ΑΜΕΑ: ΑΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΟΡΓΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΑΡΤΙΜΕΛΕΙΣ...

Επεστρεψα...βιαστικα μεν, αλλα με δυναμη, γιατι ηρθε ο καιρος να γυρισουμε και παλι στις επαλξεις και να αγωνιστουμε για τα αυτονοητα...

Θυμωσα...με την αναρτηση της Λυγερης για τα ΑΜΕΑ, για τους ανθρωπους που απληρωτοι επι μηνες συνεχιζουν το εργο τους, αλλα εχουν πια εξοντωθει οικονομικα, δεν μπορουν να συνεχισουν, αδυνατουν...για τις δομες που οδηγουνται σε κλεισιμο, παρολο που αποτελουσαν ισως τη μοναδικη ελπιδα των ΑΜΕΑ και ΑΜΕΝΥ να ενταχθουν στην κοινωνια, να αποκτησουν μια οσο το δυνατον φυσιολογικη ζωη...

Πεισμωσα...γιατι δεν γινεται να μην αντιδρασω, δεν γινεται να μην αντιδρασουμε, οταν η αδικια ειναι τοσο καταφορη και τοσο χυδαια...

Υπογραψτε παρακαλω! ΟΛΟΙ! ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ! Ας προσπαθησουμε...

Online petition - Είναι έγκλημα η κατάργηση του δικαιώματος των ΑμεΑ να ζήσουν σαν άνθρωποι


Οποιος θελει να βαλει banner για την αιτηση στο μπλογκ του, ας μου στειλει μεηλ.


Σας ευχαριστω ολους κι εσενα Λυγερη ιδιαιτερως για τις ενεσεις αφυπνισης και αγωνιστικοτητας!

Παμε με ενα τραγουδακι!



Πεταλουδισια φιλια σας στελνω!

ΝΕΟΤΕΡΑ

Καλησπεριζω ολους τους υπεροχους μπλογκοφιλους!

Λοιπον, ενα γρηγορο ποστ να σας ενημερωσω οτι πατερας και θεια ειναι πλεον στο σπιτι και ευχαριστω το Θεο, γιατι ειλικρινα θα μπορουσαμε τωρα να κλαιγαμε με μαυρο δακρυ! Τα χειροτερα δειχνουν να περασαν, απομενουν βεβαια εξετασεις επι εξετασεων και θεραπεια μακρα, αλλα ολα βαινουν ελπιζω καλως!

Για αλλη μια φορα δεν εχω λογια να σας ευχαριστησω ολους για τη συμπαρασταση σας και την αγαπη σας, το ενδιαφερον, τις ευχες, τα ομορφα και ενδυναμωτικα λογια σας!
Σας αφιερωνω με πολυ αγαπη τα παρακατω τραγουδακια!



Πεταλουδισια φιλια σας στελνω!

