"Καθενας εχει το δικο του σταυρο να σηκωσει και τους δικους του δαιμονες να παλεψει..." Αυτη ηταν η απαντηση μου, κυνικη, εκεινη τη νυχτα κατω απο τη βροχη. Λιγη κατανοηση ζητουσες, λιγη στοργη, μα η ετυμηγορια μου αμιληκτη. Οταν πεφτεις, ξανασηκωνεσαι, μονο οι δειλοι δεν μπορουν να σηκωθουν, μονο οι δειλοι μενουν κατω και σερνονται σαν τα σκουληκια. Ομως εσυ, δεν ηθελες να σερνεσαι, ενα χερι να πιαστεις ηθελες... Πως ειναι δυνατον να μην το ειδα;
Επειτα, μια σφαιρα και λιγες μοναχα αραδες σε ενα σημειωμα. "Λυπαμαι, μα εγω δεν ειμαι ο Χριστος να σηκωσω το σταυρο, ουτε καν εχω τοση πιστη ωστε να παλεψω με τους δαιμονες... Συγχωρα με..."
Κι απο τοτε εμεινε να με στοιχειωνει το τελευταιο εκεινο βραδι, τα ματια σου να τυραννανε τη σκεψη μου, το γελιο σου να εισβαλει βασανιστικα στα ονειρα μου. Μα πιο πολυ να με στοιχειωνει η δικη μου αλλαζονεια, η δικη μου ανεπαρκεια. Εμελλε να γινεις εσυ ο δικος μου δαιμονας, εκεινος που με τιποτα δεν μπορω να αντιμετωπισω. Κι ευχομαι τοσο συχνα να ειχα τη δικη σου δυναμη, να πεταξω κι εγω μακρια απο αυτον τον κοσμο, να απαλλαγω μια για παντα...μα δυστυχως ουτε κι αυτο μπορω να κανω. Ισως παλι να ειναι αυτη η θεια δικη, η ακριβοδικαιη τιμωρια μου.. τους δαιμονες που σου φορτωσα να πρεπει εγω για μια ζωη να τους παλεψω...
Η αναρτηση αποτελει μερος της συμμετοχης μου στο παιχνιδι 24 days' challenge του blog myStick land και συμμετεχουν τα εξης ιστολογια:
Επειτα, μια σφαιρα και λιγες μοναχα αραδες σε ενα σημειωμα. "Λυπαμαι, μα εγω δεν ειμαι ο Χριστος να σηκωσω το σταυρο, ουτε καν εχω τοση πιστη ωστε να παλεψω με τους δαιμονες... Συγχωρα με..."
Κι απο τοτε εμεινε να με στοιχειωνει το τελευταιο εκεινο βραδι, τα ματια σου να τυραννανε τη σκεψη μου, το γελιο σου να εισβαλει βασανιστικα στα ονειρα μου. Μα πιο πολυ να με στοιχειωνει η δικη μου αλλαζονεια, η δικη μου ανεπαρκεια. Εμελλε να γινεις εσυ ο δικος μου δαιμονας, εκεινος που με τιποτα δεν μπορω να αντιμετωπισω. Κι ευχομαι τοσο συχνα να ειχα τη δικη σου δυναμη, να πεταξω κι εγω μακρια απο αυτον τον κοσμο, να απαλλαγω μια για παντα...μα δυστυχως ουτε κι αυτο μπορω να κανω. Ισως παλι να ειναι αυτη η θεια δικη, η ακριβοδικαιη τιμωρια μου.. τους δαιμονες που σου φορτωσα να πρεπει εγω για μια ζωη να τους παλεψω...
Η αναρτηση αποτελει μερος της συμμετοχης μου στο παιχνιδι 24 days' challenge του blog myStick land και συμμετεχουν τα εξης ιστολογια:
mystickland
Χρονια Πολλα σε ολους! Ευχομαι να ειχατε ενα υπεροχο Πασχα, με αγαπη, υγεια και ο,τι αλλο θα εκανε την καρδια σας να αγαλλιασει.
Χριστος Ανεστη!
Πάγωσα όταν αντιλήφθηκα κάποιο υπονοούμενο στο τέλος αλλά δεν είμαι σίγουρη αν κατάλαβα καλά. Και εύχομαι να μην κατάλαβα καλά. Η ηρωίδα δεν πρέπει να βασανίζει άλλο τον εαυτό της... πρέπει να κοιτάξει τον Ουρανό, να ζητήσει συγγνώμη, αν νιώθει να χρωστάει κι ύστερα να συνεχίσει να προχωράει χωρίς να δακτυλοδείχνει με απέχθεια τον ίδιο τον εαυτό της. Κάνουν λάθη οι άνθρωποι... είναι άδικο να μην συγχωρούμε τον εαυτό μας όταν σφάλλει... δεν είναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνύχτα, πολύ ωραίο το Δ σου...!
@μαρια π.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρακι καλησπερα! Η ιστορια ειναι καθαρα φανταστικη, εννοω οτι δεν μου εχει συμβει ποτε ουτε ξερω καποιον προσωπικα που να του εχει συμβει. Εχω ακουσει ομως πολλες περιπτωσεις που καποιος απλωνε χερι ζητωντας βοηθεια και δεν την ελαβε, επισης πολλες περιπτωσεις ανθρωπων που μετανιωσαν οικτρα και για παντα τη βοηθεια που αρνηθηκαν. Η ιστορια λοιπον θα μπορουσε να ειναι αληθινη, γι' αυτο και επελεξα να μην αναφερεται πουθενα το φυλο του ενος η του αλλου πρωταγωνιστη, αν προσεξεις δεν υπαρχει κανενα επιθετο που να υποδηλωνει αν μιλαει αντρας η γυναικα, αν απευθυνεται σε αντρα η γυναικα...
Οσο για τα λαθη, ναι ειναι καλο να συγχωρουμε τον εαυτο μας, αλλα πολυ δυσκολο, αν εχεις ιχνος συνειδησης...
Χαιρομαι που σου αρεσε!