Τετάρτη 22 Μαρτίου 2017

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΝΥΦΙΚΟ



Συλλογικό Διήγημα

Συμμετέχουν οι εξής bloggers:




  1. Μαριλένα από https://marilenaspotofart.wordpress.com/
  2. Αριστέα από http://princess-airis.blogspot.gr/
  3. Μαριάννα από https://onirokosmos-art.blogspot.gr/
  4. Πέτρα από http://pistos-petra.blogspot.gr/
  5. Μαρία Κανελλάκη από http://toapagio.blogspot.gr/
  6. Μαρία Νικολάου από http://tokeimeno.blogspot.gr/
  7. Memaria από http://mytripssonblog.blogspot.gr/
  8. Γιάννης από http://idipoton.pblogs.gr/
  9. Αλεξάνδρα από http://abuttononthemoon.blogspot.gr/
  10. Άννα από http://kloanna.blogspot.gr/
  11. Κλαυδία από http://katoapotinakropoli.blogspot.gr/
  12. Χριστίνα από http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/




Πρόσωπα:
Άλις: πρωταγωνίστρια, 18 χρόνων
Σάρλοτ: μητέρα Άλις (νεκρή)
Τζέημς Μακάλιστερ: πατέρας Σάρλοτ
Τζέφρι Μπάνιστερ: πατέρας Άλις
Βέρα: δεύτερη σύζυγος Μπάνιστερ
Τσαρλς: γιος Βέρας και Μπάνιστερ, 6 χρόνων
Χέρπμπερτ: αδελφός Βέρας
Μπράιαν Κλαρκ: εραστής Άλις και γιός Μαίρης Κέλι
Μάθιου Κέλι: ζωγράφος
Μις Σάλι: γκουβερνάντα
Μαίρη: Αδελφή Μάθιου Κέλι
                                           Μοναχή Agatha: Αδελφή Μάθιου και Μαίρης Κέλι

Σύνδεση με το προηγούμενο:

 Στράφηκε στον απέναντι τοίχο και στύλωσε τα μάτια της στην εικόνα του εσταυρωμένου που ήτανε απέναντί της , ένοιωσε να ασφυκτιά κάτω από τη λευκή καλύπτρα της και άρχισε να προσεύχεται με θέρμη, μετρώντας τις χάντρες του ροζαρίου της......

Κεφάλαιο 12: ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ

"Βοήθησε Θέ μου να μην μάθει ο Μπράιαν την αλήθεια...."

Πίσω στην έπαυλη των Μπάνιστερ, η Μις Σάλι και η Βέρα είχαν μεταφέρει τη Μαίρη στον ξενώνα. Ευτυχώς το χτύπημα στο κεφάλι δεν ήταν κάτι σοβαρό και το χτύπημα στο πόδι είχε προκαλέσει ένα ελαφρύ πρήξιμο. Πρώτη η Μις Σάλι έσπασε τη σιωπή.
"Τι γυρεύετε εδώ Μις Μαίρη; Πώς μπήκατε;"
"Ήρθα να πάρω αυτό που μου ανήκει", απάντησε κοιτώντας την ίσια μέσα στα μάτια.
"Τι...τι... εννοείτε;" ψέλλισε η Μις Σάλι χλωμιάζοντας.
"Δεν ξέρετε Σάλι; Εγώ είμαι σίγουρη ότι ξέρετε πολύ καλά!"
"Μα τι σημαίνουν όλα αυτά;" επενέβη η Βέρα, φανερά εκνευρισμένη. "Τι στο καλό συμβαίνει επιτέλους; Ποια είστε κυρία μου; Τι θέλετε και μπαίνετε κρυφά στο σπίτι μου;"
"Είμαι η Μαίρη. Μαίρη Μπάνιστερ. Σύζυγος του Τζέφρι Μπάνιστερ!"
Η Βέρα σηκώθηκε απότομα. "Μα τι σαχλαμάρες είναι αυτές; Πώς τολμάτε; Ήρθατε ως εδώ να προσβάλετε την υπόληψή μου με τα κακοήθη ψέμματά σας;"
"Μα δεν πρόκειται για ψέμμα... Η Μις Σάλι από εδώ μπορεί να σας το βεβαιώσει . Πείτε μας Μις Σάλι, λέω ψέμματα;"
Τα μάτια της κάρφωσαν την γκουβερνάντα, που είχε χάσει τα λόγια της. Άρχισε να τρέμει και σωριάστηκε σε μια πολυθρόνα.
"Λίγο νερό...λίγο νερό παρακαλώ...και θα σας τα πω όλα..."
Η Βέρα έτρεξε να φέρει το νερό. Μόλις κατέβασε λαίμαργα όλο το ποτήρι, ξεκίνησε να διηγείται, ενώ η Βέρα την παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα.
"Όλα ξεκίνησαν πριν 18 χρόνια περίπου, πολυ πριν τον τραγικό χαμό της κας Σάρλοτ...."

Την ίδια στιγμή στην Ιρλανδία
Η Άλις στριφογυρνούσε στο κρεβάτι. Δίπλα της ο Χέρμπερτ είχε πέσει ξερός μετά τα 7 ποτήρια Guiness που είχε πιει. Μετά τη συνάντηση με τον Μπράιαν, τα πράγματα μεταξύ τους ήταν πολύ περίεργα. Ο Χέρμπερτ δεν είχε ρωτήσει τίποτα, δεν είχε καν σχολιάσει, απλά την πήρε από το χέρι κι έφυγαν. Όμως, το βλέμμα του είχε αλλάξει, τα φωτεινά καστανά μάτια του είχαν καλυφτεί με σκοτάδι και καταχνιά. Πονούσε και η αμφιβολία τον έτρωγε. Η Άλις ένιωθε απαίσια, ήξερε πως το φταίξιμο ήταν δικό της. Τον είχε προδώσει, τον είχε απατήσει... κι όμως εκείνος ήταν ακόμα εκεί. Την αγαπούσε και το ήξερε. Κι όσο τον κοιτούσε ξαπλωμένο στο πλευρό της, τόσο το συνειδητοποιούσε πιο βαθιά. Κι εκείνη τον αγαπούσε! Ναι, ο Χέρμπερτ ήταν η αγάπη της ζωής της, ο πατερας του παιδιου που κουβαλουσε στα σπλαχνα της. Για τον Μπράιαν ένιωσε απλά μια παράξενη έλξη. Σαν να υπήρχε ανάμεσά τους ένας περίεργος δεσμός, μια ανεξήγητη σχέση. Όταν τον πρωτοσυνάντησε εκείνο το μοιραίο βράδυ, αισθάνθηκε σαν να τον ήξερε χρόνια, σαν να έβλεπε κάτι από τον εαυτό της πάνω του. Την τραβούσε σαν μαγνήτης... ούτε που κατάλαβε πως βρέθηκε στην αγκαλιά του κι από εκεί στο κρεβάτι του. Μοιράστηκαν μια νύχτα πάθους... ω ναι, τι πάθος Θεέ μου! Για λίγο πίστεψε πως ίσως τον είχε ερωτευτεί, μα όχι... η καρδιά της ανήκε στο Χέρμπερτ! Πώς μπόρεσε να φερθεί τόσο επιπόλαια, τόσο σκάρτα; Και τώρα είχε ραγίσει όχι μία, αλλά δύο καρδιές. Υποσχέθηκε στον εαυτό της πως την καρδιά του Χέρμπερτ θα τη γιάτρευε με την αγάπη της. Όσο για τον Μπράιαν... του χρωστούσε μια εξήγηση. Σηκώθηκε προσεχτικά, φόρεσε το μανδύα και τα μποτάκια της και βγήκε στο δρόμο. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και τα στενά της φαίνονταν σκοτεινά και απειλητικά. Όμως δεν σταμάτησε, δεν γινόταν να σταματήσει. Έπρεπε να βρει τον Μπράιαν, έπρεπε να πάει στο κέντρο των εξελίξεων, στο στόμα του λύκου. Περπατούσε κολλημμένη στον τοίχο, ευχόμενη να μην τραβήξει την προσοχή κανενός.
Μετά από αρκετή ώρα, έφτασε στην κεντρική πλατεία, που ήταν ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο. Συνθήματα ακούγονταν από παντού. Πού και πού κάποια αδέσποτη σφαίρα έσκιζε τον αέρα και μετά τα επαναστατικά τραγούδια δυνάμωναν. Περνούσε ανάμεσα στο πλήθος, κοιτούσε γύρω της σαν χαμένη. Χέρια απλώνονταν πάνω της καθώς προχωρούσε, έτρεμε, αλλά συνέχιζε... και τότε τον είδε. Η ψιλόλιγνη φιγούρα του ξεχώρισε, προχώρησε τα λίγα μέτρα που τους χώριζαν, άπλωσε το χέρι της και τον άγγιξε στον ώμο.
"Άλις!! Άλις, αγάπη μου ήρθες!" φώναξε χαμογελώντας. Την άρπαξε στην αγκαλιά του κι άρχισε να τη στριφογυρίζει στον αέρα.
"Μη, Μπράιαν, σε παρακαλώ άσε με! Άσε με, θέλω να σου μιλήσω..."

