Η Ελλη...μια γυναικα, Η γυναικα...Η Ελλη ειναι ολες οι γυναικες μαζι. Ειναι η μοιραια γυναικα, η ερωτικη, η δυναμικη, η ακαταμαχητη. Ειναι η γυναικουλα, η κατινα, η παραδομενη. Ειναι η αμετανοητη, η απειθαρχη, η προδοτρα και η προδομενη. Η Ελλη ειμαι εγω...κι εσυ κι εσυ κι εσυ, που διαβαζετε αυτες τις γραμμες. Ειναι ολα οσα ειμαστε και οσα θα θελαμε να ειμαστε αλλα δεν τολμαμε, η ακομα οσα δεν θα θελαμε ποτε να ειμαστε. Μα πανω απο ολα ειναι ενα πλασμα εντονο, που νιωθει, ερωτευεται, θυμωνει, απογοητευεται, αγαπαει και ζει με παθος!
Οι ιστοριες που γραφω στο ημερολογιο της Ελλης ειναι αληθινες. Καποιες ειναι δικες μου, μα τις περισσοτερες μου τις εχουν εκμυστηρευθει κατα καιρους αλλοι ανθρωποι...Ειναι ιστοριες αγαπης, ερωτα, φιλιας, οικογενειακα δραματα και καθημερινες ευτυχιες, που ομως δεν πιστευω πως τυχαια εφτασαν σε μενα. Ενιωσα πως δεν πρεπει να χαθουν και να ξεχαστουν, πως αντιθετα επρεπε να καταγραφουν και να μεινουν ανεγγιχτες, αναλλοιωτες στο χρονο...αλλωστε, πιστευω πως για αυτο λεμε μια ιστορια, επειδη ετσι της δινουμε ζωη, επειδη γινεται ενα κομματι της μνημης καποιου αλλου, του ακροατη...
Ετσι λοιπον, απλα ξεκινησα να τις γραφω. Προσπαθωντας να τις δω μεσα απο τα ματια εκεινων που της εζησαν, αβιαστα, αληθινα, απλα και προσωπικα, χωρις περιτυλιγματα και εξευγενισμους, οπως γραφει κανεις στον εαυτο του, στο ημερολογιο του. Τις γραφω οπως μου βγαινουν, αλλες σε πρωτο, αλλες σε δευτερο, αλλες σε τριτο προσωπο. Οπως κανουμε και στη ζωη...αλλες φορες ειμαστε ενα με τον εαυτο μας, αλλες φορες τον εχουμε απεναντι η διπλα και συζηταμε κι αλλες παλι βγαινουμε απο τον εαυτο μας και τον κοιταμε απο αποσταση.
Ετσι απλα, διαλεξα και τους πρωταγωνιστες μου. Την Ελλη και τον Ορεστη...τον αντρα εκεινο που κυριαρχει στην καρδια και τα ονειρα της...
Ακομα το εγχειρημα ειναι πολυ καινουργιο και δεν ξερω πως θα βγει. Η μονη μου σταθερα ειναι η Ελλη, ουτε καν ο Ορεστης. Ισως τις αφησω σαν αυτουσιες αυτοτελεις κι εντελως ασυνδετες μεταξυ τους ιστοριες, με τους ιδιους παντα πρωταγωνιστες. Ισως παλι, καταφερω με μικρες επεμβασεις να τις συνδεσω και να βγει τελικα μια και μοναδικη ιστορια, με συνεχεια και συναφεια, η ιστορια της Ελλης και του Ορεστη. Επειδη ομως καθετι που γραφω απο ενα σημειο και μετα αποκτα τη δικη του ζωη, οντοτητα ανεξαρτητη απο εμενα, που αντι να την κατευθυνω με κατευθυνει, θα το αφησω να φανει στην πορεια...και ποιος ξερει; Ειτε ετσι ειτε αλλιως, ισως καποτε να τις κανω βιβλιο...
Θα χαρω πολυ αν καποιος απο εσας θελει να δει τι μπορω να κανω με μια δικη του ιστορια, που δεν θελει να χαθει...ανωνυμα παντα, εννοειται!
Εν τω μεταξυ, δειτε εδω μια επιστολη ενος νεου ανθρωπου, που για αλλη μια φορα με κανει περηφανη για τα παιδια μας, αυτην τη γενια που τοσο αδικουμε!
Πεταλουδισια φιλια σας στελνω!
Καλο Σαββατοκυριακο!
Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009
Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ
15/2/2006
Σημερα το πρωι ξυπνησα και βρηκα τον Ορεστη να κοιμαται στο πλαϊ μου. Ενιωθα την ανασα του, ακουγα τους χτυπους της καρδιας του...Μια εικονα τοσο οικεια, τοσο δικη μου...κι ομως χτες ημουν ετοιμη να την απαρνηθω για παντα...
Ακομα γυριζουν ολα μεσα στο μυαλο μου. Οι εικονες, οι λεξεις...Τα λογια του Ορεστη, οι φωνες εξω απο το μαγαζι...Χριστε μου, τι ρεζιλικι! Εγω να τον παρακαλαω να σταματησει κι αυτος να με τραβαει δυνατα και να ουρλιαζει "Πουτανα! Με ποσους πηδιεσαι πια;" και να τρεμει απο το θυμο του...
Εφυγα. Παρολο που ηταν σχεδον χαραματα, πηρα το αμαξι και πηγα μονη μου ως την παραλια. Ουτε και ξερω πως καταφερα να φτασω μεχρι εκει...μ' ενα τσιγαρο στο χερι και τα δακρυα να με τυφλωνουν...
Βγηκα και περπατησα στην παραλια, το μυαλο μου γυριζε με χιλιαδες στροφες...
Επρεπε να το περιμενω αυτο το ξεσπασμα. Ισως δεν επρεπε ποτε να ημουν τοσο ειλικρινης μαζι του...Ομως οχι! Δεν γινοταν να τον κοροϊδεψω...πως θα μπορουσα; Επρεπε να ξερει που παει να μπλεξει, επρεπε να ξερει οτι δεν ειχα ξεφυγει απο τη σχεση μου με το Μανο...Αληθεια, ποσα ακομα θα μου καταστρεψει αυτη η σχεση; Κι ειδικα τωρα...ειναι τοσο αδικο!
Ξεκαθαρα ηταν ολα στην αρχη! Απλα περναμε ομορφα...χωρις δεσμευσεις...χωρις αποκλειστικοτητες...χωρις πιεσεις...
Ημουν τοσο χαζη να το πιστευω αυτο...Τιποτα δεν ειναι ξεκαθαρο στο ερωτα, τιποτα! Ποσα βραδια περασα κλαιγοντας στην αγκαλια του για το Μανο! Με ποσους αντρες πηγα στην αρχη της ιστοριας μας...ουτε και θυμαμαι! Μονο πως δεν ενιωθα τιποτα θυμαμαι, καπου να ακουμπησω τον πονο μου, καπου να βυθισω τη σιωπη μου...τι ηλιθια! Να ξοδευομαι απο δω κι απο κει και να μη βλεπω πως ελιωνες ματια μου, ελιωνες και δεν μιλουσες! Μα σ' ερωτευτηκα Ορεστη! Και μηνες τωρα ειμαι δικια σου...ψυχη και σωμα...
Γιατι επρεπε τωρα να γινει αυτο; Γιατι τωρα να βρει τα γραμματα, τα μηνυματα, γιατι να ψαξει τωρα, γιατι; Πρεπει να πονεσε πολυ αυτο...πολυ...
Περπατουσα ωρες στην παραλια, εκει με βρηκε το χαραμα, με ενα βουνο αποτσιγαρα διπλα μου και μια αποφαση...ολα τελειωσαν...το καλυτερο και για τους δυο...τωρα πια ηταν αργα να το ξαναδουμε, να το συζητησουμε...
Ο Ορεστης ποναει πολυ...ποτε δε θα με συγχωρεσει, ποτε δεν θα με καταλαβει, ποτε...ακομα κι αν προσπαθουσε, αυτο το αγκαθι θα μας ετρωγε σιγα σιγα...οχι, πρεπει να τελειωσουμε τωρα...
Σιγα! Στο κατω κατω, εγω ξεπερασα το Μανο...ποσο δυσκολο θα ειναι να ξεπερασω τον Ορεστη; Εδιωχνα τη φωνη μεσα μου που ελεγε "μα Ελλη, χαρη στον Ορεστη ξεπερασες το Μανο, χαρη στον Ορεστη δεν κατεληξες στο τρελλαδικο", της ελεγα να σκασει...Αλλωστε, ο Ορεστης δεν ηξερε τιποτα, δεν του ειχα πει ποτε πως νιωθω, θα του ειναι πιο ευκολο να χωρισουμε παρα να με πιστεψει...Αλλωστε κι εγω, πως να τον συγχωρησω; Με εξευτελισε, δεν μου εδωσε καν την ευκαιρια να του εξηγησω, να του πω την αληθεια, να απολογηθω για λαθη που ουτως η αλλως ανηκαν στο παρελθον, που πανω κατω τα ηξερε...Με κοιταξε με τοσο μισος, τοση απεχθεια! Οχι, δεν γινεται να ειμαστε μαζι...κι εγω ειμαι τοσο κουρασμενη...
Αυριο...αυριο θα του στειλω μηνυμα...τωρα δεν εχω κουραγιο...πρεπει να παω σπιτι...να κοιμηθω...να ησυχασω...
Οδηγησα πολυ αργα, εφτασα στο σπιτι και μετα δεν θυμαμαι τιποτα, απολυτως τιποτα. Καπως βρεθηκα με το νυχτικο μου στο κρεβατι μου, βρηκα διπλα μου ενα ποτηρι κρασι κι ενα κουτι ηρεμηστικα...μαλλον ειχα τη λογικη να μην τα συνδυασω, γιατι το κρασι ηταν αθικτο..ετσι μου φανηκε...Ξυπνησα απο τον επιμονο θορυβο του κουδουνιου, απο τα δυνατα χτυπηματα στην πορτα. Μεσα στο ληθαργο νομιζω πως ξεχωρισα τη φωνη του Ορεστη. "Ανοιξε! Ελλη, ξερω οτι εισαι μεσα, ανοιξε μου", ξανα και ξανα...μου φανηκε ακομα πως τον ακουσα να λεει συγνωμη. Κοιταξα το ρολοϊ μου, ηταν η ωρα 8 το απογευμα, κοιμομουν πανω απο 12 ωρες! Εσυρα τα βηματα μου ως την πορτα, χωρις ουσιαστικη συναισθηση του τι κανω, που ειμαι, τι εχει συμβει...
