Φετος ολα ειναι διαφορετικα, φετος ολα ειναι δυσκολα...Κλεινω τα ματια μου και ταξιδευω...σε ολα αυτα που εχουν πραγματικη αξια, στα προσωπα και τις καταστασεις που πραγματικα μετρανε.
Βλεπω μπροστα μου τη Μαριγουλα. Αγκαλια με τα δυο της παιδια, χαμογελαει, παρολο που μηνες ψαχνει για δουλεια. Με κοιταζει γλυκα, με γυριζει μια δεκαετια πισω, τοτε που περπατουσαμε ξημερωματα στο Αγκιστρι ξυπολυτες και τραγουδουσαμε μεθυσμενες.
Καπου εκει, στην ιδια ακριβως εικονα, κοριτσοπουλα ημασταν, να σου και οι δυο Γεωργιες. Η Ζετου πρωτη, η μοναδικη που δεν εχει πιει, ποτε δεν πινει αλλωστε, μας κραταει τα χαλιναρια χρονια τωρα. Σκυθρωπη με την πρωτη ματια, ομως τοσο μα τοσο ευαισθητη, τοσο ευθραυστη στην πραγματικοτητα, οπως ολοι οι "κλειστοι" ανθρωποι.Η Γωγουλα μετα, παντα με ξανθα μαλλια, παντα γελαστη και παντα εκει! Διδυμη αδερφη της Μαριγουλας, τραγουδαμε μαζι και η φωνη της με φερνει σε μια αλλη στιγμη, πιο προσφατη, μολις 1μιση χρονο πριν, εγω ντυμενη στα λευκα, η Γωγουλα να μας περναει τις βερες, η Μαριγουλα τα στεφανα, η Ζετου απο διπλα να γελαει. 17 χρονια τωρα! Στα 18! Οι ιδιες απαραλλαχτες φατσουλες, που δεν νομιζω ποτε να βαρεθω, που φανταζομαι πως στα 70 μας θα πινουμε το τσαι μας μαζι και θα παραπονιομαστε για τα αμυαλα εγγονια μας που δεν ακουνε σταλα!
Αλλαζει το σκηνικο τωρα...Ειμαι σε εναν μεγαλο διαδρομο, πολυς κοσμος, φωνες, φασαρια. Διπλα μου ο Γιαννης. Στον κοσμο του οπως παντα, με δυο στιχους απο Διαφανα Κρινα μονιμα στα χειλη, χοροπηδαει και χορευει στα σκαλια των ΤΕΙ. Μια ανασα μονο κι ειμαστε στο σημερα, παιζει με το γιο μου, τον βγαζει φωτογραφιες. Ποσα χρονια σε μια ανασα; Περιπου 13!
Στον ιδιο διαδρομο, με τα μαλλια μπουκλιτσες κοκκινες σαν πορσελανινη κουκλιτσα, η Μπουμπου, η Κατερινουλα μου. Αλλα 10 χρονια σε μια ανασα. Παλι σε μια εκκλησια, φωτα, κοσμος. Μονο που αυτη τη φορα τα λευκα τα φοραει η Κατερινα και τα στεφανα και τις βερες τα κραταω εγω. Σημερα, τα παιδια μας εχουν μολις 8 μηνες διαφορα και παρολο που ο ενας μεγαλωνει εδω και ο αλλος Τρικαλα, ειμαι σιγουρη πως τωρα στις γιορτες που θα γνωριστουν, θα αγαπηθουν πολυ!
Τριγυριζω στους δρομους της Κρητης, στα στενα του χωριου που αγαπησα, στην παραλια. Ειναι νυχτα, κανει ψοφο, περπαταω και καπνιζω. Μετα απο λιγο ερχεται να με μαζεψει. Ο Λευτερακης, ποιος αλλος; Ο αδερφος που δεν ειχα και πριν 6 χρονια απεκτησα. Κι αυτο δεν αλλαζει επειδη δεν μενουμε πια κοντα...
