10 ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΖΙ...ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΡΓΟΠΟΡΙΑ

Αν και διδυμος στο ζώδιο, στο παρελθόν δεν είχα ένα από τα βασικότερα θέματα του ζωδίου, αυτό της διαχείρισης του χρόνου και της μόνιμης αργοπορίας. Όσο μεγαλώνω όμως, το αποκτώ και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Βέβαια, για να είμαι και ειλικρινής, λάπτοπ δεν είχα, ίντερνετ στο σπίτι δεν είχα, από κινητό μόνο έμπαινα...(στο σημείο αυτό να ευχαριστήσω το γείτονα του καφέ απέναντι που με άφηνε να του κλέβω ίντερνετ)... ε πώς να γράψω η γυναίκα;
Αυτή η τεράστια εισαγωγή ήταν η δικαιολογία- απολογία μου για την μακρόχρονη απουσία από το μπλογκ μου και το γεγονός ότι δεν έχω απαντήσει σε σχόλια μηνών.
Έχασα πολλά. Διαγωνισμούς, συνεργασίες, πράξεις αγάπης  και καλοσύνης, συμπόσια ποίησης... Εδώ καλέ έχασα τα ιδια τα γενέθλια του μπλογκ! Τέτοια αμέλεια! Και τι γενέθλια! Κλείσαμε μαζί μια ολόκληρη δεκαετία!
Ήταν 21 Σεπτεμβρίου του 2017, όταν δειλά δειλά έκανα την εμφάνισή μου στην μπλογκόσφαιρα με αυτήν την ανάρτηση:
http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/2007/09/blog-post.html

Δέκα χρόνια μετά, μου φαίνεται απίστευτο πως είμαι ακόμα εδώ. Υπήρξαν πολλά και μεγάλα διαστήματα αποχής μου, άλλοτε από επιλογή, άλλοτε από ανάγκη κι άλλοτε λόγω συνθηκών. Όμως, όπως ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος, έτσι κι εγώ πάντα επιστρέφω αργά ή γρήγορα εδώ, στο κουκούλι μου. Γιατί το αγαπώ αυτό το κουκούλι. Με συντροφευσε σε όλα τα μεγάλα γεγονότα της μέχρι τώρα ζωής μου. Μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια, άλλαξα αρκετές δουλειές ώσπου να βρω αυτό που πραγματικά αγαπω, αρραβωνιάστηκα, παντρεύτηκα, έγινα μητέρα, έγινα θεία ζώντας από κοντά ένα τεράστιο θαύμα, έχασα τον πατέρα μου και την αγαπημένη μου θεία, πέρασα δύσκολα οικονομικά και ψυχολογικά, πέρασα κρίσεις στη ζωή και στο γάμο μου, διάβασα, έμαθα, αγωνίστηκα, προσπάθησα, συνεργάστηκα, ταξίδεψα, δημιούργησα, έφτιαξα το δικό μου e-book με ποιήματα (Στου Ονειρου το Δρόμο), συγκινήθηκα, πάλεψα, λυπήθηκα, χάρηκα, ένιωσα περήφανη, ένιωσα ντροπή, έγραψα, μοιράστηκα, λίγους μήνες πριν έγινα μητέρα για δεύτερη φορά.

Και μέσα σε όλα αυτά, εδώ ήταν το καταφύγιό μου, ο δικός μου χώρος όπου μπορούσα να εκφράσω κάθε μου σκέψη και να γράψω ο,τιδήποτε, από παράπονα ως συνταγές κι από τα νέα μου μέχρι ιστορίες.

Μόνο καλά έχω πάρει από το μπλόγκινγκ, έχω γνωρίσει ανθρώπους που μπορώ πλέον κατά μια έννοια να αποκαλώ φίλους, ακόμα κι αν κάποιοι από αυτούς έχουν πλέον αποχωρήσει, εγώ τους θυμάμαι με ζεστασιά και κατά καιρούς ανατρέχω στα όμορφα σχόλια που κάποτε είχαμε ανταλλάξει.

Δέκα χρόνια μετά λοιπόν, είμαι ακόμα εδώ. Μετά από μια παύση αρκετών μηνών, ομολογώ ότι μου έλειψε πολύ το διαδικτυακό σπιτάκι μου. Κι ανυπομονώ για τα επόμενα δέκα χρόνια, τα επόμενα γεμάτα δεκα χρόνια.

Χαίρομαι που σας ξαναβρίσκω!

Πεταλουδίσια φιλιά σε όλους!