Σβηνεις και γραφεις και ξανα απο την αρχη...Σκεφτεσαι...θελεις να αδειασεις το μυαλο σου απο τις σκεψεις, να δεις ποια τελικα θα υπερισχυσει...
Δεν ειναι πως επαψες πια να νοιαζεσαι, μα ειναι που φοβασαι...Φοβασαι πως χανεσαι, πως αφομοιωνεσαι, πως γινεσαι ο,τι απεχθανοσουν...
Νιωθεις μικρη, τοση τοση δα μικρη και το ξερεις συναμα πως ο κοσμος ολος δε μπορει να σε χωρεσει...
Κοιτας γυρω σου...τοση απογοητευση, τοση δυστυχια, τοση λυπη...κι εσυ ψαχνεις να βρεις εκεινο το χαμογελο, ξερεις, αυτο που κρυβεται πισω απο το ερωτευμενο ζευγαρακι που φιλιεται στο παρκο, πισω απο το χαρουμενο σκυλο που παιζει με ενα κουρελι, πισω απο το τσιγαρο που μοιραζεσαι με ενα φιλο, πισω απο το τραγουδι που θα σε κανει να κλαψεις...ψαχνεις να το βρεις και να το ξετρυπωσεις, για να φωτισει την τοση μαυριλα...κλεινεις τα ματια σου στην ασχημια, μα αυτη ειναι εκει και δεν μπορεις να το αντεξεις... Παρανοια...
Και παλι νιωθεις μικρη...τοσα μετωπα ανοικτα, τοσες μαχες να κερδιθουν η να χαθουν, μα παντως να δοθουν οπωσδηποτε...αλλα τι λες; Ποιες μαχες; Αυτες που δεν μπορεις να δωσεις; Η μηπως δεν θελεις πια; Αδρανεια...
Μηπως να φταιει που μεγαλωνεις; Μηπως "φρονιμεψες" πια στα τριαντα παρα κατι; Κι εκεινη η φλογα που σου εκαιγε την ψυχη, εκεινο το ονειρο να αλλαξεις καποτε τον κοσμο; Ξερεις πως δεν εχει σβησει, μονο που να...καπου εχασε το δρομο και εχει παψει να σε επισκεπτεται...καιρο τωρα....
Λιγο μετα τις φωτιες, λιγο μετα τους παιδεραστες, λιγο μετα τα σκανδαλα, λιγο μετα το Θοδωρη, λιγο μετα τον Αλεξανδρο...λιγο μετα απο ολα αυτα εσταξε μεσα σου μια βαθια βαθια στεναχωρια κι ενα γιατι...
Ουτε που το καταλαβες, μα αρχισες να βλεπεις τις πρωτες ρυτιδες κατω απο τα ματια, αρχισες να βλεπεις τις πρωτες γραμμες στο χαμογελο σου...και μοιαζει πως καπου μεσα σε αυτες εχασες το παιδι που κρατουσες αγκαλια...και τα ματια σου, παντα μελαγχολικα, γιναν ακομα πιο θλιμμενα...
Κι ειναι κι εκεινος ο τρομακτικος θορυβος που ακους τις νυχτες πριν κοιμηθεις, σαν μια απαισια καμπανα που χτυπαει ρυθμικα και σου ψιθυριζει "αλλαζεις, αλλαζεις"...
Εισαι μου φαινεται λοιπον καταραμενη, να εχεις δυο ψυχες φυλακισμενες σε ενα σωμα...δυο ανθρωπους με το ιδιο ονομα, το ιδιο βλεμμα, την ιδια φωνη...
Κοιταξε γυρω σου, εξω αποψε κανει ανοιξη...
Όλοι έτσι είμαστε.. Καλησπέρα Χριστινάκι μας! καλό σκ!
ΑπάντησηΔιαγραφήμε έλιωσες με την τελευταία πρόταση...
ΑπάντησηΔιαγραφήναι, αλλάζουμε, μεγαλώνουμε. έρχονται και οι ρυτίδες και όλα τα συναφή.
μην αφήσεις όμως το παιδί μέσα σου να ξεχάσει, όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται αυτό...
