ΠΟΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΚΙ ΕΝΑ ΘΥΜΗΣΟΥ

UPDATE: Μεγαλη μου παραλειψη που ξεχασα χτες να το γραψω...Αυτη η αναρτηση ειναι αφιερωμενη στη μανουλα μου, που υπηρξε εκπαιδευτικος για πανω απο 30 χρονια και που λατρεψε, ερωτευτηκε θα ελεγε κανεις τη δουλεια της! Η μαλλον, δεν το ειδε ποτε σαν δουλεια. Τη θυμαμαι να ξενυχταει μεχρι τις 2 τη νυχτα, διαβαζοντας, προετοιμαζοντας το μαθημα της επομενης μερας, σημειωνοντας, βρισκοντας εξτρα υλικο, προσπαθωντας να κατεχει απολυτα αυτο που προσπαθουσε να διδαξει. Θυμαμαι στη γιορτη της τα τηλεφωνα και τα δωρα απο τις μαθητριες της. Ακομα και σημερα, 10 χρονια περιπου απο τη συνταξιοδοτηση της, την παιρνουν τηλεφωνο, την καλουν στους γαμους τους, της στελνουν γραμματα και φωτογραφιες των παιδιων τους! Μπορει ολα αυτα να σημαιναν οτι ο χρονος της μαζι μου ηταν καπως περιορισμενος, αλλα αξιζε τον κοπο, γιατι μου εδωσε ενα προτυπο ζωης κι ενα προτυπο αγαπης! Και τωρα ειμαι μια περηφανη χαζοκορη!
Σ' αγαπαω μαμα! Μακαρι να ηταν πολλοι ακομα δασκαλοι σαν εσενα!!!

Καλημερα, καλημερα!

Σημερα, ηθελα να ανεβασω αναρτηση για εναν ποιητη που μολις αρχισα να γνωριζω, τον Νικο Καρουζο. Μου ηρθε ομως το παρακατω e-mail και μου αλλαξε τα σχεδια. Διαβαστε το ολο, αξιζει τον κοπο, για πολλους λογους, για να θυμηθουμε τα βασικα.
Νικολη, σε ευχαριστω!

Αυτά τα λόγια απηύθυνε ένας δάσκαλος (καθηγητής ) στους µαθητές του, στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου:

"Σκέφτηκα να σου µιλήσω για τον Καραϊσκάκη.
Αλλά το µυαλό σου θα πάει στο γήπεδο.
Σκέφτηκα να σου µιλήσω για το 21.
Αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ.
Συλλογίστηκα πολύ,
για να καταλήξω αν αξίζει
να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο µακρινό, τόσο ξένο.
Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα.
Τι να λένε σε σένα;
Σε εσένα που ßιάζεσαι να φύγεις.
Να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.
Θα σου µιλήσω λοιπόν προσωπικά.

Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα
ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο.
Και σε δεκαπέντε µέρες φεύγω για αλλού.
Σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία.
Ή και περισσότερα χρόνια.
Θα σου µιλήσω σταράτα.
Για να σου εκφράσω δυο σκέψεις µου.
Οι µαθητές που συνάντησα µέσα στις τάξεις,
οι µαθητές που δίδαξα φέτος
στην συντριπτική τους πλειονότητα µε σεßάστηκαν.
Αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του µαθήµατος.
Πολλοί όµως από τους υπόλοιπους µαθητές
δε µε σεßάστηκαν,
µε προσέßαλαν κατ' επανάληψη.
Με έργα, µε λόγια, µε ύßρεις.
Δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος
που µε σόκαρε, που µε έßαλε σε µελαγχολικές σκέψεις.
Αυτό το φαινόµενο αποδεικνύει
πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο.
Πως εκτός του γνωστικού ελλείµµατος
το συγκεκριµένο σχολείο χωλαίνει δραµατικά
και στο ηθικοπλαστικό του έργο,
στη διαµόρφωση δηλαδή των µαθητικών ψυχών και πνευµάτων.
Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία
είναι ευθύνη αποκλειστικά δική µας
των δασκάλων σας και των γονιών σας.
Δεν έχουµε κατορθώσει να σας δείξουµε
πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι µια κόλαση.
Πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα.
Θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν,
θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας,
θα σας γεµίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση,
θα σας γεράσουν πρόωρα.