Ο Ορεστης μπηκε μεσα σαν το σιφουνα, με ματια κοκκινα. Με τραβηξε δυνατα, μου ελεγε οτι ανησυχησε, με φιλουσε στα μαλλια, στα μαγουλα, στα χερια, ψιθυριζε "συγνωμη"...εγω δεν μιλησα, απλα τον κοιτουσα χωρις καν να τον βλεπω, με τρανταζε "Ελλη μιλα μου, σε παρακαλω, πες κατι!" Το μονο που καταφερα να ψελισω ηταν "τελειωσαμε"...
Τοτε, εγινε αυτο που δεν περιμενα ποτε οτι θα γινοταν...απλα εσπασε...λυγισε...το σωμα του εγινε ενα βαριδι στη θαλασσα, επεσε στα γονατα, κρατουσε το προσωπο του με τα χερια του κι εκλαιγε με λυγμους....ελεγε συνεχως "συγχωρεσε με, δεν τα εννοουσα, συγχωρεσε με"...και τοτε ξυπνησα...σαν απο υπνο χρονων! Επεσα κατω, του χαϊδεψα τα μαλλια, τον αγκαλιασα, τον αφησα να κλαψει, κλαψαμε μαζι, τον παρηγορουσα "σωπα μωρο μου, εδω ειμαι, σωπα"...Βρεθηκαμε να φιλιομαστε, να κανουμε ερωτα εκει, στο πατωμα κι ομως...ηταν ο,τι πιο ρομαντικο εχω κανει ποτε, ο,τι πιο αυθεντικο, ποτε δεν ειχα νιωσει ξανα τοσο εντονα, ουτε με τον Ορεστη, ουτε καν με το Μανο. Ενιωσα να ρουφαω τη ζωη απο το σωμα του, καναμε ερωτα ξανα και ξανα κι οπως ειχα παραδοθει στην αγκαλια του, τολμησα να του το πω "Σ' αγαπω"! Εκεινη τη στιγμη το ηξερα καλα, πως τιποτα δεν τελειωσε μεταξυ μας. Αντιθετως, ολα τωρα αρχιζουν...
Σημερα το πρωι ξυπνησα και βρηκα τον Ορεστη να κοιμαται στο πλαϊ μου. Ενιωθα την ανασα του, ακουγα τους χτυπους της καρδιας του...Μια εικονα τοσο οικεια, τοσο δικη μου...κι ομως χτες ημουν ετοιμη να την απαρνηθω για παντα...
Ακομα γυριζουν ολα μεσα στο μυαλο μου. Οι εικονες, οι λεξεις...Τα λογια του Ορεστη, οι φωνες εξω απο το μαγαζι...Χριστε μου, τι ρεζιλικι! Εγω να τον παρακαλαω να σταματησει κι αυτος να με τραβαει δυνατα και να ουρλιαζει "Πουτανα! Με ποσους πηδιεσαι πια;" και να τρεμει απο το θυμο του...
Εφυγα. Παρολο που ηταν σχεδον χαραματα, πηρα το αμαξι και πηγα μονη μου ως την παραλια. Ουτε και ξερω πως καταφερα να φτασω μεχρι εκει...μ' ενα τσιγαρο στο χερι και τα δακρυα να με τυφλωνουν...
Βγηκα και περπατησα στην παραλια, το μυαλο μου γυριζε με χιλιαδες στροφες...
Επρεπε να το περιμενω αυτο το ξεσπασμα. Ισως δεν επρεπε ποτε να ημουν τοσο ειλικρινης μαζι του...Ομως οχι! Δεν γινοταν να τον κοροϊδεψω...πως θα μπορουσα; Επρεπε να ξερει που παει να μπλεξει, επρεπε να ξερει οτι δεν ειχα ξεφυγει απο τη σχεση μου με το Μανο...Αληθεια, ποσα ακομα θα μου καταστρεψει αυτη η σχεση; Κι ειδικα τωρα...ειναι τοσο αδικο!
Ξεκαθαρα ηταν ολα στην αρχη! Απλα περναμε ομορφα...χωρις δεσμευσεις...χωρις αποκλειστικοτητες...χωρις πιεσεις...
Ημουν τοσο χαζη να το πιστευω αυτο...Τιποτα δεν ειναι ξεκαθαρο στο ερωτα, τιποτα! Ποσα βραδια περασα κλαιγοντας στην αγκαλια του για το Μανο! Με ποσους αντρες πηγα στην αρχη της ιστοριας μας...ουτε και θυμαμαι! Μονο πως δεν ενιωθα τιποτα θυμαμαι, καπου να ακουμπησω τον πονο μου, καπου να βυθισω τη σιωπη μου...τι ηλιθια! Να ξοδευομαι απο δω κι απο κει και να μη βλεπω πως ελιωνες ματια μου, ελιωνες και δεν μιλουσες! Μα σ' ερωτευτηκα Ορεστη! Και μηνες τωρα ειμαι δικια σου...ψυχη και σωμα...
Γιατι επρεπε τωρα να γινει αυτο; Γιατι τωρα να βρει τα γραμματα, τα μηνυματα, γιατι να ψαξει τωρα, γιατι; Πρεπει να πονεσε πολυ αυτο...πολυ...
Περπατουσα ωρες στην παραλια, εκει με βρηκε το χαραμα, με ενα βουνο αποτσιγαρα διπλα μου και μια αποφαση...ολα τελειωσαν...το καλυτερο και για τους δυο...τωρα πια ηταν αργα να το ξαναδουμε, να το συζητησουμε...
Ο Ορεστης ποναει πολυ...ποτε δε θα με συγχωρεσει, ποτε δεν θα με καταλαβει, ποτε...ακομα κι αν προσπαθουσε, αυτο το αγκαθι θα μας ετρωγε σιγα σιγα...οχι, πρεπει να τελειωσουμε τωρα...
Σιγα! Στο κατω κατω, εγω ξεπερασα το Μανο...ποσο δυσκολο θα ειναι να ξεπερασω τον Ορεστη; Εδιωχνα τη φωνη μεσα μου που ελεγε "μα Ελλη, χαρη στον Ορεστη ξεπερασες το Μανο, χαρη στον Ορεστη δεν κατεληξες στο τρελλαδικο", της ελεγα να σκασει...Αλλωστε, ο Ορεστης δεν ηξερε τιποτα, δεν του ειχα πει ποτε πως νιωθω, θα του ειναι πιο ευκολο να χωρισουμε παρα να με πιστεψει...Αλλωστε κι εγω, πως να τον συγχωρησω; Με εξευτελισε, δεν μου εδωσε καν την ευκαιρια να του εξηγησω, να του πω την αληθεια, να απολογηθω για λαθη που ουτως η αλλως ανηκαν στο παρελθον, που πανω κατω τα ηξερε...Με κοιταξε με τοσο μισος, τοση απεχθεια! Οχι, δεν γινεται να ειμαστε μαζι...κι εγω ειμαι τοσο κουρασμενη...
Αυριο...αυριο θα του στειλω μηνυμα...τωρα δεν εχω κουραγιο...πρεπει να παω σπιτι...να κοιμηθω...να ησυχασω...
Οδηγησα πολυ αργα, εφτασα στο σπιτι και μετα δεν θυμαμαι τιποτα, απολυτως τιποτα. Καπως βρεθηκα με το νυχτικο μου στο κρεβατι μου, βρηκα διπλα μου ενα ποτηρι κρασι κι ενα κουτι ηρεμηστικα...μαλλον ειχα τη λογικη να μην τα συνδυασω, γιατι το κρασι ηταν αθικτο..ετσι μου φανηκε...Ξυπνησα απο τον επιμονο θορυβο του κουδουνιου, απο τα δυνατα χτυπηματα στην πορτα. Μεσα στο ληθαργο νομιζω πως ξεχωρισα τη φωνη του Ορεστη. "Ανοιξε! Ελλη, ξερω οτι εισαι μεσα, ανοιξε μου", ξανα και ξανα...μου φανηκε ακομα πως τον ακουσα να λεει συγνωμη. Κοιταξα το ρολοϊ μου, ηταν η ωρα 8 το απογευμα, κοιμομουν πανω απο 12 ωρες! Εσυρα τα βηματα μου ως την πορτα, χωρις ουσιαστικη συναισθηση του τι κανω, που ειμαι, τι εχει συμβει...
Ο Ορεστης μπηκε μεσα σαν το σιφουνα, με ματια κοκκινα. Με τραβηξε δυνατα, μου ελεγε οτι ανησυχησε, με φιλουσε στα μαλλια, στα μαγουλα, στα χερια, ψιθυριζε "συγνωμη"...εγω δεν μιλησα, απλα τον κοιτουσα χωρις καν να τον βλεπω, με τρανταζε "Ελλη μιλα μου, σε παρακαλω, πες κατι!" Το μονο που καταφερα να ψελισω ηταν "τελειωσαμε"...
Τοτε, εγινε αυτο που δεν περιμενα ποτε οτι θα γινοταν...απλα εσπασε...λυγισε...το σωμα του εγινε ενα βαριδι στη θαλασσα, επεσε στα γονατα, κρατουσε το προσωπο του με τα χερια του κι εκλαιγε με λυγμους....ελεγε συνεχως "συγχωρεσε με, δεν τα εννοουσα, συγχωρεσε με"...και τοτε ξυπνησα...σαν απο υπνο χρονων! Επεσα κατω, του χαϊδεψα τα μαλλια, τον αγκαλιασα, τον αφησα να κλαψει, κλαψαμε μαζι, τον παρηγορουσα "σωπα μωρο μου, εδω ειμαι, σωπα"...Βρεθηκαμε να φιλιομαστε, να κανουμε ερωτα εκει, στο πατωμα κι ομως...ηταν ο,τι πιο ρομαντικο εχω κανει ποτε, ο,τι πιο αυθεντικο, ποτε δεν ειχα νιωσει ξανα τοσο εντονα, ουτε με τον Ορεστη, ουτε καν με το Μανο. Ενιωσα να ρουφαω τη ζωη απο το σωμα του, καναμε ερωτα ξανα και ξανα κι οπως ειχα παραδοθει στην αγκαλια του, τολμησα να του το πω "Σ' αγαπω"! Εκεινη τη στιγμη το ηξερα καλα, πως τιποτα δεν τελειωσε μεταξυ μας. Αντιθετως, ολα τωρα αρχιζουν...
Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009
ΑΝΩΤΕΡΑ ΒΙΑ
Καλησπερα.
