Πριν απο 12 μολις μερες ησουν ακομα εδω... Οχι καλα, αλλα εδω...
Πριν απο 15 μερες ειχα ερθει να σε δω στο νοσοκομειο, να σε βοηθησω να φας... τα χερακια σου δεν μπορουσαν να κρατησουν το πηρουνι... ομως εμοιαζες καλυτερα! Πολυ καλυτερα! Ησουν τοσο δυνατος! Κανεις δεν μπορουσε να αντιληφθει το ποσο σοβαρα ηταν ολα οσα σε ετρωγαν... δεν το εβαζες κατω... "Αν καθηλωθω σε ενα κρεβατι, θα πεθανω!" ελεγες και το εννουσες... Κι εφυγες πριν καθηλωθεις.... Κι ειναι το μονο που με παρηγορει, γιατι ξερω πως θα ησουν πολυ δυστυχισμενος...
Πριν απο ουτε ενα μηνα ηταν γιορτες. Ηρθες να αλλαξουμε χρονο μαζι, εσυ κι η μαμα. Πριν απο λιγες μολις μερες εκανα σχεδια. Τα γενεθλια του Δημητρακη, του Δημητρακη σου, που τοσο καμαρωνες! Το Πασχα που θα τρωγαμε ολοι μαζι! Οι βολτες που θα σε πηγαινα οταν εβγαινες απο το νοσοκομειο, αυτες που δεν σε ειχα παει οσο ησουν καλα και που τοσο σου αρεσαν! Πριν απο λιγες μονο μερες, γιορτες, χαρες... Κι ομως μοιαζει η εποχη αυτη τοσο μα τοσο μακρινη, λες κι ειναι απο μια αλλη ζωη... Πως αλλαζει η αντιληψη μας για το χρονο αναλογα με αυτα που ζουμε τελικα...
Κι ομως μοιαζει σαν χτες που ηρθατε το 2005 με τη μαμα να με δειτε στην Κρητη και μου ζητουσατε να γυρισω και σας ελεγα οχι, θα μεινω... Σαν χτες οι γαμοι μας, εμενα και της Ελενας... Σαν χτες που κρατησες για πρωτη φορα το Δημητρακη στην αγκαλια σου... Ελεγες δεν θα προλαβεις να δεις εγγονακια, αλλα ειδες; Ο Θεος 3 σου χαρισε! Σαν χτες που πιναμε μαζι καφε τις Κυριακες... Σαν χτες που μου σφυραγες να σου ανοιξω και θυμωνα και σου ελεγα "τι σφυρας ρε πατερα; προβατα ειμαστε;"...Σαν χτες που μου ζητουσες να σου κοψω τα νυχια η να σε τριψω στην πλατη... Σαν χτες που μολις εβλεπες το παιδι φωτιζε το προσωπο σου, που του μαθαινες σκακι, που του ελεγες παραμυθια, που καθε φορα που ανεβαινα μονη μου μουτρωνες γιατι δεν τον ειχα μαζι μου κι ας ηταν ζωηρος κι ας νευριαζες και ας μαλωνατε, ολη σου η ζωη τα εγγονια σου ηταν...Σαν χτες που μου ελεγες 100 φορες να προσεχω, τα πιο απλα πραγματα και με επαιρνες 100 τηλεφωνα να μου πεις τα πιο ασημαντα... Και νευριαζα και εκνευριζομουν, γιατι δεν ειμαι πια μωρο... Ολα αυτα που μου διναν στα νευρα, και τι δεν θα εδινα τωρα να τα ξαναεχω!
Κι αναρρωτιεμαι αν ηξερες ποσο σε αγαπουσα... Η μαλλον σε αγαπω! Εσυ εφυγες, αλλα η αγαπη δεν φευγει... Θελω να πιστευω πως το ηξερες κι ας μην το ελεγα συχνα...
Τωρα το κρεβατι σου ειναι αδειο... "Οταν φυγω, τη μανα σας και τα ματια σας!" ελεγες... μετανιωμενος κι εσυ για τα τοσα λαθη του παρελθοντος... Μη φοβασαι, μπαμπα, την προσεχουμε σαν τα ματια μας, δεν ειναι μονη της... Τωρα υπαρχει ενα τεραστιο κενο μεσα μου, που δεν νομιζω να αναπληρωθει... Ενα ουφ, ενα γιατι, ενα αχ! Κι ειναι κι αυτο το "ποτε ξανα" τοσο βαρυ, τοσο τελεσιδικο, τοσο απελπιστικα πολυ...
Αντιο μπαμπα... μπαμπα μου... αχ μπαμπα μου... σ' αγαπαω....
