Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2022

ΕΤΗΣΙΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ

 

Η αγαπημένη μας Μαρινα, μας καλεσε σε έναν διαφορετικό απολογισμό της χρονιάς που φεύγει. Πέρα απο τα σωστά και τα λάθη μας, πέρα από τις αποφάσεις για το 2023, η Μαρίνα μας ζήτησε να σκεφτούμε όλα όσα μας έκαναν να νιώσουμε ευγνωμοσύνη το 2022 και μάλιστα κάθε μήνα ξεχωριστά. Πάμε λοιπόν:

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ

Η λέξη που χαρακτηρισε τον Ιανουάριο ειναι: Γιορτή

Γιατί: Πέρασα πολύ όμορφες γιορτινές στιγμές με την οικογένεια, τους φίλους και τον σύντροφό μου.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνώμων τον Ιανουάριο ειναι: Το ότι είχα τη δυνατότητα να μοιραστώ όλες τις όμορφες στιγμές μου με οσους αγαπώ.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

Η λέξη που χαρακτήρισε το Φεβρουάριο είναι: Επανασύνδεση

Γιατί: Ηρθε η καλύτερη μου φίλη, το αλλο μου μισό, από το Λονδίνο για κάποιες μέρες, έμεινε σε μενα και περάσαμε όμορφα χρόνο μαζί, κατι που μου λείπει πολύ από τότε που έφυγε.

Ένα πραγμα για το οποίο ένιωσα ευγνωμων το Φεβρουάριο είναι: Που γνώρισα επιτέλους τον καλό μου στην κολλητή μου!

ΜΑΡΤΙΟΣ

Η λέξη που χαρακτήρισε τον Μάρτιο είναι: Διασκέδαση

Γιατί: Επειδή είχα την ευκαιρία να κάνω ένα καλό ξενύχτι αλά παλαιά, με ποτό, μουσική, υπέροχη παρέα και το παραδοσιακό "βρώμικο"¨για κλείσιμο.

Ένα πράγμα για το οποίο ενιωσα ευγνωμων το Μάρτιο είναι: Ότι αντέχω ακόμα στα ξενύχτια!

ΑΠΡΙΛΙΟΣ

Η λέξη που χαρακτήρισε τον Απρίλιο ήταν: Ανά(σ)ταση

Γιατί: Μαζί με την Ανάσταση του Κυρίου, ανασταίνεται και η φύση. Όλη αυτή η ομορφιά, τα χρώματα, ο ήλιος μου δημιουργούν ψυχική ανάταση

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνωμων τον Απρίλιο είναι: Ότι μετά από δύο χρόνια γιορτάσαμε το Πάσχα όπως του αρμόζει, όλοι μαζί και χωρίς περιορισμούς

ΜΑΪΟΣ

Η λέξη που χαρακτηρίζει το Μάιο είναι: Αναβάθμιση

Γιατί: Μετακόμισα σε νέο σπίτι, πολύ καλύτερο από το προηγούμενο και αναβαθμίστηκε η ποιότητα ζωής μας. Επίσης, γιόρτασα τα γενέθλιά μου με πολύ κοντινούς μου ανθρωπους.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνώμων το Μάιο είναι: Η χαρά που ένιωσαν για μένα οι δικοί μου με το καινούριο σπίτι, η χαρά για τον ίδιο λόγο των παιδιων μου και η βοήθεια στη μετακόμιση από ανθρώπους που δεν είχαν καμία υποχρέωση. 

ΙΟΥΝΙΟΣ

Η λέξη που χαρακτηρίζει τον Ιούνιο ειναι: Μουσική

Γιατί: Πήγα σε συναυλία μετά από πολύ καιρό.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνώμων τον Ιούνιο είναι: Η δυνατότητα μου να αναπολώ και να δημιουργώ νέες αναμνήσεις, να νιώθω πάντα ζωντανή.

ΙΟΥΛΙΟΣ

Η λέξη που χαρακτηρίζει τον Ιουλιο είναι: Έρωτας

Γιατί: Ένας χρόνος από εκείνο το πρώτο αναγνωριστικό ραντεβού, ένας χρόνος από το θερινό σινεμά, ένας χρόνος έρωτα.

