ΕΑΡΙΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ

 

Τις στιγμές που ο ουρανός σκοτεινιάζει
αντιστέκομαι... χαμογελάω...
Το χαμόγελό μου είναι η δύναμή μου.
Κάτι εαρινά απογεύματα,
γεμάτα με τη μυρωδιά της ανθισμένης νεραντζιάς,
η άνοιξη είναι εκεί έξω
και με τερτρίπια με προκαλεί να την πιάσω,
να τη φέρω κοντά μου, μέσα μου.
Κι όμως, είναι ακριβώς κατι τέτοια ανοιξιάτικα βράδια,
 που νιώθω έτοιμη να ενδώσω
στην κατάθλιψη που από καιρό με φλερτάρει.
Να αφεθώ, να της παραδοθώ ανευ όρων.
Να την αφήσω να με παρασύρει στο βυθό της.
Κάτι τέτοια φωτεινά απογεύματα είναι που νιώθω
ένα ζεστό σκοτάδι να με τυλίγει
και τη μοναξιά να υφαίνει τα αέρινα πέπλα της γύρω μου
σε ένα ιδιότυπο ιστό αράχνης.
Δε θέλω να αλλάξω, δε θέλω να γλιτώσω.
Θέλω να επιτρέψω στον εαυτό μου
ένα μακρύ ταξίδι στον πιο μελαγχολικό μου κόσμο.
Κι αν δε γυρίσω ποτε, τι πειράζει;
Ίσως τελικά στα σκοτεινά να μην είναι και τόσο άσχημα.
Ίσως κάπου μέσα στις σκιές να μάθω να ζω από την αρχή.


Tο ποιημα αυτο ειναι η συμμετοχη μου στο 7ο Συμποσιο Ποιησης της Αριστεας!
Παρολο που για μενα ειναι ισως το πιο θλιβερο ποιημα που γραφτηκε σε στιγμες πολυ ζορικες, εσεις το ξεχωρισατε και το τιμησατε με 21 βαθμους, φερνοντας το στην 4η θεση, αναμεσα σε 29 υπεροχα ποιηματα. Ευχαριστω μεσα απο την καρδια μου!


Ελατε μια βολτα και απο το Butterfly's Stories να διαβασετε την ιστορια της Μαρως. Η ιστορια αυτη γραφτηκε για το Παιζοντας με τις Λεξεις, αλλά ξεπερασε κατα πολυ το οριο των λεξεων. Επειδη δεν θελησα να αρχισω να κοβω, αποφασισα να μην στειλω τη συμμετοχη μου και να την αναρτησω μαζι με τις υπλοιπες ιστοριες μου.


Καλημερα και Πεταλουδισια Φιλια σε ολου!