Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

24 DAYS' CHALLENGE # 18: ΣΩΤΗΡΙΑ ( η αλλιως ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΙΑ)

Αντι αλλης αναρτησης, θα αφιερωσω αυτο το ποστ και αυτη τη λεξη στη Μαρια μας.

Αν παρακολουθεις το μπλογκ, η ιστορια της Μαριας ειναι γνωστη λιγο πολυ. Αν δεν ξερεις, να σου πω επιγραμματικα.

Η Μαρια ειναι ενα κοριτσι που εδω και πανω απο δεκα χρονια παλευει με τη νοσο Bechet-Aδαμαντιαδη, μια πολυ σπανια αυτοανοση νοσο, η οποια προσβαλει κυριως το ανοσοποιητικο στο συνολο του, αγγιζοντας ετσι τη σφαιρα της ογκολογιας, της ρευματολογιας, της νευρολογιας κλπ.
Εν ολιγοις, καταστρεφει σταδιακα τον οργανισμο, δημιουργει ελκη, ογκους, κακοηθειες και φρικτους φρικτους πονους.

Αλλα, μη δεις ποτε τη Μαρια ως εναν ανθρωπο ασθενη. Το σθενος της ειναι πραγματικα αξιοθαυμαστο. Εχει καταφερει να σπουδασει Ψυχολογια, να ολοκληρωσει ενα Μεταπτυχιακο προγραμμα και τωρα ολοκληρωνει το δευτερο! Εχει τη μεγαλυτερη διαθεση για ζωη και την μεγαλυτερη αισιοδοξια που εχω συναντησει. Ειναι ενας αγγελος!

Οταν γεννησα το γιο μου, η Μαρια, η ΦΙΛΗ μου, αυτη που με το ζορι τα εβγαζε περα οικονομικα λογω ολων των νοσηλειων και φαρμακων, μου εστειλε δυο σακουλες δωρα για το μωρο, τον "πριγκηπα" της οπως συνηθιζει να τον αποκαλει.

Δυστυχως, η κατασταση της χειροτερευει. Και το κρατος απεχει φυσικα! Μιλαμε για το Κυπριακο κρατος, η Μαρια ζει στην Κυπρο. Η νοσηλεια της κοστιζει, τα φαρμακα τηςκοστιζουν, η φροντιδα της πλεον ειναι 24ωρη με αποτελεσμα η μητερα της να μην μπορει να βγαζει τα προς το ζειν. Μοναδικη ελπιδα της, οχι για θεραπεια αυτο δεν παιζει, για αξιοπρεπη διαβιωση και μια καποια ποιοτητα ζωης ειναι το εξωτερικο. Το Υπουργειο Υγειας την εχει εγκαταλειψει. Ειναι φορες που ουτε φαρμακα αλλα ουτε και φαγητο δεν εχει. Και πολλοι ανθρωποι την εχουν εγκαταλειψει. Και πολλοι την εχουν βρισει, εξευτελισει, λοιδωρησει, αμφισβητησει... αλλα αυτοι δεν ειναι καν ανθρωποι...

Θα μπορουσα να πω πολλα ακομα για τη δυσκολια της καταστασης της και το ποσο ασχημα βιωνει την καθημερινοτητα, αλλα δεν θα το κανω.. Ουτως η αλλως δεν εχει αναγκη απο λυπηση, ουτως η αλλως τη σιχαινεται. Αγαπη εχει αναγκη και ανθρωπια.

Χρειαζεται βοηθεια. Ετσι απλα.... Ανθρωπινα, χωρις φανφαρες και μελοδραματα. Αν θες να βοηθησεις, στο πλαι δεξια πανω θα βρεις λογαριασμο. Επισης, πλεον εχει και Paypal για οποιον μπορει να προσφερει το ελαχιστο. Στην πραγματικοτητα χρειαζεται μια μεγαλη διοργανωση και ενα τεραστιο ΘΑΥΜΑ. Ομως, δεν πειραζει. Εσυ μην της γυρισεις την πλατη... εστω και με το ελαχιστο. Μη γελιεσαι. Δεν μπορεις να σωσεις τη Μαρια. Την ψυχη σου να σωσεις. Η σωτηρια της Ψυχης ειναι πολυ μεγαλο πραγμα!...

