ΔΙΠΟΛΟ

Ξυπνάς μια μέρα κι είσαι 20. Και ξαφνικά 30 και μετά 40. Μα είσαι 20! Και δεν είσαι πια 20. Κι ο χρόνος μοιάζει τόσο λίγος κι η ζωή σου έχει μπει στην αναμονή, είτε επειδή την έβαλες μόνος σου είτε επειδή στην έβαλαν οι άλλοι ή οι συνθήκες. Και κάθε μέρα περιμένεις, να τελειώσω αυτό και μετά, να γίνει εκείνο κι ύστερα. Και οι ώρες τις μέρας είναι ελάχιστες, μα οι ώρες είναι πολλές και βαριέσαι. Κι όσο βαριέσαι τόσο αγχώνεσαι κι όσο αγχώνεσαι τόσο αναβάλεις κι όσο αναβάλεις τόσο σε πιάνει πανικός. Ανάσα, πάρε ανασα! 

Και περνάνε οι μέρες κι εσύ μένεις ίδιος και περνάνε οι μέρες και αλλάζεις διαρκώς και φοβάσαι και δεν φοβάσαι και θυμάσαι και ξεχνάς και περιμένεις κι είσαι ανυπόμονος κι όλο τρέχεις να προλάβεις και ποτέ δεν προλαβαίνεις κι ούτε που θυμάσαι πια τι κυνηγάς. Να κοιμηθείς δεν μπορείς μα ούτε ξύπνιος λογαριάζεσαι, ψάχνεις το θάρρος σου το βρίσκεις, ψάχνεις την ανθρωπιά σου τη χάνεις. Ανάσα, πάρε ανάσα! 

Κι επιστρέφεις και φεύγεις και επιστρέφεις πάλι και θες να φύγεις αλλα πού να πας και θες να μείνεις αλλά τι να σε κρατήσει. Και ψάχνεις όλο ψάχνεις. Το φως σου, τα σκοτάδια σου. 

Τι έχεις; Τίποτα. Τι έχεις; Τα πάντα. Τι έχεις; Δεν ξέρω. 

Και κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και τον βλέπεις μα δεν τον αναγνωρίζεις και τον αναγνωρίζεις μα δεν τον βλέπεις. Ασφυξία, σου λείπει ο αέρας, πολύς αέρας, κλείσε τα παράθυρα. Μίλα, δε βλέπεις που ο κόσμος σαπίζει; Μη μιλάς, δε βλέπεις που σαπίζεις κι εσυ; Ανάσα, πάρε ανάσα.

Κι όλο νιώθεις πως όλα τα κάνεις λάθος, μα δεν μπορεί τα κάνεις σωστά, κάτι κάνεις σωστά.Κι όλο πρέπει αλλα δεν θέλεις κι όλο θες αλλά δεν πρέπει. Πρέπει πρέπει πρέπει! Θέλεις θέλεις θέλεις! Κι ισορροπείς μετά βίας σε ένα αιώνιο δίπολο κι όλο αναρωτιέσαι που θα γύρει τελικά η πλάστιγκα.Θα "ζήσεις" η θα ΖΗΣΕΙΣ;

