ΣΤΙΓΜΕΣ ΖΩΗΣ...

Δευτερα πρωι, στο λεωφορειο. Δυο γεροντακια καθισμενα απεναντι απεναντι. Ο ενας να λεει για τη γυναικα του που την εχασε πριν τρια χρονια. Ο αλλος να προσπαθει να ελαφρυνει την ατμοσφαιρα.
-Την εστειλες ρε συ; Συνηθως οι αντρες πεθαινουν πρωτοι...
-Αστα, τι να κανω; Δεν μπορω να γινω εγω Θεος. Εδω στο τριτο την εχω. Μου εχουν κοπει τα χερια απο τοτε που την εχασα...


Τριτη βραδυ, στη σταση, περιμενοντας το λεωφορειο. Μια γιαγια, σιγουρα πανω απο 70, τα ποδια της πρησμενα. Κουτσαινει λιγο. Κραταει ενα πακετο με στυλο, προφανως τα πουλαει. Πλησιαζει εμενα και μια φιλη μου. Τα ματια της ειναι λιγο λευκα, θολα. Δοντια δεν εχει και πολλα. Ωστοσο μας χαμογελαει. Μας ζηταει αν μπορουμε να την ενημερωσουμε οταν ερθει το λεωφορειο της γιατι εχει καταρρακτη και δεν βλεπει καλα. Ομως το ζηταει πολυ διστακτικα. Τελικα, ανακαλυπτουμε πως το ιδιο πρωι μια νεαρη γυναικα στην ιδια ακριβως ερωτηση της ειχε απαντησει με βρισιες χειριστου ειδους και την εχει διωξει λεγοντας "φυγε απο δω, βρωμοζητιανα!"....
Πιανουμε την κουβεντα. Τι σταυρο κουβαλαει και αυτη. Ο ενας γιος αλκοολικος, ο αλλος απων και ο τριτος, αυτος που μενει μαζι της, αν δεν του ακουμπησει καποια χρηματα καθε μερα, την αφηνει να κοιμαται απ' εξω, στο χαλακι στο διαδρομο των κοινοχρηστων... Κοιταζομαστε με τη φιλη μου. Λογια δεν μας βγηκαν, τι να πεις αλλωστε μπροστα στο αδιανοητο...
Οταν μπηκα στο λεωφορειο, ανοιξα το κινητο μου. Πηρα την πεθερα μου και της ειπα οτι την αγαπω πολυ. Ακριβως το ιδιο εκανα και με τους γονεις μου μολις εφτασα σπιτι. Τιποτα δεν ειναι δεδομενο, οσο κι αν ξερουν οι αλλοι οτι τους αγαπαμε, ειναι πολυ σημαντικο που και που να το λεμε, να το δειχνουμε, με μια αγκαλια, ενα γλυκο φιλι...

Τεταρτη πρωι. Πηγαινω με το γιο μου στο σταθμο. Στο δρομο συνανταμε εναν κυριο με εναν τεραστιο μαυρο σκυλο. Ο μικρος τον κοιταζει με εκπληξη κι εγω, αφου βεβαιωνομαι οτι δεν δαγκωνει, τον παροτρυνω να πλησιασουμε προσεκτικα και να τον αφησουμε να μας μυρισει. Πραγματι, αφου εγινε το πρωτο αναγνωριστικο σνιφ, το πανεμορφο πλασμα αρχισε να στριφογυρναει γυρω μας, κουνωντας την ουρα και να χοροπηδαει απο τη χαρα του ο Δημητρακης μου, χτυπωντας παλαμακια...

Πεμπτη μεσημερι. Το πρωτο meeting της χρονιας. Μετα απο μηνες ολοι μαζι, ολο το διδακτικο και μη προσωπικο. Οι ωρες φετος λιγοτερες απο τις αναμενομενες, τα χρηματα επισης, αλλα η ορεξη για προσφορα αμειωτη. Ειναι υπεροχο να βλεπεις ανθρωπους που, ενω ξερεις οτι αξιζουν περισσοτερα απο οσα μπορεις να τους προσφερεις, εν τουτοις ειναι εκει και νοιαζονται για τη δουλεια τους, για τη δουλεια σου και προσπαθουν να δωσουν παραπανω κι απο το 100%.

Παρασκευη βραδυ. Που αλλου; Στη σταση για το λεωφορειο... Εκει που συμβαινουν πολλα και τιποτα. Συνηθως πολλα, αν παρατηρησεις. Ειναι οι μικρες καλοσυνατες πραξεις. Μια γιαγια στεκεται στο δρομο διπλα απο το πεζοδρομιο. Ενα αυτοκινητο προσπαθει να παρκαρει. Μια νεα γυναικα πιανει τη γιαγια απο το μπρατσο, καθως δεν εχει καταλαβει οτι το αυτοκινητο με την οπισθεν την πλησιαζει επικινδυνα. Κανει σημα στον οδηγο να σταματησει και ανεβαζει τη γιαγια στο πεζοδρομιο. Λιγο πιο περα ενα ζευγαρακι νεων. Τους ειχα ρωτησει αν περασε το λεωφορειο μου, μου ειπαν οτι κι εκεινοι το ιδιο περιμεναν. Καθομαι σε ενα σκαλι απορροφημενη απο το βιβλιο μου. Με πλησιαζει ο νεαρος -ο αγνωστος νεαρος- και μου λεει οτι ερχεται το λεωφορειο. Μετα δινει στην αγαπημενη του ενα μελενιο τρυφερο φιλι. Εκεινη μπαινει στο λεωφορειο κι εκεινος μενει απ' εξω να την κοιταζει μεχρι που ξεμακρυναμε...

Κυριακη πρωι. Μετα απο πολλες Κυριακες, επιτελους ο αντρας μου ειναι σπιτι. Επιτελους, θα πιουμε οι δυο μας ενα καφε. Επιτελους θα φαμε μαζι μεσημερι. Θα παιξουμε με το Δημητρη. Θα μαγειρεψω για την επομενη. Θα ξαπλωσουμε για σιεστα. Θα παιξει μπουζουκι. Θα γκρινιαξω για τα ρουχα που πεταει περα δωθε. Θα με αγκαλιασει. Θα τον φιλησω. Θα ψιθυρισει σ' αγαπω. Θα χωθω στο στηθος του να τον μυρισω. Θα ερθει κι ο Δημητρης, απαιτητικα, να διεκδικησει τη μαμα, να ζητησει "αγκαλια ολοι μαζι"...

Γλυκοπικρα τα στιγμιοτυπα που μενουν αποτυπωμενα στην καθε μερα. Ακομα ανατριχιαζω στη σκεψη της γιαγιας. Ακομα χαμογελαω στη σκεψη του ερωτευμενου ζευγαριου, στη θεα του Δημητρη να παιζει με το σκυλακι. Αυτη ειναι η αληθινη ζωη. Οσο αναλωνομαστε σε αγχη και ανησυχιες, οσο ξεχναμε να ζησουμε, να νιωσουμε, να απογοητευτουμε, να σιχτιρισουμε, να θυμωσουμε, να αγαπησουμε, να αγαπηθουμε, να ερωτευτουμε, να πονεσουμε, να ονειρευτουμε, να παρατηρησουμε... γυρω μας ειναι η αληθινη ζωη. Συμβαινει τωρα. Και οπως παντα...συνεχιζεται...

Καλο μηνα σε ολους! Πεταλουδισια φιλια!