Η αναρτηση αποτελει μερος της συμμετοχης μου στο παιχνιδι 24 days' challenge του blog myStick land και συμμετεχουν τα εξης ιστολογια:





mystickland

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

24 DAYS' CHALLENGE # 17: ΡΑΦΙ

Σε ενα παλιο ραφι στη βιβλιοθηκη του πατερα ειναι στοιβαγμενα τα αλμπουμ με τις φωτογραφιες. Ο μπαμπας ειχε μανια με τις φωτογραφιες, ευτυχως δηλαδη! Στιγμιοτυπα μιας ολοκληρης ζωης - τεσσαρων ζωων για την ακριβεια- στιγμες ομορφες, εποχες δυσκολες, ολα εκει. Οι φωτογραφιες φορεις αναμνησεων, παραδοση που με τη σειρα μας κληρονομησαμε και υπηρετησαμε, γεμιζοντας και αυτο και πολλα ακομα ραφια. Σημερα πια, οι περισσοτερες φωτογραφιες αντι να κοσμουν τα καδρα η τα ραφια στις βιβλιοθηκες μας, μενουν και στριμωχνονται σε καρτες μνημης και κινητα. Δε βαριεσαι... σαμπως σα ραφια δεν λειτουργουν κι αυτα;
Και καλα οσο το ραφι το γεμιζεις... Κουτια, μικροτερα κουτια, κορνιζες, αλμπουμ κι ολο κρατας τα χαμογελα κι ολο θυμασαι τα καλυτερα. Το κακο με τα ραφια ειναι οτι θελουν καπου καπου ξεσκονισμα. Και πρεπει να βγαλεις ολα τα κουτια και τα αλμπουμ και με ενα βρεγμενο πανι να τα περασεις ενα ενα. Ο πειρασμος μεγαλος, αδυνατο να αντισταθεις. Ανοιγεις ευλαβικα καθε κουτι, καθε σελιδα. Μικροι μικροι σταθμοι, μεγαλες αποφασεις, χαρες, λυπες, ολα ξεδιπλωνονται μπροστα σου. Σε μερικα στεκεσαι, η σκηνη ζωντανευει μπρος στα ματια σου, χαμογελας. Αλλοτε συγκινεισαι λιγακι. Χαρμολυπη... ετσι τη λενε αυτη την εναλλαγη συναισθηματων... χαζο δεν ειναι να εχουν ονομα τοσο δυνατα συναισθηματα; Και καποτε πεφτει το βλεμμα σε ανθρωπους που χαθηκαν, που δεν ειναι πια κοντα σου. Κι η λυπη βαθαινει και το κενο μεγαλωνει, η θυμιση της απουσιας βαραινει τους ωμους και για μερικα λεπτα ειναι σαν να κοντυνες λιγο...
Ενα αλλο κακο με τα ραφια ειναι που αμα τα παραφορτωσεις μπορει να σπασουν και να πεσουν ολα χαμω. Εκει να δεις τι γινεται! Ενας λοφος εικονες κι αντε εσυ να τις μαζεψεις, να τις βαλεις στη σειρα, να τις ξεχωρισεις... Και πως τις ξεχωριζουν τωρα; Ανα ημερομηνια; Ανα εποχη; Αναλογα με τα ατομα που απεικονιζουν; Αναλογα με την ευτυχια η δυστυχια που απεικονιζουν;
Καπως ετσι, ενα ραφι ειναι και του καθενα μας η ψυχη. Γεμιζει με εμπειριες, εικονες, συναισθηματα. Τα στοιβαζει ολα μεσα της κι αναλογα με το ερεθισμα ανασυρει αυτα που επιθυμει η αυτα που αναγκαζεται να ανασυρει. Αν δεν την ξεσκονιζεις, εστω αραια και που, θολωνει, μπερδευεται, η σκονη καλυπτει την ουσια. Αν παλι την παραφορτωσεις, βαραινει, γερνει, ενιοτε σπαει κιολας...

