ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

Κοίταξε από ψηλά το ολόλευκο δωμάτιο. Ένα μεγάλο παράθυρο στ’ αριστερά. Δίπλα, ένα μικρό τραπέζι με δυο πολυθρόνες. Στη μέση του δωματίου ένα μονό κρεβάτι, στρωμένο με επίσης λευκά σεντόνια. Η απουσία κάθε χρώματος ήταν σχεδόν εκτυφλωτική και μια μυρωδιά σήψης κυριαρχούσε στο χώρο. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο θάλαμος ενός νεκροτομείου.

Πάνω στο κρεβάτι, ένα νεαρό γυναικείο κορμί, από όπου ξεπηδούσαν διάφορα καλώδια και σωληνάκια που κατέληγαν σε κάτι τετράγωνα κουτιά. Ήταν εντελώς ακίνητη. Αν δεν ακουγόταν αυτό το μονότονο «μπιπ» από κάποιο μηχάνημα, τίποτα δεν θα μαρτυρούσε πως το σώμα αυτό έκρυβε ίχνος ζωής μέσα του.  Τα μαλλιά της, μακριά, στο χρώμα του κάστανου, απλώνονταν λυτά στο μαξιλάρι. Τα μάτια της σφαλισμένα. Η αναπνοή της κοφτή, ανεπαίσθητη. Πλησίασε να την παρατηρήσει καλύτερα. Καθώς το βλέμμα της ανέβηκε αργά από τα πόδια στην κοιλιά, στο στήθος κι έπειτα στο πρόσωπό της, μια κραυγή βγήκε από το στόμα της. Η γυναίκα στο κρεβάτι ήταν εκείνη, η ίδια! Μα τότε … πώς;… Ω, ναι! Ξαφνικά κατάλαβε. Ξαφνικά, τα θυμήθηκε όλα! Το ατύχημα, τα τεράστια φώτα του φορτηγού να την πλησιάζουν απειλητικά, εκείνο τον ανατριχιαστικό θόρυβο που κάνουν τα κόκαλα όταν σπάνε…

Ένιωσε μια παγωμένη αίσθηση να την τυλίγει. Φόβος; Πόνος; Καθώς η ματιά της περιπλανήθηκε και πάλι στο χώρο, άλλες αναμνήσεις άρχισαν να την κατακλύζουν. Τότε που, μικρό κοριτσάκι ακόμα, σε ένα παρόμοιο δωμάτιο νοσοκομείου, πιο λιτό και πιο μικρό ακόμα – παρότι έμοιαζε τεράστιο στα παιδικά της μάτια- αναγκάστηκε να αποχαιρετίσει τη μητέρα της. Δεν ήταν η απροσεξία κάποιου οδηγού που την είχε πάρει μακριά της, αλλά η αναλγησία κάποιων δήθεν γιατρών. Δυο χρόνια παραπονιόταν για πόνους χαμηλά στην κοιλιά η μάνα της, μήνες ολόκληρους έβλεπε αίμα στο εσώρουχό της, όμως κανείς δεν της έδωσε σημασία. Ουρολοίμωξη, κυστίτιδα, ακόμα και ψυχολογικά αίτια της είχαν διαγνώσει. Όταν τελικά ανακάλυψαν τον καρκίνο, εκείνος είχε απλωθεί σε όλο της το κορμί και το έκαιγε, όπως οι φωτιές που βγάζουν οι δράκοι στα παραμύθια. Ένας τέτοιος δράκος ήταν κι ο θάνατος της μαμάς της, που ένιωσε πως θα την καταβρόχθιζε, θα την κατάπινε ολόκληρη. Η γιαγιά της, που από τότε τη μεγάλωσε με τόση αγάπη, της είχε πει πως, αν το πίστευε, η μαμά της θα ερχόταν στον ύπνο της σαν άγγελος να την προστατεύει, κάθε φορά που θα είχε ανάγκη τη βοήθεια και τη συμβουλή της. Εκείνη το πίστεψε. Και πράγματι, από τότε, όποτε ένιωθε στεναχωρημένη, ονειρευόταν τη γλυκειά της μορφή, με φτερά αγγέλου στην πλάτη, να της χαμογελάει. Και πάντα ένιωθε καλύτερα.

