ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΙΔΑ;

Ειμαι πολυ μπερδεμενη.
Ενα απεχθες εγκλημα. Οχι, δεν ηταν το πρωτο. Ηταν η φυσικη συνεχεια μιας σειρας εγκληματων. Μονο που τα προηγουμενα αφορουσαν μεταναστες. Κι η υποκρισια μας ερχεται να κορυφωθει. Τοσο καιρο δεν μιλουσαμε, τωρα εχει κινηθει γη και ουρανος να βρεθουν και να τιμωρηθουν οι ενοχοι.
Σωστο ειναι! Να τιμωρηθουν φυσικα! Επρεπε ωστοσο να ειχαν προ πολλου τιμωρηθει...

Το σκεφτομαι λοιπον απο την πρωτη στιγμη. Αρχικα, σταθηκα μονο στο θεμα της υποκρισιας και της αδιαντροπιας μας. Στο πως ολα αυτα τα χρονια ο φασισμος καλλιεργειται σε καθε εκφανση της ζωης μας. Απο την οικογενεια ως το σχολειο, απο τη δουλεια ως την παρεα ειναι εκδηλη η φασιζουσα νοοτροπια, αλλα αυτο ισως το συζητησουμε σε αλλη αναρτηση. Μετα, ειδα ολες τις αντιδρασεις του πολιτικου (υπο)κοσμου και των δημοσιογραφων. Ξαφνικα, ολοι θυμηθηκαν την παρανομη δραση της Χ.Α. και το υποπτο παρελθον των μελων της. ΟΚ, ως εδω κατανοητο, αρπακτικα ειναι, να αρπαξουν ψηφους και θεαματικοτητα θελουν. Ελα ομως που και παλι κατι δεν μου κολλουσε. Κι ηρθε επιτελους η θεωρια των δυο ακρων. Αντισυνταγματικη η αν θελετε εκτος συνταγματικου τοξου η Χ.Α., αντισυνταγματικο και το Κ.Κ.Ε. και οι συνιστωσες του ΣΥΡΙΖΑ. Μαλιστα...

Η Χ.Α. δεν θα επρεπε ΠΟΤΕ να εχει νομιμοποιηθει. Δεν θα επρεπε να της εχει επιτραπει να δηλωσει υποψηφιοτητα στις εκλογες η να μπει στη Βουλη. Με μια απλη αναδρομη στα ποινικα μητρωα των μελων της, οποιοσδηποτε νοημων δικαστικος η εισαγγελεας θα ειχε απορριψει την αιτηση και αν κανω λαθος ας με διορθωσουν οι νομικοι της παρεας.

Νομιμοποιηθηκε λοιπον. Και μαζι νομιμοποιησαμε τους ναζιστικους χαιρετισμους, την αξεστη συμπεριφορα, την αμορφωσια, την υπεροψια, τη βια προς καθετι διαφορετικο. Λιγο αργα το καταλαβαμε βεβαια, αλλα καλλιο αργα...

Εγειρεται λοιπον θεμα απονομιμοποιησης της. Να τεθει επιτελους εκτος νομου! Και -τυχαιο; δεν νομιζω- στο καπακι ερχεται και η θεωρια των δυο ακρων. Οτι δηλαδη στην ιδια συνομωταξια ανηκει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ με τη Χ.Α.! Κι εγω μπερδευομαι περισσοτερο. Η μηπως ξεμπερδευομαι;

Αν κοιταξει κανεις ποιοι ειναι μεσα και ποιοι εξω απο το Συνταγματικο τοξο, θα καταληξει σε μερικα πολυ ενδιαφεροντα συμπερασματα.
Μεσα λοιπον παραμενουν ολες οι μνημονιακες παραταξεις, οι ιδιες δυναμεις που οδηγησαν τη χωρα στην καταστροφη. Μια ανασα πριν απο τις εκλογες και οι δυο βασικοι αντιθετοι με την κυβερνηση πολοι ελξης ψηφοφορων οριζονται ως "ακρα". Τυχαιο; Και παλι δεν νομιζω. Μηπως απλα κρατος και παρακρατος, πελατες και πολιτικοι βρηκαν και αρπαξαν την ευκαιρια να μας αφησουν χωρις επιλογες; Μηπως μαζι με τη Χρυση Αυγη ειναι η καταλληλοτερη ευκαιρια να βγαλουν απο τη μεση και καθε αλλο πολιτικο αντιπαλο και μαλιστα με εννομα μεσα, καθιστωντας τον εκτος νομου;

Και να το παμε ενα βημα παραπερα. Μηπως θελουν να σωπασουν ολες οι αντιδραστικες φωνες; Σημερα θετουμε εκτος νομου  τη Χρυση Αυγη, μετα το ΣΥΡΙΖΑ, μετα το ΚΚΕ. Μετα σιγα σιγα εναν εναν τους αριστερους. Μετα οποιον εχει αλλη αποψη. Τον βαφτιζουμε επικινδυνο για τη δημοκρατια-που εμεις οι ιδιοι εχουμε καταλυσει προ πολλου- και τον εξοντωνουμε! Ηθικα και φυσικα ακομα...

