ΠΑΕΙ Ο ΠΑΛΙΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ...

Αλλος ενας χρονος περασε...πεταξε θα ελεγα! Τοσο γρηγορα, τοσο απλα, τοσο ιδια, τοσο διαφορετικα! Καθε χρονος που περναει αφηνει πισω του ιχνη, αλλα πιο βαθια, αλλα επιφανειακα. Σημαδευει τις ζωες μας με πολλους τροπους. Γεμιζουμε με εμπειριες που ο καθενας τις αντιλαμβανεται διαφορετικα. Αλλες ειναι γεγονοτα "κοσμογονικα", οπως οι φωτιες του καλοκαιριου που σημαδεψαν τη χωρα μας, την αντιληψη μας για τον κοσμο και εβαψαν με μαυρο χρωμα τις ψυχες μας! Αλλες παλι ειναι πιο προσωπικες, μυστικιστικες ισως, πραγματα που μοιραζεσαι η οχι με αλλους, που σου χαριζουν πονο, ερωτα, ευτυχια, που σε οδηγουν πιο κοντα η πιο μακρια απο τον ιδιο σου τον εαυτο. Και καθε χρονο τετοια εποχη προσμενουμε ολοι οτι με τη νεα χρονια κατι θα αλλαξει, κατι θα τη διαφοροποιησει απο τις προηγουμενες...κατι, κατι, κατι. Και τα χρονια περνανε κι αυτο το κατι δεν ερχεται κι εμεις σηκωνουμε τα ματια και τα χερια στον ουρανο και περιμενουμε...του χρονου θα ειναι αλλιως. Αυτη θα ειναι η χρονια μας... Και ξεχναμε...
Τιποτα δε θα αλλαξει αν δεν αλλαξουμε εμεις, αυτο το κατι θα το περιμενουμε φετος και του χρονου και για 100 χρονια ακομα, αν δεν το κανουμε εμεις να συμβει.
Καθε Πρωτοχρονια ολοι μας βαζουμε καινουργιους στοχους, παιρνουμε αποφασεις. Η δικη μου αποφαση για το 2008 ειναι να μην ξεχασω ποτε αυτο που συνεβη στην Ελλαδα και στον κοσμο φετος το καλοκαιρι, να μην ξεχασω ποτε ολα οσα εχουν συμβει που με πληγωσαν, γιατι αυτα με κανουν πιο δυνατη, αυτα μου δινουν την ωθηση να παλεψω για κατι καλυτερο, αυτα με κανουν να σφιγγω τα δοντια και να πιστευω οτι μπορω να γινω καλυτερη. Ακομα αποφασισα να μην αφηνω καμια μερα να παει χαμενη , καμια στιγμη ανεκμεταλλευτη! Ακομα και οταν η καθε μερα ειναι ρουτινα, αυτη τη ρουτινα να την απολαμβανω σαν να ηταν γιορτη! Η ζωη μας ειναι στιγμες και συναισθηματα...καθε στιγμη που χανουμε ειναι μια χαμενη αναμνηση και μια εμπειρια απο την οποια δεν μαθαμε τιποτα. Και βασικοτερο ολων, να υπενθυμιζω στον εαυτο μου καθε μερα, καθε φορα που με πιανουν οι γκρινιες και τα ψυχοπλακωτικα μου, ποσο πολυ τυχερη ειμαι που εχω μια ζωη γεματη απο ανθρωπους, αναμηνησεις και συναισθηματα, πραγματα που αλλοι ανθρωποι δεν ειχαν και ισως δεν θα εχουν ποτε και νιωθω ευγνωμοσυνη για αυτα!
Ας ειναι το 2008 η χρονια που ολοι μας θα κοιταξουμε βαθια μεσα στον εαυτο μας, θα τον γνωρισουμε και θα τον αγαπησουμε. Ας ειναι η χρονια που θα δουμε τον εαυτο μας στα ματια του συνανθρωπου μας, που θα ανοιξουμε την καρδια μας για να χωρεσει ολο τον κοσμο και που θα παψουμε να περιμενουμε να αλλαξει η ζωη μας, αλλα θα αρχισουμε να τη ΖΟΥΜΕ!
Ευχομαι οι λεξεις που θα μας συντροφευουν το 2008 και ολα τα χρονια που θα ακολουθησουν να ειναι:

ΥΓΕΙΑ, ΕΙΡΗΝΗ, ΦΙΛΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΙΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΟΥΡΑΓΙΟ, ΘΑΡΡΟΣ, ΔΥΝΑΜΗ, ΑΛΗΘΕΙΑ, ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΑΓΝΟΤΗΤΑ, ΧΑΜΟΓΕΛΟ, ΠΑΘΟΣ, ΧΙΟΥΜΟΡ, ΓΝΩΣΗ, ΕΜΠΝΕΥΣΗ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΠΙΜΟΝΗ, ΟΝΕΙΡΑ, ΠΕΙΣΜΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΜΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ....ΑΓΑΠΗ!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ!!!!

ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΙ ΚΤΗΝΗ

"Αφιερωμενο στα 5.800 παιδια των φαναριων, που καθημερινα οταν περνανε απο διπλα μας αποφευγουμε να κοιταξουμε το φοβο στα ματια τους, γιατι μας πεφτει βαρυς στη συνειδηση μας.
Στα 100.000 παιδια που ζουν στο δρομο.
Σε ολους οσους κινδυνευουν απο τους εμπορους του θανατου.
Στα 600 περιπου παιδια που εξαφανιζονται μυστηριωδως καθε χρονο απο Ευρωπη και Βαλκανια και κανεις ποτε δε μαθαινει τι απεγιναν.
Και τελος στα παιδια ενος κατωτερου Θεου, που περιμενουν τη δικαιωση."

Με αυτες τις φρασεις εκλεισε η σειρα του Αlpha "Για την καρδια ενος αγγελου".
Πολυ πριν ξεσπασει το σκανδαλο για την μη-τερας που εξεδιδε τις κορες τις σε αλλα τερατα οχι απλα προς αμοιβη, αλλα και για την απιστευτα ανωμαλη ηδονη που αντλουσε βλεποντας και μαγνητοσκοπωντας!
Σημερα εφτασε στα χερια μου ενα μεηλ με ολες τις ανατριχιαστικες λεπτομερειες αυτης της ιστοριας. Και ποσες ακομα ιστοριες με πρωταγωνιστες μικρα ανημπορα παιδια και με λεπτομερειες το ιδιο η και περισσοτερο φρικιαστικες, που ποτε δεν μαθαινουμε...
Για πολλοστη φορα τον τελευταιο καιρο αναρωτιεμαι σε τι κοσμο ζουμε. Για πολλοστη φορα σκεφτομαι αν πρεπει η οχι να κανω παιδια...ομως δεν μπορεις και δεν πρεπει να σταματησεις τη ζωη! Μπορεις και εχεις την υποχρεωση να αναθρεψεις τα παιδια σου με αρχες και με αγαπη. Εχεις υποχρεωση να μην κλεινεις τα ματια σε οσα γινονται γυρω σου! Ποσες γενιες ακομα θα αναθρεψουμε με τη νοοτροπια "βλεπε, ακου, σωπα"? Ποσων παιδιων οι ψυχες θα γινουν βορα στα βιαια ενστικτα κτηνωδων