Ηθελα σημερα να γραψω κατι αλλο, πιο αισιοδοξο, για να αρχισω την εβδομαδα, αλλα....
-εδω πηρα μαθηματα αξιοπρεπειας (για την αναξιοπρεπεια της αλλης πλευρας ας μη μιλησω καλυτερα)
-εδω κι εδω αηδιασα με την καταντια μας και την αδικια της ζωης*
-και εδω κι εδω...απλα εμεινα αφωνη....ανατριχιασα...
(* αδικια ειναι οταν αλλοι ανθρωποι προσπαθουν χρονια να αποκτησουν με καθε τροπο ενα παιδακι και να του δωσουν ολη την αγαπη τους, καποιοι αλλοι, που ο Θεος να τους κανει ανθρωπους, τα κανουν και μετα τα βασανιζουν ετσι...αυτη η αδικια, μεσα απο μια αλλη σκοπια θα ειναι και ενα απο τα επομενα θεματα)
Δεν εχω να προσθεσω τιποτα αλλο...ουτε καν μουσικη...
Μονο σας στελνω φιλια πεταλουδισια...και μια αγκαλια, γιατι ολα ειναι δυσκολα...
Ηθελα σημερα να γραψω κατι αλλο, πιο αισιοδοξο, για να αρχισω την εβδομαδα, αλλα....
-εδω πηρα μαθηματα αξιοπρεπειας (για την αναξιοπρεπεια της αλλης πλευρας ας μη μιλησω καλυτερα)
-εδω κι εδω αηδιασα με την καταντια μας και την αδικια της ζωης*
-και εδω κι εδω...απλα εμεινα αφωνη....ανατριχιασα...
(* αδικια ειναι οταν αλλοι ανθρωποι προσπαθουν χρονια να αποκτησουν με καθε τροπο ενα παιδακι και να του δωσουν ολη την αγαπη τους, καποιοι αλλοι, που ο Θεος να τους κανει ανθρωπους, τα κανουν και μετα τα βασανιζουν ετσι...αυτη η αδικια, μεσα απο μια αλλη σκοπια θα ειναι και ενα απο τα επομενα θεματα)
Δεν εχω να προσθεσω τιποτα αλλο...ουτε καν μουσικη...
Μονο σας στελνω φιλια πεταλουδισια...και μια αγκαλια, γιατι ολα ειναι δυσκολα...
Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009
ΗΡΘΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΑΛΙ
Ηρθες στη ζωη μου παλι
σαν ανεμοθυελλα.
Βρηκα το χαμογελο μου
κι οσα χρονια ηθελα.
Ηρθες στη ζωη μου παλι
να μου πεις πως μ' αγαπας.
Πως δεν ξερεις που θα βγαλει,
θες απλα να με κρατας.
Πως δεν ξερεις που θα βγαλει,
θες απλα να με κρατας.
Γι' αυτο σου λεω, κρατησε με,
μη μ' αφηνεις μονη.
Οι αδειες νυχτες παρελθον
κι η μοναξια τελειωνει.
Δως μου δυο φιλια και παμε,
τωρα πλεον δεν φοβαμαι.
Σ' αγαπω!
Γι' αυτο σου λεω, κρατησε με,
πιασε μ' απ' το χερι.
Στο δικο μας ουρανο
παμε να βρουμε αστερι.
Κανεις τη ζωη ν' αξιζει,
την ψυχη να φτερουγιζει
και μεθω.
Πεταξες να πας μακρυα μου.
Σ' αλλους δρομους μπλεχτηκες.
Κι αν προσπαθησες να φυγεις,
παλι μ' ερωτευτηκες.
Τωρα στεκεσαι μπροστα μου
με δυο ματια καθαρα.
Ακου πως χτυπα η καρδια μου,
σαν την πρωτη μου φορα.
Ακου πως χτυπα η καρδια μου,
σαν την πρωτη μου φορα.
Γι' αυτο σου λεω, κρατησε με,
μη μ' αφηνεις μονη.
Οι αδειες νυχτες παρελθον
κι η μοναξια τελειωνει.
Δως μου δυο φιλια και παμε,
τωρα πλεον δεν φοβαμαι.
Σ' αγαπω!
Γι' αυτο σου λεω, κρατησε με,
πιασε μ' απ' το χερι.
Στο δικο μας ουρανο
παμε να βρουμε αστερι.
Κανεις τη ζωη ν' αξιζει,
την ψυχη να φτερουγιζει
και μεθω.
Σας ευχομαι Καλο Σαββατοκυριακο, με ενα δικο μου τραγουδι, απο τα πολυ αγαπημενα, γιατι εχει ιδαιτερο νοημα για μενα. Τη μουσικη δυστυχως δεν την εχω ηχογραφησει ακομα, αλλα επιφυλασσομαι. Παντως, ειναι χασαπικο και αν το ηχογραφησω ποτε, υποσχομαι να το ανεβασω...
Πεταλουδισια φιλια!
σαν ανεμοθυελλα.
Βρηκα το χαμογελο μου
κι οσα χρονια ηθελα.
Ηρθες στη ζωη μου παλι
να μου πεις πως μ' αγαπας.
Πως δεν ξερεις που θα βγαλει,
θες απλα να με κρατας.
Πως δεν ξερεις που θα βγαλει,
θες απλα να με κρατας.
Γι' αυτο σου λεω, κρατησε με,
μη μ' αφηνεις μονη.
Οι αδειες νυχτες παρελθον
κι η μοναξια τελειωνει.
Δως μου δυο φιλια και παμε,
τωρα πλεον δεν φοβαμαι.
Σ' αγαπω!
Γι' αυτο σου λεω, κρατησε με,
πιασε μ' απ' το χερι.
Στο δικο μας ουρανο
παμε να βρουμε αστερι.
Κανεις τη ζωη ν' αξιζει,
την ψυχη να φτερουγιζει
και μεθω.
Πεταξες να πας μακρυα μου.
Σ' αλλους δρομους μπλεχτηκες.
Κι αν προσπαθησες να φυγεις,
παλι μ' ερωτευτηκες.
Τωρα στεκεσαι μπροστα μου
με δυο ματια καθαρα.
Ακου πως χτυπα η καρδια μου,
σαν την πρωτη μου φορα.
Ακου πως χτυπα η καρδια μου,
σαν την πρωτη μου φορα.
Γι' αυτο σου λεω, κρατησε με,
μη μ' αφηνεις μονη.
Οι αδειες νυχτες παρελθον
κι η μοναξια τελειωνει.
Δως μου δυο φιλια και παμε,
τωρα πλεον δεν φοβαμαι.
Σ' αγαπω!
Γι' αυτο σου λεω, κρατησε με,
πιασε μ' απ' το χερι.
Στο δικο μας ουρανο
παμε να βρουμε αστερι.
Κανεις τη ζωη ν' αξιζει,
την ψυχη να φτερουγιζει
και μεθω.
Σας ευχομαι Καλο Σαββατοκυριακο, με ενα δικο μου τραγουδι, απο τα πολυ αγαπημενα, γιατι εχει ιδαιτερο νοημα για μενα. Τη μουσικη δυστυχως δεν την εχω ηχογραφησει ακομα, αλλα επιφυλασσομαι. Παντως, ειναι χασαπικο και αν το ηχογραφησω ποτε, υποσχομαι να το ανεβασω...
Πεταλουδισια φιλια!
Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009
ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
Μη σας γελαει ο τιτλος...δεν θα σας γραψω για τα γεγονοτα εκεινων των ημερων. Δεν θα μπω στη διαδικασια να μετρησω αν σκοτωθηκαν πολλοι, λιγοι η ελαχιστοι -οπως πολλοι υποστηριζουν...εστω και ενας να σκοτωθηκε ειναι αρκετο. Ουτε βεβαια, θα αρχισω να αμφισβητω το αν εγιναν η οχι εργα επι χουντας και αν ηταν η δεν ηταν τελικα τοσο ασχημα...η χουντα ειναι χουντα...
Αλλα αυτα ολοι λιγο πολυ τα ξερουμε...
Θελω να σταθω ομως μοναχα σε ενα ερωτημα που με βασανιζει. Καθε χρονο γιορταζουμε τον αγωνα που εδωσαν αλλοι για εμας, τη δυναμη και τη λεβεντια καποιων ανθρωπων, Ελληνων, προγονων μας. 25η Μαρτιου, 28η Οκτωβριου, 17η Νοεμβριου...ημερομηνιες σταθμοι στην ιστορια μας, στιγμες που καποιοι υψωθηκαν πανω απο τις περιστασεις, για μια Ελλαδα λευτερη, για Ελληνες μονιασμενους και προκομενους...
Θελω να κοιταξουμε ολοι τον εαυτο μας στα ματια και να τον ρωτησουμε: Κατα ποσο εγω φαινομαι ανταξιος αυτης της θυσιας;
Μηπως τελικα προδιδουμε καθημερινα ολα αυτα που με γιορτες και φανφαρες τοσο ενθερμα τιμουμε;
"Ψωμι" φωναζαν τοτε τα παιδια..."ψωμι" για ολους. Κι ομως, σημερα περισσοτερο απο ποτε υπαρχουν ανθρωποι αναμεσα μας που πεινανε πολυ, που ψαχνουν στα σκουπιδια για ενα ξεροκομματο, που δεν εχουν ουτε τα βασικα...
"Παιδεια" απαιτουσαν οι φοιτητες. Και σημερα, η Ελληνικη η κλασσικη παιδεια ειναι μια ανοιχτη πληγη που αιμορραγει. Κι οχι μονο δεν τη θεραπευουμε, μα αντιθετως, οσο γινεται πιο βαθια την ανοιγουμε...να μην υπαρχουν μορφωμενοι ανθρωποι...να μη σκεπτονται...να μην αντιδρουν...
"Ελευθερια"! Υπαρχει αραγε ωραιοτερη λεξη; Μονο η "αγαπη" μπορει να συγκριθει...αλλωστε, η μια χωρις την αλλη δεν υφιστανται...Υπαρχει σημερα ομως ελευθερια; Δεν νομιζω...
Δεν ειναι ελευθερια να φοβασαι να κυκλοφορησεις μονος σου μετα τις 10 το βραδυ, λογω εγκληματικοτητας.
Δεν ειναι ελευθερια να πρεπει να δουλευεις 10-12 ωρες τη μερα τουλαχιστον, σε 2 και 3 δουλειες για να τα βγαλεις περα.
Δεν ειναι ελευθερια να μην μπορεις να εκφρασεις την αποψη σου στη δουλεια σου -ιδιαιτερα στο δημοσιο- χωρις να φοβασαι πως θα μεινεις ανεργος.