Ένα πράγμα για το οποίο ενιωσα ευγνώμων τον Ιούλιο είναι: Μια γιορτή δίπλα στη θάλασσα κάτω από τα αστέρια.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Η λέξη που χαρακτηρίζει τον Αύγουστο είναι: Ορόσημο

Γιατί: Επειδή τα παιδιά μας έμαθαν για τη σχέση μας και την αποδέχτηκαν με χαρά

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνώμων τον Αύγουστο είναι: Το πόσο ανέλπιστα ομαλά κύλησαν οι πρώτες μας διακοπές με τα παιδιά μαζί.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

Η λέξη που χαρακτηρίζει το Σεπτέμβριο είναι: Απόφαση

Γιατί: Επειδή μια κρίση ενδοοικογενειακή με οδήγησε να πάρω μια πολύ σοβαρή απόφαση για την οποία αμφιταλαντευόμουν πολύ καιρό και θα επιφέρει μεγαλη αλλαγή στην καθημερινοτητα και στη ζωή μας.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνώμων τον Αύγουστο είναι: Η κατανόηση και αποδοχή των ανθρώπων μου.

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

Η λέξη που χαρακτηρίζει τον Οκτώβριο είναι: Μάθημα

Γιατί: Η συμμετοχή στο Race For the Cure για τον καρκίνο του στήθους μου έδωσε την ευκαιρία για ένα δυνατό μάθημα ζωής στα παιδιά μου, αλλά και υπενθύμισης σε μένα να μην παραμελώ το γυναικολογικό έλεγχο.

Ένα πραγμα για το οποίο ένιωσα ευγνώμων τον Οκτώβριο είναι: Η επιβεβαίωση ότι είμαι υγιέστατη.

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ

Η λέξη που χαρακτηρίζει τον Νοέμβριο είναι: Δύναμη

Γιατί: Ο σύντροφός μου έχασε πολύ ξαφνικά έναν αγαπημένο φίλο, εξαιρετικα νέο. Ένα παλικάρι που δυστυχώς δεν πρόλαβα να γνωρίσω καλά, αλλά όσο τον γνώρισα είχε ήδη κερδίσει μια θέση στην καρδια μου με την καλοσύνη, το χιούμορ και την καλή του διάθεση. Νιώθω τυχερή που πρόλαβα εστω αυτό το λίγο. Ήταν βαριά η απώλεια και ο τρόπος, η δύναμη με την οποια ο σύντροφός μου την αντιμετωπίζει με κάνουν να τον θαυμάζω ακόμα πιο πολύ.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνώμων το Νοέμβριο είναι: Ότι ήμουν δίπλα του σε κάθε βημα και το περάσαμε όλο μαζί.

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ

Η λέξη που χαρακτηρίζει το Δεκέμβριο είναι: Ευλογία

Γιατί: Επειδή το να έχω δίπλα μου υγιείς και χαρούμενους όσους αγαπώ, το να μπορώ να προσφερω όμορφες στιγμές, το να έχω τη δύναμη και τη δυνατότητα για νέα ξεκινήματα και το να λαμβάνω και να δίνω τόση αγάπη, είναι η απόλυτη ευλογία.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνώμων το Δεκεμβριο είναι: ότι μπορώ να ανοίξω το σπίτι μου να γεμίσει με κόσμο.

Για το τέλος κράτησα δυο τραγούδια. Το πρώτο κάθε φορά που νιώθω αδύναμη, ότι έχω πελαγώσει, ότι τα κάνω όλα λάθος ή ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα, το ακούω και παίρνω κουράγιο. Unstoppable today, unstoppable every day!

https://www.youtube.com/watch?v=h3h035Eyz5A&ab_channel=Loku

Το δεύτερο, μου θυμίζει το φίλο που χάθηκε, εκείνος μας το είχε στείλει πρώτη φορά, δεν το είχαμε ξανακούσει και είναι τόσο χαρωπό όσο ήταν κι εκείνος. Να' σαι καλά εκεί που είσαι, φίλε...

