H γλυκεια
Κατερινα απο το
Positive Thinking ειχε μια πολυ ομορφη και τρυφερη ιδεα!
Ειναι αρκετες οι φορες εκεινες που μια διοδος επικοινωνιας αρχιζει με καποιον εντελως αγνωστο ανθρωπο. Μπορει να ειναι μια συζητηση που θα κρατησει μολις μερικα λεπτα, στο δρομο, στη σταση του λεωφορειου η μεσα σε αυτο. Κι ομως, η επηρρεια της μπορει να μας ακολουθει καιρο μετα. Κι ομως, μεσα σε λιγα μολις λεπτα μπορει να νιωσουμε πως βγηκαμε λιγακι καλυτεροι, λιγακι πιο αναλαφροι και -γιατι οχι;- λιγακι πιο σοφοι.
Τετοιες ιστοριες μας ζητησε να μοιραστουμε η Κατερινα μας και με μεγαλη μου χαρα θα γυρισω πολλα χρονια πισω.
Σας εχει τυχει ποτε να ειστε- η να νομιζετε πως ειστε- σε αδιεξοδο; Να νιωθετε πως ολα σας φταινε, πως τιποτα δεν παει καλα και πως γενικα σας περιβαλλει μια μαυριλα, μια αδρανεια, μια ανικανοτητα να κανετε ο,τιδηποτε; Εμενα ναι... και πανω απο μια φορα! Οταν μου συμβαινει αυτο, ζηταω στην προσευχη μου να βρεθει μια λυση, κατι που θα μου δωσει δυναμη να συνεχισω. Κι ο Θεος βρισκει παντα τον τροπο να μου τη στειλει.
Πριν αρκετα χρονια, 15 ισως και παραπανω, βρισκομουν σε μια αρκετα δυσκολη φαση, με μεγαλη στεναχωρια και διαφορα προβληματα που τοτε τουλαχιστον εμοιαζαν δυσεπιλυτα, αν οχι αλυτα. (Σημερα δεν θυμαμαι καν τι ηταν, αλλα αυτο ειναι μια αλλη μεγαλη, τεραστια ενοτητα να θιξουμε). Ενιωθα λοιπον οτι δεν εχω τη δυναμη να κανω τιποτα, ενιωθα απελπισια.
Ειχα κατεβει στο κεντρο της Αθηνας. Καποια στιγμη, ενα νεαρο παλικαρι, 20 δεν θα ηταν πιστευω, με πλησιασε να μου πουλησει κατι. Αρνηθηκα ευγενικα, αλλα πιασαμε την κουβεντα. Εμαθα λοιπον οτι ηταν πρωην χρηστης ναρκωτικων, ειχε βρεθει στο δρομο, ειχε παλεψει πολυ και τοτε ζουσε σε ενα ασυλο η κατι τετοιο και για να ζησει πουλουσε.... νομιζω ημερολογια. Ηταν ενα παιδι ολο ζωη, γεματο ενεργεια, χαμογελουσε, αστειευοταν, τραγουδουσε, χορευε. Με ειδε καπως μελαγχολικη και μου μιλησε για τη ζωη του. Με σοκαρε με πολλα απο οσα μου ειπε και καθε λιγο μου εκλεινε το ματι κι ελεγε "συμβαινουν αυτα κοπελια, τι να κανουμε; χαμογελα, η ζωη ειναι ωραια!" Εμεινα αρκετη ωρα, μαλιστα προσπαθησα να τον βοηθησω να πουλησουμε μαζι την πραματεια του.
Οταν εφυγα ενιωθα πολυ πιο αναλαφρη! Αν ΑΥΤΟ το παιδι, που ειχε περασει τοσα, που ζουσε σε ασυλο, που πουλουσε ημερολογια για να ζησει, που ειχε ξεφυγει απο τον εφιαλτη των εξαρτησεων ειχε καταφερει οχι μονο να επιζησει, αλλα να βγει πιο δυνατος και να κανει σε ΜΕΝΑ μαθηματα αισιοδοξιας, τοτε εγω μπορουσα να κανω τα παντα! Ντραπηκα που ενιωθα ετσι πριν, ντραπηκα για την αδυναμια μου κι ειπα μεσα απο την καρδια μου Δοξα Σοι Ο Θεος για οσα καλα κι ευλογημενα ειχα, που κακως θεωρουσα δεδομενα! Εφυγα χαμογελωντας...
Δεν εμαθα ποτε τι απεγινε, ουτε τον ξαναειδα! Θυμαμαι ολοζωντανη μπροστα μου τη χαμογελαστη του εικονα κι ευχομαι να τα καταφερε! Ευχομαι οπου κι αν ειναι, ο,τι κι αν κανει ο Θεος να τον εχει παντα καλα! Δεν θα ξεχασω ποτε το καλο που μου εκανε!
Κατερινα σε ευχαριστω για αυτη την ευκαιρια, μου θυμισες κατι πολυ πολυ ομορφο σε μια εποχη που το ειχα αναγκη, οπως ολοι μας!
Σημερα στην Επανασταση της Καλοσυνης στην Πραξη, δημιουργουμε μια
Κοινωνικη Αλυσιδα κατοπιν αιτησεως
Μιας Πετρας!
