ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ...

Μια φορα κι εναν καιρο ηταν ενα πλασμα ομορφο, εξυπνο και παρα μα παρα πολυ ικανο.
Η μητερα του ηταν η Φυση. Ζουσε σε ενα ωραιο σπιτι και ειχε συντροφια του τεσσερα ξωτικα, που τον φροντιζαν. Τις νυχτες του χειμωνα που κρυωνε, ερχοταν η Φωτια να ζεστανει το κορμι του. Τις ημερες του καλοκαιριου που ο ηλιος εκαιγε και στεγνωνε ο λαιμος του, το Νερο ηταν παντα εκει να τον ξεδιψασει. Οταν φανταζοταν πως να ηταν ο κοσμος εξω απο το σπιτι του, ερχοταν ο Ανεμος και του ψιθυριζε ιστοριες απο μερη μακρινα, απο τα ταξιδια του. Κι οταν καμια φορα τον τυλιγε μια γλυκια νυστα που μουδιαζε το σωμα του, εγερνε στην Γη κι αυτη αγκαλιαζε τα ονειρα του.
Το πλασμα αυτο ηταν εργατικο και φιλοτιμο. Ποτε δεν θεωρουσε τιποτα δεδομενο εκτος απο τη αγαπη της μητερας του της Φυσης. Και για την αγαπη αυτη πασχιζε, για να την κανει περηφανη και χαρουμενη. Ενιωθε μεγαλη ευγνωμοσυνη για τη στοργη και την προστασια που του χαριζαν τα τεσσερα στοιχειά. Φροντιζε με καθε τροπο να τους τα ανταποδιδει και να τους δειχνει την ευγνωμοσυνη του.
Κι ετσι κυλουσε η ζωη, απλοϊκα και ομορφα. Τιποτα δεν μπορουσε να διαταραξει τη γαληνη του ομορφου σπιτικου. Ζουσαν ολοι μαζι ευτυχισμενα, αρμονικα, σε απολυτη ισορροπια. Και τα χρονια περνουσαν κι οι εποχες αλλαζαν και το πλασμα δεν ενιωθε ουτε μοναξια, ουτε λυπη. Ειχε ολα οσα χρειαζοταν γυρω του.
Μια φορα κι εναν καιρο, ηταν ενα πλασμα που ηξερε μονο να αγαπαει και να σεβεται.
Μια φορα κι εναν καιρο ηταν ενα πλασμα που δεν ηξερε τι ειναι κερδος, τι ειναι συμφερον, τι ειναι ζηλεια, τι ειναι μισος.
Μια φορα κι εναν καιρο ηταν ενα πλασμα που ειχε βρει το αληθινο νοημα της ζωης.
Μια φορα κι εναν καιρο....ηταν ο Ανθρωπος!