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ

Ειμαι καλα! Ειμαι εδω! Περναω απο τα μπλογκοσπιτακια σας κι αφηνω καμια καλημερα, να ξεχνιεμαι λιγακι κι εγω απο ολα αυτα που με τρεχουν...
Ειμαι πολυ κουρασμενη...σωματικα...
Ψυχικα, δεν ξερω τι ειμαι...Θα ηθελα και θα επρεπε αυτη η εποχη να ειναι μια απο τις ομορφοτερες και πιο ξεγνοιαστες στη ζωη μου...Νιωθω μουδιασμενη...Δεν μπορω να πω αν εχω αγχος η στεναχωρια η νευρα η ο,τιδηποτε...μια στωικοτητα νιωθω, αν και καποιες φορες ειμαι θυμωμενη...
Ειναι μια παραξενη εποχη...Φοβαμαι να ονειρευτω...Δεν θα μιλησω για την απανθρωπια και την ωμη βια που βλεπω παντου σε ολο τον κοσμο, ουτε για την απογοητευση μου με ολα αυτα...Ουτε θα μιλησω για αυτη την αθλια "προκατ" κριση που ολοι κερουμε ποιους εξυπηρετει και ποιους διαλυει...Αυτην δεν τη φοβαμαι...
Ξεκινησα τη ζωη μου μικρη, παλεψα για ο,τι εχω ως τωρα, σταθηκα και τυχερη μπορω να πω. Με ελαχιστες εξαιρεσεις, δεν εχω βιωσει αυτο που λεμε εκμεταλλευση στην εργασια. Παταω γερα στα ποδια μου, ξερω πως θα τα βγαλω περα οπως και να εχει, εστω και με λιγοτερα, εστω και με πολυ λιγοτερα...Αν χασω τη δουλεια μου, θα βρω αλλη, αν δεν βρω αυτο που θελω, θα καθαριζω σκαλες αν χρειαστει, αλλα ενα πιατο φαϊ θα το βρω και θα κρατησω ακεραιη την αξιοπρεπεια μου. Αν χασω το σπιτι μου, θα παω σε ενα πιο μικρο, αν δε με σηκωνει πια η Αθηνα, θα παω καπου αλλου, αν δεν καταφερω να αγορασω αμαξι, θα περπαταω ακομα περισσοτερο...Δεν υπαρχει τιποτα που να μην μπορω να παλεψω, τιποτα...εκτος απο ενα...το να παθουν κατι οι δικοι μου ανθρωποι, οσοι αγαπω κι εχω μεσα στην καρδια μου. Αυτο δεν μπορω να το παλεψω ουτε καν σαν σκεψη...
Κι ομως, τα τελευταια χρονια με χτυπαει ακριβως εκει, εκει που ποναω, σε αυτο το μαναδικο που δεν μπορω να παλεψω! Δε λεω... με χτυπαει και οικονομικα, αλλα για να ειμαι ειλικρινης αυτο δεν με επηρεασε ποτε ιδιαιτερα, δεν ειναι πως δεν εχω να φαω κιολας, απλα στριμωχνομαι...Ομως χτυπαει αυτους που αγαπω, ειτε στη σωματικη ειτε στην ψυχολογικη τους υγεια και το χειροτερο ειναι πως οσο κι αν τρεχω, οσο κι αν θελω, στην πραγματικοτητα δεν μπορω να κανω κατι ουσιαστικο, να βοηθησω πραγματικα και ετσι οπως θα ηθελα κι αυτο με σκοτωνει, ειναι απαισιο να νιωθεις ανημπορος να βοηθησεις, να ανακουφισεις, να ξαλαφρωσεις...Και πανω που τελειωνει το ενα θεμα υγειας ενος ανθρωπου, τσουπ, να σου πεταγεται το αλλο, με τη σειρα, σβαρνα που λενε...κι αυτο συμβαινει ηδη εδω και πολυ πολυ καιρο...

Μ'εχει πιασει το παραπονο λοιπον κι εμενα, μα και το πεισμα, γιατι εγω ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ κι εδω θα μεινω και θα συνεχισω τα ονειρα μου και θα ελπιζω πως ολα θα πανε καλα και πως καποια μερα, καποια στιγμη ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΧΤΥΠΑΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΟΝΑΩ...

Υ.Γ. Δεν εχει συμβει κατι αλλο τραγικο, λεπτομερειες για τα ζητηματα υγειας σε επομενη αναρτηση, εν ταχει ο πατερας μου ειναι καπως καλυτερα, αναμενουμε τις εξετασεις της καρδιας ομως να δουμε τι θα γινει και η θεια μου ηταν καλυτερα, μα σημερα σηκωσε παλι πυρετο, ειναι κλινηρης σχεδον και ακομα οι γιατροι δεν βρισκουν τιποτα. Αισιως και οι 2 συμπληρωσαν τις 2 εβδομαδες και πανε για τριτη στο νοσοκομειο.

