Τ' ΑΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΞΥΠΟΛΗΤΩΝ ΠΟΔΙΩΝ

"Ο Αλκης κοιταζε με ανοιχτα ματια τη νυχτα εξω απο το παραθυρο. Κανενας ηχος δεν προδωσε την ξαγρυπνια του στον πατερα του, τιποτα δεν φανερωσε πως κι οι δικες του σκεψεις ετρεχαν σαν αγριεμενα αλογα. Εφερε στο μυαλο του τη Νεα Σμυρνη, τη Λενα, τα κοριτσια, το φιλο του το Βασιλη. Ζωντανεψαν εμπρος του οι ομορφες βραδιες στα θερινα σινεμα, με το αγιοκλημα και το γιασεμι να πλημμυριζουν τα ρουθουνια, που ειχαν χαθει πια για παντα... Νοσταλγια τον πλημμυρισε. Κι ολα αυτα για να κερδισει κατι που δεν ειχε ποτε. Μια μανα. Κι ας ηταν η Λενα που αφησε πισω σαν μανα του. Δεν ηταν κι αυτο φαινεται μετρουσε, αφου ποτε του δεν την ειχε αποκαλεσει με αυτη τη λεξη. Οταν ο πατερας συζητησε μαζι του την αποφαση του, αυτο του ειπε: πως ολα τα παιδια πρεπει να εχουν μια μανα κι εκει που θα πηγαιναν θα αποκτουσε κι αυτος μια. Ετσι κι ο Αλκης συμφωνησε. Μα δεν το εκανε για τον ιδιο, το εκανε για τον πατερα του. Για τη λαχταρα που διεκρινε στη φωνη του, γιατι καταλαβε οτι αυτη την απαντηση προσδοκουσε απ' τα χειλη του.
-Μανα, κουνηθηκαν και ψελλισαν τα χειλη του αηχα, διχως να φτασει στ' αυτια του Θεμη το ψιθυρισμα του. Μανα...
Δοκιμασε τη λεξη σαν αγνωστο εξωτικο φρουτο στο στομα του. Τι γευση ειχε; Δεν μπορεσε να καταλαβει..."

"Ο Αλκης εμεινε για μια στιγμη ετσι, με το μαστιγιο σηκωμενο κι ετοιμο να κατεβει στο κεφαλι του ασπλαχνου αντρα. Δαγκωσε με λυσσα τα χειλη του και τα αισθανθηκε να ματωνουν. Ο γυφτος ξεθαρρεμενος που δεν ειχε νιωσει ακομα στη σαρκα του το χτυπημα, κατεβασε τα χερια ριχνοντας του κλεφτες ματιες. Σαν τιμωρος θεος του φανηκε, που ειχε σταλει απο τα αρχαια χρονια σε τουτο τον παραξενο τοπο, για να τον συνετισει.
-Θα σου αξιζε να νιωσεις εστω μια φορα τουτο το πετσι να σου ξεσκιζει το δερμα, ετσι οπως υποχρεωνεις το ατυχο ζωο να το νιωθει. Να αισθανθεις κι εσυ για μια φορα πως ειναι να σου στερουν την ελευθερια, να σε ταπεινωνουν, να σε χτυπουν ανανδρα...
-Ελεος, αφεντικο, ελεος... κλαψουρισε ο γυφτος, χωρις να τολμαει να σηκωθει. Διπλα του η χτυπημενη αρκουδα μουγκριζε προσπαθωντας να κινηθει. Το τραβηγμα της αλυσιδας ειχε σχεδον ξεσκισει τη μυτη και το χειλος της.
-Δεν αξιζεις ουτε να σε χτυπησουν μωρε! Θρασυδειλος εισαι οπως ολοι οι βασανιστες, εφτυσε τελικα ο Αλκης τις λεξεις και, πετωντας το μαστιγιο πανω του, εσκυψε ν' ακουμπησει ενα φευγαλεο χαδι στο δυστυχο ζωντανο. Αμοιρη αρκουδα, συλλογιστηκε, η ζωη σου βορα στους αχορταγους ανθρωπους."

"Απλωσε τα χερια, ενω εκεινη περιμενε ασαλευτη το αγγιγμα του να σβησει απο πανω της τα ιχνη του αλλου, να τα ξεπλυνει, να της χαρισει πισω την αθωοτητα της, εκεινην που ειχε στο παρελθον κι ειχε χαθει στο μελλον. Να κανει παλι τον ερωτα γιορτη, λαχταρα, παθος. Ν' αναστησει τον ποθο της, να της χαρισει πισω τη γυναικεια της φυση.
Κι αυτος τα εκανε ολα. Με καθε χαδι, καθε φιλι στην επιδερμιδα της, που ζωντανευε ριγωντας, ξεπλυνε το ξενο αγγιγμα. Τα χειλη της ρουφηξαν απ' τα δικα του την πνοη της ζωης, τα χερια της αυλακωσαν το κορμι του, καθως εγερναν πανω στο παλτουδενιο τους στρωμα. Μια τελευταια ματια δικη του στο εκστατικο της προσωπο κι υστερα της σκεπασε το ανατριχιασμενο σωμα με το δικο του. Ενωθηκαν με ενα βαθυ βογγητο που ραγισε την αποκοσμη σιωπη. Εναν υμνο που εκανε το φεγγαρι να κρυφτει. Τους αφησε μονους να ερωτευονται, οπως μοναχα οσοι αγαπουν γνωριζουν."

Κρατωντας για πρωτη φορα στα χερια το βιβλιο της Σοφης Θεοδωριδου, διαβαζοντας το οπισθοφυλλο, ο ανυποψιαστος αναγνωστης δεν μπορει με τιποτα να μαντεψει τι τον περιμενει. Που να φανταστει οτι θα βρεθει μπλεγμενος στη δινη μιας ιστοριας που ξετυλιγεται σαν χαδι και σαν χαστουκι πανω στην ψυχη του; Ο Θεμιστοκλης, η Αλκινοη, η Ελενη, η Θαλεια, η Ελλαδα που πληγωνει και πληγωνεται... Κι ενας Αλκης συγκλονιστικος, ενας Αλκης που κοβει την ανασα!
(Μεταξυ μας, ερωτευτηκα! Που λεει ο λογος δηλαδη, αλλα αν υπαρχουν εκει εξω αντρες σαν τον Αλκη, κοριτσια τρεχατε να προλαβετε!)
Ξεκινησα να διαβαζω και καθε φορα που επρεπε να αφησω το βιβλιο απο τα χερια μου με κυριευε μια στεναχωρια, μια αγωνια για το παρακατω. Το διαβασα, το ρουφηξα και χαρακτηκε μεσα μου. Οι χαρακτηρες τοσο απλα και μεστα δωσμενοι κι οι περιγραφες βελουδινες, απολυτα φυσικες, κομματι του εαυτου τους, του τοπου τους. Ακομα βασανιζει το μυαλο μου, με ολα τα αισθηματα που γεννηθηκαν κατα την αναγνωση.
Ενα βιβλιο εκπληκτικο, που το συνιστω ανεπιφυλακτα! Ενα βιβλιο, που χωρις να εμπιπτει στο ιστορικο μυθιστορημα, αγγιζει την ιστορια μεσα απο τις ξεχωριστες ιστοριες των ηρωων, ευλαβικα, με φροντιδα και σεβασμο στην ευθραυστη φυση της.

Τ' αχναρια των ξυπολητων ποδιων
Εκδοσεις Ψυχογιος, 2012, τιμη: 16 ΕΥΡΩ