χμμμ, χαμόγελο είναι αυτό που βλέπω? ναι, χαμόγελο είναι :)
φιλιά πολλά πολλά πολλά πολλά!!
ε ναι πεταλούδι το παιδί και το χιούμορ σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί αν τα χάσει αυτά τα δυό ο ανθρωπος ....πφφφ μετα...αχ μετα...
ολα αρχίζει και τα βάζει σε κουτάκια αποστειρωμένα κι απο κει αρχίζει κι η τρέλλα και το χάσιμο του εαυτού.
σε φιλω
καλησπερα πεταλουδιτσα..
ΑπάντησηΔιαγραφήδυστυχως ολοι ετσι ειμαστε ..
συμφωνω με την Roadartist.
καλο ΣΚ να εχεις!
πόσο καιρός να έχει περάσει άραγε από την πρώτη (μου) ρυτίδα;
ΑπάντησηΔιαγραφήμα όπως και να έχει. έτσι απλά. :)
πολύ καλό σου σουκού!
κι εσύ περνάς την κρίση των τριάντα παρα κάτι ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήόσο για την μελαγχολία, παντού γύρω σου τη βλέπεις. τα είπαμε, τα γράψαμε. τι μας έμεινε; μια ελπίδα κι ένα όνειρο, είναι τα μόνα που είναι τζάμπα (προς το παρόν)
Σαν να διάβαζα την σκέψη μου…
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου επιτρέπεις να σου γράψω 3 ποιήματα όχι δικά μου, του Ρίτσου που μ’ αρέσει πολύ.
........................
Ένας άνεμος σιγανός φυσούσε μέσα της
κι έπαιζε μ’ ένα μόνο φύλλο-το χαμόγελό της.
Όλοι αγάπησαν το χαμόγελο της.
Εκείνη δεν αγάπησε κανέναν.
Έμεινε μόνη με τον άφαντο ανεμο της
χάνοντας και το μόνο εκείνο φύλλο. «Το άπειρο, είπε,
είναι ο τέταρτος τοίχος της μοναξιάς μας, όχι η στέγη.»
(Απόσπασμα του ποιήματος Μια γυναίκα από άνεμο της συλλογής Ασκήσεις 1950-1960)
.........................
Η ΑΔΑΜΑΣΤΗ
Όχι γαλάζιος, - λέει – ο ουρανός είναι κόκκινος
με κίτρινες κουκκίδες. Έτσι λέει . Σηκώνει το χέρι της,
παίρνει το κόκκινο πιάτο απ’ το ράφι, κόβει το μήλο,
πετάει απ’ το παράθυρο το μήλο και το πιάτο,
στέκεται αντίκρυ στον καθρέφτη και χτενίζεται,
με κόκκινα παπούτσια, πράσινα μαλλιά, γαλάζια στήθη,
με το μαχαίρι ανάμεσα στα δόντια της σα χαλινάρι,
έτοιμη να πηδήσει το είδωλο της, με το κόκκινο άλογο της-
κι άστραψε η χαίτη σ’ ένα τίναγμα στο βάθος του καθρέφτη.
(από τη συλλογή Μαρτυρίες σειρά πρώτη 1957-1963)
.......................
ΑΦΥΣΙΚΗ ΑΝΘΗΣΗ
Ήθελε να φωνάξει – δεν άντεχε πια.
Κανείς δεν ήταν ν’ ακούσει
κανείς δεν ήθελε ν’ ακούσει. Φοβόταν και ο ίδιος τη φωνή του,
την έπνιγε μέσα του. Η σιωπή του εκρηγνύονταν. Κομμάτια
απ’ το σώμα του
τινάζονταν στον αέρα. Αυτός τα μάζευε με πολλή προσοχή,
εντελώς αθόρυβα,
τα ‘βαζε πάλι στη θέση τους να κλείσει τις οπές.
Κι αν έβρισκε τυχαία
μια παπαρούνα, ένα κίτρινο κρινάκι, τα μάζευε κι εκείνα,
τα τοποθετούσε
στο σώμα του, σαν δικά του κομμάτια, - έτσι διάτρητος, παράξενα ανθισμένος.