Ειμαι 16 χρονων ξανα. Στο σπιτι της θειουλας μου. Ειναι εκει ενα μικρο κοριτσακι, δεν μιλαει Ελληνικα, μα με κοιταει με ενα βλεμμα που δεν θα ξεχασω ποτε, καθε φορα που της μιλαω γλυκα γελαει δυνατα και με αγκαλιαζει. Η καρδια εχει δικη της γλωσσα. Τα χρονια περασαν, την ελληνικη την εμαθε φαρσι, εχει γινει μια πολυ ομορφη κοπελα η Ματιλντα μου, ενας ανθρωπος που με ξερει πολυ καλα, που νιωθω πως την εχω μεγαλωσει, ενας ανθρωπος που με κανει πολυ να ανησυχω, γιατι πεφτει συνεχως στα ιδια λαθη και δεν καταλαβαινει ποσο κακο κανει στον εαυτο της. Ελπιζω να ερθει στα ισια της, εγω παντως ειμαι εδω για εκεινη κι εκεινη για μενα, ειμαστε πια συγγενεις....
Επιστρεφω στο σπιτι, στο πατρικο μου. Ειναι ολοι εκει. Ο μπαμπας και η μαμα μου. Η μονακριβη αδερφη μου. Θυμαμαι τη μερα που τους πηρα τηλεφωνο απο την Κρητη και τους ειπα "στειλτε μου το αυτοκινητο και μερικα ρουχα, δεν θα γυρισω, θα μενω Κρητη απο εδω και περα". Κι ομως, το στηριξαν. Η μαμα μου εκλαιγε καθε φορα που ερχοταν να με δει, αλλα με στηριξε και οικονομικα, αλλα και ηθικα. Το ιδιο κι ο πατερας μου. Παντα με στηριζαν στις επιλογες μου, οχι χωρις γκρινια βεβαια, αλλα στο τελος ναι! Οσο για την αδερφουλα μου...εκεινη ειναι ισως ηη πιο σταθερη μου σχεση. Κι ας εχουμε 7 χρονια διαφορα, ειναι πιο παιδι απο εμενα. Ενα μικρο παιδι, ευαισθητο, που γκρινιαζει, παρεξηγειται, μουτρωνει, αλλα και γελαει, χαιρεται, χορευει και κυριως ΑΓΑΠΑΕΙ με ολη της την καρδια.
Ειναι ολοι εκει...σχεδον...Λειπει η αγαπημενη μου θεια, εκεινη που ηταν σαν δευτερη μανα μου. Αλλα στην πραγματικοτητα δεν λειπει, ειναι παντα στην καρδια μου!
Ανεβαινω τρεχοντας την ανηφορα για τον Καναλο, την πηγη του χωριου μου. Διπλα μου η Ελενα, ξαδερφη πρωτη, και φιλη πιο πρωτη. Χανομαστε και ξαναβρισκομαστε λογω συνθηκων, αλλα...χανονται μωρε οι ανθρωποι που αγαπιουνται;
Ταξιδευω παλι στο χρονο, ειμαι στο 2006, μια γυναικα απεναντι μου κλαιει "γιατι δεν τα βρισκετε βρε κοριτσι μου; εγω αλλη νυφη να ξερεις δεν κανω!" Της βγηκε η ευχη, εκεινη με εκανε νυφη κι εγω την πιο καλη πεθερουλα που θα μπορουσε να υπαρχει!
Πεταει το μυαλο, καλοκαιρι 2011, τελος για μια δουλεια που αγαπουσα, ασχημο τελος δυστυχως. Νεα αρχη σε μια δουλεια που ειχα αφησει 10 χρονια πισω, που φοβομουν να την αρχισω παλι. Κι ομως εδω ειναι σαν το σπιτι μου. Κι εχω την τυχη να δουλευω με εναν ανθρωπο που ειναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ και μαζι κανουμε τοσα πραγματα, καλα πραγματα, που μας γεμιζουν οχι την τσεπη, αλλα την ψυχη! Και με την αδερφη μου απο κοντα!
Ιουλιος 2010. Σε ενα καφε στο χωριο του αντρα μου. Μαθαινουμε ασχημα νεα, για τον αδερφο του, αφηνει τη ζωη του να χαθει, φευγει απο κοντα μας...Νοεμβριος 2011...επιτελους επεστρεψε! Ειναι εδω, ειναι δυνατος, αρχισε να καταλαβαινει. Ο Θεος να του δινει δυναμη και να τον φυλαει. Τους βλεπω μαζι, να μιλανε, να γελανε, να κανουν ολα αυτα τα απλα πραγματα που εδω και χρονια δεν μπορουσαν. Δεν χορταινω να τους κοιταζω!
