ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΣΠΙΡΤΑ

Το Κοριτσακι με τα Σπιρτα ηταν το αγαπημενο μου παραμυθι, μαζι με τη Ραπουνζελ. Για τη Ραπουνζελ θα μιλησουμε ομως σε αλλη αναρτηση.
Σημερα, που τα κοριτσακια με τα σπιρτα πληθαινουν καθε μερα, λεω να δουμε ξανα αυτο το παραμυθι, με ενηλικα πλεον ματια. Κατα εναν περιεργο τροπο, χωρις εγω να του εχω πει τιποτα, εχει γινει και για τον τριχρονο γιο μου το αγαπημενο του παραμυθι. Καθε μερα μου ζηταει να το ακουσει καμια δεκαρια φορες. Κι επειδη παντα απο τα παιδια μαθαινουμε καινουργια πραγματα, μια απο τις πολλες φορες που το βαλαμε στο ιντερνετ να το δουμε, ο μικρος μου Δημητρης επελεξε απο τη λιστα των σχετικων βιντεο, μια διασκευη στο υπεροχο παραμυθι, απο τους Χαρη και Πανο Κατσιμιχα. Μια μουσικη εξιστορηση με εναν μοναδικο τροπο, που λατρεψαμε, αν και εχουμε διασταση συναισθηματων. Ο Δημητρης χορευει, η μαμα κλαιει... Και τοτε τα δυο μικρα χερακια αγκαλιαζουν τη μαμα και λενε "μην κλαις μαμα, σ' αγαπαω"... Κι ετσι μαγικα ολα περνανε κι η μαμα χαμογελαει. Με μια πικρα βεβαια, για τους γνωστους λογους, αλλα χαμογελαει... Τα παιδια ειναι οι καλυτεροι δασκαλοι, αλοιμονο μας αν νομιζουμε οτι εμεις μοναχα τα μαθαινουμε κατι...
Τελος παντων, ξεφυγα απο το θεμα που ειναι αυτη το καταπληκτικο μουσικο παραμυθι που θελω να μοιραστω μαζι σας.
Απολαυστε το! Με ενηλικα ματια και παιδικη καρδια...

Το κορίτσι με τα σπίρτα - Χάρης & Πάνος Κατσιμίχα

Στίχοι: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Μουσική: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Πρώτη εκτέλεση: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας


Παραμονή Προτοχρονιάς.
Απόψε μες στο χιόνι
σπίρτα στο δρόμο εσύ πουλάς,
και είσαι τόσο μόνη.
Χρόνια πολλά, χρόνια καλά,
χρόνια ευτυχισμένα,
κι, αν περισσεύει μια δραχμή,
σκεφτείτε με και μένα.

Μα ποιος να σταθεί να κοιτάξει, τα σπίρτα σου ποιος να σκεφτεί;
Νυχτώνει σε λίγο, νυχτώνει,διαβάτες περνούν βιαστικοί.

Ένα σπιρτάκι άναψε
μέσα στ' άσπρα δάχτυλα της,
πορτοκαλένιο άστραψε
το χιόνι ολόγυρα της.
Και ξάφνου, μπρος στα πόδια της,
μια σόμπα ασημένια
είδε να καίει μια φωτιά
ζεστή μαλαματένια,
και το ποτάμι το βαθύ
που ήταν παγωμένο,
έλαμψε σαν παράθυρο
τη νύχτα φωτισμένο.

Και μες στο βυθό εκεί κάτω, νεράϊδες αρχίσαν χορό.
Μα σβήνει το σπίρτο και πέφτει σιωπή και σκοτάδι λευκό.

Ανάβει ολόκληρο κουτί,
κι ακούστηκε κιθάρα,
κι έσταζε φως του γεφυριού
η πέτρινη καμάρα.
Και ήρθε μέσα από το φως,
όπως στα όνειρα της,
η μάνα της με τα φιλιά
και τη ζεστή αγκαλιά της.

Μανούλα κι εσύ, μη μ' αφήσεις μονάχη τη νύχτα αυτή.
Φοβάμαι κρυώνω εδώ πέρα. Αχ, πάρε με τώρα μαζί.

Παραμονή, Πρωτοχρονιά.
Τώρα ποιος τη θυμάται;
Αχ, δε τη σκέφτηκε κανείς,
μοιάζει σα να κοιμάται.