Καλημέρα στην όμορφη παρέα μας!
Επειδή όλο και περισσότερο ερχόμαστε αντιμέτωποι με το φαινόμενο της χρήσης τεχνητής νοημοσύνης στην τέχνη και στη λογοτεχνία, έχει ακουστεί πολλάκις πως η ΑΙ θα αντικαταστήσει την ανθρώπινη έκφραση. Από την άλλη, πολλοί - ανάμεσά τους κι εγώ- πιστεύουν πως η ανθρώπινη δημιουργία ξεχωρίζει πολύ εύκολα από μια ΑΙ δημιουργία, όχι μόνο γιατί έχει ψυχή και συναίσθημα αυθεντικό, αλλά κυρίως γιατί είναι ατελής. Ναι, αυτό ακριβώς, ατελής.
Ο κάθε ποιητής ή συγγραφέας έχει το δικό του προσωπικό ύφος. Γράφει με συγκεκριμένη μελωδικότητα, χρησιμοποιεί patterns, φτιάχνει δικές του λέξεις, κάνει λάθη που όμως επιτρέπονται "ποιητική άδεια". Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις "μέραις" του Καβάφη, ποιος δε θαύμασε τη γραφή του Καββαδία; Ακόμα θυμάμαι έναν στίχο, δε θυμάμαι το ποίημα ή τον ποιητή, θυμάμαι μόνο ότι ήταν μεταφρασμένο στα Ελληνικά και ο στίχος έλεγε κάτι σαν "της νύχτας η λυγμολαλιά", δεν ήταν καν κάποια επίσημη μετάφραση και πάνε πάνω από 20 χρόνια που την είχα διαβάσει, μα ο στίχος αυτός μου έμεινε στη μνήμη για τη λυρικότητα, τη μουσικότητα, την ευφάνταστη δημιουργία μιας τόσο συναισθηματικής λέξης, γεμάτης ήχο και εικόνα. Δεν πιστεύω ότι η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο.
Αποφάσισα λοιπόν να κάνω ένα μικρό πείραμα. Πήρα τις λέξεις Φωτιά, Πάγος, Αγάπη, Απόσταση και ζήτησα από το ΑΙ να μου γράψει ένα ποίημα ρομαντικό και με έντονα συναισθήματα που να περιέχει αυτές τις λέξεις, σε ελεύθερο στίχο. Ταυτόχρονα, σκάρωσα κι εγώ ένα ποίημα με τα ίδια χαρακτηριστικά. Μάλιστα, για να μου το κάνω πιο δύσκολο, φρόντισα να το γράψω σχεδόν τόσο γρήγορα όσο το ΑΙ, το είχα έτοιμο σε πέντε λεπτά περίπου. Θα ανεβάσω εδώ και τα δύο ποιήματα και θα ήθελα οι φίλοι να μου πουν ποιο από τα δύο πιστεύουν ότι είναι δικό μου και ποιο γραμμένο με τεχνητή νοημοσύνη. Θα ήθελα, αν φυσικά έχετε χρόνο και διάθεση, να μου πείτε ποια χαρακτηριστικά εντοπίσατε που σας έκαναν να επιλέξετε το ένα ποίημα σαν δικό μου και το άλλο σαν ΑΙ generated. Τέλος, θα ήθελα με ειλικρίνεια να μου πείτε ποιο σας άγγιξε περισσότερο, ακόμα κι αν είναι αυτό που θεωρείτε σαν τεχνητή νοημοσύνη.
Ξεκινάμε λοιπόν:
ΣΑΝ ΌΝΕΙΡΟ
Μου είπες να μη σε κοιτάξω.
Ήταν τα μάτια σου σκοτάδι βαθύ
κι έτρεμες μήπως μέσα του χαθώ.
Μου είπες να μείνω μακριά σου.
Ήταν μια θάλασσα ανάμεσά μας
κι έτρεμες πως ίσως ναυαγήσω.
Στάθηκα τίμια απέναντι στον πάγο της ψυχής σου.
Γυμνή και απόλυτη, μια ζωντανή φωτιά.
Όρθια κι απροσπέλαστη.
Έσβησα την απόσταση που χώριζε τα χέρια μας
κι έμπλεξα τα μαλλιά σου στα δάχτυλα μου.
Δε φοβάμαι τα κύματα, σου ψιθύρισα.
Είναι η αγάπη μου καράβι
κι ο έρωτάς μου λευκό πανί.
Στάσου πλάι μου και κοίτα ψηλά.
Εγώ θα σβήσω τον πάγο από το βλέμμα σου
Εγώ θα λιώσω στη φωτιά το χιόνι απ' την καρδιά σου.
Εγώ θα είμαι το ταξίδι και το λιμάνι σου.
Εσύ αρκεί να μου χαρίσεις ένα όνειρο
και να μου πεις "πιστεύω".
Κατάματα να με δεις καθώς καίγομαι
και σβήνω την απόσταση που μας κρατάει μόνους.
Είναι η αγάπη μου άνεμος
κι ο έρωτάς μου πεταλούδα.
Πετάω με ορμή προς το άπειρο.
Ζω τη στιγμή για μια αιωνιότητα.
Ζω την αιωνιότητά μου σαν σπίθα που σβήνει.
Κι αν είναι να χαθώ, ας είναι έτσι.
Σαν όνειρο που έσβησε στα μάτια σου.
ΑΝΆΜΕΣΑ ΣΕ ΠΑΓΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ
Δεν σε έμαθα ποτέ με όρους.
Ήσουν θύελλα,
μπήκες από ρωγμή και με διέλυσες.
Κάθε βλέμμα σου,
σαν σπίθα πάνω σε βενζίνη.
Καιγόταν η σάρκα,
όχι από πόθο,
από ανάγκη.
Μίλαγες για αγάπη
με φωνή που έσταζε αμφιβολία,
κι όμως πίστευα.
Ίσως γιατί η πίστη
είναι ο έρωτας των τυφλών.
Η απόσταση έγινε θρησκεία.
Την προσκυνήσαμε
με σώματα ακόμα ζεστά
απ’ την τελευταία αγκαλιά.
Πόσες φορές ο πάγος
σε πήρε απ’ τα χέρια μου;
Και πόσες η φωτιά
με γύρισε σε στάχτη,
περιμένοντάς σε;
Δεν είναι όλα για να σωθούν.
Ούτε όλοι οι έρωτες για να πεθάνουν.
Μερικοί καίνε για πάντα,
χωρίς να λιώνουν τίποτα.
Ούτε τον πάγο.
Ούτε την απόσταση.
Ούτε την αγάπη.
Μόνο εμάς.
