ΜΑ ΕΧΕΙ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ ΑΠΟΨΕ...

Ο Ανθρωπος στο Φεγγαρι

Τι αραγε να βλεπει κι ειναι παντα θλιμμενο
αυτο το προσωπο το μελαγχολικο;
Πως γινεται σκοταδι κι ερημια να 'ναι ντυμενο
το βλεμμα που την νυχτα λουζει με φως;
Ειναι βραδιες που το θαρρω πως μ' εχει μαγεμενο,
σαν ξαγρυπναμε συντροφια στον ουρανο.
Στα χναρια του με σερνει σαν υπνωτισμενο
και δεν μ' αφηνει στου Μορφεα την αγκαλια να βυθιστω.
Ψιθυριστα μου εξιστορει ατελειωτα ταξιδια,
τη ζαλη και τη μεθη του καθως τη γη γυριζει,
ανεστραμμενο πώς θωρει τ' αστερια ωσαν παιχνιδια
κι οταν φλερταρει με τον ηλιο παλι πώς γεμιζει.
Του τραγουδαω τον ερωτα, κλαιμε-γελαμε ανταμα
και γι' αλλους τοπους ομορφους μου λεει συνεχως.
Μα δε μου εκμυστηρευεται με γελιο, ουτε με κλαμα
τι αντικρυζει απο ψηλα κι ειναι ετσι σκυθρωπο.
Ταχα να φταει ο πολεμος και τα παιδια που κλαινε;
Οι βομβες που σφυριζουνε σαν ουρλιαχτα μωρου;
Να 'ναι τα αψυχα κορμια που την ψυχη του καινε;
Να 'ναι οι φωνες των οπλων και του σπαραγμου;
Η μηπως βλεπει πώς γερνα στα χερια μας η πλαση,
σαν κακοφορμισμενη πώς μολυνεται πληγη;
Πώς οσα η φυση θαυμαστα σαν μανα που 'χει πλασει
κατασπαραζουμε με ζηλο κι αλλαζονεια περισση;
Μηπως ακομα αραγε το εφημερο εχει νιωσει;
Πώς ξεγλιστρα σαν ανεμος στα χερια μας η ζωη;
Κι ισως ακομη για καθεναν μας να το 'χει μετανιωσει,
που για τριαντα αργυρια πουλαμε τη στιγμη.
Ειν' ομορφος ο ουρανος και το φεγγαρι ξερει
πως τη γαληνη πο 'χει οταν το συμπαν ησυχαζει
κι οταν η θαλασσα γροικα ν' ακουσει ενα αστερι,
μ' ολους τους θησαυρους της γης κανεις δεν τ' αγοραζει.
Μου λεει συχνα στα χερια της η καθε νεα μερα
του κοσμου ολου το χρυσαφι πως κρατα.
Κι οσο ρωτω δακρυα γιατι σκορπιζει στον αερα,
τα ματια μονο χαμηλωνει κι απαντα:
"Του φεγγαριου ειμαι ο ανθρωπος κι οσες αληθειες ξερω
δεν τις χωρα ο νους, μητε και τις αντεχει.
Γι' αυτο σου λεω, ασε με μοναχος να υποφερω.
Ο πονος της επιγνωσης παρηγορια δεν εχει.
Ελα να ταξιδεψουμε, να ξομολογηθουμε
καποιαν αγαπη αφταστη, καποιου ερωτα καημο.
Και οταν, φιλε μου καλε, για παντα χωριστουμε,
στα συννεφα ν' αφησεις ενα στεναγμο."
Τετοια μιλω με το χλωμο προσωπο στο φεγγαρι,
λογια ψυχης, λογια καρδιας, αιωνια, αληθινα.
Κι οπως σιμωνει τελικα ο υπνος να με παρει,
το βλεπω μελαγχολικα να μου χαμογελα...



Ειναι ομορφη και η φθινοπωρινη πανσεληνος...
Καλο βραδι σε ολους!
Μην ξεχνατε να ονειρευεστε...
Πεταλουδισια φιλια!