Αν όµως θέλετε µια συµßουλή από ένα δάσκαλο,
σκεφτείτε το παράδειγµα του Μακρυγιάννη,
που έφτασε αγράµµατος µέχρι τα πενήντα σχεδόν,
για να καταλάßει τότε πως η µόρφωση, η καλλιέργεια
ηταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη.
Και κάθισε µε πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο
και έµαθε πέντε κολλυßογράµµατα,
για να µας πει την ιστορία του ßίου του,
το παραµύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωµιών.
Αυτό το παράδειγµα είναι για σένα το πιο κατάλληλο.
Και µπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη
να ακολουθήσεις το δρόµο που εκείνος έδειξε,
το µονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόµο της παιδείας,
τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.
Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από
τον µπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον Αρßανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη.
Ήταν κι αυτός αθυρόστοµος σαν κι εσάς.
Αλλά είχε αυτό που από τα αλßανικά µάθαµε σαν µπέσα.
Ήταν πάνω απ´ όλα µπεσαλής.
Αυτό θα 'θελα να έχετε κι εσείς.
Υπευθυνότητα, µπέσα, τσίπα.
Να αναλαµßάνετε τις ευθύνες σας.
Να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συµφέρον.
Να µισείτε το ψέµα και την ευθυνοφοßία.
Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του
ηταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταµατελόπουλου,του Νικηταρά.
Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης,
συνέßαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του.
Κι έπειτα φυλακίστηκε,
για να χαθεί σ' ένα στενοσόκακο του Πειραιά,
σχεδόν τυφλωµένος, πάµπτωχος και εγκαταλειµµένος από όλους.
Δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα.
Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει
από την κυßέρνηση µια πλούσια σύνταξη,
απαντούσε πως η πατρίδα τον αµείßει πολύ καλά,
λέγοντας ψέµατα, για να µην προσßάλει την πατρίδα του.

Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγµα του Νικηταρά.
Αλλά νοµίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα.
Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόµο της αξιοπρέπειας.
Να προσπαθήσετε τίµια και µε αγωνιστικότητα
για εσάς και για το µέλλον της οικογένειας που
αύριο θα κάνετε.
Ξέρω, καταλαßαίνω, αντιλαµßάνοµαι
πως σας προτείνω µια διαδροµή ζωής δύσκολη και απαιτητική.
Όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόµοςτων γονιών,
των δασκάλων, των πολιτικών,της εποχής στην οποία µεγαλώνετε.
Όµως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της.
Περιµένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά
και µε επιτυχία τη σηµαία του αγώνα
και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους
σε καλύτερες µέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.
Κι όταν ßλέπω την εποχή µας
να µαραζώνει χωµένη στην αλλοτρίωση,
να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία,
να µουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας,
μόνο σε εσάς ελπίζω.
Στην ειλικρινή σας διάθεσηνα αγωνιστείτε,
να αντισταθείτε,να πολεµήσετε,να νικήσετε.
Μη µας απογοητεύσετε."

Δεν ξερω πως να περιγραψω τις μυριαδες σκεψεις που μου γεννησε αυτο το κειμενο.

Πρωτα για τον εκπαιδευτικο, που οφειλει να ειναι πρωτα και κυρια ανθρωπος, που μπορει αν θελει να γινει το χερι που θα οδηγησει το μαθητη απο το σκοταδι στο φως. Με εκανε να νιωσω συγκινηση, αλλα και υπερηφανεια που -εστω κι απο σποντα- ανηκω κι εγω κατα καποιο τροπο σε αυτον τον κλαδο και συναναστρεφομαι με παιδια, που ειναι σαν σφουγγαρια και που ενα τους δινεις, 100 παιρνεις. Και να νιωσω μικρη, γιατι δεν εχω φτασει στο επιπεδο αυτου του καθηγητη-καθοδηγητη θα λεγαμε...

