ΠΑΕΙ Ο ΠΑΛΙΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ...

Αλλος ενας χρονος περασε...πεταξε θα ελεγα! Τοσο γρηγορα, τοσο απλα, τοσο ιδια, τοσο διαφορετικα! Καθε χρονος που περναει αφηνει πισω του ιχνη, αλλα πιο βαθια, αλλα επιφανειακα. Σημαδευει τις ζωες μας με πολλους τροπους. Γεμιζουμε με εμπειριες που ο καθενας τις αντιλαμβανεται διαφορετικα. Αλλες ειναι γεγονοτα "κοσμογονικα", οπως οι φωτιες του καλοκαιριου που σημαδεψαν τη χωρα μας, την αντιληψη μας για τον κοσμο και εβαψαν με μαυρο χρωμα τις ψυχες μας! Αλλες παλι ειναι πιο προσωπικες, μυστικιστικες ισως, πραγματα που μοιραζεσαι η οχι με αλλους, που σου χαριζουν πονο, ερωτα, ευτυχια, που σε οδηγουν πιο κοντα η πιο μακρια απο τον ιδιο σου τον εαυτο. Και καθε χρονο τετοια εποχη προσμενουμε ολοι οτι με τη νεα χρονια κατι θα αλλαξει, κατι θα τη διαφοροποιησει απο τις προηγουμενες...κατι, κατι, κατι. Και τα χρονια περνανε κι αυτο το κατι δεν ερχεται κι εμεις σηκωνουμε τα ματια και τα χερια στον ουρανο και περιμενουμε...του χρονου θα ειναι αλλιως. Αυτη θα ειναι η χρονια μας... Και ξεχναμε...
Τιποτα δε θα αλλαξει αν δεν αλλαξουμε εμεις, αυτο το κατι θα το περιμενουμε φετος και του χρονου και για 100 χρονια ακομα, αν δεν το κανουμε εμεις να συμβει.
Καθε Πρωτοχρονια ολοι μας βαζουμε καινουργιους στοχους, παιρνουμε αποφασεις. Η δικη μου αποφαση για το 2008 ειναι να μην ξεχασω ποτε αυτο που συνεβη στην Ελλαδα και στον κοσμο φετος το καλοκαιρι, να μην ξεχασω ποτε ολα οσα εχουν συμβει που με πληγωσαν, γιατι αυτα με κανουν πιο δυνατη, αυτα μου δινουν την ωθηση να παλεψω για κατι καλυτερο, αυτα με κανουν να σφιγγω τα δοντια και να πιστευω οτι μπορω να γινω καλυτερη. Ακομα αποφασισα να μην αφηνω καμια μερα να παει χαμενη , καμια στιγμη ανεκμεταλλευτη! Ακομα και οταν η καθε μερα ειναι ρουτινα, αυτη τη ρουτινα να την απολαμβανω σαν να ηταν γιορτη! Η ζωη μας ειναι στιγμες και συναισθηματα...καθε στιγμη που χανουμε ειναι μια χαμενη αναμνηση και μια εμπειρια απο την οποια δεν μαθαμε τιποτα. Και βασικοτερο ολων, να υπενθυμιζω στον εαυτο μου καθε μερα, καθε φορα που με πιανουν οι γκρινιες και τα ψυχοπλακωτικα μου, ποσο πολυ τυχερη ειμαι που εχω μια ζωη γεματη απο ανθρωπους, αναμηνησεις και συναισθηματα, πραγματα που αλλοι ανθρωποι δεν ειχαν και ισως δεν θα εχουν ποτε και νιωθω ευγνωμοσυνη για αυτα!
Ας ειναι το 2008 η χρονια που ολοι μας θα κοιταξουμε βαθια μεσα στον εαυτο μας, θα τον γνωρισουμε και θα τον αγαπησουμε. Ας ειναι η χρονια που θα δουμε τον εαυτο μας στα ματια του συνανθρωπου μας, που θα ανοιξουμε την καρδια μας για να χωρεσει ολο τον κοσμο και που θα παψουμε να περιμενουμε να αλλαξει η ζωη μας, αλλα θα αρχισουμε να τη ΖΟΥΜΕ!
Ευχομαι οι λεξεις που θα μας συντροφευουν το 2008 και ολα τα χρονια που θα ακολουθησουν να ειναι:

ΥΓΕΙΑ, ΕΙΡΗΝΗ, ΦΙΛΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΙΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΟΥΡΑΓΙΟ, ΘΑΡΡΟΣ, ΔΥΝΑΜΗ, ΑΛΗΘΕΙΑ, ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΑΓΝΟΤΗΤΑ, ΧΑΜΟΓΕΛΟ, ΠΑΘΟΣ, ΧΙΟΥΜΟΡ, ΓΝΩΣΗ, ΕΜΠΝΕΥΣΗ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΠΙΜΟΝΗ, ΟΝΕΙΡΑ, ΠΕΙΣΜΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΜΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ....ΑΓΑΠΗ!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ!!!!

ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΙ ΚΤΗΝΗ

"Αφιερωμενο στα 5.800 παιδια των φαναριων, που καθημερινα οταν περνανε απο διπλα μας αποφευγουμε να κοιταξουμε το φοβο στα ματια τους, γιατι μας πεφτει βαρυς στη συνειδηση μας.
Στα 100.000 παιδια που ζουν στο δρομο.
Σε ολους οσους κινδυνευουν απο τους εμπορους του θανατου.
Στα 600 περιπου παιδια που εξαφανιζονται μυστηριωδως καθε χρονο απο Ευρωπη και Βαλκανια και κανεις ποτε δε μαθαινει τι απεγιναν.
Και τελος στα παιδια ενος κατωτερου Θεου, που περιμενουν τη δικαιωση."

