Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

ΑΝΑΠΟΔΑ

Σκεφτομαι...και ακουω...και διαβαζω...και σκεφτομαι...και κατι δεν μου κολλαει τελευταια...σε οσα ακουω και οσα διαβαζω...και ξανασκεφτομαι...ακρη δε βγαζω... λεω να τα δω αναποδα...προσπαθω...και ξαφνικα...βλεπω φως! Αμυδρο μεν, μακρινο μεν, αλλα... ΦΩΣ!
Παμε απο την αρχη.
Απεργιες Μετρο, Απεργιες ΜΜΕ. Εχω καταταλαιπωρηθει, συχτιριζω, βριζω, σκατα αλληλεγγυη λεω, σκατα κοινωνια, καθενας για την παρτη του! Καπου διαβαζω "οι εργαζομενοι του Μετρο γραφουν στα @@ 1.000.000 Ελληνες!" Κι αν το δεις αναποδα; Οτι 1.000.000 Ελληνες γραφουν στα @@ τους εργαζομενους του Μετρο; Κακα τα ψεμματα. Γκρινιαζουμε φωναζουμε, μα αλλαγη δεν θελουμε. Δεν γουσταρουμε ρε παιδι μου, ας το παραδεχτουμε να τελειωνει! Δεν θελουμε αλλαγη, γιατι δεν ειμαστε Ελληνες πολιτες, αλλα Ελληνες οδηγοι, Ελληνες αγροτες, Ελληνες δημοσιοι υπαλληλοι, Ελληνες εκπαιδευτικοι, Ελληνες ταξιτζηδες κλπ κλπ. Συντεχνιες, αυτο ειμαστε. Οταν οι υπαλληλοι του Μετρο απεργουν, οι εργαζομενοι σε αλλους κλαδους και οι ταξιτζηδες διαμαρτυρονται. Οταν οι λιμενεργατες απεργουν οι αγροτες διαμαρτυρονται. Οταν οι φαρμακοποιοι απεργουν οι γιατροι διαμαρτυρονται. Οταν οι ταξιτζηδες απεργουν βεβαια, κανεις δεν διαμαρτυρεται, αλλα ειναι αλλη ιστορια αυτο! Οποτε το γραψιμο ειναι απολυτως αμοιβαιο. Στα @@ τους γραφουν οι εργαζομενοι του Μετρο τους αλλους εργαζομενους τοσο οσο γραφουν οι αλλοι εργαζομενοι στα @@ τους τους εργαζομενους στο Μετρο. Εγω ξερω οτι αν θελουμε να μιλαμε για αγωνα, πρεπει να αγωνιζομαστε για το συμφερον ολων! Οχι να εχουμε αιτηματα για την δικη μας ομαδα και μολις ικανοποιηθουν (ΑΝ) να γραφουμε τις υπολοιπες εκει που δεν πιανει μελανι! Ολο αυτο ειναι απολυτως παραλογο. Η μια ομαδα ειναι αλληλενδετη με την αλλη, μεχρι να το καταλαβουμε βεβαια, θα μας εχουν παρει οχι τα σωβρακα, αλλα και το περιεχομενο τους! Καταχρηστικη λεει η απεργια. Ναι, ειναι! Οχι γιατι ταλαιπωρει τους ερμους που προσπαθουν να φτασουν στη δουλεια η στο σπιτι τους, αλλα γιατι ειναι μονοπλευρη, οπως καθε απεργια τα τελευταια χρονια, ενας κλαδος καθε φορα. Μια εβδομαδα ο ενας, μια ο αλλος. Αν μια εβδομαδα ολοκληρη εκαναν ολοι οι κλαδοι μαζι, εχει σκεφτει ποτε κανεις τι θα γινοταν; Εχει τολμησει να το σκεφτει; Εχει τα @@ να το τολμησει; Και φυσικα, κανεις ποτε δεν ενδιαφερεται για τους εργαζομενους στον ιδιωτικο τομεα, που δεν εχουν τη δυναμη να απεργησουν, γιατι απλα θα χασουν τη δουλεια τους. Που ειναι η αλληλεγγυη λοιπον; Γιατι ολοι οι κλαδοι και οι συντεχνιες δεν γινονται η φωνη αυτων που απλα δεν εχουν φωνη; Δικιο εχουν και οι εργαζομενοι στο Μετρο και ολοι οι υπολοιποι. Τερμα πια με την καραμελα οτι οι δημοσιοι υπαλληλοι πληρωνονται πολλα και πρεπει να κοπουν. Η πρωτη θα ημουν που θα το υποστηριζα αν... ΑΝ κοβανε πρωτα τα δικα τους! Για μια στιγμη! Περικοπες στους μισθους δημοσιου δεν λενε; Ενιαιο μισθολογιο δημοσιων υπαλληλων δε λενε; Κι οι βουλευτες και οι υπουργοι ρε παιδια τι ειναι; Δεν ειναι δημοσιοι υπαλληλοι; Δεν πρεπει να ενταχθουν στο ενιαιο μισθολογιο; Κι αν εξαιρεθουν αυτοι, γιατι να μην εξαιρεθουν κι οι γιατροι, οι δασκαλοι, οι οδηγοι, οι εργαζομενοι στα ΜΜΕ; Δυο μετρα και δυο σταθμα; ΟΧΙ! Ουτε ΕΝΑ ΕΥΡΩ να μη δεχτουν περικοπη, αν δεν ισχυσει για ΟΛΟΥΣ τους δημοσιους υπαλληλους ανεξαιρετως! Αλλα, ΟΛΟΙ οι κλαδοι μαζι! Διαφορετικα, ειναι κοροϊδια και ταλαιπωρια για ολους μας!