https://www.youtube.com/watch?v=AtVPsPct4KM&ab_channel=INNA

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ευχαριστώ. Αυτή η ανασκόπηση όλων των όμορφων αλλά και δυσκολων στιγμων του 2022 ηταν ενα δώρο Μαρίνα μου και με κάνει να νιώθω αληθινή ευγνωμοσύνη. Το ισοζύγιο της ζωής  μου είναι θετικό. Έχω υγεία, έχουν υγεία τα παιδιά μου πρώτα από όλα κι έπειτα όσοι αγαπώ, έχω έναν υπέροχο σύντροφο, μια οικογένεια δεμενη που λατρεύω, φίλους αληθινούς που στέκονται στα ζόρια και μοιράζονται τη χαρά. Έχω στέγη, φαγητό, δουλειά, ασφάλεια. Τίποτα από όλα αυτα δεν είναι δεδομενο, όλα είναι ρευστα, προσωρινά, εύθραυστα. Για όσο υπάρχουν λοιπόν, ζω κάθε μέρα απολαμβάνοντάς τα, βιώνοντας τη στιγμή, την κάθε στιγμή. Στα ζόρικα, στη μιζέρια, νταντεύω λίγο τον εαυτό μου, αλλά ξέρω ότι θα συνέλθω, γιατί έχω όλο αυτό το μικρόκοσμό μου και πάνω και πέρα από όλα έχω μέσα μου και γύρω μου ΑΓΑΠΗ!

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!


Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2022

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ


Μου έλειψε η αλήθεια ειναι αυτή εδώ η γωνίτσα. Συχνά πυκνά περνώ, κρυφοκοιτάζω, βεβαιωνομαι ότι αν όχι όλοι έστω οι περισσότεροι γνώριμοι γείτονες ειναι ακόμα εδώ., κάποιες φορές αφήνω μια καλημέρα, άλλες όχι, και συνεχίζω το δρομο μου.

Μια γειτονιά λοιπόν, ένα μικρό μπλογκοχωριό, γεμάτο διαφορετικές φωνές, μα τόσο ευπροσδεκτες! Γεμάτο αγάπη!

Θυμάσαι, κάποτε πιστεψαμε πως θα αλλάζαμε τον κόσμο; Και τον αλλάξαμε! Όχι τον μεγάλο απρόσωπο αχανή κόσμο, αυτός μάλλον δεν αλλάζει, αν και πάντα ελπίζουμε. Το δικό μας κόσμο τον αλλάξαμε, τον φωτίσαμε! Με ανταλλαγή απόψεων και ιδεών, με ποίηση, λογοτεχνία, καλλιτεχνίες, συνεργασίες, δρώμενα, δώρα, δράσεις και τόσα άλλα! Μα κυρίως με μια καλή κουβέντα κι ένα χαμόγελο.

Πάντα φεύγω απο εδώ, όπως ενα παιδί που μεγαλώνει και οι ώρες δεν του φτανουν, η μέρα ειναι πολύ μικρή και δεν προλαβαίνει να επιστρέψει στο σπίτι του. Κι έτσι ακριβώς, σαν παιδί, πάντα επιστρέφω....

Καλά Χριστούγεννα σε όλους! Αγάπη να πλημμυρίζει πάντα τις καρδιές μας! Η αγάπη θα σώσει τον κόσμο! Μόνο η ΑΓΑΠΗ!..

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2021

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ 2021

 Αντί άλλης ανάρτησης, σήμερα, ημέρα αφιερωμένη στη γυναίκα, στο αυτονόητο της ισότητας των ανθρώπων κάθε φυλου, που όμως δεν έγινε ποτε αυτονόητο, ένα απόσπασμα από το εν εξελίξει μυθιστόρημα μου "Στο σκοτάδι". Η ιστορία μιας γυναίκας και η γέννηση μιας φιλίας. 


"Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα στο σπίτι του Χρήστου. Ένας μήνας είχε περάσει από τον υποτιθέμενο σεισμό και από το βράδυ που είχε βρει εκείνο το αηδιαστικό μάτι στο δωμάτιο του Στέφανου. Σιγά σιγά τα πάντα επέστρεφαν στον κανονικό τους ρυθμό. Τις πρώτες μέρες είχαν ταμπουρωθεί και οι τρεις στο σπίτι. Δεν έβγαιναν παρά μόνο για τα απαραίτητα ψώνια. Φρόντιζαν να είναι πάντα κάποιος με το παιδί και είχαν τα μάτια τους δεκατέσσερα. Ο Χρήστος ψηλάφισε έναν έναν όλους τους τοίχους, τα πατώματα, τράβηξε τα έπιπλα, έψαξε εξονυχιστικά όλο το σπίτι μέσα και έξω. Δεν βρήκε τίποτα άλλο. Πέρασε καμιά βδομάδα πριν αρχίσουν να ξεθαρρεύουν λιγάκι. Δεν είχαν κι άλλη επιλογή εξάλλου, ο Χρήστος έπρεπε να επιστρέψει στη δουλειά. Κι ο Στέφανος είχε ανάγκη να βγαίνει έξω, να περπατάει, να παίζει, να κάνει τελοσπάντων ο,τι κάνουν τα παιδάκια της ηλικίας του. Σχεδόν δηλαδή, αφού εξακολουθούσε να μη μιλάει ποτέ και σε κανέναν. Στην παρέα τους είχε προστεθεί και η Φωτεινή, μετά από απαίτηση της κυρίας Κατερίνας. 


Η Φωτεινή ήταν κάτι σαν ψυχοκόρη της, την είχε βρει κουρελιασμένη και χτυπημένη δίπλα από έναν κάδο σκουπιδιών. Ο άντρας της την κακοποιούσε και την βίαζε κατ’ επανάληψη, μέχρι που μάζεψε το κουράγιο κι έφυγε. Αλλά δεν είχε πού να πάει… ολομόναχη ήταν στον κόσμο, εκτός από τον πατέρα της… σε εκείνον δεν θα πήγαινε ούτε νεκρή. Τα ίδια κι αυτός, βάναυσος με τη μάνα της μέχρι που την πέθανε, βάναυσος και με κείνη αργότερα. Τελικά, την πούλησε, παρά τη θέλησή της, 16 χρονών κοριτσάκι σε έναν μεσήλικα γαιοκτήμονα με αντάλλαγμα το κρέας και τα τυριά των επόμενων 3 χρόνων. Μερικά κιλά κρέας και κάμποσα κεφάλια τυρί… τόσο άξιζε για αυτόν η ζωή της κόρη του. Σαν κρέας την αγόρασε και σαν κρέας τη μεταχειρίστηκε το κάθαρμα, δυο παιδιά έχασε από τους ξυλοδαρμούς του, τον ανέχτηκε για τέσσερα χρόνια, τέσσερις αιώνες ολόκληρους, ώσπου έφυγε ένα βράδυ, που στεκόταν από πάνω του ώρες με το μαχαίρι στο χέρι, έτοιμη να του κόψει το λαρύγγι μέσα στον ύπνο του. Δεν το έκανε… δεν ήθελε να γίνει σαν τα μούτρα του… όμως μα τω Θεώ αν την άγγιζε ξανά, θα τον ξεκοίλιαζε… τότε κατάλαβε πως είχε έρθει η στιγμή να φύγει, να σωθεί πριν χάσει τα λογικά της. Τίποτα δεν πήρε μαζί της, ούτε ρούχα ούτε χρήματα. Αλλόφρων άνοιξε την πόρτα, μόνο τα ρούχα της, το παλτό της και τη φωτογραφία της μάνας της πήρε, μόνο να τρέξει, να τρέξει όσο γίνεται πιο μακριά, να τρέξει μην τυχόν και ξυπνήσει το τέρας και την προλάβει… Κι έτρεξε, έτρεξε σαν τον άνεμο, έτρεξε όσο ποτέ δεν είχε τρέξει, βγήκε από το χωριό της και συνέχισε να τρέχει, έφτασε στην Ξάνθη, ξημέρωνε κι έκανε κρύο, τα πόδια της λύγισαν, έπεσε λιπόθυμη μέσα σε μια οικοδομή εγκαταλειμμένη. Όταν ξύπνησε ήταν νύχτα, ούτε ήξερε πόσο είχε μείνει εκεί, ήταν εξαντλημένη, δεν μπορούσε να κουνηθεί σχεδόν. Με μεγάλο κόπο, βγήκε έξω, το στομάχι της είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται, αλλά δεν είχε τίποτα μαζί της. Να ζητιανέψει δεν της πήγαινε, στην αστυνομία δεν τολμούσε να πάει, ο άντρας της είχε πολλές γνωριμίες, βρέθηκε να ψάχνει για υπολείμματα σε έναν κάδο σκουπιδιών. Βρήκε κάτι μισοφαγωμένα μπιφτέκια και λίγες ντομάτες σχεδόν σάπιες και τα καταβρόχθισε με λαιμαργία. Καθώς συνειδητοποίησε τι έκανε, της ήρθε αναγούλα κι άδειασε το περιεχόμενο του στομαχιού της στο πεζοδρόμιο. Γονάτισε δίπλα στον κάδο κι άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Εκεί την βρήκε η κυρία Κατερίνα, τη μάζεψε στο σπίτι της, την τάισε, την άφησε να κάνει μπάνιο και να ηρεμήσει κάπως, φαινόταν πως είχε περάσει πολλά.


