθρωποι που δηλωνουν αναρχικοι-αλλα ΔΕΝ ειναι, ανθρωποι που ηθελαν απλα να ξεσπασουν, να καταστρεψουν...
Μονο που δεν εφυγε...κι ουτε και προκειται να φυγει! Οι ανθρωποι φευγουν απο κοντα μας οταν τους ξεχναμε. Και τον Αλεξη δεν τον ξεχασε κανεις. Ουτε οσοι τον αγαπησαν, ουτε οσοι τον τιμησαν, ουτε οσοι τον προδωσαν....Κι εμελε αυτο το αψυχο εφηβικο κορμι να γινει το εμβλημα της αντιστασης απεναντι σε καθε αδικια, η δολοφονια του να γινει η αρχη μιας κοινωνικης, αλλα περισσοτερο μιας πνευματικης επαναστασης, ενα ξυπνημα απο ληθαργο χρονων...Ειναι κριμα, μα παντα ετσι συμβαινει...κοιμομαστε και αδρανουμε μεχρι να χυθει αιμα...αθωο αιμα...
Ετσι λοιπον, χυθηκε το αιμα του Αλεξη αυτη τη φορα, αλλα ο Αλεξης ειναι εδω αναμεσα μας η καλυτερα μεσα μας! Ειναι η φωνη της συνειδησης μας, αυτη που μας σπρωχνει να γινομαστε καλυτεροι, που μας αναγκαζει να προσπαθουμε καθε μερα, ωστε να μην επαναληφθει μια τετοια αδικια! Ειναι η αφορμη για να ενωθουν ανθρωποι απο ολο τον κοσμο, να θυμηθουν και να θυμησουν τα ουσιωδη πραγματα, τα αυτονοητα αγαθα της Δικαιοσυνης και της Ελευθεριας!
Ο Αλεξης δεν ειναι μαρτυρας, ουτε ηρωας...ειναι ενα παιδι που η τραγικη του μοιρα θελησε να τον κανει συμβολο. Ας ειναι συμβολο μιας καλυτερης μερας, μιας ανωτερης συνειδησης...ας μην αμαυρωσουμε κι εμεις τη μνημη του, σπαζοντας και καταστρεφοντας στο ονομα του, καταστρατηγωντας τα ιδια αγαθα της Ελευθεριας και της Δημοκρατιας που βγαινουμε να υπερασπιστουμε...ας μην καταφυγουμε στη βια, γιατι η βια μονο βια θα φερει...Ειναι πολλη η συσσωρευμενη οργη, αλλα το βλεπουμε πια καλα, οτι εχει ανοιξει ενας κυκλος αιματος που δεν πρεπει να συνεχιστει, πρεπει επιτελους να κλεισει! Γιατι ειναι κριμα...
Ας ενωσουμε λοιπον και παλι τις φωνες μας, σε μια ειρηνικη διαμαρτυρια, οπως θα ηθελε ο Αλεξης, οπως μας διδαξε η Μανα του με την αξιοπρεπεια της...
Κι οποιος δεν μπορει η δεν θελει να συμμετασχει στις κινητοποιησεις, ας αναψει ενα κερακι στη μνημη του...κι αλλο ενα για την ψυχη του δολοφονου του, που μπορεσε να τραβηξει οπλο και να σκοτωσει ενα παιδι...που θα μπορουσε να ειναι παιδι του...
Ενα πραγμα μονο ας μεινει χαραγμενο...ο Αλεξης δεν θα φυγει ποτε πραγματικα, αν τον κρατησουμε ζωντανο στην καρδια μας!
Η Ελλη...μια γυναικα, Η γυναικα...Η Ελλη ειναι ολες οι γυναικες μαζι. Ειναι η μοιραια γυναικα, η ερωτικη, η δυναμικη, η ακαταμαχητη. Ειναι η γυναικουλα, η κατινα, η παραδομενη. Ειναι η αμετανοητη, η απειθαρχη, η προδοτρα και η προδομενη. Η Ελλη ειμαι εγω...κι εσυ κι εσυ κι εσυ, που διαβαζετε αυτες τις γραμμες. Ειναι ολα οσα ειμαστε και οσα θα θελαμε να ειμαστε αλλα δεν τολμαμε, η ακομα οσα δεν θα θελαμε ποτε να ειμαστε. Μα πανω απο ολα ειναι ενα πλασμα εντονο, που νιωθει, ερωτευεται, θυμωνει, απογοητευεται, αγαπαει και ζει με παθος!
Οι ιστοριες που γραφω στο ημερολογιο της Ελλης ειναι αληθινες. Καποιες ειναι δικες μου, μα τις περισσοτερες μου τις εχουν εκμυστηρευθει κατα καιρους αλλοι ανθρωποι...Ειναι ιστοριες αγαπης, ερωτα, φιλιας, οικογενειακα δραματα και καθημερινες ευτυχιες, που ομως δεν πιστευω πως τυχαια εφτασαν σε μενα. Ενιωσα πως δεν πρεπει να χαθουν και να ξεχαστουν, πως αντιθετα επρεπε να καταγραφουν και να μεινουν ανεγγιχτες, αναλλοιωτες στο χρονο...αλλωστε, πιστευω πως για αυτο λεμε μια ιστορια, επειδη ετσι της δινουμε ζωη, επειδη γινεται ενα κομματι της μνημης καποιου αλλου, του ακροατη...
Ετσι λοιπον, απλα ξεκινησα να τις γραφω. Προσπαθωντας να τις δω μεσα απο τα ματια εκεινων που της εζησαν, αβιαστα, αληθινα, απλα και προσωπικα, χωρις περιτυλιγματα και εξευγενισμους, οπως γραφει κανεις στον εαυτο του, στο ημερολογιο του. Τις γραφω οπως μου βγαινουν, αλλες σε πρωτο, αλλες σε δευτερο, αλλες σε τριτο προσωπο. Οπως κανουμε και στη ζωη...αλλες φορες ειμαστε ενα με τον εαυτο μας, αλλες φορες τον εχουμε απεναντι η διπλα και συζηταμε κι αλλες παλι βγαινουμε απο τον εαυτο μας και τον κοιταμε απο αποσταση.
Ετσι απλα, διαλεξα και τους πρωταγωνιστες μου. Την Ελλη και τον Ορεστη...τον αντρα εκεινο που κυριαρχει στην καρδια και τα ονειρα της... Ακομα το εγχειρημα ειναι πολυ καινουργιο και δεν ξερω πως θα βγει. Η μονη μου σταθερα ειναι η Ελλη, ουτε καν ο Ορεστης. Ισως τις αφησω σαν αυτουσιες αυτοτελεις κι εντελως ασυνδετες μεταξυ τους ιστοριες, με τους ιδιους παντα πρωταγωνιστες. Ισως παλι, καταφερω με μικρες επεμβασεις να τις συνδεσω και να βγει τελικα μια και μοναδικη ιστορια, με συνεχεια και συναφεια, η ιστορια της Ελλης και του Ορεστη. Επειδη ομως καθετι που γραφω απο ενα σημειο και μετα αποκτα τη δικη του ζωη, οντοτητα ανεξαρτητη απο εμενα, που αντι να την κατευθυνω με κατευθυνει, θα το αφησω να φανει στην πορεια...και ποιος ξερει; Ειτε ετσι ειτε αλλιως, ισως καποτε να τις κανω βιβλιο...
Θα χαρω πολυ αν καποιος απο εσας θελει να δει τι μπορω να κανω με μια δικη του ιστορια, που δεν θελει να χαθει...ανωνυμα παντα, εννοειται!
Εν τω μεταξυ, δειτε εδω μια επιστολη ενος νεου ανθρωπου, που για αλλη μια φορα με κανει περηφανη για τα παιδια μας, αυτην τη γενια που τοσο αδικουμε!