"Άλις! Άλις τι σκατά κάνεις εκεί!!!" ακούστηκε μια θυμωμένη φωνή. Η Άλις αναγνώρισε την επιβλητική φωνή του πατέρα της. Μόλις ο Μπράιαν την άφησε κάτω, το βαρύ χέρι του πατέρα της προσγειώθηκε στο πρόσωπό της.
"Μόλις μαθαίνω ότι έχεις κρυφά αρραβωνιαστεί τον αδερφό της γυναίκας μου και τώρα σε βρίσκω να ερωτοτροπείς μέσα στη μέση της πλατείας με έναν άλλον άνδρα! Καμιά πόρνη είσαι λοιπόν;" της είπε εξοργισμένος και σήκωσε το χέρι του να την ξαναχτυπήσει.
"Δεν σας επιτρέπω κύριε!" μπήκε στη μέση ο Μπράιαν και συγκράτησε το χέρι του Τζέφρι Μπάνιστερ στον αέρα.
"Ποιος είστε νεαρέ που τολμάτε να..." δεν απόσωσε τη φράση του. Μόλις αντίκρισε τα καταπράσινα μάτια του, τις κόκκινες μπούκλες που πλαισίωναν το λευκό του πρόσωπο, κάτι σκίρτησε μέσα του. Πισωπάτησε..."Πώς λέγεσαι αγόρι μου;" ρώτησε με δυσκολία.
"Μπράιαν... Μπράιαν Κλαρκ" απάντησε παραξενεμένος.
Στο άκουσμα του ονόματος, ο Τζέφρι Μπάνιστερ έχασε το χρώμα του. "Και τη μητέρα σου; Πώς λένε τη μητέρα σου;"
"Μαίρη."
Ένιωσε να χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του... Στηρίχτηκε στον τοίχο για να μη σωριαστεί φαρδύς πλατύς στο πλακόστρωτο.
"Κι ο πατέρας σου είναι ο Έντουαρντ Κλαρκ, σωστά;"
"Ο πατερας μου δε ζει κυριε. Σκοτωθηκε σε ατυχημα όταν ήμουν μόλις 9 ετών. Αλλά ναι, ¨Εντουαρντ τον έλεγαν. Γιατί τα ρωτάτε όλα αυτά;"
Χωρίς να απαντήσει, άρπαξε την Άλις από τους ώμους και την ανάγκασε να τον κοιτάξει κατάματα.
"Πες μου Άλις, εσύ...εσύ κι αυτός... έχετε δεσμό; Ερωτικό δεσμό;"
Η Άλις χαμήλωσε τα μάτια...ντράπηκε να του απαντήσει την αλήθεια. Όμως ο Μπράιαν δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη...
"Ναι, κύριε, έχουμε δεσμό. Αγαπιόμαστε και θα παντρευτούμε."
"Όχι! Θεέ μου, όχι δεν είναι δυνατόν!" σπάραξε και ένας οξύς πόνος στο στήθος τον διαπέρασε. Έβαλε το χέρι του στο μέρος της καρδιάς και την άκουσε να καλπάζει. Κοίτα να δείς... κι είχε ξεχάσει σχεδόν ότι έχει καρδιά... Μόλις που πρόλαβε να ακούσε την Άλις να φωνάζει "Πατέρα! Πατέρα είστε καλά;" κι έπειτα όλα σκοτείνιασαν. Ο πόνος στο στήθος έγινε πιο δυνατός και η αναπνοή του κόπηκε. Τα γόνατά του λύγισαν και έπεσε κάτω. Το κεφάλι του χτύπησε τις κρύες πλάκες κι έμεινε να κοιτάζει τον ουρανό. Ο Μπράιαν έσκυψε πάνω του, έβγαλε το σακάκι του και τον σκέπασε. Με κοπο καταφερε να ψελλισει " Ει..ειμαι ..ο ..πα..τερας ..σου... Ειναι...αδ..ερφη...σου" κι επειτα τα ματια του απομειναν ορθανοικτα. Ο Μπραιαν εψαξε για σφυγμό, αλλά μάταια. Ο Τζέφρι Μπάνιστερ ήταν νεκρός.

Στην έπαυλη των Μπάνιστερ, η Μις Σάλι προσπαθούσε να εξηγήσει τα ανεξήγητα. Όση ώρα μιλούσε τα δάκρυα κυλούσαν άφθονα και από τις τρεις γυναίκες, κάθε μία θύμα...των περιστάσεων; Της μοίρας; Των επιλογών της; Κανείς δεν μπορούσε με βεβαιότητα να πει....