Η αναρτηση αποτελει μερος της συμμετοχης μου στο παιχνιδι 24 days' challenge του blog myStick land και συμμετεχουν τα εξης ιστολογια:













mystickland

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

24 DAYS' CHALLENGE # 16: ΠΑΡΕΑ

Παρεα ειναι ενα πακετο τσιγαρα στα τρια επειδη δεν παιζει μια!
Παρεα ειναι ενα μεγαλο μπωλ παγωτο στη μεση και πολλα κουταλια να συναγωνιζονται πιο θα βουτηξει πρωτο.
Ειναι ενα χαλαρο πρωινο στην παραλια, που θα καταληξει απογευμα, ηλιοβασιλεμμα, βραδυ κι ισως ξημερωμα.
Ειναι να αρπαζεις το μικροφωνο σε ενα μεζεδοπωλειο, να τραγουδας ο,τι σου κατεβει, να τολμας να πεις κι ενα δικο σου-αγνωστο φυσικα- τραγουδι και μετα να μην πεφτει γιουχα!!!
Παρεα ειναι οι ανθρωποι με τους οποιους περνας καλα. Δεν ειναι απαραιτητο να ειναι ολοι φιλοι σου κολλητοι, αλλα να μπορεις να νιωθεις ανετα να εισαι ο εαυτος σου.
Απο πολυ παλια, ενα τραγουδι για μενα σηματοδοτουσε ακριβως την εννοια της παρεας, ετσι οπως τη θυμαμαι απο τα παιδικα μου χρονια, ετσι οπως την εζησα και τη γνωρισα, ετσι οπως μου λειπει τωρα που καποιες συνθηκες δεν μου επιτρεπουν αρκετα πραγματα...
Ιδου λοιπον! Οποτε το ακουω συγκινουμαι...



Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος

Στιχοι:

Ας κρατήσουν οι χοροί
και θα βρούμε αλλιώτικα
στέκια επαρχιώτικα βρε
ώσπου η σύναξις αυτή
σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί

Mέχρι τα ουράνια σώματα
με πομπούς και με κεραίες
φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα
κι ιστορία οι παρέες

Kάνει ο Γιώργος την αρχή
είμαστε δεν είμαστε
τίποτα δεν είμαστε βρε
κι ο Γιαννάκης τραγουδεί
άμα είναι όλα άγραφα κάτι θα βγει

Kαι στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να κι ο Αλκης ο μικρός μας
για να σμίξει παλιές
κι αναμμένες φωτιές
με το ροκ του μέλλοντός μας

O ουρανός είναι φωτιές
ανεμομαζώματα
σπίθες και κυκλώματα βρε
και παρέες λαμπερές
το καθρεφτισμά τους στις ακρογιαλιές

Kι είτε με τις αρχαιότητες
είτε με ορθοδοξία
των Eλλήνων οι κοινότητες
φτιάχνουν άλλο γαλαξία

Να κι ο Mπάμπης που έχει πιει
κι η Λυδία ντρέπεται
που όλο εκείνη βλέπετε βρε
κι ο Αχιλλέας με τη Zωή
μπρος στην Πολαρόιντ κοιτούν γελαστοί

Τότε η Έλενα η χορεύτρια
σκύβει στη μεριά του Τάσου
και με μάτια κλειστά
τραγουδούν αγκαλιά
Εθνική Ελλάδος γεια σου

Τι να φταίει η Bουλή
τι να φταιν οι εκπρόσωποι
έρημοι και απρόσωποι βρε
αν πονάει η κεφαλή
φταίει η απρόσωπη αγάπη που 'χε βρει

Mα η δικιά μου έχει όνομα
έχει σώμα και θρησκεία
και παππού σε μέρη αυτόνομα
μέσα στην τουρκοκρατία

Να μας έχει ο Θεός γερούς
πάντα ν' ανταμώνουμε
και να ξεφαντώνουμε βρε
με χορούς κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς

Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να πυκνώνει ο δεσμός μας
και να σμίγει παλιές κι αναμμένες φωτιες
με το ροκ του μέλλοντός μας

Η αναρτηση αποτελει μερος της συμμετοχης μου στο παιχνιδι 24 days' challenge του blog myStick land και συμμετεχουν τα εξης ιστολογια:













