Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

ΜΙΚΡΟΙ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ

Ξερω μια γυναικα, που το παιδι της ειναι βουτηγμενο στα ναρκωτικα, αλλα δυστυχως αρνειται να βοηθηθει. Η ιδια απο τη στεναχωρια της εχει αρρωστησει και αυτο δεν το λεω μεταφορικα. Ειναι μια διαλυμμενη υπαρξη, βλεπει το παιδι της να χανεται, εχει υποστει ψυχικη και οικονομικη αφαιμαξη απο αυτην την κατασταση. Κι ομως αυτη η γυναικα μπορει να γελαει, να ονειρευεται, να ελπιζει σε κατι καλυτερο. Σε ολο τον πονο μεσα, δουλευει, χορευει, αγκαλιαζει, χαμογελαει...

Ξερω εναν πατερα, που το παιδακι του ειναι χρονια αντιμετωπο με τον καρκινο του εγκεφαλου. Παραπαιει, αναμεσα σε εγχειρισεις και χημειοθεραπειες, αναμεσα στα θελω και τα πρεπει, την αγωνια ενος γονιου που πρεπει να παρει τη σωστη αποφαση, γιατι η λαθος θα του κοστισει το παιδι του. Κι ομως, αυτος ο πατερας αντλει απο το ιδιο του το παιδι τη δυναμη να συνεχισει να παλευει, απο ενα χαμογελο ολη την ευτυχια. Ονειρευεται ενα μελλον για το παιδι του, το διεκδικει με καθε τροπο και αγωνιζεται να κρατησει ενωμενη την οικογενεια του...

Ξερω μια γυναικα που εχει δυο παιδια με αναπηρια. Που ξοδευει ολη της την ενεργεια και τη δυναμη να υφαινει για αυτα ενα μελλον σπαρμενο με αγαπη, με ιδανικα, με αξιες. Που παλευει μονη της να διασφαλισει εκπαιδευση και καταρτιση στα παιδια της, σε εναν τοπο φτιαγμενο μονο για τους αρτιμελεις. Που βλεπει την αιωνια παιδικοτητα τους σαν ευλογια και οχι καταρα. Που μπορει κι αυτη να γελαει και να αγαπαει δυνατα...

Ξερω ενα παληκαρι. Εχει χασει τον πατερα του. Κινδυνευει να χασει και τη μανα και τον αδερφο του. Ειναι πολυ λυπημενος. Δεν εχει ουτε τους πορους να βοηθησει οικονομικα την οικογενεια του. Ξυπναει το πρωι κι αντικρυζει με χαμογελο την καινουργια μερα, ετοιμος να αντιμετωπισει καθε καλο η ασχημο νεο. Ξορκιζει τον πονο με μια ζεϊμπεκια...

Ξερω ενα παιδι. Ο καρκινος δεν το αφηνει σε ησυχια. Ποναει, παιδευεται, δεν ξερει γιατι, δεν καταλαβαινει ακριβως τι του συμβαινει. Κι ομως χτυπαει τον εχθρο με αξιοζηλευτη δυναμη, παλευει να κρατησει μια αθωοτητα, μια παιδικη ηλικια που ο καρκινος προσπαθει με βια να του κλεψει, δινει κουραγιο και παραδειγμα σε ολους, αγαπαει και με ενα χαμογελο διωχνει καθε αμφιβολια, καθε κακη σκεψη...

Ξερω εναν νεαρο. Πρωτα εχασε τον καλυτερο του φιλο. Μετα, εχασε τον πατερα του. Τελος, εχασε την υγεια του. Κι ομως, αυτος ο νεαρος δεν το βαζει κατω. Δουλευει, διαπρεπει στη δουλεια του, ερωτευεται, γελαει, ταξιδευει και μου δινει μαθηματα μεσα απο τη ζωη του...

Ξερω, η μαλλον ηξερα, ενα κοριτσι σαν ολα τα αλλα. Ενα ατυχημα την καθηλωσε σε αναπηρικο καροτσακι. Οι γιατροι της αφησαν μια ελπιδα οτι ισως, καποτε...Με αυτη την ελπιδα περασαν 10 ολοκληρα χρονια, μεχρι την τελευταια φορα που την ειδα και ως τοτε δεν ειχε περπατησει. Δεν ξερω τωρα που βρισκεται. Ξερω οτι ζουσε την καθε στιγμη, ερωτευοταν, εβγαινε, διασκεδαζε, σπουδαζε, συμμετειχε παντου και ειχε μονιμα ενα χαμογελο ζωγραφισμενο στο προσωπο της...