Σημερα το πρωι ξυπνησα και βρηκα τον Ορεστη να κοιμαται στο πλαϊ μου. Ενιωθα την ανασα του, ακουγα τους χτυπους της καρδιας του...Μια εικονα τοσο οικεια, τοσο δικη μου...κι ομως χτες ημουν ετοιμη να την απαρνηθω για παντα... Ακομα γυριζουν ολα μεσα στο μυαλο μου. Οι εικονες, οι λεξεις...Τα λογια του Ορεστη, οι φωνες εξω απο το μαγαζι...Χριστε μου, τι ρεζιλικι! Εγω να τον παρακαλαω να σταματησει κι αυτος να με τραβαει δυνατα και να ουρλιαζει "Πουτανα! Με ποσους πηδιεσαι πια;" και να τρεμει απο το θυμο του... Εφυγα. Παρολο που ηταν σχεδον χαραματα, πηρα το αμαξι και πηγα μονη μου ως την παραλια. Ουτε και ξερω πως καταφερα να φτασω μεχρι εκει...μ' ενα τσιγαρο στο χερι και τα δακρυα να με τυφλωνουν... Βγηκα και περπατησα στην παραλια, το μυαλο μου γυριζε με χιλιαδες στροφες... Επρεπε να το περιμενω αυτο το ξεσπασμα. Ισως δεν επρεπε ποτε να ημουν τοσο ειλικρινης μαζι του...Ομως οχι! Δεν γινοταν να τον κοροϊδεψω...πως θα μπορουσα; Επρεπε να ξερει που παει να μπλεξει, επρεπε να ξερει οτι δεν ειχα ξεφυγει απο τη σχεση μου με το Μανο...Αληθεια, ποσα ακομα θα μου καταστρεψει αυτη η σχεση; Κι ειδικα τωρα...ειναι τοσο αδικο! Ξεκαθαρα ηταν ολα στην αρχη! Απλα περναμε ομορφα...χωρις δεσμευσεις...χωρις αποκλειστικοτητες...χωρις πιεσεις... Ημουν τοσο χαζη να το πιστευω αυτο...Τιποτα δεν ειναι ξεκαθαρο στο ερωτα, τιποτα! Ποσα βραδια περασα κλαιγοντας στην αγκαλια του για το Μανο! Με ποσους αντρες πηγα στην αρχη της ιστοριας μας...ουτε και θυμαμαι! Μονο πως δεν ενιωθα τιποτα θυμαμαι, καπου να ακουμπησω τον πονο μου, καπου να βυθισω τη σιωπη μου...τι ηλιθια! Να ξοδευομαι απο δω κι απο κει και να μη βλεπω πως ελιωνες ματια μου, ελιωνες και δεν μιλουσες! Μα σ' ερωτευτηκα Ορεστη! Και μηνες τωρα ειμαι δικια σου...ψυχη και σωμα... Γιατι επρεπε τωρα να γινει αυτο; Γιατι τωρα να βρει τα γραμματα, τα μηνυματα, γιατι να ψαξει τωρα, γιατι; Πρεπει να πονεσε πολυ αυτο...πολυ... Περπατουσα ωρες στην παραλια, εκει με βρηκε το χαραμα, με ενα βουνο αποτσιγαρα διπλα μου και μια αποφαση...ολα τελειωσαν...το καλυτερο και για τους δυο...τωρα πια ηταν αργα να το ξαναδουμε, να το συζητησουμε... Ο Ορεστης ποναει πολυ...ποτε δε θα με συγχωρεσει, ποτε δεν θα με καταλαβει, ποτε...ακομα κι αν προσπαθουσε, αυτο το αγκαθι θα μας ετρωγε σιγα σιγα...οχι, πρεπει να τελειωσουμε τωρα... Σιγα! Στο κατω κατω, εγω ξεπερασα το Μανο...ποσο δυσκολο θα ειναι να ξεπερασω τον Ορεστη; Εδιωχνα τη φωνη μεσα μου που ελεγε "μα Ελλη, χαρη στον Ορεστη ξεπερασες το Μανο, χαρη στον Ορεστη δεν κατεληξες στο τρελλαδικο", της ελεγα να σκασει...Αλλωστε, ο Ορεστης δεν ηξερε τιποτα, δεν του ειχα πει ποτε πως νιωθω, θα του ειναι πιο ευκολο να χωρισουμε παρα να με πιστεψει...Αλλωστε κι εγω, πως να τον συγχωρησω; Με εξευτελισε, δεν μου εδωσε καν την ευκαιρια να του εξηγησω, να του πω την αληθεια, να απολογηθω για λαθη που ουτως η αλλως ανηκαν στο παρελθον, που πανω κατω τα ηξερε...Με κοιταξε με τοσο μισος, τοση απεχθεια! Οχι, δεν γινεται να ειμαστε μαζι...κι εγω ειμαι τοσο κουρασμενη... Αυριο...αυριο θα του στειλω μηνυμα...τωρα δεν εχω κουραγιο...πρεπει να παω σπιτι...να κοιμηθω...να ησυχασω... Οδηγησα πολυ αργα, εφτασα στο σπιτι και μετα δεν θυμαμαι τιποτα, απολυτως τιποτα. Καπως βρεθηκα με το νυχτικο μου στο κρεβατι μου, βρηκα διπλα μου ενα ποτηρι κρασι κι ενα κουτι ηρεμηστικα...μαλλον ειχα τη λογικη να μην τα συνδυασω, γιατι το κρασι ηταν αθικτο..ετσι μου φανηκε...Ξυπνησα απο τον επιμονο θορυβο του κουδουνιου, απο τα δυνατα χτυπηματα στην πορτα. Μεσα στο ληθαργο νομιζω πως ξεχωρισα τη φωνη του Ορεστη. "Ανοιξε! Ελλη, ξερω οτι εισαι μεσα, ανοιξε μου", ξανα και ξανα...μου φανηκε ακομα πως τον ακουσα να λεει συγνωμη. Κοιταξα το ρολοϊ μου, ηταν η ωρα 8 το απογευμα, κοιμομουν πανω απο 12 ωρες! Εσυρα τα βηματα μου ως την πορτα, χωρις ουσιαστικη συναισθηση του τι κανω, που ειμαι, τι εχει συμβει... Ο Ορεστης μπηκε μεσα σαν το σιφουνα, με ματια κοκκινα. Με τραβηξε δυνατα, μου ελεγε οτι ανησυχησε, με φιλουσε στα μαλλια, στα μαγουλα, στα χερια, ψιθυριζε "συγνωμη"...εγω δεν μιλησα, απλα τον κοιτουσα χωρις καν να τον βλεπω, με τρανταζε "Ελλη μιλα μου, σε παρακαλω, πες κατι!" Το μονο που καταφερα να ψελισω ηταν "τελειωσαμε"... Τοτε, εγινε αυτο που δεν περιμενα ποτε οτι θα γινοταν...απλα εσπασε...λυγισε...το σωμα του εγινε ενα βαριδι στη θαλασσα, επεσε στα γονατα, κρατουσε το προσωπο του με τα χερια του κι εκλαιγε με λυγμους....ελεγε συνεχως "συγχωρεσε με, δεν τα εννοουσα, συγχωρεσε με"...και τοτε ξυπνησα...σαν απο υπνο χρονων! Επεσα κατω, του χαϊδεψα τα μαλλια, τον αγκαλιασα, τον αφησα να κλαψει, κλαψαμε μαζι, τον παρηγορουσα "σωπα μωρο μου, εδω ειμαι, σωπα"...Βρεθηκαμε να φιλιομαστε, να κανουμε ερωτα εκει, στο πατωμα κι ομως...ηταν ο,τι πιο ρομαντικο εχω κανει ποτε, ο,τι πιο αυθεντικο, ποτε δεν ειχα νιωσει ξανα τοσο εντονα, ουτε με τον Ορεστη, ουτε καν με το Μανο. Ενιωσα να ρουφαω τη ζωη απο το σωμα του, καναμε ερωτα ξανα και ξανα κι οπως ειχα παραδοθει στην αγκαλια του, τολμησα να του το πω "Σ' αγαπω"! Εκεινη τη στιγμη το ηξερα καλα, πως τιποτα δεν τελειωσε μεταξυ μας. Αντιθετως, ολα τωρα αρχιζουν...
Ηθελα σημερα να γραψω κατι αλλο, πιο αισιοδοξο, για να αρχισω την εβδομαδα, αλλα....
-εδω πηρα μαθηματα αξιοπρεπειας (για την αναξιοπρεπεια της αλλης πλευρας ας μη μιλησω καλυτερα)
-εδω κι εδω αηδιασα με την καταντια μας και την αδικια της ζωης*
-και εδω κι εδω...απλα εμεινα αφωνη....ανατριχιασα...
(* αδικια ειναι οταν αλλοι ανθρωποι προσπαθουν χρονια να αποκτησουν με καθε τροπο ενα παιδακι και να του δωσουν ολη την αγαπη τους, καποιοι αλλοι, που ο Θεος να τους κανει ανθρωπους, τα κανουν και μετα τα βασανιζουν ετσι...αυτη η αδικια, μεσα απο μια αλλη σκοπια θα ειναι και ενα απο τα επομενα θεματα)
Δεν εχω να προσθεσω τιποτα αλλο...ουτε καν μουσικη...
Ηρθες στη ζωη μου παλι σαν ανεμοθυελλα. Βρηκα το χαμογελο μου κι οσα χρονια ηθελα. Ηρθες στη ζωη μου παλι να μου πεις πως μ' αγαπας. Πως δεν ξερεις που θα βγαλει, θες απλα να με κρατας. Πως δεν ξερεις που θα βγαλει, θες απλα να με κρατας.
Γι' αυτο σου λεω, κρατησε με, μη μ' αφηνεις μονη. Οι αδειες νυχτες παρελθον κι η μοναξια τελειωνει. Δως μου δυο φιλια και παμε, τωρα πλεον δεν φοβαμαι. Σ' αγαπω! Γι' αυτο σου λεω, κρατησε με, πιασε μ' απ' το χερι. Στο δικο μας ουρανο παμε να βρουμε αστερι. Κανεις τη ζωη ν' αξιζει, την ψυχη να φτερουγιζει και μεθω.
Πεταξες να πας μακρυα μου. Σ' αλλους δρομους μπλεχτηκες. Κι αν προσπαθησες να φυγεις, παλι μ' ερωτευτηκες. Τωρα στεκεσαι μπροστα μου με δυο ματια καθαρα. Ακου πως χτυπα η καρδια μου, σαν την πρωτη μου φορα. Ακου πως χτυπα η καρδια μου, σαν την πρωτη μου φορα.
Γι' αυτο σου λεω, κρατησε με, μη μ' αφηνεις μονη. Οι αδειες νυχτες παρελθον κι η μοναξια τελειωνει. Δως μου δυο φιλια και παμε, τωρα πλεον δεν φοβαμαι. Σ' αγαπω! Γι' αυτο σου λεω, κρατησε με, πιασε μ' απ' το χερι. Στο δικο μας ουρανο παμε να βρουμε αστερι. Κανεις τη ζωη ν' αξιζει, την ψυχη να φτερουγιζει και μεθω.
Σας ευχομαι Καλο Σαββατοκυριακο, με ενα δικο μου τραγουδι, απο τα πολυ αγαπημενα, γιατι εχει ιδαιτερο νοημα για μενα. Τη μουσικη δυστυχως δεν την εχω ηχογραφησει ακομα, αλλα επιφυλασσομαι. Παντως, ειναι χασαπικο και αν το ηχογραφησω ποτε, υποσχομαι να το ανεβασω... Πεταλουδισια φιλια!
Μη σας γελαει ο τιτλος...δεν θα σας γραψω για τα γεγονοτα εκεινων των ημερων. Δεν θα μπω στη διαδικασια να μετρησω αν σκοτωθηκαν πολλοι, λιγοι η ελαχιστοι -οπως πολλοι υποστηριζουν...εστω και ενας να σκοτωθηκε ειναι αρκετο. Ουτε βεβαια, θα αρχισω να αμφισβητω το αν εγιναν η οχι εργα επι χουντας και αν ηταν η δεν ηταν τελικα τοσο ασχημα...η χουντα ειναι χουντα... Αλλα αυτα ολοι λιγο πολυ τα ξερουμε... Θελω να σταθω ομως μοναχα σε ενα ερωτημα που με βασανιζει. Καθε χρονο γιορταζουμε τον αγωνα που εδωσαν αλλοι για εμας, τη δυναμη και τη λεβεντια καποιων ανθρωπων, Ελληνων, προγονων μας. 25η Μαρτιου, 28η Οκτωβριου, 17η Νοεμβριου...ημερομηνιες σταθμοι στην ιστορια μας, στιγμες που καποιοι υψωθηκαν πανω απο τις περιστασεις, για μια Ελλαδα λευτερη, για Ελληνες μονιασμενους και προκομενους... Θελω να κοιταξουμε ολοι τον εαυτο μας στα ματια και να τον ρωτησουμε: Κατα ποσο εγω φαινομαι ανταξιος αυτης της θυσιας; Μηπως τελικα προδιδουμε καθημερινα ολα αυτα που με γιορτες και φανφαρες τοσο ενθερμα τιμουμε;
"Ψωμι" φωναζαν τοτε τα παιδια..."ψωμι" για ολους. Κι ομως, σημερα περισσοτερο απο ποτε υπαρχουν ανθρωποι αναμεσα μας που πεινανε πολυ, που ψαχνουν στα σκουπιδια για ενα ξεροκομματο, που δεν εχουν ουτε τα βασικα...
"Παιδεια" απαιτουσαν οι φοιτητες. Και σημερα, η Ελληνικη η κλασσικη παιδεια ειναι μια ανοιχτη πληγη που αιμορραγει. Κι οχι μονο δεν τη θεραπευουμε, μα αντιθετως, οσο γινεται πιο βαθια την ανοιγουμε...να μην υπαρχουν μορφωμενοι ανθρωποι...να μη σκεπτονται...να μην αντιδρουν...