Αυτα σκεφτομαι, αλλα δεν σταματω εδω.
Ακουσαμε πριν λιγες μερες το φρικιαστικο εγκλημα που εκαναν δυο ΑΛΗΤΕΣ σε εναν Πακιστανο εν ψυχρω δολοφονωντας τον στη μεση του δρομου. Τωρα ρατσιστικο ηταν, ξεκαθαρισμα ηταν, ο,τι και να ηταν, ηταν ελεεινο, απαραδεκτο και πρεπει να συλληφθουν και να τιμωρηθουν οι ενοχοι. Ως εδω καλα! Και μετα χαλασε ο κοσμος! Διαδηλωσεις, δηλωσεις, ο κακος χαμος! Και λεω εγω η ανοητη... Γιατι οταν αντιστοιχα ενας αλλοδαπος σκοτωνει εναν Ελληνα δεν χαλαει ο κοσμος; Γιατι δεν χαλασε ο κοσμος με το κοριτσακι που βιασε ο Πακιστανος στην Παρο; Ηταν λιγοτερο φρικιαστικο; Ηταν λιγοτερο εγκληματικο; Γιατι καμια διαδηλωση εκει; Και δεν ειναι το πρωτο παραδειγμα.Απειρα τετοια. Εχω αρχισει να νιωθω πως βιωνουμε το ρατσισμο απο την αναποδη! Πρεπει να τα ανεχομαστε ολα επειδη ειμαστε Ελληνες; Πρεπει να ντρεπομαστε να πουμε την αληθεια; Ο,τι κανουν οι Ελληνες ειναι ρατσισμος και οποια επιθεση δεχομαστε εμεις ειναι μεμονωμενο περιστατικο;