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ

 Δεν μπορω να αναπνευσω!
Δεν μπορω να αναπνευσω με το γονατο του αστυνομικου στο λαιμο μου.
Δεν μπορω να αναπνευσω απο τον πονο της κλειτοριδεκτομης που μου στερει τη φυση μου.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι τα συνορα μου απειλούνται.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι υπάρχει λογος να υπαρχουν συνορα.
Δεν μπορω να αναπνευσω απο τους καπνους στη Μαρφιν.
Δεν μπορω να αναπνευσω απο το δασος που φλεγεται.
Δεν μπορω να αναπνευσω απο το νερο στα πνευμονια μου καθως ο λαθρεμπορος βυθιζει τη βαρκα.
Δεν μπορω να αναπνευσω καθως ο δουλεμπορος μου χωνει τη συριγγα στο μπρατσο κι επειτα το καυλι του μεσα μου.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι ειμαι 9 χρονων και δουλευω 20 ωρες τη μερα.
Δεν μπορω να αναπνευσω απο τα δακρυγονα στις πλατειες και στο σταθμο του μετρο.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι με λενε Αλεξανδρο και με πυροβολησαν στα 15.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι με λενε Ελενη, ειμαι γυναικα αλλα όταν λεω οχι με βιαζουν και με σκοτωνουν.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι με λενε Βαγγέλη και καθε μερα ζω με το φοβο.
Δεν μπορω να αναπνευσω με αυτη τη γαμημένη τη μασκα της υποκρισιας που εγινε ενα με το δερμα μας.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι με πνίγει η μπόχα απο τη σαπιλα.
Δεν μπορω να αναπνευσω απο το τοσο μισος γυρω μου.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι δεν μπορω να ονειρευτω.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι μου κρυβουν το φως, τον ουρανο κι οι αεραγωγοι μου γέμισαν τοξικο αερα.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι μου εκλεψαν τις λεξεις αγαπη, πατριδα, ελευθερία.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι σε αυτο το γαμημενο κοσμο που φτιαξαμε ΠΝΙΓΟΜΑΙ!
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ!
ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ!

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ

Αγαπημενα μου υπεροχα πλασματα, αγορακια μου!

Σας εβλεπα σημερα στην παιδικη χαρα. Ο ενας μεγαλυτερος πιο σίγουρος για τον εαυτό του, δεν ειχε αναγκη τη διαρκή παρουσια μου.  Μονο μου εδειχνε απο μακρυα τα κατορθωματα του,  με φωναζε να δω το υψωμα που είχε σκαρφαλωσει, το αλμα που εκανε. Ο αλλος πιο μικρός,  με τράβαγε απο το παντελονι να τον ακολουθησω και κοιταζε διαρκως πισω του πριν δοκιμασει οτιδηποτε, για να βεβαιωθεί οτι ειμαι εκει. Ετρεμε το φυλλοκαρδι μου μην χτυπησετε, αλλα δε σας σταματησα απο το να δειτε μεχρι που μπορείτε.  Καθε φορα που πεφτατε, σκουπιζατε τα χερια σας και ριχνοσασταν παλι με ορμη στο παιχνιδι. Και σκεφτηκα πως καπως ετσι θα ειναι κι η ζωη. Δεν μπορω να σας προφυλαξω απο τη ζωη. Μπορώ να σας μαθω να αγαπάτε με ολη σας την ψυχη. Μπορω να σας μαθω να χρησιμοποιειτε τα δυο δωρα που σας χαρισε ο Θεος,  την καρδια και το μυαλο σας. Να δινεστε ολοκληρωτικα σε οτι αγαπατε. Να κυνηγατε τα ονειρα σας με παθος. Μπορω να σας μαθω τι ειναι ηθος, αξιοπρέπεια,  τι σημαινει να παλευεις και να μην το βαζεις ποτε κατω.  Τι σημαινει να σεβεστε και να μην κανετε ποτε αυτο που δε θα θέλατε να σας κανουν. Δεν μπορω-και δεν θελω- να αποτρεψω τις πτωσεις σας. Θα ειμαι ομως παντα το διχτυ ασφαλειας σας. Θα ειμαι εκει να κανω το πεσιμο οσο γινεται πιο μαλακο. Να σας δειξω πως να ξανασηκωνεστε και να ξεκινατε απο την αρχη. Ωσπου θα ερθει μια μερα που θα σηκωνεστε μονοι σας, θα τιναζετε τα κατάλοιπα της πτώσης οπως τιναζετε τωρα τη σκονη απο τα ρουχα σας και θα προχωρατε μπροστα. Και δε θα με χρειαζεστε πια σαν διχτυ ασφαλείας.  Και τοτε θα σας σπρωξω ακομα πιο πολυ, να ξεπεασετε τα ορια σας και να πεταξετε ψηλα. Κι εγω περηφανη θα παρακολουθώ το πεταγμα σας.
Και θα σας αγαπώ παντα οσο δε βαζει ο νους σας. Θα εχετε μαζι σας ενα κομματι δικο μου, την καρδια μου να σας συντροφευει. Κι οταν δε θα ειμαι πια εδω,η καρδια μου θα χτυπαει μεσα στη δικη σας. Και παντα θα σας ψιθυριζει μεσα σας "Ζηστε, παιδια μου! ΖΗΣΤΕ!"
Με αγαπη,
Η μαμα σας!