mystickland

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

24 DAYS' CHALLENGE # 15: ΟΔΟΦΡΑΓΜΑ

Σε εκεινη τη γειτονια τα λουλουδια παντα ηταν ανθισμενα. Δεν υπηρχε καμια λογικη εξηγηση, μα χειμωνα καλοκαιρι οποιος περπατουσε στους δρομους της χαιροταν τα χρωματα απο τις βουκαμβιλιες και τα αρωματα απο τα τριανταφυλλα και τα γιασεμια. Οι κατοικοι την ονομαζαν χαϊδευτικα "ο κηπος μας". Ηταν παντα χαρουμενοι, τα χαμογελα τους ζεστα και εγκαρδια και τα σπιτια τους παντα ανοιχτα.
Λιγο πιο περα, σε μια αλλη γειτονια νομιζες πως ποτε δεν ξημερωνει. Ηταν λες κι η νυχτα ειχε κατασκηνωσει επ' αοριστον και δεν αφηνε τον ηλιο να ξεμυτισει. Ασε που κι οταν ξεμυτουσε ηταν ισχνος, αδυναμος, αρρωστιαρης και αντι για φως απλωνε στον ουρανο μια κιτρινοπρασινη μουνταδα. Για λουλουδια εδω ουτε λογος. Το πολυ πολυ να ξεφυτρωνε κανενα αγριοχορτο μα κι αυτο δεν επιζουσε πανω απο μια δυο μερες. Αυτη η γειτονια ειχε το παρατσουκλι "το νεκροταφειο". Εκει μεσα ηταν θαμενες πολλες ψυχες, ψυχες που δεν ειχαν βρει το δρομο προς το φως, μοναχικες και θλιμμενες. Ψυχες που κατοικουσαν σε ανθρωπινα σωματα βαρια. Κανεις σ' αυτη τη γειτονια δεν σηκωνε το βλεμμα προς τον ουρανο. Ολοι περπατουσαν σκυφτοι, καμπουριασμενοι. Οχι πως ηταν κακοι ανθρωποι, καθε αλλο. Χαμενοι ηταν μεσα στη μουνταδα του κοσμου τους.
Αυτες τις δυο γειτονιες, φτωχογειτονιες θα λεγαμε, το μονο που τις χωριζε ηταν ενα οδοφραγμα. Κι οχι δηλαδη τιποτα σπουδαιο, δυο μετρα υψος θα 'χε δεν θα 'χε. Ηταν φτιαγμενο απο χοντρο γυαλι, για να βλεπουν οι μεν τους δε. Κι ενω θα πιστευε κανεις πως οι κατοικοι του Νεκροταφειου θα εκαναν τα αδυνατα δυνατα να μετακομισουν στον Κηπο, κατι τετοιο δεν συνεβαινε ποτε! Ειχαν μαλιστα φτιαξει μια πορτα στο οδοφραγμα, ωστε να μπορουν να ανταλλασσουν επισκεψεις με συγγενεις και φιλους που εμεναν στην αλλη πλευρα. Ομως κανεις ποτε δεν σκεφτηκε να μη γυρισει πισω. Ηταν λες και δεν μπορουσε καν να υπαρξει αυτη η σκεψη, λες και η ζωη στο Νεκροταφειο ηταν μονοδρομος. Τα γελια και τα τραγουδια του Κηπου ηταν Σειρηνες που θα ξελογιαζαν και τον πιο συνετο, μα ειχαν ηδη προνοησει εδω και χρονια να καλυψουν τα αυτια τους με κερι.
Κι ο καιρος περνουσε, οι γενιες διαδεχονταν η μια την αλλη. Αλλαζαν οι εποχες, αλλαζαν οι ανθρωποι και το μονο που εμενε ιδιο ηταν αυτο το γυαλινο οδοφραγμα.
Σε ενα παγκακι στην αλλη ακρη του Κηπου, ενα κοριτσι με μαλλια και ματια σαν καρβουνο γελουσε δυνατα. Ειχε στην αγκαλια της ενα μικρο λουτρινο σκυλακι και το ενα της χερι ηταν ζεστα χωμενο μεσα στα χερια ενος ξανθου αγοριου. Εσκυψε και τη φιλησε.
-Ξερεις, θα μπορουσε να ειναι αληθινο το σκυλακι... Αν ερχοσουν να μεινεις στον Κηπο...
Το προσωπο της κοπελας αλλαξε αμεσως, σκοτεινιασε και μια εκφραση εκπληξης ζωγραφιστηκε στο βλεμμα της.
-Να μεινω στον Κηπο; Να αφησω το σπιτι μου; Οχι, οχι... αφου το ξερεις πως αυτο δε γινεται!
-Γιατι δε γινεται;
-Ποτε κανεις δεν εχει φυγει απο εκει.
-Αυτο δεν σημαινει πως δεν γινεται...
-Οχι σου λεω. Δεν μπορω... το οδοφραγμα υπαρχει εκει για καποιο λογο!
-Και η πορτα επισης! της απαντησε εκνευρισμενος. Επειτα, η φωνη του μαλακωσε...
Δεν εχεις βαρεθει; Τοση μουνταδα, τοση μιζερια... ελα, δεν εχεις τιποτα να φοβασαι...ειμαι εγω εδω... αυτο δεν σου φτανει;