Ξερω πολλους ακομα τετοιους μικρους πριγκιπες, Δον Κιχωτες που αρνουνται να παραιτηθουν απο τα ονειρα τους, ηρωες της καθημερινοτητας, αφανεις και γι' αυτο ακριβως τοσο μα τοσο σπουδαιους!
Ας ριξουμε μια ματια γυρω μας...ας παψουμε να βλεπουμε το μαυρο και το ασχημο. Ας κοιταξουμε για λιγο με την καρδια μας τον κοσμο...Θα δουμε μεσα απο τον πονο να ανθιζει η ελπιδα...μεσα απο το δακρυ η δυναμη...το φως και η αγαπη...θα δουμε οτι παντου, οπου γυρισουμε υπαρχει κρυμμενη ομορφια...μεσα κι εξω...στους σχηματισμους απο τα συννεφα, στα ματια ενος κουταβιου, στο γελιο ενος παιδιου, ακομα και στους βιαστικους επιβατες ενος λεωφορειου ασφυκτικα γεματου...
Και να σας πω ενα μυστικο; Δεν χρειαζεται και πολυ ψαξιμο για να τη βρουμε...φτανει να αγκαλιασουμε εκεινο τον μικρο ηρωα που κρυβεται μεσα μας...και στα ευκολα και στα δυσκολα...



Καλο Σαββατοκυριακο ΘΑ εχουμε! Καλη ζωη ΘΑ εχουμε! Δεν μπορει να ειναι αλλιως...εχουμε μονο μια...κι ο καθενας πορευεται με ο,τι εχει και κανει το καλυτερο που μπορει με αυτο...Δεν συμβιβαζομαστε με τιποτα λιγοτερο!
Πεταλουδισια φιλια σας στελνω!
Με χαμογελο...

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

2 ΧΡΟΝΙΑ!!!

Σαν σημερα, πριν απο 2 χρονια ακριβως, εκανα κι εγω δειλα δειλα την εμφανιση μου στη μπλογκογειτονια! Το οτι θα ημουν εδω μετα απο 24 μηνες, ΕΓΩ που βαριεμαι απιστευτα ευκολα, και θα το απολαμβανω ολο και περισσοτερο, οτι θα εβρισκα φιλους, ανθρωπους με τους οποιους εχω απειρα κοινα μα και απειρες διαφορες, οτι με ολους αυτους θα εβρισκα εναν κωδικα επικοινωνιας μοναδικο, οτι θα δενομουν τοσο πολυ, δεν το ειχα ποτε φανταστει!

Σε ολους εσας, ενα τεραστιο ευχαριστω που με αγκαλιασατε, που μοιραζεστε την καθημερινοτητα μαζι μου!

Με πολλη αγαπη χαριζω σε ολους μα ολους σας αφιερωνω:



Ελπιζω να ειμαστε ολοι καλα, να ειμαστε εδω και να τα λεμε για πολυυυυ καιρο ακομα!
Πεταλουδισια Φιλια!

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

Την αγάπη τραγουδάς
στου ανέμου το θρόισμα.
Με τα πολύχρωμα φτερά σου τριγυρίζεις.
Απο φύλλο σε φύλλο,
γλυκοπαίζεις νανούρισμα.
Στα λουλούδια και στα δέντρα το χαρίζεις.
Την καρδιά σου κρατάς
μυστικό επτασφράγιστο.
Οι πεταλούδες μέσα σε κλουβιά δε ζούνε.
Πριν δαγκώσεις το μήλο,
μυρωδιά από Παράδεισο,
ροδοπέταλα κι αγκάθια σε φιλούνε.

Πες Πεταλούδα και σε μένα,
στα σύννεφα όταν ταξιδεύεις
κι από τον κόσμο δραπετεύεις,
αν γαληνεύεις.
Ποια μυστικά χιλιοειπωμένα
σου ψιθυρίζουνε τ' αστέρια,
σαν τα φτερά γίνονται χέρια
αγαπημένα;

Σιωπή στο φεγγάρι
και στον ήλιο μια θάλασσα,
μες στα βέλη εχει βυθίσει την καρδιά σου.
Φλόγα η σκέψη μου άναψε
πως τα χρόνια μου χάλασα,
κυνηγώντας τη σκιά μου στη σκιά σου.
Σε κοιτώ που με χάρη
το χειμώνα υποδέχεσαι
κι ας το ξέρεις πως το χιόνι σε σκοτώνει.
Φτερωτός θεός άστραψε.
Στη ματιά σου τον έδεσες.
Και μετά μ' ένα φιλί σ' αφήνει μόνη.