Δεν ειναι ελευθερια να εχεις θεσει τον πηχη της ζωης σου στο επιπεδο των υλικων σου επιθυμιων και να εισαι δεσμιος τους.
Ομως, οι αγωνιστες καθε εποχης, αγωνιστηκαν και για κατι ακομα...μια λεξη που δεν την αναφερουν τα βιβλια και τα δοκιμια...ισως γιατι θεωρειται αυτονοητη, ισως γιατι ειναι ο ακρογωνιαιος λιθος καθε αγωνα...
Α Ξ Ι Ο Π Ρ Ε Π Ε Ι Α...
Ποσο αξιοπρεπεις ειμαστε σημερα;
Ποσο αξιοπρεπες ειναι να χρησιμοποιει καποιος βυσμα για να βγαινει καθε μερα οταν ειναι φανταρος, ξεροντας οτι ετσι αναγκαζει καποιον αλλο φανταρο να μενει μεσα για να κανει τη δικη του βαρδια;
Ποσο αξιοπρεπες ειναι οταν βαζει καποιος μεσο για να μπει στο δημοσιο, ξεροντας οτι αφηνει εξω καποιον αλλο αξιοτερο και πιο καταλληλο;
Ποσο αξιοπρεπεις ειμαστε οταν κοιταμε με οικτο τον ζητιανο στη γωνια και...προσπερναμε;
Ποσο αξιοπρεπεις ειμαστε οταν κοιταμε να βολευτουμε εμεις σημερα, παραχωρωντας τα εργασιακα δικαιωματα που αλλοι φτυσαν αιμα να κατακτησουν, ξεροντας οτι αυριο τα παιδια μας θα πληρωσουν τις συνεπειες;
Ποση αξιοπρεπεια δειχνει να εχουμε κανει τοση ζημια στο περιβαλλον και συνεχιζουμε να κανουμε, ξεροντας οτι θετουμε σε κινδυνο την ζωη μας και κυριως τη ζωη των παιδιων μας;
Και ποσο αξιοπρεπεις ηταν οσοι καπηλευτηκαν τη συμμετοχη τους στο τοτε φοιτητικο κινημα και στην εξεγερση του Πολυτεχνειου, για να ανεβουν ψηλα, για να γινουν οι ιδιοι εκφραστες αυτου που τοτε εφτυναν, για να γινουν "καποιοι" και να βολευτουν στην τακτοποιημενη ζωουλα τους;
Τι τελικα σημαινει "αξιοπρεπεια";
Με μια απλη αναλυση στις λεξεις απο τις οποιες αποτελειται: "πρεπει" και "αξιος"...
Πρεπει να ειμαστε αξιοι...Ειμαστε;
Για σκεφτειτε το...
Καλημερα σας!
Αλλα αυτα ολοι λιγο πολυ τα ξερουμε...
Θελω να σταθω ομως μοναχα σε ενα ερωτημα που με βασανιζει. Καθε χρονο γιορταζουμε τον αγωνα που εδωσαν αλλοι για εμας, τη δυναμη και τη λεβεντια καποιων ανθρωπων, Ελληνων, προγονων μας. 25η Μαρτιου, 28η Οκτωβριου, 17η Νοεμβριου...ημερομηνιες σταθμοι στην ιστορια μας, στιγμες που καποιοι υψωθηκαν πανω απο τις περιστασεις, για μια Ελλαδα λευτερη, για Ελληνες μονιασμενους και προκομενους...
Θελω να κοιταξουμε ολοι τον εαυτο μας στα ματια και να τον ρωτησουμε: Κατα ποσο εγω φαινομαι ανταξιος αυτης της θυσιας;
Μηπως τελικα προδιδουμε καθημερινα ολα αυτα που με γιορτες και φανφαρες τοσο ενθερμα τιμουμε;
"Ψωμι" φωναζαν τοτε τα παιδια..."ψωμι" για ολους. Κι ομως, σημερα περισσοτερο απο ποτε υπαρχουν ανθρωποι αναμεσα μας που πεινανε πολυ, που ψαχνουν στα σκουπιδια για ενα ξεροκομματο, που δεν εχουν ουτε τα βασικα...
"Παιδεια" απαιτουσαν οι φοιτητες. Και σημερα, η Ελληνικη η κλασσικη παιδεια ειναι μια ανοιχτη πληγη που αιμορραγει. Κι οχι μονο δεν τη θεραπευουμε, μα αντιθετως, οσο γινεται πιο βαθια την ανοιγουμε...να μην υπαρχουν μορφωμενοι ανθρωποι...να μη σκεπτονται...να μην αντιδρουν...
"Ελευθερια"! Υπαρχει αραγε ωραιοτερη λεξη; Μονο η "αγαπη" μπορει να συγκριθει...αλλωστε, η μια χωρις την αλλη δεν υφιστανται...Υπαρχει σημερα ομως ελευθερια; Δεν νομιζω...
Δεν ειναι ελευθερια να φοβασαι να κυκλοφορησεις μονος σου μετα τις 10 το βραδυ, λογω εγκληματικοτητας.
Δεν ειναι ελευθερια να πρεπει να δουλευεις 10-12 ωρες τη μερα τουλαχιστον, σε 2 και 3 δουλειες για να τα βγαλεις περα.
Δεν ειναι ελευθερια να μην μπορεις να εκφρασεις την αποψη σου στη δουλεια σου -ιδιαιτερα στο δημοσιο- χωρις να φοβασαι πως θα μεινεις ανεργος.
Δεν ειναι ελευθερια να εχεις θεσει τον πηχη της ζωης σου στο επιπεδο των υλικων σου επιθυμιων και να εισαι δεσμιος τους.
Ομως, οι αγωνιστες καθε εποχης, αγωνιστηκαν και για κατι ακομα...μια λεξη που δεν την αναφερουν τα βιβλια και τα δοκιμια...ισως γιατι θεωρειται αυτονοητη, ισως γιατι ειναι ο ακρογωνιαιος λιθος καθε αγωνα...
Α Ξ Ι Ο Π Ρ Ε Π Ε Ι Α...
Ποσο αξιοπρεπεις ειμαστε σημερα;
Ποσο αξιοπρεπες ειναι να χρησιμοποιει καποιος βυσμα για να βγαινει καθε μερα οταν ειναι φανταρος, ξεροντας οτι ετσι αναγκαζει καποιον αλλο φανταρο να μενει μεσα για να κανει τη δικη του βαρδια;
Ποσο αξιοπρεπες ειναι οταν βαζει καποιος μεσο για να μπει στο δημοσιο, ξεροντας οτι αφηνει εξω καποιον αλλο αξιοτερο και πιο καταλληλο;
Ποσο αξιοπρεπεις ειμαστε οταν κοιταμε με οικτο τον ζητιανο στη γωνια και...προσπερναμε;
Ποσο αξιοπρεπεις ειμαστε οταν κοιταμε να βολευτουμε εμεις σημερα, παραχωρωντας τα εργασιακα δικαιωματα που αλλοι φτυσαν αιμα να κατακτησουν, ξεροντας οτι αυριο τα παιδια μας θα πληρωσουν τις συνεπειες;
Ποση αξιοπρεπεια δειχνει να εχουμε κανει τοση ζημια στο περιβαλλον και συνεχιζουμε να κανουμε, ξεροντας οτι θετουμε σε κινδυνο την ζωη μας και κυριως τη ζωη των παιδιων μας;
Και ποσο αξιοπρεπεις ηταν οσοι καπηλευτηκαν τη συμμετοχη τους στο τοτε φοιτητικο κινημα και στην εξεγερση του Πολυτεχνειου, για να ανεβουν ψηλα, για να γινουν οι ιδιοι εκφραστες αυτου που τοτε εφτυναν, για να γινουν "καποιοι" και να βολευτουν στην τακτοποιημενη ζωουλα τους;
Τι τελικα σημαινει "αξιοπρεπεια";
Με μια απλη αναλυση στις λεξεις απο τις οποιες αποτελειται: "πρεπει" και "αξιος"...
Πρεπει να ειμαστε αξιοι...Ειμαστε;
Για σκεφτειτε το...
Καλημερα σας!
Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009
ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!
Καλησπερα!
Θελω να συζητησουμε πολλα, να μοιραστω πολλα μαζι σας και να ζητησω και τη γνωμη σας για κατι...
Αλλα, με εχει πιασει τρελη μουργελα και βαριεμαι να γραψω τωρα, οποτε ειπα να αφησω τα σπουδαια απο Δευτερα!
Ουτως η αλλως, οι τελευταιες 5 μερες υπηρξαν γεματες και πολυ κουραστικες, οποτε θελω απλα να ξεκουρασω τον εγκεφαλο μου με μερικα τραγουδακια που μου αρεσουν πολυ!
Καλο Σαββατοκυριακο να εχουμε ολοι! Ο,τι κι αν σημαινει αυτο για τον καθενα, να περασουμε υπεροχα!
Πεταλουδισια φιλια!
Θελω να συζητησουμε πολλα, να μοιραστω πολλα μαζι σας και να ζητησω και τη γνωμη σας για κατι...
Αλλα, με εχει πιασει τρελη μουργελα και βαριεμαι να γραψω τωρα, οποτε ειπα να αφησω τα σπουδαια απο Δευτερα!
Ουτως η αλλως, οι τελευταιες 5 μερες υπηρξαν γεματες και πολυ κουραστικες, οποτε θελω απλα να ξεκουρασω τον εγκεφαλο μου με μερικα τραγουδακια που μου αρεσουν πολυ!
Καλο Σαββατοκυριακο να εχουμε ολοι! Ο,τι κι αν σημαινει αυτο για τον καθενα, να περασουμε υπεροχα!
Πεταλουδισια φιλια!
Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ...
Τεταρτη, 21/10/2009
Ηταν ενα απο εκεινα τα βραδια που η κουραση χτυπαει κοκκινο...
Ξαπλωμενη στον καναπε, η Ελλη ειχε ακουμπησει τα ποδια της στα γονατα του Ορεστη και χαζευε στην τηλεοραση, περισσοτερο κοιταζοντας, παρα βλεποντας πραγματικα...
Ο Ορεστης μετα απο λιγο σταματησε να της κανει μασαζ στα ποδια και την πλησιασε, την αγκαλιασε απαλα...
Μετα απο λιγα λεπτα, η Ελλη νιωθοντας το βλεμμα του να την καρφωνει ρωτησε:
-Γιατι με κοιτας ετσι;
-Πως ετσι;
-Ετσι...παραξενα, επιμονα...
