ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ

Ειμαι καλα! Ειμαι εδω! Περναω απο τα μπλογκοσπιτακια σας κι αφηνω καμια καλημερα, να ξεχνιεμαι λιγακι κι εγω απο ολα αυτα που με τρεχουν...
Ειμαι πολυ κουρασμενη...σωματικα...
Ψυχικα, δεν ξερω τι ειμαι...Θα ηθελα και θα επρεπε αυτη η εποχη να ειναι μια απο τις ομορφοτερες και πιο ξεγνοιαστες στη ζωη μου...Νιωθω μουδιασμενη...Δεν μπορω να πω αν εχω αγχος η στεναχωρια η νευρα η ο,τιδηποτε...μια στωικοτητα νιωθω, αν και καποιες φορες ειμαι θυμωμενη...
Ειναι μια παραξενη εποχη...Φοβαμαι να ονειρευτω...Δεν θα μιλησω για την απανθρωπια και την ωμη βια που βλεπω παντου σε ολο τον κοσμο, ουτε για την απογοητευση μου με ολα αυτα...Ουτε θα μιλησω για αυτη την αθλια "προκατ" κριση που ολοι κερουμε ποιους εξυπηρετει και ποιους διαλυει...Αυτην δεν τη φοβαμαι...
Ξεκινησα τη ζωη μου μικρη, παλεψα για ο,τι εχω ως τωρα, σταθηκα και τυχερη μπορω να πω. Με ελαχιστες εξαιρεσεις, δεν εχω βιωσει αυτο που λεμε εκμεταλλευση στην εργασια. Παταω γερα στα ποδια μου, ξερω πως θα τα βγαλω περα οπως και να εχει, εστω και με λιγοτερα, εστω και με πολυ λιγοτερα...Αν χασω τη δουλεια μου, θα βρω αλλη, αν δεν βρω αυτο που θελω, θα καθαριζω σκαλες αν χρειαστει, αλλα ενα πιατο φαϊ θα το βρω και θα κρατησω ακεραιη την αξιοπρεπεια μου. Αν χασω το σπιτι μου, θα παω σε ενα πιο μικρο, αν δε με σηκωνει πια η Αθηνα, θα παω καπου αλλου, αν δεν καταφερω να αγορασω αμαξι, θα περπαταω ακομα περισσοτερο...Δεν υπαρχει τιποτα που να μην μπορω να παλεψω, τιποτα...εκτος απο ενα...το να παθουν κατι οι δικοι μου ανθρωποι, οσοι αγαπω κι εχω μεσα στην καρδια μου. Αυτο δεν μπορω να το παλεψω ουτε καν σαν σκεψη...
Κι ομως, τα τελευταια χρονια με χτυπαει ακριβως εκει, εκει που ποναω, σε αυτο το μαναδικο που δεν μπορω να παλεψω! Δε λεω... με χτυπαει και οικονομικα, αλλα για να ειμαι ειλικρινης αυτο δεν με επηρεασε ποτε ιδιαιτερα, δεν ειναι πως δεν εχω να φαω κιολας, απλα στριμωχνομαι...Ομως χτυπαει αυτους που αγαπω, ειτε στη σωματικη ειτε στην ψυχολογικη τους υγεια και το χειροτερο ειναι πως οσο κι αν τρεχω, οσο κι αν θελω, στην πραγματικοτητα δεν μπορω να κανω κατι ουσιαστικο, να βοηθησω πραγματικα και ετσι οπως θα ηθελα κι αυτο με σκοτωνει, ειναι απαισιο να νιωθεις ανημπορος να βοηθησεις, να ανακουφισεις, να ξαλαφρωσεις...Και πανω που τελειωνει το ενα θεμα υγειας ενος ανθρωπου, τσουπ, να σου πεταγεται το αλλο, με τη σειρα, σβαρνα που λενε...κι αυτο συμβαινει ηδη εδω και πολυ πολυ καιρο...

Μ'εχει πιασει το παραπονο λοιπον κι εμενα, μα και το πεισμα, γιατι εγω ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ κι εδω θα μεινω και θα συνεχισω τα ονειρα μου και θα ελπιζω πως ολα θα πανε καλα και πως καποια μερα, καποια στιγμη ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΧΤΥΠΑΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΟΝΑΩ...

Υ.Γ. Δεν εχει συμβει κατι αλλο τραγικο, λεπτομερειες για τα ζητηματα υγειας σε επομενη αναρτηση, εν ταχει ο πατερας μου ειναι καπως καλυτερα, αναμενουμε τις εξετασεις της καρδιας ομως να δουμε τι θα γινει και η θεια μου ηταν καλυτερα, μα σημερα σηκωσε παλι πυρετο, ειναι κλινηρης σχεδον και ακομα οι γιατροι δεν βρισκουν τιποτα. Αισιως και οι 2 συμπληρωσαν τις 2 εβδομαδες και πανε για τριτη στο νοσοκομειο.

Υ.Γ.2 Και παλι σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΟΛΟΥΣ για την αγαπη, το ενδιαφερον και τη στηριξη! Να ειστε καλα!