Στη σκέψη της μητέρας της, μια γλυκειά ζεστασιά την τύλιξε. Ξάφνου, μια ουράνια μελωδία έφτασε στα αφτιά της, αρχικά μακρινή, μα σιγά σιγά όλο και πλησίαζε. Το λευκό δωμάτιο της φαίνονταν τώρα πιο αστραφτερό, λες κι ένα απόκοσμο φως το είχε λούσει από κάθε γωνιά. Γύρισε προς το παράθυρο κι αντίκρισε τη μητέρα της, ακριβώς όπως την επισκεπτόταν στα όνειρά της. Γαλήνια, γελαστή, με δυο λευκά φτερά στην πλάτη και με τα χέρια της ορθάνοιχτα, να την προσκαλούν σε μια μεγάλη αγκαλιά! Η καρδιά της πλημμύρισε αγαλλίαση! Επιτέλους θα ξανάσμιγαν! Άνοιξε κι εκείνη τα χέρια της κι ετοιμάστηκε να τρέξει στην αγκαλιά της. Τότε, η πόρτα άνοιξε κι όρμησε στο δωμάτιο ένα μικρό κοριτσάκι, με τα καστανά της μαλλιά πιασμένα αλογοουρά και με ένα μπουκετάκι στα χεράκια της. Ήταν η κόρη της. Πίσω της ακριβώς ένας νεαρός άντρας, με βουρκωμένα μάτια, που προσπαθούσε με δυσκολία να χαμογελάσει στη μικρή. Το κοριτσάκι πλησίασε στο κρεβάτι κι ακούμπησε το ζεστό του χέρι στο παγωμένο δικό της.

-Μαμά! Μαμά! Αυτό είναι για σένα, είπε και ακούμπησε τα λουλούδια ακριβώς στο μέρος της καρδιάς.

Κοίταξε την κορούλα της τρυφερά κι έπειτα στράφηκε και πάλι στη μητέρα της.

-Λυπάμαι μαμά. Τώρα έχω άλλον άγγελο να με φυλάει. Και της χαμογέλασε, αποχαιρετώντας την. Καθώς η μορφή απομακρυνόταν, της φάνηκε σαν να της έκλεισε το μάτι.

Τα ερμητικά κλειστά βλέφαρα τρεμόπαιξαν για λίγο κι έπειτα άνοιξαν εντελώς.

-Μαμά;

-Μωρό μου…

Με την παραπανω αναρτηση ελαβα μερος στο 5ο παιχνιδι του β' κυκλου του εξαιρετικου "ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ" της Φλωρας μας.

Η ιστορια μου ελαβε την 3η θεση. Θελω να ευχαριστησω πολυ οσους την ψηφσαν, αλλα και οσους πηραν κατι ακομα κι αν δεν την ψηφισαν. Αλλωστε, ο σκοπος ειναι η δημιουργια και το μοιρασμα, το να αγγιξεις καπως την ψυχη του αλλου με οσα κρυβει μεσα η δικη σου ψυχη. 

Η Φλωρα μου εστειλε ενα καταπληκτικο δωρακι, φτιαγμενο με μερακι απο τα χερακια της, πραγμα που το κανει διπλα πολυτιμο και την ευχαριστω ιδιαιτερως!

Φλωρα μου, λυπαμαι που η φωτογραφια δεν μπορει να αναδειξει ποσο πραγματικα μοναδικο ειναι το κομψοτεχνημα σου, σε ευχαριστω απο καρδιας!

Πεταλουδισια φιλια σε ολους!

Υ.Γ. Σημερα λενε οτι γιορταζει ο ερωτας. Αν και ο ερωτας ειναι καθε μερα γιορτη, ειναι η καθημερινοτητα τετοια που μας κανει συχνα να το ξεχναμε. Καθε ευκαιρια να το θυμηθουμε, ειναι απαραιτητη! Κλεινοντας λοιπον, θελω να αφιερωσω στους δυο ερωτες της ζωης μου, τον αντρα και το γιο μου, ενα αγαπημενο μου τραγουδακι. Και σε ολους εσας βεβαια! 



Καλο ΣΚ και να μην ξεχνατε να ερωτευεστε!

 

ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΕ ΘΑ 'ΘΕΛΑ...

