Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

24 DAYS' CHALLENGE # 23: ΨΑΘΑ

Θυμαμαι κατι καλοκαιρια. Απο αυτα που κρατουσαν 3 ολοκληρους μηνες. Θυμαμαι τη μυρωδια τους. Αυτην της αλμυρας, ανακατεμενης με λιγη παιδικη αθωοτητα, ενα ματσο ονειρα και με αμυγδαλο απο τον κορφο της μανας μου. Θυμαμαι πως περιμενα τις Κυριακες. Καθε μα καθε Κυριακη. Ενα τσουρμο ολακερο. Τρεις οικογενειες, τρια αυτοκινητα. Τουλαχιστον... Η μαμα μου, ο μπαμπας μου, η αδερφη μου κι εγω. Οι θειοι μου και τα ξαδερφια μου στα αλλα δυο. Συχνα πυκνα και καποιοι φιλοι. (Γιατι μου φαινεται οτι οι οικογενειες ηταν τοτε πιο δεμενες;) Εξορμηση στη θαλασσα. Ψυγειακι παντα με ολα τα απαραιτητα. Ομπρελα δικη μας. Και ψαθες. Που η καθεμια ειχε στο τελειωμα αλλο χρωμα. Πρασινο, γαλαζιο, φουξια. Η φουξια ειδικα ηταν το μηλο της εριδας.
Ξεκινουσαμε πρωι. Σιγουρα οχι μετα τις 9μιση. Σπανια πηγαιναμε δυο φορες στο ιδιο μερος. Η διαδρομη ποικιλε απο μια ωρα εως και τρεις. Αλλα δεν μας ενοιαζε. Τραγουδια στο αυτοκινητο, σε οποιο αυτοκινητο ειχε μαζεψει τα πιτσιρικια. Συνηθως, στο δικο μας ημασταν εγω κι η συνομιληκη σχεδον ξαδερφη μου, ενω η αδερφη μου με την αλλη μου ξαδερφη και τον ξαδερφο μου που ηταν οι ηλικιες τους πιο κοντα πηγαιναν με εναν θειο μου. Παιχνιδια, διαβασμα κομικς. Και καμια φορα φωνες και καβγαδες. Για το παιχνιδι που χαθηκε, για το κομικς που θελαμε κι οι δυο. Η για κατι ασχετο. Κι ειχαν τοση γλυκα αυτοι οι καβγαδες! Τοση ανεμελια!
Υστερα φταναμε. Γελια, φωνες, να κατεβασουμε τα πραγματα, να στηθουν οι ομπρελες και να στερεωθουν με κατι βαρυ, μην τις σηκωσει ο αερας. Επειτα, βουτιες ατελειωτες. Μεναμε στη θαλασσα μεχρι να γινουμε μπλε! Ετρεμαν τα χερια και τα δοντια, αλλα εμεις εκει! Τοτε δεν ηταν ακομα της μοδας ουτε οι ρακετες ουτε τα beach volley ουτε καν τα beach bar. Το πολυ πολυ να ειχαμε καμια μπαλα να παιξουμε μεσα στη θαλασσα. Κι ομως... η ωρα περναγε τοσο μα τοσο γρηγορα. Κι αρχιζε η πρωτη πεινα. Απο το σπιτι φευγαμε νηστικοι. Ρητη απαγορευση του πατερα μου να εχουμε φαει το ο,τιδηποτε περα απο ενα ποτηρι γαλα πριν μπουμε στη θαλασσα. Το ψυγειακι εφοδιασμενο πληρως. Νερα, χυμοι, φρουτα. Αχ αυτα τα φρουτα! Το ροδακινο να μοσχομυριζει, να σταζουν τα ζουμια πανω στην ψαθα! Με το φουξια τελειωμα. Η το πρασινο, η το γαλαζιο. Καπελο, αντηλιακο και ηλιοθεραπεια. Χωρις φοβο απεναντι σε εναν ηλιο εχθρικο. Τοτε ηταν ακομα ολα αυτα στην αρχη τους, ο ηλιος ακομα συμβολιζε την υγεια και το μαυρισμα ηταν η επιδειξη οτι ειχες κανει