Ιουλιος 1994, βολτα με τη Ζετου στα στενα της γειτονιας. Ενα αγορι με πρασινα ματια χαμογελαει. Φιλοι, οι καλυτεροι φιλοι, εγω πολυ ερωτευμενη, αλλα δεν πειραζει, εστω και φιλοι. Απριλης 1996...δυο "φιλοι" περπατουν πλαϊ πλαϊ, σταματουν, κοιταζονται και δινουν εκεινο το μαγικο, το πρωτο φιλι...Δυο φιλοι που ποτε δεν ηταν φιλοι και που παντα θα ειναι φιλοι. Δυο εφηβοι που ερωτευτηκαν και διαλεξαν να το ζησουν μεχρι το τερμα. Δυο νεοι που εκαναν το ενα λαθος πανω στο αλλο, δυο εραστες που οσο πονεσαν, τοσο μαγευτηκαν, τοσο επεμειναν...
12 Φεβρουαριου 2011...Μαιευτηριο Ελενα. Τα ιδια πρασινα ματια, το ιδιο χαμογελο, ομως ενα βλεμμα αγωνιας, τα χερια πλεγμενα. το μωρο ζοριζεται, δεν βγαινει, οι παλμοι πεφτουν, πεφτουν κι αλλο, κι αλλο..."Παμε στο χειρουργειο"..."Ελα κι εσυ μαζι"..."Δε γινεται μωρο μου, θα σας περιμενω εξω"...Μιση ωρα μετα, ενα κλαμα, ενα δυνατο κλαμα, ενα μουτρακι που ποτε δε θα ξεχασω, ενας μπαμπας μαγεμενος απο το μικρο μας θαυματακι!...
Δεκεμβριος 2011. Ενα σπιτι αναστατο, ολος ο χωρος ενα τεραστιο παρκο, γεματο παιχνιδια και μαξιλαρια, ενα μικρο ζιζανιο αναμεσα στα ποδια μας, τρεχει, μπουσουλαει γρηγορα σαν την κατσαριδα, γελαει, γελαει,ολο γελαει. Βλεπει τη μαμα και το μπαμπα να αγκαλιαζονται, χωνεται μεσα, θελει κι αυτος το μεριδιο του, χαμογελαει με τα δυο του δοντακια και το υπεροχο φαφουτικο στοματακι του! Οι δυο αντρες μου, το φως της ζωης μου!
Φετος ολα ειναι διαφορετικα, φετος ειναι δυσκολα, τα λεφτα δεν φτανουν ουτε για τα βασικα, εγω ημιαπασχοληση, ο αντρας μου ανεργος, ενα μωρο, ολα δυσκολα...
Κλεινω τα ματια, χαμογελαω...Τυλιγω την κορδελα γυρω απο το τελευταιο στεφανακι που εφτιαξα με τα χερακια μου για πρωτη φορα. Σε λιγες μερες θα ειναι παλι ολοι εκει, γυρω απο τον ιδιο καναπε, γυρω απο μενα, με ευχες για χρονια πολλα, με λιγα πολυ λιγα πραγματα φετος, με πολλη παρα πολλη αγαπη φετος, οπως καθε χρονο.
Ολα δυσκολα, το αυριο αβεβαιο, σε λιγο αν ο Νικος δεν βρει δουλεια τα οικονομικα δεν θα αντεχουν αλλο, ομως κλεινω τα ματια, ταξιδευω στους ανθρωπους μου, τους δικους μου ανθρωπους, την οικογενεια μου, αυτη του αιματος και αυτη της καρδιας, ταξιδευω, χαμογελαω και νιωθω ευλογημενη, πιο πλουσια απο ποτε!
ΜΕΤΡΗΣΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΑΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΤΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΑΓΑΠΟΥΝ, ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΝΕ ΑΛΗΘΙΝΑ ΚΑΙ ΠΑΡΤΕ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ, ΓΙΑΤΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ "ΜΑΖΙ" ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ -ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;- ΝΑ ΤΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ!!!
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!!!!!