...βλεμμα χαμηλωμενο, μαγουλα κοκκινα, μια υποψια χαμογελου και το φλας αστραφτει...Ερωτησεις απανωτες, φωτα στραμμενα πανω μου, μικροφωνα συναγωνιζονται για μια μου δηλωση....κι εγω σεμνα και ταπεινα, απαντω στις 11 πρωτες ερωτησεις. Οχι αλλα φωτα, οχι αλλες καμερες, σας παρακαλω δε θα 'θελα....(αη μωρη ψωναρα που δε θα 'θελες κιολας! μηπως να σου στρωσουμε και κοκκινο χαλιιιιι;;; -τσιριζει η φωνουλα μεσα στο κεφαλι μου! Την αντιπαρερχομαι και βαδιζω καμαρωτα! Ε δεν ειναι και καθε μερα που σε βραβευουν σωστα;;;)

Η Κικη μας με το εκφραστικο της μπλογκ μου εκανε την τιμη να μου χαρισει βραβειακι!

 

Η αυτοσαρκαστικη εισαγωγη ειναι για να την κανω να γελασει και να μη θυμωσει που δε θα ακολουθησω ολους τους κανονες του παιχνιδιου....
1.Να γραψεις 11 πραγματα για τον εαυτο σου.
2.Να απαντησεις σε 11 ερωτησεις και να κανεις 11 ερωτησεις σε οσους θα βραβευσεις.
3.Να βραβευσεις 11 ατομα.
4. Να ενημερωσεις οσους βραβευσεις.

Λοιπον, το νο 1 Κικιτσα μου το παραλειπω, γιατι εχω προβει ηδη σε αρκετες αποκαλυψεις, ισως και περισσοτερες απο οσες θα επρεπε, χεχε!
Παμε στο δευτερο κομματι απευθειας και απαντω στις ερωτησεις σου!

1. Αν μιλουσες στον εαυτο σου σαν να ηταν ξενος αυτη τη στιγμη τι θα του ελεγες;
Καλα εσυ δε σηκωθηκες πρωι πρωι να κανεις δουλεια στον υπολογιστη; Παλι με το μπλογκ ασχολεισαι; Εεεεε ρε ξυλο που το θες! Παλι θα τρεχεις και δε θα προφταινεις...

2.Αν μπορουσες να αλλαξεις τον κοσμο με ποιες κινησεις θα ξεκινουσες; Τρεις θα ηθελα.
Λοιπον, Κικιτσα εχω καταληξει στο συμπερασμα οτι ολα τα δεινα του κοσμου τα προκαλουν τρια χαρακτηριστικα των ανθρωπων, αυτα που λεω εγω 3Α. Αλλαζονεια, Αχαριστια, Απληστια. Η μονη κινηση που θα εκανα ειναι να εξαφανισω αυτα τα 3 χαρακτηριστικα. Πιστευω πως μετα τα πραγματα σιγα σιγα θα αλλαζαν μονα τους...

3. Αν ειχες μια μαγικη ικανοτητα, ποια θα ηταν και πως θα τη χρησιμοποιουσες;
Θα ηθελα να μπορω να πεταξω. Θα γυριζα ετσι ολο τον κοσμο και θα ενιωθα ελευθερια! Θα προλαβαινα να βοηθησω πολλους περισσοτερους ανθρωπους ετσι.

4.Αν μπορουσες να αλλαξεις μια μερα απο τη ζωη σου ποια θα ηταν αυτη;
Χμμμ...Εχω περασει πολλες ασχημες μερες, αλλα καμια δε θα αλλαζα, γιατι ολες με εχουν κανει τον ανθρωπο που ειμαι. Μονο τους θανατους δικων μου ανθρωπων θα αλλαζα.

5.Τι σου δινει χαρα και τι στεναχωρια;
Χαρα μου δινουν πολλα πραγματα. Ο γιος μου, η οικογενεια μου, οι φιλοι μου, τα παιδια γενικοτερα, τα ζωα, η μουσικη, ο χορος, μια ομορφη γεματη μερα, ο ελληνικος μου καφες αχνιστος, το μπλογκ μου, το γραψιμο, το διαβασμα, η δουλεια μου...
Λυπη μου δινουν οι αδικιες της ζωης και η απογοητευση που παιρνω απο τον κοσμο, με στεναχωρει να βλεπω καποιον να υποφερει και να μην μπορω να κανω κατι, με στεναχωρει να νιωθω ανημπορη μπροστα στα παραλογα που ζουμε, με λυπει οταν καμια φορα εγω η ιδια απογοητευω τον εαυτο μου η στεναχωρω καποιον αλλο.

6.Τι σε ηρεμει και τι σε ταραζει;
Ακριβως τα ιδια με την αποπανω ερωτηση, γιατι απλα οταν λυπαμαι συνηθως συγχιζομαι κιολας, ενω οταν χαιρομαι γεμιζω γαληνη.