Πες Πεταλούδα τι γυρεύεις,
όταν, μαζί με το κορμί σου,
στον έρωτα και την ψυχή σου
την ταξιδεύεις.
Κι αν τ' όνειρό σου παγιδεύεις
να στο σκορπίσει ο αγέρας,
εκεί, στο χτύπημα της σφαίρας
πώς ζωντανεύεις;

Χριστίνα Λέλη, 17 Σεπτεμβρίου 2009



Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

ΛΙΩΜΑ!!!

Οταν ο ανθρωπος σου, σε μια απο τις δυσκολοτερες στιγμες της ζωης του, σου αφιερωσει αυτο, ειναι δυνατον να μη γινεις;;;




Στίχοι: Κλεφτογιώργος Γιώργος
Μουσική: Τσακνής Διονύσης
Ερμηνευτής: Μητροπάνος Δημήτρης


Παλεύω,παλεύω.
Με σιωπές που τα βράδια ουρλιάζουν.
Με στρατούς που μ`έχουν σκοτώσει.
Τα χεράκια σου πώς μ`αγκαλιάζουν!
Κι απ`την άβυσσο μ`έχουν γλιτώσει.

Παλεύω,παλεύω.
Να μη φύγεις εσύ και τρακάρω.
Για πυξίδα μου έχω εσένα.
Και δεν είναι που ψάχνω τσιγάρο.
Είναι που`χω και σπίρτα βρεγμένα.

Παλεύω με τ`αρώματα
στο σώμα σου παλεύω.
Και το θεό που κρύβεται
στα μάτια σου πιστεύω.

Παλεύω,παλεύω.
Με βροχές που με ξέρουνε χρόνια.
Η αγάπη σου πώς με αλλάζει!
Ρίξε πάνω μου δύο σεντόνια,
στην ψυχή μου πριν πέσει χαλάζι.

Παλεύω,παλεύω.
Να μη φύγεις εσύ και τρακάρω.
Για πυξίδα μου έχω εσένα.
Και δεν είναι που ψάχνω τσιγάρο.
Είναι που`χω και σπίρτα βρεγμένα.

Παλεύω με τ`αρώματα
στο σώμα σου παλεύω.
Και το θεό που κρύβεται
στα μάτια σου πιστεύω.

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ

Καλησπερα.
Η σημερινη αναρτηση ειναι αφιερωμενη στη Λυγερη. Και σε ολους οσους απαιτουν ενα μελλον για τα παιδια με ειδικες αναγκες.



Χθες βραδυ παρακολουθουσα στην τηλεοραση την εκπομπη Extreme Makeover Home Edition. Ειναι απο τις λιγες εκπομπες που αγαπω, γιατι μεσα απο αυτην βοηθιουνται οικογενειες που εχουν πραγματικα αναγκη ενα σπιτι. Η χθεσινη εκπομπη με συγκλονισε...

Ειναι η ιστορια της Ντον και του Εμμανουελ. Η ιστορια του Εβαν και του Αλεκ. Η ιστορια της Ελ και των παππουδων της. Η ιστορια του Σαμ...Μα ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη...

Η Ντον και ο Εμμανουελ ηταν ζευγαρι απο το σχολειο. Το ονειρο της Ντον απο μικρη ηταν να γινει νοσοκομα και να κανει μια ομορφη μεγαλη οικογενεια. Πραγματι, ετσι κι εγινε. Αφιερωσε τη ζωη της στη φροντιδα παιδιων που ειχαν καρκινο, κυριως σε οσα ηταν στο τελικο σταδιο της νοσου. Εκανε με τον Εμμανουελ τρια παιδια, ενα κοριτσακι και δυο διδυμα αγορακια. Το κοριτσακι, η Ελ, γεννηθηκε υγιεστατο και μεγαλωνει φυσιολογικα. Δυστυχως, δεν ισχυει το ιδιο για τα διδυμα. Ο Εβαν γεννηθηκε με ενα πολυ σπανιο συνδρομο (το συνδρομο Κραουνυ η καπως ετσι), το οποιο προκαλει παραμορφωσεις στο προσωπο, κωφωση, δυσλειτουργια του εγκεφαλου, παραλυση και αλλα πολλα. Ο Αλεκ, ο διδυμος αδερφος, δεν διευκρινισαν τι ακριβως εχει, περπαταει κανονικα και παιζει, αλλα εχει προβλημα στην ομιλια και νομιζω στην οραση. Σε ποια γλωσσα δεν ξερω, ειπαν ομως οτι Εβαν σημαινει "πολεμιστης" και Αλεκ "προστατης". Διαλεξαν αυτα τα ονοματα για τα παιδια τους, επειδη ο Εβαν καλειται να παλεψει για ολη του τη ζωη και ο Αλεκ απο διπλα οσο μπορει να τον προστατευει. Ο Εβαν υποβληθηκε σε πολλες εγχειρισεις, κυριως πλαστικες, αλλα και μια για να τοποθετηθει ενα ακουστικο στο κεφαλι του, ωστε να μη χρειαζεται να φοραει ακουστικα στα αυτια του για παντα. Τα χρηματα φυσικα ηταν πολλα για ολα αυτα, παρα πολλα...