"Ελευθερια"! Υπαρχει αραγε ωραιοτερη λεξη; Μονο η "αγαπη" μπορει να συγκριθει...αλλωστε, η μια χωρις την αλλη δεν υφιστανται...Υπαρχει σημερα ομως ελευθερια; Δεν νομιζω... Δεν ειναι ελευθερια να φοβασαι να κυκλοφορησεις μονος σου μετα τις 10 το βραδυ, λογω εγκληματικοτητας. Δεν ειναι ελευθερια να πρεπει να δουλευεις 10-12 ωρες τη μερα τουλαχιστον, σε 2 και 3 δουλειες για να τα βγαλεις περα. Δεν ειναι ελευθερια να μην μπορεις να εκφρασεις την αποψη σου στη δουλεια σου -ιδιαιτερα στο δημοσιο- χωρις να φοβασαι πως θα μεινεις ανεργος. Δεν ειναι ελευθερια να εχεις θεσει τον πηχη της ζωης σου στο επιπεδο των υλικων σου επιθυμιων και να εισαι δεσμιος τους.
Ομως, οι αγωνιστες καθε εποχης, αγωνιστηκαν και για κατι ακομα...μια λεξη που δεν την αναφερουν τα βιβλια και τα δοκιμια...ισως γιατι θεωρειται αυτονοητη, ισως γιατι ειναι ο ακρογωνιαιος λιθος καθε αγωνα...
Α Ξ Ι Ο Π Ρ Ε Π Ε Ι Α...
Ποσο αξιοπρεπεις ειμαστε σημερα; Ποσο αξιοπρεπες ειναι να χρησιμοποιει καποιος βυσμα για να βγαινει καθε μερα οταν ειναι φανταρος, ξεροντας οτι ετσι αναγκαζει καποιον αλλο φανταρο να μενει μεσα για να κανει τη δικη του βαρδια; Ποσο αξιοπρεπες ειναι οταν βαζει καποιος μεσο για να μπει στο δημοσιο, ξεροντας οτι αφηνει εξω καποιον αλλο αξιοτερο και πιο καταλληλο; Ποσο αξιοπρεπεις ειμαστε οταν κοιταμε με οικτο τον ζητιανο στη γωνια και...προσπερναμε; Ποσο αξιοπρεπεις ειμαστε οταν κοιταμε να βολευτουμε εμεις σημερα, παραχωρωντας τα εργασιακα δικαιωματα που αλλοι φτυσαν αιμα να κατακτησουν, ξεροντας οτι αυριο τα παιδια μας θα πληρωσουν τις συνεπειες; Ποση αξιοπρεπεια δειχνει να εχουμε κανει τοση ζημια στο περιβαλλον και συνεχιζουμε να κανουμε, ξεροντας οτι θετουμε σε κινδυνο την ζωη μας και κυριως τη ζωη των παιδιων μας; Και ποσο αξιοπρεπεις ηταν οσοι καπηλευτηκαν τη συμμετοχη τους στο τοτε φοιτητικο κινημα και στην εξεγερση του Πολυτεχνειου, για να ανεβουν ψηλα, για να γινουν οι ιδιοι εκφραστες αυτου που τοτε εφτυναν, για να γινουν "καποιοι" και να βολευτουν στην τακτοποιημενη ζωουλα τους; Τι τελικα σημαινει "αξιοπρεπεια"; Με μια απλη αναλυση στις λεξεις απο τις οποιες αποτελειται: "πρεπει" και "αξιος"... Πρεπει να ειμαστε αξιοι...Ειμαστε; Για σκεφτειτε το...
Καλησπερα! Θελω να συζητησουμε πολλα, να μοιραστω πολλα μαζι σας και να ζητησω και τη γνωμη σας για κατι... Αλλα, με εχει πιασει τρελη μουργελα και βαριεμαι να γραψω τωρα, οποτε ειπα να αφησω τα σπουδαια απο Δευτερα! Ουτως η αλλως, οι τελευταιες 5 μερες υπηρξαν γεματες και πολυ κουραστικες, οποτε θελω απλα να ξεκουρασω τον εγκεφαλο μου με μερικα τραγουδακια που μου αρεσουν πολυ!
Καλο Σαββατοκυριακο να εχουμε ολοι! Ο,τι κι αν σημαινει αυτο για τον καθενα, να περασουμε υπεροχα! Πεταλουδισια φιλια!
Ηταν ενα απο εκεινα τα βραδια που η κουραση χτυπαει κοκκινο... Ξαπλωμενη στον καναπε, η Ελλη ειχε ακουμπησει τα ποδια της στα γονατα του Ορεστη και χαζευε στην τηλεοραση, περισσοτερο κοιταζοντας, παρα βλεποντας πραγματικα... Ο Ορεστης μετα απο λιγο σταματησε να της κανει μασαζ στα ποδια και την πλησιασε, την αγκαλιασε απαλα... Μετα απο λιγα λεπτα, η Ελλη νιωθοντας το βλεμμα του να την καρφωνει ρωτησε: -Γιατι με κοιτας ετσι; -Πως ετσι; -Ετσι...παραξενα, επιμονα... -Τα ματια σου....Αχ αυτα τα ματια σου, ατιμη! -Τι τα ματια μου; Ορεστη μου τι λες;! -Λεω οτι τα ματια σου ειναι ο,τι πιο ομορφο εχω δει ποτε μου! Η Ελλη σαστισε, δεν μιλησε, τον αφησε να συνεχισει... -Ειναι φωτεινα, σαν δυο λαμπερα διαμαντια! Δεν χορταινω να τα κοιταζω... -Αγαπη μου, δεν μου εχεις ξαναμιλησει ποτε ετσι...το προσωπο της ελαμπε, τα μαγουλα της ειχαν κοκκινισει ελαφρα, χαμογελουσε γλυκα, καθως τον καρφωνε καταματα... -Αληθεια; ειπε χαμογελωντας...Κι ομως, το ξερεις χρονια τωρα πως παντα λατρευα τα ματια σου... Και τις ρυτιδες κατω απο αυτα... -Ποιες;;;!! Εχω εγω ρυτιδες; Δεν παιζει αυτο! Μη με τρελαινεις τωρα! -Σσσςς..μη μου το χαλας! Εχεις 2 μικρες ρυτιδες κατω απο τα ματια κι εγω τις λατρευω! Τις λατρευω, γιατι τις ειδα να δημιουργουνται! Γιατι ξερω το σχημα που παιρνουν με καθε σου εκφραση, πως γινονται οταν γελας, οταν θυμωνεις, οταν κατσουφιαζεις...ελα, μη με κοιτας παραπονεμενα, ειναι ομορφες...οπως κι εσυ... -Ναι, καλα...κι αμα εχω απο τωρα ρυτιδες, μετα θα σταφιδιασω και δεν θα με θελεις, οταν παω 60 χρονων, θα κυνηγας τις μικρουλες... -Αν ειμαστε μαζι οταν παμε 60 χρονων, η μυτη σου θα ανοιγει κι εγω θα τρελαινομαι μη μου παθεις κατι! Και θα αγαπαω καθε ρυτιδα σου ακομα περισσοτερο, γιατι κι αυτες θα τις εχουμε φτιαξει μαζι, θα τις εχω ζησει μια προς μια! Και τα ματια σου θα με ταξιδευουν ακομα! -Μακαρι...μακαρι να ειμαστε μαζι ως τοτε και ακομα πιο πολυ...μονο μην κανεις καμια βλακεια και μ' αφησεις μονη μου! -ΕΣΥ δεν θα με αφησεις μονο μου, οι αντρες δεν τα αντεχουν αυτα, εσεις οι γυναικες ειστε πιο δυνατες! -Δεν υπαρχει δυναμη, Ορεστη, να μενεις μονος στα γεραματα ειναι πολυ ασχημο! Ξερεις τι θα ηθελα πολυ; -Τι μωρο μου; -Να...θα ηθελα να φυγουμε μαζι, για εκεινο το τελευταιο ταξιδι...τι λες; -Λεω πως, αν μας κανει αυτη τη χαρη ο Θεος, θα σε κραταω αγκαλια ακομα κι εκει! -Το φανταζεσαι; Να μην μπορουμε να αγγιξουμε ο ενας τον αλλον, αλλα οι ψυχες μας να ταξιδευουν μαζι στην αιωνιοτητα; -Τελειο μου ακουγεται! -Σ' αγαπαω! -Εγω να δεις...ματια μου!!!
Καλημερα! Σημερα ξυπνησα καπως...μαλλον νευριασμενη και με ενα βαρος στο στηθος...δεν ξερω ακριβως τι φταιει...ισως το αγχος...ισως κατι εφιαλτες που με παιδευουν τελευταια...ισως απλα αυτη η βαθια μελαγχολια, η βαθια απογοητευση απο τον κοσμο και απο το εαυτο μας (μου εστω) για οσα δεν μπορουμε η δεν προσπαθουμε αρκετα να αλλαξουμε... Ενιωσα την αναγκη να γραψω, μα δεν ηξερα τι ακριβως...ηταν σαν να μην εβρισκα τα λογια η και τη διαθεση να εκφρασω αυτα που νιωθω και σκεφτομαι...Αλλα τελικα, δεν χρειαστηκε. Με μια μικρη βολτα στα μπλογκακια των φιλων μου, βρηκα τα λογια που αρνουνταν να ερθουν σε μενα, βρηκα τα θεματα που με απασχολησαν πολυ και με απασχολουν ακομα (τουλαχιστον αρκετα απο αυτα), βρηκα λυπη, απογοητευση, θυμο, οργη μα και αισιοδοξια. Και την ελπιδα εκεινη που ειναι ζωγραφισμενη στα ματια των παιδιων και της νεας γενιας...
Περισσότερα από 1.800.000 παιδιά και νέοι πέφτουν κάθε χρόνο θύματα του trafficking. Το σύγχρονο δουλεμπόριο ανθεί στον 21ο αιώνα, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στα πιο προσοδοφόρα εγκλήματα μετά το εμπόριο ναρκωτικών και όπλων. Το ετήσιο κέρδος ανά θύμα υπολογίζεται σε 67.200 δολάρια στις βιομηχανοποιημένες χώρες και σε 10.000 σε Αφρική και Ασία. ...........Η Margarita, ένα κορίτσι από την Αλβανία, πωλήθηκε για σεξουαλική δουλεία από τη μητέρα της και τον πατριό της σε ηλικία 13 ετών. Πέρασε τα σύνορα για την Ελλάδα με τα πόδια. Λίγο μετά την άφιξή της στη χώρα, η μητέρα της την πήγε σ' ένα ξενοδοχείο στο κέντρο της Αθήνας και την εγκατέλειψε. Εκεί κακοποιήθηκε βάναυσα, εξαναγκάστηκε να δουλέψει ως ιερόδουλη και τελικά συνελήφθη σε μια έφοδο της Αστυνομίας. Ηταν έγκυος, δεν είχε κανένα έγγραφο και ήταν ήδη στη φυλακή όταν την έσωσε η ΜΚΟ Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Την έβαλαν στο καταφύγιο της Αθήνας για τα θύματα της εμπορίας που διατηρούσαν και έζησε εκεί έως ότου το καταφύγιο έκλεισε λόγω έλλειψης κρατικής χρηματοδότησης. Αργότερα, τέθηκε υπό την προστασία ενός Αφγανού μετανάστη που εργαζόταν στο καταφύγιο και της προσέφερε την απαραίτητη εκπαίδευση.
