ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

Καλησπερα!
Σημερα θα μιλησουμε για αξιοπρεπεια. Σε μια εποχη που ολα ειναι δυσκολα, που παλευουμε για την επιβιωση, καποιοι μας μαθαινουν πως ναι, υπαρχει ακομα αξιοπρεπεια. Μαθηματα ζωης, για ολους μας, για μενα πρωτα πρωτα...Σημερα κανω μια εξομολογηση, μια ψυχοθεραπεια...
Το Ποντικακι μας, μητερα ενος μικρου αγοριου, με οικονομικα προβληματα τετοια που αναγκασαν τον αντρα της να φυγει μακρυα απο την οικογενεια του για μεγαλο χρονικο διαστημα ωστε να εξασφαλισει τα προς το ζειν, δεν διστασε να διεκδικησει αυτα που δικαιωματικα της ανηκαν, να εγκαταλειψει τη δουλεια της οταν της τα αρνηθηκαν και να καταφυγει στο νομο, οπου και τελικα δικαιωθηκε. Ανεργη πλεον, ψαχνει επειγοντως μια δουλεια. Ναι, δυσκολευεται. Ναι, θα ξημερωσουν ακομα πιο δυσκολες μερες για εκεινη και την οικογενεια της. Ομως το εκανε. Ειχε τα κοτσια και το εκανε. Και τη θαυμαζω για αυτο. Και τη ζηλευω λιγακι. Γιατι εγω, τωρα που εχω το Δημητρακη, δεν θα ειχα τα κοτσια να το κανω. Γιατι εγω, μετα απο 2 σχεδον χρονια που βιωσα την ανεργια στο πετσι της οικογενειας μου, με τον αντρα μου να ψαχνει απεγνωσμενα μεροκαματο, με την αισθηση οτι με συντηρουν αλλοι κι εμενα και το παιδι μου, δεν θα ειχα τα κοτσια να το κανω και να διακινδυνευσω να πεινασουμε. Τωρα ο αντρας μου δουλευει, πολλες ωρες, εξευτελιστικο μεροκαματο, αθλιες συνθηκες, μηδενικα δικαιωματα. Πριν απο 2 χρονια θα του ελεγα "δωστους δυο φασκελα και φυγε!". Σημερα του λεω "μεινε, κανε υπομονη μεχρι να βρεις κατι αλλο και μετα φυγε, περιμενε να δουμε αν μεχρι το καλοκαιρι κατι εχει αλλαξει (υποτιθεται πως υπαρχει αυτη η προοπτικη) και μετα βλεπουμε". Παω πισω τις αξιες μου, τα ιδανικα μου, τα θελω μας γιατι φοβαμαι, ναι φοβαμαι, μηπως το παιδι μου στερηθει, οχι τα πολλα, τα βασικα...
Εχω παψει απο καιρο να γραφω για δουλειες, συνθηκες εργασιας, διεκδικηση δικαιωματων. Δεν μου αρεσει να πρεσβευω πραγματα που δεν μπορω πρωτη εγω η ιδια να υποστηριξω. Ευτυχως ειμαι απο τους σχετικα τυχερους, στη δουλεια μου ειναι ενταξει τα πραγματα, δεν ισχυει το ιδιο για το συντροφο μου ομως. Κι αλλωστε και μονο η ανοχη, δεν ειναι συνενοχη;
Οχι, δεν εχω αλλαξει αποψεις, ακομα θεωρω οτι ελευθερος ειναι ο ανθρωπος που καθε μερα μπορει να ξεκινησει απο το μηδεν. Και ειμαι σιγουρη πως αν αυριο και οι δυο μεινουμε χωρις δουλεια, θα σηκωσουμε τα μανικια, θα σηκωσουμε το κεφαλι και θα το αντιμετωπισουμε, θα ξεκινησουμε απο την αρχη. Απλα, πριν ερθει ο Δημητρης θα το επιδιωκα, ενω τωρα απλα θα το αποδεχομουν.
Για αυτο, οταν διαβασα την αφιερωση σε αυτη την αναρτηση... ντραπηκα... αλλα ενιωσα ταυτοχρονα και πολυ περηφανη για σενα, Ποντικακι!
Ζητας εσυ τη δικη μου γνωμη; Τη δικη μου "εγκριση"; Οχι, ειναι λαθος...
ΕΓΩ σε ευχαριστω, Σοφια μου, για το μαθημα αξιοπρεπειας που μου εδωσες!

Υ.Γ. Η Σοφια ειναι απο Καβαλα. Αν γνωριζετε κανεναν που να ψαχνει για υπαλληλο... Μην ξεχναμε πως μονο η αλληλεγγυη θα μας σωσει απο τις απιστευτες αυτες καταστασεις και απο τον εαυτο μας!