ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ...

...ειπα να φυγω, εφαγα τις φρικες μου κι εγω...

Εγραψα ενα κειμενο για ολα τα καλα που εχω κι αρχισε επειτα ο κοσμος μου να καταρρεει, ενα προς ενα μου ερχονταν απανωτα τα χτυπηματα απειλωντας να διαλυσουν τον κοσμο μου. Ειπα "δεν μπορει, πλακα μου κανεις"! Δεν γινεται καθε μα καθε φορα που τολμαω να πω "Δοξα σοι ο Θεος" για κατι, αυτο να στραβωνει! Λες κι εχει τσαντιστει η ζωη με οσους ακομα χαμογελουν και βαζει στοιχημα οτι θα τους λυγισει...ε λοιπον, οχι! Βγαζουμε για αλλη μια φορα τη γλωσσα, δεν γονατιζουμε, προχωραμε...Ευτυχως παει περασε κι αυτο κι ολα σιγα σιγα επανερχονται στη καλη γλυκεια ρουτινα...ναι, αυτη που καταριομαστε κατα καιρους, αλλα μολις μας λειψει καταλαβαινουμε ποσο τη θελουμε!...

Το δευτερο σοκ ηρθε οταν ανακαλυψα οτι μακρυα απο τον κοσμο των μπλογκς ηρεμησα, αποστασιοποιηθηκα απο τον καθημερινο βομβαρδισμο ειδησεων και δρασεων και φορτισης και και και....Βρηκα τελικα το χρονο και την ευκαιρια να κανω μια ενδοσκοπηση και να χαλαρωσω λιγο τον εαυτο μου. Να το παρω αποφαση επιτελους στα 32 μου οτι ΟΧΙ δεν προκειται να αλλαξω τον κοσμο, αλλα μπορω να αλλαξω εμενα, μπορω απλα να μιλαω για οσα σκεφτομαι και νιωθω, να προτεινω οσα πιστευω για σωστα και αν μεσα απο αυτο βοηθησω καποιον αλλο ανθρωπο να νιωσει με τη σειρα του πιο ηρεμος, ακομα καλυτερα!

Σαν διδυμος ειμαι συνηθισμενη σε τετοιου ειδους φρικες, οι παλιοτεροι συνοδοιποροι ισως θυμουνται αλλη μια διμηνη αποχη προ τριετιας. Εχω αναγκη αυτο το χρονο που και που με τον εαυτο μου και τις σκεψεις μου, ειδικα οταν αρχιζω και νιωθω οτι το μπλογκινγκ με απορροφαει...ομως τελικα, εδω επιστρεφω παντα, γιατι εδω ειναι το λιμανι μου, ο κοσμος μου και γιατι- ισως φανει αυτο λιγο...ψωνιστικο- νιωθω πως εστω ενα μικρο λιθαρακι μπορω κι εγω να το προσφερω σε αυτη την κοινωνικη ζυμωση και επανασταση που βγαινει σιγα σιγα απο το ληθαργο της...

Καλησπερα λοιπον φιλοι μου! Ειμαι εδω!...