τελειες διακοπες! Και χαζεμα. Ατελειωτο χαζεμα πανω στην ψαθα, με το βλεμμα να χανεται μεσα στο γαλαζιο, με την αισθηση της ζεστασιας και της ασφαλειας, με χιλιες δυο σκεψεις και νεανικες ευχες, επιθυμιες να συντροφευουν αυτο το χαζολογημα. Πηγαδακια μικρα, οπου μοιραζομασταν μικρα η μεγαλα (η εστω για το παιδικο μυαλο μας μεγαλα) μυστικα και νομιζαμε -αφελως- οτι οι μεγαλοι δεν ακουγαν! Πολλες φορες η ψαθα υποδεχοταν καποιο κρυφο δακρυ για εναν πλατωνικο ερωτα χωρις ανταποκριση. Αλλες φορες παλι γινοταν ο φιλοξενος τοπος για εναν υπνακο υπο τον ηχο του κυματος. Μα τω Θεω, οσων χρονων ειμαι καλυτερο νανουρισμα δεν εχω ακουσει!
Νωρις το απογευμα μαζευαμε τα πραγματα και ξεκινουσαμε, χορτασμενοι οσο γινεται απο θαλασσα και ηλιο, για την κοντινοτερη ταβερνα. Φαγητο, μπυρα η κρασι για τους μεγαλους, πορτοκαλαδα μπλε για τα παιδια. Αργοτερα στην εφηβεια, ολο και μας επετρεπαν μια τζουριτσα κρασακι η μπυριτσα. τι ικανοποιηση! Εισαγωγη στον κοσμο των μεγαλων! Καυχημα για το Σεπτεμβρη στο σχολειο.
Μετα το φαγητο, ξεκινουσαμε για την επιστροφη. Απαραιτητως σταση για καφεδακι καπου στα μισα. Κατα προτιμηση σε μερος με αλανα η παραλια για να πιουν οι γονεις τα καφεδακια τους ησυχοι κι εμεις να ξεσαλωσουμε λιιιιγο ακομα.
Τελος, εξαντλημενοι, μα απολυτα ικανοποιημενοι, μπαιναμε ξανα στα αυτοκινητα, καθενας στο δικο του αυτη τη φορα, γιατι καποια στιγμη θα χωριζαν οι πορειες μας. Αν και, συχνα πυκνα, μας εκαναν το χατηρι να ταξιδεψουμε με την ιδια παρεα οπως το πρωι και να κανουμε μια σταση... ανταλλαγης πληθυσμου... λιγο πριν φτασουμε.
Σχεδον παντα πεφταμε σε κινηση. Κι οταν τελικα φταναμε κοντα στο σπιτι, τραγουδουσαμε ενα παιδικο (μαλλον) τραγουδακι η ισως αυτοσχεδιο της μαμας μου. Να δεις πως πηγαινε... "φτασαμε φτασαμε τα φασολια βρασαμε"... πιο κατω δεν θυμαμαι...
Θυμαμαι κατι καλοκαιρια γεματα ανεμελια! Γεματα ξεγνοιασια! Γεματα απο την ορμη της παιδικης και εφηβικης ηλικιας. Μακρυα απο αγχος και ρουτινα. Φροντιζαν αλλωστε για αυτο οι γονεις μας. Γεματα ομως με αγαπημενες αναμνησεις και σπανιες στιγμες. Τα θυμαμαι... και μου λειπουν, μου λειπουν πολυ! Και φοβαμαι... φοβαμαι πως η καθημερινοτα, ο σημερινος αγωνας για την επιβιωση, η τεραστια ελλειψη χρηματων, η κουραση... μηπως ολα αυτα δεν με αφησουν να δωρισω στο γιο μου, στα παιδια μου τετοιες αναμνησεις... Φοβαμαι μηπως δεν χρωματισω τα καλοκαιρια του με ηλιολουστες μερες και ηρεμες θαλασσες...
Και δεν ξερω που εχω βαλει κι αυτη την ψαθα...Με το φουξια τελειωμα...