"Δεν έχετε ιδέα πώς είναι ο κος Μπάνιστερ όταν θέλει κάτι! Μήνες τον παρακολουθούσα να πολιορκεί τη Μις Μαίρη. Και μπορούσε να γίνει ιδιαίτερα γοητευτικός... Η κα Σάρλοτ δεν είχε καταλάβει τίποτα στην αρχή. Η γλυκειά μου, η αθώα Σάρλοτ...ο αδερφός της Μις Μαίρη, ο Μάθιου ήταν τρελός για εκείνη, μα δεν το έβλεπε. Ήταν τόσο απορροφημένη στον εαυτό της και στη σχέση της με την μολις μηνων κόρη της. Ήταν λες κι ο υπόλοιπος κόσμος είχε σβήσει.... Κατά βάθος, όσο κι αν δεν συμφωνούσα με τις πράξεις του κυρίου μου, μπορούσα εν μέρει να τον καταλάβω. Ήταν παντρεμένος,  μα γυναίκα δεν είχε. Τόσο είχε αφοσιωθεί στην Άλις η μακαρίτισσα που ο κύριος είχε σχεδόν αρχίσει να μισεί το ίδιο του το παιδί! Ήταν βλέπετε και κορίτσι κι ο εγωισμός του είχε πληγωθεί που το πρωτότοκό παιδί του δεν ήταν γιος. Η σκληρή του φύση τον είχε κάνει απότομο, εγωκεντρικό κι οξύθυμο.  Συχνά ξεσπούσε στο προσωπικό, εγώ η ίδια είχα αντιμετωπίσει αρκετές φορές την οργή του. Μέχρι που εμφανίστηκε η Μις Μαίρη και το χαμόγελο επέστρεψε στο πρόσωπό του...μαζί με μια σκοτεινή έκφραση πόθου... Την ήθελε δικιά του και θα την έκανε με κάθε τρόπο...
Ούτε που κατάλαβα πώς μπλέχτηκα στην ιστορία αυτή! Με εξανάγκασε ένα βράδυ να ρίξω στο τσάι της Μις Μαίρη κάτι σαν ναρκωτικό. Μόλις το ήπιε, άρχισε να ζαλίζεται κι ο κύριος Μπάνιστερ προσφέρθηκε να την μεταφέρει στο δωμάτιό της. Μπαίνοντας, κλείδωσε πίσω του την πόρτα. Τη συνέχεια μπορείτε να την φανταστείτε. Έκτοτε, η Μις Μαίρη έγινε η επίσημη ερωμένη του. Κι όσο εκείνος ξαναέβρισκε τη χαμένη του χαρά, τόσο η Μις Μαίρη βυθιζόταν στη θλίψη και στις τύψεις. Βλέπετε, συμπαθούσε πολύ την κα Σάρλοτ κι ένιωθε απαίσια για όλη αυτή την κοροϊδία. Μετά από λίγο, η κα Σάρλοτ άρχισε να αντιλαμβάνεται τι συνέβαινε, χωρίς να μπορεί να το αποδείξει. Ώσπου τελικά, ένα βράδυ προσποιήθηκε ότι πήγε για ύπνο, κρύφτηκε πίσω από τη σκάλα που οδηγεί στο πατάρι κι είδε τον κο Μπάνιστερ να μπάινει στο δωμάτιο της Μις Μαίρη. Περίμενε για λίγο κι έπειτα άνοιξε απότομα την πόρτα και τους είδε να φιλιούνται. Η Μις Μαίρη, δεν άντεξε την ντροπή. Έπαθε νευρικό κλονισμό κι έφυγε από την έπαυλη. Γύρισε στην Ιρλανδία και δεν επέστρεψε ποτέ. Μολις ενα μηνα αργοτερα μαθαμε οτι παντρευτηκε εναν αρκετα μεγαλυτερο της αντρα, που την πολιορκουσε καιρο, τον Εντουαρντ Κλαρκ."
Η Βέρα άκουγε κι είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό.
"Δεν το πιστεύω! Δεν το πιστεύω!" μουρμούριζε κάθε λίγο. "'Ομως... αυτό όλο δεν εξηγεί πώς η... κυρία από εδώ βρέθηκε παντρεμένη... με τον άντρα μου!"
"Μη βιάζεστε κα Βέρα... δυστυχώς έχει και συνέχεια...πονεμένη συνέχεια... Από εκείνο το βράδυ, η κα Σάρλοτ βυθίστηκε ακόμα περισσότερο στον εαυτό της. Κι ο κος Μπανιστερ εγινε παλι κακοτροπος και δυστυχισμενος.Πέρασαν 8 χρονια... Σε ενα επαγγελματικο ταξιδι ο κος Τζέφρι δεν άντεξε κι αποφάσισε να επισκεφτεί την Μις Μαίρη στην Ιρλανδία. Όταν επέστρεψε, ήταν άλλος άνθρωπος. Ήταν σε έξαλλη κατάσταση και είχε στο βλέμμα του οργή και μίσος. Λίγες μέρες μετά, μου παρέδωσε ένα γράμμα με παραλήπτη τη Μις Μαίρη και εντολή να της το στείλω άμεσα. Δεν άντεξα... η περιέργειά μου νίκησε.... το άνοιξα και το διάβασα... το σοκ που ένιωσα ήταν απίστευτο...
Η Μις Μαίρη του ειχε αποκαλυψει οτι ο γιος της, ο Μπραιαν Κλαρκ, ηταν στην πραγματικοτητα δικο του παιδι. Στο γράμμα την παρακαλούσε να αφησει τον αντρα της και να γυρισει κοντα του. Της υποσχόταν ότι την αγαπούσε ακομα, ότι σύντομα θα έλυνε το πρόβλημα της συζύγου του και θα μπορούσαν πια ελεύθερα να είναι μαζί. Λίγες μέρες μετά, η κα Σάρλοτ βρέθηκε πνιγμένη στη λίμνη..."
"Χριστέ μου!" Αναφώνησε η Βέρα. "Πιστεύεις... θέλεις να πεις ότι... ο Τζέφρι... ότι... τη σκότωσε;"
"Δεν τον είδα να την σκοτώνει. Δεν ξέρω αν το έκανε ο ίδιος ή έβαλε κάποιον άλλο... είμαι όμως σίγουρη ότι ο θάνατος της κυρίας δεν ήταν ατύχημα, αλλά δολοφονία... άλλωστε, σχεδόν μου το παραδέχτηκε κι ο ίδιος! Ένα βράδυ που είχε πιει, λίγο μετά το θάνατο της κας Σάρλοτ, την ώρα που μάζευα το γραφείο του, με γράπωσε από τον αγκώνα και μου είπε ότι ήξερε πως είχα διαβάσει το γράμμα και πως αν δεν ήθελα να πάθω ό,τι έπαθε η κυρία μου, καλά θα έκανα να το βουλώσω! Τρομοκρατήθηκα! Αυτός ο άντρας ήταν ικανός για όλα. Συγχωρηστε με κυρια Βερα...φοβομουν...για ολους φοβομουν... Για αυτο δε μιλησα ποτε. Για αυτο μετα τη γεννηση του Tσαρλς επεμεινα η Αλις να φυγει μακρυα. Για αυτο επεμεινα κρυφα να φυγει μακρυα κι ο Τσαρλς..."
"Εσυ; Εσυ ευθυνεσαι που μου πηρε το παιδι μου;"