Μετα, για τον κοσμο, για το πως μεγαλωνουμε τα παιδια μας, μεσα στην αποξενωση, στην νοοτροπια του βολεματος, χαριζοντας υλη για να κατευναζουμε τις τυψεις μας, οταν τα παιδια πλεον με τους γονεις τους εχουν γινει ξενα, δεν γνωριζονται καλα καλα...

Τελος, ηρθε συνειρμικα στο μυαλο μου η τρομοκρατικη ενεργεια στο τμημα Αγ. Παρασκευης, που ευτυχως-απο θαυμα κυριολεκτικα- δεν ειχε νεκρους. Κι αναρρωτιεμαι...γιατι καλλιεργουμε το μισος, οταν μπορουμε να καλλιεργησουμε την αγαπη; Γιατι ανοιγουμε εναν κυκλο φαυλο που δεν θα κλεισει ποτε; Μισος οι τρομοκρατες, τυφλο μισος απεναντι σε οποιον φοραει στολη, καθως για εκεινους αντιπροσωπευει την εξουσια. Μισος και προς τους συμπολιτες τους και ασεβεια, αφου θα μπορουσαν καλλιστα να εχουν τραυματισει η και σκοτωσει πολιτες που ηταν εκεινη τη στιγμη στο αστυνομικο τμημα. Μισος μετα και απο τους τραυματισμενους αστυνομικους. Μετα απο μια τετοια εμπειρια, αν αυτοι οι ανθρωποι βγουν οργισμενοι στο δρομο, μισωντας αυτους που τους χτυπησαν και ο,τι αντιπροσωπευουν, αν εχουν απωθημενα ξεσπασματα βιας, ποσο τελικα θα φταινε; Ποιος θα ειναι ο θυτης και ποιος το θυμα; Γιατι να ζουμε μια ζωη γεματη φοβο, οταν μπορουμε να ζουμε ειρηνικα και με αδελφοσυνη; Γιατι να δηλητηριαζουμε τις ψυχες των παιδιων μας με τετοια αθλια παραδειγματα και ανανδρα (ναι, ειναι ανανδρο να κρυβεσαι πισω απο μια κουκουλα και μια κλεμμενη μηχανη και να χτυπας στα τυφλα, αν εισαι αντρας και μαγκας καντο φανερα και πληρωσε τις συνεπειες!), οταν μπορουμε να τους δινουμε το παραδειγμα του Μακρυγιαννη, του Καραϊσκακη, του Νικηταρα; Οταν μπορουμε εμεις οι ιδιοι να γινουμε το παραδειγμα, με την αξιοπρεπεια μας, την αγωνιστικοτητα μας, τα ονειρα και τους στοχους μας, κρατωντας ζωντανο το παιδι που κρυβουμε μεσα μας; Και πως να τους ζητησουμε να μην μας απογοητευσουν, οταν εμεις οι ιδιοι ειμαστε σκετη απογοητευση;

Πολλα τα γιατι...κι απεριοριστος ο θαυμασμος προς αυτον τον καθηγητη, που τολμησε να βγει απο τα στενα ορια που οι θεσμοι συχνα επιβαλουν και να μιλησει στις καρδιες των παιδιων. Και ξερετε κατι; Εστω και ΕΝΑ παιδι να ακουσε πραγματικα αυτα που ειπε και να τα ενστερνιστηκε, το κερδος ειναι τεραστιο!

Σημερα δεν εχει τραγουδακι...αντ' αυτου, σας θυμιζω το τελος μιας απο τις πιο αγαπημενες μου ταινιες, που αν δεν την εχετε δει, να το κανετε οπωσδηποτε! Μια ταινια που δειχνει τον αντικτυπο που μπορει να εχει ενας σωστος εκπαιδευτικος στη ζωη των μαθητων του, αλλα και τον αντικτυπο της υποκρισιας και της στενομυαλιας, που αποβαινει καποτε μοιραιος.
"Ο κυκλος των χαμενων ποιητων", λοιπον και η συκλονιστικη τελικη σκηνη του αποχαιρετισμου και της δικαιωσης! Απολαυστε το!

Απο μενα, φιλια πεταλουδισια!