-Τα ματια σου....Αχ αυτα τα ματια σου, ατιμη!
-Τι τα ματια μου; Ορεστη μου τι λες;!
-Λεω οτι τα ματια σου ειναι ο,τι πιο ομορφο εχω δει ποτε μου!
Η Ελλη σαστισε, δεν μιλησε, τον αφησε να συνεχισει...
-Ειναι φωτεινα, σαν δυο λαμπερα διαμαντια! Δεν χορταινω να τα κοιταζω...
-Αγαπη μου, δεν μου εχεις ξαναμιλησει ποτε ετσι...το προσωπο της ελαμπε, τα μαγουλα της ειχαν κοκκινισει ελαφρα, χαμογελουσε γλυκα, καθως τον καρφωνε καταματα...
-Αληθεια; ειπε χαμογελωντας...Κι ομως, το ξερεις χρονια τωρα πως παντα λατρευα τα ματια σου... Και τις ρυτιδες κατω απο αυτα...
-Ποιες;;;!! Εχω εγω ρυτιδες; Δεν παιζει αυτο! Μη με τρελαινεις τωρα!
-Σσσςς..μη μου το χαλας! Εχεις 2 μικρες ρυτιδες κατω απο τα ματια κι εγω τις λατρευω! Τις λατρευω, γιατι τις ειδα να δημιουργουνται! Γιατι ξερω το σχημα που παιρνουν με καθε σου εκφραση, πως γινονται οταν γελας, οταν θυμωνεις, οταν κατσουφιαζεις...ελα, μη με κοιτας παραπονεμενα, ειναι ομορφες...οπως κι εσυ...
-Ναι, καλα...κι αμα εχω απο τωρα ρυτιδες, μετα θα σταφιδιασω και δεν θα με θελεις, οταν παω 60 χρονων, θα κυνηγας τις μικρουλες...
-Αν ειμαστε μαζι οταν παμε 60 χρονων, η μυτη σου θα ανοιγει κι εγω θα τρελαινομαι μη μου παθεις κατι! Και θα αγαπαω καθε ρυτιδα σου ακομα περισσοτερο, γιατι κι αυτες θα τις εχουμε φτιαξει μαζι, θα τις εχω ζησει μια προς μια! Και τα ματια σου θα με ταξιδευουν ακομα! -Μακαρι...μακαρι να ειμαστε μαζι ως τοτε και ακομα πιο πολυ...μονο μην κανεις καμια βλακεια και μ' αφησεις μονη μου!
-ΕΣΥ δεν θα με αφησεις μονο μου, οι αντρες δεν τα αντεχουν αυτα, εσεις οι γυναικες ειστε πιο δυνατες!
-Δεν υπαρχει δυναμη, Ορεστη, να μενεις μονος στα γεραματα ειναι πολυ ασχημο! Ξερεις τι θα ηθελα πολυ;
-Τι μωρο μου;
-Να...θα ηθελα να φυγουμε μαζι, για εκεινο το τελευταιο ταξιδι...τι λες;
-Λεω πως, αν μας κανει αυτη τη χαρη ο Θεος, θα σε κραταω αγκαλια ακομα κι εκει!
-Το φανταζεσαι; Να μην μπορουμε να αγγιξουμε ο ενας τον αλλον, αλλα οι ψυχες μας να ταξιδευουν μαζι στην αιωνιοτητα;
-Τελειο μου ακουγεται!
-Σ' αγαπαω!
-Εγω να δεις...ματια μου!!!
Τεταρτη, 21/10/2009
Ηταν ενα απο εκεινα τα βραδια που η κουραση χτυπαει κοκκινο...
Ξαπλωμενη στον καναπε, η Ελλη ειχε ακουμπησει τα ποδια της στα γονατα του Ορεστη και χαζευε στην τηλεοραση, περισσοτερο κοιταζοντας, παρα βλεποντας πραγματικα...
Ο Ορεστης μετα απο λιγο σταματησε να της κανει μασαζ στα ποδια και την πλησιασε, την αγκαλιασε απαλα...
Μετα απο λιγα λεπτα, η Ελλη νιωθοντας το βλεμμα του να την καρφωνει ρωτησε:
-Γιατι με κοιτας ετσι;
-Πως ετσι;
-Ετσι...παραξενα, επιμονα...
-Τα ματια σου....Αχ αυτα τα ματια σου, ατιμη!
-Τι τα ματια μου; Ορεστη μου τι λες;!
-Λεω οτι τα ματια σου ειναι ο,τι πιο ομορφο εχω δει ποτε μου!
Η Ελλη σαστισε, δεν μιλησε, τον αφησε να συνεχισει...
-Ειναι φωτεινα, σαν δυο λαμπερα διαμαντια! Δεν χορταινω να τα κοιταζω...
-Αγαπη μου, δεν μου εχεις ξαναμιλησει ποτε ετσι...το προσωπο της ελαμπε, τα μαγουλα της ειχαν κοκκινισει ελαφρα, χαμογελουσε γλυκα, καθως τον καρφωνε καταματα...
-Αληθεια; ειπε χαμογελωντας...Κι ομως, το ξερεις χρονια τωρα πως παντα λατρευα τα ματια σου... Και τις ρυτιδες κατω απο αυτα...
-Ποιες;;;!! Εχω εγω ρυτιδες; Δεν παιζει αυτο! Μη με τρελαινεις τωρα!
-Σσσςς..μη μου το χαλας! Εχεις 2 μικρες ρυτιδες κατω απο τα ματια κι εγω τις λατρευω! Τις λατρευω, γιατι τις ειδα να δημιουργουνται! Γιατι ξερω το σχημα που παιρνουν με καθε σου εκφραση, πως γινονται οταν γελας, οταν θυμωνεις, οταν κατσουφιαζεις...ελα, μη με κοιτας παραπονεμενα, ειναι ομορφες...οπως κι εσυ...
-Ναι, καλα...κι αμα εχω απο τωρα ρυτιδες, μετα θα σταφιδιασω και δεν θα με θελεις, οταν παω 60 χρονων, θα κυνηγας τις μικρουλες...
-Αν ειμαστε μαζι οταν παμε 60 χρονων, η μυτη σου θα ανοιγει κι εγω θα τρελαινομαι μη μου παθεις κατι! Και θα αγαπαω καθε ρυτιδα σου ακομα περισσοτερο, γιατι κι αυτες θα τις εχουμε φτιαξει μαζι, θα τις εχω ζησει μια προς μια! Και τα ματια σου θα με ταξιδευουν ακομα! -Μακαρι...μακαρι να ειμαστε μαζι ως τοτε και ακομα πιο πολυ...μονο μην κανεις καμια βλακεια και μ' αφησεις μονη μου!
-ΕΣΥ δεν θα με αφησεις μονο μου, οι αντρες δεν τα αντεχουν αυτα, εσεις οι γυναικες ειστε πιο δυνατες!
-Δεν υπαρχει δυναμη, Ορεστη, να μενεις μονος στα γεραματα ειναι πολυ ασχημο! Ξερεις τι θα ηθελα πολυ;
-Τι μωρο μου;
-Να...θα ηθελα να φυγουμε μαζι, για εκεινο το τελευταιο ταξιδι...τι λες;
-Λεω πως, αν μας κανει αυτη τη χαρη ο Θεος, θα σε κραταω αγκαλια ακομα κι εκει!
-Το φανταζεσαι; Να μην μπορουμε να αγγιξουμε ο ενας τον αλλον, αλλα οι ψυχες μας να ταξιδευουν μαζι στην αιωνιοτητα;
-Τελειο μου ακουγεται!
-Σ' αγαπαω!
-Εγω να δεις...ματια μου!!!
Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009
ΤΟΥΡΛΟΥΜΠΟΥΚΙ 4
Καλημερα!
Σημερα ξυπνησα καπως...μαλλον νευριασμενη και με ενα βαρος στο στηθος...δεν ξερω ακριβως τι φταιει...ισως το αγχος...ισως κατι εφιαλτες που με παιδευουν τελευταια...ισως απλα αυτη η βαθια μελαγχολια, η βαθια απογοητευση απο τον κοσμο και απο το εαυτο μας (μου εστω) για οσα δεν μπορουμε η δεν προσπαθουμε αρκετα να αλλαξουμε...
Ενιωσα την αναγκη να γραψω, μα δεν ηξερα τι ακριβως...ηταν σαν να μην εβρισκα τα λογια η και τη διαθεση να εκφρασω αυτα που νιωθω και σκεφτομαι...Αλλα τελικα, δεν χρειαστηκε. Με μια μικρη βολτα στα μπλογκακια των φιλων μου, βρηκα τα λογια που αρνουνταν να ερθουν σε μενα, βρηκα τα θεματα που με απασχολησαν πολυ και με απασχολουν ακομα (τουλαχιστον αρκετα απο αυτα), βρηκα λυπη, απογοητευση, θυμο, οργη μα και αισιοδοξια. Και την ελπιδα εκεινη που ειναι ζωγραφισμενη στα ματια των παιδιων και της νεας γενιας...
ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΟΡΓΗ
http://hamomilaki.blogspot.com/2009/11/40000-trafficking.html
Περισσότερα από 1.800.000 παιδιά και νέοι πέφτουν κάθε χρόνο θύματα του trafficking. Το σύγχρονο δουλεμπόριο ανθεί στον 21ο αιώνα, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στα πιο προσοδοφόρα εγκλήματα μετά το εμπόριο ναρκωτικών και όπλων. Το ετήσιο κέρδος ανά θύμα υπολογίζεται σε 67.200 δολάρια στις βιομηχανοποιημένες χώρες και σε 10.000 σε Αφρική και Ασία.
...........Η Margarita, ένα κορίτσι από την Αλβανία, πωλήθηκε για σεξουαλική δουλεία από τη μητέρα της και τον πατριό της σε ηλικία 13 ετών.
Πέρασε τα σύνορα για την Ελλάδα με τα πόδια. Λίγο μετά την άφιξή της στη χώρα, η μητέρα της την πήγε σ' ένα ξενοδοχείο στο κέντρο της Αθήνας και την εγκατέλειψε.
Εκεί κακοποιήθηκε βάναυσα, εξαναγκάστηκε να δουλέψει ως ιερόδουλη και τελικά συνελήφθη σε μια έφοδο της Αστυνομίας. Ηταν έγκυος, δεν είχε κανένα έγγραφο και ήταν ήδη στη φυλακή όταν την έσωσε η ΜΚΟ Γιατροί Χωρίς Σύνορα.