Χαμηλωσε το κεφαλι του, ωστε τα χειλη του να ακουμπουν σχεδον τα δικα της που τωρα ετρεμαν.
-Παντρεψου με, αγαπη μου. Ελα να ζησουμε μαζι, ευτυχισμενοι.
-Δεν μπορω, δεν μπορω... εκει ειναι το σπιτι μου. Πισω απο το οδοφραγμα ειναι το σπιτι μου. Συγχωρα με, μα δεν μπορω...
-Ε, τοτε αυτο το οδοφραγμα εγω θα το γκρεμισω! της ειπε αποφασιστικα. Την αρπαξε απο το χερι κι αρχισε να τρεχει γρηγορα, ορμητικα. Οταν εφτασαν μπροστα απο το οδοφραγμα ηταν πια ξεπνοοι.
-Τι πας να κανεις; τον ρωτησε εντρομη. Μη... δεν πρεπει...
-Για ονομα του Θεου! ΤΙ δεν πρεπει; την τραβηξε απο τους ωμους και την τρανταξε δυνατα. Ενας τοιχος ειναι! Ενας ΤΟΙΧΟΣ! Θα αφησουμε να οριζει τη ζωη και την ευτυχια μας ενας τοιχος;
Κοιταξε γυρω του, βρηκε μερικες μεγαλες πετρες. Σηκωσε τις δυο πιο μεγαλες και πιο βαριες που μπορεσε να βρει. Κρατησε τη μια για τον εαυτο του και προσφερε την αλλη στην κοπελα.
-Λοιπον; Αποφασισε. Θα τολμησεις; Εισαι μαζι μου; Πρεπει να αποφασισεις...
Στην αρχη διστασε. Δαγκωσε το κατω χειλος της και τον κοιταξε δειλα. Η καρδια της ειχε ηδη αποφασισει, μονο τα χερια της ακομα ετρεμαν. Δεν του περασε απαρατηρητο, εσφιξε τα δαχτυλα του γυρω απο τα δικα της και με μια ανασα πεταξαν κι οι δυο μαζι τις πετρες πανω στο γυαλινο οδοφραγμα. Ο τοπος σειστηκε και μια μεγαλη ρωγμη απλωθηκε στο χοντρο γυαλι. Οι γειτονες αρχισαν σιγα σιγα να συρρεουν απο περιεργεια να δουν τι ειχε συμβει. Και οι δυο πλευρες του οδοφραγματος γεμιζαν σιγα σιγα με κοσμο, ενω οι δυο νεοι ειχαν μεινει αγκαλιασμενοι να κοιτανε τη ρωγμη στο τειχος. Ξαφνου καποιες φωνες ξεχωρισαν αναμεσα στα μουρμουρητα.
-Κοιταξτε! Αυτα τα παιδια σπανε το οδοφραγμα!
-Ναι, ναι! Δειτε εχει ραγισει!
-Μα πως τους ηρθε; Ημαρτον...
Ξαφνικα, σαν κεραυνος εν αιθρια, ακουστηκαν οι φωνες απο μια παρεα εφηβων.
-Παρτε ολοι πετρες! Ελατε να τους βοηθησουμε! Παμε ολοι μαζι!
Κι ολα ξεκαθαρισαν. Η εικονα ηταν σαν να κοιτουσες μεσα σε καθρεφτη. Οι κατοικοι του Κηπου εβλεπαν τους κατοικους του Νεκροταφειου να μαζευουν πετρες και να τις εκσφενδονιζουν με δυναμη και οι κατοικοι του Νεκροταφειου εβλεπαν τους κατοικους του Κηπου να κανουν ακριβως το ιδιο.
Λιγα λεπτα αργοτερα το οδοφραγμα ειχε εξαφανιστει.
Και, ω του θαυματος, οι βουκαμβιλιες, τα τριανταφυλλα και τα γιασεμια αρχισαν να απλωνονται, να αναρριχωνται και να καλυπτουν σιγα σιγα καθε στενο, καθε σπιτι του Νεκροταφειου. Ο ηλιος σαν να θεραπευτηκε αλλαξε το κιτρινοπρασινο χρωμα του σε λαμπερο χρυσο και ζεστανε τις καρδιες ολων.
Ενας τεραστιος χορος στηθηκε γυρω απο τα χαλασματα, οι ανθρωποι χαριζαν απλοχερα χαμογελα και ζεστες αγκαλιες. Η γιορτη κρατησε ως το επομενο πρωι.
Λιγες μερες αργοτερα, κανενας δεν θυμοταν το οδοφραγμα που εστεκε εμποδιο αναμεσα στους φιλους και τους ερωτευμενους. Το οδοφραγμα που αντεξε τοσα χρονια επειδη απλα κανεις δεν ειχε σκεφτει, δεν ειχε τολμησει να το σπασει. Δεν ειχε τολμησει να ονειρευτει πως ο κοσμος και οι συνθηκες μπορουν να αλλαξουν, πως η ζωη φτιαχνεται απο επιλογες και τα οδοφραγματα απο αδιαφορια.
Κι η νυχτα δεν ηρθε πια παρα μονο για να στεγασει τα ονειρα των παιδιων, των τρελων και των ερωτευμενων.

