ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΚΡΙΝΕΤΕ!

"Να το θηλασεις οπωσδηποτε, το σκονογαλα ειναι δηλητηριο!"
"Σωπα μωρε που θα το θηλασεις, να του δωσεις γαλα σκονη ειναι καλυτερο."
"Καλα εισαι σοβαρη; Μονο 40 μερες προσπαθησες για θηλασμο; Εγω το γιο μου το θηλαζα 1,5 χρονο!"
"Μη βαψεις τα μαλλια σου στην εγκυμοσυνη"
"Μη χρησιμοποιεις καλλυντικα, ειναι χημικα"
"Προσεχε μην αρρωστησεις και προς Θεου! Μη χρειαστει να παρεις φαρμακα, εγκλημα εγκλημα!"
"Το μωρο πρεπει να κοιμαται με τους γονεις του τον πρωτο χρονο!"
"4 μηνων και ακομα δεν το εβαλες στην κουνια του στο δωματιο του; Δε θα φευγει με τιποτα μετα!"
"Ειναι 5 χρονων το παιδι! Ακομα του επιτρεπεις να τρυπωνει τα βραδια στο κρεβατι σου; Δεν ειναι σωστο αυτο..."
"Μην το αγκαλιαζεις τοσο θα κακομαθει."
"Μην το μαλωνεις πολυ, θα παθει ψυχολογικα."
"Μα καλα δεν το μαλωνετε αυτο το παιδι; Τι κακομαθημενο!"
"Ιιιιι! Σοκολατα στο παιδι! Εισαι με τα καλα σου;"
"Ακομα και μια ξυλια στον πισινο ειναι κακοποιηση! Τι σοϊ μανα εισαι!"
"Καλα δεν του ριχνεις καμια ξαναστροφη να στρωσει!"
"Αμα φωναζεις το παιδι θα παθει ψυχολογικα"
"Αμα το βαζεις τιμωρια το παιδι θα παθει ψυχολογικα"
"Καλα δεν ντρεπεσαι να το αφηνεις τοση ωρα να βλεπει παιδικα η να παιζει με το κινητο;"
"Θα αφησεις το παιδι να βγεις με τις φιλες σου;"
"Θα πας διακοπες με τον αντρα σου χωρις το παιδι;"
"Θα γυρισεις στη δουλεια; Το μωρο εχει αναγκη τη μητερα του!"

Σας θυμιζουν κατι; Η λιστα ειναι ατελειωτη. Ολοι γιναμε ειδημονες στο πως πρεπει η δεν πρεπει να μεγαλωνει ενα παιδι. Και πιο ειδημονες οσοι δεν εχουν παιδια. Οσοι ειναι σιγουροι οτι θα τα κανουν καλυτερα οταν γινουν γονεις.
Ναι, υπαρχουν εκει εξω μανες -τερατα που μεγαλωνουν τα παιδια τους μεσα στην αδιαφορια και την κακια.
Ναι, υπαρχουν μανες που απο αγνοια η αμελεια θετουν τα παιδια τους σε κινδυνο, ειτε βαζοντας τα στο μπροστινο καθισμα χωρις ζωνη ειτε αφηνοντας τα μονα τους, ειτε ειτε ειτε...
Ομως, οι περισσοτερες μανες ξυπνουν και κοιμουνται με την εννοια των παιδιων τους! Οι περισσοτερες μανες θα εδιναν και τη ζωη τους για αυτα χωρις δευτερη σκεψη.
Ειναι οι ιδιες αυτες μανες που θα αφησουν το παιδι ωρες μπροστα στην τηλεοραση, ωστε να μπορεσουν να σκουπισουν, να καθαρισουν, να μαγειρεψουν, γιατι οχι δεν μπορεις να αφησεις το σπιτι να βρωμαει για να περασεις ποιοτικο χρονο με το παιδι! Αυτες που, αφου θα εχουν πει 10 φορες "φαε το μπισκοτακι σου μεσα στο πιατο", την 11η θα αρχισουν να ουρλιαζουν! Αυτες που καποια στιγμη θα χασουν τον ελεγχο και θα ριξουν μια ξυλια η θα πουν "σκασε πια!"