Την έβαλαν στο καταφύγιο της Αθήνας για τα θύματα της εμπορίας που διατηρούσαν και έζησε εκεί έως ότου το καταφύγιο έκλεισε λόγω έλλειψης κρατικής χρηματοδότησης. Αργότερα, τέθηκε υπό την προστασία ενός Αφγανού μετανάστη που εργαζόταν στο καταφύγιο και της προσέφερε την απαραίτητη εκπαίδευση.
ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ
http://alba-meta.blogspot.com/2009/11/blog-post_05.html
.....βλέποντας πάλι εικόνες στην τηλεόραση από τις αναταραχές στη Γάζα, η εικόνα ενός μικρού κοριτσιού ΄με τρομαγμένα μάτια δεν έλεγε να φύγει από τη σκέψη μου. Αυτή την εικόνα λοιπόν είχα κάνει ποίημα.
.........Ετούτο το μικρό παιδί είναι απ’ την Παλαιστίνη,που χρόνια τώρα λαχταρά να ζήσει με ειρήνη.Ζει μέσα στον κατατρεγμό δεν έχει που ν’ απλώσει,το παιδικό χεράκι του, ασφάλεια να νοιώσει.
ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΘΥΜΟΣ
http://simplemangreek.blogspot.com/2009/11/blog-post.html
Η ρυπογόνος ύπαρξή σου δεν καταλαβαίνει ότι η βία που ασκείς δεν εκπορεύεται μόνο από την άρρωστη και βλακώδη κομματική οντότητα που με πάθος υποστηρίζεις.
.....Εσύ κι εγώ. Μόνο δυο άνθρωποι με διαφορετικές αντιλήψεις που ο ένας ασκεί βίαια την εξουσία που του παρέχει η ελευθεριότητα στον άλλον.
Αλήθεια σκέφτηκες ποτέ ότι η υπομονή δεν είναι ανεξάντλητη και έχει ένα τέρμα;....
....Τι ζηλεύεις από την διαφορετικότητά μου;
Τα έχεις όλα και δεν έχω τίποτε. Αυτοκίνητα, σπίτια, τράπεζες, life style εσύ το διάλεξες. Το μόνο που σου ζητώ εδώ και χρόνια είναι να σεβαστούμε την ανθρώπινη υπόστασή μας, τίποτε άλλο.
Τι δεν σε βοηθάει να το καταλάβεις; Μήπως εκτός από τη δόση του δανείου πρέπει να σκεφτείς και τον συνάνθρωπό σου;
Σου το λεω μετά βεβαιότητας ότι είσαι η λύση για την επανάσταση. Η αλλαγή στον τρόπο που με αντιμετωπίζεις μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στην κοινωνία. Προς θεού δεν σου μίλησα για το κόμμα σου. Για σένα και μένα μιλάμε....
ΕΛΠΙΔΑ
http://skount.blogspot.com/2009/11/blog-post.html
....Γύρισα πίσω σπίτι. Η βροχή ξέπλυνε κάθε βρωμιά μέσα στην ψυχή μου. Έφτιαξα ένα ζεστό καφέ, έβαλα τις ζεστές μου πιτζάμες και άπλωσα τα βρεγμένα ρούχα. Έβαλα να ακούσω όμορφη ήρεμη μουσική και άνοιξα όλα τα παράθυρα της ψυχής μου μέχρι που πνίγηκα στο φως.Μία σκέψη μου έμεινε, η πιο φωτεινή, η πιο αγνή...
.....Είμαστε εγωιστές. Οι περισσότεροι φοβούνται να πουν το πιο απλό πράγμα. Το «σ’ αγαπάω». Το κάνουν πολύπλοκο. Φοβούνται να ζητήσουν συγχώρεση ακόμα και όταν παραδέχονται τα λάθη τους. Όμως δε φοβούνται να μαλώσουν με τον άλλο και να εκτοξεύσουν τις δηλητηριώδεις σφαίρες τους. Αν νιώσει ο άλλος ότι του σπας τα νεύρα θα τσακωθεί μαζί σου από την πρώτη μέρα αλλά αν σε αγαπάει θα περιμένει να περάσουν μήνες για να στο πει.Φαντάσου… Μόνο τόλμα να φανταστείς…Πως θα ήταν ο κόσμος αν εξωτερικεύαμε πιο εύκολα τα όμορφα συναισθήματα μας και πιο δύσκολα τα άσχημα;....
Ειναι αραγε τοσο δυσκολο; Και γιατι; Γιατι να ειναι τοσο δυσκολο;
Πως μπορουμε να βγουμε απο το μικροκοσμο μας και να αλλαξουμε την κοινωνια; Τον κοσμο ολοκληρο; Ειναι λαθος να νιωθουμε τυψεις που επιτρεπουμε να υπαρχουν ανθρωποι που υποφερουν, που επιτρεπουμε ανθρωποι να πουλανε η να σκοτωνουν η να βιαζουν ανθρωπους; Που δεν το αλλαζουμε αυτο; Μηπως ειναι ματαιες αυτες οι ενοχες, μηπως τελικα δεν εχουμε εμεις επιλογη κι αυτες οι σκεψεις μονο μπορουν να μας τρελανουν; Μα πως; Πως θα γυρισουμε το βραδυ σπιτι, να χουχουλιασουμε, να αγκαλιασουμε τους δικους μας ανθρωπους, αλλος το συντροφο και αλλος τα παιδια του, να φαμε το βραδινο μας...ξεροντας οτι καπου εκει κοντα ενα παιδι πεφτει θυμα βιασμου; Μια γυναικα κακοποιειται; Ενας ανθρωπος πεθαινει απο την πεινα; Και λιγο πιο μακρυα,καποιος πληρωνεται για να πουλησει σκλαβους, μια βομβα σκαει και διασκορπιζει ανθρωπινα μελη στον αερα; Πως θα κοιμομαστε χωρις εφιαλτες; Και πως θα ηταν, αν ολα αυτα αλλαζαν; Πως θα μπορουσαν ολα αυτα να αλλαξουν; Με ποιες διεργασιες, με ποιες πραξεις, πως; Πως;
Κοιτα λιγο μεσα σου..εσυ..κι εσυ...βοηθησε με κι εμενα να καταλαβω...Εγω θελω εναν αλλο κοσμο....νιωθω συχνα πως δεν ανηκω εδω...δεν ειμαι ανθεκτικη στον πονο, στην κακια, στη βια...θελω να βλεπω παιδια να γελανε, η εστω να κλαινε μα μονο απο χαρα....θελω να βλεπω λουλουδια να ανθιζουν και το ηλιοβασιλεμα κι η ανατολη να βαφουν τον ουρανο κοκκινο...κοκκινο, οχι μαυρο απο τους καπνους των εκρηξεων....θελω να κοιταζω τη θαλασσα ασημενια απο την πανσεληνο, θελω να βλεπω γοργονες να κολυμπανε πλαι στα δελφινια και τις νεραϊδες και τα ξωτικα να χορευουν μαζι μας στα ξεφωτα...θελω να μπορω να σε κοιταξω στα ματια και να χαμογελασω, να σε αγγιξω και να σου πω σ'αγαπω...κι εσενα, κι εσενα κι εσενα...θελω να μη φοβαμαι, θελω να ελπιζω, θελω να ονειρευομαι και να πιστευω σε μενα...σε σενα... σε εμας, θελω μια μεγαλη ζεστη αγκαλια, κανεις να μην πειναει η να μην κρυωνει και δεν με νοιαζει αν αυτο σημαινει πως πρεπει να αλλαξω εγω πρωτη τροπο ζωης...θελω να μπορω να πεταξω, θελω να επικοινωνουμε μονο με τη σκεψη η με το βλεμμα, σε θελω εδω....παντα...θελω το σ' αγαπω να κραταει για παντα η εστω μια στιγμη, μα να ειναι μαγικη...Αληθεια, τολμας να το φανταστεις;;;
Τα τραγουδακι ασχετα και με το θεμα και μεταξυ τους, αλλα πολυ τα γουσταρω!!!
Και αλλα δυο, αφιερωμενα εξαιρετικα!!!
Καλο ΣΚ! Πεταλουδισια φιλια σε ολους!
Σημερα ξυπνησα καπως...μαλλον νευριασμενη και με ενα βαρος στο στηθος...δεν ξερω ακριβως τι φταιει...ισως το αγχος...ισως κατι εφιαλτες που με παιδευουν τελευταια...ισως απλα αυτη η βαθια μελαγχολια, η βαθια απογοητευση απο τον κοσμο και απο το εαυτο μας (μου εστω) για οσα δεν μπορουμε η δεν προσπαθουμε αρκετα να αλλαξουμε...
Ενιωσα την αναγκη να γραψω, μα δεν ηξερα τι ακριβως...ηταν σαν να μην εβρισκα τα λογια η και τη διαθεση να εκφρασω αυτα που νιωθω και σκεφτομαι...Αλλα τελικα, δεν χρειαστηκε. Με μια μικρη βολτα στα μπλογκακια των φιλων μου, βρηκα τα λογια που αρνουνταν να ερθουν σε μενα, βρηκα τα θεματα που με απασχολησαν πολυ και με απασχολουν ακομα (τουλαχιστον αρκετα απο αυτα), βρηκα λυπη, απογοητευση, θυμο, οργη μα και αισιοδοξια. Και την ελπιδα εκεινη που ειναι ζωγραφισμενη στα ματια των παιδιων και της νεας γενιας...
ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΟΡΓΗ
http://hamomilaki.blogspot.com/2009/11/40000-trafficking.html
Περισσότερα από 1.800.000 παιδιά και νέοι πέφτουν κάθε χρόνο θύματα του trafficking. Το σύγχρονο δουλεμπόριο ανθεί στον 21ο αιώνα, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στα πιο προσοδοφόρα εγκλήματα μετά το εμπόριο ναρκωτικών και όπλων. Το ετήσιο κέρδος ανά θύμα υπολογίζεται σε 67.200 δολάρια στις βιομηχανοποιημένες χώρες και σε 10.000 σε Αφρική και Ασία.
...........Η Margarita, ένα κορίτσι από την Αλβανία, πωλήθηκε για σεξουαλική δουλεία από τη μητέρα της και τον πατριό της σε ηλικία 13 ετών.
Πέρασε τα σύνορα για την Ελλάδα με τα πόδια. Λίγο μετά την άφιξή της στη χώρα, η μητέρα της την πήγε σ' ένα ξενοδοχείο στο κέντρο της Αθήνας και την εγκατέλειψε.