Μηπως λοιπον ολο αυτο ειναι μια εντεχνα στημενη παγιδα; Μηπως εξαρχης αυτος ηταν ο σκοπος; Να νομιμοποιηθει ενα κινημα μισους, να κανει λιγη βρωμοδουλεια για το συστημα και μετα να επιτελεσει το βασικο του σκοπο, γινομενο μοχλος καταδιωξης και τελικα απομακρυνσης καθε "αντιφρονουντα";

Τη Χρυση Αυγη ΠΟΤΕ δεν επρεπε να τη νομιμοποιησουν οι ιθυνοντες, αλλα πρωτα και κυρια δεν θα επρεπε να την νομιμοποιησουν οι πολιτες. Οι πολιτες την εβαλαν στη Βουλη, οι πολιτες της εδωσαν δυναμη και την οπλισαν με θρασσος. Ειναι καθηκον, ειναι ΙΕΡΟ καθηκον καθε Ελληνα πολιτη να μην επιτρεψει ξανα σε αυτο το ναζιστικο μορφωμα να μπει στη Βουλη! Ειναι καθηκον μας να αποτιναξουμε το φασισμο απο ολες τις εκφανσεις της ζωης μας. Και ειναι καθηκον μας να το κανουμε μονοι μας, συνειδητα, χωρις να παρασυρθουμε ουτε στο ελαχιστο απο επικοινωνιακα παιχνιδια, παιχνιδια στρατηγικης πανω στην καμπουριασμενη μας πλατη...

Γιατι πολυ φοβαμαι οτι πεφτουμε ξανα σε μια παγιδα που θα οδηγησει αυτη τη φορα στην οριστικη καταλυση της Δημοκρατιας, στην οριστικη μας καταδικη...

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ

Στασου ενα λεπτο...
Κοιτα βαθια μεσα σου, πολυ βαθια... Καπου εκει κατω κοιμαται η καλοσυνη σου, αυτη που σου χαριστηκε ηδη απο την πρωτη σου πνοη η ισως και ακομα πιο πριν, οταν η ψυχη σου ακομα ταξιδευε αναμεσα σε ουρανο και γη...
Σκεφτομαι πολυ τελευταια. Κι οσο σκεφτομαι ποναω. Γιατι βλεπω γυρω μου κακια, μισος, ανθρωπους μικροπρεπεις... Γιατι ολο και περισσοτερο συνειδητοποιω πως ολες οι διαμαρτυριες μας, ολες οι προσπαθειες για αλλαγη δεν εχουν κανενα απολυτως νοημα, οσο δεν αλλαζει η νοοτροπια μας, οσο συνεχιζουμε να απαρνουμαστε την ανθρωπια μας, οσο απομακρυνομαστε απο την ιδια μας τη φυση...
Η καλοσυνη δεν ειναι μορφη διαμαρτυριας. Πως αλλωστε να εισαι καλος με ανθρωπους ανανδρους, που λεηλατουν, βιαζουν, σκοτωνουν ο,τι ομορφο υπαρχει στον κοσμο; Η καλοσυνη ειναι σταση ζωης. Ειναι ανακαλυψη και αποκαλυψη μαζι. Γιατι η καλοσυνη βρισκει παντα τον τροπο και ανταμειβεται, επιστρεφει στο μερος απο οπου ξεκινησε, αρκει αυτο το μερος να ειναι καπου στο κεντρο της καρδιας.
Κοιτα βαθια μεσα σου λοιπον...
Ποσο δυσκολο ειναι στ΄αληθεια; Φαντασου μια στιγμη εναν κοσμο που ο καθενας θα καλλιεργησει μεσα του την καλοσυνη. Ο καθε ενας ξεχωριστα, ποσες χιλιαδες μαζι θα γινουν;
Ξερω, σου ακουγεται ρομαντικο, ονειροπολο, ισως και ουτοπικο.
Εγω ομως, ενα πραγμα ξερω. Καθε φορα που θυμωσα, οργιστηκα, μαλωσα, πικρανα, ειπα ασχημα λογια, τρελαθηκα και ξεφυγα, αφησα και μια ανοικτη πληγη μεσα μου. Πληγη γεματη ενοχες, γεματη οργη και γεματη φοβο.
Καθε φορα που ανοιξα την καρδια μου κι εβαλα μεσα τη ζεστασια, ειτε για δικους μου ανθρωπους ειτε για εντελως αγνωστους, με ενα σ'αγαπω η με μια ομορφη πραξη, η ψυχη μου ενιωσε τετοια αγαλλιαση και πληροτητα που μονο η αγκαλια της οικογενειας μου του παιδιου μου μπορει να συγκριθει!
Η καλοσυνη ειναι απο μονη της μια επανασταση. Ισως η μεγαλυτερη επανασταση, γιατι απαιτει θυσιες, προϋποθετει τη θεληση να αλλαξουμε, χρειαζεται αυτοσυγκρατηση, συνεση, ψυχραιμια και μια καρδια με βαθος, με αγαπη, που δεν φοβαται να δωσει χωρις να παρει, να νιωσει κι ας πονεσει.

Ολες οι παραπανω σκεψεις μου γεννηθηκαν με αφορμη δυο βιντεο που ειδα στο χαμομηλακι.





