ΟΤΑΝ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΕ ΞΕΠΕΡΝΑΕΙ...

Φέτος νιώθω όλα να κυλάνε πιο αργά... πιο ράθυμα...
Βρίσκω τον εαυτό μου να παρατηρεί τον κόσμο και το βλέμμα μου όλο και αλλάζει...
Κρατιέμαι από μικρές καθημερινές πράξεις αγάπης και καλοσύνης για να μη χάσω την πίστη μου.
Κι έχω κι αυτό το μικρό παιδί μέσα μου που θέλει να βγει στο δρόμο να παίξει, να γελάσει, να χαρεί... μα όλο κλαίει, όλο με κοιτάει με παράπονο. "Γιατί;" με ρωτάει συνέχεια...
Το αγκαλιάζω, το παρηγορώ και του υπόσχομαι ότι αύριο θα είναι εκείνη η μέρα, αύριο θα παίξει ελεύθερο και δε θα φοβάται...
Μα η πραγματικότητα με ξεπερνάει.
Τη μια είναι ένας τρελός οδηγός στο Βερολίνο.
Την άλλη ενας παράφρονας με όπλα στο Παρίσι.
Την τρίτη μια βόμβα στην Κωνσταντινούπολη.
Τα παιδια στις βάρκες, που θαλασσοπνίγονται για να βρουν μια στεριά.
Οι μάνες με τις άδειες αγκαλιές και τα γεμάτα πόνο στήθια.
Τα παιδιά στη Συρία που δεν κλαίνε πια, μόνο υπομένουν στωικά.
Οι γυναίκες και τα κορίτσια θύματα ενός αιώνιου πολέμου προς το φύλο τους, τη φύση τους, την ανθρώπινη υπόστασή τους.
Οι άνθρωποι που φοβούνται.

Και θέλω να βγω στο δρόμο. Θέλω να πω ΟΧΙ στο φόβο.
Είναι ο φόβος που καλλιεργεί την έχθρα. Η έχθρα που καλλιεργεί τη βία. Η βία που καλλιεργεί το μίσος. Το μίσος που σκορπάει το θάνατο.
Σκέψου... μόνο σκέψου... να ξημερώσει ένα πρωί και να είσαι ελέυθερος από το φόβο! Να ανοίγεις τις πόρτες και τα παράθυρα να μπαίνει όποιος θέλει και να τον αγκαλιάζεις σαν αδερφό. Και να μη σε κοιτάει με μίσος. Και να μην τον κοιτάς καχύποπτα. Κι ο φόβος να έχει εξαϋλωθεί. Μα αν δεν έχεις κάτι να φοβάσει, θα έχεις λόγο να πολεμήσεις, να σκοτώσεις, να σκοτωθείς;
Αναρρωτιέμαι... πόσοι από αυτούς που έχουν ποτίσει τη ζωή τους στο αίμα, που έχουν αφιερωθεί στο θάνατο, πραγματικά δεν φοβούνται; Μήπως ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι η μέρα που δε θα φοβούνται πια; Που θα πρέπει απλά να ΖΗΣΟΥΝ;

Θέλω να βγω στο δρόμο. Θέλω να δημιουργήσω μια ανθρώπινη αλυσίδα, μια λαοθάλασσα. Θέλω να γεμίσω τις πλατείες, τις αγορές, τα πάρκα όλου του κόσμου με ανθρώπους... σαν εμένα, σαν εσένα... που αρνούνται να φοβηθούν, που αρνούνται να μισήσουν. Θέλω να πάρω αγκαλιά τον άγνωστο αδερφό μου, να πιάσω από το χέρι το προσφυγόπουλο, το μετανάστη,τον Έλληνα, τον Άγγλο και να τραγουδήσω μαζί του. Θέλω να δω τις πλατείες γεμάτες με πρόσωπα χαμογελαστά και πανώ που να λένε: "ΔΕΝ θα μας κάνετε να φοβηθούμε!", "ΔΕΝ θα μας κάνετε να μισήσουμε ο ένας τον άλλο!" "ΔΕΝ θα μας κάνετε να πάψουμε να ζούμε!", "ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ το φόβο και το μίσος".
Θέλω να δείξουμε σε όσους προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν, ότι το παιχνίδι τους είναι χαμένο.
Γιατί όσο θάνατο και να σκορπίσεις, η ανθρώπινη ψυχή δεν υποτάσσεται!

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΡΑ ΑΓΑΠΗΣ!!!

"Καλησπερα!!!!
Θα το ξαναπω για 1000στη φορα! Η εκδοση αυτου του βιβλιου ηταν για μενα ενα ονειρο που πραγματοππιηθηκε!
Ομως η χαρα που μου εδωσε δεν συγκρινεται με τη χαρα που μου δινει η συνειδητοποιηση του ποσοι ΥΠΕΡΟΧΟΙ ανθρωποι υπαρχουν γυρω μου!
Οπως για ολους, ηρθε η στιγμη του μετρηματος και για μενα και τωρα μονο συνειδητοποιησα ποσο το μπλογκινγκ που αγαπω αλλαξε τη ζωη μου και ποσα μου εχει δωσει! Δεν μπορουσα 8,5 χρονια πριν ουτε να το φανταστω, ομως εδωσα και πηρα τοσα ομορφα αισθηματα!
Και δεν θα το ξεχασω αυτο ΠΟΤΕ!"

"Δεν ειναι μονο η χαρα και η τιμη για τα ομορφα σχολια σας!
Δεν ειναι η υπερηφανια που καταφερα ταπεινα κι αληθινα εστω για λιγο να αγγιξω τις ψυχες σας με τη δικη μου!
Δεν ειναι τα πανω απο 200 ατομα που εχουν μπει στον κοπο να με διαβασουν μεσα σε μολις 2μιση μηνες!
Ειναι η ΑΓΑΠΗ ναι ΑΓΑΠΗ που εχω λαβει απο ανθρωπους που δεν ξερω παρα μονο μεσω ιντερνετ!
Ειναι η ΚΑΛΟΣΥΝΗ που μου δειχνετε καθε φορα που κατεβαζετε η προωθειτε το βιβλιο μου χωρις να εχετε τιποτα να κερδισετε! Αναρτησεις, κοινοποιησεις, προβολη σε σελιδες και σε προσωπικα σαιτ η ιστολογια, απλα και μονο για τη χαρα του αλλου, δηλαδη τη δικη μου!
Πραξεις γεματες ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ που με γεμιζουν ΕΛΠΙΔΑ οτι δεν εχουμε χασει ολα οσα μας χαρακτηριζουν, οτι ακομα χαιρομαστε και καμαρωνουμε καθε που καποιος εκπληρωνει ενα μικρο η μεγαλο ονειρο! Εστω καποιος αγνωστος σχεδον...
Με αξιωσε ο Θεος να ζησω την προσωπικη μου Επανασταση της Καλοσυνης!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!"

Αυτα τα ειχα αναρτησει πριν λιγο καιρο στο φατσοβιβλιο. Αλλα δεν θα μπορουσαν να λειπουν και απο την Κοινωνια... Ωρα Αγαπης, της Αριστεας μας!!!

Σας ευχαριστω ολους παρα πολυ για ολη την αγαπη που εχω παρει κι εχω δωσει!
Νιωθω υπεροχα!!!

Και μια και μιλαμε για αγαπη, να μην ξεχασουμε να τη δειξουμε εμπρακτα, σε οσους μας εχουν αναγκη!

Αγοραζοντας το βιβλιο της Μαριας βοηθαμε μια νεα γυναικα!

 

Και φυσικα, συνδραμοντας στο παζαρι της Αλεξανδρας, βοηθαμε τον συνανθρωπο μας!

ΣΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΤΟ ΔΡΟΜΟ...THE MOVIE!!!!

Kαλησπερα και καλη εβδομαδα αγαπημενοι μπλογκοφιλοι!

Σημερα ειμαι ιδιαιτερα χαρουμενη!
Ο φιλος blogger Νικος Μους, με το εξαιρετικο ιστολογιο Αντιθετοι Κοσμοι και συνεργατης μου στην Επανασταση της Καλοσυνης, εχει τελευταια αναδειξει μια πτυχη του χαρακτηρα του που δεν γνωριζαμε, ενα ταλεντο! Και αυτο δεν ειναι αλλο απο την δημιουργια εκπληκτικων βιντεο!

Η πρωτη φορα που ειδα τη δουλεια του ηταν στο βιντεο που εφτιαξε για την Κικη μας, για Τα Λαφυρα Της Ψυχης της! (click it!!!)
Εντυπωσιαστηκα κι ειπα οτι "θελω κι εγωωωωωω"!!!

Κι επειδη ο Νικος ειναι φιλος αληθινος, δεν θελησε να με κακοκαρδισει.
Διαλεξε υπεροχες φωτογραφιες, εκανε μια εξαιρετικη επιλογη στιχων απο τα ποιηματα μου, τα εντυσε με μια μελωδια μοναδικη που σε ταξιδευει! (Τhe Winter, by Balmoreah 2008) και το αποτελεσμα με μαγεψε!

Σημερα λοιπον, με μεγαλη χαρα και υπερηφανεια, το μοιραζομαι μαζι σας!!!



Ακολουθει η αποψη του Νικου για την ποιητικη μου συλλογη:

Περιέχει αποσπάσματα από 16 ανθρωποκεντρικά ποιήματα γραμμένα σε ελεύθερο στίχο κι έμμετρο λόγο. Εκπέμπουν έντονα συναισθήματα όπου ιδιαίτερη φροντίδα έχουν η αγάπη κι η καλοσύνη. Αποτυπώνουν αυτήν την αέναη κατάσταση, όπου μέσα απ' την αδιάκοπη πάλη στο μόχθο της ζωής, κερδίζει πόντους στο τέλος η ελπίδα κι η αισιοδοξία. Εξυμνούν την ίδια τη ζωή... εκείνη που χάνεται μπροστά στα μάτια μας, αλλά κι αυτήν που ονειρευόμαστε. Η προσωπικότητα κι η επιρροή της συγγραφέως από πράξεις και γεγονότα είναι εμφανή και γι' αυτό δεν ήταν δυνατόν να ξεφύγουν απ' όσα μ' έχει συνηθίσει. Η αίσθηση που αφήνει τελικά σταλιά-σταλιά σε κάθε στίχο είναι η νοσταλγική δραπέτευση στην επ-Ανάσταση της ζωής.  

Νικο, για αλλη μια φορα, ευχαριστω απο καρδιας!!!! Για ολα!!!!

Την ποιητικη συλλογη Στου Ονειρου το Δρομο μπορειτε να κατεβασετε δωρεαν εδω:

http://www.ideostato.gr/2016/02/e-book.html?m=1

Πεταλουδισια φιλια σε ολους!

ΣΕ ΕΙΔΑ...

 

Σε είδα...
Στο γαλάζιο ουρανό
και στα ολόλευκα σπίτια.
Στις βουκαμβίλιες και στα γεράνια
και σ' εκείνη τη γάτα, που πήδηξε βιαστικά
απ' το ανθισμένο περβάζι.

Σε άκουσα...
Στο τραγούδι της βροχής.
Στους ψιθύρους και στα ουρλιαχτά του Αιόλου.
Στο θρόισμα των αμπελόφυλλων
τις νύχτες του Αυγούστου.

Σε μύρισα...
Στο αγιόκλημα που αγκάλιαζε
τη σιδερένια αυλόπορτα.
Στην πασχαλιά που προϋπάντησε την άνοιξη.
Στη ρίγανη και στο θυμάρι.
Στο δυόσμο και στο δεντρολίβανο
και στο βασιλικό.

Σε γεύτηκα...
Στη δροσερή αρμύρα
που μαστίγωνε το πρόσωπό μου.
Στο γλυκό κρασί της νιότης μας.
Στη μαστίχα και στον ανθό της λεμονιάς
κι εκείνο το γλυκό τριαντάφυλλο,
που ακόμα μου γαργαλάει τη γλώσσα.

Σε άγγιξα...
Απαλή σα λεπίδα, κοφτερή σα βελούδο.
Χνούδι λευκό απ' τον κλέφτη
που έκλεισα στη χούφτα μου
και φύσηξα μακριά.

Σε ένιωσα...
Τρυφερή και ζεστή,
να μου χαϊδεύεις τα πόδια.
Λευκά ανθάκια γιασεμιά να σκορπάς
σε αγκαλιασμένα με τη λάβα
όνειρα ερώτων.

Σε ένιωσα...
Σε άγγιξα...
Σε γεύτηκα...
Σε μύρισα...
Σε είδα...
Να σκαλίζεις την ελπίδα πάνω σε ξύλινα,
φαγωμένα απ' το χρόνο, παγκάκια.

Αυτο το ποιημα γραφτηκε για τον Πανελληνιο Διαγωνισμο Ποιησης της Εταιρειας Λογοτεχνων με θεμα: "Μεσόγειος: Από την αχλύ της προϊστορίας έως σήμερα".
Όμως ξεπέρασα τελικά τους 30 στίχους που ήταν το όριο. Κι έτσι αποφάσισα να το μοιραστώ εδώ μαζί σας.
Για όποιον ενδιαφέρεται, ο διαγωνισμός τρέχει μέχρι 20 Ιουνίου.

Εμείς εν τω μεταξύ, δεν ξεχνάμε το Μαράκι!

 

Επίσης, το παζάρι αλληλεγγύης της Αλεξάνδρας μας, για την κοινωνική κουζίνα "Ο Άλλος άνθρωπος".

TANGO ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡ-ΚΕΙΝΟ...

 

Υπαρχει μια στιγμη, εκει μεσα στη νυχτα. Οταν φτανει και χαμηλωνουν τα φωτα, ανοιγει ο δρομος για τον παραδεισο. Υπαρχει ενας τοπος εκει μεσα στη θαλασσα. Οταν φουσκωνει και πεφτει αερας, ανοιγει της ψυχης μια χαραμαδα  
.... στης ψυχης τη χαραμαδα δε χωραω. Το χαμογελο του ηλιου ξεραινει τα χειλη μου. Ο κοκκος της αμμου ειναι θηλια στο λαιμο μου. Το αισθημα μονο αναβει τα φωτα του δρομου, φαρδαινει τη χαραμαδα και την κανει φαραγγι. Του ηλιου το γελιο φυλακιζει ζεστα και το αοσμο κυμα ευωδιαζει λεβαντα. Το αισθημα μονο κρατα αναμμενο του νοτου το αστερι.

Μονον εαν φτασεις κοντα στο θανατο, μονο τοτε καταλαβαινεις οτι και τα πιο απλα πραγματα μπορουν να φερουν ευτυχια. Ενα χαμογελο, μια γλυκεια λεξη, ενα σ' αγαπω. Ειναι τοσο σημαντικα! Μονο που καμια φορα ειναι και τα πιο δυσκολα. Αν η ανασα ειχε λεξεις, οι δικες μου θα σου ελεγαν φωναζοντας χαρουμενα:
"Σ' ευχαριστω που μαλακωσες την καδρια σου και μου επιτρεπεις επιτελους να ζησω για λιγο διχως πονο."
Γι' αυτο περιμενω την αλλιωτικη μερα, για να φωναξω χαρουμενα λεγοντας σου ενα τεραστιο ευχαριστω, Ζωη μου.

Δεν μπορω να μεταφερω το ειναι μου στο λογο. Η ψυχη δεν κλεινεται στο λογο, μονο για λιγο την μαντρωνεις. Τοσο οσο να επιτελεσει μια αποστολη και μετα συνεχιζει στο αγνωστο. Κι οταν μια μερα φυγω απο εδω, δεν θα παρω μαζι μου τιποτα. Μονο λιγο βιολετι απο το δειλινο κι ενα αστρο απο καποιο παραμυθι, με τη νεραϊδα της δικης μου φαντασιας. Η αλητισσα ψυχη μου θα το νιωσει ετσι οπως θα πεταει ελευθερη κι αερινη.

Η Μαρια ειναι ενα σπανιο πλασμα! Και για αυτο υποφερει απο μια σπανια ασθενεια.
Και υποφερει πολυ! Και υποφερει βουβα, με αξιοπρεπεια! Και ζηταει αγαπη! Την αγαπη μας!

Η Μαρια, καθηλωμενη σχεδον στο κρεβατι με πονους φρικτους, εχει κατορθωσει επιτευγματα που πολλοι απο εμας τους... υγιεις ουτε καν τα τολμαμε.

Kι επειτα, αποφασισε να μας χαρισει την ψυχη της! Σε ενα βιβλιο εκλεισε ολες τις σκεψεις των τελευταιων χρονων και μας τις προσφερει.
Ειναι ενα υπεροχο βιβλιο, που δειχνει καθαρα τον ψυχικο της πλουτο και αξιζει να υπαρχει σε καθε βιβλιοθηκη.
Αξιζει να το αγορασετε και για εναν ακομα λογο. Μερος των εσοδων θα χρησιμοποιηθει απο τη Μαρια για φαρμακευτικους και θεραπευτικους λογους!
Ας μην ξεχναμε οτι μια μακροχρονια νοσηλεια εχει εξοδα τεραστια, δυσβασταχτα για καθε οικογενεια!
Ξερω οτι η ανοικτη αγκαλια των blogger φιλων μου εχει χωρο να κλεισει μεσα κι αυτο το υπεροχο πλασμα!
Για περισσοτερες πληροφοριες για την αγορα του βιβλιου μπορειτε να επικοινωνειτε απευθειας με τη Μαρια εδω: mariademetriou@ymail.com
 
Παλιοτερες αναφορες στο Μαρακι μας:
Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΕΣΑΣ

Πεταλουδισια φιλια σε ολους και καλο Σαββατοκυριακο!

υ.γ. Για τους δυσπιστους, η περιπτωση της Μαριας εχει δημοσιευτει πολλακις κι εχει αναφερθει σε τηλεοπτικη εκπομπη. Η ιδια εχει παρουσιασει επανειλλημενως εγγραφα και γνωματευσεις... βλεπετε εχει κληθει συχνα να απολογηθει... που ειναι ακομα ζωντανη!!! Μια απλή ερευνα στο διαδικτυο φτανει...

ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ... ΑΠΟ ΘΕΣΑΛΛΟΝΙΚΗ!!!

Καλημερα καλημερα καλοι μου φιλοι!!!

Σημερα ειμαι πολυ χαρουμενη, γιατι εφτασε στην πορτα μου ενα πακετακι... μα τι πακετακι!

Η Αλεξανδρα απο το A Button on the Moon, μας ειχε προσκαλεσει ολους να φτιαξουμε εναν ανοιξιατικο μυστικο κυκλο προσφορας, με θεμα το καλωσορισμα! Και για να ανοιξει τον κυκλο μου εστειλε μια τελεια χριροποιητη πασχαλινη καρτουλα!! Ευχαριστω Αλεξανδρα!!!

Το δικο μου μυστικο ταιρι ηταν τελικα η Ρενα Χριστοδουλου απο το Δια Χειρος!

Με καλοσωρισε με μια κατακοκκινη καρδια, χειροποιητη και γεματη ομορφα λογια!

Και με ενα ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ πλεκτο βραχιολακι, στο αγαπημενο μου χρωμα - αυτο της θαλασσας!!!

Ρενα μου σε ευχαριστω παρα πολυ! Να εισαι σιγουρη οτι θα το φορεσω μεχρι να το λιωσω!

Πεταλουδισια φιλια σε ολους!!!

ΕΥΧΕΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΙ ΕΝΑ LIEBSTER BLOG AWARD!!!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! 

ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΓΑΛΗΝΗ, ΧΑΡΑ 

ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

Με αγαπη και χαρα σας ξαναβρισκω -ευτυχως!- ολους εδω μετα τις αγιες ημερες του Πασχα!

Ελπιζω να περασατε ομορφα και να χαρηκατε τους δικους σας ανθρωπους αλλα και τους εαυτους σας!

Εμεις, ειχαμε ενα θεματακι υγειας του Δημητρακη που μας κρατησε στο νοσοκομειο ολη σχεδον τη Μεγαλοβδομαδα και μετα δεν ημασταν για πολλα πολλα. Ομως, ευτυχως, τελος καλο ολα καλα! Τωρα ειμαστε μια χαρα!

Περαστε μια βολτα απο εδω, οπου η  Μαρινα απο το blog το e-periodiko μας
ειχει την καλοσυνη προ 7μηνου (!!!) να μου χαρισει ενα βραβειακι! (κλικ στην εικονα!)

 Επισης, αν θελετε μπορειτε να μαθετε πολλα για το Walk Free, πατωντας εδω:

https://epanastasikalosinis.blogspot.gr/2016/04/walk-free.html

Τελος, αν δεν εχετε διαβασει ακομα (μα ακομα;;;;) την πρωτη μου ποιητικη συλλογη με τιτλο
ΣΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΤΟ ΔΡΟΜΟ, μπορειτε να την κατεβασετε δωρεαν εδω:

http://www.ideostato.gr/2016/02/e-book.html

Αν παλι την εχετε διαβασει, διαδωστε (και σωστε!) οπου μπορειτε!

Σας ευχομαι ενα υπεροχο Σαββατοκυριακο να εχετε γεματο ομορφες στιγμες!

Πεταλουδισια φιλια σε ολους!

ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ.... (11ο ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ)

 

ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ...

Παιδί μου!

Γέμισα τον κόσμο σου με χρώματα,

το μάυρο μην κοιτάξεις και τρομάξεις.

Με τραγούδια έντυσα τις μέρες σου,

γλυκά να κοιμάσαι, γλυκά να ξυπνάς.

Παιδί μου!

Την αγάπη ζεστά σου ψιθύρισα

κι έκρυψα μέσα μου όλους τους φόβους,

δικούς σου και δικούς μου.

Στα όνειρά σου σκόρπισα χρυσόσκονη

κι αρώματα από αγιόκλιμα και γιασεμί.

Παιδί μου!

Σου δίδαξα πώς να κερδίζεις δίνοντας

πράγματα και κομμάτια του εαυτού σου.

Πώς να ζητάς την ευτυχία στα μικρά,

αλλά να ονειρεύεσαι μεγάλα.

Παιδί μου!

Σ'αφησα να πιστέψεις πως έχεις το δικαίωμα

φτερά να ανοίξεις και στα αιθέρια να πετάξεις,

μα και την υποχρέωση και τη δύναμη

όλα έσυ τριγύρω να ομορφύνεις.

Συγχώρα με, παιδί μου...

Σ' άφησα ανυπεράσπιστο

μέσα σε μια αγέλη λύκων.

Άοπλο κι ανερμάτιστο σε έστειλα

σε έναν πόλεμο που δεν είναι δικός σου.

Σε έμαθα να αγαπάς

σε έναν κόσμο που ξεχειλίζει από μίσος.

Αλληλεγγύη και καλοσύνη σου έταξα,

εδώ, που ατομισμός κι αδιαφορία βασιλέυουν.

Κι όταν σου μίλησα για το Θεό,

δεν είπα ότι σήμερα θεός είναι το χρήμα.

Ντρέπομαι και συγνώμη σου ζητώ.

Σου ζήτησα να αλλάξεις έναν κόσμο,

που στον παρέδωσα χειρότερο

από ό,τι εγώ τον βρήκα.

Ντρέπομαι...

Παιδί μου!

Δείξε επιείκια στο γονιό σου

και συγχώρα με!

Δεν ξέρω... δεν μπορώ...

λιγότερο Άνθρωπος να γίνω...

Mε το ποιημα αυτο συμμετειχα στο 11ο Συμποσιο Ποιησης, που διοργανωσε η Αριστεα απο το μπλογκ Η Ζωη Ειναι Ωραια!

Θελησα ετσι να εκφρασω αλλα και να ξορκισω την ανησυχια μου για το παιδι μου, για τον τροπο που το μεγαλωνω, για τον κοσμο που το μεγαλωνω...

Για μια εκρηξη συγκινησης και συναισθηματων, πατηστε εδω:

http://princess-airis.blogspot.gr/2016/04/11-11o-Symposio-Poiisis.html

Νικητρια στο Συμποσιο η Μαρια Κανελλακη, με ενα ποιημα γροθια στο στομαχι!

Σημερα στην Επανασταση της Καλοσυνης μαθαινουμε να περπαταμε ελευθεροι μεσα απο  το Walk Free.

Και για να αλλαξουμε λιγακι κλιμα, ας θυμηθουμε μια παλια ιστορια μυστηριου απο το Butterfly's stories:

Ματια απο Καρβουνο

Πεταλουδισια φιλια σε ολους και καλη Μεγαλη Εβδομαδα! 

Η ΣΟΦΙΤΑ - ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ

Στριγγλισαν οι ροδες του αυτοκινητου, καθως ο Ιωαννου εκανε αποτομα στροφη 180 μοιρων.
-Που παμε; ρωτησε η Σοφη. Το σπιτι της θειας ειναι απο την αλλη πλευρα.
-Πειτε μου κυρια Μιχαηλ, σε ποιο ληξιαρχειο εχει δηλωθει η γεννηση σας;
-Στο ληξιαρχειο Αθηνων.
-Στην Αθηνα γεννηθηκατε; Αφου κοντα στην Επιδαυρο ειναι το χωριο σας....
-......Φαινεται, η μητερα μου ντρεποταν που θα εφερνε στον κοσμο ενα εξωγαμο... ειπε η Σοφη, συνειδητοποιωντας οτι ποτε πριν δεν ειχε αναρρωτηθει για αυτην την λεπτομερεια, τη μια ακομα αναμεσα στις τοσες...
-Εκει λοιπον θα παμε.

28 χρονια πριν, σε ενα μικρο διαμερισμα στο κεντρο της Αθηνας

" Κατερίνα τι έκανες;!
Η Κατερίνα κατακόκκινη έπεσε στα γόνατα και ξέσπασε σε κλάματα.
-Πώς μπόρεσες; Τι σκεφτόσουν;!
-Τον αγαπάω Τούλα, τον αγαπάω!
Η Τούλα την σήκωσε από το πάτωμα απότομα και την ταρακούνησε με δύναμη.
-Δε σκέφτηκες κανέναν, εσένα , εμένα, τους γονείς μας, εγώ πως θα τους αντικρίσω; Είμαι εδώ να σε προσέχω, πως μπόρεσες;
Λύγισε όμως μπροστά στην αδερφή της που ξέσπασε και πάλι σε κλάματα. Βλέποντας το σώμα της να τραντάζεται από τους λυγμούς δε μπόρεσε να συνεχίσει άλλο.
Η φωνή της σκληρή ακόμη όταν της μίλησε. 
-Σήκω και ντύσου. Ξύπνησε τον κι αυτόν και πες του να τσακιστεί να φύγει πριν γυρίσω πίσω! Αν είναι άντρας, θα ξέρει τι να κάνει από εδώ και πέρα."

