ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

Κοίταξε από ψηλά το ολόλευκο δωμάτιο. Ένα μεγάλο παράθυρο στ’ αριστερά. Δίπλα, ένα μικρό τραπέζι με δυο πολυθρόνες. Στη μέση του δωματίου ένα μονό κρεβάτι, στρωμένο με επίσης λευκά σεντόνια. Η απουσία κάθε χρώματος ήταν σχεδόν εκτυφλωτική και μια μυρωδιά σήψης κυριαρχούσε στο χώρο. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο θάλαμος ενός νεκροτομείου.

Πάνω στο κρεβάτι, ένα νεαρό γυναικείο κορμί, από όπου ξεπηδούσαν διάφορα καλώδια και σωληνάκια που κατέληγαν σε κάτι τετράγωνα κουτιά. Ήταν εντελώς ακίνητη. Αν δεν ακουγόταν αυτό το μονότονο «μπιπ» από κάποιο μηχάνημα, τίποτα δεν θα μαρτυρούσε πως το σώμα αυτό έκρυβε ίχνος ζωής μέσα του.  Τα μαλλιά της, μακριά, στο χρώμα του κάστανου, απλώνονταν λυτά στο μαξιλάρι. Τα μάτια της σφαλισμένα. Η αναπνοή της κοφτή, ανεπαίσθητη. Πλησίασε να την παρατηρήσει καλύτερα. Καθώς το βλέμμα της ανέβηκε αργά από τα πόδια στην κοιλιά, στο στήθος κι έπειτα στο πρόσωπό της, μια κραυγή βγήκε από το στόμα της. Η γυναίκα στο κρεβάτι ήταν εκείνη, η ίδια! Μα τότε … πώς;… Ω, ναι! Ξαφνικά κατάλαβε. Ξαφνικά, τα θυμήθηκε όλα! Το ατύχημα, τα τεράστια φώτα του φορτηγού να την πλησιάζουν απειλητικά, εκείνο τον ανατριχιαστικό θόρυβο που κάνουν τα κόκαλα όταν σπάνε…

Ένιωσε μια παγωμένη αίσθηση να την τυλίγει. Φόβος; Πόνος; Καθώς η ματιά της περιπλανήθηκε και πάλι στο χώρο, άλλες αναμνήσεις άρχισαν να την κατακλύζουν. Τότε που, μικρό κοριτσάκι ακόμα, σε ένα παρόμοιο δωμάτιο νοσοκομείου, πιο λιτό και πιο μικρό ακόμα – παρότι έμοιαζε τεράστιο στα παιδικά της μάτια- αναγκάστηκε να αποχαιρετίσει τη μητέρα της. Δεν ήταν η απροσεξία κάποιου οδηγού που την είχε πάρει μακριά της, αλλά η αναλγησία κάποιων δήθεν γιατρών. Δυο χρόνια παραπονιόταν για πόνους χαμηλά στην κοιλιά η μάνα της, μήνες ολόκληρους έβλεπε αίμα στο εσώρουχό της, όμως κανείς δεν της έδωσε σημασία. Ουρολοίμωξη, κυστίτιδα, ακόμα και ψυχολογικά αίτια της είχαν διαγνώσει. Όταν τελικά ανακάλυψαν τον καρκίνο, εκείνος είχε απλωθεί σε όλο της το κορμί και το έκαιγε, όπως οι φωτιές που βγάζουν οι δράκοι στα παραμύθια. Ένας τέτοιος δράκος ήταν κι ο θάνατος της μαμάς της, που ένιωσε πως θα την καταβρόχθιζε, θα την κατάπινε ολόκληρη. Η γιαγιά της, που από τότε τη μεγάλωσε με τόση αγάπη, της είχε πει πως, αν το πίστευε, η μαμά της θα ερχόταν στον ύπνο της σαν άγγελος να την προστατεύει, κάθε φορά που θα είχε ανάγκη τη βοήθεια και τη συμβουλή της. Εκείνη το πίστεψε. Και πράγματι, από τότε, όποτε ένιωθε στεναχωρημένη, ονειρευόταν τη γλυκειά της μορφή, με φτερά αγγέλου στην πλάτη, να της χαμογελάει. Και πάντα ένιωθε καλύτερα.

