ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ...

Μια αληθινη ιστορια που βιωσα απο αρκετα κοντα, καθως γνωριζω προσωπικα τοσο την Κωνσταντινα οσο και την οικογενεια της.
Η Κωνσταντινα ηταν ενα παιδι αλλιωτικο απο τα αλλα, αυτο που ονομαζουμε "διαννοια". Μεγαλωσε κρυμμενη στα ντουλαπια, για να αποφυγει τις φιλες της που ηθελαν να παιξουν μαζι της, ενω αυτη ηθελε να διαβαζει, να λυνει δυσκολες εξισωσεις, να μελεταει μαθηματικα. Ηταν η μοναδικη στην εποχη της Ελληνιδα επιστημονας που δουλεψε για τη NASA.
Γυρισε στην πατριδα και ασχοληθηκε με τα οικονομικα. Ανοιξε μια επιχειρηση χρηματοοικονομικη και μετα μια αλλη, οι επιχειρησεις εκτοξευθηκαν, απεκτησε χρηματα, καλο ονομα. Δεν ξεχασε την καταγωγη της και βοηθησε πολυ κοσμο...επισης εμπιστευθηκε πολυ κοσμο, που οπως αποδειχτηκε δεν επρεπε.
Καποια στιγμη οι εταιρειες βρεθηκαν μπλεγμενες σε τεραστια οικονομικα σκανδαλα και η Κωνσταντινα στη φυλακη. Απο τα πολλα και μεγαλα -το τονιζω το μεγαλα- κεφαλια που ενεπλακησαν στην υποθεση, μονο η Κωνσταντινα και ελαχιστα ακομα ατομα φυλακιστηκαν.
Η Κωνσταντινα εδω και 8 χρονια περιπου δεν εχει βγει ουτε μια φορα με αδεια, επειδη μεχρι πριν απο λιγο θεωρειτο προφυλακιστεα, αφου τα δικαστηρια επαιρναν τη μια αναβολη μετα την αλλη, αλλα παρεβλεπαν οτι ειναι παρανομη η προφυλακιση ανω των 18 μηνων! (Με βαση αυτο το νομο ειναι ελευθερος ο Κορκονεας!).
Οπως καθε σχεδον κατηγορουμενος, ετσι και η Κωνσταντινα διατεινεται οτι δεν εχει φαει χρηματα, οτι ειναι αθωα. Το αξιοπεριεργο βεβαια δεν ειναι αυτο...το περιεργο ειναι πως εδω και 8 χρονια ζηταει μετα μανιας να ανοιχτουν οι λογαριασμοι σε Ελλαδα και εξωτερικο ολων των εμπλεκομενων προσωπων και εταιρειων για να δουμε που τελικα πηγαν τα λεφτα και η ελληνικη δικαιοσυνη το αρνειται πεισματικα!
Δεν ειναι ο σκοπος μου να πεισω κανεναν για την αθωοτητα της Κωνσταντινας, ασχετα με το οτι εγω την πιστευω. Ξερω το βιοτικο επιπεδο της οικογενειας της και δεν συναδει με το επιπεδο ανθρωπων που εχουν υπεξαιρεσει τα εκατομμυρια που της προσαπτουν. Αφηστε που, κακα τα ψεμματα, αν τα ειχε φαει μαλλον δεν θα ηταν φυλακη, αλλα στην Κουβα να τα πινει στην υγεια των κοροϊδων.
Αλλα, το θεμα δεν ειναι αυτο...ειναι η κωλυσιεργεια και ο παραξενος εως και υποπτος πλεον τροπος που λειτουργει η δικαιοσυνη, αρνουμενη να πραξει τα δεοντα, αυτα που οριζει ο νομος, σπρωχνοντας εναν ανθρωπο στην απογνωση -και σιγουρα δεν ειναι η μοναδικη περιπτωση- και τελικα στην αυτοκτονια.
Γιατι η Κωνσταντινα εδω και 2 μηνες αρνειται να φαει. Δεν κανει ακριβως απεργια πεινας, δεν εχει αιτηματα, απλα κουραστηκε, απελπιστηκε να ζηταει το αυτονοητο (δηλαδη την εξεταση ολων των στοιχειων), θελει να κρατησει εστω την αξιοπρεπεια της και απλα αρνειται να ζησει αλλο ετσι.

Ενα εξαιρετικο αρθρο εγραψε για την Κωνσταντινα η δημοσιογραφος Λενα Διβανη στους Πρωταγωνιστες, το οποιο παραθετω αυτουσιο. Διαβαστε την ιστορια της και αν κρινετε οτι εχει μεσα αληθεια, αν νιωσετε οτι πρεπει επιτελους η δικαιοσυνη να κανει σωστη και ενδελεχη ερευνα και να πληρωσουν ΟΛΟΙ οι ενοχοι και οχι επιλεκτικα...τοτε προωθηστε το οπως μπορειτε...