Κι ενα τραγουδακι αφιερωμενο σε ολους τους προαναφερθεντες, γιατι "χρωμα δεν αλλαζουνε τα ματια, μονο τροπο να κοιτανε!"...
Βλεπω μπροστα μου τη Μαριγουλα. Αγκαλια με τα δυο της παιδια, χαμογελαει, παρολο που μηνες ψαχνει για δουλεια. Με κοιταζει γλυκα, με γυριζει μια δεκαετια πισω, τοτε που περπατουσαμε ξημερωματα στο Αγκιστρι ξυπολυτες και τραγουδουσαμε μεθυσμενες.
Καπου εκει, στην ιδια ακριβως εικονα, κοριτσοπουλα ημασταν, να σου και οι δυο Γεωργιες. Η Ζετου πρωτη, η μοναδικη που δεν εχει πιει, ποτε δεν πινει αλλωστε, μας κραταει τα χαλιναρια χρονια τωρα. Σκυθρωπη με την πρωτη ματια, ομως τοσο μα τοσο ευαισθητη, τοσο ευθραυστη στην πραγματικοτητα, οπως ολοι οι "κλειστοι" ανθρωποι.Η Γωγουλα μετα, παντα με ξανθα μαλλια, παντα γελαστη και παντα εκει! Διδυμη αδερφη της Μαριγουλας, τραγουδαμε μαζι και η φωνη της με φερνει σε μια αλλη στιγμη, πιο προσφατη, μολις 1μιση χρονο πριν, εγω ντυμενη στα λευκα, η Γωγουλα να μας περναει τις βερες, η Μαριγουλα τα στεφανα, η Ζετου απο διπλα να γελαει. 17 χρονια τωρα! Στα 18! Οι ιδιες απαραλλαχτες φατσουλες, που δεν νομιζω ποτε να βαρεθω, που φανταζομαι πως στα 70 μας θα πινουμε το τσαι μας μαζι και θα παραπονιομαστε για τα αμυαλα εγγονια μας που δεν ακουνε σταλα!
Αλλαζει το σκηνικο τωρα...Ειμαι σε εναν μεγαλο διαδρομο, πολυς κοσμος, φωνες, φασαρια. Διπλα μου ο Γιαννης. Στον κοσμο του οπως παντα, με δυο στιχους απο Διαφανα Κρινα μονιμα στα χειλη, χοροπηδαει και χορευει στα σκαλια των ΤΕΙ. Μια ανασα μονο κι ειμαστε στο σημερα, παιζει με το γιο μου, τον βγαζει φωτογραφιες. Ποσα χρονια σε μια ανασα; Περιπου 13!
Στον ιδιο διαδρομο, με τα μαλλια μπουκλιτσες κοκκινες σαν πορσελανινη κουκλιτσα, η Μπουμπου, η Κατερινουλα μου. Αλλα 10 χρονια σε μια ανασα. Παλι σε μια εκκλησια, φωτα, κοσμος. Μονο που αυτη τη φορα τα λευκα τα φοραει η Κατερινα και τα στεφανα και τις βερες τα κραταω εγω. Σημερα, τα παιδια μας εχουν μολις 8 μηνες διαφορα και παρολο που ο ενας μεγαλωνει εδω και ο αλλος Τρικαλα, ειμαι σιγουρη πως τωρα στις γιορτες που θα γνωριστουν, θα αγαπηθουν πολυ!
Τριγυριζω στους δρομους της Κρητης, στα στενα του χωριου που αγαπησα, στην παραλια. Ειναι νυχτα, κανει ψοφο, περπαταω και καπνιζω. Μετα απο λιγο ερχεται να με μαζεψει. Ο Λευτερακης, ποιος αλλος; Ο αδερφος που δεν ειχα και πριν 6 χρονια απεκτησα. Κι αυτο δεν αλλαζει επειδη δεν μενουμε πια κοντα...