Η αναρτηση αποτελει μερος της συμμετοχης μου στο παιχνιδι 24 days' challenge του blog myStick land και συμμετεχουν τα εξης ιστολογια:












mystickland

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

24 DAYS' CHALLENGE # 14: ΞΟΡΚΙΖΟΝΤΑΣ

Ξορκιζοντας ολα οσα με πληγωνουν, η καρδια και η ψυχη δειχνουν το δρομο, αλλα ματωνουν γιατι δεν αντεχεται η αληθεια καμια φορα. Κι εκει που λες το ξορκισα κι εκεινο το κακο, αλλη καταρα βαρια ερχεται στο δρομο σου, αλλη θυελλα ξεσπαει. Τι κι αν η θυελλα δεν ειναι δικη σου, τι κι αν το δικο σου σπιτι παραμενει ορθιο; Τι να μεινει ορθιο οταν το τυλιγουν οι τυψεις; Και ξερω οτι δεν μπορω να αλλαξω κατι, μα οι ενοχες με πλημμυριζουν κι ουτε αυτες μπορω να τις ξορκιζω. Γιατι νιωθω ασφαλεια και σιγουρια ενω καποιοι αλλοι υποφερουν, γιατι καπου μεσα μου πιστευω πως φταιω κι εγω για τις καταστασεις που πλεον ειναι μη αναστρεψιμες. Και εχω και τον Καζαντζακη να μου μουρμουραει μεσα στο μυαλο "εγω μοναχος μου εχω χρεος να σωσω τη γης, αν δεν σωθει εγω φταιω". Κι αυτον οσο κι αν προσπαθω να τον ξορκισω δεν μπορω...
Αληθεια, αυτα τα εχει δει κανεις;
http://hamomilaki.blogspot.gr/2013/07/dark-side-of-chocolate.html

http://zwhaggelou.blogspot.gr/2013/07/blog-post.html

http://anemos5.blogspot.com/2013/07/blog-post_17.html


Ξερει κανενας πως μπορω να τα ξορκισω;

Η αναρτηση αποτελει μερος της συμμετοχης μου στο παιχνιδι 24 days' challenge του blog myStick land και συμμετεχουν τα εξης ιστολογια:












mystickland

Υ.Γ. Υπαρχει ενα κοριτσι που χρειαζεται τη βοηθεια μας να ξορκισει το θανατο που την καταδιωκει δεκα χρονια τωρα. Θα ακολουθησει εκετενης αναρτηση για πολλοστη φορα, ως τοτε στο δεξιο μερος του μπλογκ πανω πανω, οποιος θελει θα βρει τον τροπο να βοηθησει... 