.....βλέποντας πάλι εικόνες στην τηλεόραση από τις αναταραχές στη Γάζα, η εικόνα ενός μικρού κοριτσιού ΄με τρομαγμένα μάτια δεν έλεγε να φύγει από τη σκέψη μου. Αυτή την εικόνα λοιπόν είχα κάνει ποίημα.
.........Ετούτο το μικρό παιδί είναι απ’ την Παλαιστίνη,που χρόνια τώρα λαχταρά να ζήσει με ειρήνη.Ζει μέσα στον κατατρεγμό δεν έχει που ν’ απλώσει,το παιδικό χεράκι του, ασφάλεια να νοιώσει.
Η ρυπογόνος ύπαρξή σου δεν καταλαβαίνει ότι η βία που ασκείς δεν εκπορεύεται μόνο από την άρρωστη και βλακώδη κομματική οντότητα που με πάθος υποστηρίζεις. .....Εσύ κι εγώ. Μόνο δυο άνθρωποι με διαφορετικές αντιλήψεις που ο ένας ασκεί βίαια την εξουσία που του παρέχει η ελευθεριότητα στον άλλον. Αλήθεια σκέφτηκες ποτέ ότι η υπομονή δεν είναι ανεξάντλητη και έχει ένα τέρμα;.... ....Τι ζηλεύεις από την διαφορετικότητά μου; Τα έχεις όλα και δεν έχω τίποτε. Αυτοκίνητα, σπίτια, τράπεζες, life style εσύ το διάλεξες. Το μόνο που σου ζητώ εδώ και χρόνια είναι να σεβαστούμε την ανθρώπινη υπόστασή μας, τίποτε άλλο. Τι δεν σε βοηθάει να το καταλάβεις; Μήπως εκτός από τη δόση του δανείου πρέπει να σκεφτείς και τον συνάνθρωπό σου; Σου το λεω μετά βεβαιότητας ότι είσαι η λύση για την επανάσταση. Η αλλαγή στον τρόπο που με αντιμετωπίζεις μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στην κοινωνία. Προς θεού δεν σου μίλησα για το κόμμα σου. Για σένα και μένα μιλάμε....
....Γύρισα πίσω σπίτι. Η βροχή ξέπλυνε κάθε βρωμιά μέσα στην ψυχή μου. Έφτιαξα ένα ζεστό καφέ, έβαλα τις ζεστές μου πιτζάμες και άπλωσα τα βρεγμένα ρούχα. Έβαλα να ακούσω όμορφη ήρεμη μουσική και άνοιξα όλα τα παράθυρα της ψυχής μου μέχρι που πνίγηκα στο φως.Μία σκέψη μου έμεινε, η πιο φωτεινή, η πιο αγνή... .....Είμαστε εγωιστές. Οι περισσότεροι φοβούνται να πουν το πιο απλό πράγμα. Το «σ’ αγαπάω». Το κάνουν πολύπλοκο. Φοβούνται να ζητήσουν συγχώρεση ακόμα και όταν παραδέχονται τα λάθη τους. Όμως δε φοβούνται να μαλώσουν με τον άλλο και να εκτοξεύσουν τις δηλητηριώδεις σφαίρες τους. Αν νιώσει ο άλλος ότι του σπας τα νεύρα θα τσακωθεί μαζί σου από την πρώτη μέρα αλλά αν σε αγαπάει θα περιμένει να περάσουν μήνες για να στο πει.Φαντάσου… Μόνο τόλμα να φανταστείς…Πως θα ήταν ο κόσμος αν εξωτερικεύαμε πιο εύκολα τα όμορφα συναισθήματα μας και πιο δύσκολα τα άσχημα;....
Ειναι αραγε τοσο δυσκολο; Και γιατι; Γιατι να ειναι τοσο δυσκολο; Πως μπορουμε να βγουμε απο το μικροκοσμο μας και να αλλαξουμε την κοινωνια; Τον κοσμο ολοκληρο; Ειναι λαθος να νιωθουμε τυψεις που επιτρεπουμε να υπαρχουν ανθρωποι που υποφερουν, που επιτρεπουμε ανθρωποι να πουλανε η να σκοτωνουν η να βιαζουν ανθρωπους; Που δεν το αλλαζουμε αυτο; Μηπως ειναι ματαιες αυτες οι ενοχες, μηπως τελικα δεν εχουμε εμεις επιλογη κι αυτες οι σκεψεις μονο μπορουν να μας τρελανουν; Μα πως; Πως θα γυρισουμε το βραδυ σπιτι, να χουχουλιασουμε, να αγκαλιασουμε τους δικους μας ανθρωπους, αλλος το συντροφο και αλλος τα παιδια του, να φαμε το βραδινο μας...ξεροντας οτι καπου εκει κοντα ενα παιδι πεφτει θυμα βιασμου; Μια γυναικα κακοποιειται; Ενας ανθρωπος πεθαινει απο την πεινα; Και λιγο πιο μακρυα,καποιος πληρωνεται για να πουλησει σκλαβους, μια βομβα σκαει και διασκορπιζει ανθρωπινα μελη στον αερα; Πως θα κοιμομαστε χωρις εφιαλτες; Και πως θα ηταν, αν ολα αυτα αλλαζαν; Πως θα μπορουσαν ολα αυτα να αλλαξουν; Με ποιες διεργασιες, με ποιες πραξεις, πως; Πως; Κοιτα λιγο μεσα σου..εσυ..κι εσυ...βοηθησε με κι εμενα να καταλαβω...Εγω θελω εναν αλλο κοσμο....νιωθω συχνα πως δεν ανηκω εδω...δεν ειμαι ανθεκτικη στον πονο, στην κακια, στη βια...θελω να βλεπω παιδια να γελανε, η εστω να κλαινε μα μονο απο χαρα....θελω να βλεπω λουλουδια να ανθιζουν και το ηλιοβασιλεμα κι η ανατολη να βαφουν τον ουρανο κοκκινο...κοκκινο, οχι μαυρο απο τους καπνους των εκρηξεων....θελω να κοιταζω τη θαλασσα ασημενια απο την πανσεληνο, θελω να βλεπω γοργονες να κολυμπανε πλαι στα δελφινια και τις νεραϊδες και τα ξωτικα να χορευουν μαζι μας στα ξεφωτα...θελω να μπορω να σε κοιταξω στα ματια και να χαμογελασω, να σε αγγιξω και να σου πω σ'αγαπω...κι εσενα, κι εσενα κι εσενα...θελω να μη φοβαμαι, θελω να ελπιζω, θελω να ονειρευομαι και να πιστευω σε μενα...σε σενα... σε εμας, θελω μια μεγαλη ζεστη αγκαλια, κανεις να μην πειναει η να μην κρυωνει και δεν με νοιαζει αν αυτο σημαινει πως πρεπει να αλλαξω εγω πρωτη τροπο ζωης...θελω να μπορω να πεταξω, θελω να επικοινωνουμε μονο με τη σκεψη η με το βλεμμα, σε θελω εδω....παντα...θελω το σ' αγαπω να κραταει για παντα η εστω μια στιγμη, μα να ειναι μαγικη...Αληθεια, τολμας να το φανταστεις;;;
Τα τραγουδακι ασχετα και με το θεμα και μεταξυ τους, αλλα πολυ τα γουσταρω!!! Και αλλα δυο, αφιερωμενα εξαιρετικα!!!
Τι αραγε να βλεπει κι ειναι παντα θλιμμενο αυτο το προσωπο το μελαγχολικο; Πως γινεται σκοταδι κι ερημια να 'ναι ντυμενο το βλεμμα που την νυχτα λουζει με φως; Ειναι βραδιες που το θαρρω πως μ' εχει μαγεμενο, σαν ξαγρυπναμε συντροφια στον ουρανο. Στα χναρια του με σερνει σαν υπνωτισμενο και δεν μ' αφηνει στου Μορφεα την αγκαλια να βυθιστω. Ψιθυριστα μου εξιστορει ατελειωτα ταξιδια, τη ζαλη και τη μεθη του καθως τη γη γυριζει, ανεστραμμενο πώς θωρει τ' αστερια ωσαν παιχνιδια κι οταν φλερταρει με τον ηλιο παλι πώς γεμιζει. Του τραγουδαω τον ερωτα, κλαιμε-γελαμε ανταμα και γι' αλλους τοπους ομορφους μου λεει συνεχως. Μα δε μου εκμυστηρευεται με γελιο, ουτε με κλαμα τι αντικρυζει απο ψηλα κι ειναι ετσι σκυθρωπο. Ταχα να φταει ο πολεμος και τα παιδια που κλαινε; Οι βομβες που σφυριζουνε σαν ουρλιαχτα μωρου; Να 'ναι τα αψυχα κορμια που την ψυχη του καινε; Να 'ναι οι φωνες των οπλων και του σπαραγμου; Η μηπως βλεπει πώς γερνα στα χερια μας η πλαση, σαν κακοφορμισμενη πώς μολυνεται πληγη; Πώς οσα η φυση θαυμαστα σαν μανα που 'χει πλασει κατασπαραζουμε με ζηλο κι αλλαζονεια περισση; Μηπως ακομα αραγε το εφημερο εχει νιωσει; Πώς ξεγλιστρα σαν ανεμος στα χερια μας η ζωη; Κι ισως ακομη για καθεναν μας να το 'χει μετανιωσει, που για τριαντα αργυρια πουλαμε τη στιγμη. Ειν' ομορφος ο ουρανος και το φεγγαρι ξερει πως τη γαληνη πο 'χει οταν το συμπαν ησυχαζει κι οταν η θαλασσα γροικα ν' ακουσει ενα αστερι, μ' ολους τους θησαυρους της γης κανεις δεν τ' αγοραζει. Μου λεει συχνα στα χερια της η καθε νεα μερα του κοσμου ολου το χρυσαφι πως κρατα. Κι οσο ρωτω δακρυα γιατι σκορπιζει στον αερα, τα ματια μονο χαμηλωνει κι απαντα: "Του φεγγαριου ειμαι ο ανθρωπος κι οσες αληθειες ξερω δεν τις χωρα ο νους, μητε και τις αντεχει. Γι' αυτο σου λεω, ασε με μοναχος να υποφερω. Ο πονος της επιγνωσης παρηγορια δεν εχει. Ελα να ταξιδεψουμε, να ξομολογηθουμε καποιαν αγαπη αφταστη, καποιου ερωτα καημο. Και οταν, φιλε μου καλε, για παντα χωριστουμε, στα συννεφα ν' αφησεις ενα στεναγμο." Τετοια μιλω με το χλωμο προσωπο στο φεγγαρι, λογια ψυχης, λογια καρδιας, αιωνια, αληθινα. Κι οπως σιμωνει τελικα ο υπνος να με παρει, το βλεπω μελαγχολικα να μου χαμογελα...