Στη σκέψη της μητέρας της, μια γλυκειά ζεστασιά την τύλιξε. Ξάφνου, μια ουράνια μελωδία έφτασε στα αφτιά της, αρχικά μακρινή, μα σιγά σιγά όλο και πλησίαζε. Το λευκό δωμάτιο της φαίνονταν τώρα πιο αστραφτερό, λες κι ένα απόκοσμο φως το είχε λούσει από κάθε γωνιά. Γύρισε προς το παράθυρο κι αντίκρισε τη μητέρα της, ακριβώς όπως την επισκεπτόταν στα όνειρά της. Γαλήνια, γελαστή, με δυο λευκά φτερά στην πλάτη και με τα χέρια της ορθάνοιχτα, να την προσκαλούν σε μια μεγάλη αγκαλιά! Η καρδιά της πλημμύρισε αγαλλίαση! Επιτέλους θα ξανάσμιγαν! Άνοιξε κι εκείνη τα χέρια της κι ετοιμάστηκε να τρέξει στην αγκαλιά της. Τότε, η πόρτα άνοιξε κι όρμησε στο δωμάτιο ένα μικρό κοριτσάκι, με τα καστανά της μαλλιά πιασμένα αλογοουρά και με ένα μπουκετάκι στα χεράκια της. Ήταν η κόρη της. Πίσω της ακριβώς ένας νεαρός άντρας, με βουρκωμένα μάτια, που προσπαθούσε με δυσκολία να χαμογελάσει στη μικρή. Το κοριτσάκι πλησίασε στο κρεβάτι κι ακούμπησε το ζεστό του χέρι στο παγωμένο δικό της.

-Μαμά! Μαμά! Αυτό είναι για σένα, είπε και ακούμπησε τα λουλούδια ακριβώς στο μέρος της καρδιάς.

Κοίταξε την κορούλα της τρυφερά κι έπειτα στράφηκε και πάλι στη μητέρα της.

-Λυπάμαι μαμά. Τώρα έχω άλλον άγγελο να με φυλάει. Και της χαμογέλασε, αποχαιρετώντας την. Καθώς η μορφή απομακρυνόταν, της φάνηκε σαν να της έκλεισε το μάτι.

Τα ερμητικά κλειστά βλέφαρα τρεμόπαιξαν για λίγο κι έπειτα άνοιξαν εντελώς.

-Μαμά;

-Μωρό μου…

Με την παραπανω αναρτηση ελαβα μερος στο 5ο παιχνιδι του β' κυκλου του εξαιρετικου "ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ" της Φλωρας μας.

Η ιστορια μου ελαβε την 3η θεση. Θελω να ευχαριστησω πολυ οσους την ψηφσαν, αλλα και οσους πηραν κατι ακομα κι αν δεν την ψηφισαν. Αλλωστε, ο σκοπος ειναι η δημιουργια και το μοιρασμα, το να αγγιξεις καπως την ψυχη του αλλου με οσα κρυβει μεσα η δικη σου ψυχη. 

Η Φλωρα μου εστειλε ενα καταπληκτικο δωρακι, φτιαγμενο με μερακι απο τα χερακια της, πραγμα που το κανει διπλα πολυτιμο και την ευχαριστω ιδιαιτερως!

Φλωρα μου, λυπαμαι που η φωτογραφια δεν μπορει να αναδειξει ποσο πραγματικα μοναδικο ειναι το κομψοτεχνημα σου, σε ευχαριστω απο καρδιας!

Πεταλουδισια φιλια σε ολους!

Υ.Γ. Σημερα λενε οτι γιορταζει ο ερωτας. Αν και ο ερωτας ειναι καθε μερα γιορτη, ειναι η καθημερινοτητα τετοια που μας κανει συχνα να το ξεχναμε. Καθε ευκαιρια να το θυμηθουμε, ειναι απαραιτητη! Κλεινοντας λοιπον, θελω να αφιερωσω στους δυο ερωτες της ζωης μου, τον αντρα και το γιο μου, ενα αγαπημενο μου τραγουδακι. Και σε ολους εσας βεβαια! 



Καλο ΣΚ και να μην ξεχνατε να ερωτευεστε!