Ειμαι 16 χρονων ξανα. Στο σπιτι της θειουλας μου. Ειναι εκει ενα μικρο κοριτσακι, δεν μιλαει Ελληνικα, μα με κοιταει με ενα βλεμμα που δεν θα ξεχασω ποτε, καθε φορα που της μιλαω γλυκα γελαει δυνατα και με αγκαλιαζει. Η καρδια εχει δικη της γλωσσα. Τα χρονια περασαν, την ελληνικη την εμαθε φαρσι, εχει γινει μια πολυ ομορφη κοπελα η Ματιλντα μου, ενας ανθρωπος που με ξερει πολυ καλα, που νιωθω πως την εχω μεγαλωσει, ενας ανθρωπος που με κανει πολυ να ανησυχω, γιατι πεφτει συνεχως στα ιδια λαθη και δεν καταλαβαινει ποσο κακο κανει στον εαυτο της. Ελπιζω να ερθει στα ισια της, εγω παντως ειμαι εδω για εκεινη κι εκεινη για μενα, ειμαστε πια συγγενεις....
Επιστρεφω στο σπιτι, στο πατρικο μου. Ειναι ολοι εκει. Ο μπαμπας και η μαμα μου. Η μονακριβη αδερφη μου. Θυμαμαι τη μερα που τους πηρα τηλεφωνο απο την Κρητη και τους ειπα "στειλτε μου το αυτοκινητο και μερικα ρουχα, δεν θα γυρισω, θα μενω Κρητη απο εδω και περα". Κι ομως, το στηριξαν. Η μαμα μου εκλαιγε καθε φορα που ερχοταν να με δει, αλλα με στηριξε και οικονομικα, αλλα και ηθικα. Το ιδιο κι ο πατερας μου. Παντα με στηριζαν στις επιλογες μου, οχι χωρις γκρινια βεβαια, αλλα στο τελος ναι! Οσο για την αδερφουλα μου...εκεινη ειναι ισως ηη πιο σταθερη μου σχεση. Κι ας εχουμε 7 χρονια διαφορα, ειναι πιο παιδι απο εμενα. Ενα μικρο παιδι, ευαισθητο, που γκρινιαζει, παρεξηγειται, μουτρωνει, αλλα και γελαει, χαιρεται, χορευει και κυριως ΑΓΑΠΑΕΙ με ολη της την καρδια.
Ειναι ολοι εκει...σχεδον...Λειπει η αγαπημενη μου θεια, εκεινη που ηταν σαν δευτερη μανα μου. Αλλα στην πραγματικοτητα δεν λειπει, ειναι παντα στην καρδια μου!
Ανεβαινω τρεχοντας την ανηφορα για τον Καναλο, την πηγη του χωριου μου. Διπλα μου η Ελενα, ξαδερφη πρωτη, και φιλη πιο πρωτη. Χανομαστε και ξαναβρισκομαστε λογω συνθηκων, αλλα...χανονται μωρε οι ανθρωποι που αγαπιουνται;
Ταξιδευω παλι στο χρονο, ειμαι στο 2006, μια γυναικα απεναντι μου κλαιει "γιατι δεν τα βρισκετε βρε κοριτσι μου; εγω αλλη νυφη να ξερεις δεν κανω!" Της βγηκε η ευχη, εκεινη με εκανε νυφη κι εγω την πιο καλη πεθερουλα που θα μπορουσε να υπαρχει!
Πεταει το μυαλο, καλοκαιρι 2011, τελος για μια δουλεια που αγαπουσα, ασχημο τελος δυστυχως. Νεα αρχη σε μια δουλεια που ειχα αφησει 10 χρονια πισω, που φοβομουν να την αρχισω παλι. Κι ομως εδω ειναι σαν το σπιτι μου. Κι εχω την τυχη να δουλευω με εναν ανθρωπο που ειναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ και μαζι κανουμε τοσα πραγματα, καλα πραγματα, που μας γεμιζουν οχι την τσεπη, αλλα την ψυχη! Και με την αδερφη μου απο κοντα!
Ιουλιος 2010. Σε ενα καφε στο χωριο του αντρα μου. Μαθαινουμε ασχημα νεα, για τον αδερφο του, αφηνει τη ζωη του να χαθει, φευγει απο κοντα μας...Νοεμβριος 2011...επιτελους επεστρεψε! Ειναι εδω, ειναι δυνατος, αρχισε να καταλαβαινει. Ο Θεος να του δινει δυναμη και να τον φυλαει. Τους βλεπω μαζι, να μιλανε, να γελανε, να κανουν ολα αυτα τα απλα πραγματα που εδω και χρονια δεν μπορουσαν. Δεν χορταινω να τους κοιταζω!