σατραπηδων πριν ξυπνησει αυτη η κοινωνια και καταλαβει οτι αυτο που γινεται στο διπλανο σπιτι μας αφορα ολους, γιατι συντομα μπορει να ερθει και στην πορτα μας? Ποσα αθωα πλασματακια θα ειχαν σωθει αν καποιοι απο μας αντι για "σωπα" λεγαν "μιλα"? Ποτε θα ανοιξουμε την αγκαλια μας τοσο πολυ, ωστε να χωρανε μεσα ολα τα παιδια του κοσμου και οχι μονο τα δικα μας?
Διαβαζοντας ολα αυτα και καθε φορα που συμβαινει κατι αντιστοιχο, ξυπνανε μεσα μου αγρια ενστικτα, εκδικητικα και γινομαι αυτο που δεν θελω να ειμαι! Ενα αγριο ζωο, που αντανακλαστικα θελει να δαγκωσει, να ξεσκισει, να λυσσαξει! Ειμαι απολυτως εναντια στη θανατικη ποινη, γιατι θεωρω οτι μας φερνει στο ιδιο επιπεδο με τον εγκληματια. Ομως, σε περιπτωσεις παιδεραστιας, ειλικρινα αρχιζω να αναθεωρω... Θα αρμοζε η χειροτερη, η πιο βαρια τιμωρια, ενας αβασταχτος εξευτελισμος, ενα ατελειωτο βασανιστηριο και παλι...και παλι δεν θα ηταν αρκετο για να ξεπληρωθει ενα τετοιο εγκλημα! Για να επουλωθουν οι πληγες αυτων των παιδιων που αν αυριο κλεψουν, βιασουν η σκοτωσουν, ποιανου θα ειναι η ευθυνη? Σιγουρα οχι δικη τους! Η τιμωρια θα πρεπει να ειναι τετοια, ωστε να παραδειγματιστουν ολοι οι επιδοξοι μιμητες. Και πρεπει να τιμωρηθουν και ολοι οσοι ηξεραν και δεν μιλουσαν! Οσοι κοιμονταν αγκαλια με τα παιδια τους καθε βραδυ και ηξεραν οτι διπλα τους ακριβως καποια αλλα παιδια ζουν φρικτα βασανιστηρια, αλλα εμεναν απραγοι! Οποιος μπορει να κοιταξει καταματα το βλεμμα αυτων των κοριτσιων και να πει οτι εχω αδικο, ειναι μαλλον πιο δυνατος και καλυτερος ανθρωπος απο μενα. Στην περιοδο των Χριστουγεννων, σε μια εποχη συγχωρεσης και αγαπης, Θεε μου σου ζητω κατανοηση, αυτο δεν μπορω να το συγχωρησω! Ουτε στους δραστες, ουτε στους θεατες, ουτε σε μενα την ιδια που ειμαι μελος αυτης της διεφθαρμενης κοινωνιας! Η σιωπη ειναι συνενοχη!
Οι ενοχοι, θα παρουν αυτο ακριβως που τους αξιζει μεσα στη φυλακη. Τα αγγελουδια ας ελπισουμε οτι θα βρουν πλεον την αγαπη και την ψυχολογικη υποστηριξη που χρειαζονται και τοσο απανθρωπα στερηθηκαν. Οι υπολοιποι...θα ζησουμε απλα με τις τυψεις μας!