Η απόφαση της Κωνσταντίνας
15/06/2010

της Λένας Διβάνη

Πριν κάποιους μήνες πήγα στις γυναικείες φυλακές στον Ελαιώνα της Θήβας- ναι, καλά θυμόσαστε: αυτές που είχαν «καεί» από τις κρατούμενες όταν βρέθηκε νεκρή μια συγκρατούμενή τους που σήκωσε κεφάλι διαμαρτυρόμενη για τον απάνθρωπο τρόπο που έψαχναν μέσα στα γεννητικά τους όργανα για ναρκωτικά. Στις φυλακές αυτές βρέθηκαν μερικοί αγαπητικοί άνθρωποι όπως ο Κλήμης που ξεκίνησε μια λέσχη ανάγνωσης στο πλαίσιο του σχολείου δεύτερης ευκαιρίας που λειτουργεί μέσα στις φυλακές. Με κάλεσαν και πήγα. Ήταν η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει στη ζωή μου. Μπήκα σε μια λαγότρυπα που μου άνοιξε ένα διάδρομο προς την σκοτεινή πλευρά της ζωής (που μοιάζει τρομακτικά με τη λεγόμενη φωτεινή, αλλά ανάποδα). Βρέθηκα σε ένα μακρύ τραπέζι περιτριγυρισμένη από πλάσματα ενός παράλληλου σύμπαντος όπου δε ρωτάς ποτέ γιατί και πως κατέληξαν εκεί. Η μοίρα τις σημάδεψε σα μοσχάρια στο κούτελο κι αυτό φτάνει. Άλλες είχαν κρατήσει τα σουσούμια της καθημερινότητας. Άλλες ήταν αιχμηρές σαν εκείνο το μαχαίρι του Καββαδία. Άλλες μωρά, εικοσάχρονα καταδικασμένα ισόβια, ΙΣΟΒΙΑ! Άλλες με δικά τους μωρά που γεννήθηκαν και μεγαλώνουν μέσα στη φυλακή σαν κάτι φυτά σε ανήλιαγα μπαλκονάκια στα Πατήσια.

Άρχισαν κοιτάζοντάς με με μισό μάτι (τι θέλει αυτή τώρα; Να πουλήσει μούρη; Να πουλήσει βιβλία; Να πουλήσει λίγη φτηνή συμπόνια; Έχουν πήξει από φτηνή συμπόνια, δεν θέλουν άλλη). Μετά από δυο ώρες είχαμε πάρει όλες φωτιά. Οι λάμες στόμωσαν, τα μάτια μίλησαν πιο εύγλωττα από τα στόματα και αποφάνθηκαν. Είχαμε συνδεθεί κατά ένα τρόπο, αμετάκλητα. Δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο αλλά βρίσκουν τρόπο: Μου στέλνουν γραπτά, μου στέλνουν χαιρετίσματα, μου στέλνουν χαμόγελα. Τους στέλνω λίγο καθαρό αέρα απ' έξω. Τους στέλνω ευχαριστίες που με πήραν απ΄ το χέρι και με πήγαν μια βόλτα στα βαθιά. Τους στέλνω φράσεις. Δεν έχω άλλο όπλο.


Πριν από λίγες μέρες ήρθε στο γραφείο μου μια κοπέλα. Μου συστήθηκε (ήταν αδερφή κρατούμενης) και μου έδωσε ένα φάκελο. Έγραφε: Δεν ξέρω αν με θυμάσαι αλλά εγώ κρατώ στα χέρια μου το αποτύπωμά σου. Τη θυμόμουν, φυσικά τη θυμόμουν. Η κρατούμενη Γωγώ Παπαργυρίου 39 ετών, έγκλειστη 6 ετών, μια από τις γλυκύτερες φάτσες εκείνης της μάζωξης γύρω απ΄το τραπέζι. Κάντε κάτι, μου είπε η αδερφή της. Διαβάστε και κάντε κάτι, σας παρακαλεί. Όταν έφυγαν οι φοιτητές μου άνοιξα το γράμμα. Ήταν παχύ, πάνω από είκοσι σελίδες. Βροχή από λέξεις. Στη φυλακή έχεις χρόνο, ξέρετε πόσο φονικό είναι αυτό, οι διακοπές έχουν σκοτώσει πολύ κόσμο, φανταστείτε τα ισόβια. Άρχισα να διαβάζω περιμένοντας κάποιο δικό της αίτημα (ένα βιβλίο, μια εφημερίδα, ποιος ξέρει έλεγα, θα μπορώ να το βρω;) αλλά όχι. Ζητούσε βοήθεια για τη συγκρατούμενη της Κωνσταντίνα Σχίζα. «Έγκλειστη συνεχώς και χωρίς άδεια εξόδου επί 7,5 χρόνια», λέει. «Από τη πρώτη μέρα μου φώτισε τη ζωή», λέει η Γωγώ.