Ειναι οι ιδιες μανες που οταν το παιδι τους πεσει και χτυπησει θα κανουν "μα" για να περασει. Που θα το μαθουν οταν πεφτει να σηκωνεται ξανα και ξανα και ξανα. Που θα ξυπνησουν μεσα στη νυχτα απλα για να δουν αν ειναι σκεπασμενο και να του χαϊδεψουν τα μαλλια. Που θα διαβασουν 100 φορες το ιδιο παραμυθι με τον ιδιο ενθουσιασμο κι ας εχουν μαθει τα λογια απ' εξω. Που θα δακρυσουν στην πρωτη σχολικη παρασταση, στο πρωτο διαγωνισμα, την πρωτη φορα που θα παει εκδρομη με το σχολειο. Που θα τρεμουν οταν σκαρφαλωνει σε δεντρα και θα στεκονται απο κατω να το πιασουν αν πεσει, αλλα παρολα αυτα θα το αφησουν γιατι πρεπει να δοκιμασει τα ορια του. Που θα γυρισουν πτωμα απο τη δουλεια, αλλα θα το παρουν αγκαλια να το νανουρισουν. Που θα κανουν χωρο στο κρεβατι τους για να κουρνιαξει στην αγκαλια τους οταν ξυπνησει τρομαγμενο. Που αν εχει πυρετο η βηχα, θα ξαγρυπνησουν διπλα του και θα πανε αϋπνες για δουλεια την επομενη μερα... και την επομενη...και την επομενη...Που καθε μερα ξυπνανε και υποσχονται πως θα ειναι καλυτερες μητερες σημερα και καθε βραδυ κοιμουνται νιωθοντας τυψεις γιατι κατι δεν εκαναν καλα. Που σηκωνουν στους ωμους τους το βαρος να μεγαλωνουν εναν ανθρωπο, χωρις να εχουν εγχειριδιο χρησης, ψαχνοντας στα τυφλα και προσευχομενες να μην τα κανουν ολα λαθος.
Αυτες οι μητερες δεν χρειαζονται κριτικη. Δεν χρειαζονται να τις κανουν να νιωθουν ασχημα που δεν ειναι μονο μητερες, αλλα ειναι και γυναικες! Και φιλες! Κι εργαζομενες! Κι ερωμενες! Και ανθρωποι! Δεν χρειαζονται κριτικη που εδωσαν στο παιδι το κινητο τους για να μπορεσουν να πιουν εναν ρημαδοκαφε με την ησυχια τους. Που δεν αντεξαν αλλο την κουραση και την πιεση και ξεφυγαν, ξεσπασαν, λυγισαν. Δεν χρειαζονται καποιον να τους πει τι κανουν λαθος, αλλα να τους θυμισει τι κανουν σωστα. Χρειαζονται ενα χερι να τους χαϊδεψει στοργικα τα μαλλια, να τους σφιξει τον ωμο. Ενα γλυκο χαμογελο, ενα μπραβο! Οπως τα παιδια κι εκεινες, ειναι ανασφαλεις. Γιατι φοβουνται για καθε αποφαση που παιρνουν, αγχωνονται. Γιατι κι εκεινες μαθαινουν τον κοσμο απο την αρχη μεσα απο το παιδι τους. Ολα και για εκεινες ειναι πρωτογνωρα. Και προσπαθουν! Πολυ! Κι εχουν αναγκη απο μια καλη κουβεντα.
Κανεις εξαλλου, ειτε γονιος ειτε οχι, δεν εχει δικαιωμα να κρινει τον αλλο χωρις να εχει ερθει πρωτα στη δικη του θεση, χωρις να ζει τη δικη του ζωη.
Για αυτο, ολοι εσεις οι ειδημονες, αν δεν εχετε μια καλη παρηγορητικη κουβεντα να πειτε... ε τουλαχιστον μην πειτε τιποτα! Βγαλτε επιτελους το σκασμο!