ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΣ

26 Οκτωβριου 2011. Αγιου Δημητριου ανημερα. Τι ανειπωτη χαρα ηταν αυτη! Μετα απο μια χαμενη εγκυμοσυνη, αγωνα μηνων, τρυπηματα, φαρμακα, μια δευτερη εξωσωματικη, μια δευτερη ευκαιρια. Πετυχε! Η πολυποθητη εγκυμοσυνη ηταν γεγονος. Πρωτη κινηση προσευχη, ευχαριστια, ενα κερι στον Αγιο Δημητρη.
Λιγες μερες αργοτερα, ακουσαμε τους χτυπους. Κι ηταν δυο οι καρδουλες, ζωντανες και δυνατες. Ολα καλα, ο οργανισμος δυνατος, οι εξετασεις τελειες. Και ξαφνικα... αιμα, πολυ αιμα, ασταματητο αιμα. Δεν πειραζει, οσο ακουγονται  καρδουλες ολα καλα, ειναι σπανιο μεν, αλλα συμβαινει...
13 εβδομαδων, η αιμορραγια σιγα σιγα υποχωρει, η ζωη σιγα σιγα επανερχεται. Ομως εκεινο το βραδυ, μια αισθηση περιεργη, κατι εχει αλλαξει. Και μια υγρασια...νερα παντου! Σπασαν τα νερα.
Νομιζες οτι εζησες την αγωνια; Ο Γολγοθας τωρα αρχιζει.
Το ενα μωρο μεγαλωνει φυσιολογικα στο σακο του, το αλλο δεν εχει αμνιακο υγρο. Ολες οι διαγνωσεις ιδιες, στη βιβλιογραφια απειρα τα παραδειγματα. Το μωρο δεν προκειται να ζησει. Αν παρελπιδα καταφερει να γεννηθει, θα ειναι παραμορφωμενο, χωρις δερμα, χωρις θωρακα, θα πεθανει λιγο μετα. Απελπισια! Και δεν φτανει αυτο, μα κινδυνευει και το αλλο. Απο ελλειψη χωρου, απο πιεση, απο μολυνση. Ε, τοτε αυτο που δεν εχει ελπιδες ας το παρουμε τωρα, τουλαχιστον να σωσουμε το αλλο! Οχι, αδυνατον, αυτο ειναι ακομα πιο επικινδυνο. Οι σακοι ειναι εφαπτομενοι, αν περασει το φαρμακο απο τον εναν στον αλλο θα τα χασουμε και τα δυο! Κι αν πεθανει το ενα τωρα, παλι κινδυνευει το αλλο, κινδυνευεις κι εσυ απο σηψαιμια και αλλα πολλα. Τοτε τι; Τι μενει; Τιποτα στην ουσια. Απλα περιμενουμε, ελπιζουμε, προσευχομαστε, το "χαμενο" μωρο να αντεξει μεχρι να γεννηθει το αλλο. Θα το θανατωσουμε ακριβως πριν απο τη γεννα.
Τη θυμαμαι να κλαιει, ολο να κλαιει!
'Πως Χριστινα; Πως θα σκοτωσω το ενα μου παιδι;"
"Κι αν δεν το σκοτωναμε; Αν το αφηναμε να γεννηθει;"
"Δεν υπαρχει καμια ελπιδα. Οι γιατροι το εχουν αποκλεισει. Αν γεννηθει, απλα θα υποφερει μεχρι να πεθανει..."
"Μα η καρδούλα του χτυπάει! Κι η αναπτυξη του προχωραει, περα απο καθε λογικη, ψηλωνει, μεγαλωνει, τρεφεται..."
"Δεν υπαρχει ελπιδα! Εχω ρωτησει απειρους γιατρους, εψαξα παντου, ολοι το ιδιο λενε, ΔΕΝ υπαρχει ελπιδα!!!!"
"ΠΑΝΤΑ υπαρχει ελπιδα. Προσπαθησε να πιστεψεις σε ενα θαυμα... θα προσευχομαι για εσας..."
Κυλησαν οι μηνες, ηρθε το Πασχα. Ανημερα. Η εγκυμοσυνη ειχε φτασει στους 6μιση μηνες. Παλι αιμα...Μαζι και πυρετος. Εισαγωγη στο νοσοκομειο. Τα προγνωστικα δυσοιωνα. Θα μεινεις μεσα μια βδομαδα, θα σε κρατησουμε με νυχια και με δοντια να αναπτυχθει το ενα λιιιγο ακομα. Θα θανατωσουμε το αλλο και θα κανουμε καισαρικη. Ομως δεν υπαρχουν πλεον εγγυησεις ουτε για το αλλο μωρο. Παλι απελπισια, απογνωση!
Δευτερη μερα του Πασχα. Μια μολυνση που προχωραει και τα νερα του δευτερου σακου σπανε. Δεν υπαρχει χρονος ουτε να περιμενουμε ουτε να θανατωσουμε το ενα παιδι. Παμε επειγοντως χειρουργειο και ο Θεος βοηθος!
Ολοι εκει. Σιωπη, τι να πεις αλλωστε...
Κι ομως, κατι μεσα μου μου λεει πως ολα θα πανε καλα. Κατι μεσα μου ουρλιαζει πως αυτο δεν εγινε τυχαια, πως ο Θεος θελησε να προλαβει, να βγουν και τα δυο παιδια, να μην κανουν οι γιατροι την αφαιρεση...πως ερχοταν το θαυμα που τοσο πολυ ειχα ευχηθει! Ολοι αξιζουν ενα θαυμα, μια ευκαιρια, ετσι δεν ειναι;
Λιγο αργοτερα, δυο μικρα, πολυυυυυυυυυ μικρα αγορακια ερχονται στον κοσμο. Εντατικη, απαγορευεται να τα δουμε.
Καθε μερα και ενας αγωνας δρομου. Τωρα αναπνεουν, τωρα οχι. Τωρα εχουν ελπιδες, τωρα οχι.Θα ζησουν! Ναι! Οχι, οχι δυστυχως μαλλον οχι! Αναπνευστηρες, φαρμακα, δυο πλασματα ισα με δυο παλαμες, με τοση μα τοση θεληση για ζωη!!! Κι ομως, μολις εβγαινε η μηχανικη υποστηριξη, οι πνευμονες και η καρδια τα προδιδαν. Δυο μηνες περασαν ετσι, δυο ατελειωτοι μηνες, μισοι ανθρωποι μειναν οι γονεις, μισες ζωες... Κι εκει που πια οι ελπιδες εσβηναν, που ολα εδειχναν πως χωρις μηχανικη υποστηριξη δεν θα ζουσαν...η θεληση για ζωη νικησε!
Δυο μικρα ΤΕΡΑΣΤΙΑ θαυματα, καταφεραν να αναπνευσουν, καταφεραν να ζησουν! Κοντρα σε καθε πιθανοτητα, καθε ιατρικο δεδομενο, ο μικρος που ολοι τον ειχαν για χαμενο, εκεινος που δεν θα ειχε προσωπο, δερμα, θωρακα, ειναι ενα πανεμορφο πλασμα, με μια μικρη δυσμορφια στο χερι και στο ποδι, που με εγχειρισεις θα  διορθωθει. Πιθανως να μεινει για παντα μια μικρη κινησιακη δυσκολια, μα τα καταφερε. ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ! Κανεις δεν το πιστευε, οι γιατροι θεωρησαν το περιστατικο ως ενα απο αυτα που πρεπει να γραφτουν στα ιατρικα χρονικα, καποιοι το ειπαν με το ονομα του. ΘΑΥΜΑ! Αυτο ηταν, ενα αληθινο, μοναδικο θαυμα, απο εκεινα που λες δεν γινονται, μα γινονται και τα προκαλεσαν η ΠΙΣΤΗ και η ΠΡΟΣΕΥΧΗ μας.
Θυμαμαι οτι καθε βραδυ αναβα το καντηλακι, ηταν το ταμα μου στην Παναγια, για να φωτιζει το δρομο τους, καθε βραδυ, μεχρι να ερθουν σπιτι, να ξεφυγουν απο τον κινδυνο εντελως και τα δυο και να βρουν την οικογενεια τους.
Αργησε αρκετα αυτη η μερα, αλλα ηρθε.
Και γεμισε η ζωη μας παλι με χαρα, τα δακρυα του πονου εγιναν δακρυα ευτυχιας.
Και τωρα ο Δημητρακης μου εχει μαζι του τα ξαδερφακια του, τον Παρη- Δημητρη και τον Αλεξανδρο-Αναστασιο. Η επιλογη των ονοματων ειναι πιστευω προφανης.
Δεν τολμησα νωριτερα να αναρτησω την ιστορια, απο φοβο, μηπως κατι αλλαξει, μηπως στραβωσει. Δεκα μηνες μετα και ακομα καποια πραγματα ειναι ρευστα, αλλα ολα βαινουν προς το καλυτερο. Δεν τολμησα επισης, γιατι η συναισθηματικη φορτιση ειναι τεραστια, ακομα και τωρα τα θυμαμαι και κλαιω καθως τα εξιστορω.
Ομως το χρωσταγα στο Θεο να μιλησω παντου για αυτο Του το θαυμα!
Και χρωσταω και κατι ακομα...
Παρη-Δημητρη και Αλεξανδρε-Αναστασιε, καλωσορισατε στη ΖΩΗ!