24 DAYS' CHALLENGE # 15: ΟΔΟΦΡΑΓΜΑ

Σε εκεινη τη γειτονια τα λουλουδια παντα ηταν ανθισμενα. Δεν υπηρχε καμια λογικη εξηγηση, μα χειμωνα καλοκαιρι οποιος περπατουσε στους δρομους της χαιροταν τα χρωματα απο τις βουκαμβιλιες και τα αρωματα απο τα τριανταφυλλα και τα γιασεμια. Οι κατοικοι την ονομαζαν χαϊδευτικα "ο κηπος μας". Ηταν παντα χαρουμενοι, τα χαμογελα τους ζεστα και εγκαρδια και τα σπιτια τους παντα ανοιχτα.
Λιγο πιο περα, σε μια αλλη γειτονια νομιζες πως ποτε δεν ξημερωνει. Ηταν λες κι η νυχτα ειχε κατασκηνωσει επ' αοριστον και δεν αφηνε τον ηλιο να ξεμυτισει. Ασε που κι οταν ξεμυτουσε ηταν ισχνος, αδυναμος, αρρωστιαρης και αντι για φως απλωνε στον ουρανο μια κιτρινοπρασινη μουνταδα. Για λουλουδια εδω ουτε λογος. Το πολυ πολυ να ξεφυτρωνε κανενα αγριοχορτο μα κι αυτο δεν επιζουσε πανω απο μια δυο μερες. Αυτη η γειτονια ειχε το παρατσουκλι "το νεκροταφειο". Εκει μεσα ηταν θαμενες πολλες ψυχες, ψυχες που δεν ειχαν βρει το δρομο προς το φως, μοναχικες και θλιμμενες. Ψυχες που κατοικουσαν σε ανθρωπινα σωματα βαρια. Κανεις σ' αυτη τη γειτονια δεν σηκωνε το βλεμμα προς τον ουρανο. Ολοι περπατουσαν σκυφτοι, καμπουριασμενοι. Οχι πως ηταν κακοι ανθρωποι, καθε αλλο. Χαμενοι ηταν μεσα στη μουνταδα του κοσμου τους.
Αυτες τις δυο γειτονιες, φτωχογειτονιες θα λεγαμε, το μονο που τις χωριζε ηταν ενα οδοφραγμα. Κι οχι δηλαδη τιποτα σπουδαιο, δυο μετρα υψος θα 'χε δεν θα 'χε. Ηταν φτιαγμενο απο χοντρο γυαλι, για να βλεπουν οι μεν τους δε. Κι ενω θα πιστευε κανεις πως οι κατοικοι του Νεκροταφειου θα εκαναν τα αδυνατα δυνατα να μετακομισουν στον Κηπο, κατι τετοιο δεν συνεβαινε ποτε! Ειχαν μαλιστα φτιαξει μια πορτα στο οδοφραγμα, ωστε να μπορουν να ανταλλασσουν επισκεψεις με συγγενεις και φιλους που εμεναν στην αλλη πλευρα. Ομως κανεις ποτε δεν σκεφτηκε να μη γυρισει πισω. Ηταν λες και δεν μπορουσε καν να υπαρξει αυτη η σκεψη, λες και η ζωη στο Νεκροταφειο ηταν μονοδρομος. Τα γελια και τα τραγουδια του Κηπου ηταν Σειρηνες που θα ξελογιαζαν και τον πιο συνετο, μα ειχαν ηδη προνοησει εδω και χρονια να καλυψουν τα αυτια τους με κερι.
Κι ο καιρος περνουσε, οι γενιες διαδεχονταν η μια την αλλη. Αλλαζαν οι εποχες, αλλαζαν οι ανθρωποι και το μονο που εμενε ιδιο ηταν αυτο το γυαλινο οδοφραγμα.
Σε ενα παγκακι στην αλλη ακρη του Κηπου, ενα κοριτσι με μαλλια και ματια σαν καρβουνο γελουσε δυνατα. Ειχε στην αγκαλια της ενα μικρο λουτρινο σκυλακι και το ενα της χερι ηταν ζεστα χωμενο μεσα στα χερια ενος ξανθου αγοριου. Εσκυψε και τη φιλησε.
-Ξερεις, θα μπορουσε να ειναι αληθινο το σκυλακι... Αν ερχοσουν να μεινεις στον Κηπο...
Το προσωπο της κοπελας αλλαξε αμεσως, σκοτεινιασε και μια εκφραση εκπληξης ζωγραφιστηκε στο βλεμμα της.
-Να μεινω στον Κηπο; Να αφησω το σπιτι μου; Οχι, οχι... αφου το ξερεις πως αυτο δε γινεται!
-Γιατι δε γινεται;
-Ποτε κανεις δεν εχει φυγει απο εκει.
-Αυτο δεν σημαινει πως δεν γινεται...
-Οχι σου λεω. Δεν μπορω... το οδοφραγμα υπαρχει εκει για καποιο λογο!
-Και η πορτα επισης! της απαντησε εκνευρισμενος. Επειτα, η φωνη του μαλακωσε...
Δεν εχεις βαρεθει; Τοση μουνταδα, τοση μιζερια... ελα, δεν εχεις τιποτα να φοβασαι...ειμαι εγω εδω... αυτο δεν σου φτανει;
Χαμηλωσε το κεφαλι του, ωστε τα χειλη του να ακουμπουν σχεδον τα δικα της που τωρα ετρεμαν.