-Έννοια σου και ξέρω τι κάνω. Όχι, δεν φοβάμαι, βασανισμένο κορίτσι είναι. Ώχου μωρέ Βασίλη, άσε με ήσυχη, μεγάλη γυναίκα είμαι, δεν θα μου αλλάξεις τώρα εσύ τα μυαλά!


Την άκουσε η Φωτεινή τη συζήτηση με το γιο της που τη μάλωνε που έβαλε μια άγνωστη από το δρόμο στο σπίτι της. «Δίκιο έχει το παλικάρι» σκέφτηκε κι έκανε να φύγει, το τελευταίο που ήθελε ήταν να της δημιουργήσει προβλήματα. Η κυρία Κατερίνα την πρόλαβε.


-Άκου να δεις κορίτσι μου, είμαι σε μια ηλικία που έχουν δει πολλά τα μάτια μου και τον κακό τον άνθρωπο ξέρω και τον ξεχωρίζω. Κάτσε.. να πιούμε ένα κρασί… να μου τα πεις αν θες να ξαλαφρώσεις.


Μάτι δεν έκλεισαν όλη τη νύχτα οι δυο γυναίκες. Έκλαιγε κι έλεγε η Φωτεινή, έλεγε κι έκλαιγε. Έκλαιγε κι η κυρία Κατερίνα που ένιωθε τον πόνο να βγαίνει από την ψυχούλα της… μια ηλικία είχε με τη μικρή της κόρη, που σπούδαζε Θεσσαλονίκη. «Καλύτερα στο δρόμο παρά να ξαναγυρίσω εκεί» της έλεγε κάθε τόσο. Το πρωί τις βρήκε αγκαλιά, η Φωτεινή αντάμωσε τη μάνα που τόσο της έλειπε κι αποκοιμήθηκε καθώς η κυρία Κατερίνα της χάιδευε τα μαλλιά στοργικά.

Από το βράδυ εκείνο αχώριστες έγιναν. Σε όλα σαν μάνα πράγματι της στάθηκε. Και λεφτά της έδωσε και δουλειά τη βοήθησε να βρει και δικηγόρο έβαλε να της κάνει τα χαρτιά για το διαζύγιο. Κι όταν ο προκομμένος έκανε το λάθος να εμφανιστεί στην πόρτα της να της ζητήσει το λόγο, τον στόλισε κανονικά. Και μετά του έστειλε ένα γειτονόπουλο αθλητή μαζί με δυο φίλους του να του παραδώσουν ένα μήνυμα, μη και τολμήσει να πλησιάσει ξανά τη Φωτεινή. Του το παρέδωσαν πράγματι. Μαζί με μερικές κλωτσιές και μια φωτιά στο αυτοκίνητό του. 


-Αμ ξέρουμε κι εμείς να παίζουμε βρώμικα κύριε! Μουρμούρισε χαμογελώντας μόλις έμαθε ότι το είχε βάλει στα πόδια τρέχοντας. Ήξερε πόσο θρασύδειλοι είναι αυτοί οι άντρες- ο Θεός να τους κάνει- κι ήταν σίγουρη πως είχε καταλάβει καλά την προειδοποίηση και θα τις άφηνε ήσυχες. Έτσι κι έγινε. Λίγους μήνες αργότερα η Φωτεινή έπιασε σπίτι δικό της. Όμως η επίσκεψη στην κυρία Κατερίνα έγινε αγαπημένη καθημερινή συνήθεια. Κάθε μέρα ανελλιπώς, εδώ και δυόμιση χρόνια."

