ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΑ ΑΡΩΜΑΤΑ

Αν καποιος μου ζητουσε να διαλεξω μια μονο εικονα η μυρωδια για να περιγραψω την ανοιξη, σιγουρα θα επελεγα αυτην της ανθισμενης νεραντζιας!
Η γειτονια μου ειναι γεματη και καθε που μπαινει Μαρτης θαρρεις κι αλλαζει ο τοπος.
Καθε στενο μοσχοβολαει απο τα ανθη νεραντζιας!
Και παρολο που η γυρη που σκορπιζεται στον αερα με ενοχλει αρκετα στο αναπνευστικο, δε θα την αλλαζα αυτη τη μυρωδια για τιποτα στον κοσμο!
Κι επειδη μενω στον 1ο οροφο,  οι νερατζιες φτανουν μεχρι το μπαλκονι μου κι ετσι τις νυχτες μοσχομυριζει κι αυτο!
Θα ηθελα να σας μεταφερω αυτο το πολυτιμο αρωμα αλλα θα αρκεστω σε μερικες φωτογραφιες...

 Μια πεταλουδα ερωτοτροπει....

 Η μελισσα ρουφα λαιμαργα τους χυμους...

Κι ο ηλιος παιζει με τα φυλλα...

Αυτη ηταν η δικη μου συμμετοχη στο ανοιξιατικο καλεσμα της Αριστεας μας!

Κοντρα στους καιρους επιμενω να περιμενω την ανοιξη να ερθει παντου και να μας ζεστανει...

Περιμενω με χαρα τα σχολια σας για την ποιητικη μου συλλογη με τιτλο

ΣΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΤΟ ΔΡΟΜΟ

που μπορειτε να κατεβασετε εδω:

http://www.ideostato.gr/2016/02/e-book.html 

 

Πεταλουδισια φιλια σε ολους!

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Δεν ηταν ακριβως η δικη μου γειτονια...

Ηταν δηλαδη, αλλα εγω δεν την ειχα εξερευνησει. Δεν μου επιτρεποταν να φυγω απο το οριο των 2- 3 τετραγωνων απο το σπιτι μου... κι αυτο πολυ ηταν...

Η γειτονια των παιδικων μου χρονων περιοριζοταν σε μερικα γειτονικα σπιτια, μερικα μαγαζια, ελαχιστο ελευθερο παιχνιδι... η μανουλα φοβοταν... θυμαμαι να βλεπω απο το παραθυρο τα αλλα παιδια να παιζουν και εγω να μην μπορω... αλλα αυτο ειναι αλλη αναρτηση!

Στην εφηβεια μου λοιπον, εκει στα 14 περιπου, ειπα κι εγω να επαναστατησω και να παω ... και 5 στενα πιο κατω μη σας πω! (την αντιδραση της μανας μου λεω να την παραλειψω!)

Με φωναξε μια συμμαθητρια μου να παμε στη δικη της γειτονια και να γνωρισω την παρεα της. Μαζευονταν ολοι σε μια παιδικη χαρα και ενα αλσακι με πευκακια και σκαλακια. Ενα τσουρμο παιδια απο 12 ως 15 ετων. Παιζαν βολευ, αμπαριζα και κρυφτο. Τη γνωρισα την παρεα της... και γνωρισα και τον ερωτα!

Σε δυο πρασινα ματια, σε ενα ζεστο χαμογελο και κατι που αρχισε σαν... πλακα, αστειακι, να πειραξουμε την νεοφερμενη, που ηταν και αβγαλτη και πολυ μικροσκοπικη και εμοιαζε μετα βιας 12 χρονων!

Απο τη γειτονια αυτη, καπου στο Κερατσινι θυμαμαι πολλα. Θυμαμαι τα παιχνιδια μας, τα γελια μας τα μεσημερια του καλοκαιριου, που δεν αφηναν τους γειτονους να κοιμηθουν... θυμαμαι και μια γειτονισσα ηλικιωμενη που μας πεταγε νερο!

Θυμαμαι οτι καθε Σαββατο σχεδον ολο το καλοκαιρι σε καποιο σπιτι καναμε παρτυ! Παρτυ κανονικο οχι σαν τα σημερινα τα ξενερωτα! Θυμαμαι οτι ολοι περιμεναμε την ωρα να χαμηλωσουν τα φωτα και να αρχισουν τα μπλουζ! Κι εκει ολα γινονταν μαγικα! Θυμαμαι τα δυο πρασινα ματια -ως τζεντλεμαν- να χορευουν εναν χορο με καθε κοριτσι του παρτυ, απο τις πιο ομορφες και αδυνατες ως τις πιο παχουλες, να μη μεινει καμια παραπονεμενη... Και μετα, το υπολοιπο βραδυ ηταν δικο μου... δικο μας! Χορευαμε ολους τους επομενους χορους μαζι...

Θυμαμαι, 2 χρονια σχεδον μετα, το πρωτο μας φιλι και παλι σε αυτην τη γειτονια! Τα ραντεβου μας, αρχικα κρυφα κι επειτα φανερα.

Θυμαμαι τους πρωτους μας καυγαδες και χωρισμους και μετα τα φιλιωματα. Θυμαμαι κυριως ομορφα καλοκαιρινα βραδια, αλλα και βολτες στη χειμωνιατικη βροχη.

Εχω πολυ γλυκες αναμνησεις απο αυτη τη γειτονια και για ολα φταινε τα πρασινα ματια!

Κι ολες οι αναμνησεις γυριζουν στο μυαλο μου σαν να τις εζησα μολις τωρα, σαν να ειμαι παλι 16 χρονων, καθε φορα που απο την ιδια γειτονια, την ιδια παιδικη χαρα περναω με το Δημητρακη μου και του εξιστορω πως: "καποτε εδω η μαμα γνωρισε τον μπαμπα"...

Η βουτια στις αναμνησεις μιας γειτονιας, ιδεα κι εμπνευση της Πετρας:
http://pistos-petra.blogspot.gr/2016/03/mia-fora-mia-geitonia.html

ΦΥΣΙΚΑ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ! 

Αν δεν εχεις κατεβασει ακομα την πρωτη μου ποιητικη συλλογη με τιτλο 

ΣΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΤΟ ΔΡΟΜΟ... 

τρεχα καλε να το κανεις εδω:

http://www.ideostato.gr/2016/02/e-book.html