Κι επειτα, απο λινκ σε λινκ βρεθηκα εδω. Κι ειπα να μια ωραια ιδεα! Να ενας σκοπος που αξιζει να συμμετεχω!

 http://www.indiegogo.com/projects/life-vest-inside-join-the-kindness-revolution

Θυμηθηκα και κατι που ειχα γραψει πολυ παλια, μια ακομα ονειροπολα ουτοπικη ιδεα που πολυ θα ηθελα να καναμε μαζι πραξη. Ο καθενας μας και ολοι μαζι.

http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/2008/01/blog-post_09.html

 Και ξερω οτι μπορουμε. Το βλεπω σε καθε γλυκεια κουβεντα, σε καθε ομορφη σκεψη που εισπραττω, το νιωθω σε καθε πρωτοβουλια οπως της Αγριμιως η των Ελληνιδων μπλογκερ η του καθε απλου συνανθρωπου μου.
Θελω να βγω απο τη μιζερια. Απο το σοκ που καθε φορα μου προκαλει η κακια, η ελλειψη ανθρωπιας, η ελλειψη παιδειας. Ναι, ακομα -ΕΥΤΥΧΩΣ- σοκαρομαι... Ειμαι σιγουρη οτι κι εσυ αυτο θελεις...

Σε προσκαλω να γινουμε μαζι Επαναστατες της Καλοσυνης!

Πεταλουδισια φιλια!

POST JOY Η ΑΛΛΙΩΣ ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΓΕΜΑΤΗ ΑΓΑΠΗ

Μια υπεροχη ιδεα που ανηκει στο Αγριμακι!

Το Αγριμακι ζει στη Μελβουρνη και εργαζεται- αν αυτο το λειτουργημα μπορει να θεωρηθει δουλεια- με εφηβους που εχουν υποστει κακοποιηση, σεξουαλικη η σωματικη, που κανουν χρηση ναρκωτικων, που εχουν κανει φυλακη. Καμια σχεση με την ιδανικη ζωη για ενα παιδι... για οποιονδηποτε.
Μεσα απο το κεντρο αυτο που τους φιλοξενει, τους δινεται μια ευκαιρια, μια νεα αρχη. Με πολλες δυσκολιες, με ελαχιστο budget, με τεραστια αποθεματα αγαπης, υπομονης και δυναμης. Τα "σπιτια τους" λιτα, κενα, αχρωμα και απροσωπα, πως να τα αισθανθουν σπιτικο;
Κι εδω ερχομαστε εσυ κι εγω να κανουμε τη διαφορα. Μια μικρη καρτουλα, μια καρτ-ποσταλ, φτιαγμενη με αγαπη κι ενα μηνυμα στα Αγγλικα, απο εμας για αυτα τα παιδια. Ενα μηνυμα για να ξερουν οτι εστω και στην αλλη ακρη της γης καποιος τα νοιαζεται. Για να παιρνουν θαρρος και να ξαναβρισκουν το δρομο τους μεσα απο τα σκοταδια.

Αντιγραφω απο το ιστολογιο Τα βοτσαλα στη λιμνη

Σκοπός είναι να φτιάξουμε μια καρτ-ποστάλ στην αγγλική με ένα θετικό μήνυμα και να τις συγκεντρώσουμε για το γραφείο μου και το σαλόνι των παιδιών στον χώρο μας. Οι έφηβοι είναι παιδιά με ή χωρίς γονείς, με διάφορους εθισμούς και ψυχολογικά προβλήματα. Αρκετά από αυτά κακοποιημένα ή/και παραμελημένα. Άλλα με ιστορικό διατροφικών διαταραχών κι άλλα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. Πολλά από αυτά έχουν περάσει από φυλακές ανηλίκων και τα περισσότερα δεν πάνε σχολείο…

Συνήθως οι χώροι αυτοί είναι αποστειρωμένοι. Πόρτες ασφαλείας και τζάμια διπλά που κλειδώνουν όλη μέρα…

Λευκοί τοίχοι, ασπρισμένοι από την χλωρίνη και την παγερή αδιαφορία των φορέων. Πολλές φορές ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκης, έπιπλα, θεραπευτές και ειδικούς.

Αρκετά από τα παιδιά δουλεύουν από μικρή ηλικία για να καλύψουν τις ανάγκες του χώρου μας. Πολλά από αυτά είναι απομονωμένα κι αντικοινωνικά με προβλήματα συμπεριφοράς και παραβατική συμπεριφορά. Στο σπίτι μας νομίζω ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι όχι να μην γυρίσει κάποιο παιδί το βράδυ στο σπίτι, αλλά να ξυπνήσω το πρωί και να βρω κάποιο παιδί στο πάτωμα από υπερβολική δόση, ηλεκτροπληξία, κρέμασμα, χάπια…

Πράγματα καθημερινά και συνηθισμένα για εμάς εδώ και που συνάδελφοι έχουν βιώσει πολλές φορές. Εγώ στάθηκα τυχερή με τα ποτά, τα ναρκωτικά, τα όπλα , τους βανδαλισμούς και τις φωτιές μέσα στο σπίτι.

Το σπίτι μας αναπνέει, πονάει, ματώνει και επιβιώνει όπως κάθε σπίτι.

Όμως ήρθε ο καιρός για μια δραστική αλλαγή.

Για μια ανανέωση!