Ηρθε νομιζω η ωρα να κοιταξουμε τα πραγματα καλα και να τα δουμε οπως ειναι!
Δεν μπορουμε να μιλαμε για αλληλεγγυη και να εννοουμε μονο στους δικους μας! Δεν μπορουμε να φοβομαστε να μιλησουμε για το δικιο, για την πατριδα μας, για την αγαπη μας σε αυτην γιατι θα μας πουν εθνικιστες! Δεν μπορουμε να κρυβουμε ιστορικες αληθειες, σαν τη στρουθοκαμηλο, γιατι θα μας πουνε  προδοτες! Δεν μπορουμε να πεταμε χαρακτηρισμους οπως "φασιστας", "αναρχικος", "αναρχοκουμουνι", "λαθρομεταναστης", "δολοφονος" , "μαλακας" και αλλα χαριτωμενα, αβιαστα, σαν να μην σημαινουν τιποτα, χωρις να εχουμε καμια συνεπεια!Δεν μπορουμε να μιλαμε για τα δικαιωματα μας και τελικα να μην ξερουμε ουτε αυτα ουτε και τις υποχρεωσεις μας!

Μηπως ηρθε η ωρα να διαβασουμε κανενα βιβλιο και κανεναν νομο να ξεστραβωθουμε; Μηπως ηρθε η ωρα να επαναπροσδιορισουμε τη σχεση μας με τις λεξεις; Μηπως ηρθε η στιγμη να ξαναβρουμε τις χαμενες εννοιες, να τους προσδωσουμε το νοημα και τη θεση που τους αξιζει; Μηπως ηρθε η στιγμη να κοιταχτουμε στον καθρεφτη; Μηπως πρεπει επιτελους ο λογος και τα εργα μας να εχουν συνεπεια, να ειναι αποτελεσμα εμπεριστατωμενο, αφου μονο ετσι θα μπορουμε να μιλαμε ελευθερα, χωρις να φοβομαστε και χωρις να χρειαζομαστε φτηνα υποκατστατα; Μηπως, μηπως, μηπως; Να τα δουμε ολα απο την αναποδη;
Σε αυτο το κλιμα επαναπροσδιορισμου των εννοιων και των λεξεων, σας αφηνω με ενα υπεροχο τραγουδι, που καταχρηστικα και αδικα εχουμε στερηθει, γιατι εχει συνδεθει με την παραταξη που διελυσε τον τοπο. Ομως ο Μανος Λοϊζος δεν το εγραψε για να μεινει στην ιστορια ως ο υμνος μιας αχρηστης (εως προδοτικης!) παραταξης, το εγραψε για να δωσει και να υμνησει την ελπιδα και την ελευθερια! Αυτες ειναι οι εννοιες και οι λεξεις που οφειλουμε να ανακαλυψουμε ξανα και να μην αφησουμε κανεναν να μας τις στερησει!
Πεταλουδισια και ηλιολουστα φιλια!


Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
Μακαρι καθε νεα χρονια να ειναι καλυτερη απο την προηγουμενη και καθε αναμνηση πιο δυνατη!