"Συγνωμη... Απο αγαπη το εκανα για να τον προστατευσω...ενιωθα οτι κινδυνευει καθε αθωοτητα εδω μεσα, σ'αυτο το σπιτι που μυριζει θανατο..."
"Χριστέ μου! Τι τέρας έχω παντρευτεί!" αναφώνισε η Βέρα.
"Και δεν έχεις ακούσει τίποτα ακόμα..." ήταν η σειρά της Μαίρης να μιλήσει...
" Ελαχιστες μερες μετα το θανατο της κας Σαρλοτ, ο αντρας μου ο Εντουαρντ χτυπηθηκε απο μια αμαξα. Τον παρατησαν αιμοφυρτο στο δρομο οπου τον βρηκε φρικτος θανατος απο αιμορραγια στο κεφαλι. Βυθιστηκα στο πενθος... Μπορει να ειχα παντρευτει απο αναγκη αλλα τον Εντουαρντ τον αγαπησα βαθια. Ηταν τοσο καλος και τρυφερος και τοσο υπεροχος πατερας για τον Μπραιαν...πως θα μπορουσα να μην τον αγαπησω; Στη βδομαδα πανω, με επισκεφθηκε ο Τζεφρι Μπανιστερ, δηθεν για να μου υποβαλει τα συλληπητηρια του. Μολις ομως μειναμε οι δυο μας αρχισε να με αγκαλιαζει και να με φιλαει και να μου λεει πως τωρα που εβγαλε απο τη μεση και τα δυο εμποδια, μπορουσαμε επιτελους να ζησουμε τον ερωτα μας! Τρελλαθηκα! Αηδιασα! Ο ανθρωπος αυτος ειχε σκοτωσει τη γυναικα του και τον αντρα μου γιατι πιστευε με το αρρωστημενο του μυαλο πως θα ημασταν μαζι! Αρχισα να ουρλιαζω, να τον σπρωχνω μακρυα μου...αλλα ημουν μονη στο σπιτι κι εκεινος πιο δυνατος. Με πεταξε πανω στο γραφειο και με βιασε! Οταν τελειωσε, με απειλησε πως αν δεν τον παντρευομουν θα ελεγε σε ολους οτι ο Μπραιαν ηταν παιδι του. Θα με κατηγορουσε για μοιχεια και θα φροντιζε να μεινω στους πεντε δρομους. Ηταν τρελος...ηταν αδιστακτος. Συμφωνησα να τον παντρευτω, απο φοβο, με μονο ορο να εμενε ο γαμος μας κρυφος για ενα χρονο, για να προλαβουμε τις κακες γλωσσες. Οι επισκεψεις του εγιναν συχνοτερες και μαζι με αυτες οι βιασμοι μου. Στην αρχη, παντα το μετανιωνε κι εκλαιγε σα μωρο ζητωντας μου συγνωμη, ομως μετα απο λιγο αλλαξε. Καθε φορα γινοταν και πιο βιαιος και απολαμβανε να με βλεπει να υποφερω. Στο χρονο πανω, αφου πια ειχε χορτασει τη διψα του για το κορμι μου, γνωρισε εσενα Βερα. Ησουν νεα, ομορφη και κυριως πλουσια. Οι δουλειες του ειχαν δεχτει πληγμα κι η περιουσια σου θα ηταν μια τονωτικη ενεση για να ξαναπαρουν μπρος. Μου ζητησε διαζυγιο. Αρνηθηκα. Θες απο εγωισμο, θες απο αναγκη, δεν ηθελα να του το δωσω. Μου ειπε πως θα σε παντρευοταν ουτως η αλλως.Με απειλησε και παλι. Ομως αυτη τη φορα ημουν προετοιμασμενη. Ειχα δωσει τα εγγραφα του γαμου μας στην αδερφη μου που ειναι μοναχη να τα φυλαξει στο μοναστηρι. Ηταν σειρα μου να τον απειλησω πως αν τολμουσε να σε παντρευτει, αν συνεβαινε κατι σε μενα η τον Μπραιαν, θα εβγαζα τα εγγραφα στη φορα και αποδεικνυα πως ηταν διγαμος. Μολις το ακουσε, αλλαξε τροπαριο και προσπαθησε να με δωροδοκησει, θα μου εδινε ο,τι ηθελα. Ηταν η ευκαιρια μου καταλαβαινεις; Η ευκαιρια μου να τον εκδικηθω, να τον ξεφορτωθω και να εξασφαλισω εμενα και το παιδι μου. Του ζητησα να μου δινει καθε μηνα ενα σεβαστο ποσο ωστε να ζουμε αξιοπρεπως. Σε ανταλλαγμα προσφερα τη σιωπη μου και την υποσχεση πως δε θα εμφανιζομουν ποτε στη ζωη σας. Συμφωνησε και για λιγο καιρο ολα πηγαιναν καλα. Ομως, μετα ηρθε ο γιος σου Βερα."
" Τι σχεση εχει ο γιος μου με ολα αυτα;"
"Καμια στην ουσια. Απλα ο ερχομος του μου δημιουργησε ερωτηματικα και ανασφαλειες. Καταλαβε με, ο Μπραιαν ηταν ο πρωτοτοκος γιος του. Ηταν τοσο παιδι του οσο η Αλις κι οσο ο Τσαρλς, μα ειχε στερηθει τα παντα. Δεν ηξερε τον αληθινο του πατερα και τον μονο πατερα που γνωρισε κι αγαπησε του τον ειχε βιαια στερησει αυτο το τερας! Ηθελα να του δωσει οτι του αναλογει, να βεβαιωθω πως δεν θα τον αδικησει. Ηρθα και τον βρηκα. Τον απειλησα οτι θα σου τα αποκαλυπτα ολα αν δεν εγραφε στον Μπραιαν το ενα τριτο της περιουσιας του. Ο ποθος του για σενα ηταν ακομα φρεσκος κι ετσι δεχτηκε. Εφτιαξε μια διαθηκη οπου μοιραζε εξισου στα τρια του παιδια την περιουσια του. Η Μις Σαλι υπεγραψε σαν μαρτυρας. Επειτα, εκρυψε τη διαθηκη στο πιο ασφαλες μερος, εκει που κανεις δε θα εψαχνε και μονο οι τρεις μας ξεραμε την κρυψωνα. Μεσα στο πορτραιτο της Σαρλοτ και το καταχωνιασε στη σοφιτα. Αυτο το χαρτι ηρθα να βρω αποψε."
" Γιατι τωρα;" ρωτησε η Μις Σαλι.
"Γιατι εμαθα πως η Αλις ειναι εγκυος! Ανησυχησα μηπως ο ερχομος ενος εγγονιου τον κανει να αλλαξει τη διαθηκη του."
" Η Αλις ειναι εγκυος;! Απο ποιον, δεν ειναι καν παντρεμενη! Ειμαι σιγουρη πως κανεις λαθος!"
"Αχ Σαλι, αυτο που δεν ξερεις ειναι οτι η γιαγια της Αλις επισκεπτεται πολυ συχνα το μοναστηρι του Αγ. Πατρικιου στην Ιρλανδια. Εκει βρισκεται η αδερφη μου, απο εκεινη εμαθα τα νεα. Η Αλις θα κανει το παιδι του Χερμπερτ, του αδερφου της Βερας"
Ενας γδουπος ακουστηκε στο δωματιο. Ηταν η Βερα που, μην αντεχοντας αλλες αποκαλυψεις, λυποθημησε.