 

Για αυτό σκέφτηκα να καλέσω όλους εσάς να με βοηθήσετε να γεμίσω τους τοίχους μας με ιστορίες – ιστορίες καθημερινής τρέλας, αισιοδοξίας, χαράς και γέλιου. Μα πάνω απ’όλα ιστορίες φιλίας, επιβίωσης και γενναιότητας. Τα μηνύματα από την χώρα του Ήλιου δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ζεστά!

Για να λάβετε μέρος στο project πρέπει:

(α) να μην διαθέτετε απαραίτητα καλλιτεχνική φλέβα αλλά να θέλετε να χαρίσετε ένα χαμόγελο στα παιδιά αυτά (και σε εμένα που μένω μαζί τους κάτω από αντίξοες συνθήκες και τραγικές ελλείψεις… τώρα όποιος θέλει να κάνει κάτι για εμένα αποκλειστικά στην ελληνική όχι απλά δεν θα παρεξηγήσω, αλλά μάλλον θα με πάρουν και τα ζουμιά, ε; ),

(β) να αναδημοσιεύσετε την ανάρτηση αυτή στο ιστολόγιο σας ώστε να προσκαλέσουμε περισσότερο κόσμο στο εγχείρημα αυτό,

(γ) να φτιάξετε την καρτούλα σας (μέγεθος Α5-Α6), να την φωτογραφίσετε, να την αναρτήσετε στο ιστολόγιο σας και κατόπιν συνεννοήσεως μαζί μου να μας την στείλετε εδώ.

Η δικη μου συμμετοχη με ολη μου την αγαπη!

Πεταλουδισια Φιλια σε ολους!

ΨΗΦΙΖΕ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΕ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ!

Αν εσυ που λες πως θα ψηφισεις Χρυση Αυγη νομιζεις οτι ετσι πας κοντρα στο συστημα, οτι ψηφιζεις τιμωρους, μαθε και τουτο: οι μονοι που χανουν απο την επιλογη σου εισαι εσυ και ολοι εμεις που θα τη λουστουμε! Γιατι οι ανθρωποι ειναι παραφρονες και επικινδυνοι! Γιατι "τιμωρουν" μονο οσους τους πανε κοντρα ! Γιατι βγαζουν μαχαιρια και σκοτωνουν ανανδρα! Κι αν πιστευεις πως σκοτωνουν μεταναστες, κουνα λιγο το κεφαλι σου!

Χτες βραδι απο φασιστικο μαχαιρι σκοτωθηκε ενας νεος ανθρωπος, ενας Ελληνας (αυτο διευκρινιζεται για τα γουρουνια που μετρανε την αξια της ζωης με την εθνικοτητα...), ενας αριστερος.... Δυο αντρες, στην ιδια γειτονια, στη γειτονια ΜΟΥ, ανθρωποι που μεγαλωσαν μαζι η αν οχι μαζι μεγαλωσαν με τις ιδιες εικονες, τις ιδιες καταβολες, συχναζαν στα ιδια στεκια, δυο γειτονες εφτασαν στο σημειο να παρει ο ενας τη ζωη του αλλου. Και δεν με νοιαζει καθολου ουτε ποιος ηταν ο λογος, η αρχη, η αφορμη, η αιτια... με νοιαζει το αποτελεσμα. Ετσι απλα, χωρις δευτερη σκεψη αφαιρεθηκε μια ζωη για... ιδεολογικες διαφορες... Ετσι απλα χωρις δευτερη σκεψη θα εξοντωθει οποιος τους χαλαει τη σουπα... Κτηνη! Που τολματε να πιανετε τον αρχαιο Ελληνικο πολιτισμο στο στομα σας!

Αν παλι εσυ που αποκαλεις κοροϊδευτικα τη Χρυση Αυγη, Χρυσα Αυγα και τους οπαδους της Χρυσαυγουλα, αλλαζοντας τα συνθηματα στον τοιχο και μετα αραχτος στον καναπε, νομιζεις οτι ετσι τους κανεις τη μουρη κρεας.... τι να σου πω! Αν δεν τολμας οπου βρεθεις κι οπου σταθεις, με καθε ευκαιρια να καταγγελλεις τους εγκληματιες, εισαι κι εσυ αξιος της μοιρας σου...

Ανεγκεφαλε νεοελληνα, ακαλλιεργητε, ανοιξε τα ματια σου και ξεστραβωσου! Ανοιξε κανενα βιβλιο, μαθε ιστορια κι ελα μετα να μιλησεις για "αντισυστημικο" κομμα! Το δεκανικι του συστηματος, ο "τιμωρος" Ζορο! Δεν ειδα να τιμωρει κανεναν απο οσους μας εχουν κατακλεψει κι οδηγουν τοσο κοσμο στην εξαθλιωση και την αυτοκτονια... Καλλιεργησε κι ανοιξε το μυαλο σου, ωστε να μη σε πιανει μαλακα ο καθε επιτηδειος και σταματα να περιμενεις παντα να μπεις κατω απο καποιου αλλου την ομπρελα! Αλλα βεβαια... τα προβατα ενα μαντρι γυρευουν παντα να χωθουν, ενα βοσκο να τα αγει και να τα φερει κι ενα τσοπανοσκυλο να τα φυλαει! Τωρα αν μετα οδηγηθουν σε μαζικη σφαγη, ποιον αραγε ενδιαφερει...