Οι γιορτες ηρθαν κι εφυγαν, οπως καθε χρονο, μα φετος ενιωσα πως περασαν πολυ γρηγορα... Ισως φταιει και το γεγονος πως τις μισες τις περασαμε κρεβατωμενοι εγω και ο γιος μου.
Δεν συνηθιζω να κανω απολογισμο στο τελος καθε χρονου, δεν παιρνω αποφασεις για το νεο ετος καθε Πρωτοχρονια. Η πρωτη του χρονου ειναι για μενα μερα χαρας, η αρχη ενος νεου ταξιδιου, που καθε μονοπατι του δεν ξερω τι εκπληξεις θα μου φερει.
Φετος, ο απολογισμος απλα προεκυψε μονος του, μεσα απο διαφορες συζητησεις και αναπολησεις. Και ηταν θετικος! Ναι μεν ενας πολυ δυσκολος χρονος, αλλα, αν συγκρινω πως ηταν η ζωη μου ακριβως πριν ενα χρονο και ποσα πραγματα αλλαξαν απο τοτε, ειναι απολυτα θετικος!
Περυσι τετοιες μερες ειχα σοβαρα προβληματα στο σπιτι μου, φετος ολα ειναι πολυ πιο ηρεμα, προβληματα φυσικα παντα υπαρχουν, αλλα με πολλη αγαπη και προσπαθεια ολα φτιαχνουν.
Περυσι τετοιες μερες ο αντρας μου ηταν ηδη πανω απο ενα χρονο ανεργος, ημασταν σε απελπιστικη κατασταση, δεν ειχαμε ουτε λεφτα για σουπερ μαρκετ, αλλαξε απειρες τσαγκαροδουλειες για ενα μεροκαματο ισα να εχουμε να φαμε, φετος εχει μια δουλιτσα, δυσκολη και κακοπληρωμενη μεν, αλλα εστω μπορουμε να τη βγαλουμε, χωρις δανεικα, χωρις φοβο.
Περυσι τετοιες μερες ενιωθα πως πηρα λαθος τη ζωη μου, πως το αυριο που περιμενα ηρθε κι εγω ειχα αφησει τα ονειρα μου στο χτες, φετος εχω ηδη ξεκινησει με αργα βηματακια να κυνηγαω καποια απο αυτα και νιωθω πιο αποφασισμενη απο ποτε να φτασω καποιους στοχους μου στο τερμα, οσο καιρο κι αν μου παρει.
Μεσα στο 2012 ενιωσα εμπρακτα τι παει να πει να εχεις οικογενεια, ανθρωπους δικους σου διπλα σου σε καθε δυσκολια και νιωθω ευγνωμων για αυτο.
Μεσα στο 2012 ενιωσα εμπρακτα τι σημαινει να αγαπας και να σε αγαπουν ειλικρινα.
Μεσα στο 2012 ανακαλυψα κι αλλες πτυχες του εαυτου μου, καποιες θετικες και καποιες αρνητικες, που με εφεραν πιο κοντα στο να με γνωρισω.
Μα πιο σημαντικο απο ολα, μεσα στο 2012 ενιωσα στο πετσι μου τη δυναμη της πιστης, της βαθιας πιστης της αληθινης, εμαθα ξανα να πιστευω στα θαυματα! Οχι οτι δεν πιστευα και πριν, παντα πιστευα στα θαυματα, αλλα αυτη τη φορα το θαυμα το βιωσα, το ειδα με τα ματια μου κι ηταν ενα θαυμα απο αυτα που λες πως δεν συμβαινουν στην πραγματικη ζωη κι ομως να που συμβαινουν κι οσο ζω θα το διαδιδω πως ΝΑΙ με ΠΙΣΤΗ και ΑΓΑΠΗ γινονται ΘΑΥΜΑΤΑ! (Ειναι μια υπεροχη ιστορια που καποια στιγμη θα σας διηγηθω)

Κι ετσι εφυγε το 2012, αφηνοντας γλυκεια γευση, περα και πανω απο ολες τις δυσκολιες- κι ηταν πολλες οι δυσκολιες, ειναι ακομα πολλες- αφηνοντας ελπιδα πως το αυριο μπορει παντα να φερει κατι καλυτερο, κατι πιο ομορφο, κατι πανω απο τις προσδοκιες μας. Κι αν ολα μοιαζουν χαλια, καπου εκει θα τρυπωσει μια μικρη ηλιαχτιδα φωτος, κατι να δωσει λιγο χρωμα κι αν κανεις υπομονη και επιμεινεις, ισως τελικα να ξημερωσει μια εκπληκτικη μερα.Ας μην ξεχναμε πως οι ασχημες στιγμες ειναι εδω για να μας κανουν δυνατοτερους, να μας δινουν μαθηματα και κυριως για να μας υπενθυμιζουν ποση αξια εχουν οι ομορφες στιγμες.

Ενα υπεροχο 2013 ευχομαι σε ολους και σας στελνω φιλια πεταλουδισια!

Σας αφηνω με το πιο αισιοδοξο τραγουδακι ever απο το αγαπημενο μου musical "Annie".