Απο την πρωτη στιγμη η Τουλα ειχε καταλαβει τι συνεβαινε αναμεσα στον ομορφο ξενο και την αδερφη της, απο εκεινο το μοιραιο βραδυ που την εσωσε απο ατιμωση, ισως και θανατο! Ειχε περασει σχεδον 1 χρονος απο τοτε. Ο Γιωργος ταξιδευε συχνα κι ελειπε μηνες κι η Κατερινα εμενε πισω λαχταρωντας ενα του γραμμα, ενα αραιο τηλεφωνημα και την επιστροφη του. Μαραινοταν οσο εκεινος ηταν μακρυα και ανθιζε καθε που γυριζε κοντα της! Κι ας γυριζε καθε φορα και πιο απομακρος, καθε φορα και πιο σκοτεινος... σαν καποιο φαντασμα να κουβαλουσε και μια σκια αδιορατη να τον κατετρεχε...
Ενα χρονο σχεδον, ο Γιωργος Αγγελου ειχε γινει αναποσπαστο κομματι της καθημερινοτητας τους, ηταν δεν ηταν εκει. Ηταν παντα εκει! Κι οταν δεν της μιλουσε η Κατερινα για εκεινον, ετρεχε η δικη της σκεψη κοντα του. Πονουσε η καρδια της απο ερωτα, πονουσαν τα σωθικα της, αλλα τα ξεσκιζε... για να βλεπει τα ματια της αδερφης της να λαμπουν! Κι εκανε πολυ καλη δουλεια! Κανεις δεν καταλαβε ποτε πως ενιωθε, ακομα και η ιδια ειχε πιστεψει οτι ειχε θαψει για παντα αυτο το συναισθημα. Το τσιμπημα στα στηθια της καθε που εβλεπε μαζι το Γιωργο και την Κατερινα ειχε γινει πια σχεδον ανεπαισθητο, μηδαμινο. Τα ειχε αφησει λοιπον ολα πισω της κι απλα συνεχιζε την αχαρη καθημερινοτητα της. Μεχρι εκεινη τη μερα, εκεινη τη στιγμη... η μαλλον καλυτερα, το προηγουμενο βραδυ...
Ολη τη νυχτα παλευε με τα σκεπασματα, εθαβε το κεφαλι της κατω απο το μαξιλαρι, να μην ακουει τα αγκομαχητα του παθους στο διπλανο δωματιο.. Κι εκλαψε, εκλαψε πολυ... αποκοιμηθηκε αποκαμωμενη... ενας υπνος ταραγμενος, μαυρα ονειρα, θαμπα...
Το πρωι τη βρηκε κουλουριασμενη σε εμβρυικη σταση, να αγκαλιαζει τα γονατα της. Επρεπε να σηκωθει, επρεπε να αντικρυσει την αληθεια! Κι η αληθεια ηταν πως ολα οσα ονειρευοταν, η αδερφη της τα ειχε μολις αποκτησει. Ενιωσε το θυμο μεσα της να φουντωνει, καζανι με πηχτο ζουμι το αιμα της, ανεβαινε ως τα μηλιγγια. Για ολα εφταιγε η Κατερινα! Πως μπορεσε; Πως μπορεσε να ατιμασει ετσι την οικογενεια τους; Πως αφησε τον ποθο να την παρασυρει; Πως θα ξεπλεναν τωρα την ντροπη; Μα ηταν ντροπη ο ερωτας; Ναι, ηταν!
Ετσι ελεγε στον εαυτο της, ετσι ηθελε να πει και στην αδερφη της... ομως βαθια μεσα της ηξερε οτι δεν ηταν η ντροπη αυτο που την καρφωνε, αλλα η ζηλεια! Μια ζηλεια τυφλη που το ενιωθε πως την οδηγουσε σε μονοπατια επικινδυνα...αλλα και παλι... θα εβρισκε τη δυναμη να κανει αυτο που επρεπε... για την αδερφη της! Για την ευτυχια που της αξιζε να βρει!
Μεχρι το μεσημερι ειχε πια αποφασισει. Εβαλε σε μια βαλιτσα μερικα ρουχα της Κατερινας και την πηγε σχεδον σερνοντας στο σταθμο των ΚΤΕΛ. 
-Θα εξαφανιστεις! Και δε θα γυρισεις μεχρι να σε καλεσω! Αν αυτος ο ατιμος δεν φερθει σαν κυριος, θα εχει να κανει μαζι μου! 
-Τι θα πω στη μαμα; Στον μπαμπα;
-Θα πεις οτι σου ελειψαν και ηθελες να πας επισκεψη! Κι οτι εγω δεν μπορεσα να παρω αδεια. 
-Τουλα, σε παρακαλω... 
Τα δακρυα της Κατερινας την πονουσαν σαν να ηταν δικα της... ομως δεν εκανε πισω...επρεπε να την προστατευσει!