Με αυτες τις φρασεις εκλεισε η σειρα του Αlpha "Για την καρδια ενος αγγελου".
Πολυ πριν ξεσπασει το σκανδαλο για την μη-τερας που εξεδιδε τις κορες τις σε αλλα τερατα οχι απλα προς αμοιβη, αλλα και για την απιστευτα ανωμαλη ηδονη που αντλουσε βλεποντας και μαγνητοσκοπωντας!
Σημερα εφτασε στα χερια μου ενα μεηλ με ολες τις ανατριχιαστικες λεπτομερειες αυτης της ιστοριας. Και ποσες ακομα ιστοριες με πρωταγωνιστες μικρα ανημπορα παιδια και με λεπτομερειες το ιδιο η και περισσοτερο φρικιαστικες, που ποτε δεν μαθαινουμε...
Για πολλοστη φορα τον τελευταιο καιρο αναρωτιεμαι σε τι κοσμο ζουμε. Για πολλοστη φορα σκεφτομαι αν πρεπει η οχι να κανω παιδια...ομως δεν μπορεις και δεν πρεπει να σταματησεις τη ζωη! Μπορεις και εχεις την υποχρεωση να αναθρεψεις τα παιδια σου με αρχες και με αγαπη. Εχεις υποχρεωση να μην κλεινεις τα ματια σε οσα γινονται γυρω σου! Ποσες γενιες ακομα θα αναθρεψουμε με τη νοοτροπια "βλεπε, ακου, σωπα"? Ποσων παιδιων οι ψυχες θα γινουν βορα στα βιαια ενστικτα κτηνωδων σατραπηδων πριν ξυπνησει αυτη η κοινωνια και καταλαβει οτι αυτο που γινεται στο διπλανο σπιτι μας αφορα ολους, γιατι συντομα μπορει να ερθει και στην πορτα μας? Ποσα αθωα πλασματακια θα ειχαν σωθει αν καποιοι απο μας αντι για "σωπα" λεγαν "μιλα"? Ποτε θα ανοιξουμε την αγκαλια μας τοσο πολυ, ωστε να χωρανε μεσα ολα τα παιδια του κοσμου και οχι μονο τα δικα μας?
Διαβαζοντας ολα αυτα και καθε φορα που συμβαινει κατι αντιστοιχο, ξυπνανε μεσα μου αγρια ενστικτα, εκδικητικα και γινομαι αυτο που δεν θελω να ειμαι! Ενα αγριο ζωο, που αντανακλαστικα θελει να δαγκωσει, να ξεσκισει, να λυσσαξει! Ειμαι απολυτως εναντια στη θανατικη ποινη, γιατι θεωρω οτι μας φερνει στο ιδιο επιπεδο με τον εγκληματια. Ομως, σε περιπτωσεις παιδεραστιας, ειλικρινα αρχιζω να αναθεωρω... Θα αρμοζε η χειροτερη, η πιο βαρια τιμωρια, ενας αβασταχτος εξευτελισμος, ενα ατελειωτο βασανιστηριο και παλι...και παλι δεν θα ηταν αρκετο για να ξεπληρωθει ενα τετοιο εγκλημα! Για να επουλωθουν οι πληγες αυτων των παιδιων που αν αυριο κλεψουν, βιασουν η σκοτωσουν, ποιανου θα ειναι η ευθυνη? Σιγουρα οχι δικη τους! Η τιμωρια θα πρεπει να ειναι τετοια, ωστε να παραδειγματιστουν ολοι οι επιδοξοι μιμητες. Και πρεπει να τιμωρηθουν και ολοι οσοι ηξεραν και δεν μιλουσαν! Οσοι κοιμονταν αγκαλια με τα παιδια τους καθε βραδυ και ηξεραν οτι διπλα τους ακριβως καποια αλλα παιδια ζουν φρικτα βασανιστηρια, αλλα εμεναν απραγοι! Οποιος μπορει να κοιταξει καταματα το βλεμμα αυτων των κοριτσιων και να πει οτι εχω αδικο, ειναι μαλλον πιο δυνατος και καλυτερος ανθρωπος απο μενα. Στην περιοδο των Χριστουγεννων, σε μια εποχη συγχωρεσης και αγαπης, Θεε μου σου ζητω κατανοηση, αυτο δεν μπορω να το συγχωρησω! Ουτε στους δραστες, ουτε στους θεατες, ουτε σε μενα την ιδια που ειμαι μελος αυτης της διεφθαρμενης κοινωνιας! Η σιωπη ειναι συνενοχη!
Οι ενοχοι, θα παρουν αυτο ακριβως που τους αξιζει μεσα στη φυλακη. Τα αγγελουδια ας ελπισουμε οτι θα βρουν πλεον την αγαπη και την ψυχολογικη υποστηριξη που χρειαζονται και τοσο απανθρωπα στερηθηκαν. Οι υπολοιποι...θα ζησουμε απλα με τις τυψεις μας!

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΣΧΕΔΙΑ...

Ομολογουμενως η εβδομαδα που τελειωνει ηταν μια βδομαδα δυσκολη...απο ολες τις αποψεις! Και δυστυχως αυτο το γεγονος το διασταυρωσα πολλακις και βρηκα αρκετους ομοφρονουντες.
Μια εβδομαδα χειμωνιατικη, η πρωτη καθαρα χειμωνιατικη φετος. Θα μπορουσε να ειναι η αφετηρια για μικρες αποδρασεις, για ρομαντικες βολτες αγκαλια μεσα στο κρυο, για απογευματα στο σπιτι με φιλους και μια κουπα ζεστη σοκολατα, ισως ακομα τα πρωτα Χριστουγεννιατικα ψωνια. Η πολη στολισμενη, γιορτινη...κι ομως κατι βαρυ στην ατμοσφαιρα, κατι σχεδον πενθιμο. Μια βαθια θλιψη και μια μελαγχολια στο βλεμμα, σαν να το νιωθεις οτι κατι θα συμβει και θα σου χαλασει τη διαθεση. Κι εκεινο το απογευμα που λες "σωπα καλε, τι να γινει? ολα καλα, περασε αλλη μια μερα", σου'ρχεται η κεραμμυδα και δεν ξερεις απο που να φυγεις. Και τοτε ολο το συμπαν συνομωτει εναντιον σου. Θα ακουσεις το τραγουδι που ευχοσουν να μην παιξει, θα πετυχεις στην τηλεοραση μια ιστορια ακριβως σαν τη δικη σου (η τουλαχιστον ετσι την ερμηνευεις εσυ), θα μιλησεις με ανθρωπους δικους σου, που ομως δεν θα σε ανακουφισουν γιατι απλα εχουν κι αλλα κακα νεα να σου πουν! Κι εσυ που εκανες σχεδια για μια ηρεμη εβδομαδα... Κι εσυ που υπολογιζες οτι φετος θα ηταν οι καλυτερες γιορτες...
Οταν ο ανθρωπος κανει σχεδια, ο Θεος γελαει!
Γενικα πιστευω οτι ο ανθρωπος φτιαχνει τη μοιρα του και οδηγει τα πραγματα με τις επιλογες του, δεν τον οδηγουν αυτα... καποιες φορες ομως σκεφτομαι οτι ολοι ειμαστε πιονια σε μια παρτιδα σκακι. Οτι ολη μας η ζωη ειναι παιχνιδι στα χερια καποιου αλλου, που μας αφηνει με την ψευδαισθηση της ελευθεριας και μολις εμεις αφεθουμε χαλαροι και ελευθεροι, μας ριχνει ξανα στη μαχη γελωντας εις βαρος μας! Σαν τη μαριονετα του Λορκα κι εμεις, ανημποροι να αλλαξουμε την πορεια των καταστασεων, παρακαλαμε αποσβολωμενοι να γινει αυτο το... Κατι. Ομως και παλι, υπαρχει επιλογη...σε ολα τα πραγματα υπαρχει επιλογη. Μπορουμε να κλεισουμε τα ματια και να εφαρμοσουμε τη μεθοδο της στρουθοκαμηλου, δηλαδη αφου δεν βλεπουμε το προβλημα, δεν υπαρχει προβλημα. Μπορουμε να πεσουμε τ' ανασκελα, να εγκαταλειψουμε καθε προσπαθεια και να περιμενουμε απλως το "αναποφευκτο", ο,τι σημαινει αυτο για τον καθενα. Μπορουμε ομως να κρατησουμε ανοιχτα τα ματια και ψηλα το κεφαλι, μπορουμε να διατηρησουμε μια αισιοδοξια και μια θετικη σκεψη - οσο ειναι αυτο εφικτο βεβαια- και να βουτηξουμε τα χερια μας στα λασπονερα μεχρι να ξεθαψουμε ολα τα αποθεματα δυναμης που εχουμε και να τα ριξουμε στα μουτρα οσων μας βασανιζουν. Κι αν η αισιοδοξια και η θετικη σκεψη δεν μας εξασφαλιζουν την καλη εκβαση των πραγματων, μας εξασφαλιζουν τουλαχιστον το κουραγιο και την υπομονη, την επιμονη και τη θεληση, οπλα ανεκτιμητης αξιας για καθε καθημερινο, μικρο η μεγαλο αγωνα...
Και βεβαια, οπως γινεται απο αρχης του Χρονου, τη νυχτα διαδεχεται η μερα και τη σκοτεινια το φως. Και ειμαστε ολοι τυχεροι οταν ξυπναμε το πρωι και ξερουμε οτι υπαρχουν στη ζωη μας καποιοι ανθρωποι που μας δινουν απλοχερα αγαπη και ζεστασια, που ειναι διπλα μας στη χαρα και στη λυπη και που εχουν αγγιξει τις καρδιες μας με τροπο τετοιο που ουτε ο θανατος ο ιδιος δεν θα μπορεσει να τους σβησει απο μεσα μας. Οπως πολυ σωστα λεει κι ο Ναυτιλος: " Η ζωη μας δεν μετριεται με τις ανασες που παιρνουμε, αλλα με τις στιγμες που μας κοβουν την ανασα"!
Αφιερωμενο στην Α. που εχασε τον πατερα της λιγες ημερες πριν το γαμο της, στην Α. που εχασε την πιο αγαπημενη της γιαγια και εχει και θεματακια οικογενειακα και στη μανουλα μου που μας τρομαξε αρκετα, αλλα αφου ειναι καλα χαλαλι της!
Κατι τετοιες ημερες χαιρομαι που η εβδομαδα τελειωνει και ερχεται μια αλλη.
Ευτυχως αυριο ξημερωνει μια καινουργια μερα!

ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ- GABRIEL GARCIA LORKA

Αν για μια στιγμή ο Θεός ξεχνούσε ότι είμαι μια μαριονέτα από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωής, πιθανότατα δεν θα έλεγα όλα όσα σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα όσα λέω.Θα έδινα αξία στα πράγματα όχι γι'αυτό που αξίζουν, αλλά γι'αυτό που σημαίνουν.Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν περισσότερο. Καταλαβαίνω πως κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια χάνουμε 60 δευτερόλεπτα φως.Θα περπατούσα εκεί που οι άλλοι σταματούν, θα ξυπνούσα εκεί που οι άλλοι κοιμούνται, θα άκουγα εκεί που οι άλλοι μιλούν και πόσο θα απολάμβανα ένα νόστιμο παγωτό σοκολάτα. Αν ο Θεός μου χάριζε ένα κομμάτι ζωής, θα ντυνόμουν απλά και θα γδυνόμουν στον ήλιο αφήνοντας ξέσκεπο όχι μόνο το σώμα μου αλλά και την ψυχή μου.Θεέ μου αν είχα καρδιά, θα έγραφα για την αντιπάθεια μου στον πάγο, θα περίμενα να βγεί ο ήλιος, θα ζωγράφιζα με ένα όνειρο του Βαν Γκογκ για τα αστέρια, ένα ποίημα του Μπενεντέτι και ένα τραγούδι της Σερά.Θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα για να νιώσω τον πόνο από τα αγκάθια τους και το σαρκώδες φιλί από τα πέταλά τους.Θεέ μου αν είχα ένα κομμάτι ζωής, δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στον κόσμο ότι τον αγαπώ.Θα έπειθα κάθε γυναίκα ή άντρα ότι είναι οι αγαπημένοι μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.Στους ανθρώπους θα αποδείκνυα πόσο λάθος κάνουν που πιστεύουν ότι σταματούν να ερωτεύονται όταν γεράσουν, χωρίς να ξέρουν πως γερνούν όταν σταματούν να ερωτεύονται.Σε ένα παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα μόνο του να μάθει να πετάει.Στους γέρους θα έδειχνα πως ο θάνατος δεν έρχεται από τα γηρατειά, αλλά με τη λησμονιά.Τόσα πράγματα έχω μάθει από εσάς τους ανθρώπους. Έμαθα πως όλος ο κόσμος θέλει να ζεί στην κορυφή του βουνού, χωρις να ξέρει πως η αληθινή ευτυχία έρχεται όταν ανεβαίνεις την πλαγιά.Έμαθα πώς όταν ένα νεογέννητο αρπάζει με τη μικρή του χούφτα για πρώτη φορά το δάχτυλο του πατέρα του, το έχει παγιδέψει για πάντα.Έμαθα πως ένας άνθρωπος, τότε μόνο έχει το δικαίωμα να κοιτάει τον άλλο από ψηλά, όταν πρόκειται να τον βοηθήσει να σηκωθεί.Είναι τόσα τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από εσάς, αλλά πραγματικά δεν θα μου χρησιμέψουν πολύ γιατί όταν θα με κλείσουν μέσα σε εκείνο το κουτί, δυστυχώς θα έχω πεθάνει...

Αυτο το κειμενο κυκλοφορησε πριν 8 χρονια στο Διαδικτυο, οταν ο Λορκα εμαθε πως πασχει απο καρκινο. Εγω το πρωτοδιαβασα πριν απο 1 χρονο περιπου και εκτοτε καθε φορα που το διαβαζω ανατριχιαζω. Πολλοι ειπαν οτι ειναι το αποχαιρετιστηριο γραμμα του συγγραφεα. Για μενα ειναι ενα ξυπνημα, μια γροθια στο στομαχι, μια απελπισμενη κραυγη ενος ανθρωπου για να μας θυμισει ποσο μικρη ειναι η ζωη, ποσο απροβλεπτη, ποσο τραγικα μοναχικη, εκτος αν.... εκτος αν ζεις την καθε στιγμη σαν να ειναι η τελευταια, εκτος αν αισθανεσαι με ολη σου τη δυναμη, εκτος αν απολαμβανεις το ταξιδι, εκτος αν παντα θυμασαι πως το μονο που εχει αληθινη αξια ειναι η αγαπη!

ΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ....

Σαββατο βραδυ. Πετρου Ραλλη και Αγιας Αννης γωνια. Μια αιθουσα εκθεσης αυτοκινητων, που αποψε εχει αλλαξει οψη. Διαμορφωμενη ειδικα για το παρτυ γενεθλιων μιας καλης και αγαπημενης φιλης. Μεγαλα πανο στις βιτρινες, ζωγραφισμενα με γκραφιτι και συνθηματα. Μεσα, φωτορυθμικα, μπαλονια, σερπαντινες, κερια παντου και μια γωνια για τον ντι τζει. Η μουσικη εναλλασεται. Απο λατιν σε χιπ χοπ, σε λαϊκα, σε νησιωτικα και κρητικα ακομη. Σε μια ακρη ενα τραπεζι γεματο λιχουδιες και ποτα. Ολοι διασκεδαζουμε, χορευουμε, τα λεμε. Καιρο ειχαμε να βρεθουμε ολοι μαζι. Η αιθουσα εχει γεμισει καπνο, καποιος ανοιγει την μεγαλη πορτα της βιτρινας, αυτη που βλεπει στο δρομο για να φυγει λιγο η τσιγαριλα.

