ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Μια διαδρομη.
Αιωνια διαδρομη,
σ'ενα ποταμι που δεν γυριζει πισω.
Σε ορμητικα νερα και χειμαρους.
Σε μικρες σταλες, διαφανες
και κυματα που σπανε πανω στους γερμενους κορμους.
Τα περιμενουν, τα αγκαλιαζουν.
Τα δεχονται μεσα τους και πλημμυριζουν απο αυτα.
Ξυπνανε θυμησες παλιες,
παναρχαιες, αρχεγονες
και ενστικτα καλα ριζωμενα στα βαθη της μνημης.
Ξαφνου,
πανω στον κορμο ανθιζει ενα λουλουδι.
Διπλα στις οχθες μαζευονται πουλια
- ψαροπουλια τα λενε.
Σκυβουν σαν γαληνευουν τα νερα,
σβηνουν τη διψα τους.
Τριγυρω,
ομορφα ελαφια δροσιζουν περηφανα κερατα,
διπλα στο θροϊσμα των φυλλων.
Τα αλογα εκθαμβα θωρουν τη αγερωχη κορμοστασια τους,
μες στον υγρο θολο καθρεφτη.
Ολα στην ιδια αναπνοη,
στο ιδιο ταξιδι.
Σ'ενα ποταμι που κυλαει, κυλαει,
ασταματητο, ατρομητο.
Μεχρι να βρει να αποθεσει την παγωμενη του ορμη
και να καταλαγιασει.
Μεχρι ν' αγγιξει το αλλο μισο της ψυχης του
και να χαθει.
Μεχρι να ενωθει
με τους ηχους της θαλασσας...