Υ.Γ.2 Και παλι σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΟΛΟΥΣ για την αγαπη, το ενδιαφερον και τη στηριξη! Να ειστε καλα!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...

...ολους και ολες για τα μηνυματα συμπαραστασης! Τα πραγματα ειναι καπως καλυτερα, οχι καλα ομως, ειναι ακομα σοβαρα και η συνεχεια εντος και εκτος νοσοκομειων προβλεπεται ζορικη...
Ο πατερας μου, περαν της βαρυτατης κρισης στο αναπνευστικο του -πασχει απο Χρονια Ανεπαρκεια Πνευμονων- επαθε και ενα μικρο εμφραγμα, ενω η αδερφη της μητερας μου, η οποια δεν εχει παιδια εκτος απο εμας, επαθε λοιμωξη του αναπνευστικου και καρδιακη κριση που της προκαλεσε πρηξιμο και μεγαλη ανοδο στο ζαχαρο και την πιεση, απο τα οποια πασχει ουτως η αλλως. Η μητερα μου παλι, απο την εξαντληση των τελευταιων ημερων και απο τα μπες-βγες στα νοσοκομεια, αρπαξε μια ιωση μαλλον κι εχει λιγο πυρετο, οποτε κρεβατωθηκε, αλλα νομιζω οτι αυτο δεν ειναι κατι σοβαρο...
Παρολα αυτα, ειμαι καλα, αισιοδοξη οσο γινεται, πολυ κουρασμενη, ελειπα απο το γραφειο και τωρα εχω πολυ δουλεια, αλλα καλο μου κανει...εχω πλακωθει και στις βιταμινες για να μην κολλησω κι εγω τιποτα και τρεχω πανικοβλητη. Ευτυχως που εχω διπλα μου τον ανθρωπο μου, ο οποιος τρεχει για ολα, με τρεχει κι εμενα παντου και εχει μεινει και μονος του, καθως εγω κοιμαμαι στη μητερα μου αυτες τις ημερες, χωρις φαγητο και χωρις παρεα, αλλα δεν παραπονιεται και με στηριζει απιστευτα!
Μολις ξεμπερδεψω και επιστρεψω για τα καλα, εχουμε αρκετα να πουμε.
Προς το παρον, ζητω συγνωμη που δεν απαντω σε καθε σχολιο ξεχωριστα, σας ευχαριστω ομως ξεχωριστα εναν εναν μεσα απο την καρδια μου!
Φιλια πεταλουδισια!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΑ!
Το Πασχα στα Τρικαλα ηταν πολυ ομορφο, δυστυχως μου βγηκε ξινο καθως τρεχω στα νοσοκομεια απο τη Δευτερα για δυο πολυ αγαπημενα προσωπα και δυστυχως ειναι σοβαρα και οι δυο, ο πατερας μου και η θεια μου...
Υπομονη, ελπιζω να φτιαξουν ολα...
Περασα να αφησω τις ευχες μου κι ενα ευχαριστω για τα ομορφα σχολια στο προηγουμενο ποστ!
Τα φιλια μου!

ΠΑΣΧΑΛΙΑ...