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΣΧΕΔΙΑ...

Ομολογουμενως η εβδομαδα που τελειωνει ηταν μια βδομαδα δυσκολη...απο ολες τις αποψεις! Και δυστυχως αυτο το γεγονος το διασταυρωσα πολλακις και βρηκα αρκετους ομοφρονουντες.
Μια εβδομαδα χειμωνιατικη, η πρωτη καθαρα χειμωνιατικη φετος. Θα μπορουσε να ειναι η αφετηρια για μικρες αποδρασεις, για ρομαντικες βολτες αγκαλια μεσα στο κρυο, για απογευματα στο σπιτι με φιλους και μια κουπα ζεστη σοκολατα, ισως ακομα τα πρωτα Χριστουγεννιατικα ψωνια. Η πολη στολισμενη, γιορτινη...κι ομως κατι βαρυ στην ατμοσφαιρα, κατι σχεδον πενθιμο. Μια βαθια θλιψη και μια μελαγχολια στο βλεμμα, σαν να το νιωθεις οτι κατι θα συμβει και θα σου χαλασει τη διαθεση. Κι εκεινο το απογευμα που λες "σωπα καλε, τι να γινει? ολα καλα, περασε αλλη μια μερα", σου'ρχεται η κεραμμυδα και δεν ξερεις απο που να φυγεις. Και τοτε ολο το συμπαν συνομωτει εναντιον σου. Θα ακουσεις το τραγουδι που ευχοσουν να μην παιξει, θα πετυχεις στην τηλεοραση μια ιστορια ακριβως σαν τη δικη σου (η τουλαχιστον ετσι την ερμηνευεις εσυ), θα μιλησεις με ανθρωπους δικους σου, που ομως δεν θα σε ανακουφισουν γιατι απλα εχουν κι αλλα κακα νεα να σου πουν! Κι εσυ που εκανες σχεδια για μια ηρεμη εβδομαδα... Κι εσυ που υπολογιζες οτι φετος θα ηταν οι καλυτερες γιορτες...
Οταν ο ανθρωπος κανει σχεδια, ο Θεος γελαει!
Γενικα πιστευω οτι ο ανθρωπος φτιαχνει τη μοιρα του και οδηγει τα πραγματα με τις επιλογες του, δεν τον οδηγουν αυτα... καποιες φορες ομως σκεφτομαι οτι ολοι ειμαστε πιονια σε μια παρτιδα σκακι. Οτι ολη μας η ζωη ειναι παιχνιδι στα χερια καποιου αλλου, που μας αφηνει με την ψευδαισθηση της ελευθεριας και μολις εμεις αφεθουμε χαλαροι και ελευθεροι, μας ριχνει ξανα στη μαχη γελωντας εις βαρος μας! Σαν τη μαριονετα του Λορκα κι εμεις, ανημποροι να αλλαξουμε την πορεια των καταστασεων, παρακαλαμε αποσβολωμενοι να γινει αυτο το... Κατι. Ομως και παλι, υπαρχει επιλογη...σε ολα τα πραγματα υπαρχει επιλογη. Μπορουμε να κλεισουμε τα ματια και να εφαρμοσουμε τη μεθοδο της στρουθοκαμηλου, δηλαδη αφου δεν βλεπουμε το προβλημα, δεν υπαρχει προβλημα. Μπορουμε να πεσουμε τ' ανασκελα, να εγκαταλειψουμε καθε προσπαθεια και να περιμενουμε απλως το "αναποφευκτο", ο,τι σημαινει αυτο για τον καθενα. Μπορουμε ομως να κρατησουμε ανοιχτα τα ματια και ψηλα το κεφαλι, μπορουμε να διατηρησουμε μια αισιοδοξια και μια θετικη σκεψη - οσο ειναι αυτο εφικτο βεβαια- και να βουτηξουμε τα χερια μας στα λασπονερα μεχρι να ξεθαψουμε ολα τα αποθεματα δυναμης που εχουμε και να τα ριξουμε στα μουτρα οσων μας βασανιζουν. Κι αν η αισιοδοξια και η θετικη σκεψη δεν μας εξασφαλιζουν την καλη εκβαση των πραγματων, μας εξασφαλιζουν τουλαχιστον το κουραγιο και την υπομονη, την επιμονη και τη θεληση, οπλα ανεκτιμητης αξιας για καθε καθημερινο, μικρο η μεγαλο αγωνα...
Και βεβαια, οπως γινεται απο αρχης του Χρονου, τη νυχτα διαδεχεται η μερα και τη σκοτεινια το φως. Και ειμαστε ολοι τυχεροι οταν ξυπναμε το πρωι και ξερουμε οτι υπαρχουν στη ζωη μας καποιοι ανθρωποι που μας δινουν απλοχερα αγαπη και ζεστασια, που ειναι διπλα μας στη χαρα και στη λυπη και που εχουν αγγιξει τις καρδιες μας με τροπο τετοιο που ουτε ο θανατος ο ιδιος δεν θα μπορεσει να τους σβησει απο μεσα μας. Οπως πολυ σωστα λεει κι ο Ναυτιλος: " Η ζωη μας δεν μετριεται με τις ανασες που παιρνουμε, αλλα με τις στιγμες που μας κοβουν την ανασα"!
Αφιερωμενο στην Α. που εχασε τον πατερα της λιγες ημερες πριν το γαμο της, στην Α. που εχασε την πιο αγαπημενη της γιαγια και εχει και θεματακια οικογενειακα και στη μανουλα μου που μας τρομαξε αρκετα, αλλα αφου ειναι καλα χαλαλι της!
Κατι τετοιες ημερες χαιρομαι που η εβδομαδα τελειωνει και ερχεται μια αλλη.
Ευτυχως αυριο ξημερωνει μια καινουργια μερα!

ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ- GABRIEL GARCIA LORKA

Αν για μια στιγμή ο Θεός ξεχνούσε ότι είμαι μια μαριονέτα από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωής, πιθανότατα δεν θα έλεγα όλα όσα σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα όσα λέω.Θα έδινα αξία στα πράγματα όχι γι'αυτό που αξίζουν, αλλά γι'αυτό που σημαίνουν.Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν περισσότερο. Καταλαβαίνω πως κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια χάνουμε 60 δευτερόλεπτα φως.Θα περπατούσα εκεί που οι άλλοι σταματούν, θα ξυπνούσα εκεί που οι άλλοι κοιμούνται, θα άκουγα εκεί που οι άλλοι μιλούν και πόσο θα απολάμβανα ένα νόστιμο παγωτό σοκολάτα. Αν ο Θεός μου χάριζε ένα κομμάτι ζωής, θα ντυνόμουν απλά και θα γδυνόμουν στον ήλιο αφήνοντας ξέσκεπο όχι μόνο το σώμα μου αλλά και την ψυχή μου.Θεέ μου αν είχα καρδιά, θα έγραφα για την αντιπάθεια μου στον πάγο, θα περίμενα να βγεί ο ήλιος, θα ζωγράφιζα με ένα όνειρο του Βαν Γκογκ για τα αστέρια, ένα ποίημα του Μπενεντέτι και ένα τραγούδι της Σερά.Θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα για να νιώσω τον πόνο από τα αγκάθια τους και το σαρκώδες φιλί από τα πέταλά τους.Θεέ μου αν είχα ένα κομμάτι ζωής, δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στον κόσμο ότι τον αγαπώ.Θα έπειθα κάθε γυναίκα ή άντρα ότι είναι οι αγαπημένοι μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.Στους ανθρώπους θα αποδείκνυα πόσο λάθος κάνουν που πιστεύουν ότι σταματούν να ερωτεύονται όταν γεράσουν, χωρίς να ξέρουν πως γερνούν όταν σταματούν να ερωτεύονται.Σε ένα παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα μόνο του να μάθει να πετάει.Στους γέρους θα έδειχνα πως ο θάνατος δεν έρχεται από τα γηρατειά, αλλά με τη λησμονιά.Τόσα πράγματα έχω μάθει από εσάς τους ανθρώπους. Έμαθα πως όλος ο κόσμος θέλει να ζεί στην κορυφή του βουνού, χωρις να ξέρει πως η αληθινή ευτυχία έρχεται όταν ανεβαίνεις την πλαγιά.Έμαθα πώς όταν ένα νεογέννητο αρπάζει με τη μικρή του χούφτα για πρώτη φορά το δάχτυλο του πατέρα του, το έχει παγιδέψει για πάντα.Έμαθα πως ένας άνθρωπος, τότε μόνο έχει το δικαίωμα να κοιτάει τον άλλο από ψηλά, όταν πρόκειται να τον βοηθήσει να σηκωθεί.Είναι τόσα τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από εσάς, αλλά πραγματικά δεν θα μου χρησιμέψουν πολύ γιατί όταν θα με κλείσουν μέσα σε εκείνο το κουτί, δυστυχώς θα έχω πεθάνει...

Αυτο το κειμενο κυκλοφορησε πριν 8 χρονια στο Διαδικτυο, οταν ο Λορκα εμαθε πως πασχει απο καρκινο. Εγω το πρωτοδιαβασα πριν απο 1 χρονο περιπου και εκτοτε καθε φορα που το διαβαζω ανατριχιαζω. Πολλοι ειπαν οτι ειναι το αποχαιρετιστηριο γραμμα του συγγραφεα. Για μενα ειναι ενα ξυπνημα, μια γροθια στο στομαχι, μια απελπισμενη κραυγη ενος ανθρωπου για να μας θυμισει ποσο μικρη ειναι η ζωη, ποσο απροβλεπτη, ποσο τραγικα μοναχικη, εκτος αν.... εκτος αν ζεις την καθε στιγμη σαν να ειναι η τελευταια, εκτος αν αισθανεσαι με ολη σου τη δυναμη, εκτος αν απολαμβανεις το ταξιδι, εκτος αν παντα θυμασαι πως το μονο που εχει αληθινη αξια ειναι η αγαπη!