7.Τι αντεχεις και τι οχι;
Δεν ειμαι καθολου ανθεκτικη στον πονο, ειδικα το σωματικο. Επισης, δεν αντεχω να χανω απο τη ζωη μου ανθρωπους που αγαπαω. Ολα τα αλλα τα αντεχω.

8.Αν μπορουσες να φτιαξεις ενα εργο στην Ελλαδα, ποιο εργο θα ηταν αυτο;
Το μεγαλυτερο κατ' εμε εργο που μπορει να αφησει καποιος πισω του ειναι μια σωστη και δομημενη εκπαιδευση, που θα δινει στα παιδια γνωσεις, επιλογες αλλα κυριως ηθικη παιδεια! Αυτο θα εφτιαχνα λοιπον!

9.Αν μπορουσες να κατεδαφισεις ενα εργο στην Ελλαδα ποιο θα ηταν αυτο;
Χμμμμ..... Δε θα κατεδαφιζα τιποτα, θα βελτιωνα πολλα. Νοσοκομεια, δρομους κλπ.

10. Τι θα αλλαζες πανω σου και γιατι; (ειτε σε εμφανιση ειτε σε χαρακτηρα)
Σε εμφανιση θα αλλαζα τη μυτη μου και θα ηθελα να ειμαι λιγο πιο ψηλη. Τωρα βεβαια εχω και 5 κιλα να χασω, αλλα αυτο οκ στο χερι μου ειναι. Στο χαρακτηρα μου... ουυυυυ! Πολλα και πρωτα απο ολα τα νευρα μου και κυριως το πως αντιδρω οταν εχω νευρα, γιατι βγαινω εκτος ελεγχου και λεω και κανω πραγματα που μετα τα μετανιωνω, μα ειναι αργα....

11.Και τι ειναι αυτο που αγαπας πανω σου και θελεις να εξελιξεις;
Μου αρεσει ο τροπος που επικοινωνω με τους ανθρωπους, οπως επισης και οτι τους νοιαζομαι. Θα ηθελα περισσοτερο εμπρακτα να δειξω την αλληλεγγυη μου. Επισης, αγαπω καποια ταλεντα μου, οπως η φωνη μου, ο χορος μου και το γραψιμο, τα οποια θα ηθελα πολυ να καλλιεργησω περισσοτερο.

Κικη μου ελπιζω να σου αρεσαν οι απαντησεις μου.

Θα παραλειψω το 4, καθως νομιζω οτι ολοι οι μπλογκοφιλοι μας το εχουν παρει. Οποιος δεν το εχει λαβει, ας απαντησει στις παρακατω ερωτησεις, δια χειρος butterfly.
1. Αν μπορουσες να ζησεις σε οποιοδηποτε αλλο μερος εκτος απο αυτο που ζεις τωρα, ποιο θα ηταν αυτο;
2. Διαλεξε 3 ταξιδιωτικους προορισμους που θα ηθελες οπωσσδηποτε να επισκεφτεις και γιατι.
3. Ποια χαρακτηριστικα σε κερδιζουν αμεσως σε εναν ανθρωπο;
4. Ποια χαρακτηριστικα σε απωθουν σε εναν ανθρωπο;
5. Τι αγαπας περισσοτερο στο επαγγελμα σου;
6. Αν μπορουσες να αλλαξεις επαγγελμα τι θα διαλεγες να κανεις;
7. Υπαρχει κατι που θα ηθελες να σπουδασεις;
8. Ποιος ειναι ο επομενος στοχος που θελεις να πετυχεις;
9. Ποιο ειναι το πρωτο πραγμα που σκεφτεσαι μολις ξυπνησεις και το τελευταιο πριν κοιμηθεις;
10. Αν επρεπε να αποχωριστεις οπωσδηποτε μια αγαπημενη σου συνηθεια, ποια θα ηταν αυτη;
11. Γιατι διαβαζεις το μπλογκ μου; τι σου αρεσει και τι θεωρεις οτι του λειπει;

Αυτα λοιπον απο μενα! Σας ευχαριστω για την υπομονη σας να φτασετε ως το τελος αυτης της αναρτησης. Κικη μου σε ευχαριστω πολυ πολυ για το βραβειακι, εισαι πολυ γλυκεια!
Καλο υπολοιπο Κυριακης σας ευχομαι, με ενα αγαπημενο μου τραγουδακι!