-Παντρεψου με, αγαπη μου. Ελα να ζησουμε μαζι, ευτυχισμενοι.
-Δεν μπορω, δεν μπορω... εκει ειναι το σπιτι μου. Πισω απο το οδοφραγμα ειναι το σπιτι μου. Συγχωρα με, μα δεν μπορω...
-Ε, τοτε αυτο το οδοφραγμα εγω θα το γκρεμισω! της ειπε αποφασιστικα. Την αρπαξε απο το χερι κι αρχισε να τρεχει γρηγορα, ορμητικα. Οταν εφτασαν μπροστα απο το οδοφραγμα ηταν πια ξεπνοοι.
-Τι πας να κανεις; τον ρωτησε εντρομη. Μη... δεν πρεπει...
-Για ονομα του Θεου! ΤΙ δεν πρεπει; την τραβηξε απο τους ωμους και την τρανταξε δυνατα. Ενας τοιχος ειναι! Ενας ΤΟΙΧΟΣ! Θα αφησουμε να οριζει τη ζωη και την ευτυχια μας ενας τοιχος;
Κοιταξε γυρω του, βρηκε μερικες μεγαλες πετρες. Σηκωσε τις δυο πιο μεγαλες και πιο βαριες που μπορεσε να βρει. Κρατησε τη μια για τον εαυτο του και προσφερε την αλλη στην κοπελα.
-Λοιπον; Αποφασισε. Θα τολμησεις; Εισαι μαζι μου; Πρεπει να αποφασισεις...
Στην αρχη διστασε. Δαγκωσε το κατω χειλος της και τον κοιταξε δειλα. Η καρδια της ειχε ηδη αποφασισει, μονο τα χερια της ακομα ετρεμαν. Δεν του περασε απαρατηρητο, εσφιξε τα δαχτυλα του γυρω απο τα δικα της και με μια ανασα πεταξαν κι οι δυο μαζι τις πετρες πανω στο γυαλινο οδοφραγμα. Ο τοπος σειστηκε και μια μεγαλη ρωγμη απλωθηκε στο χοντρο γυαλι. Οι γειτονες αρχισαν σιγα σιγα να συρρεουν απο περιεργεια να δουν τι ειχε συμβει. Και οι δυο πλευρες του οδοφραγματος γεμιζαν σιγα σιγα με κοσμο, ενω οι δυο νεοι ειχαν μεινει αγκαλιασμενοι να κοιτανε τη ρωγμη στο τειχος. Ξαφνου καποιες φωνες ξεχωρισαν αναμεσα στα μουρμουρητα.
-Κοιταξτε! Αυτα τα παιδια σπανε το οδοφραγμα!
-Ναι, ναι! Δειτε εχει ραγισει!
-Μα πως τους ηρθε; Ημαρτον...
Ξαφνικα, σαν κεραυνος εν αιθρια, ακουστηκαν οι φωνες απο μια παρεα εφηβων.
-Παρτε ολοι πετρες! Ελατε να τους βοηθησουμε! Παμε ολοι μαζι!
Κι ολα ξεκαθαρισαν. Η εικονα ηταν σαν να κοιτουσες μεσα σε καθρεφτη. Οι κατοικοι του Κηπου εβλεπαν τους κατοικους του Νεκροταφειου να μαζευουν πετρες και να τις εκσφενδονιζουν με δυναμη και οι κατοικοι του Νεκροταφειου εβλεπαν τους κατοικους του Κηπου να κανουν ακριβως το ιδιο.
Λιγα λεπτα αργοτερα το οδοφραγμα ειχε εξαφανιστει.
Και, ω του θαυματος, οι βουκαμβιλιες, τα τριανταφυλλα και τα γιασεμια αρχισαν να απλωνονται, να αναρριχωνται και να καλυπτουν σιγα σιγα καθε στενο, καθε σπιτι του Νεκροταφειου. Ο ηλιος σαν να θεραπευτηκε αλλαξε το κιτρινοπρασινο χρωμα του σε λαμπερο χρυσο και ζεστανε τις καρδιες ολων.
Ενας τεραστιος χορος στηθηκε γυρω απο τα χαλασματα, οι ανθρωποι χαριζαν απλοχερα χαμογελα και ζεστες αγκαλιες. Η γιορτη κρατησε ως το επομενο πρωι.
Λιγες μερες αργοτερα, κανενας δεν θυμοταν το οδοφραγμα που εστεκε εμποδιο αναμεσα στους φιλους και τους ερωτευμενους. Το οδοφραγμα που αντεξε τοσα χρονια επειδη απλα κανεις δεν ειχε σκεφτει, δεν ειχε τολμησει να το σπασει. Δεν ειχε τολμησει να ονειρευτει πως ο κοσμος και οι συνθηκες μπορουν να αλλαξουν, πως η ζωη φτιαχνεται απο επιλογες και τα οδοφραγματα απο αδιαφορια.
Κι η νυχτα δεν ηρθε πια παρα μονο για να στεγασει τα ονειρα των παιδιων, των τρελων και των ερωτευμενων.

Η αναρτηση αποτελει μερος της συμμετοχης μου στο παιχνιδι 24 days' challenge του blog myStick land και συμμετεχουν τα εξης ιστολογια:

confusedmindblog

mytripssonblog

everydayhappyhome

mystickland

Η ζωή είναι ωραία

Μια αναπνοή  

Butterfly's world