Το ιδιο απογευμα, κατα τις 7 οπως παντα, η πορτα χτυπησε κι ο Γιωργος φανηκε στο κατωφλι. Την καλησπερισε κι αναζητησε την Κατερινα.
-Δεν ειναι εδω... Εφυγε... ειπε ψυχρα και παραμερισε. Περασε....
-Τι εννοεις εφυγε;
-Πηγε στο χωριο.
-Ετσι ξαφνικα; Το πρωι δεν μου ειπε τιποτα.
-Ξαφνικα... ποιος ξερει; Ισως μετανιωσε... ισως καταλαβε το λαθος που εκανε χτες... Δεν ξερω ουτε ποτε ουτε ΑΝ θα ξαναγυρισει...Δε μιλας; Τι να πεις... Νομιζες πως δε θα καταλαβαινα; Ηρθες λεει λιωμα... Τι κρυβεις Γιωργο; Γιατι αυτη η σκοτεινια στα ματια σου; Τι σε ετρωγε κι ησουν λιωμα; Η μηπως ηταν προσχημα για να τη ριξεις στην αγκαλια σου; Δεν ντραπηκες; Ουτε εμενα ουτε την Κατερινα; 

Οση ωρα μιλουσε, τα ματια της πεταγαν σπιθες! Δεν ειχε παρει ειδηση πως η ρομπα της ειχε λυθει και το πλουσιο μπουστο της ξεπροβαλλε αναιδεστατα μπροστα στα λαιμαργα ματια του Γιωργου, που ως εκεινη τη στιγμη εμενε σιωπηλος. Σηκωθηκε και με αργα βηματα την πλησιασε.

-Γιατι κανεις ετσι Τουλα; της ειπε με μειλιχια φωνη. Δεν καναμε κατι κακο... απλα χαρηκαμε τον ερωτα μας...
-Μας ντροπιασες, μας ατιμωσες καταλαβαινεις;
-Αυτο ειναι; Εισαι σιγουρη; Η μηπως ζηλευεις;
Η Τουλα παγωσε... 
-Νομιζεις δεν ξερω πως αισθανεσαι; Δε βλεπω τον τροπο που με κοιτας; Πως τσιτωνει το δερμα σου και σφιγγουν τα ματια σου οταν με βλεπεις να την αγκαλιαζω;
-Τι..τι ειναι αυτα που λες... ψελλισε... εγω δεν...

Τα χειλη της σφραγιστηκαν απο τα δικα του. 
Καθως τη φιλουσε, της ψιθυριζε με λαγνεια οτι κι αυτος την ηθελε, παντα την ηθελε...
Προσπαθησε να τον σπρωξει, να ξεφυγει, αλλα ματαια... ηταν πιο δυνατος απο εκεινη... Ψεμματα! Ο ποθος της ηταν πιο δυνατος απο εκεινη! Καθως ταξιδευε αργα απο τα μαγουλα στο λαιμο της κι απο εκει στο στηθος της, καθως τα χερια του ανεβοκατεβαιναν γρηγορα στο κορμι της, καθως η αναπνοη του γινοταν πιο γρηγορη, καθε της αντισταση εσβησε. Παραδοθηκε με τρελα σε αυτο που τοσες φορες ειχε ονειρευτει! Και να που ηρθε η στιγμη να το ζησει... εστω κι ετσι, για μια φορα, για ενα μονο βραδυ... κι επειτα θα αποσυρονταν και παλι στο περιθωριο και για αλλη μια φορα θα εβαζε τη ζωη της στην ακρη για την Κατερινα. Ας ηταν... 
-Καθαρμα... καταφερε να αρθρωσει... σ' αγαπω.... καθαρμα!

Οταν ο ηλιος επεστρεψε, ειχε επιστρεψει κι η αυτοκυριαρχια της. Ξυπνησε και κοιταξε το Γιωργο να κοιμαται διπλα της. Αφησε ενα φιλι στα χειλη του, σηκωθηκε, ντυθηκε, εφτιαξε καφε και για τους δυο τους. Λιγο αργοτερα ηρθε και τη βρηκε στην κουζινα. Εκανε να τη φιλησει. Τραβηχτηκε. Απλα, καθαρα και ηρεμα...σχεδον σκληρα, χωρις ιχνος απο το προηγουμενο παθος της, ειπε:
-Ο,τι εγινε χτες, θα μεινει στο χτες. Μην τολμησες ποτε να πεις τιποτα σε κανεναν. Φευγοντας απο εδω, θα πας στο χωριο. Θα βρεις την Κατερινα και θα της ζητησεις να παντρευτειτε. 
-Κι αν αρνηθω;
-Δε θα αρνηθεις... Ξερεις, υπαρχει μια λεπτομερεια που δε σου εχω πει... ο Δημητρης Αναγνωστου, το αφεντικο σου, ειναι πατερας της καλυτερης μου φιλης... κοιτα συμπτωση! Μια μου λεξη και δε θα ξαναβρεις ποτε δουλεια σε καραβι!
- Δε θα το κανεις!...
-Ω μα να εισαι σιγουρος πως θα το κανω!Αν τολμησεις να την πληγωσεις, αν δω στα ματια της εστω και ενα δακρυ εξαιτιας σου, θα κανω αυτο κι αλλα πολλα να σε καταστρεψω... μην κανεις το λαθος να με δοκιμασεις... Και τωρα φευγα! Δρομο!
Ανοιξε την πορτα και τον πεταξε εξω. Εμεινε να ακουει τα βηματα του να ξεμακραινουν... ηξερε πως μαζι του επαιρνε καθε πιθανοτητα να γινει ευτυχισμενη... αποχαιρετισε σιωπηλα την καρδια της κι αφησε τα δακρυα ελευθερα να θρηνησουν τη ζωη που δεν εζησε...