Το σπιτι της οικογενειας ηταν πολυ μικρο και απολυτα ακαταλληλο για δυο παιδια με ειδικες αναγκες. Η εισοδος ηταν πολυ στενη και με σκαλες, οποτε η ειδικη στρατα που ειχε ο Εβαν για να περπαταει δεν χωρουσε. Μπαινοντας στο σπιτι, το πρωτο πραγμα που αντικριζες ηταν μια μεγαλη σκαλα. Τα δωματια και το μπανιο ηταν πολυ μικρα, με αποτελεσμα ο Εβαν να σκαλωνει παντου. Επιπλεον, οι δυο παππουδες της οικογενειας εμειναν παραλυτοι, ο ενας εξαιτιας πολλαπλων εγκεφαλικων και ο αλλος απο ρηξη της σπονδυλικης στηλης λογω σακχαρου. Ηταν λοιπον αδυνατον να μπουν στο σπιτι και να επισκεφτουν τα εγγονια τους.

Η Ντον και ο Εμμανουελ ζητησαν βοηθεια απο την εκπομπη. Πιστευουν οτι ο Εβαν ειναι ενα παιδι, ενα πλασμα, οπως και ο Αλεκ, που μπορει να πετυχει πολλα στη ζωη του, αρκει να του δοθει η ευκαιρια. Ηθελαν ενα χωρο οπου να μπορουν να τον αφησουν να αναπτυξει τις δεξιοτητες του, να εκφρασει την παιδικη του περιεργεια, τη διψα του για μαθηση, να μαθει να κινειται και να αυτοεξυπηρετειται. Θελαν να του δωσουν προοπτικη, ενα μελλον...

Ολη η κοινοτητα κινητοποιηθηκε για να τους βοηθησει...αναμεσα τους ενας οδηγος μπουλντοζας με κομμενα και τα δυο ποδια!!!

Αναμεσα τους και ο Σαμ.

Ο Σαμ λοιπον, ειναι ενας ανθρωπος γεννημενος με παραλυση του εγκεφαλου. Οι προβλεψεις ηταν πολυ δυσοιωνες για αυτον. Δεν θα περπατουσε ποτε, δεν θα παντρευοταν ποτε, δεν θα εκανε ποτε παιδια. Σημερα ο Σαμ, οχι μονο περπαταει με πατεριτσες, οχι μονο εχει γυναικα και παιδια, αλλα ειναι ιδιοκτητης μιας καφετεριας, στην οποια προσλαμβανει ΜΟΝΟ ατομα με αναπηριες, ωστε να τους βοηθησει να μαθουν μια δουλεια, να εχουν μια ευκαρια στην εργασια και στην αξιοπρεπεια. Ομως, δεν μπορει να κανει και πολλα, γιατι οι λιγοστες του οικονομιες του επετρεψαν να φτιαξει ενα πολυ μικρο μαγαζακι, στο οποιο και ο ιδιος δυσκολευοταν να κινηθει, ποσω μαλλον ανθρωποι με αναπηρικα καροτσακια!

Ευτυχως οι ανθρωποι της εκπομπης συγκινηθηκαν απο τη διαθεση του να προσφερει, να αγαπησει, να βοηθησει και αποφασισαν να τον βοηθησουν κι αυτοι!

Ετσι λοιπον, εφτιαξαν ενα υπεροχο σπιτι για την οικογενεια του Εβαν και μια εκπληκτικη καφετερια για τον Σαμ, ωστε να μπορει να προσφερει ακομα περισσοτερα!!