Εκεί κακοποιήθηκε βάναυσα, εξαναγκάστηκε να δουλέψει ως ιερόδουλη και τελικά συνελήφθη σε μια έφοδο της Αστυνομίας. Ηταν έγκυος, δεν είχε κανένα έγγραφο και ήταν ήδη στη φυλακή όταν την έσωσε η ΜΚΟ Γιατροί Χωρίς Σύνορα.
Την έβαλαν στο καταφύγιο της Αθήνας για τα θύματα της εμπορίας που διατηρούσαν και έζησε εκεί έως ότου το καταφύγιο έκλεισε λόγω έλλειψης κρατικής χρηματοδότησης. Αργότερα, τέθηκε υπό την προστασία ενός Αφγανού μετανάστη που εργαζόταν στο καταφύγιο και της προσέφερε την απαραίτητη εκπαίδευση.
ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ
http://alba-meta.blogspot.com/2009/11/blog-post_05.html
.....βλέποντας πάλι εικόνες στην τηλεόραση από τις αναταραχές στη Γάζα, η εικόνα ενός μικρού κοριτσιού ΄με τρομαγμένα μάτια δεν έλεγε να φύγει από τη σκέψη μου. Αυτή την εικόνα λοιπόν είχα κάνει ποίημα.
.........Ετούτο το μικρό παιδί είναι απ’ την Παλαιστίνη,που χρόνια τώρα λαχταρά να ζήσει με ειρήνη.Ζει μέσα στον κατατρεγμό δεν έχει που ν’ απλώσει,το παιδικό χεράκι του, ασφάλεια να νοιώσει.
ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΘΥΜΟΣ
http://simplemangreek.blogspot.com/2009/11/blog-post.html
Η ρυπογόνος ύπαρξή σου δεν καταλαβαίνει ότι η βία που ασκείς δεν εκπορεύεται μόνο από την άρρωστη και βλακώδη κομματική οντότητα που με πάθος υποστηρίζεις.
.....Εσύ κι εγώ. Μόνο δυο άνθρωποι με διαφορετικές αντιλήψεις που ο ένας ασκεί βίαια την εξουσία που του παρέχει η ελευθεριότητα στον άλλον.
Αλήθεια σκέφτηκες ποτέ ότι η υπομονή δεν είναι ανεξάντλητη και έχει ένα τέρμα;....
....Τι ζηλεύεις από την διαφορετικότητά μου;
Τα έχεις όλα και δεν έχω τίποτε. Αυτοκίνητα, σπίτια, τράπεζες, life style εσύ το διάλεξες. Το μόνο που σου ζητώ εδώ και χρόνια είναι να σεβαστούμε την ανθρώπινη υπόστασή μας, τίποτε άλλο.
Τι δεν σε βοηθάει να το καταλάβεις; Μήπως εκτός από τη δόση του δανείου πρέπει να σκεφτείς και τον συνάνθρωπό σου;
Σου το λεω μετά βεβαιότητας ότι είσαι η λύση για την επανάσταση. Η αλλαγή στον τρόπο που με αντιμετωπίζεις μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στην κοινωνία. Προς θεού δεν σου μίλησα για το κόμμα σου. Για σένα και μένα μιλάμε....
ΕΛΠΙΔΑ
http://skount.blogspot.com/2009/11/blog-post.html
....Γύρισα πίσω σπίτι. Η βροχή ξέπλυνε κάθε βρωμιά μέσα στην ψυχή μου. Έφτιαξα ένα ζεστό καφέ, έβαλα τις ζεστές μου πιτζάμες και άπλωσα τα βρεγμένα ρούχα. Έβαλα να ακούσω όμορφη ήρεμη μουσική και άνοιξα όλα τα παράθυρα της ψυχής μου μέχρι που πνίγηκα στο φως.Μία σκέψη μου έμεινε, η πιο φωτεινή, η πιο αγνή...
.....Είμαστε εγωιστές. Οι περισσότεροι φοβούνται να πουν το πιο απλό πράγμα. Το «σ’ αγαπάω». Το κάνουν πολύπλοκο. Φοβούνται να ζητήσουν συγχώρεση ακόμα και όταν παραδέχονται τα λάθη τους. Όμως δε φοβούνται να μαλώσουν με τον άλλο και να εκτοξεύσουν τις δηλητηριώδεις σφαίρες τους. Αν νιώσει ο άλλος ότι του σπας τα νεύρα θα τσακωθεί μαζί σου από την πρώτη μέρα αλλά αν σε αγαπάει θα περιμένει να περάσουν μήνες για να στο πει.Φαντάσου… Μόνο τόλμα να φανταστείς…Πως θα ήταν ο κόσμος αν εξωτερικεύαμε πιο εύκολα τα όμορφα συναισθήματα μας και πιο δύσκολα τα άσχημα;....
Ειναι αραγε τοσο δυσκολο; Και γιατι; Γιατι να ειναι τοσο δυσκολο;
Πως μπορουμε να βγουμε απο το μικροκοσμο μας και να αλλαξουμε την κοινωνια; Τον κοσμο ολοκληρο; Ειναι λαθος να νιωθουμε τυψεις που επιτρεπουμε να υπαρχουν ανθρωποι που υποφερουν, που επιτρεπουμε ανθρωποι να πουλανε η να σκοτωνουν η να βιαζουν ανθρωπους; Που δεν το αλλαζουμε αυτο; Μηπως ειναι ματαιες αυτες οι ενοχες, μηπως τελικα δεν εχουμε εμεις επιλογη κι αυτες οι σκεψεις μονο μπορουν να μας τρελανουν; Μα πως; Πως θα γυρισουμε το βραδυ σπιτι, να χουχουλιασουμε, να αγκαλιασουμε τους δικους μας ανθρωπους, αλλος το συντροφο και αλλος τα παιδια του, να φαμε το βραδινο μας...ξεροντας οτι καπου εκει κοντα ενα παιδι πεφτει θυμα βιασμου; Μια γυναικα κακοποιειται; Ενας ανθρωπος πεθαινει απο την πεινα; Και λιγο πιο μακρυα,καποιος πληρωνεται για να πουλησει σκλαβους, μια βομβα σκαει και διασκορπιζει ανθρωπινα μελη στον αερα; Πως θα κοιμομαστε χωρις εφιαλτες; Και πως θα ηταν, αν ολα αυτα αλλαζαν; Πως θα μπορουσαν ολα αυτα να αλλαξουν; Με ποιες διεργασιες, με ποιες πραξεις, πως; Πως;
Κοιτα λιγο μεσα σου..εσυ..κι εσυ...βοηθησε με κι εμενα να καταλαβω...Εγω θελω εναν αλλο κοσμο....νιωθω συχνα πως δεν ανηκω εδω...δεν ειμαι ανθεκτικη στον πονο, στην κακια, στη βια...θελω να βλεπω παιδια να γελανε, η εστω να κλαινε μα μονο απο χαρα....θελω να βλεπω λουλουδια να ανθιζουν και το ηλιοβασιλεμα κι η ανατολη να βαφουν τον ουρανο κοκκινο...κοκκινο, οχι μαυρο απο τους καπνους των εκρηξεων....θελω να κοιταζω τη θαλασσα ασημενια απο την πανσεληνο, θελω να βλεπω γοργονες να κολυμπανε πλαι στα δελφινια και τις νεραϊδες και τα ξωτικα να χορευουν μαζι μας στα ξεφωτα...θελω να μπορω να σε κοιταξω στα ματια και να χαμογελασω, να σε αγγιξω και να σου πω σ'αγαπω...κι εσενα, κι εσενα κι εσενα...θελω να μη φοβαμαι, θελω να ελπιζω, θελω να ονειρευομαι και να πιστευω σε μενα...σε σενα... σε εμας, θελω μια μεγαλη ζεστη αγκαλια, κανεις να μην πειναει η να μην κρυωνει και δεν με νοιαζει αν αυτο σημαινει πως πρεπει να αλλαξω εγω πρωτη τροπο ζωης...θελω να μπορω να πεταξω, θελω να επικοινωνουμε μονο με τη σκεψη η με το βλεμμα, σε θελω εδω....παντα...θελω το σ' αγαπω να κραταει για παντα η εστω μια στιγμη, μα να ειναι μαγικη...Αληθεια, τολμας να το φανταστεις;;;
Τα τραγουδακι ασχετα και με το θεμα και μεταξυ τους, αλλα πολυ τα γουσταρω!!!
Και αλλα δυο, αφιερωμενα εξαιρετικα!!!
Καλο ΣΚ! Πεταλουδισια φιλια σε ολους!
Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009
ΜΑ ΕΧΕΙ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ ΑΠΟΨΕ...
Ο Ανθρωπος στο Φεγγαρι
Τι αραγε να βλεπει κι ειναι παντα θλιμμενο
αυτο το προσωπο το μελαγχολικο;
Πως γινεται σκοταδι κι ερημια να 'ναι ντυμενο
το βλεμμα που την νυχτα λουζει με φως;
Ειναι βραδιες που το θαρρω πως μ' εχει μαγεμενο,
σαν ξαγρυπναμε συντροφια στον ουρανο.
Στα χναρια του με σερνει σαν υπνωτισμενο
και δεν μ' αφηνει στου Μορφεα την αγκαλια να βυθιστω.
Ψιθυριστα μου εξιστορει ατελειωτα ταξιδια,
τη ζαλη και τη μεθη του καθως τη γη γυριζει,
ανεστραμμενο πώς θωρει τ' αστερια ωσαν παιχνιδια
κι οταν φλερταρει με τον ηλιο παλι πώς γεμιζει.
Του τραγουδαω τον ερωτα, κλαιμε-γελαμε ανταμα
και γι' αλλους τοπους ομορφους μου λεει συνεχως.
Μα δε μου εκμυστηρευεται με γελιο, ουτε με κλαμα
τι αντικρυζει απο ψηλα κι ειναι ετσι σκυθρωπο.
Ταχα να φταει ο πολεμος και τα παιδια που κλαινε;
Οι βομβες που σφυριζουνε σαν ουρλιαχτα μωρου;
Να 'ναι τα αψυχα κορμια που την ψυχη του καινε;
Να 'ναι οι φωνες των οπλων και του σπαραγμου;
Η μηπως βλεπει πώς γερνα στα χερια μας η πλαση,
σαν κακοφορμισμενη πώς μολυνεται πληγη;
Πώς οσα η φυση θαυμαστα σαν μανα που 'χει πλασει
κατασπαραζουμε με ζηλο κι αλλαζονεια περισση;
Μηπως ακομα αραγε το εφημερο εχει νιωσει;
Πώς ξεγλιστρα σαν ανεμος στα χερια μας η ζωη;
Κι ισως ακομη για καθεναν μας να το 'χει μετανιωσει,
που για τριαντα αργυρια πουλαμε τη στιγμη.