(από τη συλλογή Χειρονομίες 1969-1970)
Καλό Σ/Κ
γλυκιά μου, σε όλους μας συμβαίνει αυτο. να μας παίρνει κάποτε από κάτω, αλλά φάση είναι και θα περάσει. είμαι σίγουρη. θα επιστρέψει πίσω το χαμόγελο και η δυναμικότητα σου, η όρεξη και η διάθεση να ξαναδημιουργήσεις, να ξαναμπείς στον αγώνα για ένα κόσμο καλύτερο. είναι και χειμώνας εξάλλου και εμείς οι πεταλούδες δεν τον πολυσυμπαθάμε...περιμένουμε πάντα την Άνοιξη με τα λουλούδια για να κάνουμε πάρτυ...;)
ΑπάντησηΔιαγραφήη ίδια η ζωή σε βάζει μπροστά και οι καταστάσεις σε αλλάζουν ως άνθρωπο...καλό είναι βέβαια ναθυμάσαι που και που ποιός είσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφή@roadartist
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξερω τελικα αν με παρηγορει που δεν ειμαι η μονη αν με θλιβει που ολοι παλευουμε μεσα μας...
Καλη Κυριακη Αρτιστακι!
@U.S.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘειε, οντως χαμογελο ειναι! Το προσπαθω μη νομιζεις! Χαμογελα πολλα! Καλη Κυριακη!
@φαραωνα
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ, Φαραωνιτα μου, λες να μην το ξερω! Παντα χιουμορ και παιδικοτητα ευχομαι στους γυρω μου! Για αυτο ακριβως στεναχωριεμαι που νιωθω πως το δικο μου παιδι ειναι καπου χαμενο και κλαιει...γιατι γνωριζω ποσο σημαντικο ειναι! Και ξερεις, ισως αν δεν το ηξερα αυτο, να ημουν καλυτερα, γιατι δεν σου λειπει κατι που ποτε δεν ειχες...
@laplace
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ βρε Ρομποτακο! Κριμα δεν ειναι...
Καλη σου μερα!
@basnia
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπα δε σε φοβαμαι εσενα Βασιλη μου! Οσες ρυτιδες και να δεις, παιδι θα μεινεις παντα!
Καλη Κυριακη! Χαμογελαστη!
@τοβενε
ΑπάντησηΔιαγραφήΤοβενιτο, αστο! Εδω και 2 χρονια την περναω αυτην την κριση! Αντε να δουμε το Μαιο που θα σβησω 30 κερακια ποσα εμφραγματα θα παθω!!! Θα κολλησω στα 29 μου φαινεται για καμια δεκαετια! Και το χειροτερο ειναι, πως τις περισσοτερες φορες νιωθω δεκαεξι, αλλα οι υποχρεωσεις δεν με αφηνουν να το εκφρασω κι ετσι νιωθω πως εχω φυλακισει το παιδακι! Αστα σου λεω! Καλα που (ακομα) τα ονειρα ειναι τζαμπα!
@χαππυ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικα και τα τρια! Το δευτερο το ηξερα, εχω κι εγω τις Μαρτυριες. Το πρωτο ειναι απιθανο, αλλα εκεινο το τριτο....ποσο μιλησε στην καρδια μου!!!!
Σε ευχαριστω τοοοοοσοοοο πολυ! Μα τοοοοσοοοοο πολυ!
Φιλια! Καλη Κυριακη!
@μαρσελα
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες βρε Μαρσελλακι; Λες μολις βγει ο ηλιος για καλα και ανθισουν τα λελουδα, να νιωσω καλυτερα; Μπορει...εξαλλου οι πεταλουδες συνηθως το χειμωνα πεθαινουν, οποτε αφου ειμαι ακομα ζωντανη, υπαρχει παντα ελπιδα, σωστα;;;
Φιλια πολλα κουκλα μου, καλη Κυριακη!
