Ναι, πολύ σωστά! Όχι ένας, όχι δύο, όχι τρεις, αλλά τέσσερεις άντρες δεσπόζουν στη ζωή και την καθημερινότητά μου.
Τον πρωταρχικό ρόλο έχει βέβαια ο μπέμπης μας. Τεσσάρων μηνών πια, έχουμε φύγει από τη φάση μαμ, κακάκαι νάνι. Μένει αρκετές ώρες ξύπνιος, θέλει αγκαλιές και παιχνίδια, προσπαθεί να μιλήσει και να φυρίσει μπρούμυτα και γελάει συνέχεια. Κι επειδή εγώ αυτό το 'μην το παίρνεις αγκαλιά θα κακομαθει" το θεωρώ χαζομάρα, του δίνω απλόχερα αγκαλίτσες και φυσικά αφήνω κι όποιον άλλον θέλει να κάνει το ίδιο. Αυτό έκανα και με το πρώτο μου παιδί και είναι εμφανές πλέον ότι έχει πάρει όλη την αγάπη!
Κι αυτός ακριβώς είναι ο δεύτερος άντρας στην ζωή μου, αν και πρώτος στην καρδιά μου, ο Δημήτρης μου! Ξέρω ξέρω... μια μάνα δεν ξεχωρίζει τα παιδιά της... Έλα όμως, που με το Δημήτρη έχω ζήσει 7 χρόνια σχεδόν, τον έχω νταντέψει, ξαγρυπνήσει, γιατρέψει, μαλώσει και τόσα άλλα που ακόμα με τον μπέμπη δεν έχω γευτεί. Ξέρω βέβαια ότι θα τα γευτώ και ότι σε λίγο καιρό θα τα αγαπώ το ίδιο. Αλλά για την ώρα, όσο κι αν λατρεύω το μωρό, ένα τσακ παραπάνω έχω αδυναμία στο Δημητράκη μου. Μόνο που δεν έχω πολύ χρόνο να κάνουμε πράγματα οι δυο μας όπως παλιά. Έτσι, έχουμε λίγα ξεσπάσματα ζήλειας όπως είναι αναμενόμενο, αλλά τι να κάνει ο έρμος, κάνει υπομονή, να μεγαλώσει λίγο ο μπεμπάκος, να μη θηλάζει όλη μέρα, να μπορούμε να απολαύσουμε για λίγο ο ένας τον άλλο και πάλι. Α΄δημοτικού φέτος κι ευτυχώς τα πάει πολύ καλά. 'Οταν δεν είναι άρρωστοος, γιατί έχει μια αγάπει στις ιώσεις, λείπει αρκετές ώρες από το σπίτι, κάνει επίσης Αγγλικά και σκάκι, οπότε ευτυχώς έχει να απασχολείται.
Άλλος ένας που κάνει υπομονή, έιναι ο καλός μου σύζυγος. Με δυο αγόρια κρεμασμένα στη μαμά τους, είναι ελάχιστος ο χρόνος που περνάμε μαζί, οι δυο μας. Προσπαθούμε όμως, έστω λίγο κάθε εβδομάδα, να ξεκλέβουμε να κάνουμε κάτι μαζί, αν και δεν είναι πάντα εφικτό για πολλούς λόγους. Τουλάχιστον όμως, είναι καλύτερα τα πράγματα από ότι πέρυσι, που εγώ γύριζα από τη δουλειά 11 το βράδυ...Μπορεί χρόνο μαζί να μην έχουμε, αλλά έστω ειμαστε σπίτι σαν οικογενεια τα απογεύματα...είναι κάτι κι αυτό.