Ξαφνου, το βλεμμα μου πεφτει απεναντι. Και κοκκαλωνει εκει.

Μια σειρα απο ανθρωπους, τουλαχιστον καμια εικοσαρια-μηπως λεω λιγους;
Στεκονται εκει και μας κοιταζουν. Στην αρχη δεν καταλαβαινω. Ρωταω γυρω μου.
"Μη δινεις σημασια" μου λενε, "καθε βραδυ αυτο γινεται. Για βγες λιγο εξω και θα καταλαβεις."
Πλησιαζω προς την πορτα και βλεπω εκπληκτη ενα τσουρμο αλλοδαπους, στοιβαγμενους απο τη διασταυρωση με την Πετρου Ραλλη μεχρι εκει που εφτανε το ματι μου. Καθισμενους η ορθιους, αμιλητους, αγελαστους, μεσα στο κρυο. Ακουω μια φωνη πισω μου: " Οταν ερχομουν να εβλεπες τι γινοταν! Αυτοι μπροστα και πισω αστυνομικοι, να βριζουν, να φωναζουν, να τους σπρωχνουν, να τους πετανε πανω στα αυτοκινητα!"

Να βριζουν, να φωναζουν, να τους σπρωχνουν...ετσι απλα.
Κι εμεις διπλα τους, να μην ξερουμε καν οτι υπαρχουν. Να μην αντιλαμβανομαστε, η να μη θελουμε να αντιληφθουμε την παρουσια τους. Να μας κοιτανε που χορευουμε, που τρωμε...να μας κοιτανε με βλεμμα κενο.
Καποια στιγμη, λεω να παρω ενα πιατο με τυροπιττακια να τους τα παω. Βγαινω εξω και τα χανω! Ειναι πανω απο 100, τι να τους κανει ενα πιατο τυροπιττακια? Γυριζω πισω....

Ανθρωποι διπλα μας, γυρω μας, που πεινανε, που κρυωνουν. Που ζουσαν σε μια κολαση στον τοπο τους τοσο αβασταχτη, ωστε να προτιμησουν να ερθουν εδω, να ζουν στο δρομο, να τους σπρωχνουν, να τους βριζουν, να τους εξευτελιζουν. Να στεκονται και να βλεπουν με λαχταρα αυτα που για εμας ειναι τοσο καθημερινα και αυτονοητα! Για μια καλυτερη ζωη...

Νιωθω τοσο ανημπορη να τους βοηθησω...πως να τους βοηθησω; Ντρεπομαι να τους κοιταξω καταματα, καθως περναω μπροστα τους για να παω στο αυτοκινητο. Στο δρομο του γυρισμου, με μελαγχολια αναλογιζομαι ποσο τυχερη ειμαι, ποσο τυχεροι ειμαστε ολοι μας!

Σε τι φταιξανε αυτοι οι ανθρωποι για να ζουνε ετσι; Και που φταιμε εμεις, γιατι να νιωθουμε ενοχες για αυτο; Ισως γιατι ειμαστε τυφλοι η εθελοτυφλουμε. Ισως γιατι καθε φορα που οι ανθρωποι αυτοι μας πλησιαζουν, εμεις κανουμε πως δεν υπαρχουν η ακομα χειροτερα τους φερομαστε ασχημα, με φωνες. Ισως γιατι στεκομαστε πολυ ψηλα, μεσα στα αυτοκινητακια μας, τα ωραια μας ρουχα, το ζεστο μας σπιτι, που δεν μπορουμε να κοιταξουμε χαμηλα και να νιωσουμε την αγωνια τους, να ακουσουμε την κραυγη τους. Νιωθω πως περισσοτερο απο χρηματα η ο,τιδηποτε υλικο, αυτοι οι ανθρωποι εχουν αναγκη απο αποδοχη, απο αγαπη, απο την αισθηση οτι δεν ειναι μονοι αναμεσα σε εχθρους...

Το Σαββατο το βραδυ εριξα μια ματια στους απεναντι...στην αλλη πλευρα και αυτο με σημαδεψε, γιατι αναγκαστηκα να ριξω και μια καλη ματια μεσα μου. Δεν εχω ιδεα πως και αν μπορω να αλλαξω κατι, ξερω μονο πως την επομενη φορα που καποιος θα ερθει να μου πουλησει χαρτομαντηλα, να μου καθαρισει το παρμπριζ, να μου ζητησει φαγητο, το λιγοτερο που μπορω να κανω ειναι να του χαμογελασω και να του πω "Καλημερα"!