Ειναι ομορφη και η φθινοπωρινη πανσεληνος... Καλο βραδι σε ολους! Μην ξεχνατε να ονειρευεστε... Πεταλουδισια φιλια!
Καλημερα και καλο μηνα!! Γινεται σημερα 1 Νοεμβριου μια πολυ ομορφη προσπαθεια για την επιστροφη των μαρμαρων του Παρθενωνα στη χωρα μας.
Τα μέλη του Keep on Blogging σε μια προσπάθεια να στηρίξουν την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα στο φυσικό τους χώρο αποφάσισαν να δράσουν όλοι μαζί ενωμένοι ανεβάζοντας την ίδια ημέρα Κυριακή 1 Νοεμβρίου το παρακάτω κείμενο:
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε επισκεφτεί ή θα επισκεφτούμε το νέο μουσείο Ακρόπολης.Κάποιοι έχουμε επισκεφτεί και τα κομμάτια που είναι στο Βρετανικό Μουσείο. Επειδή τα έργα τέχνης αξίζουν περισσότερο όταν είναι ολοκληρωμένα. Επειδή τα κενά στις μετώπες του Παρθενώνα αποτελούν παραφωνία στο υπέροχο αυτό δημιούργημα. Επειδή πλέον υπάρχει ζεστός και φιλόξενος χώρος που μπορεί να τα φιλοξενήσει. Επειδή αυτός ο χώρος βρίσκεται σε αρμονία και άμεση οπτική επαφή με την ίδια την Ακρόπολη. Επειδή ο αγώνας της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη και η προσδοκία όλων των Ελλήνων είναι καιρός να ευοδωθούν.Για όλα αυτά λέμε ΝΑΙ στην επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα.
The members of Keep on Blogging , in an attempt to support the return of the Parthenon Marbles to their natural space, have decided to act together by posting on the same day, Sunday November 1st, the text below: Most of us have already or will visit the New Acropolis Museum.Some of us have also visited the pieces held at the British Museum. Since works of art are more valuable when they are complete. Since there now exists a warm and hospitable place to host the marbles. Since it’s high time that Melina Mercouri’s battle and the expectations of all Greeks were realized. We say YES to the return of the Parthenon Marbles to Greece. Αντιγραφη απο http://keeponblogging.forumotion.com/forum-f50/topic-t908.htm
Και για να κλεισουμε, ας θυμηθουμε την αειμνηστη Μελινα στις προσπαθειες της για την επιστροφη των μαρμαρων, αλλα και στην καλλιτεχνικη της προσφορα...
UPDATE: Μεγαλη μου παραλειψη που ξεχασα χτες να το γραψω...Αυτη η αναρτηση ειναι αφιερωμενη στη μανουλα μου, που υπηρξε εκπαιδευτικος για πανω απο 30 χρονια και που λατρεψε, ερωτευτηκε θα ελεγε κανεις τη δουλεια της! Η μαλλον, δεν το ειδε ποτε σαν δουλεια. Τη θυμαμαι να ξενυχταει μεχρι τις 2 τη νυχτα, διαβαζοντας, προετοιμαζοντας το μαθημα της επομενης μερας, σημειωνοντας, βρισκοντας εξτρα υλικο, προσπαθωντας να κατεχει απολυτα αυτο που προσπαθουσε να διδαξει. Θυμαμαι στη γιορτη της τα τηλεφωνα και τα δωρα απο τις μαθητριες της. Ακομα και σημερα, 10 χρονια περιπου απο τη συνταξιοδοτηση της, την παιρνουν τηλεφωνο, την καλουν στους γαμους τους, της στελνουν γραμματα και φωτογραφιες των παιδιων τους! Μπορει ολα αυτα να σημαιναν οτι ο χρονος της μαζι μου ηταν καπως περιορισμενος, αλλα αξιζε τον κοπο, γιατι μου εδωσε ενα προτυπο ζωης κι ενα προτυπο αγαπης! Και τωρα ειμαι μια περηφανη χαζοκορη! Σ' αγαπαω μαμα! Μακαρι να ηταν πολλοι ακομα δασκαλοι σαν εσενα!!!
Καλημερα, καλημερα!
Σημερα, ηθελα να ανεβασω αναρτηση για εναν ποιητη που μολις αρχισα να γνωριζω, τον Νικο Καρουζο. Μου ηρθε ομως το παρακατω e-mail και μου αλλαξε τα σχεδια. Διαβαστε το ολο, αξιζει τον κοπο, για πολλους λογους, για να θυμηθουμε τα βασικα. Νικολη, σε ευχαριστω!
Αυτά τα λόγια απηύθυνε ένας δάσκαλος (καθηγητής ) στους µαθητές του, στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου: "Σκέφτηκα να σου µιλήσω για τον Καραϊσκάκη. Αλλά το µυαλό σου θα πάει στο γήπεδο. Σκέφτηκα να σου µιλήσω για το 21. Αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ. Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο µακρινό, τόσο ξένο. Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα. Τι να λένε σε σένα; Σε εσένα που ßιάζεσαι να φύγεις. Να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο. Θα σου µιλήσω λοιπόν προσωπικά. Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο. Και σε δεκαπέντε µέρες φεύγω για αλλού. Σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία. Ή και περισσότερα χρόνια. Θα σου µιλήσω σταράτα. Για να σου εκφράσω δυο σκέψεις µου. Οι µαθητές που συνάντησα µέσα στις τάξεις, οι µαθητές που δίδαξα φέτος στην συντριπτική τους πλειονότητα µε σεßάστηκαν. Αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του µαθήµατος. Πολλοί όµως από τους υπόλοιπους µαθητές δε µε σεßάστηκαν, µε προσέßαλαν κατ' επανάληψη. Με έργα, µε λόγια, µε ύßρεις. Δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος που µε σόκαρε, που µε έßαλε σε µελαγχολικές σκέψεις. Αυτό το φαινόµενο αποδεικνύει πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο. Πως εκτός του γνωστικού ελλείµµατος το συγκεκριµένο σχολείο χωλαίνει δραµατικά και στο ηθικοπλαστικό του έργο, στη διαµόρφωση δηλαδή των µαθητικών ψυχών και πνευµάτων. Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία είναι ευθύνη αποκλειστικά δική µας των δασκάλων σας και των γονιών σας. Δεν έχουµε κατορθώσει να σας δείξουµε πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι µια κόλαση. Πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα. Θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν, θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας, θα σας γεµίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση, θα σας γεράσουν πρόωρα. Αν όµως θέλετε µια συµßουλή από ένα δάσκαλο, σκεφτείτε το παράδειγµα του Μακρυγιάννη, που έφτασε αγράµµατος µέχρι τα πενήντα σχεδόν, για να καταλάßει τότε πως η µόρφωση, η καλλιέργεια ηταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη. Και κάθισε µε πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο και έµαθε πέντε κολλυßογράµµατα, για να µας πει την ιστορία του ßίου του, το παραµύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωµιών. Αυτό το παράδειγµα είναι για σένα το πιο κατάλληλο. Και µπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη να ακολουθήσεις το δρόµο που εκείνος έδειξε, το µονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόµο της παιδείας, τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής. Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από τον µπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον Αρßανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη. Ήταν κι αυτός αθυρόστοµος σαν κι εσάς. Αλλά είχε αυτό που από τα αλßανικά µάθαµε σαν µπέσα. Ήταν πάνω απ´ όλα µπεσαλής. Αυτό θα 'θελα να έχετε κι εσείς. Υπευθυνότητα, µπέσα, τσίπα. Να αναλαµßάνετε τις ευθύνες σας. Να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συµφέρον. Να µισείτε το ψέµα και την ευθυνοφοßία. Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του ηταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταµατελόπουλου,του Νικηταρά. Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης, συνέßαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του. Κι έπειτα φυλακίστηκε, για να χαθεί σ' ένα στενοσόκακο του Πειραιά, σχεδόν τυφλωµένος, πάµπτωχος και εγκαταλειµµένος από όλους. Δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα. Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει από την κυßέρνηση µια πλούσια σύνταξη, απαντούσε πως η πατρίδα τον αµείßει πολύ καλά, λέγοντας ψέµατα, για να µην προσßάλει την πατρίδα του. Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγµα του Νικηταρά. Αλλά νοµίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα. Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόµο της αξιοπρέπειας. Να προσπαθήσετε τίµια και µε αγωνιστικότητα για εσάς και για το µέλλον της οικογένειας που αύριο θα κάνετε. Ξέρω, καταλαßαίνω, αντιλαµßάνοµαι πως σας προτείνω µια διαδροµή ζωής δύσκολη και απαιτητική. Όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόµοςτων γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών,της εποχής στην οποία µεγαλώνετε. Όµως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της. Περιµένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά και µε επιτυχία τη σηµαία του αγώνα και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους σε καλύτερες µέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες. Κι όταν ßλέπω την εποχή µας να µαραζώνει χωµένη στην αλλοτρίωση, να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία, να µουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας, μόνο σε εσάς ελπίζω. Στην ειλικρινή σας διάθεσηνα αγωνιστείτε, να αντισταθείτε,να πολεµήσετε,να νικήσετε. Μη µας απογοητεύσετε."
Δεν ξερω πως να περιγραψω τις μυριαδες σκεψεις που μου γεννησε αυτο το κειμενο.
Πρωτα για τον εκπαιδευτικο, που οφειλει να ειναι πρωτα και κυρια ανθρωπος, που μπορει αν θελει να γινει το χερι που θα οδηγησει το μαθητη απο το σκοταδι στο φως. Με εκανε να νιωσω συγκινηση, αλλα και υπερηφανεια που -εστω κι απο σποντα- ανηκω κι εγω κατα καποιο τροπο σε αυτον τον κλαδο και συναναστρεφομαι με παιδια, που ειναι σαν σφουγγαρια και που ενα τους δινεις, 100 παιρνεις. Και να νιωσω μικρη, γιατι δεν εχω φτασει στο επιπεδο αυτου του καθηγητη-καθοδηγητη θα λεγαμε...