Ενα χρονο αργοτερα

Η Αλις κρατουσε στην αγκαλια της την επτα μηνων κορουλα της Σαρλοτ και ατενιζε τη λιμνη απο το παραθυρο της καμαρας της. Πισω της ο Χερμπερτ τυλιγε τρυφερα ενα σαλι στους ωμους της και την αγκαλιαζε απο τη μεση.
Ηταν απιστευτο το ποσο ειχαν αλλαξει οι ζωες τους αυτον τον τελευταιο χρονο. Μετα το θανατο του Τζεφρι Μπανιστερ, οι αποκαλυψεις ηταν καταιγιστικες κι οι εξελιξεις ραγδαιες.
Οταν η Αλις εμαθε οτι ο Μπραιαν ηταν αδερφος της σοκαριστηκε κι αηδιασε. Ειχε κανει ερωτα με τον ιδιο της τον αδερφο! Ομως, οσο το σκεφτοταν τοσο καταλαβαινε την ανεξηγητη ελξη που ειχε νιωσει, αυτη την οικειοτητα σαν να τον ηξερε χρονια... Στην ουσια τον ηξερε, τον γνωριζε το αιμα που κυλουσε κοινο στις φλεβες τους. Για αυτο και δεν τον ερωτευτηκε ποτε, πως θα μπορουσε αλλωστε;
Γυρνωντας στην Αγγλια με το Χερμπερτ εμαθε κι ολη την υπολοιπη αληθεια. Η διαθηκη του Μπανιστερ ανοιχτηκε κι η περιουσια μοιραστηκε στα τρια. Η Μαιρη με τον Μπραιαν γυρισαν στην Ιρλανδια και διεκοψαν καθε επαφη.
Τωρα που ολα ειχαν βγει στο φως, η Αλις καταφερε να ξεκαθαρισει το ρολο του καθε ενα πρωταγωνιστη σε αυτο το δραμα που ειχε παιχτει στις ζωες τους. Πιονια τελικα ηταν ολοι σε μια παρτιδα σκακι που εστησε ενα αρρωστο μυαλο, αυτο του πατερα της. Κι ομως, δεν μπορεσε να τον μισησει... Μια σακατεμενη ψυχη ηταν ανικανη να αγαπησει. Και στο τελος, πηρε αυτο που του αξιζε. Με το δολοφονο της μητερας της νεκρο, ενα τεραστιο βαρος ειχε φυγει απο τις πλατες της και μπορουσε επιτελους να αφησει πισω το παρελθον και να ζησει τη ζωη της.
Πρωτο της μελημα να φερει πισω απο το Ντεβον το μικρο Τσαρλς, κοντα στη μητερα του. Με τη Βερα χρειαστηκε να γνωριστουν απο την αρχη. Χωρις τη σκια του Τζεφρι να τις σκεπαζει, ανακαλυψαν πως ειχαν πολλα κοινα, οπως εξαλλου ηταν λογικο, καθως τις χωριζαν μολις δεκα χρονια.
Οι τρεις γυναικες αποφασισαν να δωσουν πνοη και παλι σε αυτο το μουντο στοιχειωμενο σπιτι. Το εβαψαν, το φρεσκαραν, εβαλαν το πορτραιτο της Σαρλοτ σε περιοπτη θεση κι αφησαν το σπιτι να γεμισει με γελια και χαρουμενες φωνες.
Η Αλις και ο Χερμπερτ παντρευτηκαν διπλα στη λιμνη, ενα ομορφο ανοιξιατικο πρωινο. Παρα την επιμονη της Βερας και της Σαλι, η Αλις δε δεχτηκε να φορεσει λευκο νυφικο. Φορεσε κοκκινο. Κοκκινο σαν την αγαπη που ειχε πια δεσει την οικογενεια. Κοκκινο σαν το παθος του ερωτα της για τον Χερμπερτ. Κοκκινο σαν την ιδια τη ζωη που ειναι γεματη ανατροπες κι εκπληξεις.
Ναι ειχαν αλλαξει ολα αυτο το χρονο, αλλα μονο προς το καλυτερο, σκεφτοταν καθως στα γαλαζια νερα καθρεφτιζοταν ο πρωινος ηλιος.
Κι εκει αναμεσα στα νουφαρα της λιμνης, η Αλις θα ορκιζοταν πως εκεινο το πρωι ειδε το χαμογελαστο προσωπο της Σαρλοτ!

33 σχόλια:

  1. Καλημέρα! Ωραία εξέλιξη και παρουσίαση του τέλους ενός όμορφου συλλογικού. Εκεί πήγε και εμένα το μυαλό μου στο να είναι δηλ αδέλφια ο Μπράιαν και η Άλις αλλά δεν ταίριαζαν οι ηλικίες. Γνώρισε τη Μαίρη ενώ ήταν μηνών η Άλις όπως γράφεις, η Άλις είναι 18 ετών, ο Μπράιαν είναι 20 Πώς γίνεται να είναι αδέλφια; Κάτι δεν κατάλαβα καλά;
    Καλή σου μέρα όλη μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λες να μπερδευτηκα; Τοσα νουμερα... Δεν ειδα κσπου οτι ειναι 20 και τον υπολογισα 17... Ενταξει εινσι μικροτερος της Αλις αλλα η κοπελα ηταν προχωου...

      Διαγραφή
    2. Χριστίνα μου όντως τα νούμερα αλλά και τα πρόσωπα και οι μπερδεμένες ιστορίες μεταξύ τους ήταν τόσο πολλά/πολλές που απορώ πώς τις ξεδιαλύνατε και ειδικά εσύ που έγραψες το τέλος και δεν έπρεπε να μείνει αναπάντητο τίποτε.Το θέμα ηλικίας νομίζω το ανέφερε μόνο η Κλαυδία για τον Μπράιαν που μπορεί να διορθωθεί αν θέλετε.Εγώ σαν αναγνώστρια περίμενα την κάθε συνέχεια με αγωνία. Άξιοι ολοι, γράψατε ένα εξαίσιο διήγημα και ωραίο θα ήταν να γίνει e-book
      Μπράβο άλλη μια φορά και πραγματικά διαβάζοντας τη Μαρία όντως το κοκκινο νυφικό πήρε τη διάσταση που του έπρεπε με τη λύση σου. Να σαι καλά

      Διαγραφή
    3. Κι εσυ Αννα μου να εισαι καλα!

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα! Πρώτα απ' όλα να σου πω πως είχες το δυσκολότερο κομμάτι. Για να γράψει κανείς το τέλος έπρεπε να συνδέσει κάθε στοιχείο, να καλύψει κενά, να δώσει τις απαραίτητες εξηγήσεις! Οπότε, σου αξίζει ένα μεγάλο μπράβο για τη μεγάλη προσπάθεια.
    Μου άρεσε το κείμενό σου! Δεν ήταν καθόλου φλύαρο κι αυτό είναι ένας άθλος, αν σκεφτεί κανείς πόσα είχες μες στο μυαλό σου! Κι έφτιαξες και εικόνες που μας έβαλαν στην ατμόσφαιρα.
    Μου άρεσε πολύ επίσης που έγραψες το τέλος ένα χρόνο μετά.
    Η σκέψη μου πήγαινε συνέχεια σε ένα "κακό" τέλος, όμως το δικό σου μας άφησε ένα πλατύ χαμόγελο. Το καλό τέλος λυτρώνει πάντα. Η αγάπη "νίκησε" στο τέλος και το δικαιολόγησες κι εγώ το απόλαυσα!
    Για μένα η Άλις ήταν μια χαμένη και μπερδεμένη ψυχή και η περιγραφή σου με τις σκέψεις της για τους δυο άντρες ταίριαξε απόλυτα.
    Ωραία και η παρουσίαση του παρελθόντος του Μπάνιστερ. Του ανθρώπου που τους χρησιμοποίησε όλους σαν πιόνια.
    Συγγένειες!!! Μόλις είδα ότι η Κλαυδία τις έμπλεξε, μπήκα στον πειρασμό να δω πού βγάζει όλο αυτό, αλλά, θα είμαι ειλικρινής, το άφησα!!! Θα κουδούνιζε το μυαλό μου!!!
    Θα πρέπει να ξαναδιαβάσω...
    Όπως και να 'χει, το ξαναγράφω, μου άρεσε! Μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αστα Αλεξανδρα μου τα ματια μου βγηκσν! Αν παντως η Αννουλα απο πανω εχει δικιο, σε περιπτωση που το κανουμε ebook θα πρεπει να δουμε λιγο τις ηλικιες χρονικες αποστασεις κλπ. Να μεγαλωσουμε την Αλις, να μικρυνουμε τον Μπραιαν;
      Σε ευχαριστω πολυ για την υοεροχη αναλυση και το ενθαρρυντικο σου σχολιο! Σε φιλω γλυμα!