Ειναι τοσο περιεργα τα συναισθηματα μου φετος...μερες το παλευω να τα βαλω σε μια σειρα...
Κουραστηκα να ακουω για αιμα, για θανατο αθωων ανθρωπων, για βια και τυφλο μισος...
Ερχονται βραδια και ξαπλωνω με το φοβο πως ισως καποιος μπει και στο δικο μου σπιτι, οπως σε εκεινο- στα Πατησια ηταν;- τις προαλλες που σκοτωσαν τον ανθρωπο και χτυπησαν τη γυναικα του...Βγαινω απο το σπιτι με το φοβο πως θα ερθω αντιμετωπη με καποιο διεστραμμενο παρανοϊκο μυαλο...Και αυτο που αντιμετωπιζει, που σπαει το φοβο μου ειναι το πεισμα μου και η αποφαση μου να μη ζω φοβισμενη!...
Ετσι, σκεφτομουν και σκεφτομουν και σκεφτομουν...κι ηξερα και ξερω πως ο Χριστος ξανασταυρωνεται την καθε ημερα την καθε στιγμη που ζουμε ετσι...φετος για πρωτη φορα νηστεψα το κρεας για 48 ημερες (τοσες θα ειναι μεχρι την Κυριακη), ομως δεν καταφερα ουτε αξια να νιωσω, ουτε στο πνευμα το πασχαλινο να μπω, πως αλλωστε με τοσα που συμβαινουν...
Μα η ψυχη μου εχει αναγκη να αγαλλιασει...και να αγκαλιασει...ολον τον κοσμο...
Εψαχνα να βρω τις λεξεις να εκφρασω οσα νιωθω...τις βρηκα ολες σε αυτο το κειμενο της Θεοδοσιας, απο το μπλογκ των ενωμενων μπλογκερς:

Εγώ τα πόδια θα Σου πλύνω πως ονειρεύομαι
στον κόσμο δεν Σε ξαναδίνω δεν εμπιστεύομαι.

Ημέρες περισυλλογής, ημέρες που σκαλίζω στο σεντούκι της ψυχής να βρω κάτι να κρατηθώ.

Να νιώσω όλη εκείνη την Αγάπη που ένιωσε Εκείνος για τον Άνθρωπο.

Ω γλυκύ μου έαρ, ήλιε, ηλι μου.

Ξεχάσαμε αλλοτριωθήκαμε.

Προσπερνάμε το νόημα των ημερών κι η μόνη μας έγνοια η ύλη.

Που θα γιορτάσουμε την Ανάσταση, τι θα φορέσουμε,τι θα φάμε τι θα πιούμε και τι θ`αρπάξει ο .....μας.

Δεν αντέχω να μην το πω. Μου βγήκε πάλι το πασταφλωρίστικο.

Πόσοι από μας διαβάσαμε τα λόγια Σου?

Πόσοι από μας νιώσαμε την κατάνυξη των ημερών?

Πόσοι προβληματιστήκαμε για την παρουσία Σου εδώ στην Γη;

Ο Επαναστάτης μου

Γλυκέ μου επαναστάτη...μίλησες και κανείς μας δεν σ`άκουσε.

Έδειξες τον δρόμο... και κανείς μας δεν τον ακολούθησε.

Μας αιχμαλώτισε η ύλη, από το πρώτο μας κλάμα.

Τυφλωθήκαμε από τις σειρήνες της και μείναμε αιχμάλωτοι ναυαγοί στο νησί της.

Και κάθε μέρα Σε σταυρώνουμε με τις πράξεις μας.

Σε πήραν οι άνθρωποι και διαμοίρασαν τα ιμάτιά Σου γι άλλη μια φορά, στο όνομα του κέρδους.

Γεμίσαμε αιρέσεις, γεμίσαμε ταυτότητες, γεμίσαμε εκλεκτούς, που επικαλούνται τ`όνομά Σου.

Εξαγοράζουν τον παράδεισο της ψυχής για τριάκοντα αργύρια.

Ορθόδοξοι, Καθολικοί, Eυαγγελιστές , Ευαγγελικοί, Πεντηκοστιανοί, Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Όλοι για το μεγάλο κομμάτι της πίτας.

Παίζουμε τα ζάρια μας και μαλώνουμε ποιος θα φέρει τις εξάρες.

Κι ΕΣΥ κραύγασες τότε στον ναό λίγο πριν σταυρωθείς...

κι είναι σαν να σ`ακούω να τα λες σε όλους τους ισχυρούς αυτού του κόσμου.

"Αλοιμονό σας Γραμματείς και Φαρισαίοι Υποκριτές.

Κλείσατε το βασίλειο των ουρανών στους ανθρώπους.