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2021

ΞΑΝΑΠΙΑΝΟΥΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ!!!

 Κάποτε, αρκετά χρόνια πίσω, με αφορμή ένα ιδιαίτερο περιστατικό (κλικ) και μια μοναδικη ταινια (κλικ), γεννήθηκε σε αυτό εδώ το ιστολόγιο ένα δρώμενο και ένα νέο ιστολόγιο μέσα από αυτό.

Οι παλιότεροι φίλοι ίσως να το θυμάστε, οι πιο καινούριοι το ακούτε για πρώτη φορά.

Πρόκειται για την "Επανάσταση της Καλοσύνης". Η ιδέα είναι πολύ απλή. Σε έναν κόσμο που πάντα προβάλλεται το κακό, που η έμφαση δίνεται στο λάθος και ο φόβος παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας, όλοι έχουμε ανάγκη από μικρές ή μεγάλες ανάσες ελπίδας για να ομορφαίνει η καθημερινότητά μας.

Κι αν κοιτάξουμε πολύ προσεκτικά, θα δούμε ότι δεν είναι ούτε πολύ μικρές ούτε και τόσο σπάνιες όσο πιστεύουμε. Αντίθετα, κάθε μέρα γύρω μας υπάρχει αγάπη, υπάρχει ενσυναίσθηση, υπάρχει αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο και εκδηλώνεται με πολλους τρόπους. 

Αυτά τα περιστατικά καλοσύνης προσπαθήσαμε να αναδείξουμε με αυτό το δρώμενο. Μαζέψαμε λοιπόν όμορφες καθημερινές ιστορίες. Πράξεις καλοσύνης που κάναμε, που δεχθήκαμε, που είδαμε, που ακούσαμε. Πράξεις από απλούς μικρούς πρίγκιπες ή από γνωστούς και διάσημους. Πράξεις που έκαναν πάταγο και πράξεις που θα μπορούσαν και να περάσουν εντελώς απαρατήρητες. Από τη δωρεά ενός ευκατάστατου ανθρώπου σε ένα νοσοκομείο, μέχρι το μικρό παιδάκι που δώρισε την κοτσιδα του για να φτιαχτούν περούκες για τους καρκινοπαθείς, όλα αυτά καταδεικνύουν την ομορφιά της ανθρώπινης ψυχής, την ομορφιά της φύσης μας, που εντέχνως προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε.

Στείλτε μου λοιπόν τις δικές σας ιστορίες καλοσύνης στο butterflysworld@hotmail.com. Θα τις συγκεντρώσω και θα τις αναρτώ με το όνομα του συντάκτη φυσικά, στο μπλοκ και τη σελίδα στο φβ που δημιουργήθηκαν ακριβώς για αυτόν τον σκοπό:

http://epanastasikalosinis.blogspot.com/

https://www.facebook.com/epanastasitiskalosinis

Δεν υπάρχει ημερομηνία, αρχή ή τελος σε αυτό το δρώμενο. Δεν υπάρχει αριθμός συμμετοχών. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για ιστορία δική σας ή κάποιου άλλου, αν είναι καινούργια ή παλιά, φτάνει να είναι αληθινή.

Ο στόχος είναι να πολεμήσουμε τη μαυρίλα των καιρών με χρώμα, να πολεμήσουμε το σκοτάδι με φως, να αναδείξουμε τον καλύτερο εαυτό μας και όλα τα απλά και ιδανικά πράγματα που κρύβουμε μέσα μας. 

Ελάτε να διαδώσουμε ξανά την ελπίδα! Ελάτε να γίνουμε μαζί ξανά επαναστάτες της καλοσύνης!

Γιατί η καλοσύνη σαν στάση ζωής δεν είναι αφέλεια, είναι επανάσταση!


Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2021

ΔΙΠΟΛΟ

Ξυπνάς μια μέρα κι είσαι 20. Και ξαφνικά 30 και μετά 40. Μα είσαι 20! Και δεν είσαι πια 20. Κι ο χρόνος μοιάζει τόσο λίγος κι η ζωή σου έχει μπει στην αναμονή, είτε επειδή την έβαλες μόνος σου είτε επειδή στην έβαλαν οι άλλοι ή οι συνθήκες. Και κάθε μέρα περιμένεις, να τελειώσω αυτό και μετά, να γίνει εκείνο κι ύστερα. Και οι ώρες τις μέρας είναι ελάχιστες, μα οι ώρες είναι πολλές και βαριέσαι. Κι όσο βαριέσαι τόσο αγχώνεσαι κι όσο αγχώνεσαι τόσο αναβάλεις κι όσο αναβάλεις τόσο σε πιάνει πανικός. Ανάσα, πάρε ανασα! 

Και περνάνε οι μέρες κι εσύ μένεις ίδιος και περνάνε οι μέρες και αλλάζεις διαρκώς και φοβάσαι και δεν φοβάσαι και θυμάσαι και ξεχνάς και περιμένεις κι είσαι ανυπόμονος κι όλο τρέχεις να προλάβεις και ποτέ δεν προλαβαίνεις κι ούτε που θυμάσαι πια τι κυνηγάς. Να κοιμηθείς δεν μπορείς μα ούτε ξύπνιος λογαριάζεσαι, ψάχνεις το θάρρος σου το βρίσκεις, ψάχνεις την ανθρωπιά σου τη χάνεις. Ανάσα, πάρε ανάσα! 

Κι επιστρέφεις και φεύγεις και επιστρέφεις πάλι και θες να φύγεις αλλα πού να πας και θες να μείνεις αλλά τι να σε κρατήσει. Και ψάχνεις όλο ψάχνεις. Το φως σου, τα σκοτάδια σου. 

Τι έχεις; Τίποτα. Τι έχεις; Τα πάντα. Τι έχεις; Δεν ξέρω. 

Και κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και τον βλέπεις μα δεν τον αναγνωρίζεις και τον αναγνωρίζεις μα δεν τον βλέπεις. Ασφυξία, σου λείπει ο αέρας, πολύς αέρας, κλείσε τα παράθυρα. Μίλα, δε βλέπεις που ο κόσμος σαπίζει; Μη μιλάς, δε βλέπεις που σαπίζεις κι εσυ; Ανάσα, πάρε ανάσα.

Κι όλο νιώθεις πως όλα τα κάνεις λάθος, μα δεν μπορεί τα κάνεις σωστά, κάτι κάνεις σωστά.Κι όλο πρέπει αλλα δεν θέλεις κι όλο θες αλλά δεν πρέπει. Πρέπει πρέπει πρέπει! Θέλεις θέλεις θέλεις! Κι ισορροπείς μετά βίας σε ένα αιώνιο δίπολο κι όλο αναρωτιέσαι που θα γύρει τελικά η πλάστιγκα.Θα "ζήσεις" η θα ΖΗΣΕΙΣ;

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2020

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ

 Δεν μπορω να αναπνευσω!
Δεν μπορω να αναπνευσω με το γονατο του αστυνομικου στο λαιμο μου.
Δεν μπορω να αναπνευσω απο τον πονο της κλειτοριδεκτομης που μου στερει τη φυση μου.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι τα συνορα μου απειλούνται.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι υπάρχει λογος να υπαρχουν συνορα.
Δεν μπορω να αναπνευσω απο τους καπνους στη Μαρφιν.
Δεν μπορω να αναπνευσω απο το δασος που φλεγεται.
Δεν μπορω να αναπνευσω απο το νερο στα πνευμονια μου καθως ο λαθρεμπορος βυθιζει τη βαρκα.
Δεν μπορω να αναπνευσω καθως ο δουλεμπορος μου χωνει τη συριγγα στο μπρατσο κι επειτα το καυλι του μεσα μου.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι ειμαι 9 χρονων και δουλευω 20 ωρες τη μερα.
Δεν μπορω να αναπνευσω απο τα δακρυγονα στις πλατειες και στο σταθμο του μετρο.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι με λενε Αλεξανδρο και με πυροβολησαν στα 15.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι με λενε Ελενη, ειμαι γυναικα αλλα όταν λεω οχι με βιαζουν και με σκοτωνουν.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι με λενε Βαγγέλη και καθε μερα ζω με το φοβο.
Δεν μπορω να αναπνευσω με αυτη τη γαμημένη τη μασκα της υποκρισιας που εγινε ενα με το δερμα μας.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι με πνίγει η μπόχα απο τη σαπιλα.
Δεν μπορω να αναπνευσω απο το τοσο μισος γυρω μου.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι δεν μπορω να ονειρευτω.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι μου κρυβουν το φως, τον ουρανο κι οι αεραγωγοι μου γέμισαν τοξικο αερα.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι μου εκλεψαν τις λεξεις αγαπη, πατριδα, ελευθερία.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι σε αυτο το γαμημενο κοσμο που φτιαξαμε ΠΝΙΓΟΜΑΙ!
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ!
ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ!

Σάββατο 24 Αυγούστου 2019

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ


Αγαπημενα μου υπεροχα πλασματα, αγορακια μου!

Σας εβλεπα σημερα στην παιδικη χαρα. Ο ενας μεγαλυτερος πιο σίγουρος για τον εαυτό του, δεν ειχε αναγκη τη διαρκή παρουσια μου.  Μονο μου εδειχνε απο μακρυα τα κατορθωματα του,  με φωναζε να δω το υψωμα που είχε σκαρφαλωσει, το αλμα που εκανε. Ο αλλος πιο μικρός,  με τράβαγε απο το παντελονι να τον ακολουθησω και κοιταζε διαρκως πισω του πριν δοκιμασει οτιδηποτε, για να βεβαιωθεί οτι ειμαι εκει. Ετρεμε το φυλλοκαρδι μου μην χτυπησετε, αλλα δε σας σταματησα απο το να δειτε μεχρι που μπορείτε.  Καθε φορα που πεφτατε, σκουπιζατε τα χερια σας και ριχνοσασταν παλι με ορμη στο παιχνιδι. Και σκεφτηκα πως καπως ετσι θα ειναι κι η ζωη. Δεν μπορω να σας προφυλαξω απο τη ζωη. Μπορώ να σας μαθω να αγαπάτε με ολη σας την ψυχη. Μπορω να σας μαθω να χρησιμοποιειτε τα δυο δωρα που σας χαρισε ο Θεος,  την καρδια και το μυαλο σας. Να δινεστε ολοκληρωτικα σε οτι αγαπατε. Να κυνηγατε τα ονειρα σας με παθος. Μπορω να σας μαθω τι ειναι ηθος, αξιοπρέπεια,  τι σημαινει να παλευεις και να μην το βαζεις ποτε κατω.  Τι σημαινει να σεβεστε και να μην κανετε ποτε αυτο που δε θα θέλατε να σας κανουν. Δεν μπορω-και δεν θελω- να αποτρεψω τις πτωσεις σας. Θα ειμαι ομως παντα το διχτυ ασφαλειας σας. Θα ειμαι εκει να κανω το πεσιμο οσο γινεται πιο μαλακο. Να σας δειξω πως να ξανασηκωνεστε και να ξεκινατε απο την αρχη. Ωσπου θα ερθει μια μερα που θα σηκωνεστε μονοι σας, θα τιναζετε τα κατάλοιπα της πτώσης οπως τιναζετε τωρα τη σκονη απο τα ρουχα σας και θα προχωρατε μπροστα. Και δε θα με χρειαζεστε πια σαν διχτυ ασφαλείας.  Και τοτε θα σας σπρωξω ακομα πιο πολυ, να ξεπεασετε τα ορια σας και να πεταξετε ψηλα. Κι εγω περηφανη θα παρακολουθώ το πεταγμα σας.
Και θα σας αγαπώ παντα οσο δε βαζει ο νους σας. Θα εχετε μαζι σας ενα κομματι δικο μου, την καρδια μου να σας συντροφευει. Κι οταν δε θα ειμαι πια εδω,η καρδια μου θα χτυπαει μεσα στη δικη σας. Και παντα θα σας ψιθυριζει μεσα σας "Ζηστε, παιδια μου! ΖΗΣΤΕ!"
Με αγαπη,
Η μαμα σας!