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

24 DAYS' CHALLENGE # 13: ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Αποψε το ξερω πως θα ερθεις. Θα πλημμυρισεις με το αρωμα σου τα σεντονια, θα αγγιξεις απαλα τα μαλλια μου, θα μου ψιθυρισεις γλυκολογα ξανα και ξανα και ξανα. Θα αφεθω στα χαδια σου και θα σε νιωσω αργα, βαθια, βασανιστικα. Θα γεμισω απο εσενα, θα γεμισω απο εμας. Θα χαθουμε αναμεσα στο τωρα και το πριν, στο μετα και στο παντα. Θα μηδενισουμε το χρονο κι ολα θα αρχισουν ξανα. Το ξερω πως θα ερθεις, δεν μπορεις να κανεις αλλιως. Εμεις οι δυο ποτε δεν ειχαμε επιλογη, ποτε δεν ειχαμε επιλογες. Ηταν ο δρομος μας στρωμενος εξαρχης. Ροδοπεταλα και αγκαθια περιτεχνα πλεγμενα, δεμενα τοσο καλα που μοιαζαν ενα σωμα, χαλι μεταξενιο και τραχυ.Το περπατησαμε ξυπολητοι, οι φτερνες μας πλημμυρισαν πληγες και τα ρουθουνια μας την ευωδια της ανοιξης. Χερι με χερι αφησαμε το αιμα να γινει λιμνουλα, ρυακι, ποταμι...
 Ομως αποψε θα ερθεις παλι. Θα στριφογυρισω τα δαχτυλα μου αναμεσα στις μικροσκοπικες μπουκλες στο στερνο σου. Θα ακουμπησεις στο στηθος μου το κεφαλι σου και θα αισθανομαι την ανασα σου βαρια, αργη καθως θα κοιμασαι. Θα ακους τους χτυπους της καρδιας μου. Κι αν χασω κανεναν, θα ειναι που ξεφυγε κι ετρεξε μεσα σου να φωναξει σ'αγαπω, μην ανησυχησεις, μη φοβηθεις. Ελα εσυ κι εγω θα πλεξω τις πιο νοσταλγικες λεξεις μου, θα τραγουδησω τα πιο ομορφα τραγουδια μου, μονο ελα.
Δεν ξερω αν ερθεις στ' αληθεια η μεσα σε ενα ονειρο, μα το ξερω, ειμαι σιγουρη αποψε πως θα 'ρθεις....


Η αναρτηση αποτελει μερος της συμμετοχης μου στο παιχνιδι 24 days' challenge του blog myStick land και συμμετεχουν τα εξης ιστολογια:











mystickland

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

24 DAYS' CHALLENGE # 12: ΜΕΛΩΔΙΑ

Χτες το βραδυ παλι τριγυρνουσα στα γνωστα λημερια. Βημα το βημα στην παραλια, τη δικια μου, τη δικια μας. Αν κλεισεις τα ματια ακους το κυμα να σου τραγουδαει. Κι αν απλωσεις ψηλα τα χερια θα νιωσεις τον ψιθυρο του ανεμου, του θαλασσινου, να σου ανατριχιαζει το κορμι. Ειναι εκεινες οι στιγμες οι ολοδικες μου. Αυτες που σωμα, νους και ψυχη αφηνονται, χανονται στο απεραντο του οριζοντα. Οι στιγμες που ολα γινονται ενα και το ενα μηδεν και παλι απ' την αρχη. Χανομαι στις μυρωδιες και στους ηχους της θαλασσας. Πολλες οι ακτες μα η θαλασσα μια. Και η μελωδια της γλυκεια και τρυφερη, ερωτικη και μυστηριωδης, σκληρη και δολοφονικη. Ταξιδευω στους ηχους, αλλοτε γελαστους κι αλλοτε θυμωμενους και τραγουδαω, απαγγελω, ονειρευομαι, θυμαμαι. Θυμαμαι παντοτε τα λογια σου...
"Καμια μελωδια κοριτσι μου δεν συγκρινεται με τη μελωδια της ζωης..."

Η αναρτηση αποτελει μερος της συμμετοχης μου στο παιχνιδι 24 days' challenge του blog myStick land και συμμετεχουν τα εξης ιστολογια:










mystickland

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

24 DAYS' CHALLENGE # 11: ΛΙΜΑΝΙ

Το λιμανι μου η αρχη και το τελος καθε ταξιδιου. Μια αγκαλια ζεστη και μυρωδατη, ενα μελενιο φιλι στα μαλλια. Κι αν μπορω να ταξιδευω οπου θελω, αν τολμαω να στελνω την ψυχη μου στα ονειρα και τη σκεψη μου στο συμπαν, αν πεταω κι αν ελπιζω, ειναι επειδη το ξερω πως εκει θα εισαι παντα. Ειναι η σιγουρια πως το απαγκιο μου με περιμενει, για να γεμισει θαλπωρη την καρδια μου, να πλυνει τις πληγες μου με γιασεμι κι ελαιολαδο, να ζησει μεσα απο τα ματια μου και να με νιωσει. Επειδη υπαρχεις εσυ, λιμανι μου, ειμαι εγω ελευθερη...