Πεταλουδισια φιλια!

ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΕΣΑΣ....

αντιγραφω απο εδω: 

http://mariatweety.blogspot.gr/2014/02/blog-post.html

 

 Η ψυχή μου νεκρή... μια ψυχή σε αποσύνθεση

Πέμπτη μεσάνυχτα, με τα σκηνικά να εναλλάσσονται διαρκώς και αδιάκοπα. Ένα βομβαρδισμένο τοπίο το σώμα μου και η ψυχή μου. « Διασώστες » προσπαθούν να σώσουν οτιδήποτε σώζεται στα τόσο πλέον «εύθραυστα εσωτερικά ζωτικά μου όργανα».

Μια δυνατή από μακριά φωνή ακούγεται να φωνάζει στους       « διασώστες »: Ότι αξίζει δεν χάνεται, μην πάψεται να πολεμάτε γι αυτό το σώμα και για κάθε σώμα που είναι τόσο εύθραυστο, μα συνάμα και τόσο χρήσιμο σε όλους

Τελικά τα καταφέρνουν και με σώζουν. Εγώ ξέπνοη προσπαθώ να μιλήσω, μα αυτοί οι φρικτοί πόνοι δεν με αφήνουν έτσι παραμένω στην προσπάθεια ξέπνοη αλλά με προσπάθεια πάντα. Αυτή η κοινωνία όμως πάντα απών…

Διασώστες είναι και μια πολιτεία, μια κοινωνία, που όταν ένας άνθρωπος για οποιοδήποτε λόγο βρίσκεται στα βαθιά νερά, χωρίς εφόδια, χωρίς κουπιά και πανιά, τρέχουν να σώσουν αυτή την ψυχή. Πόσο μάλλον μια νέα ψυχή, ένα νέο παιδί που είναι στη κλίνη του εδώ και 4 χρόνια. Μα πώς μπορεί κάποιος να είναι μπροστά σ’ ένα νέο παιδί που «πνίγεται» και να κάνει έστω τα στραβά μάτια; Πώς μπορεί πολύ περισσότερο να οδηγεί αυτό το νεαρό παιδί, στον φριχτό πνιγμό, στον θάνατο; Φτάνει η δικαιολογία των εντολών; Φτάνει η δικαιολογία της κεντρικής κυβερνητικής κατεύθυνσης; Τί φτάνει για να οδηγήσει εσένα κ Υπουργέ μου (προς Υπ. Υγεία κ Πέτρο Πετρίδη), και σ εσάς όλους τους αρμόδιους, τι φτάνει λέω ενδεχομένως, να στρέφεται το βλέμμα σας από την αντίθετη πλευρά και να σφυρίζεται αδιάφορα, από ένα νεαρό πλάσμα που πνίγεται, επώδυνα βασανιστικά φρικτά;;

Θα πάρω απάντηση άραγε;

Ο ρατσισμός θα μου πείτε, η διδασκαλία για την κατωτερότητα του άλλου, της φτώχειας του… μιας οικογένειας και συγκεκριμένα αφού μιλάω για μένα, της δικιάς μου οικογένειας που είναι φτωχή αλλά περήφανη ταυτόχρονα. Όμως έλαχε να είναι και μονογονεϊκή οικογένεια… ποιος να φωνάξει και να ακούσει αυτή την μάνα που βλέπει το παιδί της να πεθαίνει αβοήθητο ενώ υπάρχουν ελπίδες, έστω και αν αυτές είναι λίγες…;; ενώ αν υπήρχε και πατέρας θα άκουγαν αμέσως και αρμόδιοι και υπουργοί και κοινωνία και πολιτεία… το γιατί;;; επειδή θα τους τα έκανε όλα μπάχαλο, είτε ευγενικά είτε με τον άλλο τρόπο…

Σας προκαλώ, ελάτε εσείς οι αρμόδιοι να με κοιτάξετε στα μάτια κατάματα και να μου πείτε – «εσένα κορίτσι μου δεν σε χρειαζόμαστε στην κοινωνία μας γιατί είσαι ανήμπορη» … αν έχει τα κότσια ας έρθει… αλλά θέλω εξήγηση και απάντηση…

Λυπάμαι, αλλά δεν μου φτάνει ούτε αυτό. Γιατί μιλάμε για μωρά, για νεαρά άτομα, (δεν μιλάω μόνο για μένα, μα με αφορμή του εμένα μιλάω και για όλους που δεν τολμούν να μιλήσουν)… μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές που «πνίγονται»