Την υποθεση εχει αναλαβει η Δικαιοσυνη. Αλλα αν η Δικαιοσυνη λειτουργουσε σε αυτο το αχαρακτηριστο κρατος, δεν θα συζητουσαμε τωρα για πολλα πραγματα, δεν θα υπηρχε αναγκη...

Οσο για σενα μαλακα νεοελληνα, την επομενη φορα που θα ακουσεις κανενα τραγουδι σαν το Ακορντεον, αντι να σιγοτραγουδησεις, χαμηλωσε τα ματια, που εβαλες απο το παραθυρο μεσα το φασισμο που οι προγονοι σου πεταξαν εξω με τις κλωτσιες και το αιμα τους!...

Τ' ΑΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΞΥΠΟΛΗΤΩΝ ΠΟΔΙΩΝ

"Ο Αλκης κοιταζε με ανοιχτα ματια τη νυχτα εξω απο το παραθυρο. Κανενας ηχος δεν προδωσε την ξαγρυπνια του στον πατερα του, τιποτα δεν φανερωσε πως κι οι δικες του σκεψεις ετρεχαν σαν αγριεμενα αλογα. Εφερε στο μυαλο του τη Νεα Σμυρνη, τη Λενα, τα κοριτσια, το φιλο του το Βασιλη. Ζωντανεψαν εμπρος του οι ομορφες βραδιες στα θερινα σινεμα, με το αγιοκλημα και το γιασεμι να πλημμυριζουν τα ρουθουνια, που ειχαν χαθει πια για παντα... Νοσταλγια τον πλημμυρισε. Κι ολα αυτα για να κερδισει κατι που δεν ειχε ποτε. Μια μανα. Κι ας ηταν η Λενα που αφησε πισω σαν μανα του. Δεν ηταν κι αυτο φαινεται μετρουσε, αφου ποτε του δεν την ειχε αποκαλεσει με αυτη τη λεξη. Οταν ο πατερας συζητησε μαζι του την αποφαση του, αυτο του ειπε: πως ολα τα παιδια πρεπει να εχουν μια μανα κι εκει που θα πηγαιναν θα αποκτουσε κι αυτος μια. Ετσι κι ο Αλκης συμφωνησε. Μα δεν το εκανε για τον ιδιο, το εκανε για τον πατερα του. Για τη λαχταρα που διεκρινε στη φωνη του, γιατι καταλαβε οτι αυτη την απαντηση προσδοκουσε απ' τα χειλη του.
-Μανα, κουνηθηκαν και ψελλισαν τα χειλη του αηχα, διχως να φτασει στ' αυτια του Θεμη το ψιθυρισμα του. Μανα...
Δοκιμασε τη λεξη σαν αγνωστο εξωτικο φρουτο στο στομα του. Τι γευση ειχε; Δεν μπορεσε να καταλαβει..."

"Ο Αλκης εμεινε για μια στιγμη ετσι, με το μαστιγιο σηκωμενο κι ετοιμο να κατεβει στο κεφαλι του ασπλαχνου αντρα. Δαγκωσε με λυσσα τα χειλη του και τα αισθανθηκε να ματωνουν. Ο γυφτος ξεθαρρεμενος που δεν ειχε νιωσει ακομα στη σαρκα του το χτυπημα, κατεβασε τα χερια ριχνοντας του κλεφτες ματιες. Σαν τιμωρος θεος του φανηκε, που ειχε σταλει απο τα αρχαια χρονια σε τουτο τον παραξενο τοπο, για να τον συνετισει.
-Θα σου αξιζε να νιωσεις εστω μια φορα τουτο το πετσι να σου ξεσκιζει το δερμα, ετσι οπως υποχρεωνεις το ατυχο ζωο να το νιωθει. Να αισθανθεις κι εσυ για μια φορα πως ειναι να σου στερουν την ελευθερια, να σε ταπεινωνουν, να σε χτυπουν ανανδρα...
-Ελεος, αφεντικο, ελεος... κλαψουρισε ο γυφτος, χωρις να τολμαει να σηκωθει. Διπλα του η χτυπημενη αρκουδα μουγκριζε προσπαθωντας να κινηθει. Το τραβηγμα της αλυσιδας ειχε σχεδον ξεσκισει τη μυτη και το χειλος της.
-Δεν αξιζεις ουτε να σε χτυπησουν μωρε! Θρασυδειλος εισαι οπως ολοι οι βασανιστες, εφτυσε τελικα ο Αλκης τις λεξεις και, πετωντας το μαστιγιο πανω του, εσκυψε ν' ακουμπησει ενα φευγαλεο χαδι στο δυστυχο ζωντανο. Αμοιρη αρκουδα, συλλογιστηκε, η ζωη σου βορα στους αχορταγους ανθρωπους."