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

Με γυμνά τα πέλματα
υποδέχτηκα την Άνοιξη. 
Στη χώρα των ποιητών,
οι λυγμοί με τη βροχή 
γίνονται ένα. 
Εδώ μπορείς να δεις
πράγματα θαυμαστά κι απίθανα. 
Τα ξόανα χορεύουν 
ανάμεσα στα στάχυα. 
Οι νάνοι αδειάζουν το χρυσάφι τους. 
Αίμα χύνεται πηχτό, χρυσοκόκκινο.
Ο γαλάζιος μανδύας που ενδύθηκα,
έβγαλε νύχια. 
Μακριά, γαμψά, μαύρα νύχια.
Ξεπήδησαν απ' τα μαλλιά μου.
Καθώς προχωρώ,  ξυπόλητη,
γαντζώνονται και ξεριζώνουν
τις τριανταφυλλιές.
Τα φαντάσματα γύρω
με περιγελούν.
Στη χώρα των ποιητών
τίποτα δεν είναι αδύνατο.
Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
Τώρα, τα νύχια έγιναν κλωστές.
Μεταξωτές, αραχνοΰφαντες.
Κι ο μανδύας μου δεν είναι
πια γαλάζιος, μα λευκός.
Οι φρικτές μορφές
που πριν λίγο με περιέπαιζαν,
τώρα στοργικά χαμογελούν.
Τα σάπια δόντια τους
πέφτουν απ' το στόμα τους.
Φτάνουν στη γη μαργαριτάρια.
Στη χώρα των ποιητών
η μουσική έχει άλλο μέτρο.
Η γαλήνη εδώ δεν ορίζεται.
Ο θάνατος δεν υπάρχει.
Οι σκέψεις ροδόσταμο στάζουν 
και περνούν στην αθανασία. 
Η Ποίηση,  Κυρά πανώρια 
και νεράιδα, διαφεντεύει το παρόν.
Το πριν και το μετά 
εξαϋλώνονται στο τώρα.
Το νου σου, ταξιδευτή.
Στη χώρα των ποιητών 
εισέρχεσαι χωρίς ενδύματα.
Εισέρχεσαι αδύναμος, ισχνός.
Εδώ δεν έχει καταφύγιο 
για τους σώφρονες.
Αν είσαι κατατρεγμένος,
εμμονικός, λίγο παράωρος,
τότε μόνο θα ξεδιψάσεις στις πηγές της.
Αίμα αναβλύζουν και κρασί,
μπρούσκο γλυκόπιοτο.
Κι αν είσαι τυχερός, 
η Κυρά θα σου φανερωθεί 
σε όλη της τη δόξα.
Μα, μη λαθέψεις.
Αν σ' αγκαλιάσει,
μην πιστέψεις πως την κέρδισες. 
Μην απατάσαι πως
την έχεις κατακτήσει,  
αν σου επιτρέψει να την αγγίξεις, 
στον κόρφο της ζεστά
να αποκοιμηθείς.
Εκείνη σε διάλεξε. 
Εκείνη άτακτα εισχωρεί 
με κάθε χάδι της
βαθιά στις φλέβες σου.
Με κάθε λέξη, τις σκίζει. 
Βγαίνουν οι φλέβες 
απ' το δέρμα σου.
Τα χέρια σου γίνονται κλαδιά 
και το κορμί σου δέντρο.
Πονάς...
Μα τι γλυκός αλήθεια 
είναι αυτός ο πόνος!
Γιατί εσύ τόλμησες 
ν' αγγίξεις την Ποίηση. 
Γιατί σε σένα αποκάλυψε 
το πιο σκληρό, 
το πιο τρυφερό της πρόσωπο. 
Στη χώρα των ποιητών 
όνειρα κι εφιάλτες γίνονται ένα. 
Σσσς.. μη μιλάς! Σιωπή!
Με σιωπή κι ευλάβεια 
να εισέλθεις. 
Είναι ιερός αυτός ο τόπος.
Εδώ ανασαίνουν οι ψυχές 
οι λαβωμένες
κι από το χώμα
φτιάχνουν ουρανό. 
Με σιωπή κι ευλάβεια 
να εισέλθεις.
Και μ' ευθύνη δική σου.
Ποτέ κανείς δε γύρισε αλώβητος. 
Όσο για μένα... δεν νεκρώθηκα.
Ολοζώντανη, ξυπόλητη, 
της τρέλας και του πάθους 
υφαίνω τις κορδέλες. 
Πολύχρωμο γαϊτανάκι τις πλέκω
και το δένω σφιχτά στον καρπό μου.
Εδώ, σε αυτόν τον λαβύρινθο,
που μήτε οι πεταλούδες 
την έξοδο δε βρίσκουν,
εναπόθεσα το γέλιο 
και το δάκρυ μου.
Την ψυχή μου
τη φόρεσα στην παλάμη μου. 
Και με γυμνά τα πέλματα 
υποδέχτηκα την Άνοιξη. 