«Ευφυέστατη, πολυσπουδαγμένη, με αδαμάντινο χαρακτήρα (υπογραμμισμένο το αδαμάντινο, για να ξέρετε). Είναι αθώα», λέει. «Είχε δύο εταιρείες διαχείρισης κεφαλαίων και 15 καταστήματα σε όλη την Ελλάδα. Μόνο αυτή καταδικάστηκε! Κανένας οικονομικός διευθυντής δεν είναι μέσα –ούτε ο αρμόδιος διαχείρισης κεφαλαίων. Η Κωνσταντίνα ζητούσε λυσσασμένα να ανοίξουν οι λογαριασμοί των υπαλλήλων της και οι δικοί της, να βρουν τη πορεία του χρήματος. Δεν έγινε καμιά έρευνα. Πήρε 17 καταδίκες σε μια μέρα, δεν πήρε ποτέ άδεια και τώρα που ετοιμάζεται να βγει, 17 νέες διώξεις ετοιμάζονται. Απελπίστηκε», λέει η Γωγώ. Κάποιος τη θέλει μέσα. Κάποιος ισχυρός τη θέλει ακυρωμένη. Η Κωνσταντίνα αγωνίστηκε σκληρά για το δίκιο της αλλά δεν μπορεί άλλο. Τις χαιρέτησε και σταμάτησε να τρώει. Δεν είναι απεργία πείνας, λέει η Γωγώ. Απλώς σταμάτησε να τρώει. Θα πεθάνει αλλά θα στείλει ένα σινιάλο στους ανθρώπους ότι δεν παρέδωσε την αξιοπρέπειά της. «Επιτέλους λευτερώθηκα κορίτσια», είπε. Είναι πάνω από 30 μέρες τώρα που δεν παίρνει τροφή. «Κάνε κάτι», παρακάλεσε η Γωγώ, «θα πεθάνει. Μην το κάνεις για μένα. Κάντο για σένα.»


Για μένα το κάνω Γωγώ. Μόνο που είναι λίγο. Λέξεις, λέξεις, κι άλλες λέξεις. Κι εγώ που τις νόμιζα πανίσχυρες τρώω κάθε τόσο μια χαστούκα απ΄την πραγματικότητα και προσγειώνομαι. Όχι δεν είναι πανίσχυρες. Αυτοί είναι. Και η Κωνσταντίνα αυτή τη στιγμή!

ΥΓ Δεν ξέρω αν η Κωνσταντίνα είναι ένοχη για όσα την κατηγορούν. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν δεν διαβάσει ολόκληρη τη δικογραφία της. Είναι αδύνατον όμως να μην ανοίξω το μπουκάλι με το γράμμα άμα φτάσει στην ακτή μου...