Ο τέταρτος άντρας στο σπίτι μας είναι...ο Κανέλλος! Ο σκύλος μας, ένα κυνηγόσκυλο, 1μιση έτους τώρα. Ο Κανέλλος για τους προηγούμενους 6 μήνες ζούσε στην ταράτσα μας. Ήθελα να μεγαλώσει λίγο τό μωρό και να βγει από τη φάση της αποστείρωσης για να τους έχω μαζί. Εδώ και μια εβδομάδα επέστρεψε στο σπίτι μας. Κι ενώ αυτό μου έχει δημιουργήσει διπλάσιες δουλειές γιατί μαδάει και σκουπίζουμε 2 και 3 φορές την ημέρα, ταυτόχρονα με έχει κανει να νιώσω πιο ολοκληρωμένη την οικογένεια. Γιατί, δεν το κρύβω, όσο έμενε πάνω μόνος του πολύ στεναχωριόμουν. Είμαστε σε φάση προσαρμογής, εκείνος στους κανόνες του σπιτιού, εμείς στην διαρκή παρουσία του. Ζηλεύει λιγουλάκι το μωρό κι όταν το αγκαλιάζουμε παραπονιέται και ζητάει χάδια, αλλά δεν το πειράζει καθόλου.
Μέσα σε όλα αυτά, θα πει κανείς ότι είναι ασφυκτικά γεμάτη η μέρα μου. Κι όμως... είναι η πρώτη φορά μετά απ΄χρόνια που έχω λίγο χρόνο για μενα. Σίγουρα μετράει το ότι ο μπέμπης είναι ήσυχος και ο Δημήτρης με τον άντρα μου λείπουν ως το απόγευμα, αλλά η ουσία είναι πως ξεκουράζομαι, διαβάζω, πειραματίζομαι στην κουζίνα κι επέστρεψα στο αγαπημένο μου χόμπι, την γραφή....κάτι που είχα πολύ παραμελήσει και μου έλειπε.
Φυσικά, σε λίγο καιρό θα πρέπει να βρω δουλειά, καθώς τα οικονομικά όλο και στενεύουν κι εγώ έχω επιλέξει να μην επιστρέψω στην παλιά μου δουλειά. Τη λάτρευα μεν, το ωράριο όμως ήταν απαγορευτικό για οικογενεια, δεν έβλεπα παρα μόνο ΣΚ την οικογενειά μου. Κι αυτή είναι φυσικά η προτεραιότητά μου! Είμαι σίγουρη πως κάτι θα βρεθεί, κάτι όμορφο που θα το αγαπήσω εξίσου. Ως τότε, λέω να απολάυσω την καθημερινότητα μου με τους 4 άντρες μου που την κάνουν μοναδική!
Πεταλουδίσια φιλιά σε όλους
Τον πρωταρχικό ρόλο έχει βέβαια ο μπέμπης μας. Τεσσάρων μηνών πια, έχουμε φύγει από τη φάση μαμ, κακάκαι νάνι. Μένει αρκετές ώρες ξύπνιος, θέλει αγκαλιές και παιχνίδια, προσπαθεί να μιλήσει και να φυρίσει μπρούμυτα και γελάει συνέχεια. Κι επειδή εγώ αυτό το 'μην το παίρνεις αγκαλιά θα κακομαθει" το θεωρώ χαζομάρα, του δίνω απλόχερα αγκαλίτσες και φυσικά αφήνω κι όποιον άλλον θέλει να κάνει το ίδιο. Αυτό έκανα και με το πρώτο μου παιδί και είναι εμφανές πλέον ότι έχει πάρει όλη την αγάπη!
Κι αυτός ακριβώς είναι ο δεύτερος άντρας στην ζωή μου, αν και πρώτος στην καρδιά μου, ο Δημήτρης μου! Ξέρω ξέρω... μια μάνα δεν ξεχωρίζει τα παιδιά της... Έλα όμως, που με το Δημήτρη έχω ζήσει 7 χρόνια σχεδόν, τον έχω νταντέψει, ξαγρυπνήσει, γιατρέψει, μαλώσει και τόσα άλλα που ακόμα με τον μπέμπη δεν έχω γευτεί. Ξέρω βέβαια ότι θα τα γευτώ και ότι σε λίγο καιρό θα τα αγαπώ το ίδιο. Αλλά για την ώρα, όσο κι αν λατρεύω το μωρό, ένα τσακ παραπάνω έχω αδυναμία στο Δημητράκη μου. Μόνο που δεν έχω πολύ χρόνο να κάνουμε πράγματα οι δυο μας όπως παλιά. Έτσι, έχουμε λίγα ξεσπάσματα ζήλειας όπως είναι αναμενόμενο, αλλά τι να κάνει ο έρμος, κάνει υπομονή, να μεγαλώσει λίγο ο μπεμπάκος, να μη θηλάζει όλη μέρα, να μπορούμε να απολαύσουμε για λίγο ο ένας τον άλλο και πάλι. Α΄δημοτικού φέτος κι ευτυχώς τα πάει πολύ καλά. 'Οταν δεν είναι άρρωστοος, γιατί έχει μια αγάπει στις ιώσεις, λείπει αρκετές ώρες από το σπίτι, κάνει επίσης Αγγλικά και σκάκι, οπότε ευτυχώς έχει να απασχολείται.