Καλημερα φιλοι μου και χρονια πολλα!
Χριστος Ανεστη!
Αυτη ηταν η συμμετοχη μου στο 23ο Συμποσιο Ποιησης.
Ευχαριστω θερμα ολους οσουςτην διαβασαν και ολους οσους την ξεχωρισαν.
Πεταλουδισια φιλια!

ΕΚΕΙΝΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ

Ηταν εκείνες οι μερες,
οι πρωτες της άνοιξης.
Αυτές που πρωτοσυλλαβιζουν το σ' αγαπω αναμεσα στις ανθισμένες νεραντζιές.  Θροίζουν τ' άνθη τα λευκά.
Μοσχομυρίζει αγαπη ο τόπος.
Οι μέρες που ο ουρανός διεκδικεί ξανά
το γαλάζιο του χρωμα.
Ο ήλιος παίρνει θριαμβευτικά το θρόνο του στο στερέωμα του κόσμου. 
Κρυφτουλι παίζουν οι αχτίδες με τα συννεφα κι ακούγονται τα γέλια των αγγέλων.
Ήταν εκείνες οι μέρες
που ένας μικρούλης Έρωτας
 κρύβεται πισω από τις τριανταφυλλιές στο πάρκο.
Σημαδεύει τις μισερές καρδιες,
δανείζεται το κοκκινο απ' το αιμα τους
κι άλικη χρωματίζει τη μοναξιά.
Οι μέρες οι παράξενες, οι απόλυτες
που όλα φωνάζουν την ανάσταση.
Η ζωη το θάνατο για αλλη μια φορα ξεγελα και κοροϊδευτικά του βγάζει τη γλώσσα.
Ήταν εκείνες οι μέρες
που η θάλασσα ανταριάζει κρυφά.
Και γαληνεύει κι αφήνει το θυμό της
να γίνει λευκό ανθάκι.
Κύμα το κανει απαλό.
Στην αγκαλιά της νανουρίζει
τους αποκαμωμένους εραστές. 
Οι μέρες που εναστρες νύχτες ξημερώνουν. Που μπλεκεται το φως με το σκοτάδι
κι οι ευωδιές των γιασεμιών συναγωνίζονται εκείνες των κορμιών που ερωτεύονται. Κλαδιά δάφνης στεφανώνουν τα μαλλιά
 και ολα τα δάκρυα γίνονται
βροχή από αστέρια.
Ήταν εκείνες οι μέρες
που τα βράδια τις κρυσταλλώνουν.
Τις κανουν σταλαγμίτες.
Στάζουν μικρά κοφτερα διαμαντάκια.
Τα δροσερά όνειρα των κοριτσιών στολίζουν, ματώνοντάς τα.
Οι μέρες της φωτιάς και του αέρα. 
Που το βλέμμα μου ακούμπησα σε δυο μάτια. Βαρκούλα τα έκανα
και τολμησα ενα ταξίδι
στα πιο βαθιά σκοτάδια μου. 
Φάρο τα έκανα
και με οδήγησαν πίσω στο φως.
Ηταν εκείνες οι μερες
που σ' αγιασμένα ύδατα
γυμνή έπλυνα τις πληγές μου.
Μυστήριο μεγαλο κι ιερό, 
εξαγνίστηκα.
Αυτή την Άνοιξη,
Έρωτα  τη βάφτισα.
Βαφτίστηκα κι εγώ ξανά,
Γυναίκα.