ΤΟ ΤΑΓΚΟ ΤΗΣ ΔΑΝΑΗΣ

Δεν ξερω τι με εκανε να μην μπορω να αφησω το βιβλιο της Μαρινας Πετροπουλου "Το ταγκο της Δαναης". Το αρχισα εχτες στις 8 το απογευμα και το τελειωσα στη 1 μετα τα μεσανυχτα, σχεδον χωρις διακοπη.
Δεν ειναι η ιστορια που με καθηλωσε. Ειναι το κλασικο τριπτυχο Ερωτας-Προδοσια-Καθαρση, οχι κατι το διαφορετικο...
Ειναι ο τροπος που ξετυλιγονται οι χαρακτηρες, με τις ανατροπες και τις αδυναμιες τους.
Ο Οδυσεας...ο μεγαλος γιος της Δαναης, μεσηλικας σχεδον, ευνουχισμενος κατα καποιο τροπο απο την αγαπη μια μητερας που στο προσωπο του εβλεπε τον πατερα του, ευσεβης μα οχι θρησκος, γεματος απο μια καλυμμενη ευαισθησια και τρυφεροτητα και απο ανιδιοτελη αγαπη...ο,τι αγαπησε το αγαπησε για παντα.
Ο Αχιλλεας, ο μικροτερος γιος, ο ερωτυλος επαναστατης, που αλλαζε τις γυναικες σαν τα πουκαμισα, ωσπου πιστεψε πως βρηκε το μεγαλο ερωτα στα αθωα και αδολα ματια μις καστανης φοιτητριας απο την επαρχια. Ο Αχιλλεας που πιστευε πως η επανασταση του ηταν η εκδικηση προς μια αυταρχικη μητερα, ενω στην ουσια δεν αποζητουσε αλλο απο την αποδοχη και τη ζεστασια της.
Ο Μιγκελ, ο Αργεντινος οικονομος που η Δαναη μεγαλωσε και σπουδασε σαν δικο της παιδι. Ερωτευμενος απο μωρο ακομα με ενα απιαστο ονειρο, μια σκια που τον καταδιωκε σε ολη σχεδον την ενηλικη ζωη του, που τον κρατουσε σκλαβο της ανημπορο για καθε αντιδραση. Εγκλωβισμενος σε μια αγαπη αρρωστημενη, αλλα και απολυτα αγνη, μια προσφορα ανιδιοτελη και ολοκληρωτικη.
Η Μαρια, η νεαρη συζυγος του Μιγκελ. Μια ερωτευμενη γυναικα, που βιωνει την αρνηση, την απορριψη και την προδοσια, αλλα καταφερνει ακομα και να αγαπησει τελικα τη γυναικα που το φαντασμα της μπαινει αναμεσα σε κεινη και τον αγαπημενο της, καταφερνει να κανει τον πονο δυναμη και να σταθει πανω και περα απο ολα στυλοβατης του γαμου της.
Η Νανα, η πορνη που εγινε φιλη, συμβουλατορας, αποδεκτης ολης της στοργης της Δαναης, αλλα και αγρυπνο ματι που φυλαγε τους γιους της. Μια δυνατη φιλια, που εμεινε κρυφη για πολλα χρονια, λογω κοινωνικων επιταγων, που ομως αντεξε σε ολες τις δοκιμασιες.
Η Μελινα, το κλασικο κοριτσι απο την επαρχια, που ερωτευτηκε τον πλουσιο γοητευτικο αντρα, εκλεψε την καρδια του με την ευθυτητα και τις αξιες της, μοιραστηκε αναμεσα σε δυο αντρες, εχασε καπου το δρομο της και τα ονειρα της θαμπωμενη απο τη μεγαλη ζωη και στο προσωπο της Δαναης βρηκε αρχικα μια αντιζηλο και στη συνεχεια το μεντορα της, το δρομο της επιστροφης της σε οσα αληθινα αξιζουν.
Το μεγαλο μυστηριο, η πρωταγωνιστρια, αυτος ο χαρακτηρας που με αφησε ωρες ολοκληρες μετα να σκεφτομαι και να αναρρωτιεμαι, το πιο αμφιλεγομενο προσωπο ειναι η Δαναη.
Ποια ειναι τελικα η Δαναη; Απο τη μια, μια γυναικα αδιστακτη, σκληρη επιχειρηματιας, ιντριγκαδορα, υαινα που αρνειται να απογαλακτισει τα παιδια της, με τα οποια τη δενει ενα αδιορατο Οιδιποδειο συμπλεγμα, που γινεται εντονα φανερο μονο μια φορα το χρονο, μεσα απο ενα παθιασμενο Αργεντινικο ταγκο, το "ταγκο της Δαναης". Μια πανεμορφη γυναικα, που η ομορφια αποτελει για εκεινη μεσο και αυτοσκοπο, αρνειται να γερασει και για να επιβεβαιωσει τη θηλυκοτητα της δεν δισταζει να κανει το ο,τιδηποτε, αδιαφορωντας για το ποιον πληγωνει.
Πληγωνει...ομως μηπως πληγωνεται περισσοτερο η ιδια; Γιατι κατω απο το αδιστακτο περιτυλιγμα ξετυλιγεται μια πολυ ευαλωτη και πληγωμενη γυναικα, προδομενη απο τον ερωτα, γεματη ευαισθησιες, μια πανταχου παρουσα μητερα, μια εξαιρετικη φιλη, υπερπροστατευτικη με οσους αγαπαει, αλλα ικανη να τους αγαπαει μεχρι τελους, μια τρυφερη ψυχη, δοτικη, διορατικη και μοναδικα δυνατη. "Καθε μερα ειναι μια αρχη, οχι μια συνεχεια..."
Τι ειναι τελικα η Δαναη; Αγγελος η δαιμονας; Η οπως ολοι μας, ενας συνδυασμος και των δυο, που ομως το παθος της για ζωη, η αναγκη της για ομορφια και η προσπαθεια της να δειχνει ατρωτη δυναμωνουν τις αντιθεσεις;