      Διαγραφή
  3. Καλημέρα και συγχαρητήρια για το όμορφο και στρωτό κείμενο. Είχες το πιο δύσκολο κομμάτι σε αυτό το συλλογικό διήγημα καθώς έπρεπε να ενώσεις τα κομμάτια του παζλ, να δώσεις εξηγήσεις για όλους και για όλα και φυσικά να δώσεις το τέλος. Το έκανες με τον καλύτερο τρόπο. Το κόκκινο νυφικό νόμιζα πως δεν θα είχε αίσιο τέλος, αλλά εσύ του έδωσες μια αισιόδοξη νότα, λύτρωσες όλους τους ήρωες και μου άρεσε.
    Μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελενη μου ολα τα γραπτα μου διακατεχονται απο βαθια μελαγχολια αλλα κλεινουν παντα αισιοδοξα. Ειναι μαλλον εσωτερικη αναγκη το καλο να νικαει στο τελος! Ευχαριστω πολυ!

      Διαγραφή
  4. Ένωσες όλα τα κομμάτια κι έδωσες
    ένα λυτρωτικό φινάλε!!!!
    Μπράβο Χριστινάκι μου!!!

    Σε φιλώ πολύ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε μια εποχη που η γυναικα σχεδον δεν ειχε υποσταση, επρεπε η Σαρλοτ να δικαιωθει, επρεπε η Αλις να αποκτησει φωνη και να παρει τη ζωη της στα χερια τηε!
      Σε ευχαριστω πολυ!

      Διαγραφή
  5. Xριστινάκι θα στο γράψω όπως το νιώθω. Εσύ έβγαλες τα κάστανα απ' τη φωτιά, αφού όλοι εμείς είχαμε το "μαξιλαράκι" του επόμενου. Διάβασα μονορούφι την ιστορία σου, θαύμασα πόσο αρμονικά έβαλες όλα τα κομμάτια του παζλ στη σωστή τους θέση και -ενώ μπήκα βιαστικά για μια γρήγορη ματιά- με κέρδισε απ' τη πρώτη σειρά η γεμάτη εξελίξεις ιστορία σου.
    Ειλικρινά σου βγάζω το καπέλο!
    Το τέλος που διάλεξες, ακόμα και το "δέσιμο" με το κόκκινο νυφικό (που πάντα είχα το άγχος πώς θα γίνει αυτός ο συσχετισμός), ήταν πέρα απ' τις προσδοκίες μου.
    Εύχομαι να έρθουν κι άλλα "νυφικά" για να γράψουμε παρέα πάλι όλοι!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαριω μου δεν ξερεις ποσο χαιρομαι με το σχολιο σου! Αυτο το δεσιμο του τιτλου με το κειμενο με απασχολησε πολυ, αλλα οπως παντα, οι ηρωιδα απεκτησε δικη της υποσταση κι αποφασισε πως θα το παντρεψει! Ας ειναι καλα οι ηρωες μας που τελικα ζωντανευουν και μας μιλουν οδηγωντας το χερι μας! Σρ ευχαριστω πολυ!

      Διαγραφή
  6. Χριστίνα μου σου έπεσε το δυσκολότερο κομμάτι και τα έβγαλες πέρα πανάξια!
    Όλα μα όλα τα κομμάτια του παζλ ήρθαν στη θέση τους και ξεκαθάρισαν όλα με τον καλύτερο τρόπο.
    Με σόκαρε βέβαια η αποκάλυψη πως το παιδί της Άλις είναι του αδερφού της, αλλά αυτά φαντάζομαι μπορούν να συμβούν όταν κάποιοι αραδιάζουν παιδιά εδώ κι εκεί χωρίς να σκέφτονται τις όποιες συνέπειες!

    Πολλά πολλά μπράβο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οχι καλε! Του Χερμπερτ ειναι! Μια βραδια πηγε με τον αλλο... Θα μου πεις φτανει αλλα ελεγα οτι παρα ειναι αρρωστημενο...
      Σε ευχαριστω για τα ομορφσ λογια σου!! Φιλια!

      Διαγραφή
  7. Χριστίνα μου καλησπέρα.
    Νάμαι και εγώ:
    Να ξεκινήσω από μια παρατήρηση για να τακτοποιήσω το άναρχο μυαλό μου ; κάπου νομίζω, εκτός αν κάνω λάθος, να το δούμε, έχει γραφεί ότι ο Χέρμπερτ γνωρίζει ότι δεν μπορεί να τεκνοποιήσει. Αυτή του η γνώση τον οδηγεί στη διαπίστωση ότι η Άλις τον έχει απατήσει αλλά το κρατάει για τον εαυτό του.
    Φυσικά στο ρετουσάρισμα του διηγήματος αυτό ΕΥΚΟΛΑ αλλάζει χωρίς να πειραχτεί κάτι ουσιαστικό και να παντρευτεί η εξέλιξη με τη δική σου ροή.
    Το αναφέρω γιατί όταν ενοποιήσουμε το διήγημα οφείλουμε να το ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ.