@μνησικακος
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτο ειναι που με τρελλαινει! Γιατι δεν ειμαι και τοσο σιγουρη οτι φταινε οι καταστασεις η εμεις που τις αφηνουμε τοσο να μας επηρεαζουν!
Φιλια! Καλη Κυριακη!
Αυτές τις αλλαγές είναι που φοβάμαι, και δυστυχώς το ίδιο παθαίνω και εγώ όταν τις βλέπω να συμβαίνουν.. υπομονή.. μπορεί και για καλό..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιός νοιάζεται για ρυτίδες, μωρέ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρκεί λίγο να προσέξεις τα συτιά των ανθρώπων για να σκάσεις στα γέλια!!!
Σίγουρα δεν είναι...."σωστό", αλλά έχει πλάκα, βγάζει το παιδί από μέσα σου και σου καρφώνει ένα φανταστικό χαμόγελο στη μούρη!!!
Τις προάλλες είδα κάτι έλικες άλλο πράγμα συ λέω!!!
Ακόμα γελάω!!!
Όποτε κρυφτεί ξανά το άτιμο, πες μου να το ξετρυπώσω!!!
:-DDD
Το τρίτο και μένα μ΄αρέσει πολύ και είναι και μου βγάζει μια γλυκιά μελαγχολία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην ευχαριστείς. Σε νοιώθω τόσο πολύ (και λόγω ηλικίας). Το παιδί που έχεις μέσα σου θα χαθεί μόνο αν το αφήσεις εσύ. Μην τ'αφήσεις, η ζωή είναι τόσο μικρή και "άδικη" κάποιες φορές, είναι δύσκολη κι ας είναι ωραία, που αν δεν την αντιμετώπισουμε με γέλιο και πείσμα, με αντοχή και επιμονή και κάποιες φορές με παιδική αφέλεια τότε δεν βγαίνει... (αν με εννοείς)
Καλή εβδομάδα !
Πάρε κι ένα τραγουδάκι
http://www.youtube.com/watch?v=lu3ibl2c1XQ
Πεταλούδα μου, όλοι αλλάζουμε ή μας αλλάζουν κιας μη το θέλουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας αλλάζουν τα γύρω μας, τα καθημερινά μας,οι άνθρωποι που μας συμπαραστέκονται, αυτοί που μας προδίδουν, το άγνωστο, το απότερο.
Και οι "αλλαγές" αυτές κάποια στιγμή μας σημαδεύουν όχι μόνο στο πρόσωπο, αλλά πολύ περισσότεο στη ψυχή μας.
Και ο αγώνας να διατηρηθούμε αυτοί που θέλουμς να είμαστε,είναι σήμερα ο πιο σκληρός αγώνας.
Καλή βδομάδα.
@hhfaistwnas
ΑπάντησηΔιαγραφήΗφαιστιωνακο, καλημερα! Ναι, αυτο ειναι...με φοβιζουν...ειδωμεν...
Καλημερα και καλη εβδομαδα!
@kikop80
ΑπάντησηΔιαγραφήΚικοπακο πολύ γελασα με το σχολιο σου! Μονο τα αυτια; Τις μυτες να δεις! Αρχης γενομενης απο τη δικη μου! Αχαχαχαχα!
Θα σε φωναζω ναι, σε καταστασεις εκτακτου αναγκης!!!!
Φιλια στην κυρια Κικοπ!
@happy hour
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοριτσι μου καλημερα!
Χαιρομαι που με νιωθεις...προσπαθω...αν και δεν μπορω παντα, ουτε και με αφηνουν παντα και αυτο το τελευταιο ειναι η μεγαλυτερη μαχη μου...
Το τραγουδακι τελειο, μου θυμισες (υποθετω αυτος ηταν κι ο σκοπος) τα παιδικα μου χρονια! Λιλιπουπολη, με λιλιπουτεια πλασματακια! Χα!
Καλη εβδομαδα να εχουμε!
@λεοντοκαρδος
ΑπάντησηΔιαγραφήΙσως και να ειναι ετσι. Ξερεις, ποτε δεν φοβηθηκα την αλλαγη...αυριο αν χρειαστει να τα βροντηξω ολα και να αρχισω απο το μηδεν, θα το κανω...την εσωτερικη φουρτουνα ειναι που φοβαμαι..υποθετω ομως πως και αυτη ειναι αναγκαια!