"Απλωσε τα χερια, ενω εκεινη περιμενε ασαλευτη το αγγιγμα του να σβησει απο πανω της τα ιχνη του αλλου, να τα ξεπλυνει, να της χαρισει πισω την αθωοτητα της, εκεινην που ειχε στο παρελθον κι ειχε χαθει στο μελλον. Να κανει παλι τον ερωτα γιορτη, λαχταρα, παθος. Ν' αναστησει τον ποθο της, να της χαρισει πισω τη γυναικεια της φυση.
Κι αυτος τα εκανε ολα. Με καθε χαδι, καθε φιλι στην επιδερμιδα της, που ζωντανευε ριγωντας, ξεπλυνε το ξενο αγγιγμα. Τα χειλη της ρουφηξαν απ' τα δικα του την πνοη της ζωης, τα χερια της αυλακωσαν το κορμι του, καθως εγερναν πανω στο παλτουδενιο τους στρωμα. Μια τελευταια ματια δικη του στο εκστατικο της προσωπο κι υστερα της σκεπασε το ανατριχιασμενο σωμα με το δικο του. Ενωθηκαν με ενα βαθυ βογγητο που ραγισε την αποκοσμη σιωπη. Εναν υμνο που εκανε το φεγγαρι να κρυφτει. Τους αφησε μονους να ερωτευονται, οπως μοναχα οσοι αγαπουν γνωριζουν."

Κρατωντας για πρωτη φορα στα χερια το βιβλιο της Σοφης Θεοδωριδου, διαβαζοντας το οπισθοφυλλο, ο ανυποψιαστος αναγνωστης δεν μπορει με τιποτα να μαντεψει τι τον περιμενει. Που να φανταστει οτι θα βρεθει μπλεγμενος στη δινη μιας ιστοριας που ξετυλιγεται σαν χαδι και σαν χαστουκι πανω στην ψυχη του; Ο Θεμιστοκλης, η Αλκινοη, η Ελενη, η Θαλεια, η Ελλαδα που πληγωνει και πληγωνεται... Κι ενας Αλκης συγκλονιστικος, ενας Αλκης που κοβει την ανασα!
(Μεταξυ μας, ερωτευτηκα! Που λεει ο λογος δηλαδη, αλλα αν υπαρχουν εκει εξω αντρες σαν τον Αλκη, κοριτσια τρεχατε να προλαβετε!)
Ξεκινησα να διαβαζω και καθε φορα που επρεπε να αφησω το βιβλιο απο τα χερια μου με κυριευε μια στεναχωρια, μια αγωνια για το παρακατω. Το διαβασα, το ρουφηξα και χαρακτηκε μεσα μου. Οι χαρακτηρες τοσο απλα και μεστα δωσμενοι κι οι περιγραφες βελουδινες, απολυτα φυσικες, κομματι του εαυτου τους, του τοπου τους. Ακομα βασανιζει το μυαλο μου, με ολα τα αισθηματα που γεννηθηκαν κατα την αναγνωση.
Ενα βιβλιο εκπληκτικο, που το συνιστω ανεπιφυλακτα! Ενα βιβλιο, που χωρις να εμπιπτει στο ιστορικο μυθιστορημα, αγγιζει την ιστορια μεσα απο τις ξεχωριστες ιστοριες των ηρωων, ευλαβικα, με φροντιδα και σεβασμο στην ευθραυστη φυση της.

Τ' αχναρια των ξυπολητων ποδιων
Εκδοσεις Ψυχογιος, 2012, τιμη: 16 ΕΥΡΩ

24 DAYS' CHALLENGE REVIEW

Καλημερα και καλη εβδομαδα!
Η συμμετοχη μου σε μια υπεροχη ιδεα ολοκληρωθηκε. Παρακατω τα λινκ για ολες τις αναρτησεις που αφορουν το 24 days' challenge.

Αληθεια
Βλεπω
Γελιο
Δαιμονες
Εκτος
Ζαχαρη
Ηλιθιοτητα
Θελω
Ιχνη
Κοινη Λογικη και Κριτικη Σκεψη
Λιμανι
Μελωδια
Νοσταλγια
Ξορκιζοντας
Οδοφραγμα
Παρεα
Ραφι
Σωτηρια
Ταμειο
Υπεροχα
Φραουλες
Χαρμολυπη
Ψαθα
Ωμεγα

Η Ελληνικη γλωσσα, η υπεροχη γλωσσα μας, ειναι αστειρευτη και ξερω οτι οσες λεξεις κι αν διαλεξω, παντα θα σκεφτομαι αλλες που δεν διαλεξα. Ωστοσο, αισθανομαι πως εχω κι αλλα να πω και να δωσω και να παρω απο αυτη την προσκληση- προκληση.
Coming up soon:
24 DAYS' CHALLENGE COUNTDOWN.

Προς το παρον σας αφηνω με ομορφη ξεσηκωτικη μουσικη.



Πεταλουδισια φιλια σε ολους!