Λιγες μερες αργοτερα, μια απαστραπτουσα Κατερινα της ανακοινωνε τον αρραβωνα της με τον αντρα που αγαπουσε. Τη φιλησε σταυρωτα και την αγκαλιασε σφιχτα. 
- Ειδες; Στο ειχα πει πως δεν ειναι παλιανθρωπος! 
-Ναι κοριτσι μου! Η ωρα η καλη! 

Οι μερες επειτα περνουσαν αδιαφορα. Η Κατερινα προετοιμαζοταν πυρετωδως για τον αρραβωνα. Ο γαμος θα γινοταν μολις ο Γιωργος επεστρεφε απο το επομενο μπαρκο. 

Ακριβως την προηγουμενη των αρραβωνων, την ωρα που σχολουσε απο τη δουλεια της, ενιωσε ενα χερι να την τραβαει και να τη σπρωχνει στην εσοχη μιας πολυκατοικιας. Ηταν Σεπτεμβρης κι ειχαν αρχισει τα πρωτοβροχια. Εκεινη τη μερα η βροχη επεφτε με λυσσα. Ο Γιωργος χωρις να μιλησει την εσφιξε πανω του. Το προσωπο του αυλακωναν σταλες... αν ηταν βροχη η δακρυα δεν ξεχωριζε. Πηγε κατι να πει να φωναξει, αλλα μολις τον κοιταξε πιο προσεκτικα εμεινε σιωπηλη. Κατι στο βλεμμα του την τρομαζε...
- Τουλα, εγω... δεν ειναι ακομα αργα... σε παρακαλω... προλαβαινουμε... δεν ξεχασα... δεν μπορεσα... σε παρακαλω... στο χερι σου ειναι...
Στην αρχη δεν καταλαβε. Οταν ομως εσκυψε και τη φιλησε ολα ξεκαθαρισαν. Το μυαλο της θολωσε. Ηταν δυνατον; Ωστε την αγαπουσε; Κι η Κατερινα; Ω μα ηταν ολα τελικα ενα μεγαλο λαθος; Οχι, οχι, δεν μπορουσε να το κανει αυτο στην Κατερινα!Τον λατρευε!Κι ηδη την ειχε προδωσει μια φορα...
-Ειναι πολυ αργα Γιωργο... πολυ αργα... θυμησου τι σου ειπα... μην την πληγωσεις ποτε! 
Δεν ειπε τιποτα... εσκυψε το κεφαλι και βγηκε ξανα μες στη βροχη.
Η Τουλα τον κοιτουσε ωσπου χαθηκε... εκανε ενα βημα αλλα ο αερας μεσα της λιγοστεψε ξαφνικα, τα κτιρια γιναν χερια απειλητικα που την αρπαξαν κι αρχισαν να τη στροβιλιζουν στον αερα με φρενηρεις ρυθμους κι αυτη γυρνουσε γυρνουσε γυρνουσε... ωσπου μαυρισε ο τοπος και ξαπλωθηκε κατα γης..
Οταν συνηλθε βρισκοταν στον ολολευκο θαλαμο του νοσοκομειου. Λιγο παραπερα αναγνωρισε θολα τη φιγουρα της Κατερινας και την ακουσε αμυδρα να ευχαριστει το γιατρο που εφευγε. Μολις τελειωσαν ηρθε κοντα της και τη βοηθησε να ανασηκωθει. Η Τουλα ενιωθε οτι κατι δεν πηγαινε καλα. Η αδερφη της την κοιτουσε παραξενα, ψυχρα.
-Πως εισαι;
-Δεν ξερω... ζαλισμενη...
- Λογικο... θες λιγο νερο; 
-Ναι σε παρακαλω.
Καθως εκανε να βγει, η Κατερινα γυρισε αποτομα και τη ρωτησε:
-Τουλα ποιανου ειναι το παιδι που κουβαλας;

Αυτη ηταν η δικη μου συμμετοχη στο συλλογικο εργο Η Σοφιτα.

     

Η «Σοφίτα» είναι ένα συλλογικό διήγημα και βασίζεται σε μια ιδέα της Μαρίας Νικολάου, που το ξεκίνησε, το συντονίζει και θα το ολοκληρώσει στο ΚΕΙΜΕΝΟ της.

Δεκαέξι μπλόγκερς, δημιουργούμε μια σπονδυλωτή ιστορία, χωρίς προηγούμενη συνεννόηση και προσχέδιο, αλλά με μοναδικό μπούσουλα την έμπνευση και τη φαντασία μας. Καθεμιά μας παραλαμβάνει την ιστορία-σκυτάλη απ’ την προηγούμενη, τη συνεχίζει και την παραδίδει στην επόμενη.

Εν αρχή ην ο λόγος  της Μαρίας λοιπόν και η αυλαία θα πέσει απ’ την ίδια, μόλις ολοκληρωθεί ο κύκλος των μπλόγκερς.

Ακολουθει η Κατερινα Βεριγκα.

Μαρία Νικολάου

Μαρία Π.

airis

Ανέσπερη

ANNA Flo

des tzav

Mary Pertax

me (maria)

Katia Markouizou

Ελεν B

Maria Kanellaki

BUTTERFLY

Katerina Verigka

Funky Monkey

Ρένα Χριστοδούλου

Σμαραγδένια Ρούλα

Μαρία Νικολάου