ΤΩΡΑ ΞΕΡΕΙΣ...

Σημερα εχω πολλους λογους να γκρινιαξω. Δεν ξερω απο που να αρχισω. Να μιλησω για τη Χριστινα Κυριμοπουλου, για το Θοδωρη Τενεζο, για την αδικοχαμενη μουσουλμανα στη Γερμανια- θυμα ενος απολυτα παραλογου ρατσισμου, για τη βια προς τα ζωα;
Οχι...δεν θα μιλησω για τιποτα απο ολα αυτα..δεν εχω διαθεση για γκρινια...
Σημερα, θα μιλησω για τον ερωτα...



Κινεισαι...γυρω του, μεσα του, μαζι του. Κινειται...γυρω σου, μεσα σου, μαζι σου...Δεν ζεις χωρις αυτον. Το ξερεις καλα, ειναι σαν την τροφη για σενα, ακομα πιο πολυ...σαν το νερο. Κινητηριος δυναμη, φως μα και καταστροφη συναμα. Ποσες φορες δεν εκλαψες, οταν τον ενιωσες να γλιστραει μεσα απο τα χερια σου; Ποσες φορες δεν εκλαψες, οταν τον ενιωσες να σε πλημμυριζει; Δακρυα χαρας και απογνωσης, βλεμματα κενα, μα και ντυμενα με χαμογελα. Ταξιδια μεσα σε δυο ματια, μια μυρωδια, ενα αγγιγμα...

Περνα ο καιρος...ερχεται, φευγει, σε επισκεπτεται ξαφνικα και το ιδιο ξαφνικα, απομακρυνεται, αφηνοντας σε με την αναμνηση, με τη νοσταλγια, με την απορια αν ποτε θα ερθει για να μεινει...για παντα...

Ξυπνας ενα πρωι...ενα απλο πρωι του καλοκαιριου...τιποτα διαφορετικο, τιποτα εξαιρετικο, ενα πρωινο σαν ολα τα αλλα, που θα ντυθεις και θα πας στη δουλεια. Κι ομως, ολα ειναι αλλιως...γιατι τωρα ξερεις...

Αγκαλιαζεις το κορμι, μα στην ουσια τυλιγεις την ψυχη μεσα στα χερια σου...ανασαινεις το αρωμα απο τα σεντονια...οχι το αρωμα του, ουτε το αρωμα σου...το αρωμα σας...τωρα ξερεις...

Ξερεις γιατι ερχεται και φευγει...ζεις τη μαγεια του να ανακαλυπτεις ξανα και ξανα τον ερωτα στο ιδιο προσωπο, στο ιδιο βλεμμα. Σ' αυτη τη μυρωδια που εδω και χρονια δεν εχει αλλαξει, σε αυτα τα χαρακτηριστικα που σε γυριζουν πισω στην εφηβεια σου και σταματουν το χρονο εκει...στον ιδιο ανθρωπο, στον ανθρωπο σου, ο ερωτας σου αποκαλυπτει αργα, βασανιστικα ολα του τα προσωπα...αλλες φορες ερχεται κοντα σου με παθος και ενταση, αλλες τρυφερος, αλλες εγωιστης και ζηλοφθων, αλλες παλι βαθυς και ηρεμος...παντα ομως συναρπαστικος και παντα χερι χερι με την αγαπη...αυτη τη μια και μοναδικη που κανει ολα τα αλλα να μοιαζουν τοσο μα τοσο μικρα...

Γι' αυτο ερχεται και φευγει...για να σου θυμιζει καθε φορα τη δυναμη του, για να σε γεμιζει με χρωματα και φως, για να σκοτεινιαζει ο κοσμος σου καθε τοσο και να συνειδητοποιεις ποσο ευθραυστος ειναι...με τη δυναμη και την αδυναμια ενος μωρου, που με την αθωοτητα του σε αιχμαλωτιζει...

Κι ας πονεσες πολυ...κι ας πικρανες και πληγωσες ανθρωπους, που αθελα σου παρεσυρες στη δινη αυτου του ενος, του πρωτου ερωτα, ανοιγοντας πληγες που χιλιες δυο συγνωμες δεν θα κλεισουν...κι ας παλεψες πολλες φορες να φυγεις, μα εμεινες εκει να κυνηγας φαντασματα...κι ας εκανες λαθη που σε καινε ακομα...κι ας χτυπησες αλυπητα ακομα και εκεινον...κι ας ανταποδωσε καθε χτυπημα πιο δυνατα...κι ας πηγαινοερχοσουν, ησουν παντα εκει...
Νοιαστηκες για αλλους ανθρωπους τοσο πολυ, τοσο βαθια (κι ακομα νοιαζεσαι), που δεν τολμησες ποτε να τους το δειξεις για να μην τους πληγωσεις περισσοτερο, αφου τους ειχες ηδη αφοπλισει...γιατι κατα βαθος παντα ηξερες αυτο που τωρα συνειδητοποιησες πως ξερεις...πως ολοι οι δρομοι οδηγουν εδω, ολοι οι ερωτες που αγγιξαν την καρδια σου ηταν αληθινοι και αγνοι, ολοι, αλλα δεν εζησαν πολυ, γιατι υπηρχε παντα αυτος ο πρωτος ερωτας, που με τα τερτιπια του πασχιζε να σε κανει να ξεχασεις οτι εισαι αιχμαλωτη του...κι αυτος αιχμαλωτος δικος σου...

Χρονια τωρα κοιτας τα ιδια πρασινα ματια, μα καθε φορα ειναι διαφορετικη...κι αν καποιες φορες σκοτεινιαζουν, αν τα λογια πονανε, αν οι αγκαλιες παγωνουν, αν σβηνουν τα χαμογελα...τωρα ξερεις...πως καπου εκει στο βαθος του χρονου, υπαρχει φως εκτυφλωτικο, διαφανο σαν αϋλο, λεπτεπιλεπτο και χρωματιστο...σαν τα φτερα μιας πεταλουδας...το φως της αγαπης!



Κοιτας αυτα τα πρασινα νυσταγμενα ματια και ψιθυριζεις "καλημερα, σ' αγαπω!"
Υποδεχεσαι την καινουργια μερα με χαμογελο...Τωρα ξερεις!...