Άλλος ένας που κάνει υπομονή, έιναι ο καλός μου σύζυγος. Με δυο αγόρια κρεμασμένα στη μαμά τους, είναι ελάχιστος ο χρόνος που περνάμε μαζί, οι δυο μας. Προσπαθούμε όμως, έστω λίγο κάθε εβδομάδα, να ξεκλέβουμε να κάνουμε κάτι μαζί, αν και δεν είναι πάντα εφικτό για πολλούς λόγους. Τουλάχιστον όμως, είναι καλύτερα τα πράγματα από ότι πέρυσι, που εγώ γύριζα από τη δουλειά 11 το βράδυ...Μπορεί χρόνο μαζί να μην έχουμε, αλλά έστω ειμαστε σπίτι σαν οικογενεια τα απογεύματα...είναι κάτι κι αυτό.
Ο τέταρτος άντρας στο σπίτι μας είναι...ο Κανέλλος! Ο σκύλος μας, ένα κυνηγόσκυλο, 1μιση έτους τώρα. Ο Κανέλλος για τους προηγούμενους 6 μήνες ζούσε στην ταράτσα μας. Ήθελα να μεγαλώσει λίγο τό μωρό και να βγει από τη φάση της αποστείρωσης για να τους έχω μαζί. Εδώ και μια εβδομάδα επέστρεψε στο σπίτι μας. Κι ενώ αυτό μου έχει δημιουργήσει διπλάσιες δουλειές γιατί μαδάει και σκουπίζουμε 2 και 3 φορές την ημέρα, ταυτόχρονα με έχει κανει να νιώσω πιο ολοκληρωμένη την οικογένεια. Γιατί, δεν το κρύβω, όσο έμενε πάνω μόνος του πολύ στεναχωριόμουν. Είμαστε σε φάση προσαρμογής, εκείνος στους κανόνες του σπιτιού, εμείς στην διαρκή παρουσία του. Ζηλεύει λιγουλάκι το μωρό κι όταν το αγκαλιάζουμε παραπονιέται και ζητάει χάδια, αλλά δεν το πειράζει καθόλου.
Μέσα σε όλα αυτά, θα πει κανείς ότι είναι ασφυκτικά γεμάτη η μέρα μου. Κι όμως... είναι η πρώτη φορά μετά απ΄χρόνια που έχω λίγο χρόνο για μενα. Σίγουρα μετράει το ότι ο μπέμπης είναι ήσυχος και ο Δημήτρης με τον άντρα μου λείπουν ως το απόγευμα, αλλά η ουσία είναι πως ξεκουράζομαι, διαβάζω, πειραματίζομαι στην κουζίνα κι επέστρεψα στο αγαπημένο μου χόμπι, την γραφή....κάτι που είχα πολύ παραμελήσει και μου έλειπε.
Φυσικά, σε λίγο καιρό θα πρέπει να βρω δουλειά, καθώς τα οικονομικά όλο και στενεύουν κι εγώ έχω επιλέξει να μην επιστρέψω στην παλιά μου δουλειά. Τη λάτρευα μεν, το ωράριο όμως ήταν απαγορευτικό για οικογενεια, δεν έβλεπα παρα μόνο ΣΚ την οικογενειά μου. Κι αυτή είναι φυσικά η προτεραιότητά μου! Είμαι σίγουρη πως κάτι θα βρεθεί, κάτι όμορφο που θα το αγαπήσω εξίσου. Ως τότε, λέω να απολάυσω την καθημερινότητα μου με τους 4 άντρες μου που την κάνουν μοναδική!
Πεταλουδίσια φιλιά σε όλους