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Μια διαδρομη.
Αιωνια διαδρομη,
σ'ενα ποταμι που δεν γυριζει πισω.
Σε ορμητικα νερα και χειμαρους.
Σε μικρες σταλες, διαφανες
και κυματα που σπανε πανω στους γερμενους κορμους.
Τα περιμενουν, τα αγκαλιαζουν.
Τα δεχονται μεσα τους και πλημμυριζουν απο αυτα.
Ξυπνανε θυμησες παλιες,
παναρχαιες, αρχεγονες
και ενστικτα καλα ριζωμενα στα βαθη της μνημης.
Ξαφνου,
πανω στον κορμο ανθιζει ενα λουλουδι.
Διπλα στις οχθες μαζευονται πουλια
- ψαροπουλια τα λενε.
Σκυβουν σαν γαληνευουν τα νερα,
σβηνουν τη διψα τους.
Τριγυρω,
ομορφα ελαφια δροσιζουν περηφανα κερατα,
διπλα στο θροϊσμα των φυλλων.
Τα αλογα εκθαμβα θωρουν τη αγερωχη κορμοστασια τους,
μες στον υγρο θολο καθρεφτη.
Ολα στην ιδια αναπνοη,
στο ιδιο ταξιδι.
Σ'ενα ποταμι που κυλαει, κυλαει,
ασταματητο, ατρομητο.
Μεχρι να βρει να αποθεσει την παγωμενη του ορμη
και να καταλαγιασει.
Μεχρι ν' αγγιξει το αλλο μισο της ψυχης του
και να χαθει.
Μεχρι να ενωθει
με τους ηχους της θαλασσας...

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ...

Μια φορα κι εναν καιρο ηταν ενα πλασμα ομορφο, εξυπνο και παρα μα παρα πολυ ικανο.
Η μητερα του ηταν η Φυση. Ζουσε σε ενα ωραιο σπιτι και ειχε συντροφια του τεσσερα ξωτικα, που τον φροντιζαν. Τις νυχτες του χειμωνα που κρυωνε, ερχοταν η Φωτια να ζεστανει το κορμι του. Τις ημερες του καλοκαιριου που ο ηλιος εκαιγε και στεγνωνε ο λαιμος του, το Νερο ηταν παντα εκει να τον ξεδιψασει. Οταν φανταζοταν πως να ηταν ο κοσμος εξω απο το σπιτι του, ερχοταν ο Ανεμος και του ψιθυριζε ιστοριες απο μερη μακρινα, απο τα ταξιδια του. Κι οταν καμια φορα τον τυλιγε μια γλυκια νυστα που μουδιαζε το σωμα του, εγερνε στην Γη κι αυτη αγκαλιαζε τα ονειρα του.
Το πλασμα αυτο ηταν εργατικο και φιλοτιμο. Ποτε δεν θεωρουσε τιποτα δεδομενο εκτος απο τη αγαπη της μητερας του της Φυσης. Και για την αγαπη αυτη πασχιζε, για να την κανει περηφανη και χαρουμενη. Ενιωθε μεγαλη ευγνωμοσυνη για τη στοργη και την προστασια που του χαριζαν τα τεσσερα στοιχειά. Φροντιζε με καθε τροπο να τους τα ανταποδιδει και να τους δειχνει την ευγνωμοσυνη του.
Κι ετσι κυλουσε η ζωη, απλοϊκα και ομορφα. Τιποτα δεν μπορουσε να διαταραξει τη γαληνη του ομορφου σπιτικου. Ζουσαν ολοι μαζι ευτυχισμενα, αρμονικα, σε απολυτη ισορροπια. Και τα χρονια περνουσαν κι οι εποχες αλλαζαν και το πλασμα δεν ενιωθε ουτε μοναξια, ουτε λυπη. Ειχε ολα οσα χρειαζοταν γυρω του.
Μια φορα κι εναν καιρο, ηταν ενα πλασμα που ηξερε μονο να αγαπαει και να σεβεται.
Μια φορα κι εναν καιρο ηταν ενα πλασμα που δεν ηξερε τι ειναι κερδος, τι ειναι συμφερον, τι ειναι ζηλεια, τι ειναι μισος.
Μια φορα κι εναν καιρο ηταν ενα πλασμα που ειχε βρει το αληθινο νοημα της ζωης.
Μια φορα κι εναν καιρο....ηταν ο Ανθρωπος!

ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ ΚΑΙ ΠΥΡΟΠΛΗΚΤΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ

"ΣΤΑ ΚΑΜΜΕΝΑ...
του Μιχαλη Στρουμπουλη
Συμβουλου- Ταμια του Δ.Σ. του Χατζηκυριακειου