Μετα, για τον κοσμο, για το πως μεγαλωνουμε τα παιδια μας, μεσα στην αποξενωση, στην νοοτροπια του βολεματος, χαριζοντας υλη για να κατευναζουμε τις τυψεις μας, οταν τα παιδια πλεον με τους γονεις τους εχουν γινει ξενα, δεν γνωριζονται καλα καλα...
Τελος, ηρθε συνειρμικα στο μυαλο μου η τρομοκρατικη ενεργεια στο τμημα Αγ. Παρασκευης, που ευτυχως-απο θαυμα κυριολεκτικα- δεν ειχε νεκρους. Κι αναρρωτιεμαι...γιατι καλλιεργουμε το μισος, οταν μπορουμε να καλλιεργησουμε την αγαπη; Γιατι ανοιγουμε εναν κυκλο φαυλο που δεν θα κλεισει ποτε; Μισος οι τρομοκρατες, τυφλο μισος απεναντι σε οποιον φοραει στολη, καθως για εκεινους αντιπροσωπευει την εξουσια. Μισος και προς τους συμπολιτες τους και ασεβεια, αφου θα μπορουσαν καλλιστα να εχουν τραυματισει η και σκοτωσει πολιτες που ηταν εκεινη τη στιγμη στο αστυνομικο τμημα. Μισος μετα και απο τους τραυματισμενους αστυνομικους. Μετα απο μια τετοια εμπειρια, αν αυτοι οι ανθρωποι βγουν οργισμενοι στο δρομο, μισωντας αυτους που τους χτυπησαν και ο,τι αντιπροσωπευουν, αν εχουν απωθημενα ξεσπασματα βιας, ποσο τελικα θα φταινε; Ποιος θα ειναι ο θυτης και ποιος το θυμα; Γιατι να ζουμε μια ζωη γεματη φοβο, οταν μπορουμε να ζουμε ειρηνικα και με αδελφοσυνη; Γιατι να δηλητηριαζουμε τις ψυχες των παιδιων μας με τετοια αθλια παραδειγματα και ανανδρα (ναι, ειναι ανανδρο να κρυβεσαι πισω απο μια κουκουλα και μια κλεμμενη μηχανη και να χτυπας στα τυφλα, αν εισαι αντρας και μαγκας καντο φανερα και πληρωσε τις συνεπειες!), οταν μπορουμε να τους δινουμε το παραδειγμα του Μακρυγιαννη, του Καραϊσκακη, του Νικηταρα; Οταν μπορουμε εμεις οι ιδιοι να γινουμε το παραδειγμα, με την αξιοπρεπεια μας, την αγωνιστικοτητα μας, τα ονειρα και τους στοχους μας, κρατωντας ζωντανο το παιδι που κρυβουμε μεσα μας; Και πως να τους ζητησουμε να μην μας απογοητευσουν, οταν εμεις οι ιδιοι ειμαστε σκετη απογοητευση;
Πολλα τα γιατι...κι απεριοριστος ο θαυμασμος προς αυτον τον καθηγητη, που τολμησε να βγει απο τα στενα ορια που οι θεσμοι συχνα επιβαλουν και να μιλησει στις καρδιες των παιδιων. Και ξερετε κατι; Εστω και ΕΝΑ παιδι να ακουσε πραγματικα αυτα που ειπε και να τα ενστερνιστηκε, το κερδος ειναι τεραστιο!
Σημερα δεν εχει τραγουδακι...αντ' αυτου, σας θυμιζω το τελος μιας απο τις πιο αγαπημενες μου ταινιες, που αν δεν την εχετε δει, να το κανετε οπωσδηποτε! Μια ταινια που δειχνει τον αντικτυπο που μπορει να εχει ενας σωστος εκπαιδευτικος στη ζωη των μαθητων του, αλλα και τον αντικτυπο της υποκρισιας και της στενομυαλιας, που αποβαινει καποτε μοιραιος. "Ο κυκλος των χαμενων ποιητων", λοιπον και η συκλονιστικη τελικη σκηνη του αποχαιρετισμου και της δικαιωσης! Απολαυστε το!
Σημερα, αφιερωνω την αναρτηση αυτη στους ανθρωπους που τους εχει χτυπησει μια ασθενεια σοβαρη, ανιατη κατα καποιον τροπο, στους φορεις του HIV, aka AIDS. Οχι, δεν θα συζητησουμε για μετρα προληψης και προφυλαξης. Οχι, δεν θα μιλησουμε για το ποσο εχει προχωρησει η επιστημη και ποσο καλυτερα και περισσοτερο ζουνε πλεον οι φορεις. Οχι, δεν θα μιλησουμε ουτε για το ρατσισμο απεναντι στα ατομα αυτα.
Θα μιλησουμε για την ανευθυνοτητα. Θα σας παρουσιασω μια ιστορια, που δειχνει ξεκαθαρα πως, οταν καποιος ειναι απελπισμενος, τα πραγματα πολυ ευκολα μπορουν να παρουν λαθος τροπη. Ειδικα οταν καποιοι, δηθεν ειδικοι, προσπαθουν να υποκαταστησουν τους γιατρους, να ακυρωσουν χρονια και χρονια επιστημονικων μελετων και ερευνων και να παρουσιαστουν ως σωτηρες, ορμωμενοι ΜΟΝΟ απο τη δικη τους προσωπικη εμπειρια...
Σας παραπεμπω λοιπον σε αυτην την εξαιρετικη αναρτηση, μια αληθινη ιστορια, στο blog του Αρκουδου, διαβαστε την, αξιζει τον κοπο: Ο Λαθρεπιβατης
Σκεφτειτε μετα ποσο ευκολο ειναι ολοι μας να γινουμε λαθρεπιβατες. Ποσο απλο ειναι να πιστεψουμε, πανω στην απογνωση μας, ο,τι μας πουνε, επειδη απλα αυτο θελουμε να ακουσουμε! Ποσο ανευθυνος ομως, εγκληματικα ανευθυνος, μπορει να γινει ενας ανθρωπος, ισως οχι επιτηδες,ισως απλα επειδη εχει πειστει οτι εχει δικιο!... Ομως, δεν ειναι ετσι! Δεν παιζουν ετσι με τις ζωες των αλλων! Ναι, σε αυτες τις περιπτωσεις ολοι αναζητουν καπου να πιαστουν, το παραμικρο δεκανικι, φανταζει σανιδα σωτηριας, αλλα ο καθε οργανισμος ειναι διαφορετικος. Ναι, η θετικη σκεψη, η ανεβασμενη ψυχολογια κανουν θαυματα, αλλα σε συνδυασμο με την καταλληλη αγωγη! Και μονο οταν καποιος εχει δοκιμασει τα παντα, μονο οταν καθε θεραπεια εχει αποτυχει, ΜΟΝΟ τοτε εχει λογο να αρνηθει καθε αλλη παρεμβαση και να στηριχτει στο μυαλο του αποκλειστικα, γιατι τοτε το ρισκο ειναι σχεδον ανυπαρκτο, γιατι ΜΟΝΟ τοτε δεν εχει κατι να χασει...Ο στρουθοκαμηλισμος, το "δεν βλεπω το προβλημα, αρα δεν υπαρχει προβλημα", δεν οδηγει πουθενα. Το προβλημα ειναι εκει και το πρωτο βημα για τη λυση του ειναι η παραδοχη του... Μην παιζετε παιδια με τη ζωη σας! Δεν τελειωνουν ολα επειδη εχετε ΕΙΤΖ, ο κοσμος προχωραει, η ζωη προχωραει, η επιστημη προχωραει! Δωστε στον εαυτο σας μια ευκαιρια να ζησετε φυσιολογικα, να ζησετε αληθινα! Κι εσεις, που εχετε κοντα σας εναν ανθρωπο που πασχει ειτε απο ΕΙΤΖ, ειτε απο αλλη "ανιατη" ασθενεια, σταθειτε διπλα του, στηριξτε τον και προς Θεου, ΜΗΝ τον αφησετε να εγκαταλειψει τη μαχη!
Σας αφηνω με μουσικη φθινοπωρινη! Πεταλουδισια φιλια σας στελνω!
Καλημερα! Ελαβα το παρακατω μεηλ, σε συνεχεια της Blog Action Day 2009, με θεμα την κλιματικη αλλαγη και το παραθετω (μεταφρασμενο):
Γεια σας, μπλογκερς!
