ΜΕΡΟΣ Β: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΣΟΦΡΩΝΙΣΜΟΣ

Καλημερα διαδικτυακοι μου φιλοι!
Μετα απο τον εποικοδομητικο διαλογο στην προηγουμενη αναρτηση, η αληθεια ειναι πως ειμαι ακομα πολυ μπερδεμενη και δεν εχω καταληξει σε τελικα συμπερασματα γυρω απο τη θανατικη ποινη και γενικα το θεμα εγκλημα και τιμωρια.

Φυσικα, το ιδανικο σε μια ιδανικη κοινωνια θα ηταν οι εγκληματιες, των οποιων τα εγκληματα δεν ειναι τοσο απεχθη, να σοφρωνιζονται και να επιστρεφουν στην κοινωνια "καινουργιοι" ανθρωποι, με ισες ευκαιριες με τους υπολοιπους να ξεκινησουν απο την αρχη. Αυτο θα προϋπεθετε μια υποδομη καταλληλων κτιριων, σχολειων μεσα στις φυλακες, εναν μεγαλο αριθμο ειδικων ψυχολογων και κοινωνικων λειτουργων και φυσικα εξαιρετικα αυστηρο ελεγχο σε σχεση με τη χρηση και διακινηση οπλων, ουσιων κλπ.

Ναι! Και μετα ξυπνησαμε! Αυτη τη στιγμη οι φυλακες για τους μισους ειναι ενα διαρκες βασανιστηριο, ενας επικινδυνος τοπος οπου κινδυνευουν ανα πασα στιγμη να βρεθουν σφαγμενοι, βιασμενοι κλπ και που μετρανε τις ημερες να βγουν εξω. Για τους αλλους μισους, τους πιο δικτυωμενους, ειναι ενα απλο διαλειμμα στην εγκληματικη τους δραση, αφου μεσα στη φυλακη απολαμβανουν προνομια, ειναι μελη συμμοριων, εκφοβιζουν τους αλλους κρατουμενους, εχουν προσβαση σε ναρκωτικα, οπλα, κινητα τηλεφωνα και κανουν τα "νταλαβερια" τους κατω απο τη μυτη των αστυνομικων και μερικες φορες με την ανοχη η τη συνεργασια τους.
Χωρια τις αθλιες συνθηκες, τα κελια 2Χ2 για ποσα ατομα, τις αρρωστιες, τη βρωμα... 

Ετσι, ακομα και με το σχολειο που λειτουργει στη φυλακη, ειναι ελαχιστοι αυτοι που θα εχουν ατσαλενια θεληση και θα καταφερουν να επιβιωσουν ΚΑΙ να σοφρωνιστουν.

Οσον δε αφορα εγκληματιες που εχουν διαπραξει ιδιαιτερα ειδεχθη εγκληματα, καλη ωρα οπως το τελευταιο, εχουν ακουστει πολλα. Περαν της απλης ισοβιας καθειρξης εχει ακουστει συχνα η ιδεα των καταναγκαστικων εργων. Ειναι μια ιδεα που μου αρεσει πολυ και για να ειμαι ειλικρινης, πιστευω θα μπορουσε να εφαρμοζεται- με διαφορετικο τροπο και διαρκεια- απο την απλη κατοχη κανναβης μεχρι και το φονο. Ομως, στη χωρα μας τουλαχιστον δεν προβλεπεται κατι τετοιο και δεν ξερω αν υπαρχει πεδιο εφαρμογης και αν θα μπορουσε να υπαρξει η απαιτουμενη οργανωση για κατι τετοιο.


Ακουγεται επισης, για περιπτωσεις σαν του πατερα της Αννι, η ιδεα της απολυτου απομονωσης ισοβιως, με ελαχιστη τροφη και νερο. Αυτο ομως, δεν εμπιπτει στην κατηγορια των βασανιστηριων; Δεν ειναι αργη αλλα σταθερη φυσικη και ψυχολογικη εξοντωση; Δεν τοποθετει και παλι την κοινωνια και την δικαιοσυνη σε ρολο τιμωρου εκδικητη; Κι αν ειναι να εξοντωσεις καποιον με αυτον τον αργο και βασανιστικο τροπο, δεν ειναι πιο εντιμο αλλα και πιο ανθρωπινο να το κανεις μια κι εξω;

Τελος, υπαρχουν κι εκεινοι που υποστηριζουν πως αυτα τα αποβρασματα ειναι ανθρωποι ασθενεις, διαταραγμενοι, που ισως και να μπορουσαν να θεραπευθουν με την καταλληλη θεραπεια. Κι οτι ο ρολος μας ως κοινωνια ειναι να τους παρεχουμε αυτη ακριβως τη θεραπεια. Εγω προσωπικα, παρολο που θεωρω πως οντως ειναι αρρωστοι αυτοι οι ανθρωποι και πως οντως υπαρχει καποια βαθυτερη αιτια που τους οδηγει στις πραξεις αυτες, δεν πιστευω πως σε τετοιες κτηνωδεις περιπτωσεις υπαρχει περιπτωση ανακαμψης και θεραπειας, για αυτο και δεν τους θελω μεσα στην κοινωνια, αλλα απομονωμενους ωστε να μην αποτελουν μονιμο κινδυνο. Επισης, θεωρω οτι το να τους θεραπευσουμε, ακομα κι αν σε ελαχιστες περιπτωσεις εχει ελπιδες, θα εχει ενα κοστος πολυ μεγαλυτερο απο το να προλαμβανουμε αυτες τις καταστασεις, μεσα απο θεσμους οπως η Προνοια, που θα επρεπε να λειτουργει ουσιαστικα.

Εσεις τι πιστευετε για το σοφρωνισμο εν γενει και για το συστημα μας; Τι παρεχει και τι περιθωρια βελτιωσης εχει;
Πως σας ακουγεται η λυση της κοινωφελους εργασιας και των καταναγκαστικων εργων;
Η απομονωση ισοβιως ειναι τελικα λυση;
Η μηπως οφειλουμε ως κοινωνια να βρουμε τροπο να επαναφερουμε και να θεραπευουμε ακομα και τον πιο στυγνο και διαταραγμενο εγκληματια;

Οπως παντα, ελπιζω στα σχολια η συζητηση να ειναι εποικοδομητικη!

Ας ελαφρυνουμε ομως το κλιμα διαβαζοντας την ιστορια της Μαρως.

Καλο Σαββατοκυριακο και Πεταλουδισια Φιλια σε ολους!