 Η αναρτηση αποτελει μερος της συμμετοχης μου στο παιχνιδι 24 days' challenge του blog myStick land και συμμετεχουν τα εξης ιστολογια:









mystickland

26 σχόλια:

  1. Τι όμορφη ανάρτηση, με πολλές υπέροχες περιγραφές και ζωντανές όμορφες εικόνες.. Μου άρεσε πολύ η φράση: "Μέναμε στη θάλασσα μέχρι να γίνουμε μπλε!"!
    Εύλογος ο προβληματισμός σου για τα σημερινά παιδιά.. μα νομίζω πως εσύ, όπως και όλοι οι γονείς προσπαθούν για το καλύτερο..
    Οι εποχές άλλαξαν, μακάρι αυτό το κομμάτι της ανεμελιάς του καλοκαιριού και όχι μόνο, να γινόταν να παραμείνει ανέγγιχτο, μα αυτό φαινομενικά φαντάζει αδύνατο..
    Φιλιά πολλά και καλή σου μέρα!

    Υ.Γ. Εύχομαι να θυμηθείς που έβαλες την ψάθα..με το φούξια τελείωμα.. ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @Παλομα
    Μαλλον την ξεχασα καπου μαζι με την αθωοτητα των παιδικων μου χρονων. Αλλα, κανω πολλες προσπαθειες να κρατησω μεσα μου το παιδι ζωντανο, οποτε δεν μπορει καποια στιγμη θα θυμηθω!
    Φαινομενικα φανταζει αδυνατο η ειναι αδυνατο; Οταν εχεις παιδια τα βλεπεις ολα τοσο μα τοσο διαφορετικα, απο αλλη οπτικη...
    Σε ευχαριστω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ωραίες, όχι φανταστικές, αληθινές αναμνήσεις !!!!! τόσο απλά και πειστικά διατυπωμένες.
    Εύχομαι όλα αυτά τα απλά ανεπανάληπτα βιώματα ,να τα αναβιώσεις στην δική σου οικογένεια, σε διαφορετικό ρόλο και καινούρια αγαπημένα πρόσωπα.
    Έτσι η ζωή συνεχίζεται, επαναλαμβάνεται γλυκιά κι ωραία !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Kαλησπέρα!!!Το διαβάζω και θυμάμαι και δικά μου καλοκαίρια...Ο πατέρας μου που δεν είναι πια μαζι μας...Η μαμά να μας κυνηγάει να φάμε κάτι..Τι να πω..Ωραίες αναμνήσεις!!!
    Σ΄ευχαριστώ από καρδιάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πεταλουδίτσα μου, είναι αδύνατο.. είπα να το γράψω κάπως πιο μαζεμένο..
    Είμαι σίγουρη πως όταν έχεις παιδάκια όλα τα βλέπεις πιο διαφορετικά, μακάρι να είναι γραμμένο και για μένα κάποτε να δω αυτή την άλλη οπτική..
    Όσο για την ψάθα, μόνο το γεγονός πως κρατάς μέσα σου το παιδί ζωντανό, κάποτε θα ξεπηδήσει μπρος στα μάτια σου εκεί που δεν το περιμένεις, είμαι σίγουρη..
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αχ..αυτές οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων..πόσο όμορφες είναι!!
    Οι δικές σου με ταξίδεψαν στο παρελθόν ευχάριστα!!
    Κι εύχομαι να βρεις εκείνη την ψάθα!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εγώ συγκινήθηκα Πεταλούδα μου και είμαι μόνο 21, τα έχω όλα αυτά σχετικά πρόσφατα στο μυαλό μου... πόσο όμορφες εικόνες, περιέγραψες με υπέροχο τρόπο τον ορισμό του ονειρεμένου καλοκαιριού για ένα παιδί...! Ένα παιδί που δεν το ενδιαφέρει η κρίση, το σώμα του, το αν θα έχει η παραλία ρακετίστες ή όχι... Ένα παιδί που θέλει μόνο να παίξει, να κολυμπήσει στο νερό και να κοιμηθεί αποκαμωμένο λίγο αργότερα μυρίζοντας την αλμυρή πετσέτα κάτω απ'τα μαγουλάκια του. Ααααχ. Πόσο όμορφα όλα αυτά!

    Και νομίζω πως αν έχει κανείς την όρεξη, μπορεί να τα "χαρίσει" στα παιδιά του ακόμη και ελλείψει χρημάτων... :-)

    Καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Kαλά, αυτό το "φούξια τέλειωμα" δεν πρόκειται να το απολαύσουν τα παιδιά σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πόσο πίσω με γύρισες ; Ανέσυρες και δικές μου εικόνες, με κάποιες παραλλαγές βέβαια, γιατί εμείς είχαμε πολύ κοντά τη θάλασσα! Κι αντί για ψυγειάκι είχαμε τα ...τάπερ! Κυνήγι που έτρωγα από τη μαμά για αν φάω τα ...κεφτεδάκι της! αχαχα!
    Να'σαι καλά Χριστινάκι μου!
    Υπέροχη ανάρτηση !
    Πάω και στην προηγούμενη! Επιτέλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τι αναμνήσεις... Τι εικόνες που μας γέμισες... :)))
    Φιλάκια πολλάάάάαααα :* :*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @λυγερη
    Κυκλος λοιπον η ζωη; Η ισως πολλοι επαναλαμβανομενοι κυκλοι; Αυτο ομως ειναι θεμα σχετικο με την επομενη αναρτηση.
    Ως τοτε, σε φιλω πολυ πολυ γλυκα και σε ευχαριστω, οπως παντα, για ολα...
    Με πολλη αγαπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @αντ' αυτου
    Καλωσορισες! Χτες ειχα περασει απο σενα, αλλα δεν σου αφησα καποιο σχολιο, μου αρεσαν τοσο αυτα που διαβασα, απεπνεαν μελαγχολικη ελευθερια.
    Λυπαμαι για τον πατερα σου, ομως εχεις αυτες τις ομορφες αναμνησεις ετσι δεν ειναι;
    Εγω ευχαριστω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @παλομα
    Γλυκεια μου, θα το νιωσεις γιατι οχι; Και θα ειναι τοσο υπεροχο, με ολο το αγχος που περιλαμβανει, που δεν μπορω με λογια να στο περιγραψω!
    Φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @μαρια
    Δεν ειναι πραγματι; Ομορφες και αθωες! Ευωδιαστες! Χαιρομαι που σε ταξιδεψα λιγακι!
    Φιλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @μαρια π.
    21! Αχ εσυ εισαι τρυφερουδι ακομα!
    Ξερεις τι γινεται; Ειναι τοσες οι υποχρεωσεις που τρεχουν και τοσο λιγος ο χρονος που ολα μοιαζουν δυσκολα. Για παραδειγμα, εγω δουλευω την ημερα και ο αντρας μου τη νυχτα. Επισης, δουλευει και Κυριακες. Δεν εχουμε χρονο να κανουμε τετοια πραγματα σαν οικογενεια. Ασε που θες ενα 20ρικο στην ξεφτιλα για να πας οπουδηποτε, δηλαδη 80-100 ευρω το μηνα. Τωρα ειναι ζορικα...Ελπιζω ομως να μην ειναι παντα ετσι. Ελπιζω πως θα καταφερουμε εν καιρω να γεμισουμε την οικογενεια μας με ομορφες εικονες. Υγεια να εχουμε και αγαπη και ολα θα γινουν, σωστα; Α, οπωσδηποτε και χιουμορ!
    Φιλακια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @αριστεα
    Γιατι παιδι μου δεν ετρωγες τα κεφτεδακια; Τα λατρεευωωωω! Εσυ δεν θυμασαι οτι ειχες διαβασει την αναρτηση κι εγω δεν θυμομουν το σχολιο σου και χτες πηγα χαρουμενη να δω τι μου εγραψες! Χαχαχαχα!
    Φιλακια ομορφη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @pink angel
    Χαιρομαι πολυ που σου αρεσε! Φιλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Οι γλυκές σου αναμνήσεις απο τα καλοκαίρια της παιδικής σου αθωότητας μεταφέρθηκαν στο χαρτί με γοητευτικά τρυφερά συναισθήματα που κατέθεσες με εξαιρετική γραφή..κατάφερες να ταξιδέψεις στα δικά του όμορφα παιδικά καλοκαίρια..με άγγιξες απίστευτα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @Κate's Cake Box
    Καλημερα και καλωσορισες στο κουκουλι μου!
    Στα δικα του;;;
    Οπως και να εχει χαιρομαι που σε αγγιξε και σε ευχαριστω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. α!!!!!πολύ ωραιο!!!!!παραπολύ ωραιο......να το διαβασω την Τεταρτη στην εκπομπη μου στο www.spirtowebradio.com???????????????
    θα εχω το νου μου να μου απαντησεις ετσι;;;Φιλια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @nana
    Καλως την! Φυσικα! Θα σου απαντησω στο μπλογκ σου. Χαιρομαι που σου αρεσε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Το καταλαβαίνω... το βλέπω και στη δική μου οικογένεια, και στις περισσότερες που ξέρω, γενικότερα. Ας ελπίσουμε να βελτιωθούν τα πράγματα εν καιρώ!

    Καλό απόγευμα Χριστινάκι :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Μου άρεσε η "εμμονή" σου στο "φουξια τελειωμα" κι είπα να του δώσω περισσότερη έμφαση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. @μαρια π.
    Καλημερα Μαρακι! Φθινοπωρινη σημερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. @πτωχος
    Βρε αθεοφοβε, εκει σταθηκες;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Καλωσορισες στο κουκουλι μου.