Ειν' ομορφος ο ουρανος και το φεγγαρι ξερει
πως τη γαληνη πο 'χει οταν το συμπαν ησυχαζει
κι οταν η θαλασσα γροικα ν' ακουσει ενα αστερι,
μ' ολους τους θησαυρους της γης κανεις δεν τ' αγοραζει.
Μου λεει συχνα στα χερια της η καθε νεα μερα
του κοσμου ολου το χρυσαφι πως κρατα.
Κι οσο ρωτω δακρυα γιατι σκορπιζει στον αερα,
τα ματια μονο χαμηλωνει κι απαντα:
"Του φεγγαριου ειμαι ο ανθρωπος κι οσες αληθειες ξερω
δεν τις χωρα ο νους, μητε και τις αντεχει.
Γι' αυτο σου λεω, ασε με μοναχος να υποφερω.
Ο πονος της επιγνωσης παρηγορια δεν εχει.
Ελα να ταξιδεψουμε, να ξομολογηθουμε
καποιαν αγαπη αφταστη, καποιου ερωτα καημο.
Και οταν, φιλε μου καλε, για παντα χωριστουμε,
στα συννεφα ν' αφησεις ενα στεναγμο."
Τετοια μιλω με το χλωμο προσωπο στο φεγγαρι,
λογια ψυχης, λογια καρδιας, αιωνια, αληθινα.
Κι οπως σιμωνει τελικα ο υπνος να με παρει,
το βλεπω μελαγχολικα να μου χαμογελα...
Ειναι ομορφη και η φθινοπωρινη πανσεληνος...
Καλο βραδι σε ολους!
Μην ξεχνατε να ονειρευεστε...
Πεταλουδισια φιλια!
Τι αραγε να βλεπει κι ειναι παντα θλιμμενο
αυτο το προσωπο το μελαγχολικο;
Πως γινεται σκοταδι κι ερημια να 'ναι ντυμενο
το βλεμμα που την νυχτα λουζει με φως;
Ειναι βραδιες που το θαρρω πως μ' εχει μαγεμενο,
σαν ξαγρυπναμε συντροφια στον ουρανο.
Στα χναρια του με σερνει σαν υπνωτισμενο
και δεν μ' αφηνει στου Μορφεα την αγκαλια να βυθιστω.
Ψιθυριστα μου εξιστορει ατελειωτα ταξιδια,
τη ζαλη και τη μεθη του καθως τη γη γυριζει,
ανεστραμμενο πώς θωρει τ' αστερια ωσαν παιχνιδια
κι οταν φλερταρει με τον ηλιο παλι πώς γεμιζει.
Του τραγουδαω τον ερωτα, κλαιμε-γελαμε ανταμα
και γι' αλλους τοπους ομορφους μου λεει συνεχως.
Μα δε μου εκμυστηρευεται με γελιο, ουτε με κλαμα
τι αντικρυζει απο ψηλα κι ειναι ετσι σκυθρωπο.
Ταχα να φταει ο πολεμος και τα παιδια που κλαινε;
Οι βομβες που σφυριζουνε σαν ουρλιαχτα μωρου;
Να 'ναι τα αψυχα κορμια που την ψυχη του καινε;
Να 'ναι οι φωνες των οπλων και του σπαραγμου;
Η μηπως βλεπει πώς γερνα στα χερια μας η πλαση,
σαν κακοφορμισμενη πώς μολυνεται πληγη;
Πώς οσα η φυση θαυμαστα σαν μανα που 'χει πλασει
κατασπαραζουμε με ζηλο κι αλλαζονεια περισση;
Μηπως ακομα αραγε το εφημερο εχει νιωσει;
Πώς ξεγλιστρα σαν ανεμος στα χερια μας η ζωη;
Κι ισως ακομη για καθεναν μας να το 'χει μετανιωσει,
που για τριαντα αργυρια πουλαμε τη στιγμη.
Ειν' ομορφος ο ουρανος και το φεγγαρι ξερει
πως τη γαληνη πο 'χει οταν το συμπαν ησυχαζει
κι οταν η θαλασσα γροικα ν' ακουσει ενα αστερι,
μ' ολους τους θησαυρους της γης κανεις δεν τ' αγοραζει.
Μου λεει συχνα στα χερια της η καθε νεα μερα
του κοσμου ολου το χρυσαφι πως κρατα.
Κι οσο ρωτω δακρυα γιατι σκορπιζει στον αερα,
τα ματια μονο χαμηλωνει κι απαντα:
"Του φεγγαριου ειμαι ο ανθρωπος κι οσες αληθειες ξερω
δεν τις χωρα ο νους, μητε και τις αντεχει.
Γι' αυτο σου λεω, ασε με μοναχος να υποφερω.
Ο πονος της επιγνωσης παρηγορια δεν εχει.
Ελα να ταξιδεψουμε, να ξομολογηθουμε
καποιαν αγαπη αφταστη, καποιου ερωτα καημο.
Και οταν, φιλε μου καλε, για παντα χωριστουμε,
στα συννεφα ν' αφησεις ενα στεναγμο."
Τετοια μιλω με το χλωμο προσωπο στο φεγγαρι,
λογια ψυχης, λογια καρδιας, αιωνια, αληθινα.
Κι οπως σιμωνει τελικα ο υπνος να με παρει,
το βλεπω μελαγχολικα να μου χαμογελα...
Ειναι ομορφη και η φθινοπωρινη πανσεληνος...
Καλο βραδι σε ολους!
Μην ξεχνατε να ονειρευεστε...
Πεταλουδισια φιλια!
Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009
ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΜΑΡΜΑΡΩΝ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ
Καλημερα και καλο μηνα!! Γινεται σημερα 1 Νοεμβριου μια πολυ ομορφη προσπαθεια για την επιστροφη των μαρμαρων του Παρθενωνα στη χωρα μας.
Τα μέλη του Keep on Blogging σε μια προσπάθεια να στηρίξουν την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα στο φυσικό τους χώρο αποφάσισαν να δράσουν όλοι μαζί ενωμένοι ανεβάζοντας την ίδια ημέρα Κυριακή 1 Νοεμβρίου το παρακάτω κείμενο:
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε επισκεφτεί ή θα επισκεφτούμε το νέο μουσείο Ακρόπολης.Κάποιοι έχουμε επισκεφτεί και τα κομμάτια που είναι στο Βρετανικό Μουσείο.
Επειδή τα έργα τέχνης αξίζουν περισσότερο όταν είναι ολοκληρωμένα.
Επειδή τα κενά στις μετώπες του Παρθενώνα αποτελούν παραφωνία στο υπέροχο αυτό δημιούργημα.
Επειδή πλέον υπάρχει ζεστός και φιλόξενος χώρος που μπορεί να τα φιλοξενήσει.
Επειδή αυτός ο χώρος βρίσκεται σε αρμονία και άμεση οπτική επαφή με την ίδια την Ακρόπολη.
Επειδή ο αγώνας της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη και η προσδοκία όλων των Ελλήνων είναι καιρός να ευοδωθούν.Για όλα αυτά λέμε ΝΑΙ στην επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα.
The members of Keep on Blogging , in an attempt to support the return of the Parthenon Marbles to their natural space, have decided to act together by posting on the same day, Sunday November 1st, the text below:
Most of us have already or will visit the New Acropolis Museum.Some of us have also visited the pieces held at the British Museum.
Since works of art are more valuable when they are complete.
Since there now exists a warm and hospitable place to host the marbles.
Since it’s high time that Melina Mercouri’s battle and the expectations of all Greeks were realized.
We say YES to the return of the Parthenon Marbles to Greece.
Αντιγραφη απο http://keeponblogging.forumotion.com/forum-f50/topic-t908.htm
και η ιδεα της αναρτησης απο τον Ρομποτακο.
Και για να κλεισουμε, ας θυμηθουμε την αειμνηστη Μελινα στις προσπαθειες της για την επιστροφη των μαρμαρων, αλλα και στην καλλιτεχνικη της προσφορα...
Πεταλουδισια φιλια σε ολους!
Τα μέλη του Keep on Blogging σε μια προσπάθεια να στηρίξουν την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα στο φυσικό τους χώρο αποφάσισαν να δράσουν όλοι μαζί ενωμένοι ανεβάζοντας την ίδια ημέρα Κυριακή 1 Νοεμβρίου το παρακάτω κείμενο:
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε επισκεφτεί ή θα επισκεφτούμε το νέο μουσείο Ακρόπολης.Κάποιοι έχουμε επισκεφτεί και τα κομμάτια που είναι στο Βρετανικό Μουσείο.
Επειδή τα έργα τέχνης αξίζουν περισσότερο όταν είναι ολοκληρωμένα.
Επειδή τα κενά στις μετώπες του Παρθενώνα αποτελούν παραφωνία στο υπέροχο αυτό δημιούργημα.
Επειδή πλέον υπάρχει ζεστός και φιλόξενος χώρος που μπορεί να τα φιλοξενήσει.
Επειδή αυτός ο χώρος βρίσκεται σε αρμονία και άμεση οπτική επαφή με την ίδια την Ακρόπολη.
Επειδή ο αγώνας της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη και η προσδοκία όλων των Ελλήνων είναι καιρός να ευοδωθούν.Για όλα αυτά λέμε ΝΑΙ στην επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα.
The members of Keep on Blogging , in an attempt to support the return of the Parthenon Marbles to their natural space, have decided to act together by posting on the same day, Sunday November 1st, the text below:
Most of us have already or will visit the New Acropolis Museum.Some of us have also visited the pieces held at the British Museum.
Since works of art are more valuable when they are complete.
Since there now exists a warm and hospitable place to host the marbles.
Since it’s high time that Melina Mercouri’s battle and the expectations of all Greeks were realized.
We say YES to the return of the Parthenon Marbles to Greece.
Αντιγραφη απο http://keeponblogging.forumotion.com/forum-f50/topic-t908.htm
και η ιδεα της αναρτησης απο τον Ρομποτακο.
Και για να κλεισουμε, ας θυμηθουμε την αειμνηστη Μελινα στις προσπαθειες της για την επιστροφη των μαρμαρων, αλλα και στην καλλιτεχνικη της προσφορα...
Πεταλουδισια φιλια σε ολους!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)