Ιουλιος 1994, βολτα με τη Ζετου στα στενα της γειτονιας. Ενα αγορι με πρασινα ματια χαμογελαει. Φιλοι, οι καλυτεροι φιλοι, εγω πολυ ερωτευμενη, αλλα δεν πειραζει, εστω και φιλοι. Απριλης 1996...δυο "φιλοι" περπατουν πλαϊ πλαϊ, σταματουν, κοιταζονται και δινουν εκεινο το μαγικο, το πρωτο φιλι...Δυο φιλοι που ποτε δεν ηταν φιλοι και που παντα θα ειναι φιλοι. Δυο εφηβοι που ερωτευτηκαν και διαλεξαν να το ζησουν μεχρι το τερμα. Δυο νεοι που εκαναν το ενα λαθος πανω στο αλλο, δυο εραστες που οσο πονεσαν, τοσο μαγευτηκαν, τοσο επεμειναν...
12 Φεβρουαριου 2011...Μαιευτηριο Ελενα. Τα ιδια πρασινα ματια, το ιδιο χαμογελο, ομως ενα βλεμμα αγωνιας, τα χερια πλεγμενα. το μωρο ζοριζεται, δεν βγαινει, οι παλμοι πεφτουν, πεφτουν κι αλλο, κι αλλο..."Παμε στο χειρουργειο"..."Ελα κι εσυ μαζι"..."Δε γινεται μωρο μου, θα σας περιμενω εξω"...Μιση ωρα μετα, ενα κλαμα, ενα δυνατο κλαμα, ενα μουτρακι που ποτε δε θα ξεχασω, ενας μπαμπας μαγεμενος απο το μικρο μας θαυματακι!...
Δεκεμβριος 2011. Ενα σπιτι αναστατο, ολος ο χωρος ενα τεραστιο παρκο, γεματο παιχνιδια και μαξιλαρια, ενα μικρο ζιζανιο αναμεσα στα ποδια μας, τρεχει, μπουσουλαει γρηγορα σαν την κατσαριδα, γελαει, γελαει,ολο γελαει. Βλεπει τη μαμα και το μπαμπα να αγκαλιαζονται, χωνεται μεσα, θελει κι αυτος το μεριδιο του, χαμογελαει με τα δυο του δοντακια και το υπεροχο φαφουτικο στοματακι του! Οι δυο αντρες μου, το φως της ζωης μου!
Φετος ολα ειναι διαφορετικα, φετος ειναι δυσκολα, τα λεφτα δεν φτανουν ουτε για τα βασικα, εγω ημιαπασχοληση, ο αντρας μου ανεργος, ενα μωρο, ολα δυσκολα...
Κλεινω τα ματια, χαμογελαω...Τυλιγω την κορδελα γυρω απο το τελευταιο στεφανακι που εφτιαξα με τα χερακια μου για πρωτη φορα. Σε λιγες μερες θα ειναι παλι ολοι εκει, γυρω απο τον ιδιο καναπε, γυρω απο μενα, με ευχες για χρονια πολλα, με λιγα πολυ λιγα πραγματα φετος, με πολλη παρα πολλη αγαπη φετος, οπως καθε χρονο.
Ολα δυσκολα, το αυριο αβεβαιο, σε λιγο αν ο Νικος δεν βρει δουλεια τα οικονομικα δεν θα αντεχουν αλλο, ομως κλεινω τα ματια, ταξιδευω στους ανθρωπους μου, τους δικους μου ανθρωπους, την οικογενεια μου, αυτη του αιματος και αυτη της καρδιας, ταξιδευω, χαμογελαω και νιωθω ευλογημενη, πιο πλουσια απο ποτε!
ΜΕΤΡΗΣΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΑΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΤΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΑΓΑΠΟΥΝ, ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΝΕ ΑΛΗΘΙΝΑ ΚΑΙ ΠΑΡΤΕ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ, ΓΙΑΤΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ "ΜΑΖΙ" ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ -ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;- ΝΑ ΤΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ!!!
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!!!!!
Κι ενα τραγουδακι αφιερωμενο σε ολους τους προαναφερθεντες, γιατι "χρωμα δεν αλλαζουνε τα ματια, μονο τροπο να κοιτανε!"...