ΕΡΩΤΙΚΗ ΥΜΝΩΔΙΑ

Θα σταθείς απέναντι.
Θα με κοιτάξεις.
Τα χείλη σου σφραγισμένα θα μένουν,
καθώς το βλέμμα σου
θα γλύφει το κορμί μου.
Θα απλώσω το χέρι .
Θα σ' αγγίξω απαλά.
Στο μάγουλο, στο πηγούνι, στο κάτω χείλος.
Εκεί στο λωβο του αυτιού
που τόσο ανατριχιάζεις.
Αργά και βασανιστικά
θα ελευθερωθώ από τα ρούχα μου.
Θα κάνεις να με πλησιάσεις,
μα μ' ένα νεύμα θα σε κρατήσω μακρυά μου.
Θα διαγράψω με τα δάχτυλα μου
τη διαδρομή που θέλω
να ακολουθήσει η γλώσσα σου.
Από τις κορυφογραμμές του στήθους μου
ως τις καμπύλες των γοφων μου.
Θα αγγίξω την κοιλάδα
της θηλυκότητας μου
κοιτώντας σε κατάματα.
Τα μάτια σου,
αυτά θα μου δείξουν τον πόθο σου.
Καμία λέξη δεν θα ψελισουμε.
Οι φωτιές του πάθους
θα χορεύουν γύρω μας.
Κι εμείς ακίνητοι,  ολοκαύτωμα θα γίνουμε.
Θα ντυθώ τα πορφυρά
πέπλα της επιθυμίας.
Θα γίνεις ο μαύρος πυρήνας
του δικού μου σύμπαντος.
Θα αφήσω την απόσταση ανάμεσα μας
ολοένα πιο κοντά να μας φέρνει.
Κι όταν θα φτάσω ένα βήμα
πριν τη λύτρωση,
θα σε καλέσω.
Το πρόσωπο σου θα γίνει καθρέφτης μου.
Τα βογγητά μου μικρός ναός.
Το σώμα σου προσκυνητής μου.
Σαν γίνουμε ένα,
Θα τιναχτούμε  στον αέρα.
Πολύχρωμα μικρά βεγγαλικά.
Κι όταν οι στάχτες μας αγγίξουν το δάπεδο,
θα εξαυλωθουμε.
Άγγελοι θα γίνουμε της ηδονής,
με τα φτερά καμμένα.
Άγγελοι του έρωτα,ξεπνοοι
αγκαλιά θα αποκοιμηθουμε.

Η αγαπητή Λυσιππη από το https://on-the-up-and-up.blogspot.com/?m=1
μας κάλεσε να τιμήσουμε την ερωτική πράξη μέσα από μια Ερωτική υμνωδία

Πεταλουδίτσα φιλιά σε όλους!!!

ΜΕΙΝΕ ΨΥΧΗ ΜΟΥ

Μείνε ψυχή μου.
Μείνε απόψε ασαλευτη.
Δεν έχω χώρο στη ζωή μου,
μην πεις ψέμματα.
Ο καιρός πέρασε.
Τα ζουμπουλια στη γλάστρα
ανθισανε.
Και μαραθηκαν κι άνθισαν πάλι.
Άλλαξαν οι εποχές,
κυλάνε τα χρόνια.
Κι είναι κι αυτά τα λόγια
που δεν μπορώ να πω.
Μείνε ψυχή μου.
Έχω τετράδια πολλά,
κάτι θα βρω να γράψω.
Μείνε ασαλευτη απόψε.
Αφουγγρασου .
Τα γόνατα μου μάτωσαν.
Τα χέρια μου ξεραθηκαν.
Τα χείλη μου διψασαν.
Μόνο στα μάτια μου μπορείς να δεις
εκείνο τον ήλιο.
Δύο λαμπεροί κατάμαυροι ήλιοι
τα μάτια μου.
Μαύρες πηχτες αχτίδες
τα βλέφαρα μου.
Μείνε ψυχή μου.
Μείνε απόψε ασαλευτη.
Αταλάντευτη περπατώ
στων οριζόντων την αρένα.
Κρατώ μονάχα δύο γαρδένιες
και μια χούφτα χωμα
απ' το μνήμα του πατέρα.
Άγρια τα χωματα
που τις  ζωές σκεπάσαν.
Μείνε ψυχή μου.
Ασαλευτη μείνε απόψε.
Διαταράσσεται η γαλήνη
των νεκρών.
Ονείρων, οχι ανθρώπων.
Ονείρων που κοιμήθηκαν
στην ακροθαλασσιά.
Τα πήρε το κύμα
και τα ξεβρασε στα πόδια μου.
Γλύφουν τις γάμπες μου
και τις γδέρνουν.
Μείνε ψυχή μου.
Απόψε μείνε ασαλευτη.
Το φεγγάρι μου ψιθυρίζει
ένα παλιό τραγούδι.
Γλυκειά φωνή, μελωδική φωνή.
Σπασμένη φωνή, ραγισμένη.
Των ερώτων ακούω το κάλεσμα.
Σειρήνες μάγισσες
κάπου ανάμεσα στ' αστέρια.
Βουλωσα με κερί τ' αυτιά μου
στην άμμο κάρφωσα τα πόδια μου.
Μα είναι η άμμος μαλακή
κι εγώ θέλω να τρέξω.
Μείνε ψυχή μου.
Μείνε απόψε ασαλευτη.
Θα ξαναγεννηθουμε.
Τα μαλλιά θα στολίσουμε
με κλωνάρια γιασεμί.
Θα φυσάει ο μπατης
και θα μοσχοβολάει ο τόπος.
Θα ξημερώνει, θα νυχτώνει
κι όλο θ' ανθίζει το γιασεμί.
Θα γίνει στεφάνι.
Θα γίνει φουστάνι αναρριχωμενο
να καλύψει τη γύμνια μας.
Μικρά λεπτά πράσινα φύλλα
θα μας ντύσουν.
Λευκά αστεροσχημα ανθάκια
τα δάχτυλα, τα νύχια,
το χαμόγελο μας.
Μείνε ψυχή μου.
Απόψε ασαλευτη μείνε.
Εγώ θα εξομολογούμαι
κι εσύ θα ακούς.
Όλα θα σου τα πω.
Κι αυτά που πάντα ήξερες
κι εκείνα τ' άλλα
τα χιλιοκρυμμενα.
Εκείνα που φύλαξα
μες στους καθρέπτες
κι έπειτα τους σκέπασα.
Για να μη σκονιζονται- είπα.
Για να μη σκονιζομαι- λέω.
Θα τους σπάσω τους καθρέφτες.
Τα γερασμένα είδωλα
θα ελευθερωσω.
Θα έρθει το χάραμα
κι εγώ δεν θα είμαι εγώ.
Θα είμαι πεταλούδα.
Θα ζήσω μια μέρα μοναχά
και μια αιωνιότητα.
Στα αλικα  χείλη του πόθου
θα αποκοιμηθώ.
Για αυτό σου λέω,
μεινε ψυχή μου.
Μείνε απόψε ασαλευτη.