Η αναρτηση αποτελει μερος της συμμετοχης μου στο παιχνιδι 24 days' challenge του blog myStick land και συμμετεχουν τα εξης ιστολογια:









mystickland

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

ΑΓΓΕΛΟΣ, ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΑΙ ... ΓΙΩΤΑ

Θυμαμαι ποσο ειχα ενθουσιαστει οταν η φιλη πλεον Γιωτα Παπαδημακοπουλου μου ειχε ανακοινωσει οτι το ονειρο πολλων χρονων θα γινοταν πλεον πραγματικοτητα και οι Ξεπεσμενοι Αγγελοι της θα εβγαιναν στα ραφια!
Εχοντας επικοινωνια μαζι της μεσα απο την μπλογκογειτονια τεσεερα και πλεον χρονια, εχοντας δει ποσο η ιδια αγαπαει το διαβασμα- που για μενα ειναι πολυ βασικο για να γινει καποιος καλος συγγραφεας- ανυπομονουσα να δω τη δικη της δουλεια, τη δικη της ιστορια αποτυπωμενη στο χαρτι.
Και τη διαβασα, αμεσως μολις βγηκε, τι τη διαβασα δηλαδη τη ρουφηξα!
Ειναι ενα βιβλιο που δεν το αφησα απο τα χερια μου! Επρεπε να το τελειωσω! Κι ενω αρχικα, διαβαζοντας, η ιστορια του Αγγελου και της Αγγελικης μοιαζει σαν μια απλη ερωτικη ιστορια, οταν εκλεισα πια το βιβλιο, συνειδητοποιησα πως μου ειχε δωσει τροφη για σκεψη. Με ειχε τοποθετησει στη θεση των πρωταγωνιστων- που παρεπιπτοντως ηθελα τη μια να τους αγκαλιασω και την αλλη να τους πνιξω- και με ειχε αναγκασει να εμβαθυνω, να δω καποια πραγματα απο διαφορετικη σκοπια, να θεσω στον εαυτο μου δυσκολες ερωτησεις και απαιτητικες.
Και για μενα αυτο και μονο ειναι το κριτηριο ενος καλου πραγματικα βιβλιου! Η διεργασια που γινεται μεσα μας οταν πλεον εχουμε τελειωσει την αναγνωση. Δεν ειναι καλο ενα βιβλιο που απλα για λιγες ωρες σε ψυχαγωγει, σε ταξιδευει, σε βαζει εστω σε εναν αλλο κοσμο, αν την ιδια στιγμη που το αφησεις απο τα χερια σου το βγαλεις και απο το μυαλο σου. Αν δεν αγγιξει ενα ιδιαιτερο κομματι της ψυχης σου και δεν σε κανει να σκεφτεις πεντε πραγματα. Η λογοτεχνια, σε καθε μορφη της, εχει ως στοχο να μας δωσει μια ωθηση, ενα μικρο βηματακι παραπανω, ως προς την καλυτερευση μας.
Ειναι κατι που συνηθιζω παντα, να μη μιλαω για ενα βιβλιο μεχρι αυτο να κατασταλλαξει μεσα μου, να περασει ο καιρος και να εχω βγει εντελως εξω απο την ιστορια του και τους ηρωες του, να μπορω να δω ξεκαθαρα τι μου αφησε. Τοτε και μονο αποφασιζω αν μου αρεσε τελικα η οχι. Οπως καταλαβατε, το λατρεψα το βιβλιο της Γιωτας! Και το μαθαινει σημερα μεσα απο αυτο το ποστ, γιατι δεν το συζητησα μαζι της ουτε οταν ειχα τη χαρα να τη συναντησω. Και περιμενω με ανυπομονησια το επομενο!
Γιωτακι σε ευχαριστω για την υπεροχη αφιερωση! Ηταν ενας απο τους λογους που αργησα τοσους μηνες να γραψω και να σου πω την αποψη μου, ηθελα να εχω την ιδιοχειρη αφιερωση σου, να την δειχνω και να καμαρωνω!


Πεταλουδισια φιλια σε ολους και ενα ξεχωριστα στη Γιωτα!