Ηταν τοσο συγκινητικη η συμμετοχη των απλων ανθρωπων σε ολο αυτο, η αγαπη και η συνοχη τους! Καποιες φρασεις που ακουστηκαν στη διαρκεια της εκπομπης, ηταν πραγματικα μαγικες! Ενας λογος για να συνεχισει κανεις να πιστευει στον ανθρωπο! Ξεχωριζω καποιες που δυστυχως δεν μπορεσα να βρω σε βιντεακια.

- Οταν ο Εμμανουελ βλεπει τον ανθρωπο χωρις ποδια να κατεδαφιζει το σπιτι τους, λεει:
"Αυτος ο ανθρωπος ξερει πολυ καλα τι κανει. Ξερει πως ειναι να γκρεμιζεις τους περιορισμους"

-Οταν η Ντον βλεπει τη ζεστασια και την ευγνωμοσυνη που της προσφερει η κοινοτητα, μελη της οποιας και ασθενεις η γονεις ασθενων που φροντιζε, λεει σχεδον κλαιγοντας:
"Τοσα χρονια επαιρνα τοσα πολλα απο αυτους τους ανθρωπους μεσα απο την εργασια μου, ενιωθα τοσα πολλα. Το οτι ΕΚΕΙΝΟΙ θα ευχαριστουσαν ΕΜΕΝΑ δεν το φανταζομουν ποτε!"

Οταν ο Σαμ γνωριζεται με την οικογενεια του Εμμανουελ ο δευτερος λεει:
"Εισαι η ζωντανη αποδειξη πως ο γιος μου μπορει να εχει ενα λαμπρο μελλον. Ειναι τιμη μου να σε γνωριζω και απο σημερα η οικογενεια σου ειναι κομματι της δικης μου."

Λυπαμαι που δεν βρηκα αποσπασματα συμβατα με το μπλογκ μου να τα δειτε. Αξιζει ομως τον κοπο να μπειτε και να τα δειτε εδω. Για να δουμε τους ανθρωπους με ειδικες αναγκες ως ανθρωπους με ειδικες δεξιοτητες! Για να σκεφτουμε ποσο ομορφο ειναι να δινεις, να εχεις βρει ενα σκοπο στη ζωη! Για να μην κοιταμε αυτους τους ανθρωπους με λυπηση, για να αναρρωτηθουμε μηπως εχουν ερθει στον κοσμο για να μας διδαξουν και να μας βοηθησουν να γινουμε καλυτεροι ανθρωποι εμεις, οι "αρτιμελεις"...Διερωταται κανεις βλεποντας τη δυναμη των ανθρωπων με αναπηρια, ποσο τελικα αρτιμελεις ειμαστε στ' αληθεια...
Για να θυμομαστε πως με τη δυναμη της θελησης ολα ειναι δυνατα! Και με τη δυναμη της αγαπης, ακομα περισσοτερα!!!


Σας αφηνω με ενα τραγουδακι εντελως ασχετο, αλλα που μου αρεσει πολυ πραγματικα!
Πεταλουδισια φιλια!

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ



Δυναμικα μπηκε το φθινοπωρο φετος...

Παντα αυτη την εποχη με κατακλυζουν αναμικτα συναισθηματα...για το χρονο που κυλαει αμιληκτος ενας ακατανικητος φοβος, για τις μυρωδιες και τα χρωματα του φθινοπωρου μια χαρα που με πλημμυριζει, για το χειμωνα που ερχεται και τα πρωινα της Κυριακης με αγκαλιες και χουζουρεμα μπροστα στο τζακι μια ανυπομονησια απιστευτη, για ολα τα καλοκαιρια και τους χειμωνες που περασαν μια ασυγκρατητη νοσταλγια...

Και τελικα, πανω και περα απο ολα αυτα, η γνωστη γλυκια μελαγχολια της Πεταλουδας που μου ανεβαζει ενα αχνο χαμογελο στα χειλη, ενα ανψοκοκκινισμα ελφρυ στα μαγουλα και ενα βουρκωμα στα ματια (παντα μου ελεγαν οτι ενω τα ματια μου χαμογελανε, ειναι ταυτοχρονα θλιμμενα και μελαγχολικα) και η παιδικη μου διαθεση να ρουφαω τις στιγμες, που δεν νομιζω να αλλαξει ποτε, ακομα κι αν παω 70!!!

Καλημερα σε ολους! Καλο φθινοπωρο!