ΣΠΙΘΕΣ ΖΩΗΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ
Μολις που ακουμπησα το μπρικι φτιαχνοντας καφε και πηδησα απο τον πονο. Αναλογιστηκα: πως ειναι να καιγεσαι; Το ραδιοφωνο μερες τωρα λεει για δεκαδες ανθρωπους που καηκαν στην Πελοποννησο- Φρικη!
Κι εκεινοι που εμειναν πισω; Απογνωση.
Θα παω ειπα. Μετα αρχισα να το σκεφτομαι καλυτερα.
Τι μπορω να προσφερω εγω; Πως μπορω να βοηθησω;
Ομως δεν αντεχω να μην παω, θα παω και βλεπουμε.
Πλησιαζοντας αρχισα να καταλαβαινω τη διαδρομη της φωτιας.
Στη νομαρχια Ηλειας εχει στηθει γραφειο εθελοντων. Νεοι ανθρωποι αγορια και κοριτσια ερχονται να βοηθησουν. Φορτωσαμε ρουχα, νερα, τροφιμα, φαρμακα. Μας ειπαν θα παμε στο χωριο Γραικας. Στο δρομο μαυρο τοπιο. Ο προεδρος στην πλατειουλα μας εδωσε να καταλαβουμε πως γλιτωσε το χωριο με μονο λιγα σπιτια καμμενα. Αυτος και ακομα δεκα με κουβαδες τρεχοντας απο το ενα στο αλλο. Η αστυνομια ειχε εκκενωσει το χωριο γιατι το ειχαν για καταδικασμενο. Πραγματικα παντου γυρω δεν εχει μεινει τιποτα. Και τωρα τι θα κανετε προεδρε; Θα προσπαθησω να ανοιξω τιποτα δουλειες για να μη φυγουν, ειμαστε διακοσιοι ολοι, ολοι, χορτο δεν εμεινε να βοσκησουν τα ζωντανα και αμα αρχισουν οι βροχες εκει να δεις που θα κατεβει η λασπη να μας πνιξει. Ξεφορτωσαμε φυγαμε για το Λαλα. Μας υποδεχτηκε ο παπα Νικος μας εδειξε ενα γυρω το χωριο. Ο γιος του παπα ο Παρασκευας και τα αλλα παληκαρια του χωριου το σωσανε. Ξερουμε εμεις μας ειπε εχουμε ξανακαει και μαθαμε, χαραζουμε ζωνες και κανουμε αντιπυρα εκει η φωτια σταματαει. Στο καφενειο μας εδειξε το παληκαρι που οδηγουσε τη μπουλντοζα και πισω οι αλλοι να σβηνουνε με τα κλαδια οτι εμεινε. Σε μια στιγμη το χασανε. Ειχε ανεβει η μπουλντοζα σε ενα μεγαλο βραχο και ειχε πεσει προς το μερος της φωτιας. Οι αλλοι κοκκαλωσανε. Οταν σε λιγα λεπτα ξαναβγηκε μεσα απο τις φλογες δεν πιστευαν στα ματια τους.
Γυρισα πισω, τα ειπα ολα στο Συμβουλιο του Ιδρυματος, ολοι δειξανε ενδιαφερον. Αποφασισαμε να το μελετησουμε. Σ'αυτες τις περιπτωσεις δεν σηκωνει προχειροτητες ουτε αδιαφορια. Τα πραγματα θα αλλαζουν μονο αν αλλαζει ο καθενας μας χωριστα. Ετσι φτιαχνονται τα καινουργια συνολα, οι νεες κοινωνιες..."

Το παραπανω αρθρο παρατιθεται αυτουσιο οπως γραφτηκε απο τον Κο Στρουμπουλη στο διμηναιαο περιοδικο του Χατζηκυριακειου Ιδρυματος Παιδικης Προστασιας.

Το Ιδρυμα που λειτουργει απο το 1898, εχει αποδειξει καθ' ολη την πορεια του την κοινωνικη του ευαισθησια και τη δυναμη της αλληλεγγυης μεσα απο το εργο που επιτελει. Καθως δεν θα μπορουσε να μεινει αδιαφορο μπροστα στην τεραστια κατστροφη του περιβαλλοντος και κυριως των συνανθρωπων μας, απο το υστερημα τους τα παιδια και οι ιθυνοντες προχωρησαν στις παρακατω ενεργειες:
- Το Ιδρυμα θα παρασχει φιλοξενια σε 10 κοριτσια απο τις πυροπληκτες περιοχες, ηλικιας απο 5-20 ετων. Η φιλοξενια αυτη θα περιλαμβανει την πληρη καλυψη των αναγκων, των δικων τους και των οικογενειων τους.
- Τι Ιδρυμα προσφερει τον εξοπλισμο μιας παιδικης χαρας στην Ηλεια, ωστε οταν ανασυγκροτηθει, τα παιδια να εχουν ενα τοπο να παιζουν- δωρο απο τα παιδια του Χατζηκυριακειου.
- Τα παιδια, με δικη τους πρωτοβουλια, συγκεντρωσαν μεταξυ τους ενα ποσο, το οποιο ενισχυθηκε απο το Διοικητικο Συμβουλιο και εφτασε τα 1.500 ΕΥΡΩ και προσφερθηκε στον Τηλεμαραθωνιο προσφορας και αλληλεγγυης των ιδιωτικων καναλιων εθνικης εμβελειας.

Οταν βλεπουμε μια τετοια κινητοποιηση απο ενα φορεα που στηριζεται αποκλειστικα σε δωρεες και εξωτερικη πρωτοβουλια και δεν εχει ιδιους πορους, δεν πρεπει και δεν μπορουμε να μενουμε αμετοχοι εμεις. Εμεις, που εχουμε ως δεδομενα αγαθα τα οποια αυτα τα κοριτσια στο Χατζηκυριακειο και τα παιδια στις πληγεισες περιοχες αγωνιζονται καθημερινα για να τα αποκτησουν.
Οποιος θελει να προσφερει στο Ιδρυμα οποιαδηποτε βοηθεια, ειτε σε ειδος ειτε σε μορφη εθελοντικης εργασιας,φυσικα οχι μονο για την στηριξη των πυροπληκτων, αλλα για ολη τη δραση του Χατζηκυριακειου, μπορει να απευθυνθει:

www.xatzikiriakio.gr
ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ
ΚΛΕΙΣΟΒΗΣ 18, 185 38, ΠΕΙΡΑΙΑΣ
ΤΗΛ. 2104515387
FAX: 2104537629
E-MAIL: info@xatzikiriakio.gr

Επισης για δωρεες:
-ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: 189/296008-74
-ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: 5103-013414-035
on line donations : www.winlife.gr
-ALPHA BANK: 253-002101-024135
-EFG EUROBANK: 0026.0076.52.0100752194
on line donations: www.eurobank.gr