Καλημερα και καλη εβδομαδα!
Καλημέρα πεταλουδίτσα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα να έχουμε!
Τι βλέπω...
Λίγο μελαγχολία,λίγη νοσταλγία...
Ελα πεταλούδα,come back!!!
Ακόμα κοπελίτσα είσαι κ τι ρυτίδες,ζάρες...
Οσο να μεγαλώνει κανείς,το μυστικό για να τα κρύβει όλα,ποιό είναι;
Να έχει ψυχή παιδιού!
Αυτό είναι το ελιξήριο ζωής!!!
Αντε σε λίγο μπαίνει και η άνοιξη,να ανοίξεις τα φτερά και να πετάξεις,ξανά!!!
Φιλιάααααααααααα πολλάααααααααα!!!
:)
@ειρηνη κατσα
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ Ειρηνακι μου! Δεν ειναι οι πρωτες ρυτιδες το προβλημα μου...αλλα οσα κρυβονται πισω απο αυτες...το οτι μεγαλωνοντας νιωθω πιο αδρανης, πιο συμβιβασμενη και το χειροτερο...πιο κυνικη!
Καλη εβδομαδα και καλη δυναμη να εχουμε...και βλεπουμε! Ισως τωρα με την ανοιξη αλλαξη και το κεφι μου!
Φιλακια!
Μελαγχολία Χριστινάκι μου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια πολλά κούκλα μου!
@γιωτα
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι...καπως ετσι...Η μελαγχολια της αυτογνωσιας...
Φιλακια πολλα!!!
Στα 45 σου θα νιώθεις καλύτερα. χαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά πολλά Χριστινούλα
Αααα, όλα κι όλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε ηλικία έχει και τα καλά της!
Και τις ρυτίδες μας αγαπάμε, και τις φυσιολογικές αλλαγές μας αποδεχόμαστε, και τη ζωή πάντα αγαπάμε, και την αισιοδοξία μας δεν πρέπει να χάνουμε...
Η πραγματική ζωή αρχίζει απ' τα τριάντα και πάνω!
ΣΗΜΕΡΑ ΓΛΥΚΕΙΑ ΧΡΙΣΤΙΝΑ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΛΕΙΝΩ ΤΑ 49,
ΑΛΛΑ ΜΥΑΛΟ ΔΕΝ ΒΑΝΩ...
ΟΧΙ!
ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΟΣ,
ΣΑΝ ΤΟ ΠΟΥΛΙ,
ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΕΛΑΗΔΕΙ,
ΤΡΕΛΟ ΚΙ ΑΥΤΟ ΑΠ' ΤΗ ΖΩΗ,
ΑΠΟ ΕΡΩΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ,
ΕΤΣΙ ΘΑ 'ΜΑΙ,
ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ!
@bear
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου εισαι βρε Τερας εξαφανισμενος;;; Πως πας; Αποτελεσματα θελω να μαθω, κατσε να ερθω απο τη σελιδα σου κι αν δεν τα δω θα στειλω μεηλ!
@ασκαρδαμυκτι
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρε γιατι κολλησατε ολοι στο θεμα ρυτιδες;;; Μου φαινεται αυτο τελικα ποναει περισσοτερο...
Το θεμα δεν ειναι οι ρυτιδες αυτες καθαυτες αλλα ο,τι αντιπροσωπευουν...το οτι μεγαλωνω και ισως, ισως λεω σιγα σιγα συμβιβαζομαι...
Καλημερα!
@θοδωρη
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπραβο! Και ετσι να παραμεινεις! Ουτως η αλλως οι νησιωτες εχετε μια τρελλα ξεχωριστη και ομορφη!
Εγω μαλλον σε λαθος τοπο γενηθηκα, μιας και η εξαρτηση μου απο τη θαλασσα ειναι τεραστια! Ευτυχως δηλαδη που τουλαχιστον γεννηθηκα στον Πειραια!