Δεν μπαίνετε εσείς και δεν αφήνετε άλλους να μπουν.

Οδηγοί τυφλοί.

Οι διυλίζοντες τον κώνωπα την δε κάμηλον καταπίνοντες.

Υποκλίνεστε μπροστά στο γράμμα του νόμου και παραβιάζετε την ουσία του νόμου.

Δικαιοσύνη...έλεος...καλή πίστη.

Είστε σαν ασβεστωμένοι τάφοι.

Κατάλευκοι, ωραίοι απ`έξω, από μέσα όμως είστε γεμάτοι οστά νεκρών και ακαθαρσίες.

( δεν αντέχω να μην το αφιερώσω στους τριακόσιους της βουλής.)

Γιατί ΕΣΥ τα θέλεις όλα τα παιδιά σου αδελφωμένα χωρίς θρησκευτικές ταυτότητες.

Γιατί ΕΣΥ μίλησες για τον παράδεισο της ψυχής...εκεί που κρύβεται η βασιλεία του Θεού.

Αυτόν τον παράδεισο που μας κρύψανε και που μας κρύβουν ακόμη.

Ξέρω ότι κι αυτό ακόμη μας το συγχωρείς.

ΤΗΝ ΛΗΣΜΟΝΙΑ δεν ξέρω αν συγχωρείς...Λησμονήσαμε, λησμόνησα ήλι μου.

Δεν ξέρω γιατί μ`έχει κατακλύσει το συναίσθημα της κατάνυξης.

Δεν ξέρω γιατί πάλι σε μελετάω, όπως τότε...Γιατί εντρυφώ στα λόγια ΣΟΥ.

ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.

Κι απελπισμένα προσπαθώ να πιαστώ από την παρουσία Σου.

Και θυμάμαι τότε στο ναό, λίγο πριν σταυρωθείς τα λόγια Σου.

Αγαπάτε τους εχθρούς σας, προσευχηθείτε γι αυτούς...(ξέχασα να το κάνω εδώ και κάτι χρόνια ήλι μου).

Κάντε καλό σε όσους σας μισούν...(το μόνο που θυμάμαι ήταν το γύρισμα της πλάτης σ`αυτούς κι η αδιαφορία).

Δώστε σε όσους σας ζητήσουν...(πότε το έχω κάνει? ΠΟΤΕ).

Μην κάνετε στους άλλους ότι δεν θέλετε να σας κάνουν.( αυτό προσπάθησα να το τηρήσω με γερό αντίπαλο την ανθρώπινη ατέλειά μου).

Μην κρίνετε για να μην κριθήτε.( το προσπάθησα).

Μην καταδικάζεται για να μην καταδικαστείτε.

ΣΥΓΧΩΡΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΓΧΩΡΕΘΕΙΤΕ.
ΖΗΤΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΔΟΘΕΙ.
ΑΝΑΖΗΤΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ.
ΧΤΥΠΉΣΤΕ ΚΑΙ Η ΠΟΡΤΑ Θ`ΑΝΟΙΞΕΙ.
ΠΟΙΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ?

Γύρισα κοντά Σου λαβωμένη...έχει χώρο για μένα να ξαποστάσω?

ΚΑΛΗ ΠΑΣΧΑΛΙΑ, ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΜΕ ΟΜΟΡΦΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΓΕΜΑΤΕΣ ΑΓΑΠΗ! ΑΣ ΦΩΛΙΑΣΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ Η ΑΓΑΠΗ, ΑΣ ΣΒΗΣΕΙ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΟΤΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΞΙΖΟΥΝ, ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΑΣ! Η ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΑΠΟΣΚΕΥΗ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ, ΜΗΝ ΤΗ ΧΑΡΑΜΙΖΟΥΜΕ ΣΤΗ ΣΚΙΑ! ΑΣ ΤΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΕΙ ΜΕ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΦΩΣ!