ΜΙΑ ΨΥΧΗ ΠΟΥ ΦΟΒΟΤΑΝ ΝΑ ΖΗΣΕΙ...

Σε στιγμες δυνατες
και παλιες διαδρομες
κολλημενος ο νους
και το βλεμμα.

Καπου καπου ξυπνας,
σαν χαμενη κοιτας
κι η σιωπη σου
παγωνει το αιμα.


Μα η φλεβα χτυπα
καθαρα, δυνατα
κι ολο κατι παλευει να αρχισει.
Ισως ειναι αργα
να σωθει τελικα
μια ψυχη που φοβαται να ζησει.


Στ' ονειρο σου γελας,
τις χαρες σου μετρας
κι οσα πηρε μακρυα σου
ο χρονος.


Πυρετος και φωτια
κι ολο φευγεις αργα.
Ενα "ΑΧ" και σταματησε
ο πονος.


Μα η φλεβα χτυπα
καθαρα, δυνατα
κι ολο κατι παλευει να αρχισει.
Ισως ειναι αργα
να σωθει τελικα
μια ψυχη που φοβαται να ζησει.

Οταν εγραψα αυτο το τραγουδακι, ησουν πολυ ασχημα. Οι γιατροι δεν μας εδιναν ελπιδες. Μετα ανεκαμψες καπως κι ειπα οτι βιαστηκα...Τι κριμα...Τελικα, εφυγες. Δεν αντεξες να το παλευεις αλλο, δεν μπορεσες, κουραστηκες. Κι εφυγες τη χειροτερη στιγμη, χωρις να μαθεις για το σπιτι, χωρις να δεις απο κοντα τον μπεμπη..Μονο καποιες φωτογραφιες απο το κινητο, αρκετες να σε κανουν να γελασεις...οταν ακομα μπορουσες να γελασεις. Καλα εκανες κι εφυγες. Αφου καιρο τωρα δεν ησουν εδω. Μια τετοια υπαρξη δε λεγεται ζωη και δεν αξιζε να ταλαιπωρεισαι.Εγω τουλαχιστον δεν ηθελα να ζεις ετσι. Μονο που να...Τωρα εγω πρεπει να μεινω σε αυτο το σπιτι, που ειναι γεματο απο την παρουσια σου, γεματο αναμνησεις απο τοτε που ημουν παιδι κι εγω κι η αδερφη μου και μας κακομαθαινες, αφου δικα σου παιδια δεν ειχες. Και αν θελω να σε δω, πρεπει να ερχομαι σε εκεινο το απαισιο μερος.. Και φοβαμαι αν καταλαβες η οχι ποσο σε αγαπουσαμε, γιατι συνεχεια ρωταγες κι ολο απορουσες καθε φορα "μα τοσο πολυ με αγαπατε βρε παιδια;", καθε φορα που στη γιορτη της μητερας επαιρνες κι εσυ το γλαστρακι η την καρτουλα σου, καθε φορα που σου φωναζαμε να προσεχεις τον εαυτο σου, καθε φορα αυτη η απορια...Σε αγαπουσαμε πολυ! Ακομα σ' αγαπαμε! Δεν παυεις να αγαπας καποιον επειδη απλα φευγει...

Για σενα λοιπον, θειουλα μου! Καλο ταξιδι να εχεις. Να εισαι καλα και να καμαρωνεις απο ψηλα τον μπεμπη μας, την 4η γενια που θα ζησει σε αυτο το σπιτι. Να δωσεις στη γιαγια και στον παππου τα φιλια μου κι αν το θυμασαι, περνα κανενα βραδυ απο τον υπνο μου να μου πεις οτι ειστε ολοι μαζι και καλα. Καλο ταξιδι και καλη ανταμωση!...

ΧΑΡΤΟΚΙΒΩΤΙΑ ΝΟΥΝΟΥ

3 χρονια και 4 μηνες...3μιση χρονια γεματα αναμνησεις...εζησα εδω πολλες στιγμες. Ασχημες καταστασεις, κακα μαντατα, τσακωμοι, σπασιματα, μικρες και μεγαλες καθημερινες τραγωδιες. Ομορφες στιγμες, ερωτευμενα βραδια, πρωινα Κυριακης μπροστα στο τζακι, γενεθλια, γιορτες και επετειους. Εδω εζησα πρωτη φορα με τον ανθρωπο μου, εδω κοντεψα να χωρισω, εδω τα ξαναχτισαμε ολα απο την αρχη, εδω παντρευτηκα, εδω εμεινα εγκυος, εδω εφερα στον κοσμο το θησαυρο μου...
Και τωρα φευγουμε. Ανοιγουμε ενα καινουργιο κεφαλαιο στη ζωη μας. Οικονομικες και αλλες συγκυριες-που θα αναλυσουμε προσεχως- μας στελνουν στο πατρικο μου σπιτι, κατω απο τη μητερα μου, εκει που εζησα και μεγαλωσα κοντα στη γιαγια, τον παππου και την αγαπημενη μου θεια.
Αναμεικτα τα συναισθηματα. Ο χωρος μου ειναι απολυτα οικειος, η ενεργεια των ανθρωπων που αγαπησα κι εζησαν εκει με χαϊδευει, η παρουσια των γονιων μου καταπραϋντικη απο τη μια, αγχωτικη απο την αλλη. Μια μελαγχολια που αφηνω το σπιτι που με τοση ορεξη νοικιασα πριν 3μιση χρονια, το σπιτι που στεγασε τις μεγαλυτερες αλλαγες στη ζωη μου.
Θα μου λειψει το τζακι μου, το μεγαλο μπαλκονι με τη θεα στο βουνο, οι καλοι γειτονες που δεν δισταζες να τους χτυπησεις για λιγο καφε, να σου χτυπησουν για μια ντοματα...η απλα για μια καλημερα.
Απο την αλλη, καθε αλλαγη ειναι ενα ακομα βημα και ποιος ξερει ισως με παει μπροστα. Χαιρομαι που θα ζησω ξανα στο ιδιο σπιτι που καποτε εζησα 2 χρονια μονη με την αδερφη μου, στον ιδιο χωρο που πρωτοπερπατησα, μιλησα, εκλαψα, γελασα, ερωτευτηκα...
Ελπιζω να εχω κανει την καλυτερη δυνατη επιλογη για ολους μας...




Υ.Γ. Την Κυριακη μετακομιζω, ιντερνετ μετα απο ενα μηνα περιπου θα εχω παλι. Οποτε να ευχηθω σε ολους καλο υπολοιπο καλοκαιριου και πολλες ομορφες στιγμες!

Καλη ανταμωση!