ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ, ΤΕΛΟΣ ΨΥΧΗΣ

 Μια λέξη εδώ, μια διαμαρτυρία πιο πέρα.

Ένα εμβατήριο και μια διακήρυξη.

Ένα ποίημα θρήνος.

Γράφω, γράφω, κλαίω, ξαναγράφω

και τίποτα δεν αλλάζει.

Γιατί γράφω δεν ξέρω.

Ίσως για να πω ότι κάτι έκανα κι εγώ.

Σκατά! Τίποτα δεν έκανα!

Κρύφτηκα πίσω από ένα καλοκαίρι,

μια μυρωδιά θάλασσας, ένα ηλιοβασίλεμα.

Έπαιξα με το κύμα σαν παιδί,

κράτησα τα κοχύλια στο αυτί μου,

κοκκίνησαν τα μάγουλά μου από τον ήλιο.

Κρύφτηκα και προσπάθησα να ξεχάσω.

Να μη μυρίζω το αίμα που χύνεται καυτό.

Να μη θυμηθώ την αδικία, να μη δω την πείνα.

Να μη θυμώσω, να μην ουρλιάξω, να μη μισήσω.

Και τώρα που ο Αύγουστος τελειώνει,

ποια κρυψώνα θα με χωρέσει;

Τέλος εποχής, τέλος ψυχής.

Κι όσο το καλοκαίρι θα γίνεται ανάμνηση,

όσο δε θα φτάνει ο ήλιος να φωτίσει τα σκοτάδια,

η δική μου κραυγή πού θα χωρέσει;

Ο καθρέφτης μου πώς θα με ανεχτεί;

Πώς θα κυλάνε οι μέρες κι εγώ θα ξέρω

πως τίποτα δεν άλλαξε, τίποτα δεν έκανα;

Πού θα φωλιάσω τώρα τις ενοχές κι εκείνα

τα άδεια από εξαθλίωση παιδικά ματάκια;

Μαζί με το καλοκαίρι, 

χάνεται κι η τελευταία ψευδαίσθηση μου.

Ο χειμώνας θα πέσει βαρύς.

Κι η συνείδηση βαρύτερη ακόμα.

Χωρίς το καλοκαίρι, 

να ρίχνει την αλισάχνη του,

κρύβοντας την ασχήμια,

η αναζήτηση της ομορφιάς

θα γίνει εισιτήριο για την τρέλα.

Όλα θα γίνουν καθαρά, σκληρά.

Τέλος εποχής, τέλος ψυχής.

Για την Αριστέα μας και το δρώμενο για το καλοκαίρι.