    Πάω τώρα στα λοιπά:
    Θα συμφωνήσω, όπως και με πολλές φίλες προηγούμενα, ότι σου έπεσε η δυσκολότερη δουλειά...! ακριβώς δηλαδή "να βγάλεις το φίδι από την τρύπα". Και αυτή δεν ήταν μια απλή ...τρύπα αλλά μια δαιδαλώδης σπηλιά με χαώδη διαμερίσματα.
    Συνεπώς σεβάστηκες το διήγημα, αφιέρωσες χρόνο, κόπο, πιέστηκες, ζορίστηκες φαντάζομαι και άφησες τον εαυτό σου να δουλέψει.
    Λογοτεχνικά μου άρεσε η γραφή σου. Οι διάλογοι έντονοι, δραματικοί. Οι εικόνες επίσης.
    Το σπάσιμο του δραματικού χώρου σε δύο παράλληλα μέρη, Ιρλανδία και Αγγλία πολύ χρήσιμο για τη συνέχεια.
    Οι αποκαλύψεις καταιγιστικές...! κορύφωση της αγωνίας.
    Αυτό το ιντριγκαδόρικο ξέρεις με συνεπαίρνει.
    Ο Μπάνιστερ η πλέον "σκοτεινή" φιγούρα της δράσης. Παθιασμένος, άρρωστος, σκοτεινός, δολερός και δολοφονικός. Θα έλεγα ότι τον "περνάς" εξ απαλών ονύχων σαν χαρακτήρα στο φινάλε με την Άλις να τον συγχωρεί κάπως "εύκολα". Ο Θάνατός του, ορθά τον παρουσίασες ως δικαιοσύνη στις δολερές του πράξεις.
    Η Μαίρη εμφανίζεται λίγο, πως να το πω, "συμφεροντολόγος" ; λίγο του χρήματος ; λίγο με υστεροβουλία ; Μια τραγική επίσης Γυναίκα κατ εξακολούθηση βιασμένη, τσακισμένη.
    Την μόνη να το πω "ένσταση" που έχω είναι ότι η ερωτική επαφή, ακούσια φυσικά, της Άλις με τον αδελφό της, ξεπερνιέται λίγο "ανώδυνα".
    Εδώ βέβαια είναι θέμα επιλογής του συγγραφέα με κάθε προσωπικό δικαίωμα. Κάποιοι αυτήν την επαφή θα την έφταναν στον όλεθρο, στο άγος. Αλλά εδώ είναι θέμα επιλογής.

    Είχες ακόμα να ξεπεράσεις τον σκόπελο του τίτλου: "Κόκκινο νυφικό", κάτι που και εμένα με τρόμαζε στο ομολογώ.
    Μιας και κάνουμε κουβέντα, η εξέλιξη δεν παρέπεμπε σε "happy end". Το γύρισες και το γύρισες όμορφα. Το αν εμείς ο καθένας μας καλύπτει αυτό συναισθηματικά είναι αλλουνού Παππά Ευαγγέλιο, το θέμα είναι να στέκεται λογοτεχνικά και νοηματικά στο σενάριο.

    Θέλω απ την καρδιά μου να σου δώσω συγχαρητήρια για τη δουλειά σου, να το συνεχίσεις. Να σε ευχαριστήσω που ξόδεψες πράματα και μόχθο για να το κάνεις όσο το δυνατόν καλύτερο.
    Σε φιλώ και αν χρειαστεί επανερχόμαστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιαννη μου σε ευχαριστω για το πολυ ομορφο και ενδιαφερον σχολιο σου!
      Για την αιμομιξια εχω απαντησει σε μεηλ αλλα και πιο κατω στην Πετρα. Οσο για τη Μαιρη, κι εγω αν ειχα ενα παιδι να μεγαλωσω κι εναν τετοιο αντρα απεναντι μου, ετσι και χειροτερα θα εκανα!
      Υπαρχουν παντως οντως σημεια που δεν κολλανε, αλλα οσο κι αν σπαζοκεφαλιαστηκα δεν βρηκα τροπο ολα να συνδεθουν απολυτα...
      Ευχαριστω και παλι!

      Διαγραφή
  8. Πολύ μου άρεσε η γραφή σου και το τέλος που έδωσες στο διήγημα, Χριστίνα! Το κόκκινο νυφικό είχε το χρώμα της αγάπης που ένωσε την οικογένεια! Πολύ ωραίο happy-end!
    Θα μου επιτρέψεις μία διορθοσούλα...ο γιός της Βέρας λέγεται Τσάρλς (ενώ τον αναφέρεις 2-3 φορές ως Μπάνιστερ -που φυσικά είναι το επώνυμό του).
    Συγχαρητήρια και πάλι σε όλες/όλους για την τόσο ωραία συλλογική συγγραφή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χα! Το διορθωσα, καλε τι κολλημα εφαγα! Ευχαριστω πολυ Μαριαννα μου!

      Παρολο που ηταν σκοτεινη ιστορια, δεν μου κολλαγε καθολου ενα "κακο" φιναλε...too much drama!

      Διαγραφή
  9. Ένα λυτρωτικό και υπέροχο φινάλε. Από αυτά που μου αρέσουν. Που οι ήρωες τελικά ζουν ήρεμα και ευτυχισμένα. Όλα μπήκαν στην θέση τους, ακόμα και αυτοί που έπρεπε να πληρώσουν πλήρωσαν.
    Μπράβο Χριστίνα!
    Πάμε για το επόμενο.
    Κόντρα σε νωθρούς καιρούς δημιουργούμε όσο και όπως μπορεί ο καθένας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστω πολυ Μαρια μου! Παντα να δημιουργουμε, αυτο ειναι το ζητουμενο!

      Διαγραφή
  10. Χριστίνα μου, καλημέρα. Αρχικά έχω να σου πω ένα μεγάλο μπράβο, αφού όπως λένε και όλα τα παιδιά πιο πάνω, χρειάστηκε να επωμιστείς ο,τι θετικό ή αρνητικό είχαμε "προσάψει" όλοι οι προηγούμενοι σε κάθε ήρωα. Δεν θα ήθελα να ήμουν καθόλου στην θέση σου, δεν θα το είχα διανοηθεί καν!

    Φαντάζομαι όμως ότι θα υποψιάζεσαι, ότι είσαι και το "καταλληλότερο" "θύμα" (με την καλή έννοια!) για να προβάλλουμε επάνω σου όλα τα "γιατί" και τα διότι"..! Ειλικρινά το φινάλε με το κόκκινο νυφικό -λόγω...πρωτοπορίας- ήταν μια ανατροπή, αφού αποφάσισες να μην κλείσει "θριλερίστικα" αυτό το διήγημα... Όμως έχω κι εγώ την ίδια ένσταση με τον Γιάννη στο σημείο που αναφέρει πως: "η ερωτική επαφή, ακούσια φυσικά, της Άλις με τον αδελφό της, ξεπερνιέται λίγο "ανώδυνα" (η αντίδραση τού πατέρα ήταν πάρα πολύ...εξευγενισμένη για την εποχή της), άσε που εξίσου ανώδυνα ξεπερνιέται το γεγονός ότι η Άλις κρατά το μωρό που είναι...εδώ μπερδεύτηκα λίγο, του Χέρμπερτ που μάλλον ήταν άκληρος; Αυτό θα χρειαστεί κάποια διόρθωση ενδεχομένως. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, ή το μωρό ήταν του αδερφού της ή του Χέρμπερτ, μιλάμε για μια εγκυμοσύνη εκτός γάμου, που ενδέχεται αυτό το μωρό να είναι και ο καρπός τού έρωτα δυο αδερφών, με κάθε κίνδυνο που μια τέτοια γέννα μπορεί να περικλείει...

    Δεν θα σε κουράσω άλλο, όντως αν χρειαστούν κάποιες διορθώσεις μπορούν να γίνουν. Σημασία έχει ότι το κείμενο είχε εξαιρετικούς διαλόγους, που κρατούσαν το ενδιαφέρον στο κόκκινο.