Με κατευθύνουν στην απονέκρωση, και τέλος στην αποσύνθεση της ψυχής και «αισίως για εσάς, και του σώματος». Μια κοινωνία ολόκληρη στο βωμό της αδράνειας, στην αδιαφορία για τον πλησίον, στη σιωπή των αμνών, που θα θυσιαστούν με τη σειρά τους, αποχαυνωμένοι στον καναπέ. Τα ξέρω όλα αυτά, αλλά δεν μου φτάνουν. Γιατί είναι κάτι πιο βαθύ που με πονάει φρικτά και δεν μπορώ να ζήσω αν όχι φυσιολογικά όπως εσύ κύριοι αρμόδιοι και κύριοι της πολιτείας και κοινωνίας, και έτσι με καταδικάζεται στην κλίνη μου μέχρι τον θάνατο μου.

Αυτό το γράμμα, άρθρο, κείμενο, πάρτε το όπως θέλετε, είναι για εσάς κ υπουργέ υγείας, προς αξιότιμο, κ Πέτρο Πετρίδη και προς τον αξιότιμο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, κ Νίκο Αναστασιάδη.

Θα περιμένω απάντηση σας

Τα σύννεφα πυκνά μαζεύονται κι απειλούν την ισορροπία μου σ έναν κόσμο αβέβαιο. Ας μπορούσα να τα σταματήσω. Ας μπορούσα να φύγω μέσα από μια στενή λουρίδα ουρανού. Να πετάξω ελεύθερα και ελεύθερη μακριά απ όλα που με πονάνε φρικτά. Μακριά από την κλίνη μου επιτέλους. Να πετάξω στα όνειρα μου.

Τα σύννεφα έχουν μαυρίσει τον ορίζοντα, την πόλη, την καρδιά μου, μέχρι και το σώμα μου ακόμη, και κάθε ελπίδα έχει χαθεί. Τα σύννεφα που με σκεπάζουν είναι η σιωπή μου. Από το ανοιχτό παράθυρο μου κοιτάζω πως πέφτουν οι στάλες και προσπαθώ να καταλάβω αν είναι στάλες από βροχή ή στάλες από τα μάτια μου.

Τότε ο ουρανός ξεκίνησε να ξεσπάει σε κλάματα μαζί μου. Τότε κατάλαβα πως οι στάλες που έπεφταν πάνω μου ήταν από τα μάτια μου. Δάκρια ξανά. Μια καταιγίδα ξέσπασε κραυγάζοντας και ενώθηκε με τις κραυγές τις δικές μου και του καθενός που βρέθηκε σε αυτή την πόλη μονάχος και παρατημένος.

Βαρέθηκα να περπατώ στην έρημο που μου επιβάλλεται - μα γνωστό πια δρόμο, με όλα τα σπίτια σιωπηλά, να με κοιτάζουν εχθρικά - θέλοντας να μου πάρουν την ζωή μου.

Να μου πάρετε την ζωή μου για να μπορείτε εσείς οι αρμόδιοι να μου αφαιρέσετε τα δικαιώματα μου είτε είναι υλικά είτε τα δικαιώματα στα όνειρα μου.

Τώρα ένας έναστρος, μα παγωμένος ουρανός, με συνθλίβει και με κάνει να τρέχω και να σέρνω τα βήματα μου προς το σπίτι μου. Χάνομαι μέσα στο σπίτι μόνη ξανά στην κλίνη μου με τα ίδια σκηνικά που ενίοτε εναλλάσσονται ραγδαία απότομα με απειλή την ζωή μου.

Μόνη, έρημη, αινιγματική, μέσα από εκεί που ήρθα αφήνοντας πίσω μου ένα χαμόγελο παντοτινό. Κανείς ποτέ δεν θα μου μάθει αν ήρθα, αν έφυγα, και αν πράγματι υπήρξα κάποτε ανάμεσα σας τυχαία…

Μαρία-Νεφέλη

Η πολιτεια την εχει εγκαταλειψει...Μην την εγκαταλειψεις κι εσυ... Ακου την κραυγη της...Εστω και διαδιδοντας την ιστορια της, στελνοντας ενα μεηλ διαμαρτυριας, επικοινωνωντας με οποιον μπορεις, στελνοντας στην ιδια ενα γλυκο λογο...μονο μην την εγκαταλειπεις!