24 DAYS' CHALLENGE # 24: ΩΜΕΓΑ

Ποτε δεν το συμπαθησα αυτο το γραμμα. Παντα για μενα συμβολιζε το τελευταιο, το τελειωτικο, το τελος. Ω-μεγα...
Μεγαλες πραξεις, μεγαλες κουβεντες, μεγαλα εμποδια, μεγαλες αποφασεις, μεγαλοι πειρασμοι, μεγαλα λαθη... κι εκεινο το ωμεγα παντα εκει ετοιμο να σφυριξει τη ληξη.
Ομως, εγω αγαπουσα παντα περισσοτερο το ο-μικρον. Το μικρο τοσοδουλι κυκλακι, συμβολο της αιωνιοτητας, του αεναου. Του κυκλου που κανει η ζωη μας, τα βηματα μας, που μας οδηγουν στους ιδιους δρομους, στα ιδια στενακια που πατησαμε χιλιαδες φορες κι ας πληγωθηκαμε.
Κι ειναι επειτα και οι μεγαλες ιδεες. Οι μεγαλοι σκοποι. Ποσο τους θαυμαζω! Ποσο τα συμμεριζομαι ολα αυτα, ποσο θα ηθελα να τα υπηρετησω! Ελα ομως που εγω ειμαι μαλλον φτιαγμενη για τα μικρα.
Για μικρα καθημερινα επιτευγματα, για μικρες κουβεντες και σταρατες,για μικρες μαχες που κρινουν μεγαλους πολεμους. Ειμαι φτιαγμενη να κρατω το χερι σε μικρους ανθρωπους, της διπλανης πορτας, αληθινους, με ελαττωματα και ολα τα χρωματα, ανθρωπους με μικρα ονειρα και μεγαλη καρδια. Ειμαι φτιαγμενη να κανω μικρα βηματακια, αλματα οχι. Να ζω μικρες στιγμες ευδαιμονιας και να τις ρουφαω.
Και τα συναισθηματα; Ναι, εκει ναι, τα θελω μεγαλα. Τα θελω τεραστια. Δυνατα και εντονα. Θελω να αγαπαω δυνατα, να κλαιω δυνατα, να γελαω δυνατα, να ποναω δυνατα, να ελπιζω δυνατα. Μα δεν θελω να τελειωνουν, θελω να τα κλεισω σε μικρους μικρους κυκλους, οχι ανοικτα μεγαλα ω-μεγα, μα μικρα κυκλικα ο-μικρον. Να τα αγκαλιαζουν, να τα προστατευουν κι αυτα να βρισκουν χωρο και τροπο να εκφραστουν, να καταλαγιασουν, να σωπασουν και να περιμενουν υπομονετικα τη σειρα τους, ωσπου ο κυκλος και παλι να διαγραφει απο την αρχη.

Η αναρτηση αποτελει μερος της συμμετοχης μου στο παιχνιδι 24 days' challenge του blog myStick land και συμμετεχουν τα εξης ιστολογια:

confusedmindblog

mytripssonblog

everydayhappyhome

mystickland

Η ζωή είναι ωραία

Μια αναπνοή  

Butterfly's world 

24 DAYS' CHALLENGE # 23: ΨΑΘΑ

Θυμαμαι κατι καλοκαιρια. Απο αυτα που κρατουσαν 3 ολοκληρους μηνες. Θυμαμαι τη μυρωδια τους. Αυτην της αλμυρας, ανακατεμενης με λιγη παιδικη αθωοτητα, ενα ματσο ονειρα και με αμυγδαλο απο τον κορφο της μανας μου. Θυμαμαι πως περιμενα τις Κυριακες. Καθε μα καθε Κυριακη. Ενα τσουρμο ολακερο. Τρεις οικογενειες, τρια αυτοκινητα. Τουλαχιστον... Η μαμα μου, ο μπαμπας μου, η αδερφη μου κι εγω. Οι θειοι μου και τα ξαδερφια μου στα αλλα δυο. Συχνα πυκνα και καποιοι φιλοι. (Γιατι μου φαινεται οτι οι οικογενειες ηταν τοτε πιο δεμενες;) Εξορμηση στη θαλασσα. Ψυγειακι παντα με ολα τα απαραιτητα. Ομπρελα δικη μας. Και ψαθες. Που η καθεμια ειχε στο τελειωμα αλλο χρωμα. Πρασινο, γαλαζιο, φουξια. Η φουξια ειδικα ηταν το μηλο της εριδας.
Ξεκινουσαμε πρωι. Σιγουρα οχι μετα τις 9μιση. Σπανια πηγαιναμε δυο φορες στο ιδιο μερος. Η διαδρομη ποικιλε απο μια ωρα εως και τρεις. Αλλα δεν μας ενοιαζε. Τραγουδια στο αυτοκινητο, σε οποιο αυτοκινητο ειχε μαζεψει τα πιτσιρικια. Συνηθως, στο δικο μας ημασταν εγω κι η συνομιληκη σχεδον ξαδερφη μου, ενω η αδερφη μου με την αλλη μου ξαδερφη και τον ξαδερφο μου που ηταν οι ηλικιες τους πιο κοντα πηγαιναν με εναν θειο μου. Παιχνιδια, διαβασμα κομικς. Και καμια φορα φωνες και καβγαδες. Για το παιχνιδι που χαθηκε, για το κομικς που θελαμε κι οι δυο. Η για κατι ασχετο. Κι ειχαν τοση γλυκα αυτοι οι καβγαδες! Τοση ανεμελια!
Υστερα φταναμε. Γελια, φωνες, να κατεβασουμε τα πραγματα, να στηθουν οι ομπρελες και να στερεωθουν με κατι βαρυ, μην τις σηκωσει ο αερας. Επειτα, βουτιες ατελειωτες. Μεναμε στη θαλασσα μεχρι να γινουμε μπλε! Ετρεμαν τα χερια και τα δοντια, αλλα εμεις εκει! Τοτε δεν ηταν ακομα της μοδας ουτε οι ρακετες ουτε τα beach volley ουτε καν τα beach bar. Το πολυ πολυ να ειχαμε καμια μπαλα να παιξουμε μεσα στη θαλασσα. Κι ομως... η ωρα περναγε τοσο μα τοσο γρηγορα. Κι αρχιζε η πρωτη πεινα. Απο το σπιτι φευγαμε νηστικοι. Ρητη απαγορευση του πατερα μου να εχουμε φαει το ο,τιδηποτε περα απο ενα ποτηρι γαλα πριν μπουμε στη θαλασσα. Το ψυγειακι εφοδιασμενο πληρως. Νερα, χυμοι, φρουτα. Αχ αυτα τα φρουτα! Το ροδακινο να μοσχομυριζει, να σταζουν τα ζουμια πανω στην ψαθα! Με το φουξια τελειωμα. Η το πρασινο, η το γαλαζιο. Καπελο, αντηλιακο και ηλιοθεραπεια. Χωρις φοβο απεναντι σε εναν ηλιο εχθρικο. Τοτε ηταν ακομα ολα αυτα στην αρχη τους, ο ηλιος ακομα συμβολιζε την υγεια και το μαυρισμα ηταν η επιδειξη οτι ειχες κανει τελειες διακοπες! Και χαζεμα. Ατελειωτο χαζεμα πανω στην ψαθα, με το βλεμμα να χανεται μεσα στο γαλαζιο, με την αισθηση της ζεστασιας και της ασφαλειας, με χιλιες δυο σκεψεις και νεανικες ευχες, επιθυμιες να συντροφευουν αυτο το χαζολογημα. Πηγαδακια μικρα, οπου μοιραζομασταν μικρα η μεγαλα (η εστω για το παιδικο μυαλο μας μεγαλα) μυστικα και νομιζαμε -αφελως- οτι οι μεγαλοι δεν ακουγαν! Πολλες φορες η ψαθα υποδεχοταν καποιο κρυφο δακρυ για εναν πλατωνικο ερωτα χωρις ανταποκριση. Αλλες φορες παλι γινοταν ο φιλοξενος τοπος για εναν υπνακο υπο τον ηχο του κυματος. Μα τω Θεω, οσων χρονων ειμαι καλυτερο νανουρισμα δεν εχω ακουσει!
Νωρις το απογευμα μαζευαμε τα πραγματα και ξεκινουσαμε, χορτασμενοι οσο γινεται απο θαλασσα και ηλιο, για την κοντινοτερη ταβερνα. Φαγητο, μπυρα η κρασι για τους μεγαλους, πορτοκαλαδα μπλε για τα παιδια. Αργοτερα στην εφηβεια, ολο και μας επετρεπαν μια τζουριτσα κρασακι η μπυριτσα. τι ικανοποιηση! Εισαγωγη στον κοσμο των μεγαλων! Καυχημα για το Σεπτεμβρη στο σχολειο.
Μετα το φαγητο, ξεκινουσαμε για την επιστροφη. Απαραιτητως σταση για καφεδακι καπου στα μισα. Κατα προτιμηση σε μερος με αλανα η παραλια για να πιουν οι γονεις τα καφεδακια τους ησυχοι κι εμεις να ξεσαλωσουμε λιιιιγο ακομα.
Τελος, εξαντλημενοι, μα απολυτα ικανοποιημενοι, μπαιναμε ξανα στα αυτοκινητα, καθενας στο δικο του αυτη τη φορα, γιατι καποια στιγμη θα χωριζαν οι πορειες μας. Αν και, συχνα πυκνα, μας εκαναν το χατηρι να ταξιδεψουμε με την ιδια παρεα οπως το πρωι και να κανουμε μια σταση... ανταλλαγης πληθυσμου... λιγο πριν φτασουμε.
Σχεδον παντα πεφταμε σε κινηση. Κι οταν τελικα φταναμε κοντα στο σπιτι, τραγουδουσαμε ενα παιδικο (μαλλον) τραγουδακι η ισως αυτοσχεδιο της μαμας μου. Να δεις πως πηγαινε... "φτασαμε φτασαμε τα φασολια βρασαμε"... πιο κατω δεν θυμαμαι...
Θυμαμαι κατι καλοκαιρια γεματα ανεμελια! Γεματα ξεγνοιασια! Γεματα απο την ορμη της παιδικης και εφηβικης ηλικιας. Μακρυα απο αγχος και ρουτινα. Φροντιζαν αλλωστε για αυτο οι γονεις μας. Γεματα ομως με αγαπημενες αναμνησεις και σπανιες στιγμες. Τα θυμαμαι... και μου λειπουν, μου λειπουν πολυ! Και φοβαμαι... φοβαμαι πως η καθημερινοτα, ο σημερινος αγωνας για την επιβιωση, η τεραστια ελλειψη χρηματων, η κουραση... μηπως ολα αυτα δεν με αφησουν να δωρισω στο γιο μου, στα παιδια μου τετοιες αναμνησεις... Φοβαμαι μηπως δεν χρωματισω τα καλοκαιρια του με ηλιολουστες μερες και ηρεμες θαλασσες...
Και δεν ξερω που εχω βαλει κι αυτη την ψαθα...Με το φουξια τελειωμα...


 Η αναρτηση αποτελει μερος της συμμετοχης μου στο παιχνιδι 24 days' challenge του blog myStick land και συμμετεχουν τα εξης ιστολογια:

confusedmindblog

mytripssonblog

everydayhappyhome

mystickland

Η ζωή είναι ωραία

Μια αναπνοή  

Butterfly's world