    Υ.Γ Αν μπορείς σε παρακαλώ, βάλε κάποιες παραγράφους και διαστήματα, για να να είναι πιο εύκολο το διάβασμα. Φιλιά πολλά! ✿

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πετρα μου, για το θεμα της αιμομιξιας, δεν εδωσα πολλη εκταση γιατι εκεινη την εποχη νομιζω οτι δεν θεωρειτο κατι τραγικο, μαλλον ηταν λιγο συνηθισμενο. Παντρευονταν πρωτοξαδερφα και σε μερικες περιπτωσεις αδερφια, ωστε το αιμα να μη νοθευτει/ η περιουσια να μην πειραχτει κλπ... αν κανω λαθος, διορθωστε με, η ιστορια δεν ειναι το φορτε μου...Επισης, επιτηδες γραφω στις σκεψεις τις Αλις οτι ενιωσε μια πολυ περιεργη οικειοτητα για τον Μπραιαν που την μπερδεψε ουσιαστικα με ερωτα, ωστε μετα να μπορεσω να το κολλησω με τα υπολοιπα και με την συνειδητοποιηση απο μερους της Αλις του τι ακριβως ειχε συμβει. Οσο για το θεμα του μωρου, εβαλα μια επιπλεον προταση που λεει οτι ειναι του Χερμπερτ, γιατι οσο και να μην με ενοχλησε η αιμομιξια, ειδικα εφοσον ηταν εν αγνοια των ηρωων, ενα παιδι αδερφων μου φανηκε πολυυυυ αρρωστημενο!
      Φιλια!

      Διαγραφή
  11. Ο Χριστός κι η Μάνα Του! Τι σεντόνι ήταν αυτό! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Χριστίνα μου τα συγχαρητήριά μου για το φινάλέ της ιστορίας μας !!! Χειρίστηκες το δυσκολότερο μέρος είναι η αλήθεια και κατάφερες να συνδέσεις τα κομμάτια του παζλ στην τελική μορφή και επέλεξες ένα τέλος δικαίωσης και κάθαρσης για τους ήρωές μας !!!Πολύ εμπνευσμένη η ιδέα σου να αναφερθείς στο τέλος, ένα χρόνο μετά.....και φυσικά η κορύφωση της επιδεξιότητάς σου ,να κάνεις το κόκκινο νυφικό, φόρεμα χαράς και όχι οδύνης...μεγάλο επίτευγμα κατά τη γνώμη μου....Μία απειροελάχιστη παρατήρηση κι από μένα : ο μικρός Τσάρλς Μπάνιστερ είχε φυγαδευτεί στό Ντέβον και όχι στην Ιρλανδία όσο για τις ηλικίες των ηρώων μας, μπορούμε να μην αναφερθούμε επακριβώς αλλά η νεαρή ΄Αλις και ο νεαρός Μράϊαν....μη σκοτιζόμαστε και με νούμερα, υπολογισμούς κλπ....Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχα! Τωρα αμα σου πω οτι εγω ειχα καταλαβει οτι το Ντεβον ηταν σχολειο-κολλεγιο στην Ιρλανδια;;;;
      Σε ευχαριστω πολυ πολυ για τα καλα σου λογια!

      Διαγραφή
  13. Είχες το δυσκολότερο ρόλο όλων μας, Χριστίνα μου, γι΄αυτό και μόνο σου αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!!! Όλα τ΄άλλα διορθώνονται.
    Με μάγεψε το πόσο φυσικά κι αβίαστα κύλησε το γράψιμο σου στην καθηλωτική αυτή ροή των εξελίξεων προς το φινάλε της ιστορίας! Πολλά μπράβο στον τρόπο που διαχειρίστηκες και συνδύασες τα δεδομένα του καθενός από εμάς!
    Οφείλω να ομολογήσω πως νοιώθω ιδιαίτερα συγκινημένη και πολύ περήφανη που στην πρώτη μου ομαδική συγγραφική απόπειρα, υπήρξα μέλος αυτής της υπέροχης ομάδας! Σας ευχαριστώ πολύ από καρδιάς όλους σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαριανακι μου πρωτη σου φορα ηταν;;; Αντε καλη αρχη και παντα δημιουργιες!
      Να ηξερες ποσες φορες το διαβασα και φοβομουν μηπως ηταν πολυ μεγαλο, μηπως πλατιαζα πολυ, μηπως ηταν βαρετο κλπ! Χαιρομαι πολυ με το σχολιο σου, λοιπον!

      Διαγραφή
  14. Εσύ ήσουν Χριστίνα μου η τελευταία και κατά τη γνώμη μου έγραψες φυσικά και με ενδιαφέρον τον επίλογο !! Φανταστική πλοκή και ωραίος τέλος με ότι άξιζε στον καθένα !!
    Μπράβο σου !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Βλέπω με χαρά πως εσείς συνεχίζετε την μεγάλη παράδοση του μπλόγκινκγ που άνθισε κυρίως προ δεκαετίας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Τελευταία και καταιδρωμένη Χριστίνα μου αλλά το πέρασα ήδη το κείμενό σου δυο αναγνώσεις γιατί ερχόταν η μια αποκάλυψη μετά την άλλη και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι γίνεται!!! Συγχαρητήρια για τον μοναδικό επίλογο που έπλεξες!!
    Απίστευτες ανατροπές κι αποκαλύψεις!!! Επαθα ένα μικρό σοκ με την απαγορευμένη σχέση, δεν μου είχε περάσει καθόλου από το μυαλό τέτοιο ενδεχόμενο!! Φοβερή ανατροπή, σου βγάζω το καπέλο κοπέλα μου για την έμπνεύση σου!!!
    Αυτός ο Τζεφρι τελικά πολλά θέματα είχε... Και πήρε στο λαιμό του τόσες ζωές..
    Συμφωνώ απόλυτα με τους φίλους που σου γράψαν ότι σου έπεσε πολύ μεγάλο φορτίο που έπρεπε να φέρεις εις πέρας!! Οτιδήποτε κι αν χρειαστεί να διορθωθεί από θέμα χρονολογίας ή τοποθεσίας δεν είναι τίποτα!! Είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα ότι επήλθε επιτέλους μια λύτρωση μια κάθαρση για τους ήρωές μας μετά από τόσα βάσανα και τόσες εξελίξεις και σασπένς που ζήσανε!!
    Οπως βρήκα και πολύ ωραίο τον τρόπο που το κόκκινο νυφικό πλαισίωσε τον επίλογο της ιστορίας μας!!!
    Κι οι αναφορές στην Σάρλοτ, μέσω της μικρούλας κι αυτή η μεταφυσική της παρουσία καθόλη την διάρκεια της πλοκής!!
    Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου κι εσένα για την ουσιαστική συμβολή σου στην ιστορία μας!! Νιώθω λίγο περίεργα τώρα που τελειώσαμε, μια χαρμολύπη, ξέρεις!! Αλλά είμαι κατενθουσιασμένη γι αυτό που καταφέραμε όλοι!!
    Πολλά φιλιά καλές επόμενες δημιουργικές στιγμές!!! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Μπράβο κι από μένα Χριστίνα, για τη συνέχεια και το τέλος του διηγήματος.
    Οι προηγούμενοι με κάλυψαν σε όλα.
    Φτύνω τον κόρφο μου που δεν δήλωσα συμμετοχή. Θα είχα χάσει τον ύπνο μου.
    Εδώ τον έχασα περιμένοντας τις δικές σας συνέχειες 😘
    Πάμε γι άλλα λοιπόν.
    Καλή συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Καλωσορισες στο κουκουλι μου.