ΚΑΠΟΤΕ

Καποτε ημουν αστρο σκοτεινο,

ετεροφωτο,

αδυναμο να στηριχτει 

στ' ουρανου το παπλωμα μοναχο.

Καθε που εδυε ο ηλιος

κρυβομουνα,

απο ντροπη κι απο φοβο,

μηπως καποιο απ' τ' αλλα αστερια

θα το νιωθε

οτι του κλεβω μια σταλα απο φως

για να ζησω.

Καποτε ημουν αγρια θαλασσα.

Στη μανια μου πανω,

τα καραβια κομματιαζα πανω στις ξερες.

Κι αν στιγμες εγαληνευα,

μολις κατι με αγγιζε

την οργη μου ξεσπαθωνα 

με αφρους και ναυαγια.

Καποτε ημουν μαυρο πουλι.

Πετουσα μες στην ομιχλη.

Απ' την μπορα τρεφομουν

και τ' αγιαζι φιλουσα.

Τις καρδιες κατασπαραζα,

σαν σε ανομο ονειρο.

Με φωναζανε δαιμονα

και κανεις να μ' αγγιξει δεν τολμαγε.

Κι ηρθες αξαφνα Ερωτα,

με τσιγαρο αναμμενο

και καβαλα σε αλογο.

Πως με βρηκες σε ρωτησα,

οταν καποιο πρωι

ξαπλωμενο σ' αντικρισα

διπλα σ' ενα τριφυλλι.

"Η καρδια σου με φωναζε"

σιγανα μου ψιθυρισες.

Ηρθες σαν την πανσεληνο

κι απ' το χερι με τραβηξες

μες στο κεντρο του συμπαντος.

Μου 'μαθες πως τη λαμψη

να αντλω απο μεσα μου.

Ασημοχρωμο φως 

στα σκοταδια μου απλωσες.

Με γλυκα παραμυθια

την τρικυμια μου νανουρισες.

Τα φτερα μου τα μαυρα

απ' τους ωμους ξεκρεμασες

και αγγελου φτερα

μου ζωγραφισες στην πλατη.

Τωρα ειμαι φεγγαρι

με σενανε διδυμο,

περπατω την τροχια σου περηφανα.

Τωρα ειμαι ενα πελαγος,

της  αγαπης λιβαδι.

Τα κυματα μου ανθη,

που στα χερια σου απλοχερα ακουμπω.

Τωρα ειμαι αετος,

αλλα ειμαι κι αηδονι.

Τραγουδω την αγαπη σου

κι ουρανιο τοξο

μες στην πλαση απλωνομαι.

Τωρα ειμαι η αυγη

που ζεσταινει τη νυχτα,

Τα μαυρα πεπλα αποσυροντας

πισω απ' τα συννεφα.

Αυτη η ειναι η συμμετοχη που δεν εστειλα στο Συμποσιο Ποιησης της Αριστεας μας.
Ειπα να τη μοιραστω κι αυτη μαζι σας, αφου ο ερωτας ειναι απο μονος του γιορτη!

Πεταλουδισια φιλια και ενα υπεροχο ΠΣΚ σε ολους!