Προσφατα συμμετειχατε σε ενα γεγονος ανευ προηγουμενου: με 500% αυξηση των αναρτησεων με θεμα την κλιματικη αλλαγη, την περασμενη Πεμπτη εγινε η μεγαλυτερη ολων των εποχων συντονισμενη επικοινωνια για το κλιμα! Ηταν εκπληκτικο να εισαι μελος σε κατι με τοσο ευρεια απηχηση και τωρα εχουμε την ευκαιρια να χρησιμοποιησουμε τις διαδικτυακες μας φωνες, για να κινητοποιησουμε την παγκοσμια δραση εκτος διαδικτυου! Οπως πολλοι γνωριζετε, αυτο το Δεκεμβρη οι ηγετες παγκοσμιως θα συναντηθουν στην Κοπεγχαγη της Δανιας, με σκοπο να συνταξουν μια καινουργια οικουμενικη συνθηκη για το κλιμα-μια συνθηκη που εχει τη δυναμικη να αλλαξει τα δεδομενα για την υπερθερμανση του πλανητη και να ανοιξει ενα πιο φωτεινο μονοπατι. Το προβλημα ειναι οτι οι περισσοτεροι ηγετες του κοσμου και οι διαπραγματευσεις τους δεν καταλαβαινουν τη σοβαροτητα της καταστασης. Δεν σκοπευουν να κανουν αρκετα ωστε να αντιστρεψουν την κλιματικη κριση! Πολλοι απο εσας ρωτατε τι θα μπορουσατε να κανετε για να βοηθησετε να αλλαξει αυτη η πραγματικοτητα. Το μοναδικο πραγματικα σημαντικο πραγμα που θα μπορουσατε να κανετε τωρα ειναι να συνεχισετε τη συμμετοχη σας στην Blog Action Day, στηριζοντας την International Day of Climate Action, που διοργανωνεται απο τους φιλους μας στο 350.org, αυτο το Σαββατο, 24 Οκτωβριου. Ηδη, πανω απο 4000 δημιουργικα δρωμενα διοργανωνονται σε πανω απο 170 χωρες! Απο τους προποδες του Εβερεστ μεχρι τους υποθαλασσιους υφαλους των Μαλδιβων, μεχρι τα παρκα και τους δρομους της δικης σας γειτονιας. Ο ακτιβιστες θα ανεβαζουν φωτογραφιες απο τα δρωμενα ζωντανα και στην ιστοσελιδα του 350.org και στις γιαγαντο-οθονες στην Times Square του Λονδινου. Στο τελος της ημερας, θα εχει δημιουργηθει μια απαραμιλλη παγκοσμια γκαλερι εικονων και ιστοριων, αρκετη ωστε και τα παλια και τα νεα ΜΜΕ να αναγκαστουν να βροντοφωναξουν το νουμερο! Η 24η Οκτωβρη εχει τις προδιαγραφες για να γινει η πιο διαδεδομενη μερα δρασης για το περιβαλλον στην ιστορια του πλανητη. Ολα τα δρωμενα εχουν σχεδιαστει με εναν στοχο: να δειξουν υποστηριξη στον σημαντικοτερο αριθμο του κοσμου, το 350. Μα τι το τοσο σπουδαιο εχει το 350; Το 350 ειναι το νουμερο που εχουν ορισει οι κορυφαιοι επιστημονες του κοσμου ως το ανωτατο ασφαλες οριο μερων διοξειδιου του ανθρακα ανα ενα εκατομμυριο μερη στην ατμοσφαιρα μας. Το 350 ειναι το νουμερο απο το οποιο πιο κατω πρεπει να πεσει η ανθρωποτητα για να αποφυγει την ανυπολογιστη κλιματικη αλλαγη. (δειτε αυτο). Πιο αμεσα, το 350 ειναι το νουμερο που οι παγκοσμιοι ηγετες πρεπει εχουν ως στοχο, καθως ετοιμαζονται για τη συνοδο της Κοπεγχαγης το Δεκεμβριο, για μια καινουργια οικουμενικη κλιματικη συμφωνια. Μονο 3 ημερες μενουν ως τις 24 Οκτωβρη, πρεπει να δρασουμε τωρα, ωστε αυτη η μερα να κανει πραγματι τη διαφορα. Οποτε, να τι μπορειτε να κανετε σαν μπλογκερ για να το πετυχουμε: Χρησιμοποιειστε σημερα τα μπλογκ σας και τις επομενες ημερες, ωστε να δημιουργηθει το απαραιτητο κυμα για την 24η Οκτωβριου, Παγκοσμια Ημερα Δρασης του 350.org. Στο 350.0rg/bloggers υπαρχει μια ολοκληρη σειρα εργαλιων που μπορειτε να χρησιμοποιησετε στις αναρτησεις σας: κωδικες για παραπαπομπη, με τους οποιους οι αναγνωστες σας μπορουν μεσα απο το ιστολογιο σας να αναζητησουν δρωμενα, μπανερακια, εργαλεια του twitter και πολλα ακομα. Καλεστε τους αναγνωστες σας να λαβουν δραση, συμμετεχοντας σε δρωμενα σε ολο τον κοσμο. Και συνεχιστε να χρησιμοποιειτε τις αναρτησεις σας τις ερχομενες εβδομαδες για να διαδωσετε παντου τον σημαντικοτερο αριθμο του πλανητη. Αν παλι θελετε να διοργανωσετε εσεις καποιο δρωμενο, υπαρχει ενας ευκολος και γρηγορος οδηγος. Την περασμενη εβδομαδα, οι αναρτησεις σας απεδειξαν τη δυναμη που μπορουν να εχουν οι μπλογκερς για την ευαισθητοποιηση και ενημερωση πανω σε πολυ σημαντικα θεματα. Αυτη την εβδομαδα, οι αναρτησεις σας μπορουν να βοηθησουν να κινητοποιησουμε αμεση δραση, να παρασυρουν κοσμο σε αυτην την πρωτοφανη παγκοσμια κινηση και να αλλαξουν την πορεια της ιστοριας για το κλιμα. Σας ευχαριστουμε που μας δανειζετε τη φωνη σας.
Το βρισκω υπεροχο! Δυστυχως, στην Αθηνα η μονη μεγαλη διοργανωση ειναι απο το Βρετανικο Συμβουλιο και απευθυνεται μονο σε σπουδαστες και τους γονεις τους... Αν υπαρχουν παντως ιδεες...προλαβαινουμε!
Τι να πω τωρα! Οτι προκειται για ιεροσυλια; Για ασεβεια; Για αλλη μια ξεφτιλα των θεσμων, των αξιων, των ιερων και των οσιων; Δεν ξερω ειλικρινα πως να εκφραστω, χωρις να βρωμισω το χωρο μου!
Μιλαω για το πορισμα σχετικα με τις ευθυνες για τις καταστροφικες φωτιες στην Ηλεια το καλοκαιρι του 2007. Δυο ολοκληρα χρονια το ψαχνουν, διαβουλευονται, ξανα-μανα-διαβουλευονται, πληρωνονται απο τα λεφτα του φορολογουμενου για τις ερευνες αυτες, για να μας πουν τελικα τι; ΟΤΙ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΝΕΙΣ! Καμια ποινικη ευθυνη λεει δεν βρεθηκε! Ουτε στο δημαρχο Ζαχαρως, κο (ο Θεος να τον κανει) Χρονοπουλο, που ειχε λαβει επιχορηγηση για να διανοιξει αντιπυρικες ζωνες και δεν το εκανε ποτε, ουτε στην πολιτικη ηγεσια (καλα, τωρα κατι ειπαμε!), ουτε στο πυροσβεστικο σωμα, ουτε καν στους υπευθυνους της Πυροσβεστικης Υπηρεσιας για το θανατο των 3 εποχικων δασοπυροσβεστων! Κατα την αποψη του πορισματος- που σημειωτεον εκδοθηκε την 27η Σεπτεμβριου, αλλα δεν δοθηκε στη δημοσιοτητα παρα μονον μετα τις εκλογες (τωρα να θεωρησω την ημερομηνια που εκδοθηκε τυχαια; αντε να τη θεωρησω, μια και ειμαι καλοπροαιρετος ανθρωπος)- οι ακραιες καιρικες συνθηκες των ημερων εκεινων ειναι υπευθυνες για το ολοκαυτωμα που βιωσαμε! Εξαλλου, βρεθηκαν και μηχανισμοι εκρηκτικοι σε διαφορα σημεια, που παραπεμπουν σε εμπρησμο, οποτε αυτο το γεγονος σε συνδυασμο με τον "στρατηγο ανεμο", οδηγησαν στα τραγικα γεγονοτα που ολοι θυμομαστε! Οχι! Δεν φταιει ο κρατικος μηχανισμος, ο οποιος λειτουργησε αψογα!!! Οχι! Δεν φταιει η αναλγησια της τοτε, αλλα και των προηγουμενων κυβερνησεων, που δεν εχουν κανει τιποτα στον τομεα της προληψης! Οχι βρε!!! Δεν φταιει κανεις λεμε, ηταν εξω απο ανθρωπινους παραγοντες ολο αυτο, δεν θα μπορουσε να αποφευχθει!!!
Καλα, δεν υπαρχει ιχνος ντροπης;;;!!!! Εκει, εκτος απο τις ανθρωπινες περιουσιες και τους κοπους μιας ζωης που καταστραφηκαν, εκτος απο το πολυτιμο οξυγονο που στερουμαστε, εκτος απο την λεηλασια του περιβαλλοντος, ΧΑΘΗΚΑΝ ΖΩΕΣ!!!! Ε Ξ Η Ν Τ Α Τ Ρ Ε Ι Σ συνανθρωποι μας αφησαν την ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ τους πνοη σε εκεινη την κολαση και μας λετε οτι ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ;;!!! Δεν εχω λογια να εκφρασω το αισχος σας!!!! Αφηστε ρε ρεμαλια και κατι ορθιο! Αφηστε μας και λιγη πιστη, λιγη ελπιδα! Ολα τα ρημαξατε, θα μας ρημαξετε και την αξιοπρεπεια τωρα;;;!!!
Ε ΟΧΙ!!!! ΑΡΝΟΥΜΑΙ! Εγω θα επιμεινω...καπου, μεσα σε ολο το βαλτο, θα υπαρχει καποιος τιμιος δικαστης, καποιος αξιολογος εισαγγελεας, καποιος εντιμος δικηγορος! Κι αν τους βρω, αν τους βρουμε δηλαδη με τα παιδια τα υπολοιπα-γιατι εγω μονη μου δεν..., οι μηνυσεις που συζητουσαμε εδω, θα γινουν και οποιος εχει τα κοτσια ας ακολουθησει! Δεν εχει ξεχαστει το θεμα, επειδη δεν το αναφεραμε ξανα, απλα χρειαζεται χρονος και προσεκτικα βηματα. Αν τελικα μπορεσουμε να το προχωρησουμε, εννοειται οτι θα ενημερωσω και απο εδω... και οσοι πιστοι προσελθετε! Τωρα αντε να βρεις τραγουδι να ταιριαζει με αυτην την κατασταση! Εμενα το μονο που μου ερχεται ειναι εκεινο το συνθημα "ενα μπ----ε...ενα μπ-----λο ειμαστε"!! Τεσπα...δεν μπορω να μη βαλω musica...
Η φετινη Blog Action Day, θεσμος εδω και τρια χρονια στην μπλογκοσφαιρα, ειναι αφιερωμενη στην κλιματικη αλλαγη. Ειναι η δευτερη φορα που οι μπλογκερς ανα τον κοσμο φερνουν στο προσκηνιο θεματα οικολογικα, αφου και το 2007 η μερα αυτη ηταν αφιερωμενη στο περιβαλλον.
Τι ειναι ομως τελικα αυτη η κλιματικη αλλαγη που τοσο συχνα ακουμε; Στη βικιπαιδεια την οριζει ως εξης:
Με τον όρο κλιματική αλλαγή αναφερόμαστε στη μεταβολή του παγκόσμιου κλίματος και ειδικότερα σε μεταβολές των μετεωρολογικών συνθηκών που εκτείνονται σε μεγάλη χρονική κλίμακα. Τέτοιου τύπου μεταβολές περιλαμβάνουν στατιστικά σημαντικές διακυμάνσεις ως προς τη μέση κατάσταση του κλίματος ή τη μεταβλητότητά του, που εκτείνονται σε βάθος χρόνου δεκαετιών ή περισσότερων ακόμα ετών. Οι κλιματικές αλλαγές οφείλονται σε φυσικές διαδικασίες, καθώς και σε ανθρώπινες δραστηριότητες με επιπτώσεις στο κλίμα, όπως η τροποποίηση της σύνθεσης της ατμόσφαιρας. Στη Σύμβαση-Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για τις Κλιματικές Μεταβολές (UNFCC), η κλιματική αλλαγή ορίζεται ειδικότερα ως η μεταβολή στο κλίμα που οφείλεται άμεσα ή έμμεσα σε ανθρώπινες δραστηριότητες, διακρίνοντας τον όρο από την κλιματική μεταβλητότητα που έχει φυσικά αίτια[1].
