ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ ΝΟΗΤΕ...

Διαβασα μια παρα πολυ δυσαρεστη ανατριχιαστικη ειδηση. Εκει που σταματα το μυαλο του ανθρωπου.
Πραγματι το μυαλο μου σταματησε. Η καρδια μου αρχισε να χτυπαει με φρενηρεις ρυθμους, το χτυπημα εφτασε στα μηλιγγια μου. Η ανασα μου επιταχυνθηκε και τα ματια μου γουρλωσαν. Επαψα να σκεφτομαι. Αρχισα να αισθανομαι. Οργη, ντροπη και μισος, ναι ΜΙΣΟΣ!
Ποσο διεστραμμενος μπορει να ειναι καποιος να τη βρισκει κακοποιωντας σεξουαλικα μεχρι θανατου παιδια απο 5 χρονων; Ποσο αληθινα ΚΑΚΟΣ πρεπει να εισαι για να πληρωνεις ωστε να δεις κατι τετοιο και τον παιξεις; Ποσο αναισθητος για να το διακινησεις αυτο το υλικο; Κι αυτα τα παιδια ποια μανα τα αναζηταει, ποια οικογενεια τα κλαιει και αγωνια, ποιος ακαρδος τα πουλησε σκλαβους;
Σταματα ο νους του ανθρωπου.. και ξυπναει μεσα μου το θεριο! Αυτο που ζηταει την παραδειγματικη και επωδυνη τιμωρια ΟΛΩΝ των εμπλεκομενων. Τους φανταζομαι στημενους σε μια κεντρικη πλατεια, γυμνους, δεμενους πισθαγκωνα. Ο κοσμος να περναει και να τους φτυνει. Να τους χωνει σε καθε τρυπα του σωματος τους τεραστια αντικειμενα για να νιωσουν ακριβως αυτο που προκαλεσαν στις αθωες ψυχουλες. Να τους βγαζει με τα χερια τα ματια. Να τους ξεριζωνει με τα νυχια το δερμα απο ακρη σε ακρη. Και στο τελος, αφου εχουν περασει ολα αυτα τα βασανιστηρια να αναβει φωτια και να τους καιει ζωντανους! Ναι, αυτα φανταζομαι! Αυτα τους αξιζουν! Και χειροτερα! Και να ειναι τετοια η τιμωρια τους, τοσο αγρια και παραδειγματικη που να μην τολμησει πια κανεις οχι να πραξει, αλλα ουτε να σκεφτει κατι τοσο ανωμαλο!
Ξερω πως ερχεται σε αντιθεση με την προηγουμενη μου αναρτηση ολο αυτο. Σε αντιθεση με μενα. Αλλα ειμαι ετοιμη να κατασπαραξω οποιον τολμησει να μου μιλησει για ανθρωπινα δικαιωματα! Εχουν μωρε δικαιωματα τα κτηνη; Κι αυτα τα πλασματα που περασαν του Ιησου τα Παθη στα χερια τους, αυτα δεν ειχαν δικαιωματα;

Κι επειτα, λες κι ο Θεος μου την εχει στημενη να με μαζεψει σε καθε παρεκτροπη, πεφτω πανω σε αυτην την αναρτηση του Παολο Κοελιο.
Ουτε λιγο ουτε πολυ, αναρτηση και σχολια εστιαζουν στο ποσο λαθος ειναι να θεωρουμε την εκδικηση και την τιμωρια απονομη δικαιοσυνης, ενω δικαιοσυνη σημαινει σοφρωνισμος και επανενταξη, στην ουσια ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ...
Και ντρεπομαι για τις σκεψεις μου. Και προβληματιζομαι...
Που αρχιζει και που τελειωνει η δικαιοσυνη; Ποτε απαιτειται τιμωρια και ποτε σοφρωνισμος; Που βρισκονται αυτες οι πολυ λεπτες διαχωριστικες γραμμες, πως ισορροπεις αναμεσα στην επιεικια και την ασυδοσια; Επιδεχονται ολες οι περιπτωσεις βελτιωση; Για παραδειγμα, στο εγκλημα που ανεφερα πιο πανω, ειναι δυνατη μια επανενταξη; Ειναι εφικτος ο σωφρονισμος; Και ειναι δικαιοσυνη αυτο απεναντι στα παιδια που βασανιστηκαν βαναυσα; Σε αυτα που χαθηκαν για παντα λογω μιας διαστροφης; Ποτε γινεται τελικα ο θυτης θυμα; Ποσο βαθια πρεπει να ψαξουμε στο παρελθον και στο ψυχικο υποβαθρο καθε παραβατη; Πως εξασφαλιζεται η λυτρωση για το θυμα;
Θα ηθελα να διαβασετε προσεκτικα τις δυο αναρτησεις και την δικη μου και να μου πειτε κι εσεις την ειλικρινη σας αποψη επι του θεματος. Χωρις αναστολες και καθωσπρεπισμους. Εδω δεν κρινουμε, κανουμε εναν διαλογο, μια αληθινη ανταλλαγη που αν το θελουμε πραγματικα, μπορει να μας παει ενα βημα παραπερα σαν ατομα, σαν κοινωνια.

Πεταλουδισια φιλια σε ολους.