ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΛΙΣΑΧΝΗ

Μέσα στην αλισάχνη

μου φάνηκε πως έπεσε ένα αστέρι.

Καταστάλαζε η πάχνη

καθώς με θέρμη μου έπιανες το χέρι.

Ήταν μακρύς ο δρόμος,

μα μου λεγες «μαζί σου δεν φοβάμαι».

Σταμάταγε ο χρόνος

κάθε που αντάμωναν τα χείλη μας θυμάμαι.

Και το ίδιο αστέρι ήταν,

εκείνο που βυθίστηκε στο κύμα

που φώτιζε τη νύχτα

μη χάσω απ’ το πλάι σου ένα βήμα.

Αγάπης ιστορία

βγαλμένη απ’ της γιαγιάς τα παραμύθια,

ατυχής συγκυρία,

αλλού ο μύθος και αλλού η αλήθεια.

Ο έρωτας μόνος

χαμένος, νηστικός και πικραμένος.

Χορεύει ο πόνος

κι εκείνος τραγουδάει λυπημένος

για ένα αστέρι

που χάθηκε στου σκοταδιού το χρώμα

σαν περιστέρι

που μια φωλιά να βρει γυρεύει ακόμα.

Πέφτουν τα φύλλα,

οι εποχές περνάνε μία μία.

Μα ανατριχίλα

γεμίζω σαν με ζώνει η νοσταλγία

για το ταξίδι

που πάνω σ’ αερόστατο είχες τάξει

και το παιχνίδι

που ορκίστηκες ποτέ να μην αλλάξει,

των εραστών

και των αιώνια ερωτευμένων.

Των ποιητών

των αθεράπευτα καταραμένων.

Σβήνω τα φώτα

κι αφήνω τ’ όνειρο να με τυλίξει.

Αν θέλεις ρώτα

ποια προσευχή το δάκρυ μου θα πνίξει.

Δε θα απαντήσω,

σε ένα χαμόγελο ζεστό θα καταφύγω,

μα θα φροντίσω

σαν ξωτικό προτού με δεις μακριά να φύγω.

Αλαργινά

από  όλα όσα με πληγώνουν.

Τα πρωινά

όλα τα όνειρα τελειώνουν.

Χριστίνα Λέλη, 21/2/2013