GREENFORCE NETWORK

Πολλοι νομοι ψηφιζονται για την προστασια του περιβαλλοντος, πολλες οι κοινοτικες οδηγιες προς τα κρατη μελη της Ε.Ε. Ποσα ομως απο αυτα τηρουνται; Ποσες παραβασεις γινονται καθημερινα; Ποιος διασφαλιζει την τηρηση των νομων και των διαταξεων;

Στο παρακατω link θα βρειτε πληροφοριες για το GreenForce Network, μελους του ευρωπαϊκου δικτυου προστασιας περιβαλλοντος EUROPA.

http://ec.europa.eu/environment/greenforce/index_en.htm

Βασικος στοχος του GreenForce Network ειναι να συνεισφερει στην επιβολη και τηρηση ολων των νομικων πλαισιων που αφορουν στα κρατη μελη της Ευρωπαϊκης Ενωσης, μεσα απο τη σωστη πληροφορηση, την ερευνα, τη χρηση "δεδικασμενου" και την αξιοποιηση κοινοτικων κονδυλιων και επιδοτησεων.

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ...

"Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς πλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Σισμανόγλειο» με αναπνευστικά προβλήματα."Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας..
Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3-4 πρόβατα που δεν πρόλαβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε οτι δεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του λείπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό..
Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν απο τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα.. Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη.
Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβωντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας. Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας.
Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν.
Μα δεν θα ξεχάσω εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους απο Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροιδεύουν τους Εθελοντές. Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ, για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα συμφέροντα.
Μα δεν θα ξεχάσω οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου. Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε απο ανθρωπιά και καλοσύνη. Σας ευχαριστώ. Και δεν θα ξεχάσω να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου.
Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εαν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας; Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες; πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω; πώς περιμένω απο ενα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ενα καλύτερο μέλλον απο τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου... Λίγη στάχτη στα μαλλιά... δολοφόνοι..."

Περιπου 3 μηνες μετα και ακομα ανατριχιαζω διαβαζοντας το γραμμα του εθελοντη πυροσβεστη που με τα λογια του αυτα συγκλονισε το πανελληνιο και εβαλε φωτια στις συνειδησεις μας! Σημερα, ημερα αφιερωμενη στο περιβαλλον, ας θυμηθουμε οτι την ωρα που καποιοι εχουν βαλει στοχο να καταστρεψουν τη φυση και να τη μετατρεψουν σε πιονι για το προσωπικο τους κερδος, καποιοι αλλοι αγωνιζονται, ρισκαρουν τη ζωη μας για να μπορουμε εμεις και οι επομενες γενιες να αναπνεουμε. Για να δωσουμε στα παιδια μας τις ιδιες ομορφες εικονες και αναμνησεις με τις οποιες μεγαλωσαμε κι εμεις.

Ευχαριστω τη φιλη Vicky Mar που το πρωτοδημοσιευσε στο anadasosi.blogspot και μου εδωσε τη χαρα να διαβασω κατι τοσο αυθεντικο και αληθινο!

ΟΤΑΝ ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΩΝ ΜΜΕ ΣΒΗΝΟΥΝ...

Ολοι παρακολουθησαμε εντρομοι τις πυρκαγιες να καινε τη χωρα μας, τα δαση μας, τους συνανθρωπους μας. Ολοι συμμετειχαμε με δακρυα στα ματια στους Τηλεμαραθωνιους που οργανωσαν τα ΜΜΕ, προσφεραμε απο το υστερημα μας πολλοι, την βοηθεια μας στους συνανθρωπους μας, που εχασαν βιος και οικογενεια.

Τωρα τα φωτα εσβησαν, τα ΜΜΕ σπανια αναφερονται στο ζητημα, σαν εφεδρικο ισως οταν δεν εχουν τι αλλο να πουν.

Ομως οι συνανθρωποι μας που επληγησαν ειναι εκει και προσπαθουν με οποιο τροπο μπορουν να ξαναστησουν τη ζωη τους, να ανακτησουν τη χαμενη τους πιστη. Η επομενη μερα βρηκε τους κατοικους των πληγεντων περιοχων εντρομους, κατεστραμενους, ξεχασμενους απο πολλους οι οποιοι υποσχονταν με ανεση την ωρα τη συμφορας... αλλα οχι μονους!

Καποιοι απο μας εχουν το θαρρος και στεκονται διπλα τους, μοχθουν καθε μερα στο πλευρο τους, μοιραζουν την ανθρωπιστικη βοηθεια, μοιραζουν το συσσιτιο και μας στελνουν μηνυμα οτι χρειαζονται τη βοηθεια μας... ολων μας. Για να νικησει η ζωη, για να ξαναγεννηθει η αξιοπρεπεια!

Τα φωτα των ΜΜΕ εσβησαν για αυτους τους ανθρωπους. Ας κρατησουμε τουλαχιστον αναμενα στο δρομο τους τα φωτα της καρδιας μας.

Για περισσοτερες πληροφοριες επισκεφτειτε:

http://www.oikologio.gr/index.php?option=com_docman&task=doc_download&gid=105&Itemid=29

ΓΝΩΡΙΜΙΑ

Καλησπέρα σε όλους. Καινούργια στο χώρο, ιδέα δεν έχω από Η/Υ εκτός από τα βασικά, αλλά μου αρέσει πολύ να μοιράζομαι απόψεις, ιδέες, εμπειρίες και συναισθήματα.

Θα χαρώ πολύ να τα λέμε...