Ξερουμε λοιπον επισημα οτι η κλιματικη αλλαγη ειναι ανθρωπογενης και οχι αποτελεσμα της φυσικης εξελιξης και των φυσικων διεργασιων, οπως εχουμε ακουσει συχνα να λεγεται τελευταια. Τι σημαινει ομως αυτο; Με ποιες δραστηριοτητες εχουμε επιφερει αυτη την αλλαγη; Πως επηρεαζεται η ζωη μας; Τι συνεπειες εχει και ποτε θα γινουν αντιληπτες; Υπαρχει πραγματι λογος για τοσο μεγαλη ανησυχια;;
-ΑΙΤΙΑ
Η κυρια δραστηριοτητα που ευθυνεται για την αλλαγη στο κλιμα ειναι η καυση ορυκτων καυσιμων, οπως ο λιθανθρακας και το πετρελαιο. Κατα την καυση εκλυονται στην ατμοσφαιρα τα γνωστα σε ολους "αερια του θερμοκηπιου", τα οποια, ακριβως οπως δηλωνει το ονομα τους, μετατρεπουν τη γη σε θερμοκηπιο, επηρεαζοντας την ατμοσφαιρα, μεγαλωνοντας την τρυπα του οζοντος, το οποιο σε φυσιολογικες συνθηκες μας προστατευει απο τις βλαβερες συνεπειες του ηλιου, οδηγωντας τελικα σε αλλαγες στη θερμοκρασια, εκδηλωση ακραιων καιρικων φαινομενων κτλ.
-ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Συμφωνα με ερευνα του ΟΗΕ το 2007, τα βασικα αποτελεσματα της κλιματικης αλλαγης θα ειναι η αυξηση της θερμοκρασιας του πλανητη απο 1,1 εως 6,4 βαθμους Κελσιου, η αυξηση της εκδηλωσης τυφωνων και αλλων ακραιων φαινομενων εως και 66%, η ανοδος της σταθμης των ωκεανων απο 18 εως 59%, ποσοστο το οποιο μπορει να αγγιξει το 88% σε περιπτωση που λιωσουν οι παγοι της Ανταρκτικης και της Γροιλανδιας και μεγαλες περιοδοι εντονης ξηρασιας. Πολλοι επιστημονες μαλιστα, χαρακτηριζουν την εκθεση αυτη υπεραισιοδοξη, αφου στα 2 χρονια που εχουν μεσολαβησει, ηδη οι αλλαγες συντελουνται με ρυθμους ταχυτερους απο τους προβλεπομενους.
-ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
Οι συνεπειες απο αυτες τις αλλαγες στη ζωη μας ειναι και θα ειναι τραγικες. Η αυξηση της μεσης θερμοκρασιας του πλανητη σε συνδυασμο με τις περιοδους ξηρασιας, θα δημιουργησουν μια αποπνικτικη και αφορητα ζεστη κατασταση, επικινδυνη για οσους εχουν καρδιακα η αναπνευστικα προβληματα, αλλα και ανυποφορη για οσους δεν εχουν, με θερμοκρασιες που θα ξεπερνουν τους 40 βαθμους Κελσιου! Η μολυνση του αερα απο τα εκλυομενα αερια θα οδηγησει σε περισσοτερα καρδιακα και αναπνευστικα προβληματα. Ολα αυτα ειναι ενας φαυλος κυκλος. Καθως οι ανθρωποι δεν θα αντεχουν την τοση ζεστη και ξηρασια, θα χρησιμοποιουν ολο και μερισσοτερο κλιματισμο. Η χρηση του κλιματισμου ομως αυξανει την εξωτερικη θερμοκρασια, καθως εκπεμπει θερμοτητα προς τα εξω και η λειτουργια του γινεται με ηλεκτρισμο, ο οποιος κατα βαση παραγεται απο τη χρηση ορυκτων καυσιμων!!! Η ανοδος στη σταθμη της θαλασσας θα εξαφανισει ολοκληρα νησια η παραθαλασσιους οικισμους. Αυτο θα εχει ως αποτελεσμα, να χαθουν πολλες ανθρωπινες ζωες και στη συνεχεια να δημιουργηθει ενα τεραστιο ρευμα περιβαλλοντικων μεταναστων, που θα πρεπει να απορροφηθουν και να ζησουν σε αλλες λιγοτερο επικινδυνες περιοχες. Ηδη ο κινδυνος ειναι ορατος σε περιοχες οπως η Μαλαισια, οι Φιλιππινες κτλ. Η αυξηση των ακραιων καιρικων φαινομενων, οπως τυφωνες, καταιγιδες, τσουναμι κτλ, θα οδηγησει και παλι στο να χαθουν πολλες ανθρωπινες ζωες. Ολοι θυμομαστε το καταστροφικο τσουναμι στην Ταϋλανδη το 2005, τον τυφωνα Κατρινα στην Νεα Ορλεανη το 2005, με πολυαριθμους νεκρους και τραυματιες. Το πληγμα στις οικονομιες των χωρων που θα χτυπηθουν απο τετοια φαινομενα θα ειναι τεραστιο, ενω και παλι θα υπαρξει μεγαλο ρευμα περιβαλλοντικων μεταναστων. Το δε λιωσιμο των παγων, περα απο τις συνεπειες στον πληθυσμο της γης, στη σταθμη της θαλασσας και στην οικονομια, θα επιφερει αλλαγες στην πανιδα, καθως ζωα οπως η πολικη αρκουδα θα εξαφανιστουν. Ηδη πολλα ειδη ζωων κινδυνευουν με εξαφανιση, καθως δεν μπρουν να επιβιωσουν στις υψηλες θερμοκρασιες και στη μολυνση του περιβαλλοντος.
Οσον αφορα μαλιστα στη χωρα μας, η Ελλαδα κιολας εχει αρχισει να επηρεαζεται απο την κλιματικη αλλαγη. Το ευκρατο μεσογειακο κλιμα τα τελευταια χρονια εχει αρχισει να μετατρεπεται σε τροπικο, με μεγαλες περιοδους ζεστης και ξηρασιας και καταρρακτωδεις βροχοπτωσεις το χειμωνα. Η μεση θερμοκρασια αυξανεται κατα 2 βαθμους Κελσιου και αναμενεται απο τις βροχοπτωσεις η ανοδος της σταθμης της θαλασσας εως και 18 εκατοστα εως το 2030!!!! Περιοχες οπως η Θεσσαλονικη και η Κρητη ειναι απο τις πιο ευαλωτες της Μεσογειου. Οι δε περιοχες του καμπου, οπως η ανατολικη Πελοποννησος και η Θεσσαλια, θα επηρεαστουν πολυ και οικονομικα, αφου θα επηρεαστουν οι καλλιεργειες!
-ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;;;
Αυτο ειναι το βασικοτερο ερωτημα. Το να βρουμε τα αιτια, τις συνεπειες και τα αποτελεσματα της κλιματικης αλλαγης, ειναι σημαντικο, αλλα αχρηστο, αν δεν χρησιμοποιησουμε τη γνωση αυτη για να αναστρεψουμε αυτη την αρρωστη κατασταση. Το μεγαλυτερο παραμυθι ειναι πως ο πλανητης κινδυνευει! Ο πλανητης ειναι ενας οργανισμος ζωντανος, ηταν ζωντανος και παρεμεινε ζωντανος εδω και δισεκατομμυρια χρονια. Ο ανθρωπος κινδυνευει. Να χαθει και να εξαφανιστει απο την ιδια του την απληστια. Οταν θα εχουν βυθιστει οι μισες περιοχες, οταν θα πεθανει μεγαλο μερος του πληθυσμου απο την πεινα και τις αρρωστιες, οταν ο πλανητης θα εχει υπερθερμανθει τοσο, ωστε δεν θα ειναι κατοικησιμος για το ανθρωπινο ειδος, τοτε απλα ο ανθρωπος θα εξαφανιστει οπως τοσα και τοσα ειδη ανα τους αιωνες και ο πλανητης θα αναγεννηθει, απαλλαγμενος απο το παρασιτο της ανθρωπινης δραστηριοτητας. Αυτη ειναι η ταπεινη μου αποψη. (Οχι επιστημονικα τεκμηριωμενη, βασισμενη ομως στην δυανατοτητα της φυσης να διατηρει μια ισορροπια, αυξομειωνοντας κατα καιρους τους πληθυσμους των διαφορων ειδων αναλογα με τις αναγκες της, βασισμενη στην ιδια την δυναμη και τη σοφια της φυσης! Ειναι κουτο να νομιζουμε οτι μπορουμε να επιβληθουμε σε κατι παντοδυναμο...) Μπορουμε να το προλαβουμε ομως! Με προσοχη στο τι και ποσο καταναλωνουμε, με στροφη στις πρασινες μορφες ενεργειας, λεγοντας οχι στη σπαταλη των φυσικων πορων, λεγοντας οχι στην αλογιστη αναπτυξη, λεγοντας ναι στην περιβαλλοντικη εκπαιδευση, λεγοντας ναι σε ολες τις μεγαλες προκλησεις, που μας καλουν να επιστρεψουμε σε εναν πιο φυσικο και λιγοτερο καταναλωτικο τροπο ζωης. Πρεπει να ξεκινησουμε ο καθενας απο το σπιτι του, τον εαυτο του, τη διατροφη του, τις καθημερινες του συνηθειες, την ανακυκλωση, την οικονομια. Στη συνεχεια, πρεπει να απαιτησουμε πιο συλλογικα πλεον τη δραση απο τους ιθυνοντες, απο τα κεντρα ληψης αποφασεων, για μια πιο ορθη περιβαλλοντικη πολιτικη. Το βασικοτερο ολων ομως ειναι να αλλαξουμε νοοτροπια, να αποκτησουμε οικολογικη συνειδηση! Δεν πειραζει αν δεν οδηγουμε το SUV των 2000 κυβικων, αλλα το AYGO των 1400! Δεν πειραζει αν δεν παιρνουμε το αυτοκινητο για να βγουμε για ποτο η καφε! Δεν πειραζει αν δεν τρωμε κρεας 6 φορες την εβδομαδα, αλλα 2-3 (που εκτος απο ανθυγιεινο, η καταναλωση βοδινου κρεατος αυξανει κατα πολυ λογω μεταφορικων εξοδων την καυση πετρελαιου)! Δεν πειραζει γενικοτερα να στερηθουμε καποια απο ολα αυτα τα ανουσια πραγματα που μας εχουν μαθει να θεωρουμε ουσιωδη, ωστε να γινουμε πιο ανθρωπινοι, να ερθουμε σε επαφη με την πιο φυσικη πλευρα μας, να δωσουμε κατι καλυτερο στα παιδια μας! Δειτε το παρακατω συγκλονιστικο βιντεακι για την υπερθερμανση του πλανητη:
Και θυμηθειτε λιγακι και αυτο το υπεροχο τραγουδι:
Υ.Γ. Για να μην ξεχναμε και τα υπολοιπα σημαντικα, παρολο που δεν ειμαι και πολυ υπερ των παγκοσμιων ημερων, η σημερινη ημερα ειναι αφιερωμενη στο Λευκο Μπαστουνι... Πεταλουδισια φιλια σας στελνω!
